Stroomversnelling

“Excuse me while I kiss the sky”

Jimi Hendrix

We raken al aardig ingeburgerd in onze omgeving. In Nederland vertelde iemand aan mij die 30 jaar in Amerika heeft gewoond dat het 1^e jaar wennen is en je alles met elkaar vergelijkt, het 2^e jaar doe je dat steeds minder en neem je steeds meer de nieuwe werkelijk aan waar je woont en leeft, en vanaf het 3^e jaar leef je in de nieuwe norm. Dan vergelijk je alles weer vanuit je huidige situatie. Ik herken het proces en het patroon wat hij schetste. Wij zijn inmiddels in ons 2^e jaar en steeds meer denken we vanuit onze nieuwe situatie. Steeds minder vergelijken we hoe het was in Nederland. Dat hoeft ook niet altijd, want veel is het zelfde. Met een voetbalclub als de Central Coast Mariners in Gosford is het niet veel anders dan met AZ in Alkmaar. Trent ging vrijdagavond alleen met de bus naar het stadion omdat hij van de ISF een seizoenkaart heeft gekregen (of beter: die heb ik dus betaald). Veel klasgenoten en studenten van de IFS waren aanwezig en het was net alsof hij naar AZ ging. Aangezien het vrijdagavond nogal laat was om met de bus terug te komen heb ik hem gehaald. Geloof me, het was net alsof je rond Kooimeer rijdt en in plaats van AZ supporters zie je dan supporters in het geel en blauw van de Mariners lopen. En palmbomen natuurlijk.

Zo is het ook met Erina, het winkelcentrum. Het is vele malen groter dan Middenwaard, maar een winkelcentrum is een winkelcentrum. Je kunt er werkelijk alles kopen en steeds beter weten we bepaalde winkels te vinden waar we moeten zijn. Of het nu eten is, of een fiets, een pak of nieuwe voetbalschoenen. We weten de weg.

Deze week moeten we z.s.m. de achterband van de auto laten maken of vervangen, want die is echt lek. Ook hiervoor geldt dat we al een adres hebben. Of we het nu via onze Engelse vrienden te weten komen, via internet of andere wegen, we vinden steeds makkelijker onze weg.

Zijn we dan al helemaal ingeburgerd? Nee, dat denk ik niet. Gevoelsmatig moeten we daar nog een paar stappen voor maken. Vooral werk en een huis zijn dan wel de 2 belangrijkste stappen om ons helemaal in te burgeren. Als we werken maken we echt deel uit van deze samenleving en als we een huis hebben en er een thuis van maken denk ik dat we een heel eind komen.

Mentaliteit zal ongetwijfeld nog een tijd duren ben ik bang. Want de mentaliteit van de Aussies is anders dan die van ons. Of het nu over afspraken maken gaat, informatie uitwisselen of motivatie, wij zijn wat dat betreft veel duidelijker en effectiever. No worries is heel vaak echt no worries. Er is wat dat betreft een grote tegenstelling in dit land. Waar de overheid en andere autoriteiten enorm dwingend en streng zijn, is de bevolking juist zo makkelijk en vrij.

We voelen ons heel erg op ons gemak hier. We settelen en burgeren steeds verder in. We draaien zelfs zonder werk nu al aardig drukke weken. Vooral het voetbal bij Terrigal United i.c.m. Trent zijn voetbal bij de IFS zorgt voor veel geregel. Veel rijden, weinig strand. Wat dat betreft zijn we minder bezig met het mooie weer, de zon, het strand. We moeten gewoon veel doen en regelen en weten dat het waarschijnlijk morgen ook weer mooi weer is. En anders overmorgen. De druk om perse te moeten genieten van een mooie dag is er niet meer. Dat is een heerlijk gevoel.

We ondernemen ook dingen die we in Nederland niet deden. Zoals de paarde races in Gosford waar we zaterdag zijn geweest. Trent had geen zin. Hij zocht de rust en de ruimte voor zichzelf. Maar de Engelsen en de vader van Darren en zijn vriendin kwamen ook, dus zijn wij met Max, Jaimy en Morris wel gegaan. Wat een leuke ervaring! Iets dat we zeker vaker gaan doen. Heel relaxed om wat te eten en te drinken vlak bij de racebaan, verschillende races kijken en af en toe wat inzetten op de paarden. We hebben nog gewonnen ook! En verloren natuurlijk. Maar we zijn een hele middag weg geweest, veel lol gehad en het heeft achteraf maar een paar dollar gekost. Kijk, dat vinden wij leuk. En als de dag wordt afgesloten met een gezamenlijke BBQ bij de Engelsen, dan is de dag helemaal goed. Hier geldt vooral BYO (Bring Your Own), dus dan halen wij onze koelkast leeg en de Engelsen ook en hebben we meer dan genoeg voor 2 families. Het is altijd een feestje als we dat doen. Het uitzicht waar de Engelsen wonen op de vallei, de bomen en de zee is fantastisch en als we dan na afloop in de tuin zitten bij de palmbomen voelt het als een paradijsje. Max moest het helaas missen, want die had een feestje van een meisje van school. Ook leuk hoor. 15 jaar en nog steeds op je uitnodiging zetten ‘neem je zwembroek mee’. Want een zwembad in de tuin is hier geen uitzondering en voor 15 jarigen is het dan een feest om met elkaar te eten, drinken en te zwemmen.

Zoals ik al schreef, voetbal is leidend momenteel. We hadden het leuk gevonden als de kinderen rugby waren gaan spelen of een andere sport, maar het is vooral voetbal. De zondag staat wederom in het teken van de ‘grading-dagen’. M.a.w. weer een hele dag voetballen en dan wordt er gekeken wie in welk team komt. Bij Max is dat een grapje, want er zijn er maar 6 onder de 15 jaar… Geen idee hoe ze denken daar een compleet team van te maken en de competitie mee te starten. Maar goed, Morris was de eerste om 9.00 uur, en in de middag de rest van de heren Vegter. Met als afsluiting Trent van half 5 tot 6 uur. Ellen heeft de middag op zich genomen nadat ik de ochtend met Morris had verzorgd. In alle eerlijkheid vind ik het wel even lekker. Een rustige zondagmiddag. We hebben weinig last van de feestende jongeren in ons appartementencomplex en dus is het rustig. Ik merk dat ik behoefte heb aan ruimte. Ik heb genoeg ruimte in mijn hoofd, maar het aantal m2 zou ik ook graag verruimd zien. In de weekenden is het wat dat betreft toch behelpen. Het gaat goed, wat dat betreft verdienen de jongens ook een compliment, maar over een paar weken ben ik bang dat er scheurtjes gaan komen. Bij Trent merk ik het al, maar ook ik heb behoefte aan meer ruimte in de zin van een groter huis.

