Cross the line

“Cross the line”

Het weekeinde is niet echt relaxed en zoals menige verhuizing zijn er tegenvallers. Wat ook tegenvalt is het niveau van het team van Morris. Niet dat Morris bij AZ of Ajax hoort te spelen, maar je ziet het verschil in training bij Reigerboys en de Hollandse voetbalschool direct terug in vergelijking met de Australische voetbalschool. Morris speelt in U9 (under 9) en er is zaterdagochtend in Springfield een oefenwedstrijd tegen Wyoming. Ironisch genoeg lijkt het tenue van Wyoming sprekend op dat van Reigerboys. Er wordt gespeeld op het veld bij een lagere school en dat is hier geen uitzondering. Er is genoeg ruimte en er kunnen met gemak 2 voetbalvelden aangelegd worden. Het is warm, de zon schijnt en ik maak kennis met de voetbalvaders en moeder van dit team. De trainer en de manager (ouders van 1 van de spelers) zijn aardig, positief en vertellen dat plezier voor op staat. Het mooie van de mentaliteit die we hier overal tegen komen is het feit dat alles positief is. De grootste missers voor het doel worden niet weg gehoond, kritiek is er niet. Alles is ‘awesome’ en wordt enthousiast en positief benadert. Ik vind het prima, maar er gebeuren dingen op het veld die zo dramatisch zijn dat ik er toch echt niet voor kan klappen. Morris speelt een sterke 2^e helft. Alsof hij eerst even de ‘aap uit de boom’ moest kijken gooit hij de schroom van zich af en werkt hard en speelt opvallend goed. Volgens de ‘kenners’ heeft hij ‘great football skills’. Toch gaat Terrigal United met een 3-1 verlies naar huis.  

In de tussentijd heeft Ellen met Jaimy boodschappen gedaan in Erina en halen ze ons na afloop van het voetbal op. Max is de hele dag met een vriend op stap en dus gaan wij (de rest) verder met de verhuizing. Begin van de middag staat de ijskast op de planning. Trent, Jaimy en ik gaan ‘m ophalen en dat is toch een moeilijkere klus dan we dachten. We kopen ‘m van een vriendelijk oud stel dat ons nog een nieuwe magnetron en een TV meubel meegeeft. De ijskast is erg groot en zwaarder dan gedacht, hij kan maar net de bocht maken om ‘m de keuken uit te krijgen. Het stof van de achterkant in combinatie met het zweet dat van ons lichaam gutst maakt ons er niet mooier op. Hij past net niet in de auto maar met 2 spanbanden zetten we de achterdeur vast zodat de ijskast er niet uit kan vallen. Maar dan komt het moeilijkste van de dag. Hoe krijgen we ‘m op de 1^e etage van ons huis? Ellen en Morris zijn ook in het huis en gezamenlijk komen we tot de conclusie dat de ijskast door de voordeur moet en de via de trap omhoog en niet zoals eerder gedacht via de achterkant van het huis. Met bloed, zweet en tranen (en een hoop gevloek) krijgen we het onmogelijke voor elkaar. De ijskast staat op z’n plek. Drijfnat van het zweet en allemaal geïrriteerd van de vermoeidheid gaan we vooral niet bedenken hoe we ‘m ooit weer uit het huis krijgen.

Wat niet goed gaat is het internet. We beginnen aardig moe te worden en willen in de namiddag stoppen. Ik kom er niet uit met de beschrijvingen en de wachtwoorden terwijl we alles goed doen. Ellen probeert nog te bellen met Optus (zeg maar onze Ziggo), maar de vriendelijke Indiase meneer kan me niet helpen omdat we nog geen telefoon hebben aangesloten. Ik ben op en bij de rest is ook het beste er wel vanaf. Na een drukke week besluiten we in de namiddag om te stoppen en de rest van de dag niets meer te doen.

Bij het appartement nemen een drankje en een hapje, gevolgd door een BBQ. Het zal 1 van onze laatste avonden worden in het appartement, wellicht de laatste. Ons doel is nog steeds om zondag te verhuizen, maar de druk die we onszelf opleggen moeten we misschien laten varen en maandag of dinsdag overstappen.

Max en Trent staan zondag om 8 uur op omdat ze allebei een oefenwedstrijd hebben. Max rijdt met iemand mee en Trent speelt bij Duffy’s en gaat wandelend heen. Ik maak ze om 8 uur wakker want ik ga dan hardlopen. Het is warm maar loop lekker mijn hoofd leeg.

Na de douche ga ik aan de slag. Ellen, Jaimy en Morris zijn dan ook paraat en we gaan beginnen met inpakken terwijl ik spullen naar het huis breng. Bij het huis stort ik me op het internet en de TV. Ik rij uiteindelijk een halve tank leeg aan ritjes naar Erina voor stekkertjes, kabeltjes en een telefoon, maar nee hoor nog steeds geen internet. En geen TV.

Ellen, Jaimy en Morris zijn ’s morgens ook gekomen om uit te pakken en gaan begin van de middag weer terug naar het appartement om te lunchen. Max en Trent komen na afloop van de voetbal daar ook naar toe. Max wint 3-1, Trent verliest 2-1.

Ik hang heel lang met een vriendelijke Indiase mevrouw aan de lijn van Optus en we komen er achter dat het oude nummer nog op dit huis staat aangesloten. Duh. Ik heb begin maart alles in orde gemaakt, nummer aangevraagd, akkoord gekregen van Optus, alles is bevestigd en zou 18 maart gereed zijn en nu blijkt dat ons nieuwe nummer niet is aangesloten. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. En wanneer wordt dat omgezet? Voor 3 april. Uh!? Dat kan niet want we hebben internet nodig voor school en werk. Ze gaan er alles aan doen om het zsm geregeld te krijgen, maar of het met 1 of 2 dagen geregeld is valt te betwijfelen. Dus geen internet en geen TV. Halve dag kwijt aan niks en we vragen ons af wat nu het beste is om te doen; wel of niet vandaag overstappen van het appartement naar het huis of later deze week. De jongens willen vandaag verhuizen en dus besluiten we om toch over te gaan. We hebben tenslotte het appartement ook nog tot vrijdagochtend. Dus TV, internet en de wasmachine kunnen we blijven gebruiken.

Ik rij ’s middag met een volle auto naar het huis en vraag me tijdens uit uitladen af hoeveel water ik kan uitzweten. Ons pad naar het huis is steil en ik denk ca 15 meter. Iedere keer naar de auto is een training om weer omhoog te wandelen met tassen en koffers. Mijn benen en kuiten worden op de proef gesteld en ik zweet aan 1 stuk door. 28 Graden is heerlijk om aan het strand te liggen maar niet om te moeten verhuizen. Rond 16.00 uur komt Ellen met de laatste lading spullen en de jongens zijn dan op de fiets gekomen. Alleen de surf boards en enkele kleine spullen liggen nog in het appartement. Dat komt deze week wel. We ruimen de laatste spullen op, ruimen kasten in en de jongens richten kun kamer in. Dan merk je de enorme behoefte naar dat eigen plekje wat ze nodig hebben. Alleen een matras, geen bureau, geen kast, maar ze maken het gezellig met wat ze hebben. Bijzonder om te zien.

’s Avonds gaat Trent nog naar het appartement terug om TV te kijken en zijn social media contacten warm te houden. Max en ik gaan dobbelen en we hebben contact met Nederland. De avond wordt afgesloten met onweer, regen en bliksem. Mooi om te zien vanaf ons balkon.

Moe maar voldaan gaan we op tijd naar bed. We zullen de komende dagen wennen aan het huis. Gewend raken aan de geluiden van het huis en de buurt. Laten we hopen dat we hier een hele fijne tijd gaan hebben.

Oei, dat valt niet mee. Waar de jongens 4 minuten nodig hebben om naar school te wandelen en dus langer kunnen blijven liggen in hun bed, heb ik het deze maandagochtend zwaar in de trein. De verhuizing laat zijn sporen na en ik slaap, dommel, schrik wakker en haal een frisse neus alvorens ik het kantoor binnen stap.

Vandaag veel aan een online training besteed en de laatste hand gelegd aan mijn verkoopplan om daadwerkelijk te kunnen beginnen met het hoofdstuk verkoop. Ik ontdek in de pauze enorm leuke tentjes in de binnenstad waar ik wellicht anders voorbij was gelopen maar gezien de drukte van mantelpakjes en grijze pakken in de eettentjes kan ik ze nu niet kan missen. Het is een regenachtige dag in Sydney en ik heb de zonneschermen helemaal omhoog. Het uitzicht is erg ‘mondiaal’. De hoge gebouwen om me heen geven het gevoel dat ik in een wereldstad aan het werk ben. En dat ben ik natuurlijk ook.

Op de terugweg verdiep ik mij in een boek over de omkooppraktijken op de Europese en ook Nederlandse voetbalvelden. Ondanks het feit dat ik moe ben val ik niet in slaap door het boeiende boek.

Bij thuiskomst krijg ik goed bericht. Het internet werkt! Hoera, er is iemand’s middags  langs gekomen en die heeft ons weer in 2014 gebracht. We kunnen weer gerust digitaal ademhalen. Nadat ik gegeten heb installeer ik de TV die het ook doet. Hoewel hij af en toe stoort als je op een bepaalde plek in de woonkamer staat. Dat lossen we vast ook nog wel een keer op.

Sonja heeft nog een tafeltje en 2 zitzak-stoelen gebracht waardoor er nu dus ook relaxed TV gekeken kan worden.

Trent is ’s avonds terug naar het appartement. Die heeft echt zijn eigen ruimte hard nodig. De rest werkt aan hun huiswerk, social media en een spelletje op hun iPad.

We proberen hier structureel eerder naar bed te gaan. Het leven start hier eerder en onze wekkers werken daar hard aan mee.

