Watching Whales

“Het was niet dat je het rijk had, maar we hebben het rijk geleefd”

Uit het boek ‘De Wolf, John’

Het is zaterdagochtend 21 juni wanneer Morris en ik naar Woy Woy rijden. Het is de kortste dag van het jaar. In Nederland de langste dag van het jaar. We rijden naar de Southern Ettalong United Football Club en de route die we rijden is prachtig. Via Empire Bay rijden we door bossen, langs meren en bekijken we wonderschone huizen op prachtige locaties. Het ochtend zonnetje doet zijn best onze wereldje te verwarmen en Morris en ik genieten van de ochtend die we samen hebben.

Southern Ettalong is een club met een echt clubhuis. Een kantine met tafels en stoelen, prijzen aan de muur en gezelligheid. Een kantine die we in Nederland allemaal kennen maar die hier een zeldzaamheid is. Natuurlijk staat de BBQ alweer aan in de vroege ochtend en vraag ik me af waarom er een winkelwagentje tussen de velden staat geparkeerd en niemand de moeite neemt die weg te halen. Het feit dat de velden in de hoeken schuin aflopen beschouwen we inmiddels maar als normaal en kijken we niet meer van op.

Morris is laatste man speelt a la Koeman. Er komt niemand langs en de schoten over lange afstanden naar de zijkanten missen hun uitwerking niet: 7-0 voor Terrigal.

Tijdens de wedstrijd krijg ik bericht van Ellen dat er 2 Chinezen zijn gearriveerd bij ons huis. De 2 mannen die de klusjes gaan opknappen waar een hun ‘collega’s’ een week eerder de schade kwamen opnemen. Ze zijn zoals gevraagd op tijd op kom en dagen en volgens Ellen doen ze hun best.

Wanneer ik thuis kom is Ellen met Max mee naar een wedstrijd en later wordt Jaimy opgehaald voor zijn wedstrijd. 1 Van de 2 Chinese mannen noem ik voor het gemak Mr. Myjagi, de karate leraar uit The Karate Kid. Hij lijk er sprekend op en met een bijna boeddhistische rust is hij bezig kranen te repareren. Vooral het woord rust verdient aandacht want het gaat allemaal heel rustig aan. Het zijn geen professionals, het zijn amateurs. Niet in de negatieve zin van het woord want ze doen hun best en maken uiteindelijk alles, maar het zijn klusjesmannen en geen loodgieters of professionele vakmensen. De eigenaresse van het huis wil geen cent te veel betalen en daarom komen deze ongetwijfeld bevriende mannen haar uit de brand helpen. En daarom zijn ze op zaterdag bij ons en niet door de weeks.

Een tuinslang en een trap worden in gebarentaal bij de buren geleend want spullen hebben ze niet mee en hun Engels is beperkt. Jaimy begrijpt ze nog het best en helpt ze waar hij kan voordat hij gaat voetballen. Ik geloof het wel. Ik het is niet mijn huis, het zijn niet mijn reparaties en dat de eigenaresse goedkoop wil repareren is haar zaak maar val mij er niet te veel mee lastig. Ik betaal huur en daarvoor dien ik een bepaalde kwaliteit te krijgen. Dat klinkt zakelijk maar zo zakelijk staat de ‘Landlord’ er straks ook in als het huis moet worden opgeleverd.

Rond 6 uur ’s avonds vertrekken onze klusjesmannen. Ze hebben echt hun best gedaan en de nieuwe lamellen zijn prachtig, de deur in de badkamer kan weer dicht en wat maakt uit dat we nu 2x warm water op de badkamerkranen hebben staan. Ze werken en lekken niet meer.

Max heeft 2-1 verloren en Max heeft het helemaal gehad. Hij is boos, verdrietig en teleurgesteld. Jaimy heeft daarentegen 4-1 gewonnen en heeft met een prachtige indraaier gescoord.

Vlak voordat de zon ondergaat vliegen de witte kakatoo’s over ons huis en door de vallei. De vallei kleurt oranje en het oranje licht betoverd de bomen aan de overkant van de vallei. Het oranje licht schuift steeds meer omhoog totdat de zon echt onder is en de schemer en de sterren hun opwachting maken.

In de huizen worden openhaarden aangedaan. Rook komt uit schoorstenen en het lijkt alsof we in een nederzetting wonen. Het voelt als Oostenrijk aan het einde van de winter waarbij de sneeuw weg is en de geur van brandend hout vult de vallei.

Rond half 8 gaan Ellen en ik naar Kincumber. In het Kincumber Hotel (dat is hier overigens gewoon een ander woord voor café/bar) treedt Elvis op. Ja, Elvis leeft nog en is voor het laatst gezien in Kincumber, NSW! Dat is nog eens wereldnieuws. Not. We ontmoeten Darren, Toz, Jack en Kelly in het Kincumber Hotel en maken er een gezellige avond van. Elvis… tsja. Wat moet ik er van zeggen. Elvis deed zijn best. Hij kleedde zich 4x om, deed iets met zijn heupen en de achtergrond zangeres deed verwoede pogingen om als een soort wethouder van Juinen over de schouder van de burgemeester (Elvis) aan te tonen dat ze kon zingen.

Misschien was het Australische publiek nog wel spraakmakender. Mensen komen hier echt naar toe om uit te gaan. Er wordt gedanst en als ik over de dansvloer kijk vraag ik me af waar de rollators zijn gebleven. De gemiddelde leeftijd overstijgt die van Elvis mocht hij nog hebben geleefd.

Zondagochtend maakt onze oudste zoon een kabaal als hij om 7.45 uur vertrekt voor zijn voetbalwedstrijd. Ik ben klaar wakker. En dus ga ik er uit en ga hardlopend naar The Haven in de hoop walvissen te zien. Helaas.

Witte kakatoo’s en andere vliegvrienden zijn in grote getalen aanwezig wanneer ik thuiskom van het hardlopen. Het lijkt wel lente en de geluiden die ze maken zijn een aardig alternatief voor de kraaiende haan om iedereen wakker te maken.

Eind van de ochtend rij ik weer naar Woy Woy. Zelfde mooie route als gisteren, andere club. Jaimy speelt tegen Woy Woy en Morris is ook mee gegaan om te kijken.

Ook nu valt het me op dat de voetbalvelden niet vlak zijn om maar te zwijgen dat ik een wedstrijd zie waar de scheidsrechter op blote voeten loopt. Los van het feit dat het raar staat is het ook qua jaargetijde echt geen optie om blootvoets te lopen. Maar goed, we zijn in Woy Woy…

Terrigal is veel sterker dan Woy Woy. Onze eigen veldheer heeft zich weer een Australisch tempo aangemeten in de 1^e helft maar gaat in de 2^e helft dan toch wat sterker spelen. Jaimy knalt keihard op de lat maar draagt qua doelpunten vandaag niet mee aan de zege: 7-0 voor Terrigal.

Trent speelt 3-3 maar we horen niets over de wedstrijd. Er zijn dagen dat Trent verwoede pogingen doet niet bij ons gezin te horen en vandaag is zo een dag.

