Overstag

“Baby we were born to run”

Bruce Springsteen

Er was weinig voetbal afgelopen week. Niet alleen het ontbreken van de WK koorts in Australië, ook het ontbreken van goede velden waardoor wedstrijden door kunnen gaan. Alle heren Vegter waren zaterdag vrij door afgelaste wedstrijden wegens de regen vlak voor het weekeinde. Alleen Morris speelde in Tuggerah omdat daar kunstgrasvelden zijn. Het kan dus wel.

De regen is in het weekeinde al lang geen spelbreker meer want de zon schijnt zaterdag als Morris met 7 doelpunten ‘man of the match’ wordt. Hij is apetrots op zichzelf en het feit dat de wisselbeker voor ‘man of the match’ gebroken is en daardoor over 2 weken komt, maakt hem weinig uit.

Trent speelt zondagochtend 0-0 en gezien zijn reactie bij terugkomst was het een wedstrijd om snel te vergeten.

De rest van de week zijn de trainingen afgelast omdat ‘Lake Duffy’s’ de enorme regenpartijen niet kan verwerken. Het team van Max wijkt dinsdag uit naar Kincumber om indoor te trainen en daarmee eindigen alle voetbalactiviteiten voor deze week.

Vorig jaar in North Avoca hadden wij dagelijks bezoek van de groen gevleugelde vrienden van Jaimy. Nu de eerste Lorikeets zich weer hebben gemeld begint het dagelijkse bezoek aan ons balkon. Inmiddels zitten 8 Lorikeets (4 stelletjes) minimaal 3x per dag op het balkon. Ontbijt, lunch en avondeten. Ze zitten naast elkaar in de regen, piepen zodra ze ons zien en vechten soms om het brood wanneer Jaimy ze voert. 

Het is een aangename manier om huisdieren te hebben. We hebben er geen last van, alleen plezier.

In het weekeinde ruimen we de laatste dozen op omdat we een kast en een bureau hebben gemaakt op de overloop, de grote ruimte tussen de slaapkamers en de badkamer op de 1^e etage. Het ziet er keurig en opgeruimd uit. De jongens hebben nu een betere plek voor huiswerk en foto’s downloaden en ik kan eindelijk een beetje behoorlijk bij mijn administratie. De enige dozen die we nu nog hebben staan in de garage en zijn vol met boeken, fotoboeken, souvenirs, ingelijste foto’s, lampen en een bed. We kunnen in dit huis niet alles ophangen en/of neerzetten, dat kan pas als we op een dag weer een eigen huis hebben.

Het is koud. En dan bedoel ik ook koud. Het is geen – 10 graden, maar zo voelt het soms wel. De huizen zijn hier niet geïsoleerd, geen dikke muren, geen verwarming. En als het dan ’s avonds en ’s nachts rond de 10 graden wordt is het behoorlijk koud. We proberen in het weekeinde de openhaard aan te maken maar hebben geen aanmaakblokjes en geen kleine takjes. De moraal om in de regen takjes te verzamelen is laag en alleen Max gaat even naar de Shell op zoek naar aanmaakblokjes. Maar helaas; geen aanmaakblokjes en dus een extra trui om ons warm te houden.

Op nu.nl lees ik dat het in Nederland een prachtig pinksterweekeinde is. Veel zon, warm en aan het einde van het weekeinde onweer, regen en gedoe bij festivals en evenementen door het slechte weer. Ik  moet glimlachen als ik lees dat op zaterdag de files naar de stranden enorm zijn en dat het eind van de dag slecht weer wordt en er dan weer files zijn om van de stranden naar huis te gaan. Het zal door de afstand komen maar het staat er zo knullig. Een dag mooi weer en iedereen is in korte broek, naar het strand en de BBQ kan weer aan. De foto’s op FB laten zien dat iedereen geniet van de warmte. Alsof je na 3 dagen wandelen in de woestijn eindelijk een glas water krijgt. De dorst en honger naar zon, warmte en buiten leven is zo groot in Nederland. Als je dat ziet en leest vanaf deze kant van de aardbol, waar we 9 a 10 maanden per jaar mooi weer hebben en 1,5 km van het strand wonen, dan is het alsof je een vergrootglas op Nederland legt. De pietepeuterigheid, het Madurodam-gehalte is dan enorm groot. Zoveel mensen in een te klein landje die allemaal even van de zon willen genieten. Ik begrijp het volledig en zou het niet anders meemaken als ik in Nederland zou zijn, maar nogmaals op afstand ziet het er een beetje kneuterig uit.