Wat huizen betreft is er heel wat discussie. Vrijdagavond kregen we bericht dat we het huis op de 23 Coast Road in North Avoca kunnen krijgen. Mits we er 2 a 3 weken eerder in gaan. Dat gaan we nog uitzoeken hoe we dat met meubels moeten gaan doen, maar er is toch wat angst over de locatie. En dan vooral m.b.t. de scholen. Vooral voor Morris is het niet handig, zelfs met een fiets is het door de steile heuvels en de afstand een probleem en moet hij zelfs toch nog een groot gedeelte lopen. Een ander huis wat we maandag of dinsdag hopelijk kunnen bezichtigen ligt vele malen centraler in Terrigal en beter bereikbaar voor de scholen en straks ook voor het voetballen. Hoewel ik daar zondagochtend even hardlopend ben langs gegaan en de buren de heftigste ruzie heb horen maken die ik ooit heb gehoord. Deuren sloegen dicht, servies ging tegen de muur en het f-woord heb ik heel vaak hard en krijsend gehoord. Ik ben even blijven staan om te luisteren want het was echt heftig. Ook heel raar. Een prachtige straat, mooie huizen, heel stil en rustig op een vredige zondagochtend, en dan een hysterisch schreeuwende vrouw die ruzie heeft met haar man. Het plaatje paste niet.

Misschien hebben we te snel en te gretig willen schakelen op het huis in North Avoca. Allemaal hebben we behoefte aan een huis, een thuis, een eigen kamer, ruimte. Hebben we niet goed stil gestaan bij de locatie en de afspraken die we met onszelf hebben gemaakt toen we in Nederland waren, waarbij we onszelf beloofde niet meer op een heuvel te gaan wonen. Maar ja, het is wel een geweldig huis en toen we het zaterdagochtend nogmaals bezochten bleken de eigenaren thuis te zijn. Die zijn er nooit maar waren even terug voor een begrafenis. Tegelijk waren ze de huis klaar aan het maken voor de nieuwe huurders, mogelijk dus voor ons. Ze waren bijzonder gastvrij en we hebben het hele huis nogmaals kritisch doorlopen. Het voelde goed, we zien onszelf er wonen, het is een gezellig huis, maar wellicht dat de locatie ons toch doet besluiten er vanaf te zien. We moeten ook hiermee geduld hebben. Hoe graag we ook een huis willen, we moeten niet te snel keuzes maken.

De voetbalmiddag op zondag is tot op zekere hoogte teleurstellend verlopen voor Max en Jaimy. Jaimy mag niet van ‘onder de 13’ naar ‘onder de 14’. Hij kan dus niet bij zijn vriendje Brandon in het team en het niveau is bij ‘onder de 13’ zonder overdrijven belabberd. Jaimy komt in het A-team van ‘onder de 13’, dat is nagenoeg zeker. Max zijn team moet aangevuld gaan worden met ‘onder de 14’ en zijn tijdelijke trainer heeft hem centraal op het middenveld gezet i.p.v. rechtsbuiten. Max is not amused. Trent heeft lekker gevoetbald. Als je ‘onder de 18’ ziet dan zijn het soms al mannen. Het gaat hard, fel en fanatiek. Het niveau is hoger dan in Nederland en Trent ontwikkelt zich voetbaltechnisch en conditioneel erg goed.

We merken dat de zomer langzaam over haar hoogtepunt heen komt. De zon komt einde dag al iets lager te staan met als gevolg een ander licht rond etenstijd. Lange schaduwen van de bomen en iets minder warm. De dagen gaan straks wat korter worden en worden dan gekenmerkt door frisse ochtenden, warme middagen en in de namiddag koelt het dan opeens weer heel snel af. Het najaar komt er langzaam aan. Een ander soort najaar dan bij ons. We gaan niet van een warme zomer naar najaarsstormen en kou, maar je kunt er wel seizoenen onderscheiden.

Er zijn dagen dat alles opeens bij elkaar komt. Dat gevoel hadden we vrijdag al een beetje, maar maandag is de dag dat we echt stappen maken. Het begint met mijn job interview in Sydney bij Drake International als Recruitement Consultant. Kwart over 7 uur ben ik bij Gosford station en ben 1 uur en 20 minuten met de trein onderweg naar Wynyard station, CBD Sydney. Het is een prima verbinding en ik ga dit keer met de trein over de Harbour Bridge naar het centrum van Sydney. Wanneer ik uitstap begeef ik mij in het zakelijk hart van Sydney waar iedereen naar zijn werk gaat. Londen, New York, Parijs, Sydney, het maakt niet uit. Overal hetzelfde beeld van treinen en metrostations waar forenzen in en uitstappen op weg naar hun werk. Mooie dames in mantelpakjes en hoge hakken, mannen in grijze pakken en blauwe blouses. Erg origineel en creatief is het niet. Ik voel me helemaal een wereldburger wanneer ik in het centrum van deze wereldstad loop met mijn pak en tasje. Ik ben op de plek waar ik 20 jaar geleden met mijn rugzak liep, in 2009  mijn kinderen liet zien waarom wij Sydney zo mooi vinden en waar ik in mei 2012 de laatste poging ondernam om ons visum te bemachtigen. En nu loop ik er weer. Nu met het doel om werk te zoeken, te beginnen met een job interview op deze maandagochtend. Op de 13^e etage boven de Apple Store heb ik prachtig uitzicht. Het gesprek gaat goed. De National Manager schuift aan en dat gaat ook goed. Ik ben enthousiast en volgens mij zij ook. 3 Kwartier wordt 1 ½ uur en dat is in dit geval een goed teken. 

Na afloop neem ik de trein terug en verneem van Ellen dat we om 16.30 een bezichtiging hebben bij 63 Anniversary Street. Het huis dat onze Engelse vrienden vorig jaar probeerde te kopen, maar wat niet gelukt is. Het huis waar ik zondagochtend getuige was van een ruzie bij de buren. En Ellen heeft waarschijnlijk werk. Ze is gebeld via haar netwerk van vriendinnen door een schoonmaakbedrijf en de eerste uren komen er waarschijnlijk aan. Kijk, dat zijn de dagen! Wanneer ik thuis kom heeft Ellen 2 dagdelen al moeten inplannen, deze week en volgende week. Ik krijg een telefoontje van mijn contactpersoon bij Drake over het gesprek van vanmorgen. Het is heel goed gegaan, zelfs zo goed dat ze me liever met een basis salaris en een commissie willen dan alleen op commissie basis. Na afloop hebben ze overlegd en waren ze van mening dat ik beter middels een vast salaris en aanvullende bonus onderdeel kan worden van het team i.p.v. als een soort freelancer op commissie basis kan komen werken. Ook met oog op de toekomst zien ze zo liever binding ontstaan en krijg ik meer zekerheid. Kijk, daar word ik vrolijk van! De job is niet eenvoudig en ik zal er veel tegenover moeten stellen middels verkoopresultaten. Te beginnen met heel veel bellen om afspraken te maken en een netwerk op te bouwen van bedrijven en kandidaten, maar het is een ongelofelijke mooie kans die zich aan het aftekenen is. Ik krijg wat huiswerk mee om bedrijven en kandidaten te bekijken en woensdag meld ik me als ‘mijn huiswerk’ af is. O ja, en over thuiswerken is ook te praten. Een uitzondering, want dat gebeurt nooit bij mensen die starten.

