De weg terug

“The sea wants to kiss the golden shore

The sunlight warms your skin

All the beauty that's been lost before wants to find us again.”

U2 – Ordinary Love

Het is dinsdag 4 uur in de namiddag als de woonkamer vol ligt met spullen. 3 Grote tassen, 3 grote koffers en 6 kleinere koffers voor de handbagage liggen verspreid door de kamer. Hoeveelheid spullen, hoeveelheid kilo’s en hoeveelheid ruimte zijn de strijd met elkaar aangegaan onder leiding van Ellen. We weten even niet hoe we het erin moeten krijgen en tegen 5 uur stoppen we er mee. We besluiten een tas met ‘restspullen’ mee te nemen en bekijken voor het inchecken op het vliegveld hoe we deze laatste spullen meenemen.

Om 5 uur zijn we allemaal bij mijn ouders: ‘Het laatste avondmaal’. Zo ziet het er een beetje uit, gelukkig voelt het niet zo. Wanneer we rond 7 uur bij ons huis terug zijn om de laatste spullen in te pakken en af te ronden en weg te gaan naar Schiphol, komen er steeds meer mensen ons gedag zeggen. Het is bijzonder warm en ontroerend om iedereen zo betrokken te zien. Wij banen ons een weg door de emoties en rijden weg. Na 1 ½ jaar maken we exact het zelfde tafereel mee. Het went nooit.

Net zoals het afscheid op Schiphol nooit zal wennen. Tranen van mijn moeder, betekent tranen bij de kinderen. Vriendinnen nemen afscheid, vriendjes zeggen elkaar gedag. Ouders proberen zich groot te houden. We gaan de poortjes door. We zwaaien. We zijn weer alleen.

De bagage is allemaal mee. De koffers vol, de kilo’s genoeg. We zitten op onze stoelen met de juiste nummers. De motoren bulderen als we opstijgen. Het duurt niet lang voordat we door de wolken schieten en het vliegtuig gas terug neemt. We zijn onderweg. 24 uur in niemandsland. Tussen afronden en afsluiten in Nederland en tussen opstarten en beginnen in Australië. 24 uur waarin we even adem halen, waarin we even helemaal niets moeten. We geven ons over aan de piloot en de stewardessen uit Singapore.

Half 9 donderdagavond lokale tijd landen we heel zacht in Sydney. Het is een momentje. We zijn terug. Het is donker dus we zien niet veel als we iets na 10.00 uur in de trein stappen. De douane, controles en andere poortjes tussen het vliegtuig en de trein hebben we doorstaan. Er staat ons nu niets meer in de weg. Met z’n 6-en slepen we meer dan 200 kg aan bagage met ons mee. Het zal een mooi gezicht zijn geweest. We hebben het warm. Niet alleen is de temperatuur de oorzaak, ook vermoeidheid speelt een rol. We houden de korte lontjes uit elkaar en zorgen dat we elkaar niet in de haren vliegen. De bijna 2 uur in de trein zijn rustig en we merken dat de reis van Nederland naar Terrigal zijn einde begint te naderen.

Wanneer we uitstappen in Gosford regent het. Maar zoals iemand ooit zong ‘het regent zonnestralen’. Darren en Toz staan op het perron en het weerzien is bijzonder warm. We rijden naar hun huis en zien de wegen en straten van het ons bekende Terrigal en omgeving. Ik durf wel te stellen dat het gevoel van ‘thuiskomen’ begint op te zetten. Zijn we eigenlijk ooit weggeweest? Het is bizar, vreemd, mooi en heel fijn om hier te zijn. Zo sta je in Nederland, zo sta je in Terrigal, Australië.

Wanneer de lichten uitgaan zijn we schoon, voldaan en vreselijk moe. Maar we zijn blij om terug te zijn. We zijn terug om verder te gaan waar we gebleven waren.