Zijwieltjes

'They bring their sunlight, to Australia,

Scattering magical air, cities, towns'

Luka Bloom, Diamond Mountain

2 Lorikeets zitten op de het balkon naast elkaar. Ze kijken me verwachtingsvol aan. Ik ben net terug van een rondje hardlopen in de vroege ochtend van 31 December. Na dagen van zon en warmte is vandaag alleen de warmte overgebleven. Het is grijs in Terrigal.

Voor onze groen gevleugelde vrienden maakt het niet uit of het de laatste dag van het jaar is, de eerste dag  van een nieuw jaar of zomaar een dag in augustus. Iedere dag is hetzelfde en ze kijken ons iedere dag verwachtingsvol aan in de hoop dat we ze eten geven. Ze zouden symbool kunnen staan voor de ‘no worries’ mentaliteit in Australië want ik kan me niet voorstellen dat deze vogeltjes enige vorm van zorg hebben.

We hebben in het afgelopen jaar een beetje de ‘no worries’ mentaliteit over genomen of beter, we hebben ons aangepast aan de levensstijl in Australië. Maar om nu te zeggen dat het een zorgeloos jaar was en dat 2015 een ‘no worries’ jaar gaat worden; nee. Integendeel.

Het blijft een wonderlijk avontuur om in een ander land te (over)leven. Om aan de andere kant van de wereld een plek te veroveren. Om te leren, om te vallen en weer op te staan in een andere omgeving, in een andere cultuur. Het lijkt misschien eenvoudig: je verhuist naar een land dat je kent, waar je de taal spreekt en gaat daar werken, naar school en voetballen. Alsof je een boom verplant die verder groeit op een andere plek. Maar het is niet eenvoudig. Het is soms heel moeilijk en het vraagt van ieder van ons een inspanning. Iedereen in ons gezin maakt op zijn eigen manier een reis. Een reis waarin we veel delen met elkaar maar waar iedereen ook zijn eigen reis maakt. Waar geen hulp is, waar geen referentie kaders zijn, waar geen vangnet is. Op sommige momenten staan we er allemaal wel eens alleen voor en moeten we individueel ergens doorheen bijten.

Dat we daar allemaal vooralsnog in slagen is bewonderingswaardig. Iedereen ontwikkelt op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Op school, voetbal, werk, sociaal, lopen we dagelijks tegen situaties aan waar we soms vraagtekens bij zetten. Vraagtekens omdat we iets niet kennen of dat we iets vreemd vinden. Omdat het anders gaat dan in Nederland. Tijd is in deze onze vriend want hoe langer we hier wonen en leven hoe beter we ingeburgerd raken. Hoe beter we bepaalde gebeurtenissen kunnen inschatten en leren we veel van onze ervaringen. In die zin draaien zaken zich ook om en vinden we bepaalde ontwikkelingen hier nu beter of logischer dan in Nederland. We begrijpen nu veel beter waarom iets is zoals het is en waarom iets gaat zoals het gaat.

Onze ‘way of life’ is bijzonder aangenaam en voldoet in die zin aan de verwachting. Door de weeks is het hard werken, de weekenden lijken op vakanties. We leven in een klein paradijsje en zijn ons dagelijks bewust van het voorrecht om hier te mogen wonen. Wat dat betreft is de balans goed en al zijn veel mensen verbaasd dat ik dagelijks van de Central Coast naar Sydney rij, ik vind het nog steeds een prima beslissing. Als gezin wonen we op een prachtige plek en het feit dat ik daardoor veel moet rijden is een keuze die goed uitpakt.

2014 is een jaar waarin we veel bereikt hebben. De grote stap in januari naar Australië zonder werk, huis, auto en alleen veel motivatie was het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven. Wanneer we terug kijken is er zoveel bereikt. Niet alleen het feit dat we snel een huis hadden gevonden, auto’s voor de deur hadden staan en dat onze spullen en meubilair in de eerste week van april zonder problemen werden afgeleverd, we hebben veel meer bereikt dan gedacht. Na een korte carrière in recruitment is het voor mij nog steeds bijzonder om vlak daarna een baan te vinden bij Visy. Er zijn veel werkelozen in Australië en er wordt “geknokt” om een baan. Om als buitenlander met een tijdelijk visum uit 20 kandidaten gekozen te worden maakt dat ik dankbaar ben voor de kans die ik heb gekregen. En dat geldt niet alleen voor mij. Ellen is vrijwel direct gaan werken en hoewel het schoonmaken van huizen niet haar hobby is, doet ze het nog steeds. Inmiddels in combinatie met onze webshop ‘Candlecover Australia’ want ook die hebben we in 2014 opgezet.

Ook de kinderen zijn meer dan succesvol. Ieder op zijn eigen manier hebben ze hun weg gevonden. Op school hebben ze hele mooie resultaten bereikt en krijgen we van alle leraren lovende woorden over hun gedrag en inzet. Hun eindrapporten in december zijn een bijzonder hoogtepunt in 2014 incuslief de verschillende awards (o.a. Morris “Achievement Award 2014”). Ook in voetbal zijn ze allemaal succesvol geweest. Inmiddels zijn de 4 Dutchies geen onbekenden meer bij Terrigal United.

Niet geheel onbelangrijk, met Jaimy zijn diabetes gaat het goed. D.w.z. dat er eigenlijk geen verschil is met Nederland. De controles in het ziekenhuis, de begeleiding die hij krijgt, het is allemaal hetzelfde. Zelfs zijn waardes zijn vergelijkbaar. Het enige verschil met Nederland is de verzekering, hier betalen we voor zijn medicijnen en toebehoren. En als laatste hebben we sinds deze maand ook een echte Australische Lifeguard erbij; Max. Ons eerste jaar stond in het teken van het neerzetten van een basis. Een fundering waarop we in 2015 verder kunnen bouwen. De missie van 2014 is geslaagd. We zijn wat dat betreft allemaal cum laude geslaagd

Aan de andere kant waren er ook zorgen in 2014. Los van de perikelen met de Nederlandse overheid in het afgelopen jaar hebben we natuurlijk zorgen gehad over het vinden van een huis, over onze spullen die moesten overkomen en natuurlijk het vinden van werk.

Achter het mooie plaatje van het huis schuilt wel enige zorg. Het feit dat het een huurhuis is betekent dat we ook een keer een brief kunnen krijgen dat we moeten vertrekken. Dat is angstig omdat we niet snel een ander huis zullen vinden en met 6 man hebben we wel wat wensen.

