Watching Whales

“Het was niet dat je het rijk had, maar we hebben het rijk geleefd”

Uit het boek ‘De Wolf, John’

Het is zaterdagochtend 21 juni wanneer Morris en ik naar Woy Woy rijden. Het is de kortste dag van het jaar. In Nederland de langste dag van het jaar. We rijden naar de Southern Ettalong United Football Club en de route die we rijden is prachtig. Via Empire Bay rijden we door bossen, langs meren en bekijken we wonderschone huizen op prachtige locaties. Het ochtend zonnetje doet zijn best onze wereldje te verwarmen en Morris en ik genieten van de ochtend die we samen hebben.

Southern Ettalong is een club met een echt clubhuis. Een kantine met tafels en stoelen, prijzen aan de muur en gezelligheid. Een kantine die we in Nederland allemaal kennen maar die hier een zeldzaamheid is. Natuurlijk staat de BBQ alweer aan in de vroege ochtend en vraag ik me af waarom er een winkelwagentje tussen de velden staat geparkeerd en niemand de moeite neemt die weg te halen. Het feit dat de velden in de hoeken schuin aflopen beschouwen we inmiddels maar als normaal en kijken we niet meer van op.

Morris is laatste man speelt a la Koeman. Er komt niemand langs en de schoten over lange afstanden naar de zijkanten missen hun uitwerking niet: 7-0 voor Terrigal.

Tijdens de wedstrijd krijg ik bericht van Ellen dat er 2 Chinezen zijn gearriveerd bij ons huis. De 2 mannen die de klusjes gaan opknappen waar een hun ‘collega’s’ een week eerder de schade kwamen opnemen. Ze zijn zoals gevraagd op tijd op kom en dagen en volgens Ellen doen ze hun best.

Wanneer ik thuis kom is Ellen met Max mee naar een wedstrijd en later wordt Jaimy opgehaald voor zijn wedstrijd. 1 Van de 2 Chinese mannen noem ik voor het gemak Mr. Myjagi, de karate leraar uit The Karate Kid. Hij lijk er sprekend op en met een bijna boeddhistische rust is hij bezig kranen te repareren. Vooral het woord rust verdient aandacht want het gaat allemaal heel rustig aan. Het zijn geen professionals, het zijn amateurs. Niet in de negatieve zin van het woord want ze doen hun best en maken uiteindelijk alles, maar het zijn klusjesmannen en geen loodgieters of professionele vakmensen. De eigenaresse van het huis wil geen cent te veel betalen en daarom komen deze ongetwijfeld bevriende mannen haar uit de brand helpen. En daarom zijn ze op zaterdag bij ons en niet door de weeks.

Een tuinslang en een trap worden in gebarentaal bij de buren geleend want spullen hebben ze niet mee en hun Engels is beperkt. Jaimy begrijpt ze nog het best en helpt ze waar hij kan voordat hij gaat voetballen. Ik geloof het wel. Ik het is niet mijn huis, het zijn niet mijn reparaties en dat de eigenaresse goedkoop wil repareren is haar zaak maar val mij er niet te veel mee lastig. Ik betaal huur en daarvoor dien ik een bepaalde kwaliteit te krijgen. Dat klinkt zakelijk maar zo zakelijk staat de ‘Landlord’ er straks ook in als het huis moet worden opgeleverd.

Rond 6 uur ’s avonds vertrekken onze klusjesmannen. Ze hebben echt hun best gedaan en de nieuwe lamellen zijn prachtig, de deur in de badkamer kan weer dicht en wat maakt uit dat we nu 2x warm water op de badkamerkranen hebben staan. Ze werken en lekken niet meer.

Max heeft 2-1 verloren en Max heeft het helemaal gehad. Hij is boos, verdrietig en teleurgesteld. Jaimy heeft daarentegen 4-1 gewonnen en heeft met een prachtige indraaier gescoord.

Vlak voordat de zon ondergaat vliegen de witte kakatoo’s over ons huis en door de vallei. De vallei kleurt oranje en het oranje licht betoverd de bomen aan de overkant van de vallei. Het oranje licht schuift steeds meer omhoog totdat de zon echt onder is en de schemer en de sterren hun opwachting maken.

