Structuur

“These are the seasons of emotion,

and like the winds, they rise and fall.”

Led Zeppelin

Na de verschillende fases ‘Doen!’, ‘Verleiding’ en ‘Chaos’, komt er na de transitie van Nederland naar Australië ook weer enige structuur in ons leven. De ‘to do-lijst’ ligt continue op de kleine tafel bij de keuken. Zodra er iets te binnen schiet schrijven we meteen op de lijst wat we nog moeten regelen. De lijst is niet zo groot, maar behelst wel belangrijke zaken zoals de ziektekostenverzekering (Medicare), Max en Jaimy die officieel nog ingeschreven moeten worden op de High School, een auto vinden, telefonie (hoe, wie, wat, waar, in het land van telefonie aanbieders), verhuisbericht aan de Immigratie Department, bevestigingen aan de scholen vragen dat de kinderen onderwijs volgen om vrijstelling te behouden van leerplicht in Nederland, de meterstanden nog doorgeven aan NUON en PWN in Nederland, opnieuw inschrijven NDDS (Diabetes vereniging van Australië) en zodra de jongens naar school zijn volgen er weer acties. Op school moeten we weer allerlei spullen aanschaffen, inschrijven voor bepaalde klassen en semesters en vooral (bij)betalen.

Op maandag, de dag na Australia Day, zijn meer winkels open dan we dachten. We gebruiken de middag om een belangrijk punt op onze lijst aan te pakken: een auto. Een lastig vraagstuk. Wat hebben we nodig? Hebben we echt een 6-seater nodig? Moeten we niet een klein, goedkoop en vooral zuinig autootje kopen? We wikken en wegen en maken een rondje langs de verschillende dealers en autobedrijven. 1 Bedrijf heeft 2 auto’s staan waar we toch wel enthousiast over zijn. Maar dat zijn 4x4 auto’s en heb je die nu echt nodig? Wel genoeg stoelen, dat dan weer wel. Veel kilometers op de teller, maar wel betaalbaar. We gaan er over nadenken en op internet maar eens (prijs)vergelijken.

Dinsdag. Trent gaat voor het eerst met de bus naar school. Half 8 staat hij bij de opstapplaats. Ellen is meegelopen. Daar gaat hij. 16 Jaar en op weg naar de voetbalschool. Spannend. En niet alleen voor hem. Morris brengen we weg want die gaat bij een vriendje spelen en Max en Jaimy gaan met ons op pad richting Erina. Telefonie heeft nu hoge prioriteit. We hebben nog veel formulieren in te vullen voor allerlei verschillende zaken en overal wordt een telefoonnummer gevraagd. Dus hebben we telefoonnummers heel snel nodig. We slagen en hebben 5 nieuwe Australische nummers. Het voelt als weer een klein stapje op weg naar integratie.

We rijden langs de High School om eens te checken hoe laat Jaimy woensdag moet beginnen. Op zich wel bijzonder als je dat de dag van te voren moet uitzoeken, we hebben nl nog niets gehoord van de school waarschijnlijk door de zomervakantie die net voorbij is. Ik heb altijd veel contact gehad met de High School en als ik met Max en Jaimy kom aanlopen hoeven we ons ook niet meer voor te stellen. Integendeel, de familie Vegter is wederom welkom op school en ze zijn al geaccepteerd en ingedeeld. Max en Jaimy starten op hun eerste schooldag, maar of ik nog wel even een stapel met formulieren en extra formulieren voor Jaimy i.v.m. zijn diabetes wil invullen. En of ik alles nog voor half 4 dinsdagmiddag kan terug brengen. Right. Ik zorg ervoor want ik wil dat Jaimy kan starten woensdag en Max op donderdag. En zo geschiedde.

Als dinsdag al een mooie dag was, dan toept woensdag daar overheen. Prachtig weer. Zon en warm. Morris gaat naar school, terug naar zijn oude school. Jaimy brengen we naar de High School. We hebben het eerder meegemaakt, maar het blijft toch wel een dingetje om je kind af te zetten bij een grote school en achter te laten. Helemaal in het buitenland. Maar de jongens hebben vaker met dit bijltje gehakt en Jaimy stapt zelfverzekerd uit en gaat naar binnen. Alleen Max heeft nog een dagje vakantie en besluit met Ellen en mij mee te gaan om nogmaals op auto onderzoek uit te gaan.

