Warme weken

“Hunger will destroy that fear of failure”

Anthony Robbins

Zaterdagochtend gaat Ellen met Jaimy naar zijn voetbalwedstrijd. Ondanks het feit dat de wedstrijd al om 8 uur wordt gespeeld en Jaimy nog lang zijn schoolkamp niet heeft verwerkt, wint het team met 6-0. Slaap te kort of niet, Jaimy speelt lekker mee. Idem voor Max. Ik ben bij Duffy’s en als de wedstrijd om half 11 begint is het prachtig weer, de zon schijnt, de temperatuur is prima en het groen van de bomen en de heuvels om ons heen lijkt wel groener dan groen. Max knalt na 10 minuten spelen de bal vanaf 30 meter in de kruising. Wauw! En dat vinden er meer. Gejuich, geklap, ‘awesome’, ‘well done’ en de glimlach komt niet van het gezicht van Max. Zijn teamgenoten feliciteren hem en hij laat met zijn voeten zien dat hij er zin in heeft. Ik praat langs de kant met 1 van de 2 trainers van Max, Shea. Hij komt oorspronkelijk uit Londen en hij is een typische Engelsman. Alle karikaturen kloppen. Het hoofd, de naam, het accent, de getatoeëerde armen en de mislukte voetbal carrière bij West Ham United. Hij praat warm over Max. In Max ziet hij zichzelf van vroeger en hij wil het team verder (uit)bouwen om Max en nog 2 jongens heen. De Hollandse voetbalschool is ook hier kenmerkend voor het voetballend vermogen. Shea lijkt het zijn missie te hebben gemaakt om Max naar zijn oude niveau te krijgen en meer dan dat. Naast de warmte van het zonnetje voelt ook dit gesprek bijzonder warm aan.

Ellen combineert de wedstrijd van Morris met het halen van de weekend boodschappen want Morris speelt rond de middag bij Erina. Het is erg spannend en met Morris de 2^e helft op het doel wordt het 4-4. Onze zaterdag is voetbaltechnisch gezien weer ten einde.

In de middag besteed ik tijd aan mijn ‘huiswerk’ voor Sander. Ik schrijf alles op wat ik mijn hoofd heb over onze mogelijke samenwerking en druk op ‘sent’. 4 Documenten gaan via de digitale snelweg naar Bondi waar Sander woont. Ik hoop dat het een mooie aanzet is en dat we op deze basis concrete gesprekken kunnen gaan voeren.

Na de digitale snelweg begeef ik me op de normale snelweg om 7 km hard te gaan lopen. Dat was al weer enige tijd geleden maar de benen houden het en ik ben meer dan tevreden over deze prestatie.

Max is na de voetbalwedstrijd met enkele voetbalvrienden vertrokken. Tas met spullen mee en op de fiets is hij naar zijn vrienden gegaan. Vrienden met zwembaden zijn altijd handig dus neem je zwembroek mee. Het is een leuk clubje waar hij mee omgaat en het is zo leuk dat Max pas op zondagmiddag zijn fiets tegen ons huis parkeert. De bende van 6 is blijven slapen bij 1 van de clubleden en de heren hebben zich uitstekend vermaakt.

Met Max die naar zijn naar voetbalvrienden is gegaan, Trent, Jaimy en Morris thuis in de relax-stand, nemen Ellen en ik het er even van. We doen dat steeds meer, gewoon even weg gaan naar het strand of een biertje ergens drinken. In de namiddag is de zon achter de wolken aan een schouwspel begonnen dat ons uitnodigt om naar het strand te gaan. Het is een prachtige namiddag en met de zon die een rode streep trekt aan de horizon komt de avond langzaam haar rol opeisen.

De TV is best bijzonder in Australië. Sommige programma’s zijn leuk om te kijken. Zo hebben we hier ook de Voice of Australië met bekende sterren als Kylie Minoque. We hebben Master Chef en natuurlijk de gebruikelijke Amerikaanse meuk. En we lopen altijd warm voor The Big Bang Theory. Maar er zijn ook avonden dat de KIA reclame interessanter is dan het TV aanbod of de films die er getoond worden. Bij gebrek aan inspiratie om een spelletje te spelen kiezen we zaterdagavond voor het waardeloze TV aanbod.

De zondagsrust wordt om 7 uur wreed verstoord als de wekker gaat. Trent moet om 9 uur spelen in Bateau Bay en ik ga met hem mee. Dit zijn geen tijden voor teams met spelers van 16-17 jaar. En al helemaal niet voor de ouders. Dit zijn de tijden voor kinderen zoals Morris, niet voor Trent. Toch staan er 22 spelers en een scheidrechter om 9 uur klaar en begint de wedstrijd. De BBQ staat al sinds 8 uur aan en serveert ontbijt. Er is ook al publiek van beide teams. Ik zit aan de kant met een oranje hesje aan. Het is een paar jaar geleden hier flink mis gegaan met overenthousiaste ouders en nu zijn er “vrijwilligers” die bij de wedstrijd een oranje hesje krijgen om in geval van problemen het aanspreekpunt te zijn voor de scheidsrechter. Ik vertegenwoordig de Terrial aanhang. Ik zie mijn tegenhanger van de andere club niet. Terrigal volgt dit beleid iedere wedstrijd op en het is denk ik een erg goed concept. Als er iets gebeurt vanuit het publiek van Terrigal komt de scheidsrechter naar mij toe en gaat hij niet in discussie met het publiek. Aan mij de taak om met onze eigen mensen in gesprek te gaan om de rust te bewaren en weer normaal te gaan doen. De problemen langs het veld zijn mede hierdoor verdwenen en nu is het meer een preventief middel. Ik bid dat iedereen zich vandaag gedraagt want ik zie mijzelf op deze zondagochtend niet als de grote mediator optreden mocht er gedonder zijn.

De wedstrijd verloopt prima en Trent onderscheidt zich wederom: 2 goals en op alle fronten aanwezig. Na afloop rijden we meteen naar Duffy’s om mee te doen met het A team. We zijn net op tijd voor de aftrap en halverwege valt Trent in. Er wordt tegen de nummer 2 gespeeld en het niveau is pittig. Na een 2-1 achterstand wordt er geknokt voor iedere meter en wint Terrigal met 3-2. Geen hoofdrol voor Trent dit keer, wel een trotse coach en een moegestreden team.