We zijn daarom langzaam stappen aan het zetten om hier een huis te gaan kopen. Maar… dat is een uitdaging voor 2015, tegelijk met de uitdaging om ons huis in Nederland te verkopen. Het is niet eenvoudig om hier iets te kopen, helemaal als je zoals wij geen vaste verblijfsvergunning hebt. Het kan wel, maar dollars zijn het antwoord op iedere vraag. Te beginnen moet je hier minimaal 10% zelf meenemen. Liefst 20% want anders krijg je weer een extra verzekering te betalen om het risico voor de bank af te dekken. Ook betaal je bij de aankoop van een huis een bedrag aan de overheid waar je een leuk autootje voor kan kopen. Toch is het wel iets waar we volgend jaar stappen mee willen maken. De huizenprijzen stijgen hier ieder jaar en het einde lijkt niet in zicht. Wachten we te lang kunnen we wellicht niet eens meer een huis kopen… Kopen is hier eigenlijk wel noodzakelijk wil je op een dag met pensioen. Bezit opbouwen middels het kopen van een huis en/of investeringen is hier nodig om een oude dag voorziening op te bouwen. En we worden er niet jonger op. Het kan een lastige situatie worden wanneer je langzaam richting de 50 gaat en dan nog moet beginnen met het opbouwen van bezit.

2015 heeft dus als doel serieuze stappen te zetten richting een eigen huis. Als het niet lukt is het geen ramp maar dan is het een doel in 2016. Zoals gezegd heeft 2015 ook als doel om verder te bouwen op hetgeen we bereikt hebben in 2014. We hebben alles een keer meegemaakt en weten nu beter wat ons te wachten staat met het voetbalseizoen, scholen, Trent zijn voetbal programma, Max zijn werk en zijn Lifeguard patrouilles, ons werk, verzekeringen, Jaimy zijn diabetes controles etc.

2015 staat ook in het teken om permanent residents te worden. M.a.w. de permanente verblijfsvergunning. Mijn eerste fase bij Visy zit erop en die eerste fase betekende keihard werken en zorgen dat ik na de eerste 5 a 6 maanden geaccepteerd zou worden. Dat is gelukt. Ik heb de complimenten van klanten en management gehad en dat betekent dat ik in februari met Visy een gesprek zal hebben over mijn visum. M.a.w. Visy zal mij gaan sponsoren om ons op die manier permanent residents te maken. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en dat geldt ook voor de verblijfsvergunning. Het zou fantastisch zijn als we de ‘snelle’ route kunnen bewandelen in 2015. De onzekerheid die dan weg valt zou een verlichting zijn voor ons allen. Niet dat het ons dagelijks bezig houdt want we zijn er van overtuigd dat we gaan blijven en zo leven we hier ook. Maar het papiertje met de bevestiging maakt wel het verschil tussen blijven in Australië of op een dag terug naar Nederland. 

Natuurlijk is het uitbouwen van onze webshop met de Candlecovers in 2015 ook een belangrijk doel. De eerste stappen zijn succesvol; de eerste party is gegeven en er zijn online aankopen gedaan. Er is interesse van retail en horeca in Terrigal en we zullen de media gaan opzoeken om meer naamsbekendheid te krijgen.

Het klinkt wat zakelijk misschien om zo doelbewust te leven en doelen te stellen maar de enige manier om dit avontuur succesvol te laten eindigen. Er is soms veel energie voor nodig, concentratie, focus om door te zetten. Het is niet alleen maar ‘rozengeur en maneschijn’. Motivaties worden soms uitgedaagd en we moeten wel eens terug naar de basis waarom we dit ook weer zo graag willen. Focussen op de doelen houdt ons scherp. Weten waarom je iedere ochtend opstaat, waar je het voor doet is heel belangrijk. Dat kunnen hele kleine mooie momenten zijn zoals een zonsondergang of een papegaai die bij je komt zitten, maar soms is het gewoon keihard werken om op je pad te blijven. 5.000 Kilometer rijden per maand in Sydney is anders dan in Nederland. Het is heel veel en soms sta ik ook wel eens in de file en vraag ik me af waarom ik dit ook weer zo graag wilde.

Ook als we om ons heen kijken worden we uitgedaagd. We zien mensen prachtige huizen kopen en vragen ons af wanneer wij dat kunnen doen. Het is geen jaloezie, we gunnen iedereen het beste, maar soms wil je een paar stappen verder zijn  dan waar je nu bent. Onze Engelse vrienden Darren en Toz zijn door een fout van de Australische overheid permanent resident geworden terwijl hun eerste aanvraag voor temporary residents was afgewezen. Dan zie je hoe zwaar ons pad soms is om dat felbegeerde papiertje te krijgen en vraag je je wel eens af of wij ook een beetje geluk gaan krijgen. Het is geen klagen maar wij beklimmen de K2 via de zwaarste route. Waarom? Omdat er voor ons geen andere route is. Het is deze route of geen route. Dus beklimmen we de zwaarste route en zien we soms andere klimmers die een makkelijke route hebben. Een Nederlandse kennis van me is Senior Sales Directeur bij een global A-merk. Die had in 3 dagen zijn 457 (tijdelijke) visum op de deurmat liggen. Zijn bedrijf sponsorde hem en hij gaat na 3 jaar weer terug naar Nederland. Alles is voor hem geregeld. Huis, auto’s, scholen, alles. Als ik dat zie dan vraag ik het universum wel eens om hulp. Nogmaals, het is geen klagen of jaloezie, maar het is soms moeilijk als je alles zelf moet doen, zelf alles moet regelen om je droom uit te laten komen. Het zegt iets over onze motivatie. Die is blijkbaar heel groot en de vastberadenheid is zo sterk dat we het ook gaan redden. Vallen en opstaan horen bij ons. Net zoals vechten en doorgaan. Zoals een kind leert lopen en fietsen; met vallen en opstaan, zo vinden wij onze weg hier in Australië. Maar fietsen leer je met zijwieltjes, die houden je in balans als je dreigt te vallen. Als een vangnet in het circus mocht je toch vallen. Ons leven hier in Australië is soms als leren fietsen. Alleen hebben wij geen zijwieltjes. Wij vallen en soms doet dat pijn. Dan moeten we toch weer op die fiets stappen en doorgaan. Er is geen vangnet. Er is geen wind mee. Er is geen zachte bodem om te vallen. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar behalve dat ik een paar zijwieltjes wens. Gewoon een paar zijwieltjes waardoor we niet vallen, waardoor we iets makkelijker in balans blijven en waardoor we wat snelheid kunnen maken. Een beetje wind mee, een beetje geluk. Gewoon een paar zijwieltjes om te verder te kunnen fietsen in 2015.

Gelukkig nieuwjaar.

Achtertuin

“You can't always get what you want, but if you try sometime you just might find, you get what you need.”