Trent blijft maandag in de namiddag bij de IFS want die heeft om 17.30 uur een wedstrijd. Wanneer we met Max, Jaimy en Morris tegen half 5 naar de Anniversary Street willen rijden word ik gebeld. Een recruiter aan de lijn die over mijn CV en achtergrond wil praten m.b.t. een baan waar ik op gesolliciteerd heb; Sales Consultant Packaging. We gaan lekker vandaag! Ik vertel hem dat ik naar een afspraak moet en we spreken af dat ik hem dinsdagmiddag terug bel.

Ook Jaimy doet mee op deze dag door een 9 te halen voor zijn familie stamboomoverzicht en een 10 voor het spelen van een Beatles liedje op de gitaar. Blijkbaar is het echt onze dag vandaag.

Wanneer we bij het huis komen is er wat onenigheid tussen de makelaar en de eigenaren. De eigenaren die het verkocht hebben aan een project ontwikkelaar zijn aan het opruimen om over een paar dagen te verhuizen en zijn ‘not amused’ dat er mensen komen kijken nu zij er nog wonen. De eigenaar is echt boos en we voelen de spanning in het huis. Esoterisch gezien zouden we nu rechtsomkeer moeten maken. Gisteren was er ruzie bij de buren, nu ‘ruzie’ tussen de eigenaren en de makelaar. Maar we maken ons rondje door het huis en weten dat we dit graag ons thuis willen maken. De keuken is natuurlijk weer een draak van een keuken. Niet zozeer vies of oud, maar vooral van hout uit een antiek tijdperk. Wel groot, dat dan wel weer. Een aparte zithoek met openhaard, 4 slaapkamers, 3 badkamers, een speelkamer (waar een slaapkamer van te maken is), garage, niet echt een achtertuin (zitje) en een mooi balkon aan de voorzijde met uitzicht over de vallei, de bomen en ik kan zelfs een heel klein stukje van de zee zien.

De ligging is perfect. Tussen de High School en de Primary School in. Vlak bij de opstapplaats voor Trent om naar school te gaan met de bus en makkelijk te wandelen of fietsen naar de Lagoon om te vissen of naar Terrigal strand (2 kilometer). Aan alle huizen en/of locaties is wel iets aan te merken, als je daar vanaf wilt moet je gewoon 1.000 dollar per week betalen en dan heb je alles perfect. Maar alles meegenomen is dit huis voor 550,- per week (hier een hele nette prijs) een uitstekende start. Wanneer we klaar zijn met ons rondje, praten we nog even met de eigenaar. Hun 3 kinderen zijn het huis uit en ze gaan kleiner wonen. Volgens hem doen we er goed aan mee om hier te gaan wonen. We zijn de enige die het huis bezichtigen, niemand weet dat het in de verhuur komt. M.a.w. als we de application invullen en alle documenten overhandigen, zou het geen probleem moeten zijn om het huis te krijgen. De nieuwe eigenaar moet ons dan alleen nog ‘goedkeuren’. Enige issue is dat het huis vanaf 8 maart opgeleverd moet worden aan ons. En tsja, wij hebben dan nog 4 weken huur te gaan met ons appartement en we hebben nog geen spullen. We besluiten dat we daar nog maar eens een nachtje over gaan slapen.

Na de bezichtiging breng ik Ellen, Max, Jaimy en Morris naar huis en rij meteen door naar de IFS. Op deze heerlijke zomeravond speelt Trent een wedstrijd met IFS. Goeie wedstrijd. Hard, fel en van een goed niveau. Het wordt 3-2 voor de IFS. Dat klopt ook wel in het licht van deze dag waarop alles mee lijkt te zitten.

Voor alsnog lijkt dat ook dinsdag het geval. Waar ik me op het application formulier stort en het ‘huiswerk’ van Drake, gaat Ellen boodschappen doen. Maar niet voordat er weer een schoonmaakklus wordt aangemeld door haar nieuwe werkgever. Ellen krijgt het druk. Sterker nog, in de middag krijgt ze reactie op haar advertentie op Gumtree en zet ze die even in de wacht. Los van drukte, denk ik dat het ook fysiek beter is.

Waar we dachten een nieuwe achterband voor de auto nodig te hebben bleek deze te repareren. Een spijker maakt ons 32 dollar armer, maar eigenlijk dik 200 dollar rijker want we waren ervan uitgegaan dat er een nieuwe band gekocht moest worden. Dit autoservicecentrum verzorgd ook kleine en grote onderhoudsbeurten en ik denk dat we Toyota binnenkort maar eens op een beurt trakteren.

Waar ook geld te verdienen is, is met de aankoop van een BMX fiets voor Morris. Een geweldige aanbieding die we niet mogen laten lopen, hoewel bij thuiskomst blijkt dat de achterband tegen de ketting aanloopt. De fiets gaat terug naar de winkel en we hopen ‘m volgende week gerepareerd terug te krijgen. Morris is ieder geval dolenthousiast over zijn nieuwe fiets.

De rijkdom van het strand buiten we uit wanneer we rond 4 uur nog naar het strand gaan. De jongens zijn aan het surfen en je kunt zien dat ze steeds beter blijven staan. Het grote soft surf board helpt bij het leren surfen en ik denk dat binnenkort de echte hard boards aan de beurt zijn. Ik merk dat ik nu ook nog maar even extra moet genieten van de luxe van vrijheid. Wanneer ik de baan zou krijgen ben ik een hoop vrijheid kwijt. Niet alleen merk ik dat ’s middags, ons Australische ochtend ritueel is ook een moment dat ik zal missen als ik in alle vroegte de trein moet nemen naar Sydney. Omdat iedereen gelijk begint op school (9 uur) ontbijten we met z’n allen. Wat het zo plezierig maakt is het feit dat het in de ochtend licht is. Het zonlicht maakt het zoveel beter dan opstaan in het donker in de kou. Sorry Nederland, maar dit is een groot voordeel van Australië.

Een nadeel zijn de afstanden. Even na 6 uur rijden Trent en ik weer naar Mangrove. Tony Macaroni maakt er weer een fysieke training van. Wel met een partijtje, maar ik zie hem geen moment het spel onderbreken voor tactische aanwijzingen. Pre-season betekent hier vooral conditie trainen om fit te worden voor de start van het seizoen. Er komen 2 teams, een A team en een B team. Het A team zal vooral een fysiek team zijn want onder de 18 jaar zijn het al mannen aan het worden en het gaat er soms hard aan toe. Ik zie Trent zich moeiteloos staande houden, maar Trent is de mooie, tactische voetballer die veel speloverzicht heeft en hard werkt. Met zijn 16 jaar denk ik dat het B team voor nu een prima plek voor hem is. Ik schiet bijna in de lach als Tony aan het einde van de training nog iets hoor roepen: “you got to hate me, but love each other”. Mijn hemel, wat is dit voor vooroorlogse trainingsmentaliteit. Het wordt nog mooier als er een bijdehandje heel droog zegt: “ I love you”.