Ellen en ik besluiten wederom even een momentje voor ons zelf te creëren door naar Copacabana te rijden. Dat is een dropje net boven North Avoca en het valt in de categorie ‘de omgeving bekijken’. Het is een prachtig dorp en lijkt op Avoca. Aan deze kustlijn volgen de baaien en de stranden elkaar op. Allemaal dorpen aan een baai met huizen tegen de heuvels gebouwd. Vrijstaande woningen, een kleine boulevard met een drankenhandel, snackbar, bakkerij en postkantoor. En altijd 1 of 2 makelaars. Copacabana is zoals veel dorpen hier aan de kust en het is er heerlijk. De golven zijn erg hoog en alleen de geoefende surfers wagen zich aan het watergeweld. We blijven een tijdje kijken terwijl de zon alles een extra kleurtje geeft. Rond 4 uur rijden we via North Avoca terug naar Terrigal waar we ons installeren op het terras van de Florida Beach Bar. Andere band, zelfde tent. Darren en Toz volgen al snel met in hun kielzog Jack en Kelly en Stuart. Het gezin van Stuart is terug naar Engeland en Stuart gaat ook binnenkort terug. Het hele verhaal van een terugkeer naar Engeland rammelt maar Stuart lijkt herboren nu hij alleen is. Hij heeft zich voorlopig in de benedenetage bij Darren en Toz geïnstalleerd. Tot wanneer hij blijft is een raadsel. Maar goed, dat is niet ons probleem en zolang het bier vloeit en de band speelt vermaken wij ons prima. Darren beschouw ik inmiddels als een vriend en zonder een woord te zeggen begrijpen we elkaar over menig onderwerp. We besluiten dat het vrijdagavond het hoogste tijd wordt om samen even een biertje te gaan drinken.

Nadat de zondagavond in voltooid verleden tijd is verandert start de maandag met goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat ik word vermeld en gefeliciteerd in het wekelijkse, interne Drake overzicht. Alle branches in Australië staan daar in met een paar punten die actueel zijn, noemenswaardig, nieuwe klanten of succesvolle ontwikkelingen. Mijn bijdrage aan de General Manager die we zoeken voor een papierfabriek wordt gewaardeerd en ik denk ook dat ik iets heb laten zien dat ze niet eerder hebben gezien. Het is feitelijk project management a la Roy en het heeft bijgedragen aan het succesvol uitvoeren van de opdracht.

Het slechte nieuws heet 220 dollar. Nu is het geen boete maar de accu van de Prado. Ik vond de laatste tijd al dat de Prado wat moeilijker startte maar deze maandagochtend deed niets het meer. Opeens was het voorbij. Ellen moest naar haar werk met de Prado en NRMA (zeg maar de Australische ANWB) kwam al snel en hielp Ellen uit de brandt. En 220 dollar lichter voor de accu. Ach, ook deze dagen weten we weer waarvoor we werken. Overigens is Ellen in beroep aan het gaan m.b.t. haar boete. Waarom ook niet; niet geschoten is altijd mis.

Op maandag heb ik een gesprek met mijn manager. Een heel open en eerlijk gesprek. Ik stuur aan op het feit dat dit het niet gaat worden. Hij zegt dat hij nog niet somber is en mij nog steeds als een ‘360 Consultant’ ziet (selling en sourcing in 1 functie). Ik bel veel maar kom niet tot de beslissingsmakers en we besluiten dat ik nu alleen nog maar ga bellen. Niet alleen ’s morgens, ook ’s middags. Als iemand ’s morgens in vergadering zit probeer ik het ’s middags nogmaals. Het heeft tot gevolg dat ik stop met het interviewen van kandidaten en alleen nog maar bel. Of het nu 30, 40 of 60 belletjes zijn ik moet proberen door te dringen tot de beslissingsmakers. Mijn energie neemt af en tegelijk gaan we het meest onplezierige gedeelte van de functie opvoeren. Maar het geeft niet, als het niet lukt heb ik alles geprobeerd. Dat geldt ook voor mijn manager.

Half 7 ’s morgens op dinsdagochtend zet ik Trent af bij de IFS. De zonsopgang is prachtig met alle kleuren rood en oranje. Terwijl het dag wordt rij ik van de IFS naar het station van Gosford. Trent gaat vandaag met school naar New Castle voor een Futsal toernooi. New Castle is ongeveer dezelfde afstand van Gosford naar Sydney maar i.p.v. naar het zuiden naar Sydney, gaat de busrit naar het noorden. Trent zal met zijn team uiteindelijk 2^e worden. Een mooie prestatie.

In de trein lees ik het boek van Nelson Mandela uit. Inspirerend en tegelijk bizar om te lezen wat deze man heeft meegemaakt. Ik weet nog dat wij in 1995 naar Zuid-Afrika gingen en Mandela een jaar daarvoor president was geworden. Wij reisden door het Zuid-Afrika zoals het was tijdens en voor de zegeviering van het ANC en Mandela. We waren op slag verliefd op Zuid-Afrika. Het boek leert mij nog veel meer dan ik al wist en maakt dat de warme gevoelens die we hebben voor Zuid-Afrika weer even worden aangewakkerd.

Op het werk heb ik dinsdag weinig energie. Lekker hoor als je vol met energie de telefoon moet pakken en als een soort ‘Ratelband in feeststemming’ onze diensten moet verkopen. Want dat is het verkopen hier vooral. Niet alleen vol “energie”, “enthousiast” en “ik kan het” (de gebruikelijke onderdelen), hier hoort daar een enorme informele mix bij van “g’day” en “mate” en “how are you going”. En dan vooral in het Australisch want dat is een andere taal dan Engels.

Ik besluit om vanaf deze dag in mijn pauze naar Martin Place te gaan. Dat is hier letterlijk om de hoek en ik ga op een bankje zitten. Het is heerlijk. Zonnetje, niet te warm, bomen en alleen de bladeren verraden dat het herfst is evenals de kleren van de mantelpakjes en grijze pakken. Lunchtijd is een moment waarop alle kantoorbewoners even ontsnappen aan de muren van glas, staal en beton.

Ik geniet er erg van. De drukte van de stad, de bomen, de zon en de geluiden om me heen. Ik kijk vaak  omhoog en dan zie je de mooie, oude gebouwen die in eind 19^e eeuw gebouwd zijn. Op het moment dat Sydney vorm begon te krijgen als stad. Meeste gebouwen waren toen van banken, overheidsfunctionarissen, rijken en industriëlen. Op de voorkanten van de gebouwen zie je in grote letters de naam van de bank of een aandenken aan een gouverneur die de eerste steen heeft gelegd. Achter die gebouwen rijzen de grote glazen kantoorgebouwen op. Het is een beeld wat bij de stad hoort en het is de tijd die de veranderingen laat zien. Ik mag er graag naar kijken en het kost me weinig moeite om Sydney dan voor me te zien zoals het rond 1900 uit heeft gezien. Het is een heerlijke onderbreking van de dag. Rond 1 uur ben ik weer terug in 2014 en ga aan de slag.

Duffy’s is ‘s avonds weer de plaats waar de heren Vegter trainen en gezien het prachtige weer wordt de training niet verstoord door regen en de daarbij behorende melding dat de training niet doorgaat.

Morris raakt ’s avonds niet uitgepraat over zijn drank, drugs en sigaretten voorlichting op school. De woorden ziek, verslaafd en de dood zijn er door school aan vastgeplakt om de associatie met deze middelen voor de rest van zijn leven vast te leggen. Morris heeft goed opgelet want hij kan ons er alles over vertellen.

