Alles is winst

“Winning is a habit, unfortunately so is loosing”

Vince Lombardi - American football player, coach and executive.

Wat lijkt het alweer lang geleden maar het was pas afgelopen zaterdag dat Spanje van de mat werd gespeeld. We zitten allemaal om 5 uur ’s morgens klaar voor de aftrap van het WK. Het is koud in huis maar een extra trui houdt ons warm. Via Whatsapp komen er veel berichten binnen uit Nederland. En uit Spanje. Onze vrienden uit Barcelona zitten ook klaar en het gebruikelijke wederzijdse geplaag houdt na de 2-1 voor Nederland op. Vanaf dat moment is het geplaag een 1 richtingsverkeer van mijn kant. We zitten om mijn laptop heen en kijken via internet. Het TV kanaal dat de wedstrijden uitzendt is niet te ontvangen. Morris en Jaimy zitten respectievelijk links en rechts van me, Ellen en Trent achter ons en Max en Joel kijken vooral de 2^e helft. We blijven allemaal gespannen meekijken hoe het uiteindelijk 5-1 wordt. De Whatsapp berichten en sms berichen uit Nederland, Australië en Spanje volgen. Wij zien op Facebook vrolijke plaatjes uit Nederland. Een vol museumplein, huiskamers in oranje en de creatieve mensen onder ons zetten grappige afbeeldingen op Facebook en Twitter. In alle eerlijkheid zijn dit wel de momenten dat Nederland aan 1 kant heel dichtbij voelt en tegelijk erg ver weg. Met z’n allen voetbal kijken en meeleven met oranje missen we. Het blijkt achteraf dat in de Florida Beach Bar de wedstrijden van Nederland en Australië zijn uitgezonden. Er staan 10 mensen voor het TV scherm in de bar. Vergelijk dat eens met 15.000 man op het museumplein.

Joel, een vriend van Max, is blijven slapen en samen kijken we na Nederland – Spanje de wedstrijd van Australië tegen Chili te kijken. Hij is Engels maar inmiddels een aardige Socceroo geworden.

Vanzelfsprekend kijken wij ook de wedstrijden van Australië. Het TV commentaar is bij de wedstrijd van Australië vergelijkbaar met het aanmoedigen dat we wekelijks langs de lijn meemaken. “Awesome”, “unlucky” en meer positieve en enthousiaste one-liners komen door onze speakers. Het is jammer dat Australië te laat op gang is gekomen tegen Chili want deze 2-1 verlies kan nog wel eens een dure worden.

De voetbalwedstrijd van Max is zaterdag afgelast. Duffy’s is een modderpoel en alleen het kleine veldje voor de jongste spelers is open. Ellen gaat met Jaimy naar Killarney en dat betekent een top 3 wedstrijd voor het team van Jaimy. Het wordt uiteindelijk 1-1 maar het lijkt alsof Jaimy gewonnen heeft. Door de verpletterende winst van Nederland op Spanje krijgen Ellen en Jaimy de complimenten en krijgt Jaimy van menig teamspeler een high 5. Alsof wij hoogst persoonlijk een bijdrage hebben geleverd aan de winst tegen Spanje.

In de tussentijd doe ik boodschappen waarbij het opvalt hoe rustig het is in Erina. Zullen de Aussies dan toch allemaal voor de TV hebben gezeten om de wedstrijd te zien?

Morris speelt einde van de middag een prima wedstrijd. 4-0 winst en onze blonde, harde werker kan tevreden terug kijken op de wedstrijd. Dit keer zonder doelpunt maar wel heel erg aanwezig en actief.

Vlak na thuiskomst van de wedstrijd van Morris heeft Max ook Leon meegenomen, de zoon van zijn trainer Stefan. Wanneer Stefan aan het einde van de dag zijn zoon komt halen belanden Stefan en zijn vrouw bij ons aan de eettafel voor een borrel. De jongens zitten nog even achter de playstation  terwijl wij een drankje doen. Gezellig.

Om de volgende voetbalwedstrijden goed te kunnen bekijken op onze TV hebben we eindelijk (ja, ik weet het!) de Apple TV gekocht. Hadden we veel eerder moeten doen, maar nu hebben we een goede reden. Het werkt allemaal prachtig en ’s avonds kijken we een film op de Apple TV. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven.