The Rolling Stones - You Can't Always Get What You Want

Schoolvakantie. Max, Jaimy en Morris zijn 2 weken vrij. Trent zelfs 3 weken. Het goede nieuws dat samenhangt met schoolvakanties is het feit dat er minder verkeer is. Vooral aan de Central Coast merk ik het ’s morgens en ’s avonds; we rijden lekker door. Pennant Hills Road en Windsor Road werken nog niet echt mee. Idem voor het gedeelte ten noorden van Sydney vanaf Chatswood. Schoolvakantie of niet, we staan met z’n allen regelmatig vast.                                                                                      

De laatste maatregel om het verkeer in Sydney beweging te houden is een nieuwe maximale snelheid in Sydney CBD: 40 km p/uur. De gemiddelde snelheid in CBD ligt op 20 km p/uur... En de kosten voor de tolwegen zijn weer verhoogd. Ik merk dat niet. Het kastje in mijn auto piept niet harder door de tolverhoging als ik onder de tolpoortjes door rij.            

De 3^e wereldoorlog is voor mijn gevoel steeds tastbaarder aan het worden. De media maken er flink werk van en dat zal meehelpen aan de perceptie dat we in een wereldoorlog tegen IS zijn belandt. Toch denk ik dat het niet alleen perceptie is. Iedere dag is er iets op het nieuws over IS. Soms heel klein en onschuldig, de andere keer heftig. Afgelopen week meldde mijn favoriete radiozender dat de opper-haatbaard van de IS een 11 pagina’s lang statement had voorgelezen waarin o.a. volgers van IS in Australië werden opgeroepen om burgers te vermoorden. Middels messen, stenen of met auto’s. Het laat mij niet helemaal ongemoeid om zulke berichten te horen. Er hoeft maar 1 gek in je achtertuin te staan om zaken onomkeerbaar kapot te maken.

Wanneer ik Trent op een avond ophaal uit Tuggerah rijden we via de kust terug naar Terrigal. Vlak voordat we bij Wamberal zijn kunnen we de zon onder zien gaan achter de beboste heuvels. 1 Heuvel steekt boven de andere hevels uit en de zon gaat precies achter deze heuvel onder. Het licht dat achter de heuvel vandaan komt is geel en oranje, alsof er vuur uit een berg komt. We zijn het erover eens als Trent concludeert dat het net Mount Doom is uit Lord of the Rings.

Terwijl er nog 2 Prado’s te koop staan op hetzelfde gedeelte van Terrigal Drive is onze Prado opeens verkocht. Uit het niets was er ineens belangstelling en waren we het over de prijs eens. De dag na het bekijken van de auto kregen we een envelop met cash en hebben we de auto overgeschreven. Klaar. Scheelt in november weer een hoop geld aan Rego (soort wegenbelasting) en ons banksaldo fleurt er ook enigszins van op.

Het ‘netballen’ van Ellen blijft een moeizaam proces. 32-4 Gaan de dames in de laatste wedstrijd ten onder. Toch is er genoeg feestvreugde als de dames op zaterdag avond de bloemetjes buiten zetten. Nog geen wedstrijd gewonnen maar het plezier met elkaar houdt de teamspirit levend. Diezelfde avond ga ik met de boys naar Darren om te BBQ-en en de halve finale van de play offs rugby te kijken. Het is een leuke wedstrijd maar toch val ik tegen het einde bijna in slaap op de bank. De doordeweekse drukte eist soms haar tol in het weekeinde.

Exact 7 dagen na de belastingaangifte is onze bankrekening nog iets verder opgefleurd. Onze belasting teruggaaf is gestort. Alles klopt, alles in orde. Fijn geregeld hier.

De schoolvakantie wordt door de kinderen op verschillende manieren beleefd. Max heeft werk en is inmiddels 2 dagen aan het werk geweest. Max heeft de juiste mentaliteit want ze hoeven maar te bellen als er iemand is uitgevallen en Max staat al klaar. Bekaf komt hij ’s avonds om 7 uur thuis. Hij is wel heel blij met zijn baantje want er komt geld binnen en Max moet ook mensen om zich heen hebben. Dat laatste gaat volgens mij ook heel goed bij Driftwood, ze hebben een leuk team. Ook sociaal gezien vermaakt hij zich. Hij is vaak met Joel op pad en tegenwoordig zien we ook Jesse (de keeper van zijn voetbalteam) over de vloer komen.

Morris moeten we af en toe halen en brengen en soms is er een sleep-over. Het is jammer dat hij nog niet zelfstandig Terrigal kan verkennen. Hij doet sinds deze week mee aan voetbaltraining op vrijdagmiddag. Kan hij zijn energie enigszins kwijt.

Jaimy zou dat alles kunnen verkennen en overal naar toe kunnen gaan, maar kiest regelmatig voor zichzelf. Hij heeft 2 goede vrienden maar 1 vriend is in Europa op vakantie en de ander is een gedeelte van de vakantie kamperen. Jaimy heeft meer 1 op 1 contact met vrienden dan met een hele groep. Aan de andere kant gaat hij rustig alleen surfen als hij daar zin in heeft. Hij gaat zijn eigen weg.

En dat doen ze eigenlijk allemaal. Met Trent voorop. Trent kan zijn kamer in het donker uittekenen denk ik. We laten hem zijn eigen gang gaan maar het is soms onbegrijpelijk als je ziet wat meneer allemaal aan spullen heeft en er momenteel niets mee doet. Semi-professionele visspullen, speervis spullen, go-pro, wet suite (al een half jaar zit het kaartje nog aan de wet suite – ongebruikt), hij laat het allemaal liggen. Laatste ontwikkeling is dat een voetbalvriend en Trent laatste dagen samen veel optrekken en hij nu meer het strand ziet dan zijn kamer.

Trent zijn sport mentaliteit is bewonderenswaardig want op een zondag gaat hij mee met U18 A’s naar Sydney die ‘champions of champions’ spelen. De winnaars van alle grand finals in NSW spelen tegen elkaar. Een top toernooi waar hij graag bij is. Zelfs als zou hij niet spelen gaat hij mee als reserve. Het verdient respect en toont zijn liefde voor het voetbal spelletje.

Ik werk gewoon door in de schoolvakantie. Ik spendeer veel tijd in de auto. Wat dat betreft is mijn auto na Trent (63A) en Max (63B), nummer 63C en maak ik binnenkort een deurbel en een brievenbus in mijn auto. Kan ik er in gaan wonen.

Ellen werkt in de 2^e vakantieweek maar 1 dag. Dat is meer dan genoeg. Er is tijd voor kinderen en voor de candlecovers. De Facebook pagina krijgt steeds meer ‘likes’ en de website ziet er steeds beter uit. De ‘winkel’ is nu vol met producten, nu nog de betalingssystemen en orderbevestigingen in orde maken. O ja, en verkopen natuurlijk.

Het is vrijdagavond als er bij Breakers Countryclub de zogenaamde ‘presentations’ zijn. Hier wordt voor alle teams van 12 jaar en ouder een avond georganiseerd waarbij ieder team op het podium wordt geroepen, de coach een (korte) speech houdt over het team en het afgelopen seizoen. Iedereen wordt bedankt en iedereen krijgt een aandenken cq award mee met zijn naam in het aandenken gegrafeerd. We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten maar het is eigenlijk wel een hele leuke happening. Het enige nadeel voor ons lag in het feit dat wij niet 1 uurtje kwijt waren aan de presentaties, maar 3 uur want Jaimy, Max en Trent kwamen achter elkaar.

