Zijwieltjes

'They bring their sunlight, to Australia,

Scattering magical air, cities, towns'

Luka Bloom, Diamond Mountain

2 Lorikeets zitten op de het balkon naast elkaar. Ze kijken me verwachtingsvol aan. Ik ben net terug van een rondje hardlopen in de vroege ochtend van 31 December. Na dagen van zon en warmte is vandaag alleen de warmte overgebleven. Het is grijs in Terrigal.

Voor onze groen gevleugelde vrienden maakt het niet uit of het de laatste dag van het jaar is, de eerste dag  van een nieuw jaar of zomaar een dag in augustus. Iedere dag is hetzelfde en ze kijken ons iedere dag verwachtingsvol aan in de hoop dat we ze eten geven. Ze zouden symbool kunnen staan voor de ‘no worries’ mentaliteit in Australië want ik kan me niet voorstellen dat deze vogeltjes enige vorm van zorg hebben.

We hebben in het afgelopen jaar een beetje de ‘no worries’ mentaliteit over genomen of beter, we hebben ons aangepast aan de levensstijl in Australië. Maar om nu te zeggen dat het een zorgeloos jaar was en dat 2015 een ‘no worries’ jaar gaat worden; nee. Integendeel.

Het blijft een wonderlijk avontuur om in een ander land te (over)leven. Om aan de andere kant van de wereld een plek te veroveren. Om te leren, om te vallen en weer op te staan in een andere omgeving, in een andere cultuur. Het lijkt misschien eenvoudig: je verhuist naar een land dat je kent, waar je de taal spreekt en gaat daar werken, naar school en voetballen. Alsof je een boom verplant die verder groeit op een andere plek. Maar het is niet eenvoudig. Het is soms heel moeilijk en het vraagt van ieder van ons een inspanning. Iedereen in ons gezin maakt op zijn eigen manier een reis. Een reis waarin we veel delen met elkaar maar waar iedereen ook zijn eigen reis maakt. Waar geen hulp is, waar geen referentie kaders zijn, waar geen vangnet is. Op sommige momenten staan we er allemaal wel eens alleen voor en moeten we individueel ergens doorheen bijten.

Dat we daar allemaal vooralsnog in slagen is bewonderingswaardig. Iedereen ontwikkelt op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Op school, voetbal, werk, sociaal, lopen we dagelijks tegen situaties aan waar we soms vraagtekens bij zetten. Vraagtekens omdat we iets niet kennen of dat we iets vreemd vinden. Omdat het anders gaat dan in Nederland. Tijd is in deze onze vriend want hoe langer we hier wonen en leven hoe beter we ingeburgerd raken. Hoe beter we bepaalde gebeurtenissen kunnen inschatten en leren we veel van onze ervaringen. In die zin draaien zaken zich ook om en vinden we bepaalde ontwikkelingen hier nu beter of logischer dan in Nederland. We begrijpen nu veel beter waarom iets is zoals het is en waarom iets gaat zoals het gaat.

Onze ‘way of life’ is bijzonder aangenaam en voldoet in die zin aan de verwachting. Door de weeks is het hard werken, de weekenden lijken op vakanties. We leven in een klein paradijsje en zijn ons dagelijks bewust van het voorrecht om hier te mogen wonen. Wat dat betreft is de balans goed en al zijn veel mensen verbaasd dat ik dagelijks van de Central Coast naar Sydney rij, ik vind het nog steeds een prima beslissing. Als gezin wonen we op een prachtige plek en het feit dat ik daardoor veel moet rijden is een keuze die goed uitpakt.

2014 is een jaar waarin we veel bereikt hebben. De grote stap in januari naar Australië zonder werk, huis, auto en alleen veel motivatie was het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven. Wanneer we terug kijken is er zoveel bereikt. Niet alleen het feit dat we snel een huis hadden gevonden, auto’s voor de deur hadden staan en dat onze spullen en meubilair in de eerste week van april zonder problemen werden afgeleverd, we hebben veel meer bereikt dan gedacht. Na een korte carrière in recruitment is het voor mij nog steeds bijzonder om vlak daarna een baan te vinden bij Visy. Er zijn veel werkelozen in Australië en er wordt “geknokt” om een baan. Om als buitenlander met een tijdelijk visum uit 20 kandidaten gekozen te worden maakt dat ik dankbaar ben voor de kans die ik heb gekregen. En dat geldt niet alleen voor mij. Ellen is vrijwel direct gaan werken en hoewel het schoonmaken van huizen niet haar hobby is, doet ze het nog steeds. Inmiddels in combinatie met onze webshop ‘Candlecover Australia’ want ook die hebben we in 2014 opgezet.