In de huizen worden openhaarden aangedaan. Rook komt uit schoorstenen en het lijkt alsof we in een nederzetting wonen. Het voelt als Oostenrijk aan het einde van de winter waarbij de sneeuw weg is en de geur van brandend hout vult de vallei.

Rond half 8 gaan Ellen en ik naar Kincumber. In het Kincumber Hotel (dat is hier overigens gewoon een ander woord voor café/bar) treedt Elvis op. Ja, Elvis leeft nog en is voor het laatst gezien in Kincumber, NSW! Dat is nog eens wereldnieuws. Not. We ontmoeten Darren, Toz, Jack en Kelly in het Kincumber Hotel en maken er een gezellige avond van. Elvis… tsja. Wat moet ik er van zeggen. Elvis deed zijn best. Hij kleedde zich 4x om, deed iets met zijn heupen en de achtergrond zangeres deed verwoede pogingen om als een soort wethouder van Juinen over de schouder van de burgemeester (Elvis) aan te tonen dat ze kon zingen.

Misschien was het Australische publiek nog wel spraakmakender. Mensen komen hier echt naar toe om uit te gaan. Er wordt gedanst en als ik over de dansvloer kijk vraag ik me af waar de rollators zijn gebleven. De gemiddelde leeftijd overstijgt die van Elvis mocht hij nog hebben geleefd.

Zondagochtend maakt onze oudste zoon een kabaal als hij om 7.45 uur vertrekt voor zijn voetbalwedstrijd. Ik ben klaar wakker. En dus ga ik er uit en ga hardlopend naar The Haven in de hoop walvissen te zien. Helaas.

Witte kakatoo’s en andere vliegvrienden zijn in grote getalen aanwezig wanneer ik thuiskom van het hardlopen. Het lijkt wel lente en de geluiden die ze maken zijn een aardig alternatief voor de kraaiende haan om iedereen wakker te maken.

Eind van de ochtend rij ik weer naar Woy Woy. Zelfde mooie route als gisteren, andere club. Jaimy speelt tegen Woy Woy en Morris is ook mee gegaan om te kijken.

Ook nu valt het me op dat de voetbalvelden niet vlak zijn om maar te zwijgen dat ik een wedstrijd zie waar de scheidsrechter op blote voeten loopt. Los van het feit dat het raar staat is het ook qua jaargetijde echt geen optie om blootvoets te lopen. Maar goed, we zijn in Woy Woy…

Terrigal is veel sterker dan Woy Woy. Onze eigen veldheer heeft zich weer een Australisch tempo aangemeten in de 1^e helft maar gaat in de 2^e helft dan toch wat sterker spelen. Jaimy knalt keihard op de lat maar draagt qua doelpunten vandaag niet mee aan de zege: 7-0 voor Terrigal.

Trent speelt 3-3 maar we horen niets over de wedstrijd. Er zijn dagen dat Trent verwoede pogingen doet niet bij ons gezin te horen en vandaag is zo een dag.

In de namiddag gaan Ellen ik naar The Haven. In deze tijd van het jaar komen de walvissen voorbij maar ook deze middag hebben ze een ATV middag. We zien er 1 op hele grote afstand. Nou ja, het is in ieder geval iets. We blijven zitten op een stenen muur met uitzicht over de baai en genieten van het uitzicht. De zon schijnt en haar licht weerkaatst op de zee. De pelikanen vliegen over ons hoofd en majestueus landen deze grote vogels op zee. De schaduwen zijn lang en het licht kleurt van geel naar oranje. Het is juni in Australië maar het lijkt op september in Nederland. 

We wandelen vanaf The Haven naar de Florida Beach Bar en planten ons tussen de Red Necks uit de omgeving. Te mooie auto’s, te grote motoren, te blote vrouwen, te veel bier en dat was het wel zo een beetje deze zondagmiddag.

Max heeft zondagmiddag nog een wedstrijd gespeeld in Verwegistan en wanneer we thuis komen blijkt dat ze weer met 2-1 hebben verloren. 2x Geel en een penalty tegen. De voetbal gokmaffia is inmiddels ook in de Central Coast actief.

Maandag gaan de jongens de laatste schoolweek in van Term 2. Dan zit de helft van het schooljaar erop en hebben ze 2 weken vrij. Maandag gaat Ellen werken en die maakt deze week een record aantal uren en dus omzet. Ik doe mijn best in het huishouden, de administratie en ben aan het solliciteren.