Dinsdag is de grote dag van de container controle. Het is begin van de middag wanneer Ellen bericht ontvangt van het verhuisbedrijf. Goed nieuws! De inspectie heeft uitgewezen dat er een 2-tal kerstspullen zijn die of vernietigd moeten worden of schoongemaakt (niet dat het vies is, maar i.v.m. de kans op beestjes die in materiaal van de kerstkrans kunnen zitten). De kosten voor schoonmaken zijn  300 dollar, vernietigen 66 dollar. Wat een opluchting! Niets over Afrikaanse beeldjes van hout, tuinmeubelen of andere spullen die door ervaringsdeskundigen als risico worden bestempeld. We zijn heel erg opgelucht. Nadat we akkoord hebben gegeven op de 66 dollar vernietiging krijgen we door dat het waarschijnlijk 2 april wordt als alles wordt afgeleverd bij ons. Dat komt lekker uit. Not. 3, 4 en 5 april heb ik een training bij Drake. Maar goed, als de spullen maar komen.

Ellen is dinsdag met de Prado langs onze garage in Kincumber geweest voor een paar kleine onderhoudsdingen. Zoals het er nu naar uitziet hebben we alleen nog 2 voorbanden te vervangen waarvan we er al 1 hebben. Misschien dat het allemaal dus mee gaat vallen (hoewel een bandje voor de Prado 240 dollar kost) en kunnen we hopelijk een jaartje vooruit zonder grote autokosten.

’s Avonds is Trent weer naar het appartement en ligt Morris net in bed als ik thuis kom. Jaimy maakt huiswerk en ik help hem nog even. Max zit achter zijn iPad en Ellen is erg moe. Die gaat even in bad en om ca 21.00 uur is het dan klaar voor vandaag.

Het reizen van Terrigal naar Sydney CBD is best pittig. Donderdagmiddag val ik bijna in slaap achter mijn beeldscherm. Ik volg veel online trainingen en die zijn aan 1 kant leerzaam, maar ook soms wat 1-tonig met als gevolg dat de zwaartekracht het van mijn oogleden wint. Vanaf maandag gaan we over op een nieuw computersysteem en iedereen moet daar een training voor volgen. En niet een uurtje, maar het kost meer dan een dag. De informatie is gigantisch die je moet verwerken om thuis te raken in het systeem, maar dan heb je ook wel wat. Daarnaast krijg je trainingen op gebied van sales en marketing om zo succesvol mogelijk te zijn. Ik weet dat ik een paar weken geleden nog riep dat ik jaren met de trein naar school had gereisd en dat het geen probleem zou zijn om nu weer te reizen met de trein. Het is ook geen echt probleem, alleen is de afstand 2x zo groot, de tijd in de trein 2x zo lang en ben ik inmiddels 3x zo oud. Maar goed, ik vind het leuk, het is leerzaam en ik maak een flinke ontwikkeling door hoe zaken worden gedaan aan deze kant van de planeet.

Mijn spannende boek over de maffia in het Europese voetbal zorgt dat ik op de terug weg pas bij Woy Woy merk dat het donker is. Ik reis nu in het donker met de auto naar Gosford en kom in het donker terug. In Nederland worden de dagen langer, hier korter. De temperatuur daalt nog niet, want het is warm en benauwd geweest vandaag.

Het leger voortbewegende paraplu’s vult donderdagochtend de straten van Sydney. Het is grijs, het regent en werkend CBD wandelt met koffie in de ene hand en een paraplu in de andere hand naar kantoor. Ellen maakt haar laatste huis schoon deze week. Het werk loopt rustig door en dat is heel fijn. Nog wat onregelmatig, maar er is genoeg. Sterker nog, Ellen merkt dat er wellicht een eigen netwerkje op te tuigen is want de eigenaren van de huizen waar ze schoonmaakt zijn erg tevreden en vragen haar telefoonnummer. We houden het netjes en gaan niet in de ‘vijver’ van Ellen haar opdrachtgever zitten, maar als zelfstandige kan Ellen wel zelf een netwerk opbouwen en ook andere voor haar laten werken als ze dat zou willen.

Mijn dag staat weer in het teken van het opbouwen van een netwerk en contacten leggen. Vandaag o.a. lid geworden van Ducthlink, een netwerk waar Nederland de bindende factor is voor mensen die in Australië wonen en werken. Verder merk ik dat alle bedrijven in Australië ‘fast growing’ zijn, ‘marktleader’ en ‘unique’. En alle kandidaten hebben menig bedrijf gouden eieren laten produceren want alles wat ze doen is fantastisch in de overtreffende trap. Aan mij en mijn collega’s de taak er door heen te prikken.

Mijn online trainingen hebben een NLP-achtig karakter. Dat is niet verkeerd, alleen anders dan we soms in Nederland gewend zijn. Ik denk dat wij het ‘Amerikaans’ zouden noemen. Vandaag een video/training over ‘Cross the line’. Over keuzes maken en eigenlijk kwam het er op neer dat succes een keuze is. Wat je er ook van vindt, het werkt wel. Want het brengt wel iets op gang en je krijgt ook alle support en steun om te bereiken wat je wilt. Je moet het zelf doen, maar het bedrijf staat achter je.

Wat dat betreft is deze week ook ‘cross the line’. We hebben het gevoel dat we over een lijn zijn gegaan. We hebben bericht dat het appartement verhuurd is en dat wij dus geen extra kosten meer hebben. Toch een opluchting dat we hier een streep onder kunnen zetten. Vrijdag rond Ellen het schoonmaken af en leveren we de sleutel in. Weer een stap gezet, we laten weer een fase achter ons. De container is over de douane-lijn gegaan en mag hopelijk volgende week afgeleverd worden bij ons thuis. Ook dat is weer een stap.

Alle voetbaltrainingen zijn door de regen donderdagavond afgelast. De velden zijn er niet tegen bestand. In Nederland zouden we er om lachen, hier gaan de velden dicht en gaat de training niet door. Het zal nog vaker gebeuren dit seizoen. Volgend weekeinde begint de competitie, ben benieuwd waar het ons allemaal gaat brengen.

We eindigen de week in de regen, bekaf en het internet doet het thuis niet meer. Modem stuk. Crisis in huize Vegter want iedereen heeft internet nodig. De wifi hotspot op de telefoon van Ellen en mij biedt even uitkomst om berichten te checken voor de jongens i.v.m. informatie over de voetbalwedstrijden. Want dat er wedstrijden worden afgelast is vrijwel zeker met deze regen.

Op mijn werk was het een zware dag. Het bellen gaat me niet eenvoudig af. Ik kom vaak niet eens langs de receptioniste van een bedrijf, terug bellen doen we hier blijkbaar niet aan en iemand presteerde het zelfs om meteen op te hangen nadat ze zei ‘geen interesse’. Het opbouwen van een netwerk gaat niet over rozen en als dan je nieuwe collega na een week haar eerste opdracht al dreigt binnen te krijgen is dat niet erg motiverend. Het goede nieuws is dat ik veel op sites kom waar banen worden aangeboden en ik hou mijn ogen open mocht er iets voorbij komen wat interessant kan zijn.

We hebben vandaag de definitieve bevestiging dat woensdag onze spullen voor de deur staan. Alsof Sinterklaas op een dag in april langs komt met een vrachtwagen met cadeautjes. Benieuwd wat er in mijn schoen zit…

Fijn weekeinde.

Full speed ahead!

“You win some, you learn some.”

Jason Mraz

Het leven aan deze kant van de planeet begint ’s morgens vroeg. Als je ’s morgens om half 7 uur of 7 uur gaat hardlopen ben je niet alleen. Sterker nog, de cafeetjes, restaurants om te ontbijten, de surf club, alles is open. Er wordt gezwommen, gesurft en hard gelopen. Ook deze zaterdagochtend ben ik er vroeg bij want even na zonsopgang ben ik al aan het hardlopen. De beloning is groot als ik de zon net boven de zee zie hangen en de kleuren oranje, geel en goud samenspelen met de wolken die boven de oceaan hangen. De golven die omslaan op het strand zijn als uit een TV reclame. Mochten we wel eens denken waarom we hier zijn, dan is zo een plaatje weer genoeg bevestiging om te weten hoe mooi het hier is.

Fris en fruitig zitten Ellen en ik om 9 uur bij George Brand om te tekenen voor ons huis. Alles gaat goed. Alleen de 6 pagina’s met op en aanmerkingen van de makelaar die we moeten nalopen is lang. Aan de andere kant een goed teken dat ze alles hebben bekeken en genoteerd. Na het tekenen gaan we met Trent naar het huis, hij had het huis nog niet gezien. Max gaat met een paar vrienden weg en Jaimy en Morris komen later wandelend naar het huis. Het huis is leeg en zo zien we dat het echt groot is. Genoeg om aan te merken aanvullend op de 6 pagina’s van de makelaar maar dat doen we deze week. We hebben 7 dagen om alles te bekijken en vast te leggen wat niet goed is. Ik maak 260 foto’s (!). Van alles waar ik ook maar van denk dat het later gedoe kan opleveren maak ik een foto en wanneer ik toch lekker bezig ben schiet ik zoveel mogelijk foto’s om alles vast te leggen.

Er is na afloop genoeg discussie tussen de heren Vegter wie in welke kamer wil gaan slapen. Na 8 weken met 2 man op 1 kamer is de conclusie dat iedereen een eigen kamer wil. Dat zou heel jammer zijn want de speelkamer op de begane grond is heel leuk. Met een bar en eigen wc/douche is het ook een logeerkamer. Hier kunnen we echt een gave kamer van maken voor de boys en meteen een logeerkamer, maar dan moeten er toch 2 op 1 kamer anders hebben we niet genoeg kamers. We hebben nog een paar dagen bedenktijd.

Wat we wel zien is dat de ruziënde buren die ik 2 weken geleden heb gehoord in de categorie tokkies horen. De auto’s, de troep in de tuin, hoe het huis eruit ziet en we horen de vrouw des huizes ook al. Aan de andere kant van ons ligt een complete ‘Do It Yourself’-winkel in de tuin. Gamma zou er jaloers op zijn. Afwachten maar hoe onze buren zich laten zien of horen.