Naast de awards van de club kregen de spelers die de semi finals hebben gehaald een heel mooi Terrigal United trainingsshirt waar onder het logo ook staat dat je de semi finals hebt gehaald in seizoen 2014. Die kon Jaimy mooi in zijn zak steken. Max en Trent kregen een heel mooi Terrigal United polo shirt. Bij Max staat er onder het logo ‘winnaar grand finale’, bij Trent ‘finalist grand final’. Met al die awards en mooie shirts weet ik nu waarom ik zoveel contributie betaal…

Maar er waren meer prijzen te verdelen. Max is de grote winnaar bij de ouders en de spelers als hij door beide apart wordt gekozen als speler van het jaar. Volledig terecht gezien zijn inbreng. Maar ook als je kijkt naar de weg die Max heeft afgelegd sinds januari. De verhuizing naar Australië, de aanpassingen op school, de nieuwe voetbalclub en hoe hij zich heeft aangepast en een plek heeft verworven, verdient inderdaad een prijs. Onverwacht valt Trent ook in de prijzen. Hij wordt gekozen tot meest waardevolle invaller bij de U18 A’s. Dat is best een leuke prijs want hiermee laten de U18 A’s hun waardering zien voor de speler die buiten hun eigen team de meeste en beste inbreng heeft gebracht. Ook hier is het een terechte prijs want Trent staat altijd klaar om in te vallen.

Om onze logistieke zorgen en uitdagingen te verminderen hebben we een surf-ophang-dinges gekocht aan de fiets. 2 grote beugels die aan de zijkant van de fiets worden gemonteerd via 2 stangen die aan het fiets frame worden gemonteerd. Surfplank in de beugels en hup naar het strand. Het ziet er uber cool uit.

Ik merk steeds meer dat veel mensen hier investeren. En dan vooral in onroerend goed. Je koopt hier niet alleen een huis voor je woongenot en eigen geld voor later, nee het is je pensioen. Het is 1 van de manieren om je pensioen veilig te stellen en aangezien de prijzen hier nog steeds verdubbelen in 10 tot 20 jaar hebben veel mensen huizen en/of grond gekocht. Iedereen heeft er wel een investerinkje bij. In Sydney kun je als alleenstaande eigenlijk geen huis of appartement meer kopen. Zo enorm duur zijn de huizen en de prijzen stijgen nog steeds. Vaak wonen (jonge) mensen samen om de huur te kunnen betalen want alleen is het bijna niet op te brengen. Je moet hier vaak eerst jaren sparen om een huis of stuk grond te kunnen kopen i.c.m. een hypotheek.

Wij merken ook dat de prijzen hier omhoog blijven gaan. Mensen uit Sydney investeren in dit soort gebieden en dat drijft de prijzen omhoog. Wanneer wij hier blijven zullen we snel een huis moeten kopen wil het nog enigszins betaalbaar blijven.

Op zondag begint de lente. Of eigenlijk de zomer want het is meteen 26 graden en de zon schijnt. Prachtig weer en de mooie omgeving lijkt wel een likje verf te hebben gehad zo gekleurd als alles eruit ziet.

Trent is mee met de U18 A’s naar Sydney, de rest gaat met Ellen en mij mee op buurt onderzoek. We gaan onze achtertuin verkennen en vandaag zijn we in Killcare en omgeving. De tijd lijkt te hebben stilgestaan. Waar Terrigal de drukte en de bekendheid heeft, zo is Killcare de rust zelve met al het moois wat er maar kan zijn. Water, bossen, bootjes, zee en een kleine dorpskern. Aan het einde van de zondagochtend is het heerlijk om er koffie te drinken terwijl de heren Vegter ijs eten.

De route naar het vlakbij gelegen Boxhead  (ook onderdeel van het National Park Bouddi) is niet mogelijk vandaag omdat het een 4x4 weg is. Mijn auto is geen 4x4 en ook nog eens verlaagd. Dat merken we als we zo eigenwijs als we zijn toch even een stukje op de onverharde, heuvelachtige weg proberen. Dit is geen goed plan voor de onderkant van de auto die tot 2x toe keihard wordt geraakt door de heuvels. Eigenlijk 4x want we zijn gedraaid en terug gegaan naar de verharde wegen.

We besluiten naar het voor ons bekende Bouddi te gaan, het National Park dat tegen Killcare aan ligt en een bush walk te maken. We wandelen een route die we nog niet kennen en het is prachtig om door de bush te wandelen en we genieten van het uitzicht over de zee, de baaien en de bossen. Het is en blijft bijzonder dat dit onze achtertuin is. Zo dicht bij ons huis en zo bekend, inmiddels voelt dit als thuis. Waar het 2 jaar geleden voor het eerst een bezoek was aan Bouddi is het nu zo bekend en maakt het inmiddels deel uit van ons leven. Hier leven we en dit hoort bij onze achtertuin. We zijn geen bezoekers meer, maar inwoners. We zijn geen vreemdelingen meer, maar bekenden.

Trent komt op zondag einde van de dag thuis en het team heeft 4-0 gewonnen. Heel knap. Trent heeft meegespeeld dus zijn dag kan niet meer stuk.

Op maandag schiet het kwik nog verder omhoog; 31 graden. Morris gaat bij Kael spelen en Ellen werkt alleen deze maandag. Ondanks de vakantie is het enorm druk op de weg vanaf Chatswood naar Sydney. Ik denk maar niet te veel aan het mooie weer en het strand want anders komt er niets uit mijn handen vandaag .

Einde van de dag haal ik Morris op bij Kael wanneer ik weer terug ben in Terrigal. Ellen is ook thuis en ik besluit om nog even een stukje van deze warme zomerdag mee te pakken door te gaan hardlopen.

Het is een feestje. Onze achtertuin is verandert in een warme zomeravond aan de Costa del Sol. De geur van zomervakantie, knoflook en garnalen op de BBQ en de warmte die ’s avonds nog in de lucht hangt doet denken aan warme zomervakanties in Europa. Wanneer ik over de boulevard loop is het druk met mensen die allemaal pizza eten op het strand. De geur van de zee is vermengt met de geur van een oude haven met een visafslag. Op de terugweg hoor ik krekels die ik tot nu toe niet hoorde.