Zondagochtend heeft Ellen een ontbijtfeest buiten de deur. Haar ‘baas’ (opdrachtgever) heeft een ontbijt-uitje georganiseerd voor enkele betrokken zoals Ellen en Sonja.

Vaderdag is pas in september in Australië en ik mis dus de kadootjes en ontbijt op bed zoals vele papa’s in Nederland vandaag wel krijgen.  

Trent zijn wedstrijd wordt afgelast en we hebben leedvermaak omdat Italië wint van Engeland. Onze Engelse vrienden zijn teleurgesteld en wij met hun maar er heerst hier altijd wel enige sympathie voor Italië. Al was het maar om het haar van Balotelli dat Morris en Trent bewonderen.

Ondanks het feit dat Duffy’s niet geschikt is om te voetballen gaan de 4 heren Vegter zondagochtend naar Duffy’s. Bal mee, voetbalschoenen en clubshirts aan. Niet om negatief of cynisch te zijn maar meestal eindigen dit soort avonturen in ruzie maar het lijkt deze ochtend goed te zijn gegaan.

Begin van de middag komt Jing langs. Wie? Jing. Samen met haar vader en echtgenoot. Ze komt namens de eigenaresse een paar probleempjes in het huis bekijken. Er lekken een paar kranen, een gordijn is stuk, een deur kan niet dicht en het ophangsysteem om buiten de was op te hangen is stuk.

De eigenaresse is te beroert om een echte klusjesman of loodgieter te laten komen dus komen de Chinezen in het weekeinde langs om de problemen te bekijken en te repareren. Duh. Als je ziet hoe ze de deur proberen te maken lach je ze vierkant uit. De kranen kunnen niet meteen gerepareerd worden maar dat had ik al aangegeven bij onze verhuurder. Onze Chinezen komen tot dezelfde conclusie. Ze gaan na een uurtje weg en de deur klemt nog steeds en de rest van de klusjes moet nog gedaan worden. O nee, het ophangsysteem voor de was is gemaakt. Ik maak een mailtje aan onze verhuurder wat er wel en niet is gedaan en leg alles vast want ik wil achteraf geen gezeur over de kwaliteit van onze klusjesmannen.

De rest van de zondag is een rustige zondag. De openhaard werkt en zorgt dat ons huis heerlijk warm wordt. Ik help Max en Trent met hun huiswerk. Lastige opdrachten waarbij film scenes ontleed moeten worden en Trent een essay moet schrijven over pubers en ouders (!).

Na de Chinezen op zondag mag Ellen op maandag genieten van de Indiërs op maandag. Ze moet schoonmaken bij een Indiase familie en ze kan de geur van Indiase specerijen ’s morgens vroeg al ruiken nog voordat ze binnen is. Over de staat van het huis zullen we het maar niet hebben.

Ik breng Morris naar school en wandel in het schitterende ochtendlicht naar school en terug. De kleur van het licht, de bomen, de temperatuur, het doet me vaak denken aan Zuid-Afrika. Ik zie en voel me dan zo weer in Kaapstad, Stellenbosch of in oostelijk Zuid-Afrika.

Wanneer ik thuis kom vertrekken Max en Jaimy naar school. Ze hoeven maar 5 minuten te wandelen. In deze tijd van het jaar dragen ze over hun blouse een donkerblauwe trui van de High School. Ze zien er bijzonder ‘college’ uit. Haartjes gekamd, tenue aan, trui er over. Heel netjes. En ze lijken een stuk ouder op deze manier.

Voordat ik ’s middags naar Parramatta (vlak bij Sydney) ga, ben ik bezig met contacten leggen en solliciteren onder toezicht van de Lorikeets. Het is een rustgevende ochtend. Iedereen is weg en alleen de groen gevleugelde vrienden maken af en toe geluid. Ik concentreer me en geniet tegelijk van de rust, de zon en de blauwe lucht.