In de namiddag gaan Ellen ik naar The Haven. In deze tijd van het jaar komen de walvissen voorbij maar ook deze middag hebben ze een ATV middag. We zien er 1 op hele grote afstand. Nou ja, het is in ieder geval iets. We blijven zitten op een stenen muur met uitzicht over de baai en genieten van het uitzicht. De zon schijnt en haar licht weerkaatst op de zee. De pelikanen vliegen over ons hoofd en majestueus landen deze grote vogels op zee. De schaduwen zijn lang en het licht kleurt van geel naar oranje. Het is juni in Australië maar het lijkt op september in Nederland. 

We wandelen vanaf The Haven naar de Florida Beach Bar en planten ons tussen de Red Necks uit de omgeving. Te mooie auto’s, te grote motoren, te blote vrouwen, te veel bier en dat was het wel zo een beetje deze zondagmiddag.

Max heeft zondagmiddag nog een wedstrijd gespeeld in Verwegistan en wanneer we thuis komen blijkt dat ze weer met 2-1 hebben verloren. 2x Geel en een penalty tegen. De voetbal gokmaffia is inmiddels ook in de Central Coast actief.

Maandag gaan de jongens de laatste schoolweek in van Term 2. Dan zit de helft van het schooljaar erop en hebben ze 2 weken vrij. Maandag gaat Ellen werken en die maakt deze week een record aantal uren en dus omzet. Ik doe mijn best in het huishouden, de administratie en ben aan het solliciteren.

Er komt in juli een ‘huisbezoek’ van George Brand, onze verhuurder (makelaar) want dat is een standaard procedure waar de ‘Landlord’ recht op heeft.

Administratief loopt het werk vanuit Nederland aardig terug. Alleen 1 ding blijft me achtervolgen. Ik ben he-le-maal klaar met ASR. Doe ajb nooit zaken met ASR! Er wordt al maanden onterecht bedragen afgeschreven van mijn rekening en nu blijkt dat ze dat doen omdat ze een getekend formuliertje missen. Duh! Doe is ff normaal en bel/mail me dat je een formuliertje mist. Verzekeraars zijn de inquisitie van de 21^e eeuw. Criminelen. En natuurlijk mag ik ze niet allemaal over 1 kam scheren, maar bij deze: ASR f..k you.

Op het schoolplein kom ik tot een bizarre ontdekking. Of misschien is het een inzicht: leggings. Het is wintertijd en dat betekent dat vrouwen zich kleden tegen de kou. Nou ja, kou… Toch vraagt het weer en de temperatuur om extra kleding. Waar kiest de vrouw in deze omgeving voor? Een legging. Zwart. Strak. Massaal. Allemaal. En soms vraag ik me af of het wel een echte legging is en geen strakke sportbroek die je gebruikt bij hardlopen of bij fitness. Maar ik noem het voor nu allemaal leggings. Dat vrouwen leggings dragen is natuurlijk prima. En zeker de categorie die regelmatig hardloopt en de sportschool bezoekt kan ‘m hebben. Sterker nog, er zijn vrouwen waarbij ik denk dat onze lieve heer heeft gedacht: ‘hier ga ik de legging voor bedenken’.

Maar… hoe is het mogelijk dat diezelfde legging om dames billen en benen terecht komt die je wenkbrauwen doen fronsen en soms je mond doen open vallen. Leggings waarvan ik me afvraag hoe iemand ze aan heeft gekregen maar vooral; hoe en wie gaat de legging uitdoen!? Dat kan maar 1x per dag want dat lukt gewoonweg niet meerdere malen. Ik wil absoluut niet neerbuigend doen over mensen die een kilootje meer meedragen, maar ik zie gewoon teveel vrouwen met een strakke, zwarte legging waarbij iedereen kan zien dat het echt niet de bedoeling is die te dragen. Of misschien moet ik het nuanceren; waarvan ik denk dat het niet de bedoeling is dat ze die dragen. Ik verbaas mij, ik frons mijn wenkbrauwen en ik vraag me regelmatig af of ik de enige ben die er zo over denkt en die het ziet. Ik denk het niet.

Maandagmiddag komt Morris thuis met zijn rapport. Na Term 2, halverwege het schooljaar krijgen de kinderen hun rapport. In 1 woord: wauw! Hij heeft zich zo goed aangepast, doet mee, vraagt en de leraren vinden het heerlijk om hem in de klas te hebben. In Nederland viel de term ‘dyslectisch’. Hier niet. Niet alleen Morris is happy op school, ook school is happy met Morris. Het feit dat we thuis veel met hem lezen en zijn bijles op school ‘English as a second language’, dragen bij aan zijn ontwikkeling. Morris is trots en vraagt of ik $ 100,- over heb voor zijn goede rapport. Hij heeft zijn arm om mijn schouder geslagen en we lachen allebei om zijn ‘verzoek’. Nee Morris, maar we gaan wel iets leuks doen met z’n allen om alle rapporten te vieren.

Maandagavond brandt de openhaard. Het heerlijk avondje is gekomen: Nederland – Chili. Tijdens het eten is Max opmerkzaam door op te merken dat we Chili Con Carne eten. Zal de wedstrijd dan onderbewust al zijn begonnen bij ons? We moeten er allemaal om lachen.

Net zoals eerdere wedstrijden is de sfeer in huis maandagavond vrolijk en vol van energie. Eensgezindheid tussen broers, de geldpot, de weddenschappen en het feit dat we allemaal weer om 2 uur ’s nachts opstaan zorgt voor harmonie en gezelligheid.

Wat niet zorgt voor gezelligheid is het feit dat we geen water hebben. In de buurt zijn werkmannen bezig en blijkbaar is er een waterleiding geraakt. Pas laat op de avond hebben we weer water.

Het valt niet mee om ’s nachts op te staan. Ik krijg foto’s te zien van lege A2’s in Nederland, Albert Heijn winkels die om 17.45 uur nog vol zijn en een kwartier later leeg. Iedereen kijkt TV in Nederland en in de donkere, koude huiskamer aan Anniversary Avenue in Terrigal kijken 6 Nederlanders mee. We hebben het koud, zijn slaperig en drinken thee. We slapen gelukkig allemaal weer snel in met de 2-0 winst op zak.

Dinsdagochtend gaat het wel met iedereen. Het slaaptekort verwerkt iedereen de komende dagen wel. Zodra iedereen naar school is en Ellen naar haar werk ga ik nog een belrondje maken langs recruiters. Het wordt mijn dag. Er is grote interesse en na mijn afspraak bij Randstad om 14.00 uur in Sydney ga ik ook ’s middags nog langs bij Robert Walkers in CBD Sydney. Ik word gebeld door een recruiter die me heel graag wil spreken en daar maak ik een afspraak mee op woensdagmorgen in Parramatta. Kijk, zo gebeurd er iets!

De parkeergarage bij Gosford is vol maar ik heb toch nog een beetje parkeergeluk. In de buurt van het station vind ik een plek en ben op tijd in Sydney voor mijn afspraak bij Randstad.

Vlak voordat ik naar binnen ga bij Randstad krijg ik nog een belletje van een recruiter. Nog meer interesse! Mooi. Na een kort telefonisch interview besluit de recruiter om mij middels mijn resume voor te stellen aan zijn klant. Ik geloof dat je met grote aantallen moet werken om tot resultaat te komen. Ondanks de mooie woorden en acties van de recruiters moet je maar afwachten of er echt iets uitkomt. M.a.w. hoe meer recruiters voor me werken hoe meer kans.