Het is pikkedonker wanneer we wegrijden. Om 8 uur nog een prachtige lucht met kleuren aan de horizon van een zon die net is ondergegaan, half 9 is het pikkedonker. De nachtdieren nemen de geluiden van de dagdieren over en het is duidelijk waarom auto’s in Australië vaak een ‘bull bar’ hebben aan de voorzijde. Geen straatverlichting, hier en daar een verstopt huis, en verder niets. Zonder licht zie je geen hand voor ogen. Dieren springen zo de weg over en dan is een bescherming voor je auto wel handig. We hebben al besloten dat als er geld binnen gaat komen, we er 1 gaan kopen. Dat er volgende week geld binnen gaat komen is zeker. Alleen woensdag is Ellen nog vrij. Na volgende week zou er wat meer structuur in moeten komen met een normaal aantal uren. We hopen op ca. 2 a 2 ½ dag per week.

Waar Trent zich helemaal suf traint en speelt is het met Max en Jaimy slecht gesteld. Het seizoen is nog niet begonnen en hun trainingen ook nog niet. Er is veel drukte om de teamindeling. Jaimy gaat waarschijnlijk met 2 vingers in zijn neus voetballen bij U13, maar Max moet misschien maar overwegen om naar een andere club te gaan. Er zijn maar 6 jongens U15 en nu blijkt dat de rest aangevuld gaat worden met spelers U14 die de selectie niet hebben gehaald! M.a.w. wat voetballend niet goed genoeg was U14, mag in het enige team U15 gaan spelen. Op deze manier gaat Max er niet op vooruit. We weten niet of wij de enige zijn die dit een probleem vinden, maar we gaan ieder geval lekker Hollands klagen bij de club.

Ellen rijdt naar East Gosford om op woensdag haar eerste werkdag te beginnen. Ik hoop dat ze het fysiek allemaal kan bolwerken, want haar rug is niet zo blij met ons bed. Mijn dag bestaat uit veel regelwerk. Inschrijven op het huis dat we willen huren, administratie uit Nederland en ik lever mijn ‘huiswerk’ in bij Drake. Ik krijg al snel reactie en blijkbaar heb ik het erg goed gedaan. Direct gevolgd met een online Candidate Survey. Een assessment met een berg vragen over mezelf. Zo vult de ochtend zich vanzelf.

Woensdag staat ook in het teken van huiswerk. Max en Jaimy werken iedere dag na het eten aan taal en leesoefeningen die ze via school hebben gekregen. Hun Engels blijft zich zo ontwikkelen. Morris blijft lezen en dat gaat ook goed. Soms denk ik wel eens dat hij makkelijker Engels leert dan Nederlands. Trent heeft ook huiswerk. Of beter, het is te moeilijk voor hem om op school te maken en hij schakelt mijn hulp in. Het is pittig om een essay te schrijven over een minderheidsgroepering in Australië en wat daar aan gedaan wordt om die groep gelijk te behandelen omdat het in de praktijk niet gebeurt. Veel research moet hij doen en ik help hem stap voor stap het proces door om tot een essay te komen. M.a.w. de avond is niet voor 10 uur voorbij. Het geeft niet, het hoort ook bij de hulp die we ze moeten bieden omdat taal en werkwijzen het er niet makkelijker op maken. Dus helpen we waar we kunnen en soms is dat meer werk dan in Nederland met als gevolg een hele lange avond.

Een belletje van de Jeugdleider van Terrigal United stelt ons gerust m.b.t. het team van Max. We hadden een mailtje gestuurd met onze zorg, maar dat hoeft niet. U15 wordt aangevuld met selectiewaardige spelers uit U14 want ze hebben te veel talent in U14. Dat klopt ook wel want in U15 kunnen ze geen eens een team maken terwijl U14 makkelijk 5 teams heeft. We besluiten het maar gewoon af te wachten en Max moet gewoon lekker gaan voetballen. Na het seizoen zien we dan wel hoe we verder gaan.

Het zal denk ik voorlopig de laatste keer zijn dat Ellen donderdagochtend in de kantine van de Primary School gaat helpen. Niet alleen gaat ze vrijdag ook weer werken, we staan wellicht aan de vooravond van een nieuwe fase in ons leven en we zullen keuzes moeten maken in onze tijdsbesteding. Het backpacker gevoel wat we 2 weken geleden nog hadden toen Ellen ging schoonmaken bij Billy is helemaal weggepoets. Door Ellen letterlijk weggepoetst. De verwachting is dat Ellen 2 a 2 ½ dag per week zal blijven schoonmaken. Nu ook ik waarschijnlijk aan de vooravond sta van een nieuw avontuur in Sydney bij Drake, zullen we alle zeilen moeten bijzetten om de BV Vegter te laten draaien. Het gaat weer zoeken worden naar nieuwe structuren, afspraken, takenverdeling en vooral oppassen voor de valkuil die ‘tijd’ heet. En dan met name kwali-tijd. M.a.w. we zullen moeten zoeken naar een nieuwe balans met werk, tijd voor gezin, elkaar, me-time en de voetbal. Want dat laatste is in ons leven een apart hoofdstuk m.b.t. vervoer, trainingen, wedstrijden en de wasmachine.

Ellen heeft donderdag einde van de dag nog een bespreking met haar baas. Ze heeft nu genoeg schoonmaakspullen gekregen om de complete achterbak van de auto te vullen. Ellen is eigenlijk een freelancer, een zelfstandige die vanaf heden wordt ingehuurd door het bedrijf waar ze voor werkt. Ze stuurt straks ook wekelijks of maandelijks een factuur over haar gewerkte uren. Haar werkgever is bijzonder tevreden over Ellen en zoals het er nu naar uitziet hoeft Ellen zich niet te vervelen.

Trent heeft ’s avonds conditietraining in The Haven. Dat is mooi, want het scheelt een ritje naar Mangrove. ’s Avonds regent het als ik met Trent nog aan zijn essay werk. De rest van de heren Vegter hebben momenteel weinig huiswerk. Vooral Max en Jaimy storten zich vaak na schooltijd op het surfen. We hebben surf boarden te leen, maar het wordt de hoogste tijd dat ze hun eigen board gaan kopen. Jaimy is op school bezig om in het rugbyteam te komen. Hij vindt dat helemaal te gek. Fingers crossed.

De regen houdt in de nacht van donderdag op vrijdag niet op en in de regen brengen we vrijdag de jongens met de auto naar school. Ellen rijdt door naar Narara, vlakbij Gosford, om aan het werk te gaan Ik wandel in de regen terug. Mijn werk bestaat deze ochtend uit een telefoongesprek met Drake over de baan. We hebben het over de beloning en de baan zelf. Ik heb informatie gekregen over het beloningssysteem en we spreken af dat ik maandag bel om aan te geven hoe ik verder wil. Er vanuit gaande dat ik na het weekeinde nog steeds positief ben en weet hoe ik het basissalaris en de commissie wil hebben, zal ik een dagdeel gaan meedraaien. Een wijs plan omdat het echt heel ander werk is dan wat ik gedaan heb. In die zin is het zeker een career switch.