Er komt in juli een ‘huisbezoek’ van George Brand, onze verhuurder (makelaar) want dat is een standaard procedure waar de ‘Landlord’ recht op heeft.

Administratief loopt het werk vanuit Nederland aardig terug. Alleen 1 ding blijft me achtervolgen. Ik ben he-le-maal klaar met ASR. Doe ajb nooit zaken met ASR! Er wordt al maanden onterecht bedragen afgeschreven van mijn rekening en nu blijkt dat ze dat doen omdat ze een getekend formuliertje missen. Duh! Doe is ff normaal en bel/mail me dat je een formuliertje mist. Verzekeraars zijn de inquisitie van de 21^e eeuw. Criminelen. En natuurlijk mag ik ze niet allemaal over 1 kam scheren, maar bij deze: ASR f..k you.

Op het schoolplein kom ik tot een bizarre ontdekking. Of misschien is het een inzicht: leggings. Het is wintertijd en dat betekent dat vrouwen zich kleden tegen de kou. Nou ja, kou… Toch vraagt het weer en de temperatuur om extra kleding. Waar kiest de vrouw in deze omgeving voor? Een legging. Zwart. Strak. Massaal. Allemaal. En soms vraag ik me af of het wel een echte legging is en geen strakke sportbroek die je gebruikt bij hardlopen of bij fitness. Maar ik noem het voor nu allemaal leggings. Dat vrouwen leggings dragen is natuurlijk prima. En zeker de categorie die regelmatig hardloopt en de sportschool bezoekt kan ‘m hebben. Sterker nog, er zijn vrouwen waarbij ik denk dat onze lieve heer heeft gedacht: ‘hier ga ik de legging voor bedenken’.

Maar… hoe is het mogelijk dat diezelfde legging om dames billen en benen terecht komt die je wenkbrauwen doen fronsen en soms je mond doen open vallen. Leggings waarvan ik me afvraag hoe iemand ze aan heeft gekregen maar vooral; hoe en wie gaat de legging uitdoen!? Dat kan maar 1x per dag want dat lukt gewoonweg niet meerdere malen. Ik wil absoluut niet neerbuigend doen over mensen die een kilootje meer meedragen, maar ik zie gewoon teveel vrouwen met een strakke, zwarte legging waarbij iedereen kan zien dat het echt niet de bedoeling is die te dragen. Of misschien moet ik het nuanceren; waarvan ik denk dat het niet de bedoeling is dat ze die dragen. Ik verbaas mij, ik frons mijn wenkbrauwen en ik vraag me regelmatig af of ik de enige ben die er zo over denkt en die het ziet. Ik denk het niet.

Maandagmiddag komt Morris thuis met zijn rapport. Na Term 2, halverwege het schooljaar krijgen de kinderen hun rapport. In 1 woord: wauw! Hij heeft zich zo goed aangepast, doet mee, vraagt en de leraren vinden het heerlijk om hem in de klas te hebben. In Nederland viel de term ‘dyslectisch’. Hier niet. Niet alleen Morris is happy op school, ook school is happy met Morris. Het feit dat we thuis veel met hem lezen en zijn bijles op school ‘English as a second language’, dragen bij aan zijn ontwikkeling. Morris is trots en vraagt of ik $ 100,- over heb voor zijn goede rapport. Hij heeft zijn arm om mijn schouder geslagen en we lachen allebei om zijn ‘verzoek’. Nee Morris, maar we gaan wel iets leuks doen met z’n allen om alle rapporten te vieren.

Maandagavond brandt de openhaard. Het heerlijk avondje is gekomen: Nederland – Chili. Tijdens het eten is Max opmerkzaam door op te merken dat we Chili Con Carne eten. Zal de wedstrijd dan onderbewust al zijn begonnen bij ons? We moeten er allemaal om lachen.

Net zoals eerdere wedstrijden is de sfeer in huis maandagavond vrolijk en vol van energie. Eensgezindheid tussen broers, de geldpot, de weddenschappen en het feit dat we allemaal weer om 2 uur ’s nachts opstaan zorgt voor harmonie en gezelligheid.