Bij Randstad heb ik een goed gesprek. Sterker nog, ik heb voor het eerst het gevoel dat ik misschien toch nog wel een klein beetje een ‘meneertje’ ben. In Nederland leek ik misschien een hele bink met mijn bedrijf maar hier sta ik onder aan de ladder. Toch spreekt men bij Randstad op een bepaalde manier over mijn plek in de arbeidsmarkt en de bijbehorende verdiensten dat ik vrolijk weer afdaal vanaf de 7^e etage op 123 Pitt Street.

Ik wandel naar Robert Walters. Als je dacht dat ik bij Drake wel een aardig kantoor had met uitzicht dan is dit helemaal de top. Het kantoorgebouw lijkt wel op het VN gebouw in NY. Op de 53^e etage stap ik uit en kijk over Sydney uit. Deze receptioniste heeft het beste uitzicht ter wereld. Mijn bek valt open. De receptie ruimte is groot genoeg om menig MKB bedrijf te laten kwijlen. En Jan de Bouvrie is volgens mij vorige week langs geweest om de wit leren banken hoogst persoonlijk neer te zetten. Waar ben ik beland… Ik probeer niet te veel de toerist uit te hangen maar vraag wel wie hier op oudejaarsnacht een feestje gaan vieren want de andere kant van de etage kijkt recht op de Opera House en de Harbour Bridge uit. Dit is echt werelds en een ‘1 million dollar view’.

Wellicht zijn er 2 rollen die interessant voor mij kunnen zijn. Toch heb ik na 3 dagen nog steeds niets vernomen over deze rollen…

5 Recruiters die interesse tonen in het product “Roy”, 1 sollicitatie die nog loopt en een paar interessante contacten met bedrijven. Hier moet toch iets uitkomen zou je denken.

’s Avons ben ik bezig met een Powerpoint presentatie van Max over nutritional voeding in duursport (triatlon) en Jaimy knutselt aan een soort ‘dier-dinges’ met Ellen. We zijn lekker bezig.

Later op de avond ga ik nog een rondje hardlopen in Terrigal. Het is rustig, verlaten en stil. Wanneer ik op de boulevard loop houdt een pelikaan me gezelschap.

Wanneer ik thuis kom rek ik altijd mijn benen. Ik stretch meestal mijn benen op de groene bak. Die staat op een donkere plek. Ik wandel erheen om te rekken. Ik hoor geritsel. Ik hoor van alles wat ik niet kan plaatsen. Het is mij te donker om hier te gaan rekken. Ik ga naar binnen en sluit de deur.

Laat op de avond verander ik op verzoek van Randstad mijn CV nog iets. Ik hoor daarna dagen niets meer van ze…

Woensdag. Lekker wakker. Ik plaats een foto op Facebook van mijn uitzicht bij het ontbijt. Het is een prachtig plaatje.

Bij het treinstation kom ik erachter dat de prijzen voor de trein variëren afhankelijk van het tijdstip dat je de trein neemt. Dat heeft niemand mij uitgelegd. De trein na 8.15 uur is 6 dollar goedkoper op een bedrag van 17 dollar retour Sydney voor de trein van 8.15 uur. Dat scheelt dus best veel verhoudingsgewijs. M.a.w. voor de spits betaal je extra en met goedkopere tarieven stimuleer je andere reistijden. Is dat in Nederland ook zo?

Parramatta woensdagochtend. De inname van Australië in 1788 startte in Bottany Bay. Dat is de plek waar nu het vliegveld van Sydney ligt. Vlak daarna is Parramatta ontstaan. Sydney en Parramatta waren de 2 plaatsen waar de gevangen uit Engeland en Ierland in eerste instantie geplaatst werden. Norfolk en Tasmanië (Van Diemensland) kwamen daar later bij. De vrouwengevangenis in Parramatta is berucht en het leed dat zich daar heeft voltrokken is onbeschrijfelijk. Ik wandel het station uit en stuit op de St Johns kerk. 1816 staat erop. Altijd moet ik denken aan het indrukwekkende boek ‘De Fatale Kust’ waarin op geschiedkundige wijze een gezicht en stem is gegeven aan de gevangenen uit Engeland en Ierland en hun leed in het vroege Australië. Ik kijk naar de kerk en weet dat gevangenen die kerk gebouwd hebben. Steen voor steen.

Parramatta is multicultureel. In optima forma. Ik zie Arabieren, boerka’s, nikab’s, Aziaten, Afrikanen, Indiërs. Ik word aangesproken door onduidelijke figuren en snuif de geur op van de heerlijke geuren op straat. Knoflook, curry, ik heb geen idee wat ik allemaal ruik maar het ruikt heerlijk. Ik vind het fascinerend om hier rond te wandelen en analyseer. Kijkend naar de samenleving, aan wat voor mijn oog voorbij trekt en een ieder die op weg is naar iets. Naar werk, school, huis, een vriend een vriendin, een meeting. Ik zit op een bankje en wacht op contact met Chaddi. Chaddi is een recruiter die 3 jaar in het executive team bij Drake heeft gewerkt. Hij zag mijn sollicitatie en wilde meteen met mij afspreken. Ik ben nu al onder de indruk van zijn snelle handelen en communicatie. Zonder hem gezien te hebben klikt het nu al.

Chaddi komt iets te laat op de afgesproken plek maar dat geeft niet. Ik vermaak me toch wel met mijn omgeving. We zoeken een tentje om koffie te drinken en ik merk aan alles dat deze man echt gelooft in het product “Roy”. Hij is daadwerkelijk anders dan de andere recruiters en hij denkt en handelt zoals ik denk en handel. Mijn achterdochtige-ik vraagt zich af en toe af of hij niet een beetje bluft maar het is duidelijk dat hij niet bluft. Hij spreekt de waarheid en hij gaat mij aan de top 3 in Australië ‘verkopen’. De top 3 zijn de grootste, beste, packaging producenten in Australië. De baan waar we het over hebben is bij de marktleider. De nummer 1. Chaddi is zo overtuigd over mij dat hij een gesprek/interview regelt voor vrijdag, een lunch verwed met de klant dat ik de best geschikte kandidaat ben voor de baan en hij het bedrijf heeft gezegd dat hij me gaat onderbrengen bij de top 3 en dat ze de eerste keus hebben. Maar als ze me niet willen dan gaat hij me onderbrengen bij de concurrentie. Hij geeft aan bij de General Manager dat ik uniek ben in Australië. Iemand als ik gaan ze niet vinden en ze moeten me aannemen. Niet alleen voor deze functie, maar voor de toekomst, voor het bedrijf. Hij gaat er volledig voor. Ik denk af en toe met mijn Hollandse nuchterheid; natuurlijk, ja hoor, het zal wel. Maar ik lees het in zijn mail aan het bedrijf. Hij bluft en liegt niet. Hij gaat er echt voor. Ja, natuurlijk ben ik business ben voor hem, maar hij steekt zijn nek uit. Hij is de eerste recruiter die echt voor mij aan de gang gaat zoals ik het zo wensen.

Na de meeting met Chaddi bel ik heel blij Ellen. Ellen is lunchen met Toz want Ellen heeft een vrije dag. Ze hebben ’s morgens dolfijnen gezien en walvissen in Terrigal. Het is de enige dag dat Ellen vrij is deze week en terecht dat ze er even van geniet.