We rijden naar Tuggerah, ca 20 minuten rijden vanaf Terrigal. Waar in de rest van de wereld INXS, Men at Work en Ice House al lang zijn uitgestorven, zingen ze hier nog iedere dag de radio vol. De zon schijnt, muziek aan, wat kan ons gebeuren als we over het asfalt rijden. In Tuggerah zijn veel autobedrijven. We maken een ritje in een Kia maar dat is het niet en verder zien we ook niet iets wat ons aanstaat. Om 13.00 melden we ons in East Gosford om een testrit te maken met de 2 auto’s die we maandag al gezien hadden. Tsja. En als je dan in een Toyota Landcruiser Prado stapt (wel een oudje hoor – 1996) en de V6 blaast je de eerste de beste heuvel op, dan voelt dat wel heel lekker. De 2^e auto gaat er niet overheen waardoor we met een ‘uitdaging’ zitten. We wilden eigenlijk geen 4x4, maar prijs/kwaliteit van de Toyota vs ‘het alternatief’ laat zien dat we waarschijnlijk toch uitkomen op deze auto. Veel kilometers, hoge leeftijd (hoewel dat voor Australische begrippen wel meevalt), maar het past na wat onderhandelen net in het budget. We gaan er een nachtje over slapen. Donderdag nemen we de beslissing.

In de namiddag komen Morris en Jaimy uit school. Ze hebben het top gehad. De formulieren, newsletters en enthousiaste verhalen komen ons tegemoet. Alles is goed gegaan. Morris verteld ’s avonds hoe blij hij is om weer naar ‘zijn’ school te gaan. De namiddag is relaxed. Trent blijft thuis, Ellen ook, en de rest gaat naar het strand. Wat een luxe is dit toch. Na school even de zee in en naar het strand. Het is en blijft een feestje.

Na het eten is het weer een avondje met formulieren. Inmiddels associeer ik Australië bijna met formulieren, maar het hoort ook bij een opstart fase. We kunnen steeds meer wegstrepen van ons lijstje waardoor er over een paar dagen 2 grote actiepunten overblijven: huis en werk. De molen begint te draaien en draait iedere dag een beetje harder.

Wanneer Max gaat slapen vraagt hij of ik iets wil uitzoeken van een visum van een vriend van hem. Zijn ouders hebben namelijk net het ‘permanent resident’ visum gekregen. Het felbegeerde papiertje om hier te kunnen blijven. Hij vraagt me of ik echt mijn best wil doen met ons visum om hier te kunnen blijven. Ik zeg iets over ‘mijn best doen’ en als het niet lukt zeg ik iets over ‘Nederland’ en ‘thuis’. Waarop hij aangeeft dat Australië thuis is. Ik beloof hem dat ik er alles aan zal doen om hier te kunnen blijven. Ik kan niet beloven dat het gaat lukken, maar ik zal er alles aan proberen te doen.  

Australia Day

“I’d rather laugh with the sinners than cry with the saints, the sinners are much more fun.”

Billy Joel

Na veelvuldig WhatsApp contact met Darren en Toz over de plannen voor Australia Day, wordt duidelijk dat we naar The Haven gaan. The Haven is een eigenlijk het einde van Terrigal. Of het begin, het is maar hoe je het bekijkt. Een groen park, café/restaurant, prachtig zeezicht, strand, BBQ plekken, een Rugby en Cricket veld, en dat allemaal aan zee. Iedere zondag wordt deze plek ingenomen door Australiërs die hier BBQ-en met familie de dag doorbrengen. En wanneer er Rugby of Cricket wedstrijden zijn is parkeren een probleem. Het is een plek waar veel evenementen plaats vinden. Voor een rustige Australia Day is dit een ideale plek.

Tegen 11 uur zijn we ter plekke waar de Engelsen al geland zijn. De kinderen voetvallen, rugbyen, spelen en de rest zit, drinkt en eet. Picknicken met genoeg wijn en bier. Als Darren en Toz de Engelsen uit het zuiden zijn, zijn het hun Engelse vrienden uit het Noorden die niet veel later volgen. West Ham United, Liverpool en AZ Alkmaar verenigd in Australië. Allemaal permanent of tijdelijk in Australië. Allemaal dezelfde reis afgelegd zoals wij.