Einde van de ochtend rij ik naar de parkeergarage bij het treinstation van Gosford. Ik verzoek onze lieve heer om parkeergeluk en mijn gebeden worden verhoord. Ik neem de trein van Gosford naar Strathfield en pak daar de trein naar Parramatta. Ik passeer een grote moskee en zie vele Hindoestanen op het treinstation van Parramatta. Geen idee of hier meer mensen uit verschillende culturen wonen dan ergens anders maar het lijkt er wel op. Het is een bijzonder mix van culturen en verschijningen die aan mijn oog voorbij trekken. Naast het treinstation ligt een enorm winkelcentrum in een buurt met allemaal kleine winkeltjes. Ik weet niet of het er iets armoediger uitziet dan bij ons aan de Central Coast maar het ziet er ieder geval anders uit. Een andere sfeer, een ander straatbeeld.

In het winkelcentrum eet ik een broodje en daarna wandel ik in het zonnetje naar het recruitment bureau. Ik ben iets te vroeg voor mijn afspraak en wacht al zittend op een muurtje vlak bij het kantoorgebouw. Verkeer rijdt voorbij tussen de kantoorgebouwen. Wandelaars kijken recht voor zich uit. De cafeetjes en restaurantjes zien er leeg uit. Parramatta op een maandagmiddag is niet de meest inspirerende omgeving die je kunt bedenken.

Mijn afspraak verloopt heel goed en na een uur sta ik weer buiten. Er zijn mogelijk 2 rollen waar ik voor in aanmerking zou kunnen komen en anders zullen ze opzoek gaan naar een baan voor me. Heb het gevoel dat dit bureau er serieus werk van gaat maken.

In de nacht van maandag op dinsdag heerst er rust in huize Vegter. Alleen Trent gaat de wedstrijd Duitsland – Portugal bekijken en voordat hij ’s morgens vertrekt naar school komt hij ons vertellen dat het 4-0 is geworden voor Duitsland. Hoewel we best wel een beetje fan zijn geworden van Cristiano Ronaldo merk ik ook hier enig leedvermaak en lijkt Duitsland wederom een titelkandidaat te zijn. Ik verlies de weddenschap met Trent in deze wedstrijd maar de pot die we met z’n allen hebben voor de wedstrijden van Nederland is er nog niet uit gegaan.

Dinsdag heeft Jaimy weer een atletiek wedstrijd: Tuggerah Lakes Zone Athletics Championships. M.a.w. hier strijden de kampioenen van New South Wales (NSW). Jaimy moet als enige van Terrigal High de 200 meter rennen en wordt 4^e. Niet gek! Maar niet genoeg om de volgende ronde mee te doen. Deze schoolwedstrijden eindigen met een landelijke wedstrijd maar die gaan wij dus niet meemaken. Jay is happy met zijn prestatie en terecht. Wij ook.

Waar Jaimy zo hard mogelijk moet rennen doe ik het iets rustiger aan. Ik ren 9 km en gezien het heuvelachtige parcours ben ik bijzonder content met mijn prestatie. Het is heerlijk weer en Ellen en ik besluiten te gaan lunchen. Ellen is vrij vandaag en soms moet je gewoon even een momentje pakken om even te genieten van het weer en de vrijheid. Daarbij hebben we ’s morgens weer wat visum-technische zaken bekeken omdat ik nu weer een baan zoek en merk dat zelfs een tijdelijk visum op weerstand stuit bij potentiele werkgevers. Permanent resident is echt essentieel om te kunnen werken. Daarnaast zijn we bezig ons te verdiepen in verzekeringen. Ziektekosten verzekeringen in het bijzonder. We hebben een Medicare verzekering, dat is een soort basis verzekering maar die dekt lang niet alles. Sterker nog, omdat geen enkele verzekering hier alles dekt moet je altijd bijbetalen als je bij de tandarts of dokter bent geweest. De rekeningen zijn niet misselijk weten we inmiddels uit bevriende kringen. Sommige van onze vrienden zijn niet verzekerd. Die hebben allen Mediacare en zijn niet bijverzekerd. Dat is aan 1 kant een risico maar de redenering is dat je toch moet betalen als je iets hebt. Wij worden ook niet vrolijk van de bedragen per maand en waar we dan zogenaamd voor verzekerd zijn. Wij hebben met name voor de tandarts een aanvullende verzekering nodig en mocht er serieus iets zijn zoals een ziekenhuisopname of een zware operatie. We duiken nog even door in de wereld van verzekeringen.