Wat niet zorgt voor gezelligheid is het feit dat we geen water hebben. In de buurt zijn werkmannen bezig en blijkbaar is er een waterleiding geraakt. Pas laat op de avond hebben we weer water.

Het valt niet mee om ’s nachts op te staan. Ik krijg foto’s te zien van lege A2’s in Nederland, Albert Heijn winkels die om 17.45 uur nog vol zijn en een kwartier later leeg. Iedereen kijkt TV in Nederland en in de donkere, koude huiskamer aan Anniversary Avenue in Terrigal kijken 6 Nederlanders mee. We hebben het koud, zijn slaperig en drinken thee. We slapen gelukkig allemaal weer snel in met de 2-0 winst op zak.

Dinsdagochtend gaat het wel met iedereen. Het slaaptekort verwerkt iedereen de komende dagen wel. Zodra iedereen naar school is en Ellen naar haar werk ga ik nog een belrondje maken langs recruiters. Het wordt mijn dag. Er is grote interesse en na mijn afspraak bij Randstad om 14.00 uur in Sydney ga ik ook ’s middags nog langs bij Robert Walkers in CBD Sydney. Ik word gebeld door een recruiter die me heel graag wil spreken en daar maak ik een afspraak mee op woensdagmorgen in Parramatta. Kijk, zo gebeurd er iets!

De parkeergarage bij Gosford is vol maar ik heb toch nog een beetje parkeergeluk. In de buurt van het station vind ik een plek en ben op tijd in Sydney voor mijn afspraak bij Randstad.

Vlak voordat ik naar binnen ga bij Randstad krijg ik nog een belletje van een recruiter. Nog meer interesse! Mooi. Na een kort telefonisch interview besluit de recruiter om mij middels mijn resume voor te stellen aan zijn klant. Ik geloof dat je met grote aantallen moet werken om tot resultaat te komen. Ondanks de mooie woorden en acties van de recruiters moet je maar afwachten of er echt iets uitkomt. M.a.w. hoe meer recruiters voor me werken hoe meer kans.

Bij Randstad heb ik een goed gesprek. Sterker nog, ik heb voor het eerst het gevoel dat ik misschien toch nog wel een klein beetje een ‘meneertje’ ben. In Nederland leek ik misschien een hele bink met mijn bedrijf maar hier sta ik onder aan de ladder. Toch spreekt men bij Randstad op een bepaalde manier over mijn plek in de arbeidsmarkt en de bijbehorende verdiensten dat ik vrolijk weer afdaal vanaf de 7^e etage op 123 Pitt Street.

Ik wandel naar Robert Walters. Als je dacht dat ik bij Drake wel een aardig kantoor had met uitzicht dan is dit helemaal de top. Het kantoorgebouw lijkt wel op het VN gebouw in NY. Op de 53^e etage stap ik uit en kijk over Sydney uit. Deze receptioniste heeft het beste uitzicht ter wereld. Mijn bek valt open. De receptie ruimte is groot genoeg om menig MKB bedrijf te laten kwijlen. En Jan de Bouvrie is volgens mij vorige week langs geweest om de wit leren banken hoogst persoonlijk neer te zetten. Waar ben ik beland… Ik probeer niet te veel de toerist uit te hangen maar vraag wel wie hier op oudejaarsnacht een feestje gaan vieren want de andere kant van de etage kijkt recht op de Opera House en de Harbour Bridge uit. Dit is echt werelds en een ‘1 million dollar view’.

Wellicht zijn er 2 rollen die interessant voor mij kunnen zijn. Toch heb ik na 3 dagen nog steeds niets vernomen over deze rollen…

5 Recruiters die interesse tonen in het product “Roy”, 1 sollicitatie die nog loopt en een paar interessante contacten met bedrijven. Hier moet toch iets uitkomen zou je denken.

’s Avons ben ik bezig met een Powerpoint presentatie van Max over nutritional voeding in duursport (triatlon) en Jaimy knutselt aan een soort ‘dier-dinges’ met Ellen. We zijn lekker bezig.

Later op de avond ga ik nog een rondje hardlopen in Terrigal. Het is rustig, verlaten en stil. Wanneer ik op de boulevard loop houdt een pelikaan me gezelschap.