Deze week zijn we ook cultuur bezig. Op zondag gaan we naar het zogenaamde Vivid Festival in Sydney. Met je ouders mee naar een festival is niet cool dus Trent gaat niet mee. Die blijft thuis. 10 uur lang alleen met zichzelf lijkt hem heerlijk. Hij bakt ’s avonds patat voor zichzelf en hij probeert de home cinema set aan te sluiten. Een dappere poging die niet slaagt omdat we nog onderdelen moeten aanschaffen.

Alvorens we naar Vivid gaan brengt de trein ons naar nicht Sandra. De trein van Gosford naar Sydney is een drama. De trein heeft (te) weinig treinstellen en als schapen in een hok vinden we 1 stoel en nemen we gedeeltelijk bezit van het gangpad. Mensen op de stations die na ons komen hebben een nog grotere uitdaging want ze komen bijna de trein niet in. Waarom er geen langere treinen worden ingezet is me een raadsel, helemaal gezien het Vivid Festival in Sydney waar bijna iedereen met het openbaar vervoer heen gaat. Maar goed, we bereiken Sydney Centraal Station en nemen de trein naar Huntersville. Het gedeelte met de trein naar Huntersville is nou niet bepaald het gedeelte wat ik in de toeristenblaadjes van Sydney terug kan vinden. Het ziet er niet zo best uit met veel graffiti en armoedige buurten. Sandra haalt ons op in Huntersville en we rijden in 10 minuten naar Sylvania waar Sandra woont. De omgeving is hier prachtig om nog maar te zwijgen van Sandra haar appartement. Hier kunnen we het wel een tijdje volhouden. Glazen ramen van het plafond naar de grond, een terras waar je een voetbalwedstrijd op kunt spelen (of een heel aardig feestje kunt bouwen), uitzicht op zee en een moderne inrichting. Sandra woont hier uitermate prettig.

De Toppers zingen op de achtergrond terwijl we onze gastvrouw ons verwend. Einde van de dag nemen met z’n allen de trein naar Sydney en stappen bij Wynyard uit. Het is druk bij Martin Place waar we middels licht en lasers groeiende bomen op een gebouw zien en bomen en beestjes langs de muren van gebouwen zien bewegen.

We wandelen naar de Opera House en zien de Skyline van Sydney waar ook enkele gebouwen middels lichtstralen een verhaal vertellen. Het mooiste gedeelte is de Opera House waar middels licht en muziek een prachtige voorstelling wordt gegeven op de daken van de Opera House. De ‘stukjes sinaasappel’ die het dak vormen van de Opera House zijn uitermate geschikt om er video beelden op te vertonen. De grafische designs en vormgeving i.c.m. de muziek zijn heel bijzonder om te zien. Dat vinden wij niet alleen, dat vinden er velen met ons want het is erg druk. Kalverstraat Amsterdam op zaterdagmiddag is er niets bij.

We vinden rond 8 uur een trein die ons naar Centraal brengt en Sandra uiteindelijk naar haar auto. Rond 10.00 uur komen we thuis waar we Trent aantreffen die ook een prima dag heeft gehad.

In Nederland is het op maandag 2^e pinksterdag. Een nationale vrije dag. Hier is het de verjaardag van de Engelse koningin en dus een vrije dag voor de Tegenvoeters. Geen Koninginnedag zoals in Nederland, geen vlaggen, geen feest. Alleen maar een vrije dag.

De werkweek is dus kort en ik maak ‘m aan alle kanten nog korter. Ten eerste blijf ik dinsdag thuis. Ik voel me niet 100% maar in alle eerlijkheid is alle energie verdwenen om naar kantoor te gaan. Ik heb mijn ‘kruit verschoten’, het is op, ik ben klaar en wil alleen nog heen om te zeggen dat ik niet meer kom. Of eigenlijk wil ik dat niet eens meer.