De lunch aan het strand in Terrigal is heerlijk. De zon is warm, de lucht blauw en het water helder. De rust van de wintermaanden straalt door in het hele dorp en de sfeer is dan ook ontspannen.

Ellen werkt de rest van de middag aan haar CandleCovers. Met name of ze de CandleCovers kan en mag importeren en verkopen in Australië. Ze is nu bezig contact te leggen met Nederlanders die ook goederen importeren om er achter te komen hoe het hier werkt en welke instantie daar iets over kan zeggen. En kan goedkeuren natuurlijk.

Max traint in Kincumber dinsdagavond terwijl de rest naar MasterChef Australia kijkt. Het komt hier 4 avonden per week op TV en ook dit seizoen is het een (kook)feestje om naar te kijken.

Op TV is er verder niet veel dat mij interesseert. Ik lees nog steeds veel boeken. Het boek dat ik nu lees is geen feestje. Of laat ik het zo zeggen; het lezen is een feestje maar wat er allemaal door meneer Poetin is gedaan (en nog!) is bizar. Ook dit boek over Vladimir Poetin is een aanrader en leert beter de moderne geschiedenis van Rusland te begrijpen wat er momenteel in de Oekraïne aan de hand is.

Woensdag staat wederom in het teken van solliciteren. Ellen besteed de ochtend aan boodschappen doen en Erina onveilig maken. Ik besluit begin van de middag naar het strand te wandelen. Ik wil even genieten van het mooie weer en heb een paar dingen om over na te denken. Vooral hoe ik wel of niet verder wil met de mogelijkheid om te gaan werken met Sander. Soms is frisse zeelucht en een tijdje over de oceaan turen de enige manier om ergens een duidelijk beeld over te krijgen. Wanneer ik over de Lagoon kijk is het water zo helder dat het wel kraanwater lijkt en ik zie prachtige vissen zwemmen. Het lukt me te begrijpen waar ik mee stoei en wat we mogelijk tegen houdt verder te gaan met Sander. Wanneer ik terug kom merk ik dat een grote stap heb gezet in mijn hoofd.

Wanneer de heren woensdag uit school komen heerst er een sfeer van pakjesavond. Alsof de goedheiligman vanavond langs komt. Het is hier vroeg donker dus dat beeld past wel. De boys zijn onrustig en stuiteren door het huis. Jaimy vraagt wel 10x of we hem op tijd wakker maken voor de wedstrijd tegen Australië. De wedstrijd is belangrijker dan tegen Spanje want dit is de wedstrijd die gaat over ‘waar we wonen’ tegen ‘wie we zijn’. Want eerlijk is eerlijk; we zijn natuurlijk nog zo Hollands als spruitjes, bloemkool en zuurkool. Als schaatsen in de winter, erwtensoep en klompen. De jongens zijn hartstochtelijk voor Nederland en ik probeer er nog enige balans in te brengen door af en toe voor Australië te zijn. Maar ik merk dat ik toch echt wel voor Nederland ben.

Maar voordat het zover is gaat iedereen op tijd naar bed. Voorslapen voor de wedstrijd gaat bij iedereen zonder problemen. Alleen Jaimy kan niet slapen want die is ligt letterlijk wakker van de spanning.

En Ellen gaat eerst zelf nog sporten. Kelly is een fanatieke netball speler en vriendin van Toz. Ze heeft via allerlei vrienden en vriendinnen een netball team opgezet en nu gaan ze 1x per week trainen.

Netball? Hou je vast. Netball is korfbal! Wat? Korfbal. Ja, Ellen is gaan korfballen. Voor iedereen die het een fantastische sport vindt, het spijt me vreselijk, maar ik kan er helemaal niets mee. En Ellen eigenlijk ook niet. Maar ja, het is wel gezellig en dat mag natuurlijk ook.