Het zachte winterweer zorgt voor vroegtijdige uitverkoop. Als ik in de stad wandel zie ik overal tot 70% korting op (winter)kleding. Ik zet het maar tussen haakjes want in onze ogen is het niet eens echte winterkleding. De winkeliers lopen een financiële strop op want het had echt al een stuk kouder moeten zijn in deze periode. Ons hoor je niet klagen over het weer, het blijft genieten.

Woensdagavond is er een rugby wedstrijd die NSW en Queensland spelen om een of ander kampioenschap. Ik moet mij echt nog verdiepen in rugby en andere Australische sporten. NSW en Queensland (en de overige staten) moet je eigenlijk als landen zien en dan is NSW tegen Queensland een soort Nederland – Duitsland in voetbal. Er wordt veel reclame gemaakt en wij (NSW) zijn de Blue’s die eigen al jaren het onderspit delven tegen Queensland. In hotelbars en kroegen staan beeldschermen en wanneer ik ’s avonds een rondje hardloop is het uitgestorven op straat. Bij de Florida beach bar staat een scherm van ca 3 x 5 meter en het terras is half gevuld met schreeuwende fans. Ik loop door de donkere avond en kijk thuis het laatste kwartiertje. “Wij” winnen en heel NSW is in feeststemming.

Vrijdag wandel ik in mijn pauze een stuk over George Street, Pitt Street en King Street. 1 Van de drukste gedeelten van Sydney CBD. Ik geniet weer van mijn uurtje vrijheid en hetgeen ik om me heen bewonder. Maar het is niet alleen maar zonneschijn. Ons kantoorgebouw staat op de hoek van George Street en King Street, boven de Apple Store. De kruising George en King is gigantisch druk tussen de middag. Ik sta even stil om naar de 2 zwevers te kijken die ieder een hoek van de kruising afdekken waar de voetgangers oversteken. Een man en een vrouw. De vrouw zit op de stoep en ik zie haar iedere dag want ze zit feitelijk bij de ingang van ons kantoor. De man aan de overkant van de kruising zit om zijn knieën. Het bordje met ‘homeless’ en ‘broke’ houdt hij net onder zijn kin. Een treurige blik er net boven. Het is een bizar schouwspel om het kapitalisme in overvloede te zien wandelen in hun lunchpauze en zwervers in dat zelfde zakencentrum te zien bedelen om geld. Ik moet denken aan 2009 toen we hier met de kinderen op wereldreis waren. Een zwerver bij een stoplicht in het centrum van Sydney sprak Max aan zei tegen hem terwijl hij hem in zijn ogen keek: “stay in school’. Een bizar moment waarbij hij blijkbaar een waarschuwing wilde geven om niet te eindigen zoal hij. Waarom Max, waarom op dat moment, we weten niet.

Ik sta bij het stoplicht en zie dat een voorbijganger de zwerver wat geld geeft en ik denk dat ik een flauwe glimlach bij de zwever zie. De zwerver is niet onverzorgd, die zwervers heb je hier ook lopen. Die zien er vreselijk uit. De zwerver houdt het bordje weer onder zijn kin en staart in het niets. Mijn lunchpauze zit er op. Ik wandel met het kapitalisme over het zebrapad en ga naar de 13^e etage van ons kantoorgebouw. De dollars roepen.

Treinen zijn geweldig om niet op te letten, te lezen, te slapen, te werken en naar buiten te kijken. Maar ik vind ze ook vies. Een openbare ruimte vind ik toch al behelpen maar de trein is wat dat betreft wel het dieptepunt. Niet alleen hoesten en proesten mensen in het wilde weg, ze snurken en staan in het gangpad bijna met hun kont tegen je hoofd aan. Einde van de dag komt er meestal ergens nog een zweetgeur bij en als het dan erg druk is neig ik om de volgende halte alweer uit te stappen. Het zal aan mij liggen maar het lijkt de laatste week wel erger te worden met mensen die de trein met hun bacteriën besmetten. Aan de winter kan het hier niet liggen zou je denken maar wellicht dat de doorsnee Australiër daar anders over denkt.

Een paar keer per week zit er een man ’s morgens gitaar te spelen bij de uitgang van station Wynyard aan Fox Street. Mijn uitgang. Hij zit op een stoeltje, alpino pet op zijn hoofd, altijd in het zwart. Een tafeltje met CD’s die hij heeft gemaakt en een versterker naast zich. Hij speelt akoestische muziek op een Spaanse gitaar. Wat kan deze man mooi spelen. Als je je ogen dicht doet ben je in Spanje met een Sangria in je hand midden in de zomer. Het is een mooi gezicht om de man te zien spelen. Hij zit als een oase van rust tussen de mensen die allemaal naar kantoor moeten. Bussen rijden voorbij, auto’s voor de stoplichten, overal mantelpakjes en grijze pakken en af en toe een groep jongeren die voor een groot merk een sampling actie voor de uitgang van het station verzorgen. En het mooiste is dat hij altijd glimlacht. Soms zelfs met zijn ogen dicht. Zelden zo iemand in harmonie gezien die midden in de gekte van het geldverdienende zakencentrum zich zelf is. Hij speelt vanuit zijn ziel. Dat hoor je niet alleen, dat zie je ook. Ik denk dat hij van binnen helemaal in een deuk ligt. Hij kijkt om zich heen en ziet de slaven van hun hypotheek, verzekeringen en status zich weer haasten naar hun eigen gekozen gevangenis. En hij is vrij. Echt waar, als je het zou zien zou je dezelfde gedachte hebben. Hij is werkelijk vrij en speelt voor ons de sterren van de hemel.

Na mijn werk rij ik donderdagavond naar IFS. Ik heb van half 8 tot kwart over 8 afspraken met 4 leraren van Trent zijn school. De zogenaamde ‘parent – teacher’ avonden. Ik krijg veel lof over Trent. Hij is mateloos populair op school, doet het heel goed en ligt bij de leraren ook heel goed. Heeft zich in de afgelopen 3 maanden heel goed aangepast en we krijgen de complimenten over hem. Hij zit bij de ‘goede’ groep op school, is soms zelfs leidend en wil het allemaal heel goed doen. Zijn gedrag is uitstekend. Wiskunde kan iets beter en vragen stellen is iets wat hij iets meer mag doen bij Engels, maar dat is het dan ook. Ik rij ben een blij gevoel terug naar huis.

Vrijdag hebben Jaimy en Morris atletiek wedstrijden van school. Met name hardlopen. Morris wordt op verschillende afstanden 1^e in de voorronden en 4^e in de finale. Dat betekent reserve voor Central Coast wedstrijden. Morris kan heel hard rennen zijn we al eerder achter gekomen, hopelijk kan hij zich ook laten zien op de Central Coast wedstrijd.

Jaimy werd 14^e op de 3 km, de enige afstand die hij moest lopen. Dat is van de 37 best een hele goede prestatie en misschien kan hij op basis van de leeftijd indeling meedoen aan de Central Coast wedstrijden.