Wanneer ik thuis kom rek ik altijd mijn benen. Ik stretch meestal mijn benen op de groene bak. Die staat op een donkere plek. Ik wandel erheen om te rekken. Ik hoor geritsel. Ik hoor van alles wat ik niet kan plaatsen. Het is mij te donker om hier te gaan rekken. Ik ga naar binnen en sluit de deur.

Laat op de avond verander ik op verzoek van Randstad mijn CV nog iets. Ik hoor daarna dagen niets meer van ze…

Woensdag. Lekker wakker. Ik plaats een foto op Facebook van mijn uitzicht bij het ontbijt. Het is een prachtig plaatje.

Bij het treinstation kom ik erachter dat de prijzen voor de trein variëren afhankelijk van het tijdstip dat je de trein neemt. Dat heeft niemand mij uitgelegd. De trein na 8.15 uur is 6 dollar goedkoper op een bedrag van 17 dollar retour Sydney voor de trein van 8.15 uur. Dat scheelt dus best veel verhoudingsgewijs. M.a.w. voor de spits betaal je extra en met goedkopere tarieven stimuleer je andere reistijden. Is dat in Nederland ook zo?

Parramatta woensdagochtend. De inname van Australië in 1788 startte in Bottany Bay. Dat is de plek waar nu het vliegveld van Sydney ligt. Vlak daarna is Parramatta ontstaan. Sydney en Parramatta waren de 2 plaatsen waar de gevangen uit Engeland en Ierland in eerste instantie geplaatst werden. Norfolk en Tasmanië (Van Diemensland) kwamen daar later bij. De vrouwengevangenis in Parramatta is berucht en het leed dat zich daar heeft voltrokken is onbeschrijfelijk. Ik wandel het station uit en stuit op de St Johns kerk. 1816 staat erop. Altijd moet ik denken aan het indrukwekkende boek ‘De Fatale Kust’ waarin op geschiedkundige wijze een gezicht en stem is gegeven aan de gevangenen uit Engeland en Ierland en hun leed in het vroege Australië. Ik kijk naar de kerk en weet dat gevangenen die kerk gebouwd hebben. Steen voor steen.

Parramatta is multicultureel. In optima forma. Ik zie Arabieren, boerka’s, nikab’s, Aziaten, Afrikanen, Indiërs. Ik word aangesproken door onduidelijke figuren en snuif de geur op van de heerlijke geuren op straat. Knoflook, curry, ik heb geen idee wat ik allemaal ruik maar het ruikt heerlijk. Ik vind het fascinerend om hier rond te wandelen en analyseer. Kijkend naar de samenleving, aan wat voor mijn oog voorbij trekt en een ieder die op weg is naar iets. Naar werk, school, huis, een vriend een vriendin, een meeting. Ik zit op een bankje en wacht op contact met Chaddi. Chaddi is een recruiter die 3 jaar in het executive team bij Drake heeft gewerkt. Hij zag mijn sollicitatie en wilde meteen met mij afspreken. Ik ben nu al onder de indruk van zijn snelle handelen en communicatie. Zonder hem gezien te hebben klikt het nu al.

Chaddi komt iets te laat op de afgesproken plek maar dat geeft niet. Ik vermaak me toch wel met mijn omgeving. We zoeken een tentje om koffie te drinken en ik merk aan alles dat deze man echt gelooft in het product “Roy”. Hij is daadwerkelijk anders dan de andere recruiters en hij denkt en handelt zoals ik denk en handel. Mijn achterdochtige-ik vraagt zich af en toe af of hij niet een beetje bluft maar het is duidelijk dat hij niet bluft. Hij spreekt de waarheid en hij gaat mij aan de top 3 in Australië ‘verkopen’. De top 3 zijn de grootste, beste, packaging producenten in Australië. De baan waar we het over hebben is bij de marktleider. De nummer 1. Chaddi is zo overtuigd over mij dat hij een gesprek/interview regelt voor vrijdag, een lunch verwed met de klant dat ik de best geschikte kandidaat ben voor de baan en hij het bedrijf heeft gezegd dat hij me gaat onderbrengen bij de top 3 en dat ze de eerste keus hebben. Maar als ze me niet willen dan gaat hij me onderbrengen bij de concurrentie. Hij geeft aan bij de General Manager dat ik uniek ben in Australië. Iemand als ik gaan ze niet vinden en ze moeten me aannemen. Niet alleen voor deze functie, maar voor de toekomst, voor het bedrijf. Hij gaat er volledig voor. Ik denk af en toe met mijn Hollandse nuchterheid; natuurlijk, ja hoor, het zal wel. Maar ik lees het in zijn mail aan het bedrijf. Hij bluft en liegt niet. Hij gaat er echt voor. Ja, natuurlijk ben ik business ben voor hem, maar hij steekt zijn nek uit. Hij is de eerste recruiter die echt voor mij aan de gang gaat zoals ik het zo wensen.