Daarnaast ben ik bezig met administratie en met het maken van berekeningen wat onze maandelijkse lasten zijn en wat de opbrengsten moeten zijn om ieder geval ‘break even’ te kunnen draaien. Nu kost ons verblijf nog iedere maand een hoop geld, maar we hopen in de komende maanden ons geld in Nederland niet meer nodig te hebben. Australië is op zich een duur land en vooral het levensonderhoud is duur. Boodschappen doen is voor je portemonnee niet altijd een lolletje. Groenten, fruit, drinken, het kost hier meer dan in Nederland. Nu liggen de salarissen ook iets hoger, maar het verschil wordt vooral belastingtechnisch gemaakt. We betalen hier simpelweg minder belasting en houden meer over. Daarnaast kost autorijden een stuk minder en heb je minder kleren nodig. Niet alleen omdat de jongens in een schooltenue naar school gaan, ook na school en in het weekeinde is een short en T-shirt voldoende. Ieder geval voor een groot gedeelte van het jaar.

Ik bekijk in hoeverre het financieel verantwoord is om een autootje voor Ellen erbij te kopen. Dat is het niet, maar we zullen wel moeten want los van haar werk hebben we in de weekeinde ook meer vervoer nodig als het voetbalseizoen los barst.

Rond de middag regent het nog steeds. Geen idee wat het weekeinde gaat brengen. Ook geen idee wat ons te wachten staat m.b.t. de weekeind bewoners: de jongeren die naar Terrigal komen om een weekeindje feest te vieren. Laten we hopen op een rustig weekeinde.

Ook nog geen idee of we het huis op 63 Anniversary Avenue gaan krijgen. Wat we wel weten is dat het weekeinde is en daar gaan we heel erg van genieten.

Focus

“Always remember, your focus determines your reality”

George Lucas

Het weekeinde staat in het teken van regen. Op zich niet zo erg, sterker nog, de Aussies zijn blij met regen. Warmte en vooral de bijkomende droogte wanneer het te lang niet regent, is hier niet welkom. Op zaterdag is de regen niet zo erg, eigenlijk heeft het ook wel iets gezelligs. Aangezien door de regen Trent zijn duiktripje met enkele vrienden bij Macmasters Beach niet door gaat, gaan we met Trent en Jaimy bij een paar huizen kijken. Enkele huizen hebben open dag en we rijden ook nog langs een paar huizen die te huur staan om de buurt te bekijken.

Het is lastig om een huis te vinden dat aan alles voldoet. Of ieder geval wat betaalbaar is en aan alle eisen voldoet. Want er staan hier prachtige huizen te huur op schitterende locaties, maar die zijn onbetaalbaar. Wij kijken in het segment 550-600 dollar per week. Vaak zijn dat huizen die langer worden verhuurd en qua onderhoud soms wat nodig hebben. Het verschil met 550-600 en 700-750 dollar per week is groot. Het is net de scheidingslijn tussen een mooiere keuken, meer slaapkamers en/of betere ligging. Ligging is voor ons belangrijk. We hebben de scholen, Trent zijn opstapplaats voor de bus, Duffy’s om straks te trainen en het strand. Ons idee is om wat verder van het strand af te wonen, dicht bij de scholen, maar wel op fiets afstand van het strand. De luxe om na school of in de avond even naar het strand te kunnen willen we graag behouden.

Het huis dat we zaterdagochtend bekijken heeft een mooi terras met prachtig uitzicht. Binnen is het wat gedateerd. Een likje verf kan geen kwaad zullen we maar zeggen. En de keuken is ook een beetje verouderd. Wij kunnen en willen pas huren vanaf begin april, ongeveer 6-7 weken vanaf nu. Dat betekent dat we vroeg zijn in onze zoektocht omdat huizen meestal direct verhuurt worden. Er is genoeg vraag en huizen die te huur staan zijn allemaal al leeg. Toch oriënteren we ons en mocht er iets tussen zitten dat ons wat lijkt zullen we contact opnemen met onze verhuurorganisatie om te kijken of er iets geregeld kan worden met een eerdere overgang. Dit alles in het teken van de aankomst van de container eind maart/begin april.

We rijden einde van de ochtend nog even langs een huis in North Avoca, waar we vorig jaar gewoond hebben. Dat heeft bij de heren Vegter niet direct de voorkeur i.v.m. het wandelen naar Terrigal Beach. Waar wij gewoond hebben en het huis wat we deze ochtend bekijken ligt boven op een heuvel. De bovenkant van die heuvel is de scheidingslijn tussen Terrigal en North Avoca. M.a.w. je hebt de luxe om 10 minuten wandelend af te dalen naar Terrigal Beach of North Avoca. En natuurlijk weer omhoog. Maar de heren hebben aangegeven dat zij die luxe toch anders zien, want ze moeten dan wandelen! We maken ze maar even wakker dat ze nu fietsen hebben en als Trent de bus naar school moet nemen vanuit Terrigal, hij ook met de fiets naar de opstapplaats kan. De locatie van het huis valt niet tegen. Heel veel groen om het huis heen en we kijken precies op ons ‘oude’ huis aan de overkant van de vallei. We besluiten ’s middag om 15.00 uur wanneer er open dag is, het huis van binnen te gaan bekijken.

Voor dat het zover is hangen de heren wat rond in het zwembad bij het appartement . Dan gaan we allemaal wandelend naar North Avoca voor de open dag. We zijn niet alleen. Ca 10 mensen komen in een klein half uurtje het huis bekijken. Binnen valt het niet tegen. Het is enorm ruim en genoeg slaapkamers. 3 Badkamers, 2 woonkamers, een terras boven, grote garage, openhaard en een gigantisch terras aan de tuin. Het is een typisch jaren 70 huis met veel steen en bruine balken aan de binnenkant met hoge, schuine plafonds. Dat maakt het ietwat donker en gedateerd, maar wellicht met onze spullen, goed licht en veel witte elementen kan het heel mooi worden. De indeling is speels en spreekt ons erg aan. De bruine deuren, de inbouwkasten, maar vooral de keuken zijn minder mooi. En dan vooral de keuken. Voor mij een hele belangrijke plek. Ik kook graag en vind het ook een gezellige plek als je er bijvoorbeeld een bar in hebt. Maar deze keuken doet zeer. Gedateerd en in mijn ogen op, klaar, af. Waar een badkamer in dit huis helemaal gerenoveerd is, had dat met de keuken ook wel gemogen. Maar ja, je kunt niet alles hebben. De 2 kakkerlakken die we zien horen er ook bij denk ik…

We nemen een ‘application form’ mee om ons in te schrijven op het huis. De jongens zijn erg enthousiast. Ik hoor niemand meer over wandelen via Ash of Wilson (de 2 steile straten van en naar Terrigal Beach) naar het strand. Trent is helemaal om, die wil het meteen huren. We laten het even bezinken maar merken dat we het langzaam aan het indelen zijn. De jongens hebben dat meteen al gedaan, wij denken er langer over na. Gezien de prijs en de hoeveelheid huis die we krijgen is het wellicht een plan om maandag maar eens even met de manager van McGrath te gaan praten. Dat is de makelaar die het huis verhuurt en gelinkt is aan ons appartementen verhuurbedrijf. Het huis is binnen ons budget, genoeg slaapkamers, mooie locatie en 10 minuten wandelen van het strand. Al zou het niet onze eindbestemming zijn, dan is het wellicht een prima huis als eerste opstap na het appartement waar we nu verblijven.