Vrijdagmiddag heb ik er geen zin meer in. Moe van het bellen en de lange dagen deze week. Ik verwachtte nog een gesprek met manager over mijn voortgang maar die heeft andere dingen gedaan vandaag. Mijn collega Allan heeft een mooi succes vrijdagmiddag en de hele energie en sfeer op de afdeling wordt positief. Dat blijft zo de hele middag en dat is niet verkeerd. Allan staat ook onder druk en zijn succes voelt voor hem even als een bevrijding. Begin 40, 4 kleine kinderen en geen andere mogelijkheid dan dit soort werk te doen, zorgt voor veel stress. Vanmiddag is de stress even weg en ik ben blij voor hem. Maar ook bij mij is er een succesje. Of bijna. Ten eerste krijg ik mijn certificaat dat ik de cursus over ‘personal profiling’ heb gedaan en dat ik dus kandidaten en klanten met persoonlijkheidsprofielen kan en mag helpen. Het is 1 van de leukste onderdelen van mijn werk en dat zal er dus ook mee te maken hebben dat ik op het punt sta deze dienst aan een bedrijf te verkopen. Ik ben er al weken mee bezig en de HR manager van het bedrijf gaat er nu serieus werk van maken. Ik breng met mijn collega uit Melbourne een offerte uit aan de klant en de kans dat we zaken gaan doen is erg groot. Ik ben er blij mee. Ik heb het dan toch voor elkaar om binnen 2 ½ maand een psychologische HR dienst te verkopen. Helemaal op eigen kracht. Het is geen plaatsing van een vacature, maar ik heb iets verkocht uit zonder hulp van iemand anders en dat is wel even lekker.

Dat laatste geldt ook voor Sydney op vrijdagmiddag. Het is altijd een feestje wanneer de kantoren leeg stromen en veel mensen de pubs en kroegen induiken. Of beter, op straat staan en de terrassen innemen. Happy Friday is dan inderdaad weer een hele happy Friday. De sfeer is gezellig en de drukte is niet vervelend. Sterker nog, ik zou er eigenlijk best aan willen deelnemen. Maar ik ga naar huis. Het is mooi geweest deze week.

Kort parkeren, zelf beheren & leren creëren

“Don't criticize what you can't understand”

Bob Dylan

Zondagochtend om 9 uur ren ik 6,5 km nagenoeg pijnvrij. Dat is lang geleden en het is een heerlijk gevoel. Het is ’s morgens al warm en op de boulevard in Terrigal is het druk. De zon heeft zo haar aantrekkingskracht op de bewoners van deze streek en het lijkt wel een zomerdag. Wanneer ik terug kom is huize Vegter aan het wakker worden en gaat Trent naar Duffy’s. Hij is gevraagd om met het 1^e team onder 18 jaar mee te doen en dat is erg leuk voor hem. Een bevestiging dat hij voetballend op de goede weg is. Niet veel later gaan we allemaal naar Duffy’s om de aftrap bij te wonen om 11.00 uur.

Terrigal speelt niet sterk maar er valt 1 speler in positieve zin op: Trent. Niet alleen zijn fysieke groei, ook zijn groei als voetballer op de IFS begint zichtbaar te worden. Zijn spelinzicht is beter dan de rest en zijn techniek is zelfs vele malen beter dan de mannen die allemaal dit jaar 18 jaar worden. Trent ziet er jeugdig uit maar is meer dan A-team waardig. Ik denk dat Tony Macaroni heel goed weet dat Trent een aanwinst is om voetballend vermogen in het team te krijgen. Na 15 minuten komt Trent in de wedstrijd en beloont de keuze van zijn trainer door binnen een minuut te scoren. Ook de 2-0 komt op zijn naam met een fraaie kopbal. De glimlach komt zondag niet meer van Trent zijn gezicht. Het wordt uiteindelijk 3-0 en Trent wordt gekozen tot speler van de week en krijgt een maand abonnement op een sportschool in de buurt. Hij is super blij en wij zijn erg trots op hem.

Na afloop rijdt Trent met Patrick mee naar Erina om Patrick te vergezellen op zoek naar souvenirs voor zijn thuisfront. Ze komen met de benodigde Australische spullen terug voor Patrick zijn kinderen. Missie geslaagd.

De namiddag staat in het teken van een bezoek aan The Haven en een biertje drinken in de Florida Beach Bar. Het vaste programma voor bezoekers aan ons dorp. Het is prachtig weer, prima temperatuur en Terrigal laat zich van haar mooie kant zien. En nog meer. Terwijl we bij The Haven zijn zien we een groep dolfijnen de baai inzwemmen. Ze zwemmen, springen en duikelen richting het strand en zo dichtbij hebben we hier nog geen dolfijnen gezien. Nog geen walvissen, maar dat komt vast ook nog wel want die komen vanaf deze periode ook weer langs. De dolfijnen zijn ieder geval prachtig om te zien en maken het plaatje van een heerlijke zondagnamiddag in Terrigal compleet.

De vaste band speelt zijn nummers, het terras is vol, de vogels verzamelen in de bomen, de zee is glad en de dolfijnen zijn weer op weg naar zee. Patrick ziet zichzelf hier ook wel wonen. Het is bijzonder om iemand even in ons leven te laten kijken. Hij krijgt in deze 2 dagen een prima kijk op ons leven en hoe dit stukje Australië eruit ziet. Het waren 2 topdagen en we drinken een biertje op een vervolg wanneer hij weer deze kant op komt. We kijken er naar uit.

Na het avondeten overtuigen Trent en Max dat Patrick nog een spelletje Risk moet spelen. Jaimy maakt huiswerk en Morris gaat om half 8 richting naar bed. Ik werk aan een document voor de High School waarin ik e.e.a. opschrijf over Jaimy zijn diabetes. Woensdag gaat hij 3 dagen op kamp zonder ons en maandagmiddag zal Ellen met school spreken over de begeleiding die hij nodig heeft.

Max moet eigenlijk ook nog wat voor school doen, maar hij heeft zondagavond geen enkele zin om te leren want Risken met Patrick is natuurlijk veel leuker dan leren. Maar ja, school gaat voor en ik merk dat Jaimy ook een iets te leuk weekeinde heeft gehad want hij bakt zondagavond ook niet veel meer van zijn huiswerk maken. Patrick ‘grijpt in’ op een informele, ludieke manier. Hij neemt Max apart en Max weet dat als hij nog een spelletje wil spelen hij wel iets aan zijn huiswerk moet doen. Het lukt. Patrick gaat even later naar Max en overhoort hem. Max doet het redelijk goed, ieder geval goed genoeg om nog een spelletje te kunnen doen. Het is geweldig om mee te maken hoe vreemde ogen dwingen. Ik denk dat de jongens een onzichtbaar pact hebben gesloten met Patrick en ze zullen hem een volgende keer met open armen ontvangen.

