Verleiding

“Wie wil, zoekt een mogelijkheid. Wie niet wil, zoekt een reden.”

Als het eerste hoofdstuk (Doen!) gebaseerd is op lef, de wil om iets te bereiken en dat we onze dromen willen najagen, dan hoort daar ook de andere kant van de medaille bij: verleiding.

Of misschien moet ik zeggen dat hoofdstuk 1 over vertrouwen ging en dus gaat dit hoofdstuk over angst. Vertrouwen en angst zijn met elkaar getrouwd. Ze horen bij elkaar en bepalen samen de 2 uiteinden van het spectrum van emoties. Uiteindelijk zijn al onze emoties, gevoelens, gedachten en keuzes op deze 2 emoties te herleiden. Het zou dus vreemd zijn om geen twijfels en onzekerheid te hebben, in welk avontuur dan ook.

In de periode voor het nemen van de beslissing werd ik regelmatig wakker met vragen. Ik werd wakker met de vraag of we het allemaal wel goed doen. Wat halen we nu weer op ons nek? De kinderen gaan naar school en doen het goed. Ze voetballen, hebben hun vrienden en zijn happy. We leven in een mooi huis, onze basis, en we voelen ons erg goed in dit huis. Opa en oma om de hoek en genoeg lieve vrienden en vriendinnen in de buurt. Waarom alles overhoop halen als het je al moeite genoeg kost om alles te laten draaien zoals het draait? Het kost tijd, energie en je moet bouwen op het vertrouwen dat je dit allemaal weer opbouwt aan de andere kant van de wereld.

En hoe zit het met school? Zeker de 2 oudsten (Trent en Max) kunnen tussen ‘wal en schip’ raken als we over 1 ½ jaar weer terug moeten naar Nederland. Dan hebben ze veel prachtige ervaringen en spreken ze fantastisch Engels, maar ze hebben geen diploma in Australië én nog geen diploma in Nederland. Als Trent bijna 18 jaar is als we terugkomen in Nederland heeft hij geen Nederlands schooldiploma en geen High School diploma. Idem voor Max.

Het houdt me soms wakker. Ik weet dat de ervaringen die ze opdoen waardevoller zijn dan wat ze leren in een klaslokaal. Levenservaring is onbetaalbaar. Maar de wereld heeft ook bedacht dat opleidingen en diploma’s belangrijk zijn. Een vak leren, een studie doen betekent later niet alleen een inkomen verkrijgen en een eigen leven opbouwen, het zorgt ook voor een mate van vrijheid. Nemen we niet een risico dat ze achterop raken en straks een probleem krijgen bij een eventuele terugkomst in Nederland?

Ook de financiële kant verleid me regelmatig. Als zelfstandige heb ik weinig pensioenopbouw. Ik geloofde nooit zo in pensioenen en verzekeringen, maar ik merk dat sinds ik de 40 gepasseerd ben er toch af en toe een paar hersencellen afdwalen naar woorden als ‘pensioenopbouw’, ‘later’, ‘inkomen’ en meer kreten die samenhangen met ouder worden. Mijn ‘pensioen’ is eigenlijk een spaarpotje wat ik heb opgebouwd met mijn bedrijf. Helaas maakt de nieuwe wetgeving dit pensioenpotje eerder een potje voor de belastingdienst dan dat ik er echt iets mee zou kunnen. Voor mij is er als zelfstandige geen WW en inkomensverzekeringen zijn enorm kostbaar. Nee, ik ben niet zielig, maar geld kun je maar 1 keer uitgeven. De economische situatie maakt dat we zuiniger leven, meer proberen te sparen, zekerheid houden op de bankrekening, helemaal als die bankrekening ook je reserve is.