Nu we toch in North Avoca zijn wandelen we even naar 66 Tramway Road. Of eigenlijk naar 68 Tramway Road. Onze oude buurman Richard is thuis en we drinken een biertje met hem. Ellen had hem in Erina al gezien, maar de rest nog niet. Richard is een kiwi (Nieuw Zeelander) van rond de 60 die op het huis past cq onderhoudt van een rijke dame in Sydney. Hij vermaakt zich prima in zijn eentje in het grote huis en hij was voor ons de zogenaamde ‘goede buur is beter dan een verre vriend’. We zullen hem af en toe wel weer eens zien, helemaal als we het huis aan de overkant van de vallei gaan huren. Vanaf het terras van zijn huis kijk je naar ‘ons’ huis en ik moet zeggen dat het er vanaf deze kant erg goed uitziet.

In de namiddag is het tijd voor een hapje en drankje. Ondanks regen gaan de heren weer zwemmen en zitten wij buiten onder het grote zonnescherm. Hoewel we binnen eten, kook ik buiten. De BBQ moet natuurlijk wel gebruikt worden.

Het is een typische zaterdagavond in Terrigal. Zwaailichten, politie sirenes, jongeren die in ons complex herrie maken en te veel drinken, warm en muziek geluiden in de verte. In huize Vegter kijken we TV en verlies ik van Max met dobbelen. Om 1 uur is het stil. In appartement unit 18 slaapt iedereen.

Zondagochtend half 9 rijdt Ellen weg naar Erina Heights, ca 15 minute bij ons vandaan. Bij de Grammer School zijn de zogenaamde ‘Grading’-dagen. Deze en volgende week zondag zijn daar trainingen om te bepalen in welk voetbalteam je komt bij Terrigal United. Trent, Morris en Max zijn meteen om 9.00 en 10.00 aan de beurt, Jaimy vanmiddag om 15.00 uur.

Jaimy en ik hebben dus een rustige zondagochtend tot Ellen en de rest weer terug komen. Het is goed gegaan. Het ‘goede’ nieuws is het feit dat Trent dinsdag en donderdag moet trainen bij Terrigal. Wederom in Mangrove, 3 kwartier rijden van ons huis. Dat betekent weer wegbrengen en ophalen. Daarnaast moet hij woensdagavond met de IFS spelen. Dus weer een ritje naar de IFS woensdagavond. Trent is bang voor de vermoeidheid in combinatie met zijn dagelijkse trainingen bij de IFS. Hij traint deze week dus iedere dag op de IFS, daarnaast fitness training op de IFS, een wedstrijd en nog 2 trainingen van Tony Macaroni.

We beginnen ons ook af te vragen hoe we de zaterdagen gaan coördineren met 1 auto, 4 voetballende kinderen en een regio die vergelijkbaar is met Noord-Holland en Zuid-Holland samen. Dit zijn geen ritjes naar Kolping Boys, SVW of KSV.

De regen zet door en in de middag begint het steeds harder te regenen. We hangen een beetje rond in het appartement. Het is warm en benauwd. De airco biedt in deze niet echt een oplossing. Wanneer ik samen met Jaimy en Max vlak voor 15.00 uur bij de Grammar School kom voor de training van Jaimy regent het zo hard dat er een rivier over de weg stroomt. Het voetbal kan niet doorgaan en inderdaad, onverrichte zaken rijden we terug naar huis. Jaimy is teleurgesteld, die had graag gevoetbald, maar volgende week is de herkansing.

De namiddag is eigenlijk niet zo leuk. Naar buiten voor de kinderen is eigenlijk geen optie, binnen is te weinig ruimte voor 6 mensen. En allemaal zijn we een beetje ‘trillerig’. We vermoeden dat het van het weer komt. Warm en regen is een combinatie die ons moe maakt, terwijl we niets doen. Irritatie ligt om de hoek. Toch gaan de heren Vegter einde van de dag naar het zwembad. Met z’n 4-en is het eigenlijk niet zo een goed idee, maar we laten het maar even gaan. Even. Letterlijk. Want het zwemfestijn is van korte duur wegens onenigheid en verschil van inzicht over zelfverzonnen spelregels van een zelfverzonnen spel.

Het beste idee deze zondag is een bezoek aan de pub boven de surf club. Iedere zondagavond van half 6 tot 8 uur bier, wijn en frisdrank voor redelijke prijzen en je mag zelf gekocht eten zoals pizza of patat meenemen. De vader van Darren en zijn vriendin zijn vandaag aangekomen en dus verzamelen we in de pub van de surf club en maken we het gezellig. De appel valt niet ver van de boom, met zijn 74 jaar is de vader van Darren volgens mij nog steeds een kroegtijger. Een stereotype Engelsman als je hem ziet zitten met zijn kale hoofd, buik, groot glas bier en volledig getatoeëerd met die oude ‘plakplaatjes’ die stuk voor stuk een herinnering zijn uit een ver verleden.

Na 8 uur rollen we de tent uit. Het is tenslotte sluitingstijd. In huize Vegter gaat iedereen op tijd naar bed. Morgen weer naar school.

In Nederland klagen we wel eens over de weervoorspelling, hier is het een ramp. Het zou gaan regenen op maandag, maar het is zonovergoten als we wakker worden en bloedheet. En zo blijft het vandaag. Ik wandel weer met Morris naar school. Het blijft een heerlijk moment van de dag. Ik zal dit als eerste missen als ik zal gaan werken. We merken dat Morris niet helemaal happy is en zoals hij het zelf zegt; ‘ ik zit niet zo lekker in mijn vel’. We praten met hem, maar komen er niet achter wat het is.

Thuis bereid Ellen zich voor op haar eerste schoonmaakklus. Ik voel 1993 en vraag me af waar mijn rugzak is. Eigenlijk zijn we nog steeds backpackers bedenk ik me als ik Ellen bezig zie om een paar dollar te verdienen. Opzoek naar een normale baan met continuïteit, maar in de tussentijd alles aanpakken om wat te verdienen. Geen idee waar ze terecht komt, dus breng ik haar om even te kijken hoe onze vriend Billy eruit ziet. Beelden van een vieze oude man brengen je gedachten toch op gang en dat moeten we niet willen. Gelukkig blijkt Billy een gebruind, gespierde jongen van 24 jaar te zijn die met 2 vrienden samenwoont. Blijkbaar hebben ze bedacht dat hun huis wel eens schoongemaakt kan worden door een 45-jarig moedertje uit Nederland. En zo geschiedde. Ik rij nog een rondje Terrigal om de stofzuiger bij ons thuis op te halen want een stofzuiger hadden de heren niet…

Dappere Ellen. Met bleek, schoonmaakdoekjes en nog meer alles-doder-middeltjes gaat ze aan de gang. Terwijl Ellen een beetje verdient ga ik het uitgeven. Boodschappen moeten gehaald worden en ik ga een pak kopen. Voor komende sollicitaties en werk. Mijn pakken en nette blouses hangen ergens in onze container, maar zakelijk-Australië is een cultuur van pakken en stropdassen en dus pas ik me aan. Komt bij dat ik op Sales-achtige functies solliciteer en dan is een pak geen overbodige luxe. Ik slaag voor een mooi pak met bijbehorende stropdas.