Wanneer Patrick huize Vegter op maandagochtend verlaat om nog 2 dagen in Sydney te werken alvorens hij woensdag weer naar Nederland vertrekt, ben ik al een uurtje aan het werk in Sydney. Ellen hoeft niet te werken en stort zich op het huishouden en allerlei administratie en regel-dingen. Maandagochtend is niet mijn sterkste moment van de week maar tijd om warm te draaien is er niet. Vanaf half 9 is het ‘full on’ en bestaat mijn dag uit het zoeken naar de General Manager voor een papierfabriek. Ik vermoed dat ik op deze manier ‘gebruikt’ wordt omdat ik donderdag nog te horen kreeg dat ik per dag als een gek moest bellen maar vrijdag en vandaag ben ik alleen maar aan het ‘sourcen’ en bel geen enkele potentiele klant. M.a.w. er wordt rekening gehouden met mijn afscheid en ik word nu nog zo veel mogelijk gebruikt en ingezet waar nodig. Dat is geen negatieve lezing van mijn rol maar iets wat ik ken; been there, done that. Ik ken de andere kant van de tafel en weet hoe management met bepaalde situaties omgaat.

Iets eerder weg van kantoor gaat einde dag niet lukken dus even na half 8 parkeer ik de auto op de oprijlaan voor ons huis. De temperatuur is heerlijk en een heldere lucht laat een enorme hoeveelheid sterren zien. Vandaag zijn we 24 jaar bij elkaar en dat is iets feestelijks om even bij stil te staan. Niet dat het een uitbundig feest is in huize Vegter. De heren Vegter gaan hun eigen gang en net zoals de lokale bevolking van Terrigal liggen we allemaal op tijd in bed.

236 dollar! OMG. Ellen heeft afgelopen vrijdag Morris op school afgezet en dat is niet goed gegaan. Ze heeft de auto in een bocht (!) gezet en dan kun je hier op een fotootje komen te staan. En dat gebeurde dus. Ellen heeft de politie gezien maar het leed was al geleden en dinsdag viel de bekeuring en de foto in de brievenbus. Ze laten er hier geen gras over groeien. Ik ben voor hoge straffen maar 236 dollar om even verkeerd je auto neer te zetten is nu ook weer een beetje overdreven.

Ellen is er doodziek van en heeft in haar ogen dinsdag de hele dag voor niets gewerkt. Ik troost haar door te melden dat zij niet alleen dinsdag voor niets heeft gewerkt; ik ook. Het is jammer, niet terug te draaien dus niet meer over nadenken. Hoewel ik denk dat Ellen er nog vaak aan zal denken…

Dinsdagavond is de avond waarop we Jaimy voorbereiden op zijn 3 daagse schoolkamp. Ca 50 km bij ons vandaan gaat school naar een outdoor kamp. Het is de eerste keer dat Jaimy 3 dagen alleen weg gaat en het is niet alleen spannend voor hem, ook voor ons. Of misschien nog wel spannender en ligt er voor ons nog een laagje emotie onder ook. Een voetbalwedstrijd, een keer ergens slapen, het lukt inmiddels allemaal prima. Maar dit is weer een stap verder. Hij is vol zelfvertrouwen dat het goed komt en zegt dat af en toe tegen Ellen en mij als we vragen of hij alles heeft of nog vragen heeft. Ellen heeft dinsdag nog een afspraak gehad op school en onze instructies/aanwijzingen besproken. Alles is duidelijk en mocht er iets gebeuren dan zijn we met een uurtje op het kamp.

Jaimy belt iedere dag even en verder is het een kwestie van los laten. We zijn trots op hem dat hij met zijn 13 jaar dit gaat doen. Los van zijn fysieke gesteldheid en gezondheid hoop ik ook dat het goed gaat voor zijn zelfvertrouwen. Niet dat hij te kort zelfvertrouwen heeft, maar het is natuurlijk een geweldige opsteker als hij zichzelf 3 dagen lang kan verzorgen en alle berekeningen, insuline hoeveelheden en het klikken kan bijhouden.

Woensdag krijgen we van de lerares waar Ellen mee gesproken heeft over Jaimy een bericht dat het heel goed met hem gaat. Hij controleert zich goed en vermaakt zich prima. Jaimy bevestigd dat woensdagavond zelf ook. Een hoge uitschieter is het enige dat niet helemaal goed gaat, maar dat hersteld hij zelf. Idem op donderdag. ’s Avonds meld hij zich bij Ellen dat het heel goed gaat. Weinig slaap met 12 man op een kamer maar heel veel plezier. Ook donderdag een hoge uitschieter die hij in overleg met Ellen na het avondeten corrigeert.

Donderdag avond zit ik er even he-le-ma-al door heen. In de middag ben ik continue aan het bellen geweest op zoek naar opdrachten; zonder resultaat. Laatste uurtje lukte het ook niet meer. Moe. Op. Klaar. Ik begin me ook aan bepaalde zaken te irriteren. Veel te amicale omgang van JF (mijn manager) met MJ (mijn collega), window dressing van collega’s en het eeuwige gezeik om job orders. O ja, in 1 van de inspirerende monologen kreeg ik gisteren te horen dat we (of alleen ik?) 4 weken de tijd hebben om 10 job orders binnen te halen. Volgens mij ging het om ons team in Sydney, ik luister nog maar half naar dit soort opmerkingen. Opdracht van de Groups Directeur Australië. Duh. Ik ga niet eens 10 afspraken halen, laat staan een paar opdrachten. Het concept ‘buigen of barsten’ is hier van toepassing en de vraag is nu wanneer ik barst. Want 4 weken lang bellen zonder opdrachten binnen halen is onzin. Of denken ze hier dat dit soort doelstellingen mij inspireert? Ik geef het nog 2 weken alvorens ik een gesprek krijg. Aangezien ik het principe ‘in it for the money’ hanteer dat de tegenhanger is van ‘buigen of barsten’ zijn de dagen nu dus heel zwaar. Helemaal als mijn collega MJ niet belt voor opdrachten en wel afspraken buiten de deur heeft middels haar netwerk. Niet dat er veel uit die afspraken komt, maar ze verkoopt het goed aan onze manager JF. Iets waar ik niet aan meewerk. Window dressing en slijmen bij de baas heb ik nooit gedaan, ga ik ook niet doen. Er wordt wat dat betreft met 2 maten gemeten op de afdeling want ik ben ogenschijnlijk de enige die onder druk wordt gezet. JF vindt het allemaal ‘awesome’ wat MJ doet en als hij dat uitspreekt balt hij soms zijn vuisten om het nog meer enthousiasme mee te geven. “I love it”, is dan het enige wat er nog over heen kan als JF helemaal in zijn nopjes is met een onzin verhaal van MJ. Jaloers? Nee. Baal ik van onrechtvaardigheid? Ja.