We hebben de maten voor de ijskast en TV en we willen proberen volgend weekeinde over te gaan. Dat betekent dat Ellen deze week alles gaat regelen om het hopelijk mogelijk te maken: elektriciteit laten aansluiten, internet, gifspuitmannetje, matrassen, beddengoed, pannen, bestek, we hebben bijna alles, nu nog deze week alles in het huis krijgen.

In de middag blijf ik thuis, ga nog even wat voorbereiden voor mijn werk en Ellen gaat met Max en Jaimy mee naar Mangrove voor hun oefenwedstrijden. Trent en Morris gaan ook mee. Er wordt verloren, maar we leren de teamgenoten en managers kennen. Langzaam leren we de club kennen.

De zaterdagavond staat weer in het teken van BBQ-en. Dit keer bij Darren en Toz. Trent gaat met de bus naar de Mariners in Gosford, dus hij is niet bij de BBQ. Hij gaat steeds meer zijn eigen gang en we merken dat hij eigenlijk aardig fan begint te worden van de Mariners.

Zondag is het mijn beurt om naar Mangrove te rijden. Trent heeft een oefenwedstrijd met net B-team U18. Maar als het 12 uur is, is er geen tegenstander. Welkom in Australië. Gewoon geen tegenstander! Wel regen. En als het team 7 tegen 7 speelt als alternatieve ‘wedstrijd’ worden de spelers tegen het einde bijna weggespoeld door de regen. De kraan wordt volledig opengezet. Later leren we dat er in Terrigal naast de regen ook onweer was en dat het echt spookte. Op de terugweg zien Trent en ik overal takken en stukken boom op en langs de weg liggen.

Onze terugweg leidt ons langs Wyoming, dat ligt ten noorden van Gosford. De zoektocht naar een surf board lijkt zijn einde te gaan vinden bij een man die meerdere boards heeft. Aangezien het voor Trent en mij ene kleine omweg is gaan wij even langs. En we slagen! Voor Jaimy en Max kopen we een 2^e hands board en zijn hun hard gespaarde en verdiende centjes weer uitgegeven. Mooie boarden en na thuiskomst gaan ze meteen het water op. De onweer is weg, de regen ook, maar de golven zijn er weldegelijk. Ze zijn zelfs te hoog voor de 2 beginnende surfers. Het mag de pret niet drukken, als echt surf goden lopen ze over het strand met hun boards.

In de namiddag nemen Ellen en ik de hele week door. Ik ben vanaf morgen aan het werk, kom laat thuis en Ellen gaat proberen het huis ‘woon-klaar’ te maken deze week. Genoeg drukte en werk aan de winkel deze en de volgende weken.

We sluiten het weekeinde af met een BBQ. Slecht weer is hier nog steeds BBQ-weer zullen we maar zeggen.

Wanneer ik op maandagochtend wegrij van huis naar het station in Gosford is het fris. Voor Australische begrippen is het zelfs koud. De zon is nog niet op maar het licht van de zon meldt zich voorzichtig aan de horizon. De zee is betoverend in het licht van de maan.

Om 6.54 stap ik op perron 1 in de trein naar Wynyard, het station in Sydney CBD waar ik uitstap. Het is een rechtstreekse verbinding die mij om 8.17 uur op perron 4 afzet. De rit is prima te doen en ik vind het bijna jammer als we in Wynyard zijn want mijn boek over het leven van Badr Hari is bijzonder boeiend. Het zal waarschijnlijk een keer gaan vervelen, maar ik geniet nog steeds van de Harbour Bridge, de skyline van Sydney en als ik de Opera House zie vlak voor we bij Wynyard zijn prijs ik me rijk dat ik hier ben. Al hebben we nog een lange weg te gaan om hier te kunnen blijven, vandaag komt het realiseren van onze droom weer een stuk dichterbij.

Ik wandel de 3 minuten naar King Street, op de hoek van George Street. Alsof ik hier al jaren woon en ik iedere maandagochtend op deze manier naar mijn werk ga. De lift brengt mij naar de 13^e etage en de ontvangst is warm en welkom. Ik heb een mooie plek bij het raam en kijk op moderne, hoge, glazen gebouwen en als ik iets omlaag kijk zie ik de gebouwen van rond 1900. Het oude CDB. Ik geniet in stilte van mijn nieuwe werkplek. Ik maak kennis met de collega’s, de verschillende afdelingen en divisies van Drake en merk dat het kantoor goed voelt. Alles is aanwezig wat je kunt bedenken en het is ruim, modern en netjes.

Ik lees, oefen met systemen, bel een paar keer met IT en heb samen met Jacob (de managing consultant) 2 gesprekken met kandidaten. Erg leuk om te doen en ik merk dat deze jas me wel eens prima kan passen. Bij het eerste gesprek kijk ik langs de kandidaat door het raam naar het gebouw waar ik in mei 2012 mijn interview had met m.b.t. ons visum. Dat was de laatste poging om ons door de staat NSW te laten sponsoren en het visum te krijgen. Nu, bijna 2 jaar later, zit ik op 500 meter afstand van dat gebouw en ben aan het werk. Het geeft me een goed gevoel.

De dag verloopt prima en einde van de dag ben ik nog steeds blij. Jacob is ook blij, helemaal als hij hoort dat ik dinsdag weer terug kom. De reis naar huis begint en als ik even na half 6 op het station kom lijkt het wel een mierenhoop. Spitsuur. Ik begeef me naar perron 4 waar mijn trein om 17.50 uur vertrekt. Dezelfde lijn als ’s morgens en de trein brengt me in 1x naar Gosford. Het is warm in Wynyard. Heel warm. Maar in de trein is het koel en lees ik terwijl het landschap aan me voorbij trekt. De zon gaat langzaam onder achter de heuvels en geeft het landschap en het water prachtige kleuren. Wanneer om 19.17 de trein stopt ben ik ‘thuis’. Nog een stukje met de auto en om 19.45 uur stap ik ons appartement binnen. Een lange dag. En morgen weer. En de dag daarna ook. Maar het is niet anders. Het is de keuze om hier in Terrigal te wonen en te werken in Sydney. We moeten investeren om weer iets op te bouwen en los van werken is de reistijd daar ook onderdeel van.

Ik zie Morris nog even voordat zijn lichtje uitgaat en hij gaat slapen. Misschien vind ik dat nog wel het ergste. Ik zie vooral Morris iets minder en ik heb het idee dat ook vooral Morris het jammer vindt dat ik laat thuis kom. We hebben elkaar alleemaal veel gezien in de laatste 3 maanden en nu is dat anders. Het zal even wennen zijn. Jaimy is er ook mee bezig merk ik, hoewel ik denk dat die het vooral vervelend voor mij vindt dat ik lange dagen maak.

Ellen is goed opgeschoten vandaag. Het huis is ‘s morgens ingespoten en ’s middags lagen er al dode beestjes. Er zijn wat huishoudelijke apparaten gekocht, energie is aangesloten en de lijst met issues en reparaties is gegroeid. Nu nog de TV en ijskast en we kunnen over. We hebben alleen nog steeds niets van onze makelaar gehoord met welke (financiële) oplossing we uit het appartement gaan. Vrijdag einde dag hebben we nog even contact gezocht over onze einddatum en vandaag zou er meer duidelijkheid komen. Maar we hebben maandag niets vernomen.

Als ik dacht dat het maandag druk was in de binnenstad, dan is dinsdag helemaal gekkenhuis. Maar eenmaal op kantoor was de drukte in geen velden of wegen te bekennen. Veel mensen waren afwezig en ik heb in alle rust aan mij verkoopplan kunnen werken. ’s Middag nog een interview met een kandidaat en alle contracten, belastingen, loonadministratiezaken hebben we ’s middags afgerond. Ik ben nu meer dan officieel in dienst. In 5 rijden dik wacht ik om kwart voor 6 met de andere forenzen op de trein en begin aan de terugreis. Eigenlijk is het heen en weer reizen best goed te doen, alleen het late thuiskomen is niet leuk. Maar als het goed gaat komt er vanzelf meer vrijheid met afspraken buiten de deur en af en toe thuiswerken.

De aankomst in Gosford is een cadeautje. De zon is bijna onder en achter de heuvels rondom het station kleurt de zon de lucht roze en oranje tinten. Niemand kijkt op of om, maar ik kijk tot ik bij mijn auto kom en naar huis rij.

We hebben bericht van Accom en het komt erop neer dat de eigenaar ons best de 28^e het appartement uit wil laten gaan, maar ze willen wel de 3 weken huur hebben zie ze dan nog tegoed zouden hebben. Die huur krijgen ze dan uit het opnieuw verhuren van ons appartement via Accom. Wat niet verhuurt kan worden in die 3 weken is dan voor onze rekening. We besluiten er niet op in te gaan. De 28^e leveren we de sleutel in en dan zoeken ze het maar uit.

Ellen en ik nemen ’s avonds de lijst door met alle gebreken van het nieuwe huis en eigenlijk is het niet leuk om alles te checken, noteren en je in te dekken. En de lijst is eigenlijk te lang. Gelukkig heb ik mijn 270 foto’s (Ellen heeft er ook nog een paar gemaakt) en dat zijn foto’s met een datum en een tijdstip. Alles is vastgelegd.

De ijskast is ook gekocht en de TV via internet besteld. De ijskast moeten we deze week ophalen en dan denk ik dat het kan lukken om zondag over te kunnen.

Dit is duidelijk de week van de ‘overgang’. Vorige week was een ‘gedoe’-week, nu zijn we bezig om het gedoe achter ons te laten en bouwen we naar structuur. Dat is niet in een weekje gedaan, maar de komende weken wordt dat steeds stapje voor stapje beter. Het moet ook wel want na 8 weken is het hier niet alleen in ons hoofd te klein aan het worden, ook komen er steeds meer spullen in en om ons appartement te staan. Fietsen, 4 surf boards, pannen, bestek, body boards, slaapkussen voor in het nieuwe huis, schoolspullen, wasgoed, het begint echt tijd te worden om te gaan.