Trent eet ’s avonds niet mee. Hij heeft een etentje met zijn voetbalteam. De zogenaamde ‘Schnitzel avond’. Ja, je krijgt er een Duits/Oostenrijks gevoel bij. Ze hebben eerder in het seizoen wat geld bij elkaar gelegd voor een uitje en dat is traditioneel de Schnitzel avond. Ze hebben het leuk gehad. Trent is volgens mij geen herrieschopper bij dat soort avonden en meer een volger dan een leider. We vernemen niet veel van zijn avonturen behalve dan dat iemand een drankje met peper via zijn neus (?) had gedronken. Tsja, als dat het onschuldige plezier is op bijna 17 jarige leeftijd vind ik het best.

Ellen is ’s avond naar Net ball. Met Max maak ik zijn Powerpoint presentatie af. Volgens mij heeft hij weer knap werk afgeleverd.

Wanneer mijn telefoon gaat zie ik dat er vanuit Amsterdam wordt gebeld. Het is de meneer van het Zorg Instituut. Hij wil nog even iets weten over ons werk in Australië en zal dan het dossier sluiten. We krijgen vanzelf bericht dat we niet verzekerd hoeven te zijn in Nederland. Iets dat we tot nu toe nog niet bevestigd hebben gekregen, maar ik vertrouw erop dat we dat spoedig zullen ontvangen. Het is fijn dat we met een open en eerlijk verhaal ons ‘gelijk’ krijgen. Maar het is wel iedere keer weer een gevecht. Overigens, mocht je denken dat documenten, files, archieven etc tussen afdelingen en ministeries niet gedeeld worden in Nederland dan kan ik je melden dat deze meneer alles van ons wist. Hij had verschillende files en documenten en kon zelfs alles over mijn BV vertellen terwijl dit een onderzoek was naar zorgverzekeringen…

Ellen heeft donderdag een lange werkdag.  Het is goed dat ze woensdag genoten heeft van het mooie weer. Ik geniet er vandaag van. Deze periode lijkt wel 1 lange, mooie lentedag. Een dag zoals je die kent in april of mei in Nederland. Mooi, warm, zonnig. Alleen gaat wel iedere avond de openhaard aan bij ons.

Ik ga ’s morgens hardlopen. Wanneer ik bij de zee kom zie ik een groep dolfijnen in de baai van Terrigal en in de verte de ‘blow holes’ van een walvis. Wanneer ik over de boulevard loop naar de andere kant van de baai zie ik de dolfijnen niet meer. De zon weerkaatst op het water en ik zie alleen een schittering van het zonlicht. Ik ga via The Haven en hoop nog een walvis te kunnen zien maar dat lukt niet. Ik besluit vanmiddag terug te komen.

De route die de walvissen zwemmen heeft te maken met het feit dat ze naar het noorden gaan (warmer water) om te bevallen van hun jongen. Over 5-6 maanden komen ze met hun jongen weer terug en kunnen we ze weer zien.

Rond de middag belt Chaddi met de bevestiging dat ik vrijdag om 11.00 een afspraak heb bij het bedrijf. Kijk. Daar hou ik van. Dinsdag bellen, woensdag afspreken, donderdag afspraak regelen en vrijdag op gesprek. Wat goed is komt snel.

Het is 13.00 uur als ik mijn lunch meeneem en een verrekijker. Ik heb er helemaal zin in. Ik parkeer bij The Haven en ga naar 1 van de uitkijkpunten om walvissen te zoeken. En ik vind ze. Deze route lijkt wel de A2 tussen Amsterdam en Utrecht met walvissen. Of een zogenaamde zee-ringweg als de A10 om Amsterdam. Ik denk dat ik er ca 8 zie in een uur tijd. Soms zwemmen ze met z’n 2-en, soms alleen. Het is waanzinnig. De blow holes verraden waar ze zijn omdat de zee vlak is. Je ziet dan het water dat ze ‘uitspugen’ als een sproeier over de zee gaan. Maar het mooiste is wanneer je hun ruggen ziet en net op het moment dat ze weer de diepte ingaan, zie je hun staart boven het water die dan mee de diepte in glijdt. Deze kolossen maken iedere keer zo een indruk. En het feit dat we hier wonen en ze kunnen zien vanaf de kant is zo bijzonder. 1 Walvis maakt mijn dag. Hij geeft een show door tot 3x toe uit het water te springen. Meer dan de helft van zijn enorme lijf komt uit het water en klapt dan op het zeeoppervlak. Het water schiet alle kanten op alsof er een bom is afgaat. Wanneer ik besluit dat het tijd is om Morris van school te gaan halen kijk ik nog 1x om. Ik zie dat diezelfde walvis nogmaals 3x uit het water komt. Ik stap glimlachend mijn auto in.

Jaimy en Max komen uit school met hun rapporten. Ik neem eerst het rapport van Max door. Ik ben trots op hem. Alles is voldoende en soms een goed (High). Het is enorm knap van hem want hij moet heel hard werken. In Nederland ging het heel goed op school, hij had veel vertrouwen. In de laatste maanden merkte we dat hij het moeilijk had op school in Australië. Opnieuw vertrouwen opbouwen kost tijd. Zijn rapport en het commentaar van de leraren laten dat ook zien. Hij kan nog iets beter, maar zijn aanpassing en zijn harde werken is een groot compliment waard. De leraren zijn zeer over hem te spreken en ik denk dat het vanaf dit punt alleen maar beter gaat worden. Ik heb bewondering voor Max en zijn inzet en kan niets anders zeggen dan dat we trots op hem zijn hoe hij zijn weg aan het vinden is.

Bij Jaimy ben ik verbaasd en trots tegelijk. Jaimy scoort op alle onderdelen, vakken en prestaties een High en zelfs een Outstanding op 1 vak. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat je 3 scholen ziet in 1 ½ jaar tijd, dat je 2 jaar geleden nog niet eens Engels durfde te praten en nu op je eerste rapport op de High School boven normaal presteert. Alles is meer dan goed en de leraren zijn allemaal ontzettend positief en tevreden. Ik vraag aan Jaimy hoe het mogelijk is dat het zo een mooi en goed rapport is. Is het makkelijker dan in Nederland? Jaimy zegt van niet. Het kost hem gewoon niet zoveel moeite en hij begrijpt het allemaal wel. Dat hij voor Engels zelfs een High haalt is voor mij echt ongelofelijk. Jaimy glimlacht. Ik ben zo blij voor hem en natuurlijk zijn we trots. Het is niet niks om te verkassen naar een ander land voor de 2^e keer in 1 ½ jaar tijd en dan je weer zo kunnen aanpassen is een groot compliment.

Duffy’s. Ik krijg er nachtmerries van. Duffy’s is donderdagavond dicht. Het mooiste weer van de wereld al 2 weken lang en nog kan er niet getraind worden. Dus gaan we naar Erina en Tumbi Umbi. Trent en Max regelen een lift, ik rij naar Tumbi Umbi met Jaimy en zijn vriendje Eden. O ja, zo een avondje trainen van 3 heren Vegter kost ons op een lullige donderdagavond 17 dollar. Ik wil nooit teveel over geld praten maar het is zo ontzettend belachelijk. We doen het voor de kinderen, maar wat mij betreft kan het hele voetbal hier afgeschaft worden.