Ik breng Morris met de auto naar school want het regent. De regen zorgt voor een kleine verkeersinfarct in Terrigal want op de terugweg van school merk ik dat het verkeer helemaal vast zit. Zo een groot land, zo veel ruimte en toch staat het vast in ons dorp.  Ellen is aan het werk en dus heb ik het rijk voor mij alleen. Ik netwerk, mail, bel en verstuur mijn resume aan een paar bedrijven.

Vandaag was er iemand bij Morris op school met allemaal dieren. Een soort live biologieles. Wanneer Morris uit school komt verteld hij over de grote slang die hij om zijn nek heeft gehad. Morris is niet bang. Foto’s volgen zegt Morris want er zijn foto’s genomen van zijn nieuwe vriendschap met de slang.

Dinsdag besteed ik ook nog maar wat tijd aan de Nederlandse overheid. Die heeft toch niets te doen. We moeten allerlei vragen beantwoorden over het feit dat we in het buitenland wonen, nog wel ingeschreven staan in de gemeente en geen ziektekostenverzekering hebben. Ik begrijp het wel. Echt waar. Je moet een ziektekostenverzekering hebben als je staat ingeschreven in Nederland. Maar wij hebben onze redenen om het voor nu anders te doen en die redenen zijn inmiddels door de leerplicht ambtenaart en de gemeente Heerhugowaard volledig geaccepteerd en goedgekeurd. Nu die mafkezen in Den haag nog. De verhuftering van de Nederlandse maatschappij begint bij de overheid als je weer leest hoe zo een brief in elkaar zit. De tone of voice, de dreiging en het feit dat je eigenlijk al veroordeelt bent is schandalig. Volgens mij werkt het zo dat je schuld aangetoond moet worden in Nederland en niet dat ik me constant moet verdedigen en mijn onschuld moet bewijzen. De brief gaat er uit met alle antwoorden. Ik ben benieuwd naar de reactie.

Ik besluit dinsdagavond om woensdag naar kantoor te gaan. Ik heb inmiddels 2 afspraken staan voor nieuwe banen. 1 Afspraak op vrijdagmiddag, 1 op maandagmiddag bij een recruiter die gespecialiseerd is in mijn vakgebied en ik ben ook nog steeds in gesprek met Sander. M.a.w. ik ga Drake vertellen dat het klaar is.

Om half 9 ben ik woensdag op kantoor. 9 Uur sta ik weer buiten. Een baan armer en een ervaring rijker. Mijn manager JF en ik zijn om half 9 gaan zitten om e.e.a. te bespreken en van beide kanten is het klaar. Ook vanuit Drake is de druk te goot om tegen te houden door mijn manager en moet hij mij laten gaan. Ik stel hem gerust en vertel hem dat ik de eer aan mezelf hou. Dan komt er een hele interessante ervaring die ik alleen ken van films uit Amerika. Mijn manager mag mij niet meer alleen laten en wijkt niet meer van mijn zijde. Procedure. We bespreken samen de lopende zaken en ik draag de projecten aan hem over. Ik geef hem alle log in gegevens en passwords voor mijn computer en neem afscheid van MJ en AE, mijn 2 collega’s. Die zijn nog maar net bekomen van de schrik en nog voor dat ze door hebben wat er gebeurt ben ik al op weg naar de lift. Ik heb aan MJ en AE verteld dat ik er mee stop en JF is daarbij aanwezig. Die ruimte krijg ik nog wel. Maar de rest van Drake zie ik niet meer. Die krijgen een mail van JF dat ik ontslag heb genomen en dat ik weg ben. Mijn klanten (relaties) en kandidaten mag ik niet contacten. Ik lever mijn pasje in om het kantoor binnen te komen en samen met JF ga ik naar beneden. Hij gaat koffie halen. We zien elkaar over een paar weken op vrijdagmiddag om met een biertje afscheid te nemen. Dat wil hij, MJ, AE en ik ook. Dat moet ook wel want dit is geen afscheid. Alle 3 hebben ze een nieuwe opdracht erbij:  een baan zoeken voor Roy.