Ook de kinderen zijn meer dan succesvol. Ieder op zijn eigen manier hebben ze hun weg gevonden. Op school hebben ze hele mooie resultaten bereikt en krijgen we van alle leraren lovende woorden over hun gedrag en inzet. Hun eindrapporten in december zijn een bijzonder hoogtepunt in 2014 incuslief de verschillende awards (o.a. Morris “Achievement Award 2014”). Ook in voetbal zijn ze allemaal succesvol geweest. Inmiddels zijn de 4 Dutchies geen onbekenden meer bij Terrigal United.

Niet geheel onbelangrijk, met Jaimy zijn diabetes gaat het goed. D.w.z. dat er eigenlijk geen verschil is met Nederland. De controles in het ziekenhuis, de begeleiding die hij krijgt, het is allemaal hetzelfde. Zelfs zijn waardes zijn vergelijkbaar. Het enige verschil met Nederland is de verzekering, hier betalen we voor zijn medicijnen en toebehoren. En als laatste hebben we sinds deze maand ook een echte Australische Lifeguard erbij; Max. Ons eerste jaar stond in het teken van het neerzetten van een basis. Een fundering waarop we in 2015 verder kunnen bouwen. De missie van 2014 is geslaagd. We zijn wat dat betreft allemaal cum laude geslaagd

Aan de andere kant waren er ook zorgen in 2014. Los van de perikelen met de Nederlandse overheid in het afgelopen jaar hebben we natuurlijk zorgen gehad over het vinden van een huis, over onze spullen die moesten overkomen en natuurlijk het vinden van werk.

Achter het mooie plaatje van het huis schuilt wel enige zorg. Het feit dat het een huurhuis is betekent dat we ook een keer een brief kunnen krijgen dat we moeten vertrekken. Dat is angstig omdat we niet snel een ander huis zullen vinden en met 6 man hebben we wel wat wensen.

We zijn daarom langzaam stappen aan het zetten om hier een huis te gaan kopen. Maar… dat is een uitdaging voor 2015, tegelijk met de uitdaging om ons huis in Nederland te verkopen. Het is niet eenvoudig om hier iets te kopen, helemaal als je zoals wij geen vaste verblijfsvergunning hebt. Het kan wel, maar dollars zijn het antwoord op iedere vraag. Te beginnen moet je hier minimaal 10% zelf meenemen. Liefst 20% want anders krijg je weer een extra verzekering te betalen om het risico voor de bank af te dekken. Ook betaal je bij de aankoop van een huis een bedrag aan de overheid waar je een leuk autootje voor kan kopen. Toch is het wel iets waar we volgend jaar stappen mee willen maken. De huizenprijzen stijgen hier ieder jaar en het einde lijkt niet in zicht. Wachten we te lang kunnen we wellicht niet eens meer een huis kopen… Kopen is hier eigenlijk wel noodzakelijk wil je op een dag met pensioen. Bezit opbouwen middels het kopen van een huis en/of investeringen is hier nodig om een oude dag voorziening op te bouwen. En we worden er niet jonger op. Het kan een lastige situatie worden wanneer je langzaam richting de 50 gaat en dan nog moet beginnen met het opbouwen van bezit.

2015 heeft dus als doel serieuze stappen te zetten richting een eigen huis. Als het niet lukt is het geen ramp maar dan is het een doel in 2016. Zoals gezegd heeft 2015 ook als doel om verder te bouwen op hetgeen we bereikt hebben in 2014. We hebben alles een keer meegemaakt en weten nu beter wat ons te wachten staat met het voetbalseizoen, scholen, Trent zijn voetbal programma, Max zijn werk en zijn Lifeguard patrouilles, ons werk, verzekeringen, Jaimy zijn diabetes controles etc.