In de tussentijd is Ellen druk aan het schoonmaken en is haar verdiende geld dus al uitgegeven. Nadat ik de boodschappen heb gedaan en bij de auto kom zie ik dat een achterband dusdanig zacht is dat ik vermoed dat die lek is. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. Ellen haar verdiende geld is nu 2x uitgegeven als die band echt lek is. Bij de pomp vul ik de banden met lucht, laten we hopen dat de band niet echt lek is.

Meteen na het oppompen van de banden haal ik Ellen op van haar klus, ze is klaar. Hard gewerkt, weinig verdiend. Ze heeft haar best gedaan, afwachten of er een vervolg inzit. Tegen de tijd dat we thuis zijn ga ik Morris uit school halen. Ik spreek op het schoolplein nog even met Darren en geef aan dat ik graag wil werken. Ook in de bouw. Hij gaat met zijn baas praten want er is regelmatig te kort aan ‘labour’, gewoon een extra paar handen. Mij maakt het niet uit. Ik wil werken en niet alleen om het geld. Ik wil gewoon de deur uit, naar mijn werk, iets doen, bezig zijn. Solliciteren kan ik ’s avonds, overdag kan ik werken.

Via een makelaar waar we ingeschreven staan krijgen we bericht over een huis wat volgende week op de markt komt. Maar wij kunnen vast een kijkje in de buurt nemen en als we het geschikt vinden gaan we het huis bekijken. De plaatjes die we op internet vinden zijn veelbelovend.

Kael komt weer bij ons spelen na schooltijd. Morris lijkt weer de oude, vrolijke Morris. Wanneer de rest van de heren Vegter uit school komt vult het zwembad zich. Trent gaat surfen en houdt zich afzijdig. Een typische maandagmiddag in Terrigal.

Na het avondeten ga ik proberen een stukje hard te lopen. Al weken, bijna 2 ½ maand heb ik problemen met mijn rechterkuit. Een blessure die bijna niet weg gaat. Maar ik probeer het en ga hardlopend naar de buurt van het huis wat ons vanmiddag is aangeboden. De buurt is heel rustig, veel groen, mooie huizen en het huis ziet er mooi uit. Van buiten ieder geval veelbelovend.

De kuit lijkt het net aan te houden als ik na 3 kilometer hardlopend thuis kom. Morris is op dat moment met zijn klas uit Nederland aan het facetimen. Het blijft bijzonder om te zien. Een hele klas voor het beeldschermpje met zijn vriendje Sem voorop en allemaal vragen aan Morris hoe het met hem gaat en hoe hij het in Australië vindt. Zo ver weg en tegelijk zo dicht bij.

Ellen praat ‘s avonds via Skype Suzanne bij over haar schoonmaak avonturen en hoe het ons vergaat. M.b.t. dat laatste is het heel simpel; het gaat goed. Met ieder van ons gaat het goed. Ik merk wel dat de behoefte aan meer ruimte bij een ieder van ons groeit. Een groter huis, een eigen ruimte voor iedereen zou welkom zijn. Dat zou ook meer rust en stabiliteit geven. Dan weten waar we voorlopig wonen, dan maken we van een huis een thuis. Een eigen plek. Maar het moeilijke is dat het ook nog heel lang kan duren voordat we een ander huis hebben.

Wat werk betreft moeten we geduldig zijn en vertrouwen houden. Onze missie vraagt geduld, inzet, vastberadenheid en vertrouwen. We zijn nog maar net op pad met werk zoeken, maar we merken dat het hier heel anders gaat. Dat is niet erg, het betekent vooral aanpassen aan de manier waarop het hier gaat en nog harder ons best doen om een baan te bemachtigen.

We houden heel erg duidelijk focus op hetgeen we moeten doen. Waar andere mensen al veel verder zijn dan wij met werk, huizen en visa, staan wij nog aan het begin. We zijn niet jaloers, er is geen afgunst, maar wat zouden we graag verder zijn met werk, een huis en vooral het visum. Als je dan mensen om je heen hebt die bereikt hebben wat wij willen bereiken dan is het soms inspirerend en bevestigend m.b.t. ons doel en soms is het wel eens moeilijk. Dan zie je de drempels, de valkuilen, de problemen en de onzekerheid waar we inzitten en wat we nog moeten overwinnen. Maar goed, wij volgen ons eigen pad, stapje voor stapje. We zijn vastberaden, positief en vragen het lot regelmatig om steun en een beetje geluk. Laten we hopen dat het werkt.

   

Van dinsdag op woensdag slapen we slecht. In de afvoerpijp druppelt water en die afvoerpijp loopt vlak langs ons raam. M.a.w. geluid van het druppelen van water houdt ons wakker. En geloof me als ik zeg dat zo een geluid in de stilte van de nacht best hard klinkt.

In de motregen breng ik Morris weg naar school, daarna gaan Ellen en ik aan het werk. Solliciteren, CV’s uploaden op job agency sites en een Skype call met Acces. Na beraad besluiten we nog niet voor de nieuwe visumaanvraag te gaan. We gaan even wachten om te kijken hoe snel ik werk vind. Wanneer ik nl werk vind en op basis daarvan een visum 457 aanvraag kunnen we permanent resident worden als ik er 2 jaar werk. Ik bel nog even met het bureau waar ik vorige week een gesprek mee heb gehad en er is nog niets besloten. Ze zijn bezig een short list samen te stellen met kandidaten en ze laten me weten of ik op die short list kom of niet.

Het grootste gedeelte van de ochtend wordt echter besteed aan de inschrijving voor het huis in North Avoca waar we zaterdag zijn geweest. De laatste keer dat we in Nederland iets huurde was 20 jaar geleden dus ik weet niet hoe het nu gaat in Nederland, maar hier vind ik het vooral weer een hoop papierwerk. Vragen waar ik geen antwoord op kan geven, een werkgever heb ik niet, 3 laatste salarisstroken al helemaal niet en wat ik kan overhandigen aan bankafschriften is in euro’s. We doen ons best en vullen alles zo goed mogelijk in. De formulieren en bijbehorende documenten brengen we naar de makelaar en dan is het afwachten. Ze weten dat we nog ca 7-8 weken in dit appartement moeten blijven, maar ze weten ook dat we het huis willen en ze houden ons graag als klant. Laten we hopen dat er niet te veel andere aanvragers zijn dan maken we wellicht een kans. De eigenaar zal uiteindelijk beslissen.