JF gaat naar rechts en ik ga naar links wanneer we het kantoor uit wandelen. Ik bel Ellen. Het is 9 uur en de laatste grijze pakken en mantelpakjes wandelen naar kantoor. Ik ga koffie halen en ga nog even zitten op een bankje bij Martin Place. Alleen het doosjes met eigendommen ontbreekt want die had ik natuurlijk al thuis staan :-)

Het is goed zo. Ik moet wel lachen om het laatste half uur. Het past wel bij me en hoewel ik nu diegene ben die bijna letterlijk op straat wordt gezet, zou ik dit soort procedures ook in Nederland toejuichen. Ja, er is ongetwijfeld een middenweg (typisch Poldermodel-opmerking) maar in Nederland heb ik te dramatische zaken meegemaakt over afscheid nemen, een maand opzeggen zonder dat je nog iets met iemand kunt (ik krijg een week doorbetaald) en alles onder sociale en emotionele lagen bedekken omdat het zo zielig is. Duh. Het is klaar en dan ga je weg. Meteen.

Drake en ik gaan goed uit elkaar. We hebben alles gedaan wat we konden en nu is het aan Sydney trains om me naar huis te rijden. Right. Mechanische storing bij een vrachttrein en daardoor doe ik er meer dan 3 uur over om van Sydney naar Gosford te komen. De efficiency van vanmorgen is in 1x te niet gedaan door die amateurs van de treinen. Ik ben bekaf wanneer ik thuis kom. Moe van de reis maar vooral moe van de afgelopen weken. Waar de wissel het vanmorgen niet deed bij de treinen, heeft de hele werksituatie wel een wissel getrokken op mij. Het heeft veel energie gekost en weinig opgeleverd. Of laat ik het zo zeggen; het heeft veel opgeleverd in de zin van werkervaring, netwerk, mensen, zaken doen, mentaliteit, maar weinig in echte resultaten.

Bruce Springsteen zingt: “baby we were borne to run” terwijl ik de auto voor de deur zet. De zon schijnt en het is heerlijk weer deze middag. Ellen en ik lunchen samen en ik doe mijn verhaal. Ik ben zo moe dat ik er bijna misselijk van word en besluit naar het strand te gaan. Even de zon, de zee, de warmte en de golven zien en voelen. Terrigal op een winterse woensdagmiddag in het zonnetje is niet verkeerd. Wanneer ik thuis kom van het strand vult het huis zich met ons DNA en licht ik toe dat ik vanaf nu meer thuis ben. Morris stelt de juiste vraag: hoe het nu zit met het visum? De kleinste van het stel heeft goed geluisterd in het verleden. Ik leg hem uit dat er meerdere mogelijkheden zijn en blijven en dat hij vooral gewoon door moet gaan met school, voetballen zijn leven hier. Papa gaat hopelijk snel weer aan het werk en laat papa en mama maar zorgen voor het visum. De rest van ons DNA is er niet zo mee bezig. En dat is misschien ook wel goed.

De State wedstrijd van Jaimy op donderdag is geen succes. Op de paardendrafbaan van Gosford behaald Jaimy de 1 na laatste plaats. Zelfs mijn hardloopschoenen (wat voor maat schoenen heeft dit kind eigenlijk?) helpen niet. Ze waren allemaal ‘keigoed’.

Ellen werkt veel deze week en de boekingen voor volgende week komen ook binnen. Nu ik zonder week zit pakt Ellen al het werk aan. Daar hoeft ze inmiddels niet meer om te vragen. Haar “baas” of eigenlijk opdrachtgever Kristy boekt Ellen inmiddels als vaste kracht. Er komt ook weer een real estate makelaar bij (LJ Hooker Avoca) die opzoek zijn naar een goede schoonmaakploeg. Sterker nog, als we de mail van Kristy goed lezen vragen ze speciaal om Ellen. Ellen zou samen met Kristy nog veel meer business uit deze regio kunnen binnen halen en ik denk dat er een serieus schoonmaak en ‘building management’ bedrijf van te maken is. In deze omgeving is er niet 1 echt schoonmaakbedrijf dat kwaliteit levert en dat laatste is de succesfactor van Kristy en Ellen. Toch heeft Ellen besloten geen carrière in schoonmaken te willen en doet het alleen voor het geld. Ze heeft inmiddels een uitgebreide Skype call gehad met het bedrijf dat in Nederland Candle Covers verkoopt. Ellen kan voor Australië het exclusieve dealership krijgen en de Candle Covers hier gaan verkopen. Daar krijgt Ellen veel energie van en ze wil proberen een serieuze zaak te maken van de Candle Covers. 