Wanneer Morris zijn vriend Kael opduikt is dat een ontroerend tafereeltje. Op afstand van elkaar lopen ze op elkaar af en het enige dat nog ontbreekt is filmmuziek om te zien hoe ze elkaar in de armen vallen. Het blijft bij een hand en een klap op de schouder, maar ze zijn allebei heel blij om elkaar weer te zien.

De rest van de dag trekt aan ons voorbij. Het is bijzonder rustgevend. Niets moet, alles mag. In Australië is het gebruikelijk dat je je eigen drinken en eten meeneemt. Iedereen heeft hier een Eski, een koelbox. Je kunt natuurlijk alles delen wat je hebt meegenomen, maar dat is geen regel. Het is eerder normaal dat je alleen je eigen drinken en eten nuttigt. Maar wij hebben allemaal nog genoeg Europees bloed dus vloeit de gezamenlijke wijn rijkelijk en is al het bier einde van de dag op.

’s Middags komt de zon door de wolken en we merken dat zon in dit jaargetijde enorm sterk is. Factor 50 moet ons beschermen, maar we zijn zo wit dat factor 50 het niet redt. Bij thuiskomst kun je exact zien waar de zonnebrand op onze huid zat. En waar ze niet zat is het rood. Heel erg rood. Vooral Morris is verbrand en bij ons allen zijn de nek, voorhoofd voeten verbrand.

Na de douche einde dag en de nodige after sun, rijden we naar Darren en Toz. 4 Kinderen op de achterbank van een Nissan Micra blijkt te kunnen. We hebben een heerlijke BBQ in de tuin en drinken koffie op het terras met uitzicht op de prachtige horizon. Veel beter gaat het niet worden. Dit is de Aussie way of life. Dit is volop genieten.

Wanneer we rond half 10 ’s avonds thuis komen storten we allemaal in. Alleen Trent is ‘niet moe’ en blijft nog even TV kijken als de rest gaat slapen. De jet leg lijkt nu al verleden tijd want iedereen valt zonder problemen in slaap.

Een week geleden nog in Nederland aan het inpakken en afscheid nemen, nu alweer Australia gevierd. Deze week gaan de kinderen beginnen met school. Dan gaat het ook tijd wordend dat Ellen en ik in actie gaan komen. Er is ‘werk aan de winkel’. Het startschot om werk te zoeken is nabij.

Klaar voor de start

“Dit is de eerste dag


ik ben wakker en snel


ik zie scherper dan ooit 


luister luister luister hoor hoor maar hoe mijn hart bonkt



dit is de eerste dag 
en op mijn net nieuwe huid voel ik de zon voor het eerst 


adem in en adem uit

voel ik hoe mijn bloed stroomt”

Spinvis – Dag 1

Wanneer we vrijdagochtend langzaam zijn opgestaan en genoten hebben van een rustige ochtend in Huize ‘Darren en Toz’, gaat vanaf de middag het programma van start.

Sonja geeft mij en Trent een lift naar het autoverhuurbedrijf in Gosford, waarna de gehuurde Nissan Micra Trent en mij naar de International Football School (IFS) brengt. De jet leg doet volop haar werk maar desondanks zijn we op weg om een bezoek te brengen aan Trent zijn nieuwe school. Trent gaat niet terug naar de High School in Terrigal maar gaat naar de IFS. Voetballen in combinatie met leren. Een soort CIOS maar dan volledig ingericht op voetbal. We wandelen door de enorme oppervlakte van de school, de velden, de lokalen. Het ziet er prima uit.

Lesgeven gebeurd meer op project basis waarbij de leraar een soort coach is die groepen met studenten aanstuurt en begeleidt. Deze manier van lesgeven schijnt bijzondere goede resultaten voort te brengen.

Trent zal met de bus opgehaald worden in Terrigal iedere morgen om 7.30 uur. De rit naar school duurt ca 3 kwartier. Na het schoolbezoek rijden we opgetogen naar Erina, de plaats vlak bij Terrigal met een enorm winkelcentrum waar je alles wat je kunt bedenken kunt kopen.

