Doorschuiven

Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent

Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent

Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent

Ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben

Is dit nu later

Stef Bos – Is dit nu later

108%! Ik kom niet meer bij van het lachen. Ik ben de beste. Ik heb de hoogste score. Ik verkoop de meeste dozen. Echt waar. De resultaten t/m juli 2014 worden in ons kantoor gepresenteerd middels 2 grote TV schermen en spreadsheets worden uitgedeeld door mijn manager Steve. En gemaild. En achter mijn naam staat in de mail: “well done”. Maar ik heb nog niets gedaan! Ik ben net begonnen en heb volgens mij heb ik nog geen box verkocht. Geen carton extra aan de man gebracht. Geen cross selling van 1 van onze andere divisies tot stand gebracht. En toch sta ik op nummer 1. Voor zolang als het duurt. De klanten die aan mij zijn toegewezen doen het goed en blijkbaar hebben mijn klanten iets meer besteld dan de budgeten hadden verwacht. En dus scoor ik als enige 8%  boven budget.

Wanneer het eind van de maand is en we vrijdag 29 augustus aantikken sta ik op nul als het aankomt op verkopen van andere divisies. Het scherm laat een nul achter mijn naam zien. Natuurlijk, ik heb nog geen verkoop deal gesloten voor 1 van onze andere divisies. Nog geen belletje gepleegd. Maar de TV schermen zijn onverbiddelijk. Einde van de maand en de cijfers regeren. Meten is weten en ik schijn na amper 5 weken gewoon mee te doen.

Het regent aan de Central Coast. Al een week lang. Wanneer we op zaterdagmiddag koffie gaan drinken in Avoca begint het weer te regenen. De surfers trekken zich er niets van aan. Ze blijven surfen op de golven terwijl Ellen en ik aan een cappuccino zitten met een warme muffin. De kleine momenten die we soms even hebben in het weekeinde proberen we ten volle te benutten. Hoewel het voetbalseizoen op z’n einde loopt en we straks meer tijd hebben om uitjes te plannen in het weekeinde, hebben we nu al sterk de behoefte om meer van de omgeving te zien. Ergens heen te rijden en koffie te drinken of te wandelen en te genieten van de prachtige omgeving. Deze zaterdagmiddag zijn Jaimy en Morris met ons meegegaan en terwijl wij koffie drinken zijn zij aan het voetballen op het strand. Ik denk dat Jaimy beter zijn surfboard had mee kunnen nemen, want de golven zijn erg goed deze middag in Avoca.

Sociaal gezien maken de kinderen vorderingen. Steeds meer zijn ze met vriendjes op pad. Feestjes, naar de film of voetballen, ze gaan gelukkig steeds meer op pad. Op een zondagmiddag heeft Morris een feestje bij een trampoline-tent en zijn Max en Jaimy bij een vriendje. Trent vaart zijn eigen koers en is thuis. Wij zijn ‘alleen’ en dat is heerlijk. We rijden richting Woy Woy en drinken onze cappuccino’s aan het water. We kijken over het water, aanschouwen de bootjes en de pelikanen die voorbij vliegen. De zee is glad, de bergen groen en de zon probeert echt om er een heerlijke zondagmiddag van te maken. Met een beker koffie in je hand kan de wereld er soms zo mooi uitzien. Vredig. Rustig. In balans.

2 Jaar geleden kwamen we hier aan op 24 augustus. We vlogen vanuit Nederland op 23 augustus 2012. Bij aankomst hadden we onze korte broeken en T-shirts al aan. In Australië is het ’altijd zomer’ en dus waren we voorbereid op warmte en zonneschijn. Nu weten we het af en toe niet meer. Het begrip “4 seasons in one day” viert hoogtij in deze periode. Om 8 uur ’s morgens heb ik me al 2x omgekleed. Wel een jas, geen jas. Wel een trui, geen trui. Korte mouwen, lange mouwen. Het blijft een gok want al maak je de juiste keuze op het moment van vertrek, 10 minuten later kan het al de verkeerde keuze blijken te zijn.