2015 staat ook in het teken om permanent residents te worden. M.a.w. de permanente verblijfsvergunning. Mijn eerste fase bij Visy zit erop en die eerste fase betekende keihard werken en zorgen dat ik na de eerste 5 a 6 maanden geaccepteerd zou worden. Dat is gelukt. Ik heb de complimenten van klanten en management gehad en dat betekent dat ik in februari met Visy een gesprek zal hebben over mijn visum. M.a.w. Visy zal mij gaan sponsoren om ons op die manier permanent residents te maken. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en dat geldt ook voor de verblijfsvergunning. Het zou fantastisch zijn als we de ‘snelle’ route kunnen bewandelen in 2015. De onzekerheid die dan weg valt zou een verlichting zijn voor ons allen. Niet dat het ons dagelijks bezig houdt want we zijn er van overtuigd dat we gaan blijven en zo leven we hier ook. Maar het papiertje met de bevestiging maakt wel het verschil tussen blijven in Australië of op een dag terug naar Nederland. 

Natuurlijk is het uitbouwen van onze webshop met de Candlecovers in 2015 ook een belangrijk doel. De eerste stappen zijn succesvol; de eerste party is gegeven en er zijn online aankopen gedaan. Er is interesse van retail en horeca in Terrigal en we zullen de media gaan opzoeken om meer naamsbekendheid te krijgen.

Het klinkt wat zakelijk misschien om zo doelbewust te leven en doelen te stellen maar de enige manier om dit avontuur succesvol te laten eindigen. Er is soms veel energie voor nodig, concentratie, focus om door te zetten. Het is niet alleen maar ‘rozengeur en maneschijn’. Motivaties worden soms uitgedaagd en we moeten wel eens terug naar de basis waarom we dit ook weer zo graag willen. Focussen op de doelen houdt ons scherp. Weten waarom je iedere ochtend opstaat, waar je het voor doet is heel belangrijk. Dat kunnen hele kleine mooie momenten zijn zoals een zonsondergang of een papegaai die bij je komt zitten, maar soms is het gewoon keihard werken om op je pad te blijven. 5.000 Kilometer rijden per maand in Sydney is anders dan in Nederland. Het is heel veel en soms sta ik ook wel eens in de file en vraag ik me af waarom ik dit ook weer zo graag wilde.

Ook als we om ons heen kijken worden we uitgedaagd. We zien mensen prachtige huizen kopen en vragen ons af wanneer wij dat kunnen doen. Het is geen jaloezie, we gunnen iedereen het beste, maar soms wil je een paar stappen verder zijn  dan waar je nu bent. Onze Engelse vrienden Darren en Toz zijn door een fout van de Australische overheid permanent resident geworden terwijl hun eerste aanvraag voor temporary residents was afgewezen. Dan zie je hoe zwaar ons pad soms is om dat felbegeerde papiertje te krijgen en vraag je je wel eens af of wij ook een beetje geluk gaan krijgen. Het is geen klagen maar wij beklimmen de K2 via de zwaarste route. Waarom? Omdat er voor ons geen andere route is. Het is deze route of geen route. Dus beklimmen we de zwaarste route en zien we soms andere klimmers die een makkelijke route hebben. Een Nederlandse kennis van me is Senior Sales Directeur bij een global A-merk. Die had in 3 dagen zijn 457 (tijdelijke) visum op de deurmat liggen. Zijn bedrijf sponsorde hem en hij gaat na 3 jaar weer terug naar Nederland. Alles is voor hem geregeld. Huis, auto’s, scholen, alles. Als ik dat zie dan vraag ik het universum wel eens om hulp. Nogmaals, het is geen klagen of jaloezie, maar het is soms moeilijk als je alles zelf moet doen, zelf alles moet regelen om je droom uit te laten komen. Het zegt iets over onze motivatie. Die is blijkbaar heel groot en de vastberadenheid is zo sterk dat we het ook gaan redden. Vallen en opstaan horen bij ons. Net zoals vechten en doorgaan. Zoals een kind leert lopen en fietsen; met vallen en opstaan, zo vinden wij onze weg hier in Australië. Maar fietsen leer je met zijwieltjes, die houden je in balans als je dreigt te vallen. Als een vangnet in het circus mocht je toch vallen. Ons leven hier in Australië is soms als leren fietsen. Alleen hebben wij geen zijwieltjes. Wij vallen en soms doet dat pijn. Dan moeten we toch weer op die fiets stappen en doorgaan. Er is geen vangnet. Er is geen wind mee. Er is geen zachte bodem om te vallen. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar behalve dat ik een paar zijwieltjes wens. Gewoon een paar zijwieltjes waardoor we niet vallen, waardoor we iets makkelijker in balans blijven en waardoor we wat snelheid kunnen maken. Een beetje wind mee, een beetje geluk. Gewoon een paar zijwieltjes om te verder te kunnen fietsen in 2015.

Gelukkig nieuwjaar.