Donderdagavond word ik door Darren gevraagd een biertje te komen drinken met Bros (zo noemen we Stuart tegenwoordig) die vrijdag terug gaat naar Engeland. Ik ga niet mee want ik bereid me voor op mijn sollicitatiegesprek vrijdagochtend. In het Engels zeggen ze ‘you got to rise to the occassion’. Je moet groeien naar het moment. Misschien dat dit mijn moment is. Een top bedrijf, goede functie en wellicht sponsorship. Ik moet alles uit de kast gaan halen en bereid me voor op vragen, situaties en hoe ik mezelf wil gaan presenteren. Bros zal ik niet meer zien of spreken.

Ik vertrek vrijdag op tijd. Al zeg ik het zelf; ik zie er strak uit. Presentatie is key en dat kan ik wel aardig. Het is 85 km rijden, zeg maar van Alkmaar naar Utrecht. Dat is op een zondagochtend een eitje. Maar net zoals in Nederland gelden door de weeks andere wetten. Tot Hornsby is het prima te doen. 3 Baans wegen en geen vertraging. Rijden kunnen ze hier niet. Inhalen doen we aan alle kanten al mag het niet en tegen de tijd dat ik Smithfield (eindbestemming) bereik heb ik voorgoed een hekel aan vrachtwagens die op de snelle baan blijven hangen.

Vanaf Hornsby is het alsof je door een willekeurige, lullige gemeente in Nederland rijdt met stoplichten en te veel auto’s. Het schiet niet op en je irriteert je aan alles en iedereen.

Waarom mensen langs een weg gaan wonen met 100.000 passerende auto’s per dag is mij een  volslagen raadsel.

Ik bereik Smithfield op tijd en drink koffie bij Hungry Jacks. Ik bel nog even met mijn Migration Agent over mijn visum en sponsorship en ik bel met Chaddi over de laatste instructies en tips voor het gesprek.

Smithfield. Je wilt er niet dood gevonden worden. Wat een verschil met ons “perfecte” Terrigal waar ik donderdag nog walvissen aan het kijken ben en dan deze grijze, vieze industriezooi waar je echt alleen komt om te werken en je geld te verdienen.

Steven en Tim zijn erg aardig en ik heb een goed gesprek met ze. Mijn hartslag komt niet boven de 60 denk ik want ik ben rustig en kan moeiteloos  vertellen en vragen stellen. Natuurlijk zijn er vragen over mijn verblijf in Australië, mijn ervaringen en ben ik zelfs misschien ‘over classified’. Niet in mijn wereld. En al helemaal niet in de wereld van Chaddi. Want volgens hem praten we niet alleen over deze baan maar over het bedrijf als geheel. M.a.w. we kijken al naar de toekomst. Right. Ik denk dat we eerst maar moeten zorgen dat ik deze baan krijg en dat ik die ga waar maken. Dan komt de rest wel. Ik hoor z.s.m. of er een 2^e gesprek gaat komen. Ik hoop het wel. Want ondanks het aantal kilometers denk ik wel dat dit een baan is die bij me past en die ik heel goed kan invullen. Fingers crossed.

Bij thuiskomst krijg ik van Ellen te horen dat ze in een “Dallasty” huis aan het werk is en nog lang niet klaar is. M.a.w. ze gaat pas om ca half 5-5 uur thuis komen. Pittig dagje voor Ellen.

Ik haal Morris op van school. Het was de laatste dag van Term 2 en dan mogen ze kleding aan die ze anders niet dragen. Morris komt in zijn Holland voetbal tenue aanlopen.

Ik overtuig hem om met mij naar Erina te gaan en samen boodschappen te doen. Een ijsje van McDonalds doet wonderen.

Ik haal met Morris de weekeind boodschappen en ik kan daar ontzettend van genieten. Samen met de blonde, kleine, grote man boodschappen doen is een kwaliteitsmomentje op zich.

Ik heb pizza’s gehaald om het begin van de 2 weken vakantie te vieren. Ellen is laat thuis en bekaf. Haar dag is nog niet voorbij. Half 8 wordt ze opgehaald om te gaan eten met de Net ball-meiden. Ik ga ervan uit dat de avond voor haar energie oplevert en niet dat het energie kost.

De voetbalwedstrijden, tijdstippen en locaties stromen weer binnen voor zaterdag. Logistiek Centrum Vegter draait ook hier op volle toeren op vrijdagavond. Duffy’s is open! Hoera, we kunnen voetballen.

Fijn weekeinde.

Alles is winst

“Winning is a habit, unfortunately so is loosing”

Vince Lombardi - American football player, coach and executive.

Wat lijkt het alweer lang geleden maar het was pas afgelopen zaterdag dat Spanje van de mat werd gespeeld. We zitten allemaal om 5 uur ’s morgens klaar voor de aftrap van het WK. Het is koud in huis maar een extra trui houdt ons warm. Via Whatsapp komen er veel berichten binnen uit Nederland. En uit Spanje. Onze vrienden uit Barcelona zitten ook klaar en het gebruikelijke wederzijdse geplaag houdt na de 2-1 voor Nederland op. Vanaf dat moment is het geplaag een 1 richtingsverkeer van mijn kant. We zitten om mijn laptop heen en kijken via internet. Het TV kanaal dat de wedstrijden uitzendt is niet te ontvangen. Morris en Jaimy zitten respectievelijk links en rechts van me, Ellen en Trent achter ons en Max en Joel kijken vooral de 2^e helft. We blijven allemaal gespannen meekijken hoe het uiteindelijk 5-1 wordt. De Whatsapp berichten en sms berichen uit Nederland, Australië en Spanje volgen. Wij zien op Facebook vrolijke plaatjes uit Nederland. Een vol museumplein, huiskamers in oranje en de creatieve mensen onder ons zetten grappige afbeeldingen op Facebook en Twitter. In alle eerlijkheid zijn dit wel de momenten dat Nederland aan 1 kant heel dichtbij voelt en tegelijk erg ver weg. Met z’n allen voetbal kijken en meeleven met oranje missen we. Het blijkt achteraf dat in de Florida Beach Bar de wedstrijden van Nederland en Australië zijn uitgezonden. Er staan 10 mensen voor het TV scherm in de bar. Vergelijk dat eens met 15.000 man op het museumplein.

Joel, een vriend van Max, is blijven slapen en samen kijken we na Nederland – Spanje de wedstrijd van Australië tegen Chili te kijken. Hij is Engels maar inmiddels een aardige Socceroo geworden.

Vanzelfsprekend kijken wij ook de wedstrijden van Australië. Het TV commentaar is bij de wedstrijd van Australië vergelijkbaar met het aanmoedigen dat we wekelijks langs de lijn meemaken. “Awesome”, “unlucky” en meer positieve en enthousiaste one-liners komen door onze speakers. Het is jammer dat Australië te laat op gang is gekomen tegen Chili want deze 2-1 verlies kan nog wel eens een dure worden.