We hadden het idee alleen de belangrijkste spullen te kopen zoals avondeten, drinken en ontbijt, en om zaterdag de grote inkopen te doen. Maar als ik bij de kassa sta en in het karretje kijk dan is die vol. Of dit zijn de belangrijkste spullen en dan hebben we heel veel belangrijke spullen nodig of we hebben gewoon teveel gekocht. De rekening laat zien dat we een eerste bijdrage hebben geleverd aan de economie van Erina.

Op de terugweg naar Terrigal vraag ik aan Trent wat hij er van vindt om terug te zijn. Hij vat het heel mooi samen: “het is alsof we terug zijn na een lange vakantie”. En dat klopt. Zo voelen we het allemaal. We zijn thuis gekomen na een vakantie. Alles is zo bekend, zo gewoon, alsof we niet weg geweest zijn.

Bij terugkomst in Terrigal rijden we naar ons appartement. Ellen is daar al en is koffers aan het uitpakken en alles aan het indelen. Het is bizar. 1 ½ Jaar geleden zijn we ook in dit appartement gestart en nu zijn we er weer. Het voelt ieder geval goed. Na enig uitpakwerk begint bij ons allen de batterij op te raken en twijfelen we zelfs of we nog iets te eten moeten maken. Toch doen we dat en vlak daarna stort als eerste Morris in, niet veel later gevolgd door Jaimy en Max. Om 21.00 uur is het stil.

Het is ’s nachts rommelig. Iedereen wordt wel een keer wakker, maar tegen de ochtend blijkt dat we het met z’n alleen niet slecht gedaan hebben gezien de jet leg.

Het is heerlijk om buiten te ontbijten. Korte broek, koffie, prima begin van de dag. Gezien onze kleine huurauto rij ik 2x naar Erina zodat we allemaal mee kunnen. We hebben een flinke lijst met boodschappen en moeten zwarte, leren schoenen kopen voor Morris, Jaimy en Max. Dat is verplicht op school. Ook nog schoolkleding (tenue/uniform) gekocht en zo zijn de heren weer klaar voor de eerste schooldagen volgende week. Hoewel we voor Jaimy en Max nog steeds geen bevestiging hebben gehad van de High School dat ze kunnen starten volgende week…

We kopen veel. Heel veel. Een starters-pakket voor een gezin met 6 personen aan eten, drinken, schoolkleren, handdoeken, keukenspullen etc. Een financiële injectie in de economie van Erina is een feit als ik in 2x iedereen en de aankopen weer terug rij.

Onze aankomst, verblijf bij Darren en Toz, de auto, bezoek aan de IFS, alle boodschappen, schoolkleding en andere aankopen zijn achter de rug en we hebben even vrij. Volgende week gaan we verder met verzekeringen, inschrijven voetbalclub, telefonie, auto kopen etc. De lijst is nog lang niet af, maar de aftrap zit erop.

De middag is rustig. We gaan naar het strand en Trent gaat naar The Haven met vrienden voetballen. Dat is het mooie van terugkomst, er is al een vriendengroep en aansluiten is geen probleem.

We maken mee dat iedereen het water uit moet omdat de lifeguards denken dat er een haai gesignaleerd is, maar het bleek een dolfijn. Die zien we vanaf het strand de baai binnen zwemmen.

Rond het avondeten slaat de vermoeidheid van de jet leg weer toe en besluiten we na het eten een rondje te wandelen aan het strand, langs de boulevard. Het is gezellig druk. Morgen is Australia Day en veel plaatsen maken zich op voor feesten (Australia Day: noem het maar een soort Koninginnedag. Op 26 januari 1788 kwam Arthur Phillip uit Engeland aan in Botany Bay (Sydney) met het eerste schip met gevangen. Hij was ook de eerste gouverneur van Australië. Dit eerste schip was tevens de start van de inbeslagname van Engeland van Australië en tegelijk dus de start van de ondergang van de Aboriginals. Australia Day is een groot feest in Australië, maar kent dus ook een keerzijde).