Half 2 ’s nachts gaat de wekker. Trent en ik zetten de TV klaar, Apple TV aan, iPad aan en ja hoor, we hebben scherp beeld en prima ontvangst. De berichten uit Nederland komen binnen via sms, Facebook en whatsapp. Veel mensen leven mee en zoeken contact met ons. De spanning is groot in huize Vegter en er wordt hartstochtelijk meegeleefd. We winnen, we zijn blij en we liggen direct na de wedstrijd allemaal weer in bed. Opvallend is dat iedereen vrijwel direct weer slaapt.

Donderdag zijn de heren Vegter ’s morgens een beetje geïrriteerd. De ochtendshow is altijd al een moment waarop menige onderlinge strijd gestreden lijkt te worden maar nu is het lontje erg kort. Vanavond allemaal maar op tijd naar bed.

Ik breng Morris naar school met de auto. Dat is heel erg Australisch want het is te lopen maar ik heb geen zin om te wandelen vandaag. Misschien heb ik ook wel een beetje slaaptekort want de drukte bij de school bevalt me niet. 1 van de 2 toegangswegen is afgesloten en dan ontstaat chaos vanzelf. Ik ont hou me van commentaar op het thema “vrouwen en autorijden” want daar maak ik geen vrienden mee. Maar wat is het soms moeilijk om een beetje normaal te rijden en te parkeren…

Ellen gaat om 10.00 uur naar haar werk en ik ga achter de laptop zitten op zoek naar werk. Sander tipt me over een klein project en brengt me in contact met de eigenaar van het design bureau dat een mogelijke opdracht heeft. Het is een klein design bureaut en ze zitten in hetzelfde pand als Sander. Sterker nog, ze zitten naast elkaar. Het zou een opdracht kunnen zijn zoals ik er zoveel heb gedaan met PPM. Aangezien mijn referenties in Australië en Nederland nog steeds niet gebeld zijn door het bureau waar ik afgelopen vrijdag een gesprek heb gehad, maak ik graag de afspraak om vrijdag einde van de ochtend in Sydney langs te komen voor een kennismakingsgesprek. Ik vraag direct een ABN nummer aan zodat ik als zelfstandige (freelancer) kan werken.

Het verlies van de Socceroos wordt goed gedragen in Australië. Het feit dat er gestreden is en dat ze bijna van Nederland hebben gewonnen geeft veel moed en trots. Toch blijft de voetbal-media achter bij rugby. De Blues (NSW rugby) winnen woensdagavond een belangrijke wedstrijd tegen Queensland. 80.000 man in het ANZ stadion. Een legendarische overwinning. De Harbour Bridge is blauw verlicht en er is vuurwerk ter gelegenheid van deze winst. Dat zou me voetbal niet zijn gebeurd.

Het weer blijft prachtig. De zon schijnt donderdag de hele dag en de hele middag is het warm. Alleen de avonden, nachten en ochtenden zijn fris. Maar… Duffy’s is dicht en blijft tot en met zaterdag dicht. Zaterdag worden de velden geïnspecteerd en kan er pas besloten worden of er zondag gespeeld kan worden. Dit komt omdat er een week geleden (!) zoveel regen is gevallen. Het is te gek voor woorden. Wanneer we op de site kijken van de CCF (Central Coast Football) staat alles op groen en zijn alle ovals  open. Alleen Duffy’s staat eenzaam en alleen met een vermelding dat het dicht is. Tegelijk staat op Facebook een melding van de troste voorzitter van Terrigal United dat de gemeente na jaren onderhandelen en touwtrekken heeft ingestemd met een kleine $ 500.000,- om Duffy’s te gaan opknappen zodat de velden beter bespeelbaar worden. Mijn cynisme kent geen grenzen. Hoe kun je trots zijn op zo een mededeling na jaren het lelijkste eendje van de klas te zijn geweest. Wij, de ouders, betalen iedere week geld om trainingen mogelijk te maken op andere velden (20-30 minuten rijden bij ons vandaan) en dan als voorzitter op je borst kloppen als na jaren van klagen de gemeente er eindelijk iets aan gaat doen. Mijn handen jeuken om zitting te nemen in het bestuur maar daar ga ik nu nog niet aan beginnen. Wie weet komt die dag nog.