De voetbalwedstrijd van Max is zaterdag afgelast. Duffy’s is een modderpoel en alleen het kleine veldje voor de jongste spelers is open. Ellen gaat met Jaimy naar Killarney en dat betekent een top 3 wedstrijd voor het team van Jaimy. Het wordt uiteindelijk 1-1 maar het lijkt alsof Jaimy gewonnen heeft. Door de verpletterende winst van Nederland op Spanje krijgen Ellen en Jaimy de complimenten en krijgt Jaimy van menig teamspeler een high 5. Alsof wij hoogst persoonlijk een bijdrage hebben geleverd aan de winst tegen Spanje.

In de tussentijd doe ik boodschappen waarbij het opvalt hoe rustig het is in Erina. Zullen de Aussies dan toch allemaal voor de TV hebben gezeten om de wedstrijd te zien?

Morris speelt einde van de middag een prima wedstrijd. 4-0 winst en onze blonde, harde werker kan tevreden terug kijken op de wedstrijd. Dit keer zonder doelpunt maar wel heel erg aanwezig en actief.

Vlak na thuiskomst van de wedstrijd van Morris heeft Max ook Leon meegenomen, de zoon van zijn trainer Stefan. Wanneer Stefan aan het einde van de dag zijn zoon komt halen belanden Stefan en zijn vrouw bij ons aan de eettafel voor een borrel. De jongens zitten nog even achter de playstation  terwijl wij een drankje doen. Gezellig.

Om de volgende voetbalwedstrijden goed te kunnen bekijken op onze TV hebben we eindelijk (ja, ik weet het!) de Apple TV gekocht. Hadden we veel eerder moeten doen, maar nu hebben we een goede reden. Het werkt allemaal prachtig en ’s avonds kijken we een film op de Apple TV. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven.

Zondagochtend heeft Ellen een ontbijtfeest buiten de deur. Haar ‘baas’ (opdrachtgever) heeft een ontbijt-uitje georganiseerd voor enkele betrokken zoals Ellen en Sonja.

Vaderdag is pas in september in Australië en ik mis dus de kadootjes en ontbijt op bed zoals vele papa’s in Nederland vandaag wel krijgen.  

Trent zijn wedstrijd wordt afgelast en we hebben leedvermaak omdat Italië wint van Engeland. Onze Engelse vrienden zijn teleurgesteld en wij met hun maar er heerst hier altijd wel enige sympathie voor Italië. Al was het maar om het haar van Balotelli dat Morris en Trent bewonderen.

Ondanks het feit dat Duffy’s niet geschikt is om te voetballen gaan de 4 heren Vegter zondagochtend naar Duffy’s. Bal mee, voetbalschoenen en clubshirts aan. Niet om negatief of cynisch te zijn maar meestal eindigen dit soort avonturen in ruzie maar het lijkt deze ochtend goed te zijn gegaan.

Begin van de middag komt Jing langs. Wie? Jing. Samen met haar vader en echtgenoot. Ze komt namens de eigenaresse een paar probleempjes in het huis bekijken. Er lekken een paar kranen, een gordijn is stuk, een deur kan niet dicht en het ophangsysteem om buiten de was op te hangen is stuk.

De eigenaresse is te beroert om een echte klusjesman of loodgieter te laten komen dus komen de Chinezen in het weekeinde langs om de problemen te bekijken en te repareren. Duh. Als je ziet hoe ze de deur proberen te maken lach je ze vierkant uit. De kranen kunnen niet meteen gerepareerd worden maar dat had ik al aangegeven bij onze verhuurder. Onze Chinezen komen tot dezelfde conclusie. Ze gaan na een uurtje weg en de deur klemt nog steeds en de rest van de klusjes moet nog gedaan worden. O nee, het ophangsysteem voor de was is gemaakt. Ik maak een mailtje aan onze verhuurder wat er wel en niet is gedaan en leg alles vast want ik wil achteraf geen gezeur over de kwaliteit van onze klusjesmannen.

De rest van de zondag is een rustige zondag. De openhaard werkt en zorgt dat ons huis heerlijk warm wordt. Ik help Max en Trent met hun huiswerk. Lastige opdrachten waarbij film scenes ontleed moeten worden en Trent een essay moet schrijven over pubers en ouders (!).

Na de Chinezen op zondag mag Ellen op maandag genieten van de Indiërs op maandag. Ze moet schoonmaken bij een Indiase familie en ze kan de geur van Indiase specerijen ’s morgens vroeg al ruiken nog voordat ze binnen is. Over de staat van het huis zullen we het maar niet hebben.

Ik breng Morris naar school en wandel in het schitterende ochtendlicht naar school en terug. De kleur van het licht, de bomen, de temperatuur, het doet me vaak denken aan Zuid-Afrika. Ik zie en voel me dan zo weer in Kaapstad, Stellenbosch of in oostelijk Zuid-Afrika.

Wanneer ik thuis kom vertrekken Max en Jaimy naar school. Ze hoeven maar 5 minuten te wandelen. In deze tijd van het jaar dragen ze over hun blouse een donkerblauwe trui van de High School. Ze zien er bijzonder ‘college’ uit. Haartjes gekamd, tenue aan, trui er over. Heel netjes. En ze lijken een stuk ouder op deze manier.

Voordat ik ’s middags naar Parramatta (vlak bij Sydney) ga, ben ik bezig met contacten leggen en solliciteren onder toezicht van de Lorikeets. Het is een rustgevende ochtend. Iedereen is weg en alleen de groen gevleugelde vrienden maken af en toe geluid. Ik concentreer me en geniet tegelijk van de rust, de zon en de blauwe lucht.

Einde van de ochtend rij ik naar de parkeergarage bij het treinstation van Gosford. Ik verzoek onze lieve heer om parkeergeluk en mijn gebeden worden verhoord. Ik neem de trein van Gosford naar Strathfield en pak daar de trein naar Parramatta. Ik passeer een grote moskee en zie vele Hindoestanen op het treinstation van Parramatta. Geen idee of hier meer mensen uit verschillende culturen wonen dan ergens anders maar het lijkt er wel op. Het is een bijzonder mix van culturen en verschijningen die aan mijn oog voorbij trekken. Naast het treinstation ligt een enorm winkelcentrum in een buurt met allemaal kleine winkeltjes. Ik weet niet of het er iets armoediger uitziet dan bij ons aan de Central Coast maar het ziet er ieder geval anders uit. Een andere sfeer, een ander straatbeeld.

In het winkelcentrum eet ik een broodje en daarna wandel ik in het zonnetje naar het recruitment bureau. Ik ben iets te vroeg voor mijn afspraak en wacht al zittend op een muurtje vlak bij het kantoorgebouw. Verkeer rijdt voorbij tussen de kantoorgebouwen. Wandelaars kijken recht voor zich uit. De cafeetjes en restaurantjes zien er leeg uit. Parramatta op een maandagmiddag is niet de meest inspirerende omgeving die je kunt bedenken.

Mijn afspraak verloopt heel goed en na een uur sta ik weer buiten. Er zijn mogelijk 2 rollen waar ik voor in aanmerking zou kunnen komen en anders zullen ze opzoek gaan naar een baan voor me. Heb het gevoel dat dit bureau er serieus werk van gaat maken.