Woensdag val ik in slaap in de trein. Maar ben op tijd wakker voordat we de Harbour Bridge over gaan en ik na de Harbour Bridge bij Wynyard uit stap. Nadat de ochtend voorbij is gevlogen ga ik tijdens de lunch even naar buiten. Het is 28 garden in de zon, maar in de schaduw is het bijzonder aangenaam. Ik zit op een bankje, geniet van de omgeving en kijk naar mensen.

In de middag hebben Jacob en ik een gesprek met een General Manager van een drukkerij die we bij een bedrijf gaan aanbieden die een vacature heeft voor een General Manager. Ik merk dat ik me erg prettig voel in de rol die we hebben als recruitment consultants. Ik analyseer vooraf de CV’s van de kandidaten, bekijk de vacatures en na afloop van de gesprekken hebben Jacob en ik een debrief en blijken mijn waarnemingen en conclusies aan te sluiten bij zijn mening. Mijn Engels is goed, maar in het zakelijke Engels maak ik voor mijn gevoel grote sprongen momenteel. En dat moet ook wel om gesprekspartner te zijn voor de kandidaten en om de te kunnen verkopen aan de bedrijven.

Ook op de terugweg val ik in slaap in de trein. En ook nu ben ik op tijd wakker om de wederom prachtige zonsondergang tussen Woy Woy en Gosford te zien.

Ik rij niet meteen naar huis, maar rij om via de IFS om Trent op te halen. Die heeft een wedstrijd gehad (4-4) en heeft even gewacht tot ik hem kwam halen. Kwart over 8 komen we thuis.

Ellen heeft ook wederom een drukke en lange dag achter de rug. Vanmorgen heeft ze eerst 2 uur gewerkt en de rest van de dag bezig geweest het nieuwe huis. Schoonmaken, ook nog even boodschappen doen en bezig geweest met de inmiddels beruchte “klachtenlijst” met onze op- en aanmerkingen op het huis die we deze week moeten in leveren. Mijn werk in Sydney maakt ook haar dagen een stuk zwaarder en vooral in deze week met de overgang naar het nieuwe huis is dat even extra druk. Maar ze doet het heel goed en heeft plezier in het feit dat het nieuwe huis straks echt een thuis moet gaan worden.

Wanneer Trent en ik gegeten hebben, ik even de jongens heb gesproken en met Ellen de dag heb doorgenomen ga ik hardlopen. Het moet gewoon even na 3 dagen op kantoor zitten. Ik ben de laatste die deze dag aan het hardlopen is in Terrigal, ik doet bij wijze van spreken het licht uit. Geen hond meer op straat na 21.00 uur. Veel mensen liggen volgens mij al op 1 oor en dat is ook niet zo gek want om 6 uur ’s morgens is het hier al druk met wandelaars, sporters en mensen die naar hun werk gaan. Onderweg is het een prachtig gezicht als er achter een grote wolk onweer te zien is. Het is net alsof de grote wolk in het donker af en toe licht geeft als een gloeilamp. Zelden zoiets gezien. De maan schijnt op de zee, ik kan nog net de vissers op het strand onderscheiden van de zee en de boulevard is bijna leeg. Terrigal is in ruste.

Op donderdag merk ik wel dat het lange dagen zijn en korte nachten. Ik maak uren zoals in de begindagen van PPM. De dagen gaan voor mijn gevoel snel hoewel ik 9 uur op kantoor ben. Normaal zou ik daar niet warm van worden, maar ik ben er momenteel erg content mee. Ik voel me prima op dit kantoor en vermaak me uitstekend.

Ik merk dat er hier minder tijd is voor een bakkie koffie, ff bijpraten, socializen. Meetings gaan in hoog tempo en iedereen is vooral bezig met zijn werk.

Ik neem einde van de dag 1 trein eerder en kom een kwartier eerder aan in Gosford. Alle beetjes helpen en zo ben ik iets eerder thuis. Als de afgelopen dagen al een mooie afsluiting kregen met de zonsondergang, vandaag is het helemaal ongelofelijk. Ik heb heel wat zonsondergangen gezien op deze wereld, maar donderdagavond is echt uitzonderlijk. Niet alleen is de heel lucht knal oranje, de weerspiegeling in het water en de contouren van de palmbomen maken het een foto uit een vakantiegids voor het paradijs. Ik stop dan ook de auto als ik langs het stadion van de Mariners rij om een foto te nemen. Dan maar de toerist uithangen, maar dit beeld moet vereeuwigd worden.

De avond is minder rustig dan gedacht. Mail, afschrijvingen van ASR die ik niet begrijp en wat financiële perikelen. Balen. Ik had vanavond niets willen doen, maar zit toch weer tot 22.00 uur achter mijn laptop.

Trent traint ’s avonds in Mangrove en heeft geregeld dat hij met iemand mee kan rijden. Dat is mooi en het doet ons goed dat hij initiatief begint te ontplooien op dat gebied want het is niet meer te doen om zelf te blijven rijden nu ik in Sydney werk. Max maakt ’s avonds een prachtig ‘art’-tekening af voor school en Jaimy ligt muziek te luisteren. Morris ligt er om 20.00 uur in. Ze zijn meer dan klaar voor het nieuwe huis. Hoewel het qua ruimte heerlijk zal zijn, is het qua inhoud nog erg kamperen de komende tijd. Als het allemaal goed gaat gaan we zondag over en slapen we vanaf die dag in het nieuwe huis. Dan ronden we het hier in de loop van de week af met opruimen en schoonmaken. We kunnen dan ook nog gebruik maken van de wasmachine totdat we er de 28^e uitgaan. Dat laatste is wel zo fijn, want na de 28^e moeten we bij vrienden af en toe wassen tot onze wasmachine aankomt. Van onze spullen weten we dat dinsdag de douane inspectie zal zijn. En we hebben intussen voor een nette meerprijs afgesproken met de verhuizers dat ze alles t/m de 1^e etage zullen brengen en uitpakken. Dat zat al in de prijs, maar we hebben zo een steile en smalle oprit bij ons huis dat de verhuisauto niet bij het huis kan komen. M.a.w. er is veel extra werk aan de winkel voor de verhuizers en we wisten dat we daar iets voor moesten bijbetalen.

Vroeg naar bed gaan lukt weer niet door de avond-werkzaamheden. Dat moet echt gaan veranderen, want de wekker is morgenochtend weer onverbiddelijk.

Happy Friday. Ik merk dat het vrijdag-gevoel erg leeft. Mijn gewoonlijke opmerking dat het gelukkig altijd snel weer maandag is laat ik maar even achter wege als ik mijn collega’s blij hoor praten dat het vrijdag is. Ik ben een groot deel van de dag bezig met de voorbereidingen om vanaf volgende week actief aan mijn verkoop te beginnen. Ik vind het bijzonder spannend. In het Nederlands in je eigen land iets verkopen is al een uitdaging, laat staan een voor mij nieuwe dienst in een ander land in een andere taal. Maar ik vind de druk niet erg, misschien heb ik dat ook wel een beetje nodig. De spanning, het ontwikkelen, het leren, het doet me goed. De open deur heet dat het een ‘uitdaging’  is, maar ik denk toch echt dat het woord ‘uitdaging’ hier op zijn plaats is. We sluiten de dag af met een biertje rond 17.00 uur. Het lijkt wel alsof ik in Nederland ben, daar deden we dat ook vaak.

Wat dat betreft vergeet ik wel eens dat ik in Australië ben of in Sydney. De hoge gebouwen om me heen doen me niet vergeten dat ik in een andere omgeving ben, maar als ik aan het werk ben, in de trein zit of in mijn auto op weg naar huis, lijkt het allemaal erg vanzelfsprekend en heb ik niet het gevoel 20.000 km van Nederland verwijdert te zijn. Misschien komt het ook wel omdat ik het echt naar mijn heb bij Drake. Werken met mijn collega Jacob is niet alleen leuk, maar ook leerzaam. De plek, het bedrijf en het gevoel weer deel uit te maken van een team doet me goed. Het reizen is zwaar maar ik hoop echt dat ik binnenkort werk naar binnen kan halen want dan zou ik hier graag een tijd blijven werken. En niet alleen visum-technisch, ook omdat ik het gewoon erg getroffen heb. Ook wel bijzonder om in een stad met 5 miljoen mensen binnen 2 maanden een groep mensen te vinden waar je aan een nieuwe avontuur mag gaan beginnen en waar het bijzonder vertrouwd en prettig voelt.

Thuisgekomen hebben Ellen en ik weer onze zogenaamde management vergadering. Ondanks dat we moe zijn moeten we nog veel te bespreken. We moeten veel regelen en plannen de komende 2 dagen en willen in dit weekeinde ook onze rust af en toe pakken na deze drukke week. Maar de verhuizing gaat zondag plaats vinden en daar omheen hebben we nog een voetbalwedstrijd van Morris in Springfield op zaterdagochtend (vlak bij Erina), boodschappen, een koelkast halen en zondag de verhuizing. En niet te vergeten Ellen haar ‘afstudeerproject’; het 7 pagina’s tellende overzicht met zaken die door ons zijn nagekeken en gecontroleerd n.a.v. de oplevering van het nieuwe huis. Dat ronden we zaterdagochtend ook af.

Wij zijn klaar met het appartement. Het was goed zo, misschien iets te lang hier gewoond maar aan de andere kant was het ook goed om op deze manier hier te landen. De jongens verdienen een compliment hoe ze zich met de beperkte ruimte hebben gered. Het zal een verademing zijn om weer ruimte te hebben. Helemaal als onze spullen binnenkort komen.

Gedoe

“Let It Be”

John Lennon

Het weekeinde is op verschillende manieren erg wisselend. Heerlijke, zonnige zaterdagochtend en zondagmiddag op het strand, leuke voetbalwedstrijd van Trent op zondag tegen Woy Woy (4-0 winst), BBQ met Ierse vrienden op zaterdagavond, maar ook even een mentale dip. Geen zware inzinking, maar in het weekeinde merkte ik dat ik het vechten even zat ben. En als meest memorabele moment het bericht op zondagavond dat mijn oma is overleden.