Wat ik wel steeds beter zie, voel en begrijp is het gebrek aan creatie, bouwen en ontwikkelen bij een soort bedrijf als Drake. We verschuiven alleen maar geld (kapitaal = Human Capital). Er is een vacature bij een bedrijf en die moet ingevuld worden. Mensen verschuiven van de ene baan naar de andere en voor die dienst krijgen we betaald. Meer niet. Het is verschuiven van mensen en dus verschuiven van geld. Natuurlijk zijn er meer diensten te we verkopen en creëren we waarde door kennis en personal profiling systemen, besparen we geld en dragen we bij aan de winstgevendheid van bedrijven. Maar bottom line is het een kwestie van geld verdienen aan het doorschuiven van Human Capital.

Het is eigenlijk heel kortzichtig en dat zal ook mede bepalend zijn voor het beeld dat de wereld heeft van deze branch. Met name de beroeps ethiek van de recruitment wereld wordt nog al eens in twijfel getrokken. Ieder geval in dit gedeelte van de wereld.

Maar zoals ik zei; wij creëren niets, we maken niets, we ontwikkelen niets. Wij zijn de afwassers van het restaurant. De onderkant van de zakenwereld in de ogen van velen. Waar de schilder een schilderij creëert, de kok een maaltijd ontwikkelt, een bouwer een huis bouwt, een muzikant een lied schrijft, zo maken wij niets. Het is ‘selling’ and ‘sourcing’ van Human Capital net zoals dat bijvoorbeeld aandelen gebeurd (selling and buying).

Natuurlijk kun je stellen dat iedereen altijd iets creëert. De afwasser creëert een schone keuken en een vuilnisman een schone straat. Toch kom ik niet veel verder dan het creëren van een glimlach op het gezicht van mijn manager, mijn klant, de kandidaat die de nieuwe baan krijgt en een glimlach op de 83 jarige eigenaar van Drake. Als ik tenminste succesvol ben. Meer kan ik er echt niet van maken. 

Ik mis het opbouwen van een bedrijf, product, merk en daar ook echt bij betrokken zijn. Iets opbouwen, creëren en ontwikkelen is altijd een enorme stimulans voor me geweest. Iets wat je bedacht hebt, in je hoofd hebt zitten, gaan verwezenlijken en realiseren geeft een geweldige energie en motivatie. Het vermogen te creëren, te scheppen is een absolute drijfveer voor me. En hier zit ik dan. Mensjes te verkopen en door te schuiven naar bedrijven. Nee, recruitment is een hele waardevolle ervaring geweest in deze fase van mijn leven in Australië. Een stoomcursus zaken doen in Australië, business-taal leren, sales trainingen, mensen leren kennen, waardevolle assessments; in dik 2 maanden heb ik meer geleerd dan in 2 jaar. 

Ik lees het boek van Nelson Mandela op de terugweg in de trein en eigenlijk zou dan al het ‘leed’ van je af moeten glijden als je leest wat die man heeft meegemaakt. Maar donderdag lukt het me niet.

Wanneer ik ’s avonds vanaf Gosford naar Terrigal rij zit alles tegen. Of tenminste; zo voelt het. Een fietser op de weg die het verkeer ophoudt, stoplichten, bussen die stoppen op de weg, ik moet nog tanken en de stroop voor mijn pannenkoeken is op.  Ja, het leed is soms niet te overzien! Maar het is vooral vermoeidheid die irritaties oplevert. Mijn ogen branden in mijn hoofd en ieder geluidje is er 1 teveel.

Ik heb ’s avonds nog even Facetime contact met mijn vader over iets zakelijks en besluit dan de rest van de avond niets meer te doen. Het ‘huiswerk’ dat ik nog heb voor de samenwerking met Sander besluit ik vrijdag in de trein te doen. Mandela moet even wachten hoe graag ik ook verder zou lezen.

Wanneer Trent donderdagavond terug komt van de voetbaltraining vertelt hij ons dat hij zondag na de wedstrijd met zijn eigen team weer mee doet met het A team. Als beloning voor zijn sterke optreden afgelopen zondag wil Tony Macaroni hem er zondag weer bij hebben. Aan het schema te zien denk ik dat het alleen de 2^e helft gaat worden want Trent moet zondag al vroeg in The Entrance spelen (dik half uur rijden) en om 11.00 uur start het A team al bij Duffy’s. Hij is er heel blij mee. Hij maakt zich wel wat zorgen over zijn fysieke gesteldheid want het is allemaal wel vermoeiend vind Trent en hij moet het wel allemaal volhouden. Duh. Gras vreten! En ik twijfel er niet aan dat hij dat ook zal gaan doen.

Ellen is niet fit. Haar rug gaat beter maar verkoudheid slaat nu toe. Ze werkt wel door en pakt donderdag een paar uurtjes schoonmaken (en de bijbehorende dollars) en gaat vrijdag ook aan de bak. Ellen is blij met haar uurtjes want de boete speelt nog steeds door haar hoofd.

Vrijdag is hier altijd ‘happy Friday’. Toch is het een lange dag en voel ik met niet de hele dag ‘happy’. Ik zou veel liever ’s middags thuis geweest zijn om erbij te zijn op het moment dat Jaimy thuis komt van zijn schoolkamp. Hij heeft het helemaal geweldig gehad hoor ik van Ellen als ik nog op kantoor ben. Ik ‘mag’ van Ellen niet naar zijn bloedsuikers vragen en ze heeft denk ik wel gelijk; voor nu moeten we dat even los laten, eerst mag en moet hij genieten van het feit dat hij het top heeft gehad en dat hij zijn diabetes bijna 3 dagen zelf heeft ‘gemanaged’. Hij verdient inderdaad een heel groot compliment. De eventuele leermomenten komen later wel. Dappere Jaimy.

Op de zaak hebben we vrijdagmiddag een bespreking die een soort werklunch is waarbij de verschillende divisies toelichten waar ze mee bezig zijn, wat er wel en niet goed gaat en hoe het komende kwartaal eruit gaat zien. De zon staat laag en schittert tussen de hoge kantoorgebouwen. Ze weerspiegeld in The Grace, 1 van de mooiste gebouwen in Sydney CBD. De Australische vlag wappert op een ander gebouw maar de weerspiegeling van de vlag zie ik door het raam met op de achtergrond The Grace in combinatie met het nagenoeg perfecte zonlicht. Aan tafel zitten we met het hele kantoor. Er zijn 5 divisies die uiteenlopen van Medisch, Logistiek, National Sales, wij van Permanent Recruitment en Supply Chain. De managers van de divisie geven hun toelichting. Onze eigen JF geeft een korte en belabberde toelichting. Je zou je moeten schamen om zo een korte, negatieve weergave van ons team te geven. Het staat in schril contract met de bevlogenheid van de andere managers. Niet dat hij het mooier moet maken, maar enige inspiratie en ontwikkelingen moet je toch benadrukken. Dat doen de andere wel en met name het National Sales team is met klanten en projecten bezig die echt heel erg leuk zijn. Dat gaat over het managen (overnemen) van gedeelte bedrijfsvoering van bedrijven, proces optimalisatie trajecten bij klanten en op C-level besprekingen voeren over langlopende contracten. Mijn hemel, wat zitten wij dan te prutsen met onze klantjes en onze plaatsingen. Na de meeting weet ik 100% zeker dat ik op de verkeerde plek zit bij Drake.