In de nacht van maandag op dinsdag heerst er rust in huize Vegter. Alleen Trent gaat de wedstrijd Duitsland – Portugal bekijken en voordat hij ’s morgens vertrekt naar school komt hij ons vertellen dat het 4-0 is geworden voor Duitsland. Hoewel we best wel een beetje fan zijn geworden van Cristiano Ronaldo merk ik ook hier enig leedvermaak en lijkt Duitsland wederom een titelkandidaat te zijn. Ik verlies de weddenschap met Trent in deze wedstrijd maar de pot die we met z’n allen hebben voor de wedstrijden van Nederland is er nog niet uit gegaan.

Dinsdag heeft Jaimy weer een atletiek wedstrijd: Tuggerah Lakes Zone Athletics Championships. M.a.w. hier strijden de kampioenen van New South Wales (NSW). Jaimy moet als enige van Terrigal High de 200 meter rennen en wordt 4^e. Niet gek! Maar niet genoeg om de volgende ronde mee te doen. Deze schoolwedstrijden eindigen met een landelijke wedstrijd maar die gaan wij dus niet meemaken. Jay is happy met zijn prestatie en terecht. Wij ook.

Waar Jaimy zo hard mogelijk moet rennen doe ik het iets rustiger aan. Ik ren 9 km en gezien het heuvelachtige parcours ben ik bijzonder content met mijn prestatie. Het is heerlijk weer en Ellen en ik besluiten te gaan lunchen. Ellen is vrij vandaag en soms moet je gewoon even een momentje pakken om even te genieten van het weer en de vrijheid. Daarbij hebben we ’s morgens weer wat visum-technische zaken bekeken omdat ik nu weer een baan zoek en merk dat zelfs een tijdelijk visum op weerstand stuit bij potentiele werkgevers. Permanent resident is echt essentieel om te kunnen werken. Daarnaast zijn we bezig ons te verdiepen in verzekeringen. Ziektekosten verzekeringen in het bijzonder. We hebben een Medicare verzekering, dat is een soort basis verzekering maar die dekt lang niet alles. Sterker nog, omdat geen enkele verzekering hier alles dekt moet je altijd bijbetalen als je bij de tandarts of dokter bent geweest. De rekeningen zijn niet misselijk weten we inmiddels uit bevriende kringen. Sommige van onze vrienden zijn niet verzekerd. Die hebben allen Mediacare en zijn niet bijverzekerd. Dat is aan 1 kant een risico maar de redenering is dat je toch moet betalen als je iets hebt. Wij worden ook niet vrolijk van de bedragen per maand en waar we dan zogenaamd voor verzekerd zijn. Wij hebben met name voor de tandarts een aanvullende verzekering nodig en mocht er serieus iets zijn zoals een ziekenhuisopname of een zware operatie. We duiken nog even door in de wereld van verzekeringen.

De lunch aan het strand in Terrigal is heerlijk. De zon is warm, de lucht blauw en het water helder. De rust van de wintermaanden straalt door in het hele dorp en de sfeer is dan ook ontspannen.

Ellen werkt de rest van de middag aan haar CandleCovers. Met name of ze de CandleCovers kan en mag importeren en verkopen in Australië. Ze is nu bezig contact te leggen met Nederlanders die ook goederen importeren om er achter te komen hoe het hier werkt en welke instantie daar iets over kan zeggen. En kan goedkeuren natuurlijk.

Max traint in Kincumber dinsdagavond terwijl de rest naar MasterChef Australia kijkt. Het komt hier 4 avonden per week op TV en ook dit seizoen is het een (kook)feestje om naar te kijken.

Op TV is er verder niet veel dat mij interesseert. Ik lees nog steeds veel boeken. Het boek dat ik nu lees is geen feestje. Of laat ik het zo zeggen; het lezen is een feestje maar wat er allemaal door meneer Poetin is gedaan (en nog!) is bizar. Ook dit boek over Vladimir Poetin is een aanrader en leert beter de moderne geschiedenis van Rusland te begrijpen wat er momenteel in de Oekraïne aan de hand is.

Woensdag staat wederom in het teken van solliciteren. Ellen besteed de ochtend aan boodschappen doen en Erina onveilig maken. Ik besluit begin van de middag naar het strand te wandelen. Ik wil even genieten van het mooie weer en heb een paar dingen om over na te denken. Vooral hoe ik wel of niet verder wil met de mogelijkheid om te gaan werken met Sander. Soms is frisse zeelucht en een tijdje over de oceaan turen de enige manier om ergens een duidelijk beeld over te krijgen. Wanneer ik over de Lagoon kijk is het water zo helder dat het wel kraanwater lijkt en ik zie prachtige vissen zwemmen. Het lukt me te begrijpen waar ik mee stoei en wat we mogelijk tegen houdt verder te gaan met Sander. Wanneer ik terug kom merk ik dat een grote stap heb gezet in mijn hoofd.

Wanneer de heren woensdag uit school komen heerst er een sfeer van pakjesavond. Alsof de goedheiligman vanavond langs komt. Het is hier vroeg donker dus dat beeld past wel. De boys zijn onrustig en stuiteren door het huis. Jaimy vraagt wel 10x of we hem op tijd wakker maken voor de wedstrijd tegen Australië. De wedstrijd is belangrijker dan tegen Spanje want dit is de wedstrijd die gaat over ‘waar we wonen’ tegen ‘wie we zijn’. Want eerlijk is eerlijk; we zijn natuurlijk nog zo Hollands als spruitjes, bloemkool en zuurkool. Als schaatsen in de winter, erwtensoep en klompen. De jongens zijn hartstochtelijk voor Nederland en ik probeer er nog enige balans in te brengen door af en toe voor Australië te zijn. Maar ik merk dat ik toch echt wel voor Nederland ben.

Maar voordat het zover is gaat iedereen op tijd naar bed. Voorslapen voor de wedstrijd gaat bij iedereen zonder problemen. Alleen Jaimy kan niet slapen want die is ligt letterlijk wakker van de spanning.

En Ellen gaat eerst zelf nog sporten. Kelly is een fanatieke netball speler en vriendin van Toz. Ze heeft via allerlei vrienden en vriendinnen een netball team opgezet en nu gaan ze 1x per week trainen.

Netball? Hou je vast. Netball is korfbal! Wat? Korfbal. Ja, Ellen is gaan korfballen. Voor iedereen die het een fantastische sport vindt, het spijt me vreselijk, maar ik kan er helemaal niets mee. En Ellen eigenlijk ook niet. Maar ja, het is wel gezellig en dat mag natuurlijk ook.

Half 2 ’s nachts gaat de wekker. Trent en ik zetten de TV klaar, Apple TV aan, iPad aan en ja hoor, we hebben scherp beeld en prima ontvangst. De berichten uit Nederland komen binnen via sms, Facebook en whatsapp. Veel mensen leven mee en zoeken contact met ons. De spanning is groot in huize Vegter en er wordt hartstochtelijk meegeleefd. We winnen, we zijn blij en we liggen direct na de wedstrijd allemaal weer in bed. Opvallend is dat iedereen vrijwel direct weer slaapt.

Donderdag zijn de heren Vegter ’s morgens een beetje geïrriteerd. De ochtendshow is altijd al een moment waarop menige onderlinge strijd gestreden lijkt te worden maar nu is het lontje erg kort. Vanavond allemaal maar op tijd naar bed.