De mentale dip is vooral ingegeven door vermoeidheid. Ten eerste is het gevecht met Accom, ons appartementen verhuurbedrijf, begonnen. Het mailtje wat ik vrijdagavond van hun krijg maakt me heel erg boos. Natuurlijk kost het geld als je 4 weken eerder uit een appartement gaat dan afgesproken, maar de toon maakt de muziek. En om nu meteen met getallen en bedragen te gaan gooien lijkt mij niet verstandig. Eerst maar even overleg zou ik zeggen. Ellen heeft een goede relatie met het bureau en vertrouwt erop dat ze aan een goede oplossing gaan werken, maar ik ben er klaar mee. Ze zijn onze ‘vrienden’ niet hoe aardig ze ook zijn. Het is ieder voor zich en god voor ons allen. Het gaat uiteindelijk om geld. Het gaat niet om ons.  

Diezelfde vrijdagavond krijgen we bericht van het Australische verhuisbedrijf dat samenwerkt met ons verhuisbedrijf in Nederland (Stoof). Vanaf nu hebben we met de Australiërs contact over de aflevering van onze spullen, onze verhuisvriendin heet Kristen. Maar ook dit gevecht om onze spullen hier te krijgen is begonnen. Het Australische verhuisbedrijf geeft aan dat er extra kosten worden gerekend als de vrachtauto meer dan 30 mijl vanaf de haven Sydney moet afleveren. Wij wonen verder dan 30 mijl van Sydney. Duh. Wij hebben door-to-door afgesproken en zo is alles ook bevestigd. Dus gaan we bellen, mailen en uitvinden wat dit eventueel betekent voor ons. En natuurlijk komt de bevestiging uit Nederland dat het inderdaad door-to-door is, maar waarom staat dat dan niet goed in de bevestiging van de Australiërs?

Over de douane nog maar even bekijken wat het gaat worden. We willen graag bij de douane inspectie aanwezig te zijn als onze spullen binnen zijn. Dat schijnt te kunnen en dan ben je erbij als er vragen zijn over spullen. Kan een hoop ellende schelen.

Ook de makelaar waar we ons nieuwe huis van gaan huren kleeft nu al gedoe. Dat weten we nu al. We hebben namelijk te maken met de ‘bitch van Terrigal’. Ze is berucht om haar 2 gezichten. In het begin van een mogelijk verhuurtraject is ze buitengewoon vriendelijk en behulpzaam, maar zodra je handtekening staat lijk je als een vlieg gevangen te zitten in haar web. Waar zit het probleem? Borg. Je betaald hier meestal 4 weken borg, wij dus ook. Makelaars proberen na de huurperiode zoveel mogelijk van je borg achter te houden omdat ze een kras op de muur zien, of een vlek, die er volgens hun niet zat toen je het huis ging huren. Een bekend probleem waar menigeen al problemen mee heeft gehad. Want ze houden een deel van je borg in maar laten de kras of de vlek niet maken, verven of repareren. Kassa! Maar deze dame is de ‘mother of all bitches’ en iedereen die met haar te maken heeft gehad heeft problemen gehad. Maar ja, wat doe je er aan als deze makelaar een huis in de verhuur heeft wat je wilt hebben? We gaan bij de oplevering volgend weekeinde op onze knieën door het huis en ik ga diezelfde dag nog 400 foto’s aan onze makelaar mailen met krasjes, vlekjes, scheurtjes of iets wat er op lijkt. We gaan ons vreselijk goed indekken.

We zullen ongetwijfeld nog meer voor ons kiezen krijgen. Dat geeft op zich niet, het hoort ook bij het avontuur, bij het opstarten van een leven in een ander land. Andere gewoonten, andere manieren en we zijn als immigranten waarschijnlijk ook ene mooie prooi. En niet allen voor makelaars. Autodealers, overheid, verzekeraars, iedereen plukt graag een vruchtje mee. Ik wil niet klagerig overkomen (wij wilden dit tenslotte zelf), maar soms is het even zwaar en wil je gewoon dat dingen als vanzelf gaan. Of dat een ander het regelt. Dat het kwartje de goede kant opvalt. Ons zelf gekozen pad is af en toe vermoeiend. Als ik met mensen praat die namens een bedrijf hier zijn gekomen dan hebben ze nog niet hun eigen spullen hoeven in te pakken. Het tijdelijke werkvisum komt in 4 dagen (echt waar) en het huis en de auto staan klaar bij aankomst. Als er al een probleem is wordt het door het bedrijf opgelost. Nogmaals, we zijn niet zielig, maar ons pad staat voor vechten, knokken, vallen en weer opstaan omdat we alles zelf moeten doen. En soms heb je gewoon even die 8 tellen rust nodig om weer op te staan om de volgende ronde te halen.

In het weekeinde maakt Jaimy ons en beetje gek. Hij is bezig met het aanschaffen van een surf board, maar kijkt ook naar body boards, flippers en een hoes voor zijn surf board dat hij nog moet kopen. Hij zoekt op internet en komt met van alles en nog wat aanzetten. Ook aanbiedingen die 8 uur autorijden hier vandaan zijn. Jaimy gaat altijd grondig te werk en maakt er een gedegen marktonderzoek van. Alleen wij worden een beetje dol van hem want iedere 2 minuten moeten we op zijn iPad kijken wat hij nu weer heeft gevonden.

Trent ziet het strand niet veel. Hij zit liever achter zijn mini iPad van school, maar niet voor huiswerk. Hij gaat af en toe wel zwemmen in het zwembad van ons complex, maar body boarden, vissen of gewoon naar het strand laat hij momenteel aan zich voorbijgaan.

Zondag ga ik met hem mee naar Mangrove want daar speelt hij met Terrigal United tegen Woy Woy. Een oefenwedstrijd. Bij aankomst zie ik dat mannen van Woy Woy al echte mannen zijn. Niet verwonderlijk want het is een ‘open age’ team, van alle leeftijden. Dat is te zien want dit zijn geen 16 jarige jongetjes. Nee, dan Terrigal. Daar zitten echt 16-jaige jochies in en van sommige spelers gaan de benen 2x in die van Woy Woy.

Maar Tony Macaroni heeft zijn team goed opgesteld en voorbereid. Fel, kort dekken en geen ruimte weggeven. Het is erg zwaar onder de hete zon, maar Terrigal wint met 4-0.

Terwijl ik Facetime met de hele club van “’t Veld” is Max zondagochtend al om 8.45 (!) uur aan het trainen in Erina. Ellen is meegegaan en blijft de training kijken. Daarna hebben Ellen, Max, Jaimy en Morris een stranddag terwijl ik met Trent mee ben naar de wedstrijd tegen Woy Woy.

Zondagavond om half 9 krijgen we via Facetime bericht van mijn ouders dat Oma Vegter is overleden. Mensen die het hebben meegemaakt als je ‘op de dood wacht’, weten dat het dan eerder een opluchting is dan direct verdriet. Zo ook met oma. 97 Jaar en ik denk dat ze letterlijk nog nooit een ziekenhuis heeft gezien zo sterk en gezond was ze. Zelfs zo sterk dat al 1 ½  week haar lichaam aan het ‘afsterven’ was. Volledig op, verteerd en klaar om te gaan, maar het hart en de longen in combinatie met de laatste prikkels van de hersenen lieten haar in leven. Ze herkende mijn ouders niet meer op het laatst en lag te wachten op het einde. In die zin is het gelukkig voorbij, ook voor mijn ouders en in het bijzonder voor mijn vader. Maar het verdriet zal er niet minder om zijn. Uiteindelijk breng je straks toch je moeder weg.

De ‘laatste der Mohikanen’ zou ik haar noemen. Ze was de laatste van mijn opa’s en oma’s en ze was de laatste van een generatie die de oorlog heeft meegemaakt, geboren in de jaren 10 van de vorige eeuw. Mijn oma’s stonden voor fijne jeugdherinneringen. Warmte, gezelligheid, verjaardagen. Ik zie vergeelde foto’s uit de jaren 70, mijn broer en ik met bruine ribbroeken en oranje geruite blouses met te lang haar. Bruine meubelen, grote oranje motieven op de muur, schitterende retro meubelen. Hier en daar een zwart wit foto. Een kamer vol met familie, witte blouses, een stropdas en een hoed vastgelegd in vele tinten grijs. Zittend in een kring of aan een tafel, vereeuwigd door de camera. Opa’s en oma’s met een sigaret en een borrel, soms met een spelletje kaart. Als kind wachtte we altijd op opa’s en oma’s bij het raam om te kijken of de auto er al aan kwam als er een verjaardag was. Wat was het een blijdschap als ze weer de hoek omreden. Alsof het een paar keer per jaar Sinterkaas was die aankwam. Er zijn veel herinneringen die allemaal gekenmerkt worden door een lach en een traan, door geluk en verdriet, door de tekeningen die het leven achter laat op een ieders ziel. Om uiteindelijk het oude, versleten lichaam te verlaten en de ervaringen, de lessen en de warmte te bewaren in herinneringen. Die warme herinneringen nemen we mee en vergeten we niet. Het fotoboek met de vele plaatsjes, foto’s en herinneringen moet af en toe open om een afgesloten tijdperk niet te vergeten. Het tijdperk van de opa’s en de oma’s. Met dankbaarheid en genegenheid laten we oma gaan. Het is mooi geweest. Rust zacht.

Het bericht van het overlijden van oma heeft op Jaimy de meeste impact. Dat is te verwachten. Zijn gevoeligheid maakt hem verdrietig en hij loopt dan even tegen zijn eigen grenzen aan. Hij weet dan even niet wat hij met zichzelf aan moet. Er is ruimte voor zijn verdriet, de afstand met Nederland zal het niet makkelijker maken, in ieder geval kan hij moeilijk in slapen vallen.

Bij het ontbijt op maandagochtend is het nog niet veel beter. Aan de ontbijttafel moet hij even huilen en we laten hem even zijn gang gaan. Uiteindelijk hervind hij zich en gaat naar school.