Maar voor nu is het even genoeg. Het werk gaat aan de kant en het weekeinde is een welkome afwisseling. Ik ga dit weekeinde verder met het maken van mijn ‘huiswerk’ voor de samenwerking met Sander. Ik krijg er veel energie van en mijn huiswerk bestaat naast het uitwerken van zaken als rolverdeling, taken, verantwoordelijkheden en arbeidsvoorwaarden, ook uit nadenken over de propositie van het bedrijf. Onze combinatie van Brand Indentity, Webdesign en Packaging zorgt ervoor dat we een unieke dienstverlening kunnen verlenen. Creatie en design is op alle 3 de fronten Sander zijn hoofdstuk. Management, project begeleiding en business development worden mijn hoofdstukken. Met deze ingrediënten en de mogelijkheden in de markt zijn we aan het stoeien om straks met een heldere visie te komen over het bedrijf.

Thuis gekomen staan de sterren weer aan de heldere hemel. Het is een zachte avond. Ik hoor de zee op de achtergrond terwijl ik van mijn auto naar de voordeur loop. Het weekeinde is begonnen.

Binnen gekomen praat ik even met Jaimy. Hij is heel blij, maar ziet er erg moe uit. Hij ligt op tijd in bed hoewel hij van vermoeidheid niet meteen kan slapen. Om 8 uur moet hij al weer voetballen bij Duffy’s. Het zal morgenochtend niet meevallen om op te staan. Morris en Max spelen nog een spel achter de Playstation, Trent gaat zijn eigen gang.
De tafel is gedekt voor 2. Ellen en ik eten samen. We laten de week passeren en bespreken het weekeinde, de voetbalplanning en werk.

Javier uit Spanje meld zich later op de avond nog via Skype. De wereld is dan weer heel klein als je met een oude vriend bijpraat aan de andere kant van de wereld. Javier is met zijn gezin van plan om volgende jaar (Europese zomer 2015) misschien naar Australië te komen. Het zou een bijzonder wederzien zien. Spanjaarden in Australië. Dat heb ik eigenlijk nog niet eerder meegemaakt.

Fijn weekeinde.

Zo, nu eerst een Bavaria.

“So often in time it happens, we all live our life in chains, and we never even know we have the key.”

The Eagles - Already Gone

Vorige week zaterdag aanschouw ik Duffy’s voor het eerst in volle glorie. Het terrein ziet eruit als een voetbaltoernooi bij Reigerboys: vlaggen, BBQ, een tent en de kantine draait op volle toeren. Alleen is het geel van Reigerboys vervangen door het oranje van Terrigal United. En hier bouwen ze zaterdag en zondag alles op en weer af. Er is geen permanente club, geen permanent verblijf van Terrigal United op deze velden. Het is feitelijk een DIY club, je kunt ‘m overal opzetten, in elkaar zetten en weer afbouwen. Een IKEA bouwpakket, maar dan als voetbalclub.

Het is warm. Dat is heerlijk en verwarrend tegelijk. “4 seasons in 1 day” is in dit jaargetijde van toepassing. ’s Morgens weet je niet wat je aan moet doen. Korte broek, lange broek, jas of geen jas. En eigenlijk doe je het nooit goed. Menigeen heeft er mee te maken. Als je denkt dat de lokalen hier een antwoord op hebben dan heb je het mis. Sommige hebben jassen en lange broeken aan, hun buurman een korte broek en T-shirt. De 1 heeft het te warm, de ander te koud. En over 5 minuten kan het weer anders zijn. Ik heb een lange broek  aan met een T-shirt en dat lijkt deze dag de beste oplossing. Zonnebril natuurlijk op.

Jaimy speelt 2-2. Zelden zo een spannende wedstrijd gezien. Er zijn 4 ploegen in hun poule die min of meer gelijkwaardig zijn. Vandaag is dus een echte testcase. Kincumber (de tegenstander) is erg sterk. Niet alleen een paar individueel sterke spelers ook als team wordt er echt gevoetbald. Toch komt Terrigal tot 2x toe op voorsprong maar moet het genoegen nemen met een gelijkspel.

Max speelt uit in Kariong en Ellen gaat met hem mee. Trent speelt zondagochtend pas, dus ik blijf bij Morris die ook thuis speelt bij Duffy’s. Tegen de prachtige groene heuvels die om het veld liggen worden de hele dag wedstrijden gespeeld en groot en klein speelt de hele dag door elkaar. Morris speelt begin van de middag en hij opent de score met een mooie schuiver met het linker been. De U9’s doen het goed en met 4-1 wordt er lachend van het veld gestapt.

De namiddag betekent een turbobezoek aan Erina want er moeten nog boodschappen gedaan worden en de heren Vegter moeten nog een Moederdag cadeautje kopen. Gelukkig slagen we en kunnen we ons opmaken voor een zonnige Moederdag op zondag.

Maar dat doen we niet eerder dan dat we bij Darren en Toz en vrienden van hun uit Engeland op zaterdagavond hebben gegeten. Al is het herfst, de BBQ doet het gewoon en de steaks smaken bijzonder goed. Buiten openhaard aan, hapje, drankje. Life is good.

Zondag is Trent al om 7.30 uur op weg naar zijn voetbalwedstrijd. Hij mist het traditionele ontbijt op bed voor Moederdag, de bijbehorende cadeautjes en de aansluitende brunch. Maar voor wie Trent kent, weet dat Trent dat niet zo erg vindt…

Het is wederom mooi weer en de geur van herfst hangt in onze straat. Bladeren liggen op straat en in combinatie met het typische najaars licht van de zon is het bijzonder aangenaam.

De cadeautjes worden in blijdschap ontvangen. Morris met een tekeningen en het cadeautje dat hij op school heeft gekocht (waar Morris helemaal hyper van is – mooie kaars op een standaard), de schapenvacht sloffen voor de Australische winter (duh) en de bekende lekkernijen; moeders vindt het allemaal mooi.

Trent speelt 2-2 en is niet happy met zijn optreden. Jaimy is einde van de ochtend naar Mangrove meegereden voor een wedstrijd. Die verliezen ze helaas met 3-2. Ook Jaimy is niet happy met zijn optreden en coach Steve is al helemaal niet gelukkig met het vertoonde spel en het resultaat. Net als bij Tony Macaroni heb ik bij Steve het idee dat hij denkt dat het Manchester United is i.p.v. Terrigal United, maar dat kan ook liggen aan het feit dat hij oorspronkelijk uit Manchester komt en na 25 jaar Alex Ferguson denkt dat hij het stokje moet overnemen in Australië.

Ik zou nu eigenlijk moeten schrijven ‘the king has done it again’ of zoiets, maar eigenlijk krijg ik dat bijna niet uit mijn Mac. Toch is het wel terecht om het te schrijven. Trent wint voor de 2^e keer in korte tijd met Risk en de overwinning op zondagmiddag is echt heel sterk. Dat hij overloopt van eigendunk en adrenaline en roept ‘the king is back’ en ‘the king has done it again’ nemen we maar even op de koop toe. Toegegeven, hij had ons allemaal te pakken en terecht gewonnen.