Ik breng Morris naar school met de auto. Dat is heel erg Australisch want het is te lopen maar ik heb geen zin om te wandelen vandaag. Misschien heb ik ook wel een beetje slaaptekort want de drukte bij de school bevalt me niet. 1 van de 2 toegangswegen is afgesloten en dan ontstaat chaos vanzelf. Ik ont hou me van commentaar op het thema “vrouwen en autorijden” want daar maak ik geen vrienden mee. Maar wat is het soms moeilijk om een beetje normaal te rijden en te parkeren…

Ellen gaat om 10.00 uur naar haar werk en ik ga achter de laptop zitten op zoek naar werk. Sander tipt me over een klein project en brengt me in contact met de eigenaar van het design bureau dat een mogelijke opdracht heeft. Het is een klein design bureaut en ze zitten in hetzelfde pand als Sander. Sterker nog, ze zitten naast elkaar. Het zou een opdracht kunnen zijn zoals ik er zoveel heb gedaan met PPM. Aangezien mijn referenties in Australië en Nederland nog steeds niet gebeld zijn door het bureau waar ik afgelopen vrijdag een gesprek heb gehad, maak ik graag de afspraak om vrijdag einde van de ochtend in Sydney langs te komen voor een kennismakingsgesprek. Ik vraag direct een ABN nummer aan zodat ik als zelfstandige (freelancer) kan werken.

Het verlies van de Socceroos wordt goed gedragen in Australië. Het feit dat er gestreden is en dat ze bijna van Nederland hebben gewonnen geeft veel moed en trots. Toch blijft de voetbal-media achter bij rugby. De Blues (NSW rugby) winnen woensdagavond een belangrijke wedstrijd tegen Queensland. 80.000 man in het ANZ stadion. Een legendarische overwinning. De Harbour Bridge is blauw verlicht en er is vuurwerk ter gelegenheid van deze winst. Dat zou me voetbal niet zijn gebeurd.

Het weer blijft prachtig. De zon schijnt donderdag de hele dag en de hele middag is het warm. Alleen de avonden, nachten en ochtenden zijn fris. Maar… Duffy’s is dicht en blijft tot en met zaterdag dicht. Zaterdag worden de velden geïnspecteerd en kan er pas besloten worden of er zondag gespeeld kan worden. Dit komt omdat er een week geleden (!) zoveel regen is gevallen. Het is te gek voor woorden. Wanneer we op de site kijken van de CCF (Central Coast Football) staat alles op groen en zijn alle ovals  open. Alleen Duffy’s staat eenzaam en alleen met een vermelding dat het dicht is. Tegelijk staat op Facebook een melding van de troste voorzitter van Terrigal United dat de gemeente na jaren onderhandelen en touwtrekken heeft ingestemd met een kleine $ 500.000,- om Duffy’s te gaan opknappen zodat de velden beter bespeelbaar worden. Mijn cynisme kent geen grenzen. Hoe kun je trots zijn op zo een mededeling na jaren het lelijkste eendje van de klas te zijn geweest. Wij, de ouders, betalen iedere week geld om trainingen mogelijk te maken op andere velden (20-30 minuten rijden bij ons vandaan) en dan als voorzitter op je borst kloppen als na jaren van klagen de gemeente er eindelijk iets aan gaat doen. Mijn handen jeuken om zitting te nemen in het bestuur maar daar ga ik nu nog niet aan beginnen. Wie weet komt die dag nog.

Jaimy en Trent trainen donderdagavond dus in Tumbi Umbi. Max en Morris hebben geen training. We kijken natuurlijk nog een aflevering van MasterChef maar het is vooral een avond waarop we allemaal vroeg naar bed gaan.

Voordat ik naar bed ga kijk ik nog even een stukje nieuws. Er zijn blijkbaar ook strijders uit Australië die momenteel in Irak en Syrië meedoen aan de oorlogen in die landen. Het standpunt in Australië is heel simpel. Wanneer je meedoet aan een oorlog zoals in Syrië en/of Irak moet je dat vooral zelf weten. Het betekent alleen wel dat je Australische paspoort wordt ingenomen en dat je niet meer terug hoeft te komen. Ik heb het niet over de controleerbaarheid maar over de mentaliteit. Het is hier heel simpel wat dat betreft en terugkomers worden niet zoals in Nederland in de gaten gehouden. Geen gelul over je nationaliteit en de daarbij behorende rechten. Opdonderen en niet meer terug komen is hier het beleid. Dat is niet alleen in de media zo, ook de overheid en de publieke opinie delen deze mening.

Om 11.00 uur zit ik vrijdag in Surry Hills, Sydney. Mijn kennismakingsgesprek duurt niet lang maar dat hoeft ook niet. Volgens mij klikt het wel en ben ik eigenlijk wel positief over de uitkomst. Ik krijg energie bij het idee dat ik weer projecten ga managen en dat ik alleen werk. Wie weet welke route hier uit kan komen.

Ellen is ook weer werken, die werkt deze week 3 dagen en Trent is thuis vandaag. Er is een voetbaltoernooi in Verwegistan en hij speelt niet mee i.v.m. zijn leeftijd. Hij mag dan thuis blijven. Leuke school.

Ik had gehoopt nog even bij het bedrijf langs te kunnen gaan in Surry Hills waar ik vorige week mijn sollicitatiegesprek had. Ik heb niets meer vernomen sinds het gesprek. Ik laat een voicemailbericht achter voor Ed, de eigenaar, en hij belt rond lunchtijd terug. We gaan elkaar vandaag niet zien, hij heeft het te druk. Ik vraag nog maar even naar het sollicitatieproces en hoe het er mee staat. Ik verneem dat hij daar nog mee bezig is. Ik denk goed nieuws want als ik er uit lig kan hij me dat ook gewoon zeggen. Aan de andere kant denk ik waarom vraag je niet of ik maandag kan beginnen als je het zo druk hebt. Als je me wilt moet je met me in gesprek gaan. Dat doet hij nog niet. Ik wacht af.

Halverwege de middag kom ik per trein aan in Gosford. De laatste weken kwam ik steeds in het donker aan, nu zie ik Gosford bij daglicht. De zon, de zee, de blauwe lucht, de groene heuvels, de haven met de boten, het is een feest voor het oog. Soms valt het kwartje gewoon weer even hoe mooi het hier is en hoe bijzonder het is dat we hier mogen wonen.

Bij thuiskomst ga ik boodschappen doen in Erina. Trent ligt lang uit op de bank. Hij heeft een ‘drukke’ dag. Ellen haalt Morris uit school en hij heeft na schooltijd een vriendje mee om te spelen.

De weekend boodschappen zijn eind van de middag binnen en terwijl Ellen en ik het avond eten koken krijg ik bericht dat het project aan mijn neus voorbij gaat. Ik baal. Ik baal echt. Dit had zo een mooie stap kunnen zijn om te integreren in de design en brand-wereld van Sydney. Het goede nieuws is dat ik weer iemand heb leren kennen en die zal zeker een andere keer aan me denken (hoop ik). En ik merk dat ik erg veel energie krijg van het idee om als freelancer te werken. Projecten managen zoals ik dat altijd deed zou misschien wel een mooie manier zijn om hier mijn weg te vinden. En de onze bankrekening een beetje positief te houden. Misschien moet ik daar maar eens over nadenken want het balen van het mislopen zegt wel iets. Ik wilde het blijkbaar heel erg graag.

Fijn weekeinde.