Wanneer we rond lopen in het centrum van Terrigal lijkt het of alsof we in ons eigen fotoboek lopen. In onze eigen video, in een droom. De winkeltjes, de cafeetjes, het bandje dat speelt in de Florida Beach Bar, het soms onwerkelijk. We zijn er maar soms ook even niet. Het is heerlijk om hier te lopen en gewoon weer verder te gaan waar we gebleven waren. Dag 1 van hopelijk nog heel veel mooie dagen.

De weg terug

“The sea wants to kiss the golden shore

The sunlight warms your skin

All the beauty that's been lost before wants to find us again.”

U2 – Ordinary Love

Het is dinsdag 4 uur in de namiddag als de woonkamer vol ligt met spullen. 3 Grote tassen, 3 grote koffers en 6 kleinere koffers voor de handbagage liggen verspreid door de kamer. Hoeveelheid spullen, hoeveelheid kilo’s en hoeveelheid ruimte zijn de strijd met elkaar aangegaan onder leiding van Ellen. We weten even niet hoe we het erin moeten krijgen en tegen 5 uur stoppen we er mee. We besluiten een tas met ‘restspullen’ mee te nemen en bekijken voor het inchecken op het vliegveld hoe we deze laatste spullen meenemen.

Om 5 uur zijn we allemaal bij mijn ouders: ‘Het laatste avondmaal’. Zo ziet het er een beetje uit, gelukkig voelt het niet zo. Wanneer we rond 7 uur bij ons huis terug zijn om de laatste spullen in te pakken en af te ronden en weg te gaan naar Schiphol, komen er steeds meer mensen ons gedag zeggen. Het is bijzonder warm en ontroerend om iedereen zo betrokken te zien. Wij banen ons een weg door de emoties en rijden weg. Na 1 ½ jaar maken we exact het zelfde tafereel mee. Het went nooit.

Net zoals het afscheid op Schiphol nooit zal wennen. Tranen van mijn moeder, betekent tranen bij de kinderen. Vriendinnen nemen afscheid, vriendjes zeggen elkaar gedag. Ouders proberen zich groot te houden. We gaan de poortjes door. We zwaaien. We zijn weer alleen.

De bagage is allemaal mee. De koffers vol, de kilo’s genoeg. We zitten op onze stoelen met de juiste nummers. De motoren bulderen als we opstijgen. Het duurt niet lang voordat we door de wolken schieten en het vliegtuig gas terug neemt. We zijn onderweg. 24 uur in niemandsland. Tussen afronden en afsluiten in Nederland en tussen opstarten en beginnen in Australië. 24 uur waarin we even adem halen, waarin we even helemaal niets moeten. We geven ons over aan de piloot en de stewardessen uit Singapore.

Half 9 donderdagavond lokale tijd landen we heel zacht in Sydney. Het is een momentje. We zijn terug. Het is donker dus we zien niet veel als we iets na 10.00 uur in de trein stappen. De douane, controles en andere poortjes tussen het vliegtuig en de trein hebben we doorstaan. Er staat ons nu niets meer in de weg. Met z’n 6-en slepen we meer dan 200 kg aan bagage met ons mee. Het zal een mooi gezicht zijn geweest. We hebben het warm. Niet alleen is de temperatuur de oorzaak, ook vermoeidheid speelt een rol. We houden de korte lontjes uit elkaar en zorgen dat we elkaar niet in de haren vliegen. De bijna 2 uur in de trein zijn rustig en we merken dat de reis van Nederland naar Terrigal zijn einde begint te naderen.

Wanneer we uitstappen in Gosford regent het. Maar zoals iemand ooit zong ‘het regent zonnestralen’. Darren en Toz staan op het perron en het weerzien is bijzonder warm. We rijden naar hun huis en zien de wegen en straten van het ons bekende Terrigal en omgeving. Ik durf wel te stellen dat het gevoel van ‘thuiskomen’ begint op te zetten. Zijn we eigenlijk ooit weggeweest? Het is bizar, vreemd, mooi en heel fijn om hier te zijn. Zo sta je in Nederland, zo sta je in Terrigal, Australië.

Wanneer de lichten uitgaan zijn we schoon, voldaan en vreselijk moe. Maar we zijn blij om terug te zijn. We zijn terug om verder te gaan waar we gebleven waren.