Jaimy en Trent trainen donderdagavond dus in Tumbi Umbi. Max en Morris hebben geen training. We kijken natuurlijk nog een aflevering van MasterChef maar het is vooral een avond waarop we allemaal vroeg naar bed gaan.

Voordat ik naar bed ga kijk ik nog even een stukje nieuws. Er zijn blijkbaar ook strijders uit Australië die momenteel in Irak en Syrië meedoen aan de oorlogen in die landen. Het standpunt in Australië is heel simpel. Wanneer je meedoet aan een oorlog zoals in Syrië en/of Irak moet je dat vooral zelf weten. Het betekent alleen wel dat je Australische paspoort wordt ingenomen en dat je niet meer terug hoeft te komen. Ik heb het niet over de controleerbaarheid maar over de mentaliteit. Het is hier heel simpel wat dat betreft en terugkomers worden niet zoals in Nederland in de gaten gehouden. Geen gelul over je nationaliteit en de daarbij behorende rechten. Opdonderen en niet meer terug komen is hier het beleid. Dat is niet alleen in de media zo, ook de overheid en de publieke opinie delen deze mening.

Om 11.00 uur zit ik vrijdag in Surry Hills, Sydney. Mijn kennismakingsgesprek duurt niet lang maar dat hoeft ook niet. Volgens mij klikt het wel en ben ik eigenlijk wel positief over de uitkomst. Ik krijg energie bij het idee dat ik weer projecten ga managen en dat ik alleen werk. Wie weet welke route hier uit kan komen.

Ellen is ook weer werken, die werkt deze week 3 dagen en Trent is thuis vandaag. Er is een voetbaltoernooi in Verwegistan en hij speelt niet mee i.v.m. zijn leeftijd. Hij mag dan thuis blijven. Leuke school.

Ik had gehoopt nog even bij het bedrijf langs te kunnen gaan in Surry Hills waar ik vorige week mijn sollicitatiegesprek had. Ik heb niets meer vernomen sinds het gesprek. Ik laat een voicemailbericht achter voor Ed, de eigenaar, en hij belt rond lunchtijd terug. We gaan elkaar vandaag niet zien, hij heeft het te druk. Ik vraag nog maar even naar het sollicitatieproces en hoe het er mee staat. Ik verneem dat hij daar nog mee bezig is. Ik denk goed nieuws want als ik er uit lig kan hij me dat ook gewoon zeggen. Aan de andere kant denk ik waarom vraag je niet of ik maandag kan beginnen als je het zo druk hebt. Als je me wilt moet je met me in gesprek gaan. Dat doet hij nog niet. Ik wacht af.

Halverwege de middag kom ik per trein aan in Gosford. De laatste weken kwam ik steeds in het donker aan, nu zie ik Gosford bij daglicht. De zon, de zee, de blauwe lucht, de groene heuvels, de haven met de boten, het is een feest voor het oog. Soms valt het kwartje gewoon weer even hoe mooi het hier is en hoe bijzonder het is dat we hier mogen wonen.

Bij thuiskomst ga ik boodschappen doen in Erina. Trent ligt lang uit op de bank. Hij heeft een ‘drukke’ dag. Ellen haalt Morris uit school en hij heeft na schooltijd een vriendje mee om te spelen.

De weekend boodschappen zijn eind van de middag binnen en terwijl Ellen en ik het avond eten koken krijg ik bericht dat het project aan mijn neus voorbij gaat. Ik baal. Ik baal echt. Dit had zo een mooie stap kunnen zijn om te integreren in de design en brand-wereld van Sydney. Het goede nieuws is dat ik weer iemand heb leren kennen en die zal zeker een andere keer aan me denken (hoop ik). En ik merk dat ik erg veel energie krijg van het idee om als freelancer te werken. Projecten managen zoals ik dat altijd deed zou misschien wel een mooie manier zijn om hier mijn weg te vinden. En de onze bankrekening een beetje positief te houden. Misschien moet ik daar maar eens over nadenken want het balen van het mislopen zegt wel iets. Ik wilde het blijkbaar heel erg graag.

Fijn weekeinde.