Ik werk deze week een keer thuis en dat voelt alsof ik op mijn vakantieadres aan het werk ben. De garage is een prima werkplek die we inmiddels een beetje als kantoor hebben ingericht. Handig voor Ellen haar candlecover business, maar ook voor studeren voor de kinderen of thuis werken voor mij. Ik begrijp later dat het niet de bedoeling is dat ik zelf even bedenk dat ik thuis ga werken. Thuiswerken wordt wel onder controle toegestaan en in overleg. Niet een eigenwijze werknemer die bedenkt dat hij vandaag net zo goed thuis kan werken. Okay, point taken. Ik ben nu eenmaal geen eigen baasje meer en heb me te conformeren aan afspraken en een manager die wel af en toe wil weten waar ik ben. Ik heb het vermoeden dat er slechte ervaringen zijn met thuiswerken want bij het woord ‘thuiswerken’ merk ik dat het geen vanzelfsprekendheid is en dat overleg essentieel is.

De grand final van de NRL (rugby) komt eraan. Aankomende weekeinde is de finale het hoogtepunt van het rugby seizoen en voor sommigen misschien wel het hoogtepunt van het jaar. Het is zoiets als de Champions League finale in Europe en het leeft enorm onder de Aussies. Vorige week was de AFL finale (Australian Football) maar AFL en NRL zijn geen vriendjes. NRL is groter als sport en aanhangers en is volgens mij naast cricket volkssport nummer 1. Onderweg zie ik veel auto’s rijden met vlaggen: Rabbitohs of Bull Dogs. We zullen zien wie eeuwige glorie vergaart.

Ik zei tegen Ellen: “ik zou wel eens naar een concert van Justin Timberlake willen”. De dag daarna belde iemand van mijn werk die belast is met de events waar we klanten voor uitnodigen, of ik mee wil gaan als host naar het concert van Justin Timberlake in Sydney. Met aanhang. Bedankt wie er ook heeft mee geluisterd. In het Allphones stadion (soort HMH – Ziggo Dome) heeft mijn werk een box en het is bijzonder plezierig om daar met klanten te vertoeven. Hapje, drankje, event. Er zijn veel events en we proberen altijd de box vol te krijgen. M.a.w. ik ga hier nog wel een paar keer komen. Samen met een collega en een drankjes-juffrouw hebben we 7 klanten met aanhang verzorgd. Maar eigenlijk zijn we door Justin verzorgd. Jos Houtmeer heeft een onwaarschijnlijk goede show neergezet. Wat een multi-talent. Wat een natuurtalent en wat een genoegen het te mogen aanschouwen. Indrukwekkend. En dat wederom in onze achtertuin.

Onze achtertuin is bijzonder gevarieerd aan het worden. Het is voorjaar en we merken dat er van alles aan het groeien en ontwikkelen is. Het ene moment staan we in een uitzinnig Allphones  Stadion, het volgende moment wandelen we door de bush van Bouddi en overzien we de prachtige natuur. Dan weer drinken we koffie in een mooie dorpje of wandelen we op warme zomeravonden naar het strand. Aan het strand heerst rust. Het is een ijkpunt in de groei en ontwikkeling van ons leven in Australië. Aan zee is het rustig. Hier kunnen we de achtertuin overzien. We zitten op de trap van de boulevard en staren in het niets. De zee gooit haar golven op het strand. Wij kijken naar de golven. De geur van de zee snuiven we op. De wind voelen we op ons gezicht. Starend in de donkere lucht boven de zwarte zee. Soms opkijkend naar de enorme hoeveelheid sterren. De achtertuin staat in bloei. Laten we er goed voor zorgen.

Schuilen

Vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten hoe

Vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten waar naar toe

Hoe ver moet je gaan

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waar

Schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar

Frans Halsema & Jenny Arean 

De McDonalds begint steeds meer mijn toevluchtsoord te worden. Niet alleen voor koffie maar vooral om te werken. Ik vertrek soms al heel vroeg in de ochtend, ver voor mijn eerste afspraak met een klant, maar ga dan toch al richting het gebied waar ik een afspraak heb. Het verkeer is gewoon te druk om in de spits te gaan rijden en dus kies ik ervoor om heel vroeg te vertrekken. Hierdoor ben ik een uur of 1 ½ uur voor mijn afspraak al in een McDonalds te vinden waar ik aan het werk ga tot het tijd is voor mijn afspraak. Koffie erbij, lap top open en aan het werk. De bijnaam die we hebben voor de McDonalds is het ‘Sales Rep café’. M.a.w. iedereen die veel onderweg is, komt er om te werken, om koffie te halen en de WC te gebruiken. Ik moet eerlijk  bekennen dat op deze manier gebruik maken van de McDonalds mij prima bevalt. Eten hoef ik er niet, maar van de rest van de diensten maak ik graag gebruik. Het is een klein toevluchtsoord, een veilige haven, in de jungle van wegen, verkeer en voorsteden.

De manier van werken via de McDonalds steunpunten voor eenzame verkopers die langs de Australische snelwegen trekken, is een keiharde noodzaak in de e-mail cultuur waar we hier in leven. Dat is in veel landen en bedrijven een probleem, maar hier is het echt niet normaal meer. Ik moet gewoon een paar keer per dag mijn mail bijwerken omdat het anders niet bij te houden is. Als 1^e klas controle-freak is er niets zo erg om achter de feiten en de tientallen mailtjes aan te lopen en dus moet ik mijn mail bijhouden. En mocht er geen McDonalds in de buurt zijn dan parkeer ik de auto ergens en ga op de achterbank zitten en werk dan mijn mail bij. Dan wordt de auto letterlijk mijn kantoor.

Hij was in de vijfig. Zijn vrouw zag hem zwemmen. Een great white kreeg hem te pakken. Waarschijnlijk niet om te doden, maar toch... Hij overleefde de aanval niet. Er was geen veilig heen komen meer te vinden. Zijn zwemtochtje bij Byron Bay werd hem fataal. Vluchten was geen mogelijkheid. Zo luidt een Nova969 radiobericht op een doordeweekse ochtend in Sydney. Na een paar dagen is men nog steeds bezig met het zoeken naar de haai.

Zoals velen inmiddels weten ben ik geen fan van overheden. De Nederlandse overheid doet mijn bloed vaker koken dan goed voor mij is, zoals ook afgelopen week weer het geval is geweest. Het heeft weer een paar avonden aan ‘oorlog voeren’ opgeleverd vanuit onze bunker tegen het geweld van de overheid. Wij hebben op 16 september per post (!) 4 brieven gekregen van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) dat onze 4 kinderen sinds januari 2014 niet meer verzekerd hoeven te zijn in Nederland. He he , eindelijk. Opgelost. Klaar. Of toch niet? De ten onrechte opgelegde boetes moesten voor 20 september betaald zijn. Dus? Dus we hebben 4 dagen om een schriftelijk bezwaarschrift per post in te dienen bij het Zorginstituut vanuit Australië?!!?!?!  Ik trek mijn gasmasker over mijn hoofd en ga de SVB mailen. De SVB kan ons niet meer helpen merk ik als ik nog enkele e-mails aan ze verstuur en hulp zoek om het probleem dat zij gecreëerd hebben op te lossen. Ondanks hun fout ben ik overgeleverd aan 2 van de 3 tegenpartijen in deze situatie: het Zorginstituut en het CJIB die de boetes binnen harkt. Op de site van het Zorginstituut staan alle mogelijke opties over boetes en bezwaren. Alles staat uitgelegd op de site maar nergens in dit mijnenveld staat een oplossing als je gelijk blijkt te hebben en je dus ten onrechte een boete hebt gehad. Nergens een email adres, alleen maar postbus adressen. We vullen voor de zekerheid het ‘contact formulier’ op de site in met een noodoproep wat we moeten doen om z.s.m. bezwaar te kunnen maken. We krijgen automatisch antwoord dat we binnen 3 dagen een reactie krijgen... Die tijd hebben we niet! We maken de beslissing om 1/3 van de boetes te betalen want de 4 boetes mogen in 3 termijnen betaald worden. Dan is de druk er even af en krijgen we ieder geval geen 2^e boete. Die krijg je namelijk als je niet voor de 20^ste betaald hebt of als je bezwaarschrift niet op tijd binnen is. Daarin zijn ze heel duidelijk.