Morris sliep zondagavond al toen het bericht kwam en die praten we maandagochtend bij. Hij begint meteen te huilen. Uiteindelijk gaat het wel en wandel ik met hem naar school. Maar of het nu door het bericht van oma komt of niet, Morris is chagrijnig en moe. Hij klaagt over het feit dat we wandelend naar school gaan en zijn benen willen volgens Morris niet meer. Het kan ook te maken hebben met het feit dat hij in de lunch bij juf moet komen met Kael omdat ze straf hebben voor iets wat vrijdag is gebeurd. Niets heftigs, ik denk zelfs een misverstand, maar deze maandag begint voor Morris niet zo fijn.

Max is verdrietig maar ik merk dat hij er rustig mee omgaat. Hij begrijpt dat dankbaarheid momenteel de boventoon voert. Wanneer hij naar bed gaat hebben we een gesprek over de dood en het feit dat het leven eindig is. Het bewust worden van je sterfelijkheid vind Max niet zo een leuk gevoel. Hij weet dat het leven op een dag op houdt en voor die tijd moet je proberen leuke, fijne en vooral goede dingen te doen in het leven. Hij valt snel in slaap.

Trent horen we niet over oma. Heel even hebben we het er over gehad zondagavond, maar Trent uit zich niet. Trent gaat onverdroten door met zichzelf en zijn eigen wereld. 

De maandagochtend schiet voorbij. Daar baal ik van want ik heb het nodige te doen voor volgende week maandag als ik ga starten bij Drake. Maar er is genoeg te regelen om op te starten in het nieuwe huis en we hebben ook nog de Prado waar we een gevecht over gaan leveren.

Ellen is met de RAV naar een garage gegaan in Kincumber die ze nog kent van vorig jaar en de garage zorgt dat we goedgekeurd worden om weer een jaar te kunnen rijden. We moeten dan nog wel langs de RTA en weer een heleboel centjes betalen (soort jaarlijkse wegenbelasting), maar dan zijn we weer een jaar klaar om legaal door Australië te mogen crossen. We gaan de RAV wel laten repareren op sommige punten, maar hopelijk gaat dat meevallen.

De Prado is een echt issue aan het worden want ook de garage in Kincumber geeft aan dat de Prado nooit aan ons verkocht had mogen worden omdat de remmen niet goed zijn. Schijnt dat er ook een soort commissie (Fair Trade) is waar je terecht kan als het een discussie gaat worden tussen de dealer en ons. Stelling is dat de dealer waar we de Prado de auto gekocht hebben de remmen moet laten maken. Nu ken ik de dealer een beetje en die gaat geen remmen betalen is mijn inschatting. Ellen gaat dinsdag met de Prado terug naar de dealer.

Verder houden we ons bezig met spullen die we nodig hebben in het nieuwe huis om te kunnen ‘kamperen’ in ons nieuwe onderkomen. Internet, TV en telefoon is inmiddels geregeld. Unlimited internet, wat we willen we nog meer! In de loop van de week verzamelen we matrassen mede dankzij Toz en Sonja. De borg en de aanbetaling voor 3 maanden huur is gedaan. Yvonne (de makelaar bitch) kan tevreden zijn.

Het opstarten van een ‘nieuw’ leven in korte tijd betekent ook dat we sommige dingen nog moeten regelen die best belangrijk zijn. Bijvoorbeeld verzekeringen. We zijn momenteel niet voor alles verzekerd en dat moet eigenlijk wel. Ook zullen we binnenkort aan de slag moeten met de voorraad van Jaimy zijn diabetes medicijnen. We hebben nog genoeg voorraad, maar we zullen straks zelf alles moeten aanschaffen. En Jaimy moet periodiek gecontroleerd worden in het ziekenhuis van Gosford. Dat hebben we vorig jaar ook gedaan en dat is prima verlopen, maar dat moet ook weer opgestart worden. Ik denk dat als we straks klaar zijn (als je ooit klaar bent) we een periode van 4-5 maanden nodig hebben gehad om helemaal op te starten en alles geregeld te krijgen. Om in alle systemen en databases terecht te komen en alles zo geregeld te hebben dat alles normaal reilt en zeilt.

We merken dat steeds meer zaken in Nederland nu afgerond zijn, afgerekend, en dat alleen belastingzaken en zaken m.b.t. ons huis af en toe binnen komen. Dat is fijn, want zo sluiten we soms letterlijk zaken af.

Maandag in de namiddag genieten we even een uurtje van het strand. Het is super weer. Niet te warm, zonnetje en prachtige golven voor de jongens om te surfen.

Het leven is Australië kent voor ons nog steeds verrassingen. Nu weer het voetbal. We hebben veel geld betaald voor contributie, helemaal als je het vergelijkt met andere sporten hier. De voetbal-hiërarchie is nogal kostbaar want je betaald voor de club, de regio (Central Coast), de staat (NSW) en het land (Australië). We hadden afgelopen weekeinde al het genoegen om 5 dollar mee te moeten nemen naar de wedstrijd van Trent om de scheidsrechter te betalen. Tip voor alle scheidsrechters in Nederland, laat je betalen! Maar goed, we leven in een ander land en zaken gaan nu eenmaal anders in het land Down Under.

Maandagavond worden we onaangenaam verrast door een mail van de manager U13, het team van Jaimy. Of we er allemaal nog wel even aan willen denken 90 dollar te betalen voor games fees (scheidsrechter) en trainingen. Trainingen? Ja, trainingen. in Tumbi, hier ca. 20 minuten rijden vandaan kun je altijd trainen door de betere velden in Tumbi. Hier in Terrigal is het blijkbaar niet goed. Waarom heeft niemand dat ons verteld? 1x Per week moet Jaimy in Tumbi trainen en wanneer we Toz even gebeld hebben of dit normaal is, blijkt dat haar zoon vorig jaar nooit in Terrigal heeft getraind. 1x Per week naar Tumbi en naar een plaats vlakbij Gosford. Right. Met 1 kind die op voetbal zit is het nog wel te doen, maar hoe doe je dat met 4 kinderen op voetbal!? Hoe gaan we dit logistiek doen? En waar betaal ik 195 dollar contributie per kind voor? Ik heb het stoom uit mijn oren en Ellen is bij wijze van spreken in staat alle jongens van voetbal te halen. Want krijgen we morgen een zelfde mailtje van het team van Max? En overmorgen van Morris? En gaat Tony Macaroni ons binnenkort vertellen dat we in het vervolg in Mangrove trainen? Ik denk dat we iemand in dienst moeten nemen die de jongens gaat rondrijden. Ik ga vanaf volgende week hoogstwaarschijnlijk werken en kom laat thuis. Onmogelijk kunnen we een paar avonden per week heen en weer rijden. En al zou ik niet laat thuis zijn, we kunnen onmogelijk ons zelf opsplitsen. We mailen de manager van U13 ons ongenoegen en willen graag toelichting. A.s. zaterdag heeft Jaimy een oefenwedstrijd en een teammeeting. Dan worden dit soort zaken ook besproken.

Dinsdagochtend staat in het teken van voorbereiden op mijn werk bij Drake. Ellen is naar Gosford om ’s morgens te werken, daarna gaat ze naar de autodealer om over de remmen van de auto te discussiëren en kan ze zich daarna nog even uitleven in Erina om enkele boodschappen te halen. M.a.w. ik zou het huis tot in de (na)middag voor mij alleen hebben om te werken, maar dat verloopt anders. Ellen belt rond lunchtijd of ik haar kan komen halen bij de autodealer want de auto blijft daar achter. Ze gaan ‘m laten maken. Duh!? De eigenaar van het dealerbedrijf is aanwezig als Ellen er is en hij wil niet dat Ellen nog rijdt in de auto gezien de slechte staat van de remmen. Nou, dat is een goede ontwikkeling. Geen idee of er een rekening komt of een discussie, maar het feit dat ze meteen erkennen dat dit niet kan en maatregelen treffen doet ons goed. We laten meteen de hele lijst met aandachtspunten achter, wie weet kunnen ze daar ook nog wat aan doen. Aangezien we op de terugweg langs Erina rijden doen we samen boodschappen. Mijn werkdag wordt zo wel enorm ingekort.

We krijgen een keurige, uitgebreide mail van de manager van U13 van Terrigal United en het blijkt dat de trainer waarschijnlijk een schema voor het hele seizoen in elkaar gaat zetten om zo efficiënt mogelijk het transport naar Tumbi te regelen waardoor je als ouder misschien maar 1x per 3 weken een keer moet rijden. Dat klinkt al beter. Er is volledig begrip voor ons standpunt inzake bijbetalen. De belachelijke hoge kosten om te voetballen in Australië zorgt er zelfs voor dat kinderen weggaan en andere sporten gaan beoefenen. Maar als ouders niet bijbetalen kunnen ze niet trainen. Het probleem met Duffy’s, ons voetbelterrein, is het feit dat het veld gespaard moet blijven voor Cricket en als het 2 druppels regent wordt alles afgelast. De conclusie is dat Terrigal United dus eigenlijk geen veld heeft, geen trainingsfaciliteiten en dat ouders bij moeten betalen om hun kind elders te kunnen laten trainen. We laten het maar even rusten tot de oefenwedstrijd a.s. zaterdag.

Ik sluit me in de middag op in de slaapkamer met mijn laptop en ga verder met mijn voorbereidingen voor mijn nieuwe carrière. Trent gaat vanavond niet naar Mangrove om te trainen, hij heeft last van zijn voet. Het valt allemaal wel mee, maar volgens mij heeft Trent het ook even gehad met het heen en weer rijden. ‘s Morgens 3 kwartier met de bus naar IFS en ’s middags 3 kwartier terug. En ‘s avonds uur 3 kwartier met de auto naar Mangove en weer 3 kwartier terug. Het is inderdaad een beetje veel van het goede. Hij gaat ’s avonds met een schoolvriend naar een wedstrijd van de Mariners tegen een club uit Japan voor de Azië/Australië Champions League. Mariners winnen met 2-1. 