Na de meeting met Chaddi bel ik heel blij Ellen. Ellen is lunchen met Toz want Ellen heeft een vrije dag. Ze hebben ’s morgens dolfijnen gezien en walvissen in Terrigal. Het is de enige dag dat Ellen vrij is deze week en terecht dat ze er even van geniet.

Trent eet ’s avonds niet mee. Hij heeft een etentje met zijn voetbalteam. De zogenaamde ‘Schnitzel avond’. Ja, je krijgt er een Duits/Oostenrijks gevoel bij. Ze hebben eerder in het seizoen wat geld bij elkaar gelegd voor een uitje en dat is traditioneel de Schnitzel avond. Ze hebben het leuk gehad. Trent is volgens mij geen herrieschopper bij dat soort avonden en meer een volger dan een leider. We vernemen niet veel van zijn avonturen behalve dan dat iemand een drankje met peper via zijn neus (?) had gedronken. Tsja, als dat het onschuldige plezier is op bijna 17 jarige leeftijd vind ik het best.

Ellen is ’s avond naar Net ball. Met Max maak ik zijn Powerpoint presentatie af. Volgens mij heeft hij weer knap werk afgeleverd.

Wanneer mijn telefoon gaat zie ik dat er vanuit Amsterdam wordt gebeld. Het is de meneer van het Zorg Instituut. Hij wil nog even iets weten over ons werk in Australië en zal dan het dossier sluiten. We krijgen vanzelf bericht dat we niet verzekerd hoeven te zijn in Nederland. Iets dat we tot nu toe nog niet bevestigd hebben gekregen, maar ik vertrouw erop dat we dat spoedig zullen ontvangen. Het is fijn dat we met een open en eerlijk verhaal ons ‘gelijk’ krijgen. Maar het is wel iedere keer weer een gevecht. Overigens, mocht je denken dat documenten, files, archieven etc tussen afdelingen en ministeries niet gedeeld worden in Nederland dan kan ik je melden dat deze meneer alles van ons wist. Hij had verschillende files en documenten en kon zelfs alles over mijn BV vertellen terwijl dit een onderzoek was naar zorgverzekeringen…

Ellen heeft donderdag een lange werkdag.  Het is goed dat ze woensdag genoten heeft van het mooie weer. Ik geniet er vandaag van. Deze periode lijkt wel 1 lange, mooie lentedag. Een dag zoals je die kent in april of mei in Nederland. Mooi, warm, zonnig. Alleen gaat wel iedere avond de openhaard aan bij ons.

Ik ga ’s morgens hardlopen. Wanneer ik bij de zee kom zie ik een groep dolfijnen in de baai van Terrigal en in de verte de ‘blow holes’ van een walvis. Wanneer ik over de boulevard loop naar de andere kant van de baai zie ik de dolfijnen niet meer. De zon weerkaatst op het water en ik zie alleen een schittering van het zonlicht. Ik ga via The Haven en hoop nog een walvis te kunnen zien maar dat lukt niet. Ik besluit vanmiddag terug te komen.

De route die de walvissen zwemmen heeft te maken met het feit dat ze naar het noorden gaan (warmer water) om te bevallen van hun jongen. Over 5-6 maanden komen ze met hun jongen weer terug en kunnen we ze weer zien.

Rond de middag belt Chaddi met de bevestiging dat ik vrijdag om 11.00 een afspraak heb bij het bedrijf. Kijk. Daar hou ik van. Dinsdag bellen, woensdag afspreken, donderdag afspraak regelen en vrijdag op gesprek. Wat goed is komt snel.