Waarom gaan wij dat geld inzetten op een droom? Een droom waarvan het nog maar de vraag is of we hem 100% waar kunnen maken omdat er over een paar jaar iemand anders een stempeltje op een papiertje moet zetten. Op dat ‘stempeltje zetten’ heb ik maar beperkte invloed. Wat dat betreft is er een redelijk risico dat we niet in Australië kunnen blijven. Ook de financiële kant maakt dat ik het plafond van onze slaapkamer wel eens vaker zie dan ik zou willen…

Wellicht komen we terug over 1 ½ jaar. Dan komen we terug met minimale financiële middelen, geen werk en een eigen huis met een hypotheek en 4 opgroeiende kinderen. Iedere keer als je dat zo uitspreekt, voel je de verleiding tot het zoeken naar zekerheid. En naar mate je ouder wordt, wordt dat niet beter merk ik. We hebben eerder sprongen in het diepe gedaan. Zonder zicht op werk en/of een huis weggaan en dan maar weer zien wat er gebeurt als we terug zijn. Zonder opdrachten een bedrijf beginnen en ‘weten’ dat het goed komt. En toch is het nu anders. De stap is groter dan ooit te voren en heeft meer impact dan ooit te voren. Er zijn altijd excuses om iets niet te doen of om plannen in twijfel te trekken. Het excuus vandaag de dag heet ‘4 kinderen’, het broertje heet ‘geld’ en het zusje heet ‘hypotheek’. Het zijn redenen waarom je eigenlijk niet eens de overweging zou moeten maken om een onzekere periode in te gaan. Of juist wel? Moet je juist terugkeren op het vertrouwen wat je hebt in de goede afloop. Voor sommige mensen is dat niet genoeg, toch geloven wij dat het wel genoeg is. Geloof in het goede, positief zijn in combinatie met enthousiasme zorgt voor een goede afloop. Het komt goed. Het beste wapen tegen verleiding, tegen onzekerheid en je zorgen maken, heet vertrouwen.   

Soms mis ik het ‘zwaard van vertrouwen’ om de ‘demonen van verleiding en onzekerheid’ te verslaan. Ik droomde onlangs over enorme leguanen die in ons huis in Australië rond lopen; onder de bank, langs de muren, over de grond, overal komen ze vandaan. En soms komen spinnen in mijn dromen voor. Ik ben geen liefhebber van spinnen, maar de Australische Red Back en vooral de Funnel Web jagen me serieus angst aan. En ik droomde over een 100 meter hoge golf die over Max, Jaimy en mijzelf heen sloeg en we moesten rennen voor ons leven. Angst voor dit avontuur toont zich blijkbaar vooral ’s nachts als de demonen de tijd krijgen zich zichtbaar te maken. Wellicht dat die demonen een vertaling zijn van mijn innerlijke zorgen, mijn hoop, mijn wensen en de angst dat sommige zaken misschien niet gaan zoals ik zou hopen. Dat de maakbaarheid van dit avontuur begrensd is en dat daarmee ook de gevolgen niet helemaal te overzien zijn. Wie weet nemen we in die zin wel het grootste ‘risico’ van ons leven. Hoewel het risico om onze droom niet te realiseren in onze ogen vele malen erger dan de risico’s dat dit avontuur met zich meebrengt.

En dus kiezen we voor ‘no guts, no glory’. Er is diep van binnen geen twijfel over de weg die we moeten gaan, maar het zekerheids-duiveltje roept af en toe iets en maakt dat ook wij ons wel eens afvragen of het nu allemaal wel zo verstandig is wat we doen. Waarschijnlijk niet. Maar is het ook niet zo dat als je terug kijkt op de dingen die je hebt gedaan in je leven, de leukste, spannendste, mooiste, meeste intense momenten die je hebt meegemaakt, niet altijd zo verstandig waren?

Iemand zei: “als je van te voren 100% zeker zou weten dat je zou slagen in hetgeen je wilt doen of bereiken, wat zou je dan gaan doen?”

Het antwoord op die vraag is volgens mij het meest krachtige antwoord wat je kunt krijgen op het bestrijden van verleiding en van risico, en alles inzetten op je wens en het vertrouwen die te bereiken.