Vlak voor het eten krijg ik een mailtje van Drake. Mijn contract kan niet worden afgerond want er is iets met mijn visum. De HR directeur van het hoofdkantoor in Melbourne geeft aan dat mijn visum een ‘business owner’ visum is en dat ik dus een bedrijf moet starten en niet in dienst kan komen bij Drake. Of beter; het zou uitgezocht moeten worden. De Managing Consultant die mij aanneemt in Sydney is er wat onrustig over want ik had toch gezegd dat het geen probleem was om op dit visum te kunnen werken. Ik stel hem gerust dat het kan en ik stel voor mijn migratie agent met hem te laten bellen. Morgenochtend, first thing. Zo kunnen zaken opgehelderd worden en kunnen we de zaken afronden. Goed plan. Ik bel Anna Maria, onze migratie agent, en die belt hem morgenochtend meteen op. No worries. Maar waarom merk ik dat in de minuten na het telefoongesprek ik eigenlijk helemaal niet rustig ben? Ik deel het gesprek met Ellen en die kijkt ook niet blij. Zou het kunnen? Zou het kunnen dat ik hier niet zou kunnen werken in loondienst met mijn visum? Wat moeten we dan? Dan hebben we echt een mega probleem. Nee. We hebben alles met Anna Maria besproken in Nederland en ze kent bij wijze van spreken onze situatie nog beter dan wijzelf. Morgenochtend maar even afwachten op het verlossende telefoontje, maar ik merk dat het me ’s avonds toch bezig houdt.

Zoals ik gisterenavond tegen een vriend van mij vertelde via Facetime, iedere dag gebeurd er wel iets dat we niet verwachten. Never a dull moment. Maar wat ons betreft is het wel goed zo. We zien graag de kwartjes vanaf nu de goede kant op vallen.

We kunnen niet bij de douane inspectie aanwezig zijn van onze spullen. Onze nieuwe verhuisvriendin Kristen is er wel bij. Ellen benadrukt dat we alles schoon hebben geboend en dat ze ons moet bellen als er iets is. Laten we hopen dat er een engeltje meekijkt en dat het vrijgeven van de douane van onze spellen snel en soepel verloopt.

Het surfen van Max en Jaimy gaat steeds beter. Het is heel gaaf om te zien hoe ze blijven staan op het surf board en steeds beter balanceren en op golven ‘dansen’. Morris probeert het ook af en toe, maar die blijft vooral body boarden.

Bericht uit Nederland leert dat mijn oma maandag 17 maart wordt gecremeerd. De voorbereidingen zijn getroffen, de bloemen worden geregeld, de rouwkaart is naar de drukker. Het is soms bijzonder hoe bepaalde getallen en data steeds terug keren op een bepaald moment in je leven. Op 17 maart komen blijkbaar enkele zaken samen want op 17 maart komt onze container aan in Sydney en begin ik met werken. Eerst was het nummer 23 dat in alle opzichten met ons Australië avontuur was verbonden en dan vooral met de verschillende data waarop we heen en weer vlogen. Steeds weer de 23^e. Of het nu augustus 2012 was, april 2013 of januari 2014. Maar nu is 17 maart dus blijkbaar een belangrijke dag voor ons want er gebeurt veel die dag.

Zoals ik al zei, iedere dag gebeurt er wel iets. Dus ook op woensdag. Om te beginnen zijn Anna Maria en ik bezig om alle ins en outs van mijn visa uit de overheidssystemen te halen om bewijsmateriaal aan Drake te kunnen mailen. Wanneer ik met Ellen op de parkeerplaats bij de NRMA sta om e.e.a. te regelen (autoverzekeringen), sta ik bijna 3 kwartier telefonisch in de wacht alvorens iemand mij een password kan geven om mijn eigen visum details op te zoeken. Ik geef het password aan Anna Maria en die kan bevestigen dat er geen restricties of andere voorwaarden kleven aan mijn visum. Goed nieuws dus. Ze mailt het document naar Drake en heeft later op de dag contact met Drake. Laten we hopen dat het aan de kant bij Drake z.s.m. in orde komt want dit geeft een soort stress wat we niet kunnen gebruiken.

Bij de NRMA verblijven we om de autoverzekering te regelen voor onze 2 rijdende kostenplaatjes. Dat is in Australië echt even wennen. Ten eerste betaal je bij de RTA (overheid) “rego”, dat is een soort wegenbelasting/registratie fee die je moet betalen anders mag je niet rijden. Dat is al snel een paar honderd dollar per jaar per auto. Maar die kun je niet eerder betalen en daarmee je registratie verlengen alvorens je een greenslip hebt. De greenslip is een verzekering die je moet afsluiten om ieder geval gedekt te zijn i.v.m. ongelukken. Dat is een aardig sommetje wat ze daar voor rekenen. En dan verzeker je nog je auto i.v.m. schade en de gevolgen van de schade voor jou en/of de andere partij die betrokken is bij een ongeluk. Het is even uitzoeken wat het beste bij ons past en in welke constructie we niet meteen failliet gaan. Het goede nieuws is dat we de verzekeringen voor de auto’s meteen voor een jaar aftikken en de greenslip en RTA voor een half jaar betalen. Dat is ook beter want mocht je de auto verkopen, verkoop je ook je “rego”. Je ziet hier bijvoorbeeld auto’s te koop staan voor een bedrag en dan daarbij een zinnetje hoelang er nog “rego” op zit. Dat kan aardig schelen als blijkt dat er nog een half jaar of langer “rego” op zit. De road service (wegenwacht) hadden we al via de NRMA geregeld voor de Prado en de RAV4 is nu ook toegevoegd, dus zijn we denk ik ‘klant van de dag’ bij de NRMA. We rijden ieder geval met een verzekerd gevoel weg.

Voordat we onze vrienden van de RTA bezoeken om de “rego” van de RAV4 te betalen en dus de registratie te verlengen (de Prado moet pas in mei) gaan we kijken naar koelkasten, TV’s, broodroosters en frituurpannen. Er valt aardig wat te shoppen en zoals het er nu naar uitziet worden we binnenkort ‘klant van de dag’ bij Harvey Norman, een grote retailer in Australië.

Zodra we meer duidelijkheid hebben over de verhuizing naar ons nieuwe huis en wanneer we het appartement verlaten zullen we gaan inkopen.

Bij de NRMA hadden we een belletje gekregen van de High School dat Jaimy niet lekker was. Hij lag even in de ‘ziekenboeg’. Hij was al om 8 uur op school om mee te doen aan de eerste hardloopwedstrijden bij Duffy’s, die verband houden met het Athletics Carnaval (atletiek sportdag) op donderdag. Woensdag voor schooltijd waren de eerste wedstrijden al i.v.m. een krappe planning op de sportdag. En Jaimy deed natuurlijk mee en wellicht dat hij daardoor een lage bloedsuiker had. Na een pakje appelsap is hij dan weer in orde.

Om kwart over 3 gaat weer de telefoon. Jaimy: “ik kan mijn fiets niet vinden, hij is weg”. OMG. Dat zal wel te maken hebben met vanmorgen toen hij een hypo (lage bloedsuiker) had denken wij. Hij had zojuist al bij Duffy’s gekeken, bij school alles nagezocht, maar geen fiets. Ik spring in de auto en rij naar school. We hebben overleg met de conciërge en mocht de fiets van Jaimy op school gestolen zijn dan is hij de eerste in 10 jaar tijd. We geloven ook niet dat de fiets op school is gestolen. Jaimy heeft voor 1x zijn ochtend ritme verandert door aan de hardloopwedstrijd voor schooltijd mee te doen en waarschijnlijk is het daar mis gegaan in zijn hoofd. Jaimy is aangeslagen merk ik en ik rij met hem naar Duffy’s om te zoeken, dat is aan de andere kant van de school. Geen fiets. Wanneer ik met Jaimy praat komen we er achter dat Jaimy zijn fiets wel op slot heeft gezet bij Duffy’s, maar niet aan een boom of iets anders. Hij had geen hypo na de wedstrijd. Na de wedstrijd is hij zijn fiets vergeten en naar school gelopen met de rest van de deelnemers. Voor wie Jaimy kent weet dat dit kan gebeuren, hij is soms wat verstrooid. Maar het neemt niet weg dat dit heel zuur is. 4 Weken oude fiets en helm weg, 125 dollar weg. Ik kook van woede als ik nadenk welke randdebielen een fiets zien staan, hun auto er naast zetten en de fiets inladen. Als je de plek zou zien aan de randweg dan weet je dat het alleen op deze manier gegaan kan zijn. Geen kwajongens, geen vandalisme, nee, iemand heeft ‘m met de auto meegenomen. Central Coast Trash op z’n best. Hoe laf om de fiets van een kind te jatten. Op Jaimy zijn we wel en niet boos. Hij is aangeslagen en verdrietig, hij doet het niet expres, maar het is ook geen potlood of kopje koffie dat je kwijt raakt. Een fiets en helm zijn weg omdat hij het vergeten is. Toch kiezen we de kant van mededogen en praten we over hoe we dit kunnen voorkomen in de toekomst. Hij gaat ieder geval op Gumtree (Marktplaats) kijken naar een 2^e hands fiets. En anders gaan we er maar weer 1 halen in Erina.

Ik zal niet zeuren over geld. Maar als je al het gevoel hebt financieel in een vrije val te zijn gekomen dan helpt een gestolen fiets niet echt. Laat staan het gedoe er omheen. Maar zoals ik al schreef, deze week is de week van het gedoe. We zijn veel tijd en energie kwijt aan auto’s, verzekeringen, makerlaars, voetbalclub, werkvisum en nu dus ook een gestolen fiets. Wat ons betreft is het nu klaar.

Ellen brengt donderdagochtend Max en Jaimy naar school waar ze de bus nemen naar de Atletiek Sportdag in Mingara. Morris zet ze op de terugweg af op school. Daarna gaat Ellen met haar hobby aan de gang; schoonmaken in ons appartement.