Inmiddels is er na een paar mailwisselingen tussen de lokale overheid (Gosford) en ons een brief binnen gekomen waarin staat dat er onderzoek komt naar de bekeuring van Ellen. Onze lokale overheidsafgevaardigde (MP) gaat zich met de zaak bemoeien en we wachten af wat het resultaat zal zijn. Meer dan dit kunnen we niet doen.

De Lorikeets blijven 3x daags komen en vormen een vermakelijke voorstelling. Wanneer ik aan de eettafel zit en opkijk van mijn laptop zie ik ze zitten tegen de achtergrond van de mooie, groene vallei. Want ondanks de winter en enkele kale bomen, blijft het een groene muur waar ik tegen aan kijk. Ik ben vanaf donderdag bezig met solliciteren en bereid me voor op de eerste 2 gesprekken. Het gesprek vrijdagmiddag is iets wat bijzonder goed bij me zou passen. Een design bureau zoekt een Senior Accountmanager Packaging & Branding. Op basis van mijn sollicitatie ben ik uitgenodigd voor een gesprek. Zoals ze in het Engels zeggen; ‘you got to rise to the occasion’. Je moet toegroeien naar het moment om te pieken.

Vrijdag parkeer ik de auto op de 6^e etage van de parkeergarage in Gosford bij het station. Er is geen plek dus zet ik ‘m maar ergens neer waar een paar strepen staan. Ik geloof het wel.

Even voor 2 uur ’s middags sta ik bij Loop Brands voor de deur. Surrey Hills is een heerlijke wijk in Sydney vlakbij het Centraal Station. Een creatieve buurt.

Binnen bij Loop Brands is het een gezellige chaos. Waar het bij Drake netjes, geordend en zakelijk is, is het hier creatief, rommeling en wordt er duidelijk van alles gecreëerd. Mijn gesprek verloopt goed. De Managing Director heeft een vergelijkbare persoonlijkheid als ik en hoort graag zijn eigen stem. Ik probeer mijzelf zo goed mogelijk te verkopen en zonder overdrijven denk ik echt dat ik perfect in het bedrijf zou passen. Ervaring, kennis, soort klanten en de groei die het bedrijf doormaakt, lijken me perfect te passen. Aan het einde van de meeting wil hij graag 3 referenties van me hebben. Een goed teken. 2 Nederlandse professionele referenties geef ik ’s avonds aan hem door en 1 Australische. Mijn manager van Drake zal ook referent zijn en heeft zijn medewerking toegezegd. Zo zie je maar hoe belangrijk het is om goed weg te gaan en relaties zoals deze goed te onderhouden.

Volgende week hoor ik of er een vervolg komt of niet.

Morris is door Ellen van school gehaald. Hij is niet lekker. Ik geloof niet dat hij doodziek is, hij is gewoon niet in orde en heeft wat griep verschijnselen.

Ellen werkt vandaag in een schitterend huis en ik krijg foto’s van droomplaatjes. Ze heeft hard en lang gewerkt vandaag, of eigenlijk de hele week, gelukkig was vandaag de het huis erg mooi en dat scheelt wel in werkplezier als je soms hoort in wat voor soort huizen ze komt.

In de trein terug naar Gosford is het overvol. Ongelofelijk druk en in het gangpad zitten overal mensen. Veel gaan richting New Castle.

Op de terug weg van Gosford naar Terrigal haal ik pizza’s en sushi. Het is tegen half 6 als ik thuis kom. De pizza’s gaan de oven in en de sushi wordt met witte wijn weg gespoeld. Max zijn vriend Joel komt logeren en meekijken naar het WK voetbal. De voetbalkoorts is flink aangewakkerd in huize Vegter en Trent heeft zelfs besloten om de wedstrijd Mexico – Kameroen om 2 uur ’s nachts te gaan kijken. Wij gaan allemaal om 5 uur in de ochtend voor de TV zitten om Nederland – Spanje te kijken. Of beter; voor de laptop. Het TV-net wat hier het WK voetbal uitzendt is door ons niet te ontvangen… Right. Daar gaan we dit weekeinde maar eens werk van maken.

Fijn weekeinde.