Tegelijk maken we bezwaar middels en uitgebreide brief in combinatie met de 4 brieven van de SVB waarin de bevestiging staat dat onze 4 kinderen niet verzekerd hoeven te zijn. We printen alles, tekenen ons bezwaarschrift , scannen alles en mailen het naar Nederland. Vrienden zullen ons bezwaarschrift op de post doen en dan is het ieder geval voor de 20^e bij het Zorginstituut.

Dan krijgen we na 2 dagen i.p.v. 3 dagen een bericht van het Zorginstituut dat we een bezwaarschrift formulier kunnen downloaden en opsturen naar het Zorginstituut. Right. Dat stond niet op de brief die we hebben gekregen bij de boetes. Lekker gecommuniceerd.  We besluiten even niets meer te doen. We hebben ons bezwaarschrift aan het Zorginstituut voor de 20^e in Nederland op de post gedaan en we hebben 1/3 deel van de boetes betaald om een 2^e boete te voorkomen. Wij hebben in het hele proces geen fout gemaakt en toch zijn wij bezig om wat krom is recht te krijgen. In mijn frustratie over de overheid roep ik vanachter mijn laptop dat ‘ze’ mij nooit meer terug zien in Nederland. Ik ga liever naar Nieuw Zeeland, Afrika of Engeland, dan dat ik ooit nog iets met de Nederland te maken wil hebben.

Is het overheids-gras hier groener dan in Nederland? Nee hoor. Overheden zijn over de hele wereld hetzelfde en dat komt meestal neer op bureaucratie. Hier zijn ze gek op regeltjes en formuliertjes. En op verkeersboetes. Heb je ooit gehoord dat je een auto niet met zijn voorkant naar de stoep mag parkeren maar met zijn achterkant naar de stoep moet parkeren? Ik niet. Het schijnt dat het staat aangegeven met een bord maar ik heb niets gezien. De pennenlikker van de overheid wel:  $ 104,-. Kassa. Ik begrijp het niet. Als er al veiligheidsrisico’s met in en uit parkeren gemoeid zijn dan houdt dat volgens mij geen stand. Want of je nu bij het inparkeren of uit parkeren met je auto moet draaien, je moet het toch een keer doen als er zo een bord staat.

Toch is de overheid hier soms ook verrassend meewerkend en snel. Wij zijn met onze mapjes en salarisstroken naar een accountant gegaan voor onze belastingaangifte. Het jaar loopt hier van 1 juli tot 30 juni en aangezien we gewerkt hebben en wat kosten hebben gemaakt zijn we opzoek gegaan naar een accountant voor onze aangifte. Via via hebben we een goede gevonden en hoewel hij vol zat, wilde de beste man ons toch wel helpen. We staan om 9.00 uur voor zijn deur en staan om 10.00 uur weer buiten. 2 Aangiftes verder, formulieren getekend, alles ingevuld en geregeld. Over 10 dagen staat onze teruggaaf op onze rekening.  Dat hadden we niet verwacht. De aangifte werd ter plekke in orde gemaakt en afgehandeld. De teruggaaf was ook een aangename verrassing.

In de categorie ‘awards’ heeft Jaimy weer een award binnen gesleept:  “highly commendable effort & achievement”. Mooi hoor. Hij doet gewoon zijn ding en doet het heel goed.

Trent is bezig een stageplek te regelen. In oktober moet hij een week bij een bedrijf meedraaien. Weken geleden heb ik mijn resume al aan hem gegeven ter inspiratie voor zijn ‘sollicitatie’. Het komt allemaal goed volgens Trent. Not. Hij denkt dat je gewoon even een bedrijf belt en dat het dan geregeld is. Met de deadline die dichterbij komt bedacht meneer dat hij anders wel met Ellen mee kon lopen. Beetje schoonmaken in huizen. Dacht het niet. Gelukkig waren er nog een paar medeleerlingen die op de dag dat het geregeld moest zijn nog geen stageplek hadden. De school gaf een week extra. In deze laatste week blijkt dat Trent er op geen enkele wijze meer met ons over wil praten. Het komt wel goed en onze belangstelling en hulp wordt als gezeur beschouwd. We besluiten onze handen er van af te trekken. Opgroeien, verantwoordelijkheid en loslaten zijn niet alleen moeilijke processen voor pubers, ook voor ouders is het lastig de balans te vinden tussen loslaten en hulp bieden.

Waar Trent nagenoeg geen huiswerk heeft, moet Max 2x zo hard aan het werk. De laatste 2 weken van Term 3 zijn zwaar. Heel zwaar. Max heeft veel assessments, moet veel presentaties en werkstukken maken en het kost hem veel tijd en moeite. Misschien dat hij iets eerder had kunnen beginnen met sommige taken, maar ik weet niet of het veel had geholpen. Het kost hem gewoon meer tijd dan zijn Australische klasgenoten. Taal is in deze een issue. Engels praten is iets anders dan Engels lezen. En dan vooral begrijpend lezen. Zowel school als wij hebben het al vaak tegen gezegd; hij moet meer Engelse boeken gaan lezen. Hij zoekt naast onze steun ook steun bij Joel, zijn vriend. Gelukkig kan Joel soms helpen met het duidelijk maken van een opdracht. Wij zijn vooral vaak tot 10.00 uur ’s avonds bezig met het helpen van Max met verschillende projecten. Max zat zelfs een keer tot 23.00 uur iets af te maken. Schilderijen die hij moet bestuderen voor Art, folders die hij moet maken over diersoorten in Australië, essays die hij moet schrijven over bekende Australische sporters. Zo langzamerhand doen wij de High School ook en wil ik straks ook een diploma.