Trent rijdt vanavond mee met een voetbalvader. Dat is mooi want het scheelt mij een ritje Mangrove. Rij ik een andere keer weer. Trent stuurt nog wel een sms of de training doorgaat. Hij heeft er volgens mij niet zoveel zin in…

Om 2 uur staat onze klusjesman voor de deur en gaat o.a. naar de afvoerpijp kijken. Helaas is dit te ingrijpend voor de klusjesman en wordt er per direct groot geschut ingezet. Probleem is alleen dat we in Australië zijn. Dus afwachten hoe snel het gaat want de definitie van spoed is bij ons ander dan hier in Australië.  

Tegen 17.00 uur gaan Ellen en Jaimy naar de welkomst BBQ van de High School. Alle eerstejaars komen met broers, zussen en/of ouders. Aangezien Max en Trent moeten trainen, blijf ik met Morris thuis en gaat alleen Ellen met Jaimy mee. Achteraf hadden we met een grotere groep kunnen gaan want 3 kwartier voor vertrek krijgen we een berichtje dat het sportveld waar Trent moet trainen dicht is. Waarom weten we niet.

Max heeft lekker getraind in de zaal met Terrigal United, Morris en Trent hebben nog even een duik in het zwembad genomen na het eten en even na 19.00 uur zijn we weer compleet als Ellen en Jaimy terug komen. De BBQ was erg leuk en gezellig.

Max is veel aan het tekenen voor het schoolvak Art. Dus die besteed de avond aan portrettekenen. De rest doet zijn eigen ding. Het is dinsdag, dus The Big Bang Theory geeft de nodig ontspanning.

De nacht van dinsdag op woensdag verloopt rustig; geen tikkend en druppelend geluid van de afvoerpijp. Blijkbaar was het regenwater op.

De dag staat wederom in het teken van solliciteren. Ik krijg ’s middags een Consultant aan de lijn van een Recruitmentbedrijf die ik bel om informatie te krijgen over een baan. Ik zie dat het een Nederlander is, of ieder geval een Nederlandse naam, en dat belt altijd iets prettiger. We hebben een aangenaam gesprek in half Nederlands, half Engels, met als resultaat dat de baan waarover ik belde niet interessant is voor mij, maar ze zijn wel opzoek naar mensen die het bureau kunnen versterken als Consultant. Of ik daar eens over wil nadenken. Dat ga ik doen. We spreken af dat ik hem donderdag zal terug om te laten weten of ik serieuze interesse heb. Het doet me goed om zo contacten op te doen. En wie weet waar dit soort gesprekken in kunnen eindigen. Ik krijg door het solliciteren en uitzoeken op internet steeds verder inzicht van bedrijven die een bepaald specialisme hebben en waar ik het beste aan kan kloppen. Wat dat betreft is het een reis op zich. Zonder bepaalde sollicitaties, afwijzingen en gesprekken, kom je ook niet tot de volgende stap. Ieder stapje is een stapje verder en hopelijk dichterbij succes; het vinden van een baan.

Terug bellen en/of mailen n.a.v. sollicitaties is nog altijd niet het sterkste punt van de Aussies. Ik krijg af en toe een afwijzing, en soms gecombineerd met een tip of advies bij welk bureau ik beter kan solliciteren.

Wanneer Ellen tegen 15.00 uur Morris uit school wil halen begint het te regenen. En als onze lieve heer hier de kraan open draait, gaat die ook goed open. Trent belt dat de wedstrijd bij IFS niet doorgaat wegens de regen. Waarschijnlijk wordt de wedstrijd maandag ingehaald.

Ik haal Max halverwege op omdat zijn tekenboek anders helemaal nat wordt inclusief zijn tekeningen. Jaimy komt als een ‘verzopen kat’ aan en wanneer ik Trent wil ophalen van de bushalte mis ik hem door een misverstand. Ik sta ca 20 minuten te wachten bij het Terrigal Hotel en verbaas me over hetgeen ik om me heen zie. De regen maakt kleine riviertjes, putten stromen volledig over en de Aussie die uit hun werk komen hangen in de buitenbar en drinken bier.

’s Avonds is vooral Jaimy druk bezig met huiswerk. Hij moet een familie stamboom maken. Max tekent rustig verder en Morris leest al steeds beter in het Engels. Trent heeft geen huiswerk.

De zon straalt als we donderdag wakker worden. Als de ochtendshow achter de rug is gaan Ellen en ik wandelen naar North Avoca. Ik bel vlak voor vertrek nog even met  een Consultant van een bureau en hij wil graag dat ik mijn CV iets uitbreid met informatie en wil ‘m dan graag lezen en eventueel bespreken. Dat doen we morgen, eerst wandelen.

We wandelen langs het huis in North Avoca naar het strand en aan het einde van het strand drinken we koffie met Toz en haar schoonouders. Die hebben een dagje sight seeing in de omgeving. Ik meld me bij de ‘Nederlandse’ Consultant om verder te praten over een eventuele carrière in de uitzendbranche en we spreken af dat ik maandag om 10.00 uur bij hem langs kom in Sydney CBD. M.a.w. weer met de trein naar het centrum, net zoals vorige week.

Wanneer we terug zijn van het wandelen vraag ik nog wat informatie op over werken in the ‘Mining Industry’. De mijnindustrie is heel groot in Australië en er wordt veel geld verdient. Het kan geen kwaad eens te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Trent wordt ‘aangenaam’ verrast door een berichtje dat de Blood Oval in Mangrove dicht is. Maar…. de training gaat wel door. Skillion training noemt Tony Macaroni het. Trent en ik weten niet wat hij bedoelt, maar dat wordt later wel duidelijk. De grote rotspunt bij the Haven (the Skillion) is een perfecte gelegenheid om conditietraining te houden. 

De zelfgemaakte pannenkoeken van Ellen zijn erg goed gelukt. Met kaas, spek en stroop. Net als in Nederland. Ellen gaat ’s avonds een borrel halen bij haar vriendin Sonja. Trent geniet van een warm bad om zijn spieren rust te geven. De rest van de heren hebben een rustige donderdagavond.

Het is weer vrijdag en dat betekent dat we weer afwachten wat er aan jongeren in het gebouw komt. Iedere week weer een verrassing. Ik besteed de hele ochtend aan solliciteren en bellen. We houden de gang er goed in. Ellen gaat boodschappen doen bij Erina.

Het is begin van de middag als ik de house en dance muziek al hoor. Boven ons is een groep jongeren neergestreken. We moeten hier echt niet langer blijven dan noodzakelijk. Nog geen nieuws van het huis in North Avoca. Nog geen nieuws over een eventueel vervolg van mijn 1^e sollicitatie gesprek. Nog geen nieuws mbt werk voor Ellen. Maar de zon schijnt, het strand is om de hoek. We gaan er mooi weekeinde van maken!