Het is 13.00 uur als ik mijn lunch meeneem en een verrekijker. Ik heb er helemaal zin in. Ik parkeer bij The Haven en ga naar 1 van de uitkijkpunten om walvissen te zoeken. En ik vind ze. Deze route lijkt wel de A2 tussen Amsterdam en Utrecht met walvissen. Of een zogenaamde zee-ringweg als de A10 om Amsterdam. Ik denk dat ik er ca 8 zie in een uur tijd. Soms zwemmen ze met z’n 2-en, soms alleen. Het is waanzinnig. De blow holes verraden waar ze zijn omdat de zee vlak is. Je ziet dan het water dat ze ‘uitspugen’ als een sproeier over de zee gaan. Maar het mooiste is wanneer je hun ruggen ziet en net op het moment dat ze weer de diepte ingaan, zie je hun staart boven het water die dan mee de diepte in glijdt. Deze kolossen maken iedere keer zo een indruk. En het feit dat we hier wonen en ze kunnen zien vanaf de kant is zo bijzonder. 1 Walvis maakt mijn dag. Hij geeft een show door tot 3x toe uit het water te springen. Meer dan de helft van zijn enorme lijf komt uit het water en klapt dan op het zeeoppervlak. Het water schiet alle kanten op alsof er een bom is afgaat. Wanneer ik besluit dat het tijd is om Morris van school te gaan halen kijk ik nog 1x om. Ik zie dat diezelfde walvis nogmaals 3x uit het water komt. Ik stap glimlachend mijn auto in.

Jaimy en Max komen uit school met hun rapporten. Ik neem eerst het rapport van Max door. Ik ben trots op hem. Alles is voldoende en soms een goed (High). Het is enorm knap van hem want hij moet heel hard werken. In Nederland ging het heel goed op school, hij had veel vertrouwen. In de laatste maanden merkte we dat hij het moeilijk had op school in Australië. Opnieuw vertrouwen opbouwen kost tijd. Zijn rapport en het commentaar van de leraren laten dat ook zien. Hij kan nog iets beter, maar zijn aanpassing en zijn harde werken is een groot compliment waard. De leraren zijn zeer over hem te spreken en ik denk dat het vanaf dit punt alleen maar beter gaat worden. Ik heb bewondering voor Max en zijn inzet en kan niets anders zeggen dan dat we trots op hem zijn hoe hij zijn weg aan het vinden is.

Bij Jaimy ben ik verbaasd en trots tegelijk. Jaimy scoort op alle onderdelen, vakken en prestaties een High en zelfs een Outstanding op 1 vak. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat je 3 scholen ziet in 1 ½ jaar tijd, dat je 2 jaar geleden nog niet eens Engels durfde te praten en nu op je eerste rapport op de High School boven normaal presteert. Alles is meer dan goed en de leraren zijn allemaal ontzettend positief en tevreden. Ik vraag aan Jaimy hoe het mogelijk is dat het zo een mooi en goed rapport is. Is het makkelijker dan in Nederland? Jaimy zegt van niet. Het kost hem gewoon niet zoveel moeite en hij begrijpt het allemaal wel. Dat hij voor Engels zelfs een High haalt is voor mij echt ongelofelijk. Jaimy glimlacht. Ik ben zo blij voor hem en natuurlijk zijn we trots. Het is niet niks om te verkassen naar een ander land voor de 2^e keer in 1 ½ jaar tijd en dan je weer zo kunnen aanpassen is een groot compliment.

Duffy’s. Ik krijg er nachtmerries van. Duffy’s is donderdagavond dicht. Het mooiste weer van de wereld al 2 weken lang en nog kan er niet getraind worden. Dus gaan we naar Erina en Tumbi Umbi. Trent en Max regelen een lift, ik rij naar Tumbi Umbi met Jaimy en zijn vriendje Eden. O ja, zo een avondje trainen van 3 heren Vegter kost ons op een lullige donderdagavond 17 dollar. Ik wil nooit teveel over geld praten maar het is zo ontzettend belachelijk. We doen het voor de kinderen, maar wat mij betreft kan het hele voetbal hier afgeschaft worden.