Even na half 9 hangt Drake aan de lijn. Probleem van het visum is nog niet opgelost. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. Het document wat we aan Drake hebben gestuurd geeft wel de visum details aan, maar er staat niet letterlijk in dat ik mag werken in loondienst. Ik ken de wereld van de HR directeuren en ze hebben natuurlijk gelijk dat alles in orde moet zijn anders hebben zij straks een probleem. Maar in dit geval gaan ze wel ver want ze willen zwart op wit bewijs dat ik kan en mag werken. Ze gaan het zelf uitzoeken middels hun legal department en bellen mij zodra ze meer weten. Dat duurt gelukkig niet lang. Net als ik op het punt sta om de DIAC (immigratie) te bellen en het probleem aan hun voor te leggen, belt Drake. Witte rook! Goddank. Wat een opluchting. Fijn dat we nu 100% zekerheid hebben dat het ook visum-technisch in orde is. Ik krijg de ‘Letter of Offer’ vandaag over de mail en ik sta maandag om 8.30 uur op de stoep bij Drake. Geweldig nieuws! Ik bel Anna Maria en deel het goede nieuws. Er was geen twijfel bij Anna Maria, maar als een werkgever bewijs wil en we kunnen dat niet opleveren kan het wel een probleem worden. Nu is dat opgelost.

Einde van de ochtend komt er meer goed nieuws; de Prado is gemaakt. Het blijkt dat het meeviel met de remmen, maar ze zijn gemaakt (wat dat dan ook inhoudt) en hij heeft nog een paar dingen gerepareerd. Het klinkt goed. We halen ‘m vrijdagochtend op.

Volgende week wordt ons internet aangesloten en hebben we ook een normaal huis telefoonnummer. Niet dat we die echt nodig hebben, maar dat nummer en de aansluiting zitten in het contract.

Maandag komt het ‘gifspuitmannetje’. Wie? Het gifspuitmannetje. In Australië in het algemeen en waar wonen in het bijzonder leven nogal bijzondere beestjes. Die beestjes kunnen dodelijk zijn of anders zijn ze bijzonder onaangenaam om ze in huis te hebben. Spinnen zijn eigenlijk de meest gevreesde. Wat vrij normaal is, is om een gifspuitmannetje te laten komen die dan je huis inspuit en vooral de deuren, ramen, kieren en alles wat maar een opening kan zijn naar buiten en naar binnen. Het huis is dan voor langere tijd veilig en mocht er toch iets naar binnen kruipen dan gaat het beestje dood. Al is het nog in leven als je het vindt, dan is het niet helemaal meer bij zijn positieven en meer dood dan levend. Maar het idee is om alles wat de lijn overkomt te laten sterven. Hard maar vooral hard nodig.

Wat we ons steeds meer realiseren (en dat zal de komende paar weken nog sterker worden), is dat we op een punt zijn gekomen in ons avontuur dat nieuw is voor ons. We dalen steeds verder af in de Australische samenleving. Alsof we met een onderzeeboot afdalen in de donkere diepte van de zee, iedere meter is nieuw en je weet niet wat je tegen kan komen. Iedere dag is een stap in een nieuwe wereld, opnieuw over een grens. Het terrein waar er nu aankomen is onbekend voor ons. Het voelt soms als het los laten van een hand die je behoede voor gevaar en je op het rechte pad hield. Voor het eerst op eigen benen staan. Er is geen gelijke ervaring waarop we terug kunnen vallen want we maken dingen mee die we niet eerder hebben meegemaakt en we moeten het zelf zien te redden.

Vorig jaar hebben we veel geleerd en ervaren over ‘the Australian way of life’, maar nu zien we in dat het eigenlijk nog steeds op hoofdlijnen is geweest. We hebben hier gewoond, geleefd en de jongens hebben op school gezeten. We hebben een auto gekocht en we hebben de belastingen en verzekeringen geregeld. We hebben mensen leren kennen, het gebied verkent en ervaren hoe de mensen in dit gedeelte van de wereld leven. We hebben een hele goede indruk gekregen van dit stukje Australië en daarmee een ervaring gekregen die wij voor die tijd nog niet hadden. We hebben in het verleden gereisd, soms op bepaalde plaatsen een tijdje geleefd, maar in 2012 hebben we gewoond én geleefd in Australië en dat hadden we nog niet eerder gedaan. En nu, in 2014, doen we in principe hetzelfde als in 2012 maar merken we dat we nu pas echt tot de kern komen. Dit begint steeds meer ons thuis te worden. Als we straks in het andere huis zitten met onze eigen spullen, op onze eigen bank, in onze eigen bedden, en we werken, zijn sociaal actief, betalen belasting, we heen en weer racen om wedstrijden en trainingen bij te wonen en er weer opnieuw ritme en structuur zal ontstaan, zijn we op een heel nieuw terrein gekomen. Nieuwe ervaringen, nieuwe lessen en eigenlijk weer een nieuwe reis. Een reis die niet alleen van Nederland naar Australië leidt, maar een reis die vanuit de ene samenleving naar een nieuwe samenleving leidt. En reis die wordt bepaald door onthechten en loslaten van je eigen woonomgeving met alles wat daar bekend aan is, en het opnieuw aarden en hechten in een nieuwe woonomgeving. Zoals je een plant of een boom verpot, worden wij ook ‘verpot’. En hoe ouder de boom, hoe moeilijker het is om hem te verplaatsen. Dat gedeelte is nieuw voor ons. Niet met 1 voet in Australië staan maar met 2 voeten en alles wat daar bij hoort.

Als het lukt om op een dag permanent residents te zijn van Australië dan zijn we net op tijd geweest om de stap te maken voordat we te diep geworteld zouden zijn in Nederland. En met te diep geworteld bedoel ik vooral ook de energie die ermee gemoeid is om weg te gaan uit je eigen land en de enorme energie en wilskracht die er voor nodig is om ergens anders te gaan leven en ingeburgerd te raken om opnieuw te ‘wortelen’.

Einde van de dag gaan we nog even een uurtje naar het strand. Morris is aan het body boarden en geniet van de golven. Max komt ook even langs. De sportdag was leuk, Jaimy schijnt heel goed hard gelopen te hebben, misschien dat hij daardoor aan een andere wedstrijd mag meedoen en de kleuren van Terrigal High mag verdedigen.

Het is denk ik de mooiste tijd van het jaar. Het is niet bloedheet meer, maar gewoon lekker warm. De zachte wind van zee, de kleuren van de zon, de lucht die na het eten prachtig kleurt, de rust, het is hier momenteel heerlijk. Het hoogseizoen is voorbij en dat kun je merken. Sommige eettentjes sluiten door de weeks ’s avonds de deuren, het is minder druk op straat en op het strand is het helemaal relaxed. Het zijn in deze periode alleen de weekeind bezoekers die de nodige drukte veroorzaken.

Trent was weer heel blij met een berichtje van Tony. Hij had Skillion training. M.a.w. conditietraining en hardlopen bij The Haven. Toch merk ik steeds meer dat wel goed is voor Trent om veel conditietraining te krijgen. Om het allemaal goed bij te houden en mee te kunnen blijven doen bij de U18 moet hij fit blijven en een top conditie ontwikkelen. 

’s Avonds kijken we een programma over het vermiste Malaysia Airlines toestel. Het is hier groot nieuws, ook omdat er Australiërs aan board zijn. Alle theorieën worden doorgenomen wat gebeurt zou kunnen zijn. Het is bizar dat er een vliegtuig weg is.

Ellen gaat vrijdag in Gosford aan de slag om 2 uurtjes in een huis te klussen. Als ik haar begin van de middag spreek heeft ze de grootste en vetste Huntsman die ze tot nu heeft gezien in woonkamer gehad. Deze spinnen doen niets maar het zijn supersnelle, grote griezels. Gelukkig kroop hij terug waar hij vandaan kwam en hoefde Ellen niet achter na te rennen.

Ik heb ’s morgens de Prado in East Gosford opgehaald. Tsja, er gebeuren dingen die niet leuk zijn en er gebeuren dingen die wel leuk zijn. Dat laatste is in het geval van de Prado van toepassing. Ze hebben hem helemaal onder handen genomen. Ruitenwissers, lampen, extra band om de voorband mee te vervangen, de remmen en volgens mij is de auto weer helemaal okay. Bijzondere dienstverlening die evengoed de wenkbrauwen doet fronzen want waarom ze nu ‘over de top’ gaan weet ik ook niet. Het kost uiteindelijk veel tijd en geld van hun kant want ik hoef niets af te rekenen. Service van de zaak. De auto rijdt ieder geval als een zonnetje als ik naar Erina rij. Ik hoop dat de reparaties duurzaam zijn uitgevoerd en dat we lang mogen genieten van de auto. Evengoed gaat de Prado nog even naar de andere garage om de band te vervangen en laten we ‘m dubbel checken. Maar nogmaals, hij rijdt ieder geval prima.

In Erina ga ik naar de Woolworths om via de producten/verpakkingen in de schappen allemaal namen van bedrijven te verzamelen die voor Woolwoths produceren. Dat zijn straks naast Woolworths, Coles, de A-merken en retail bedrijven mijn potentiele klanten. En de handigste manier om een beeld te krijgen van die markt is een store check en de namen van de producenten noteren. Thuis ga ik achter internet de websites opzoeken en telefoonnummers noteren. Het is een flinke klus maar zo kom ik voorbereid aan de start voor mijn werk.

We gaan nog even van het weekeinde genieten, van het mooie weer en het strand want vanaf maandag is het voor mij afgelopen. Ellen zal strak moeten plannen met haar werk en de heren Vegter want ik ben heel vroeg weg en laat thuis. Voetbal, huiswerk en de aankomende verhuizing moeten we zien te managen vanuit onze nieuwe situatie. Het is voor iedereen investeren en we weten allemaal waarom we het doen. Om op een dag het felbegeerde papiertje te ontvangen waarop staat: ‘permanent resident’.