Met Ellen wordt geen rekening gehouden ondanks het feit dat het Moederdag is. De strijd is keihard. We onderbreken Risk om te gaan eten en na het eten maken we het spel pas af. Voor sommige is hun gevoel over Risk een haat-liefde verhouding. Ze willen het zo graag spelen en als dan na een paar keer gooien het fout gaat, worden ze boos en zien het niet meer zitten. Toch is de gezelligheid en saamhorigheid erg groot als we met z’n allen Risken en genieten we allemaal van de heerlijke zondagmiddag.

De week verloopt zoals weken horen te verlopen. Werken, voetballen, trainen, schoonmaken, eten en wat wij als gezin allemaal nog meer doen in een week. Ellen haar rug is in het begin van de week niet goed. Pijn. Een specialist zal er aan te pas moeten komen denken we om dit te gaan verhelpen. Ze bekijkt het dag voor dag maar blijft wel door werken.

Op school deze week geen bijzonderheden. Behalve dan dat Ellen een thema avond bij de IFS bezoekt waar een lezing cq presentatie wordt gegeven over internet, social media, games  en de gevaren voor de jeugd van tegenwoordig. Nuttig en leerzaam en de heren Vegter zullen hier verslag van krijgen. Aan de ene kant is een avond om van te schrikken wat er in allemaal in de tienerwereld gebeurt en kan gebeuren. Aan de andere kant kunnen we ook concluderen dat het ons nog niet zo slecht vergaat met de heren Vegter.

Ik ben op dinsdag een avond bij Drake waar de Australische associatie van Human Resource managers een presentatie avond heeft. Wij zijn aanwezig omdat Drake ons kantoor aanbiedt en de avond faciliteert. Het is bijzonder interessant. Onderwerp: Complexitie Adjustment Organisations. Hoe systemen, mensen, organisaties zich aanpassen en ontwikkelen en hoe leiderschap daar op kan anticiperen. Inspirerende avond.

Op werkgebied is het een bijzondere week. Doordat ik dinsdagavond laat thuis kwam maar ik wel woensdag om 8.30 uur achter mijn bureau moet zitten geef ik het signaal af aan mijn manager dat ik deze week eigenlijk wel een paar keer eerder naar huis wil. Ik wil meer vrijheid. Hij snapt het wel denk ik maar ik kan natuurlijk niet zomaar wat vrijheid krijgen. Ik hijs de rode vlag en donderdag hebben we een gesprek. Ik geef aan wat wel en niet werkt voor mij, wat ik van de baan vind en hoe ik e.e.a zie. Ik geloof niet dat mijn toekomst hier nog lang gaat duren. Er wordt in het gesprek nog even extra druk gezet om resultaten te halen want ook mijn manager staat enorm onder druk. Bijzondere ervaring om te vlaggen over hoe je niet happy bent en dat je te horen krijgt dat je een week de tijd hebt om  resultaat te halen. Gelukkig heb ik veel werk aan het zoeken van een General Manager voor een papierfabriek en dat is best een heftige klus waar ik veel tijd aan kan besteden en wat ik nog leuk vind ook.

Diezelfde donderdag ben ik ook weer laat thuis. Ik spreek ’s avonds in een Japans restaurantje in China Town met Sander. We bespreken onze mogelijke samenwerking, propositie van ‘ons’ bureau, de constructie en de wanneer e.e.a. zou kunnen gaan plaatsvinden. We gaan wederom uit elkaar met huiswerk en proberen binnen enkele weken tot een ‘kick off’ te komen. Ik wil graag dit proces met Sander afmaken om te kijken of we samen verder gaan en feitelijk weer een bureau gaan beginnen of niet. Als het een ‘no go’ wordt ga ik pas verder zoeken met werk. Maar nu hoop ik dat we eruit komen en we de stap kunnen maken om aan een nieuw bedrijf te kunnen gaan bouwen. Wanneer ik in de trein zit naar huis weet ik dat Drake moet eindigen omdat het niet mijn plek is. Ik moet vrijheid hebben en eigen baas zijn. Mijn management ervaring en packaging en marketing kennis kan ik via het nieuwe bureau gaan  inzetten en ik merk dat ik er heel veel energie van krijg. De tegenstelling tussen praten met Sander en het uitdenken en uitwerken van ‘ons’ bureau en werken bij Drake is een verschil van dag en nacht. Het wordt tijd dat ik vanuit de nacht het daglicht in stap.

Vrijdagavond om kwart voor 11 ’s avonds stopt de auto van Patrick voor de deur. Patrick is een vriend en oud collega me wie ik veel heb gewerkt bij Pepsico. Hij werkt nu voor Bavaria en is als Global Marketing Manager verantwoordelijk voor een deel van Azië en Australië en Nieuw Zeeland. Hij is voor zaken in Melbourne geweest en moet maandag en dinsdag in Sydney zijn. Het weekeinde is hij bij ons. Het is bijzonder om hem te verwelkomen en het weekeinde met elkaar door te brengen.

Patrick valt met zijn neus in de boter. Het is zaterdag prachtig weer en om 9 uur rijdt hij mee met Max en mij naar East Gosford. Max speelt uit. Er wordt 1-0 verloren door een ‘rommel doelpunt’. Max speelt niet best. Hij baalt dat zijn teamgenoten niet altijd mee kunnen en dat hij daardoor soms voor niets aan het voetballen is.

Onder de warme zon en in de zaterdagdrukte rijden we naar Duffy’s waar Jaimy tegen de nummer 1 speelt. Er wordt verloren met 2-1 maar het team heeft gevochten als leeuwen. Geweldig om dit team te zien spelen. Fantastische mentaliteit, het zat alleen vandaag niet mee.

Morris wint met 6-1 en scoort 4 van de 6 doelpunten. Hij is erg blij met zichzelf.

In de namiddag besluiten we tot een spel Risk. De jongens willen perse spelen terwijl wij eigenlijk een biertje willen gaan halen bij de Florida Beach Bar. Het is prachtig weer, de zon schijnt en het strand roept. Maar dat laatste gaan we zondagmiddag doen want om 4 uur zitten we allemaal klaar met onze legertjes. Fanatiek en op scherp. Nu is het Max die op het laatst de welverdiende overwinning binnen haalt.

Diezelfde Max gaat om half 7 naar een feest. Er is weer iemand jarig en Max is er dan meestal bij. Zwembroek mee want er is een zwembad of iets wat er op lijkt.

Wij hebben een rustig avondje. Patrick is even aan net werk, Ellen, Morris en Jay kijken TV en Trent zit achter de Playstation. Ik klap de laptop dicht en voeg me bij de TV kijkers. Of in de sfeer van onze bezoeker te blijven; zo, nu eerst een Bavaria.