Donderdagavond word ik door Darren gevraagd een biertje te komen drinken met Bros (zo noemen we Stuart tegenwoordig) die vrijdag terug gaat naar Engeland. Ik ga niet mee want ik bereid me voor op mijn sollicitatiegesprek vrijdagochtend. In het Engels zeggen ze ‘you got to rise to the occassion’. Je moet groeien naar het moment. Misschien dat dit mijn moment is. Een top bedrijf, goede functie en wellicht sponsorship. Ik moet alles uit de kast gaan halen en bereid me voor op vragen, situaties en hoe ik mezelf wil gaan presenteren. Bros zal ik niet meer zien of spreken.

Ik vertrek vrijdag op tijd. Al zeg ik het zelf; ik zie er strak uit. Presentatie is key en dat kan ik wel aardig. Het is 85 km rijden, zeg maar van Alkmaar naar Utrecht. Dat is op een zondagochtend een eitje. Maar net zoals in Nederland gelden door de weeks andere wetten. Tot Hornsby is het prima te doen. 3 Baans wegen en geen vertraging. Rijden kunnen ze hier niet. Inhalen doen we aan alle kanten al mag het niet en tegen de tijd dat ik Smithfield (eindbestemming) bereik heb ik voorgoed een hekel aan vrachtwagens die op de snelle baan blijven hangen.

Vanaf Hornsby is het alsof je door een willekeurige, lullige gemeente in Nederland rijdt met stoplichten en te veel auto’s. Het schiet niet op en je irriteert je aan alles en iedereen.

Waarom mensen langs een weg gaan wonen met 100.000 passerende auto’s per dag is mij een  volslagen raadsel.

Ik bereik Smithfield op tijd en drink koffie bij Hungry Jacks. Ik bel nog even met mijn Migration Agent over mijn visum en sponsorship en ik bel met Chaddi over de laatste instructies en tips voor het gesprek.

Smithfield. Je wilt er niet dood gevonden worden. Wat een verschil met ons “perfecte” Terrigal waar ik donderdag nog walvissen aan het kijken ben en dan deze grijze, vieze industriezooi waar je echt alleen komt om te werken en je geld te verdienen.

Steven en Tim zijn erg aardig en ik heb een goed gesprek met ze. Mijn hartslag komt niet boven de 60 denk ik want ik ben rustig en kan moeiteloos  vertellen en vragen stellen. Natuurlijk zijn er vragen over mijn verblijf in Australië, mijn ervaringen en ben ik zelfs misschien ‘over classified’. Niet in mijn wereld. En al helemaal niet in de wereld van Chaddi. Want volgens hem praten we niet alleen over deze baan maar over het bedrijf als geheel. M.a.w. we kijken al naar de toekomst. Right. Ik denk dat we eerst maar moeten zorgen dat ik deze baan krijg en dat ik die ga waar maken. Dan komt de rest wel. Ik hoor z.s.m. of er een 2^e gesprek gaat komen. Ik hoop het wel. Want ondanks het aantal kilometers denk ik wel dat dit een baan is die bij me past en die ik heel goed kan invullen. Fingers crossed.

Bij thuiskomst krijg ik van Ellen te horen dat ze in een “Dallasty” huis aan het werk is en nog lang niet klaar is. M.a.w. ze gaat pas om ca half 5-5 uur thuis komen. Pittig dagje voor Ellen.

Ik haal Morris op van school. Het was de laatste dag van Term 2 en dan mogen ze kleding aan die ze anders niet dragen. Morris komt in zijn Holland voetbal tenue aanlopen.

Ik overtuig hem om met mij naar Erina te gaan en samen boodschappen te doen. Een ijsje van McDonalds doet wonderen.

Ik haal met Morris de weekeind boodschappen en ik kan daar ontzettend van genieten. Samen met de blonde, kleine, grote man boodschappen doen is een kwaliteitsmomentje op zich.

Ik heb pizza’s gehaald om het begin van de 2 weken vakantie te vieren. Ellen is laat thuis en bekaf. Haar dag is nog niet voorbij. Half 8 wordt ze opgehaald om te gaan eten met de Net ball-meiden. Ik ga ervan uit dat de avond voor haar energie oplevert en niet dat het energie kost.

De voetbalwedstrijden, tijdstippen en locaties stromen weer binnen voor zaterdag. Logistiek Centrum Vegter draait ook hier op volle toeren op vrijdagavond. Duffy’s is open! Hoera, we kunnen voetballen.

Fijn weekeinde.