We hebben onze oude Prado te koop gezet. Op Gumtree en op straat. We hebben een paar A4-tjes in de auto opgehangen en de auto op Terrigal Drive geparkeerd waar een hele rits auto’s te koop staan. We hebben nu 3 auto’s en dat is er 1 teveel. Niet qua ruimte want de Prado is een 7-seater en dat is wel erg prettig. Maar nu ik een company car heb rijden we bijna niet meer in de Prado. Als het niet lukt de Prado te verkopen zullen we hem houden, dan gaat de Rav4 naar Trent of wellicht naar Max als die zijn rijbewijs haalt. Trent is na zijn 1^e les niet meer gaan rijden. Heel jammer. 120 uur moet hij met ons rijden in minimaal 1 jaar tijd. Dat is ca. 2 uur per week. Dat vraagt om regelmatig rijden maar Trent heeft geen haast, zo lijkt het.

Het weer in de laatste 2 weken is een kwestie van: Jantje huilt, Jantje lacht. De ene dag warm en zon, de volgende dag regen en grijs. Iedereen smacht om de zon en de warmte.

Op dagen dat de zon schijnt is de thuiskomst over de M1 een feestje. Wanneer ik bij Hawkesbury River rij voelt het als thuis komen. De zon staat dan laag en de heuvels en de bossen kleuren van geel naar oranje. De lange schaduwen van de bomen vallen over de snelweg. Het water weerkaats de zon en het is een feest voor het oog om de bootjes op het water te zien. Laatst moest ik denken aan Canada of Noorwegen toen ik de Central Coast binnen reed. De bootjes, huizen, heuvels, bossen, het leken wel fjorden zoals je die kent van Noorwegen. Hoe moe ik ook ben, welke kopzorgen ik ook meeneem uit de stad, bij Hawkesbury River gooi ik alles overboord en laat ik het achter me. Letterlijk en figuurlijk.

Het werk is ook een beetje op en neer. Er zijn dagen dat ik me afvraag hoe ik het werk moet afronden en waarom ik zoveel verantwoordelijk op mijn bord heb. “Taking responsibility” blijft een moeilijk begrip voor mijn collega’s. Er zijn ook dagen dat ik merk dat ik meer controle begin te krijgen. De processen, de mensen, de materie, ik begin het beter te begrijpen en dat geeft vertrouwen en dat is erg prettig.

Trent heeft zijn Term 3 zaalvoetbal winnend afgesloten. Zijn wekelijkse IFS zaalvoetbalavond op vrijdag is ten einde en het team van Trent heeft de ‘grand final’ 3-2 gewonnen. Trent scoorde 1-0 en de 3-2. Dit is niet te vergelijken met het veldvoetbal, toch is het wel erg leuk om te zien en de verdienste is er niet minder om. Ik heb Trent een paar keer zien spelen in de zaal en je kunt zien dat hij echt goed kan voetballen. Op de IFS noemen ze zijn ontwikkeling ‘remarkable’. Hij zit inmiddels bij de beste 16 van de IFS en het grappige is dat ook hij nu rechtsbuiten is. Zelfde positie als Max bij Reigerboys en het zelfde als ik toen ik als kleine jongen bij Reigerboys speelde. Het is nog steeds mijn favoriete positie.

In de drukte van ons gezinsleven is een rust-momentje soms moeilijk te vinden. Afgelopen week heeft Ellen zelfs 4 dagen gewerkt en eigenlijk is dat te veel naast de kinderen en het opzetten van de Candlecover business. In de weekend proberen Ellen en ik er soms samen op uit te trekken. Soms gaan er een paar kinderen mee. Trent nooit, die blijft als een gangster met zijn capuchon over zijn hoofd met 25 graden binnen zitten. Wij niet. Fish en chips eten in Woy Woy met Max, Jaimy en Morris bij de pelikanen op zondagmiddag is een feestje. In de zon, bij het water genietend van de omgeving. Of Jaimy en Max die gaan surfen in Avoca en Ellen en ik gaan wat drinken terwijl we uitkijken over de zee, de golven  en de jongens die zich proberen staande te houden. Of zondagochtend koffie drinken in Terrigal. Gewoon op de boulevard even zitten in de zon en een beetje om ons heen kijken naar de ‘toeristen’. Het is opvallend hoe wij Terrigal als druk beginnen te ervaren. Het is een oase van rust als je het vergelijkt met Egmond aan Zee en toch vinden we het nu al druk. We zien ons zelf op een dag in een rustiger gedeelte wonen i.p.v. de ‘drukte’ van Terrigal.

Nu de voetbal op zaterdag voorbij is, is het ’s morgens een heerlijk moment van de dag. Als ik zaterdags opsta ben ik de eerste en is het nog stil in huis. Buiten blaft een hond, ik hoor een grasmaaier zijn werk doen. Het is stil in huis er eerst rust. Ik zet de radio aan en de muziek vult de woonkamer en de keuken. Als vanzelf ontwaakt het huis en begint er energie te stromen. Met een kop thee kijk ik langs de palmbomen over de huizen naar de zee. Een prima begin van het weekeinde.

De seizoen afsluiting van Morris zijn voetbalteam is erg leuk. Terwijl er donkere wolken de hele middag boven Terrigal hangen, houden we het droog in The Haven. Het is bijzonder om te zien hoe ontspannend het is. Het is letterlijk no worries en alles gaat zo gemoedelijk dat het BBQ feestje tot einde van de dag duurt. De vaders tegen de kinderen is het hoogtepunt van de dag. Een mooi einde van een mooi seizoen.

We doen op zondagochtend mee aan wandeling die georganiseerd is door JDRF. Een organisatie die zich inzet voor diabetes o.a. middels de ‘Walk to cure diabetes’. In Davistown komen een paar honderd mensen bij elkaar voor een wandeling van 6 km in de prachtige omgeving. Naast Jaimy is Morris ook van de partij. Er staan een paar tentjes, een bank doet sponsor-dingen, er is koffie en van alles over diabetes type 1. We smeren ons voor het eerst dit seizoen in met zonnebrand. De geur van de zonnebrand is de geur van zomer. De kokosgeur van de zonnebrand doet denken aan zon, zee en strand. Aan warme zomerdagen. Een zomer schiet door mijn herinneringen en ik zie, voel, hoor en ruik de Australische zomer. De wandeling is prachtig. Weinig huizen van steen, veel groen, veel water. Een mooi initiatief waar we wellicht volgend jaar middels sponsoring aan mee gaan doen. Een aardige opsteker is het feit dat we $ 100,- aan boekenbonnen hebben gewonnen via de loterij waar we aan mee hebben gedaan.

Na de wandeling gaan we met z’n 4-ren naar Erina om een nieuwe bril voor Ellen te kopen. Aangezien het lunchtijd is begeven we ons naar het gigantische foodcourt in het winkelcentrum. Het is een bezienswaardigheid op zich. Eigenlijk moet je met een bakkie koffie in een hoekje gaan zitten en mensen kijken. Gewoon kijken. De meest interessante, boeiende, verbazende, verwarde, lelijke, mooie, hele dikke, slecht geklede mensen komen voorbij. Nee, dat heeft niets met gebrek aan respect of mensen niet in hun waarde laten te maken. De combinatie van te dik en slecht gekleed is eerder de norm dan de uitzondering. Vervetting en obesitas zijn volksvijand nummer 1. Meer nog dan fundamentalisten of terroristen. Er lopen zoveel kinderen rond die te dik zijn en als ik ze dan cola, patat en pizza zie wegwerken samen met hun veel te dikke ouders dan doet mij dat de wenkbrauwen fronsen. Ik verbaas me dan oprecht over hetgeen ik voor me zie. Een volk kent meerdere vijanden en deze vijand is een sluipmoordenaar die heel langzaam een slagveld aan het aanrichten is. Als ik naar de vele fast food restaurants kijk dan vraag ik me af in hoeverre mensen hier tegen bestand zijn. Vluchten kan ieder geval niet want op iedere hoek van de straat staat een vervettingsvestiging.

Zondag in de namiddag is er een award uitreiking bij Duffy’s. Alle teams van Morris zijn leeftijd komen dan bij elkaar en de hele dag zijn er prijsuitreikingen. Er zijn tentjes met eten, de BBQ, een springkussen en natuurlijk genoeg ruimte om te voetballen. Alle teams worden 1 voor 1 naar voren gehaald en iedereen krijgt een award met zijn naam er in gegrafeerd. Een mooi aandenken aan een mooi voetbalseizoen.

Een weekeinde sluit je goed af met ‘Sunday Sips’. Dat betekent in de surf club nog even wat drinken op zondagavond. Vanzelfsprekend zijn de Engelsen er allemaal en Ellen en ik. We zitten op het balkon met uitzicht over het strand en de zee. Terwijl wij aan ons biertje en wijntje sippen kunnen we de lichtflitsen in de paars, blauwe wolken aan de horizon zien. Een prachtig natuurverschijnsel die het einde van het weekeinde inluidt.

Ellen haar netball ging de laatste weken steeds beter. De laatste wedstrijd was dusdanig hoopgevend dat speelsters en supporters op een overwinning gingen rekenen in de eerst volgende wedstrijd. Het hing in de lucht, het moest gaan gebeuren. Bij thuiskomst van Ellen vragen we hoopvol of er gewonnen is. “Nee”, klinkt het teleurgesteld. Op de vraag hoeveel het dan geworden is, klinkt het niet alleen teleurstellend, maar ook enig gefrustreerd: “geen idee. 19-11 of zo”.

De financiële meevaller van de belastingaangifte is als sneeuw voor de zon aan het verdwijnen. Naast contributie voor Trent zijn zaalvoetbal de komende maanden en een parkeerboete voor mij, is ook de boete van Ellen voor het fout parkeren bij de school nu eindelijk binnen. Alle protesten zijn afgewezen en we worden vriendelijk doch dringend verzocht de $ 236,- te betalen. Het is zoals het is. We kunnen er niets meer aan veranderen.

Max heeft een baantje! Op de boulevard in Terrigal, bij een koffie tentje dat Drift Wood heet (drijfhout) gaat hij op de eerste dag van de schoolvakantie ’s morgens om 9 uur heen: “meet en greet”. Kennis maken en een paar uur werken. Hij werkt bijna 3 uur in het keukentje en is vooral aan het afwassen. Terras leeg maken behoort ook tot eventuele werkzaamheden. Max komt heel happy thuis. Zijn eerste loon heeft hij al cash gehad en de formulieren voor de vrienden van de belastingdienst heeft hij mee. Het zou top zijn als hij af en toe kan werken in deze coffeeshop. Aan het strand, mooie plek, leuke groep mensen en hij kan het wandelen vanaf huis.

Max gaat naast het werken ook life guard worden. Zie je het voor je? Geweldig. Hij gaat zich opgeven en dat betekent 12 weken lang iedere zondagmiddag van 12 tot 4 meedraaien op het strand. Praktijkervaring en leren. Dat laatste ziet hij wel tegen op, maar hij wil het graag en wij gaan hem helpen. Een prachtige ervaring gaat dit worden.

Trent is donderdag 18 september 17 jaar geworden. Het was een dag als alle andere inclusief een voetbalavond van Max. Die speelt ‘soccer 5’ met zijn team iedere donderdagavond in Tuggerah. Ellen ging mee. Trent wil er niets aan doen. Wij willen wel. Opa en oma’s in Nederland melden zich en cadeautjes zijn er ook. Ik vermoed dat hormonen meespelen en dat het vooral niet cool is om je verjaardag met je familie te vieren. Maar ook met vrienden is er geen feest in het weekeinde. We proberen er wel wat van te maken en gaan zaterdag oud Hollands, traditioneel gourmetten. Op verzoek van Trent. Volgend jaar 18. Als Trent geen feest wil is het pech voor hem want ik ga er wel een feest van maken!

Het is diezelfde 18 september als 600 man politie invallen doet in Sydney en Brisbane i.v.m. terreurdreiging. Nog nooit is dit zo groot en massaal aangepakt in Australië en het is voor het eerst dat er serieuze dreiging is van een aanslag in Australië, Sydney. Ik merk dat wij in Europa helaas al meer gewend zijn dan hier in Sydney. Mijn klanten praten er over en er is duidelijk enige onrust. Er worden die dag en de dagen er na mensen opgepakt. Extremisten die volgens de media van plan waren aanslagen te plegen. Ik hoor de berichtgeving als ik richting Sydney rij en moet aan het liedje ‘Vluchten kan niet meer’ denken. In ons kleine hoekje van de wereld, in ons eigen Gallië, verschuilen we ons voor terreur als Astrix en Obelix voor de romeinen. Ver weg van Europa, ver weg van het Midden Oosten, ver weg van Syrië, Irak de Oekraïne, leven we hier in een prachtig land. Ook hier kunnen we niet meer ontkomen aan de terreur. Ook hier kunnen we niet meer vluchten. Haat, dood en verderf is als een kwaadaardig gezwel over de wereld uitgezaaid.

Als ik een paar dagen later hoor dat de Mexicaanse drugskartels via motorbendes allerlei soorten drugs Australië binnen smokkelen en verspreiden dan voelt het echt even alsof er geen ontsnappen meer aan is. Ik ben niet naïef. Ik weet dat er hier net zoveel mis is als in andere landen in de wereld. Maar soms heb je even het gevoel dat het geweld, de ellende, de bedreigingen langs ons heen gaan. Dat we hier in dit prachtige hoekje van onze planeet ‘gespaard’ worden omdat het centrum van de wereld misschien niet hier ligt. Het gebeurt altijd ergens anders. Maar dan word je op een dag ruw wakker geschud en realiseer je je dat er geen vluchten meer is. Alleen nog schuilen.