Het is zondag 31 augustus als Trent de halve finale speelt van de Central Coast competitie. Zijn team is in de top 4 geëindigd en dus spelen ze de ‘play offs’. Vorige week kwamen ze in de kwart finale 10 minuten voor tijd van een 3-1 achterstand terug en konden uiteindelijk de wedstrijd naar zich toe trekken met een 5-3 winst. Dus deze zondag spelen de U18 de halve finale tegen “aartsvijand” Budgewoi. Er is publiek en het zonnetje doet zijn best. Terrigal speelt een waardeloze 1^e helft. Toch staat Terrigal met 1-0 voor in de rust. De 2^e helft wordt er eindelijk goed gevoetbald en winnen we met 5-1. Trent speelt sterk en het is bijzonder te zien wat 6 maanden voetbal bij IFS en Terrigal met hem hebben gedaan. Volgende week zondag de Grand Final. Na Max die de finale won, mag nu Trent zich opmaken voor de finale volgende week zondag.

We hebben weer water-gedoe. In het weekeinde. Ik had de makelaar al gewaarschuwd dat de kwaliteit van de kranen niet goed was en na 30 jaar gaat lekkage vanzelf gaat ontstaan als je kranen niet onderhoudt. De kraan in de douche van de jongens lekt alsof je de klok hoort tikken. De eigenaresse wil het laten repareren door mister Myagi en zijn kompaan over een week op zondag. Lekker goedkoop voor de eigenaresse en het kost ons een zondag. Het is een nadeel dat Ellen inmiddels rechtstreeks contact heeft met de eigenaresse want ze probeert op deze manier ons te helpen maar dat gaan we niet doen. Hier heb je een makelaar voor. We vertellen de eigenaresse dat we haar voorstel niet accepteren en bellen de makelaar. De makelaar regelt het meteen. Op maandag staat er een mannetje in onze badkamer die weet wat hij doet. En een paar dagen later is het mannetje weer terug en vervangt tijdens dit bezoek alle kranen in het huis. Kijk, zo hoort het. Onze makelaar heeft dit goed geregeld.

Het enige dat de eigenaresse van ons zelf mag regelen is het schoonmaken van de dakgoten. Dat heb ik in maart al geprobeerd, nu gaat ze het toch echt laten schoonmaken. Ik denk dat de regenval van de afgelopen dagen toch enige zorgen heeft gegeven bij de eigenaresse want op zondag staan mister Myagi en zijn kompaan weer voor de deur. Wij zijn er niet want wij zijn de halve finale kijken  bij Trent. Het hoeft ook niet want het betreft alleen werkzaamheden die buiten moeten gebeuren. Om 4 uur ’s middags gaan ze weer weg. Onze dakgoten zijn eindelijk schoon en vrij van bladeren en takken.

Ik doe op maandag 25 augustus mee aan de ALS ice bucket challenge. In een kort filmpje leg ik uit waarom ik mee doe. Mijn kinderen, Ellen, familie en vrienden doen mee. Ik ook. Mijn eerste reactie was ‘nee, ik ga dit niet doen’. Meelopen met de rest doe ik niet aan mee. Waarom een bak water/ijs over mijn hoofd? Wat heeft het voor nut. Maar ik kwam tot het inzicht dat het nut heeft. Als dit de manier is om geld in te zamelen is het prima. Als dit de manier is om mensen wakker te schudden dan is het water en ijs een mooi symbool voor dat wakker schudden. Om mensen bewust te maken van het leed dat er achter ALS schuilt, maar ook achter al die andere ziekten. Iedere dag strijden mensen tegen een ziekte. En al is die niet altijd dodelijk, geloof me als ik zeg dat de strijd op lange termijn soms net zo zwaar is. En wie ben ik om dan niet mee te doen. Ik strijd mee voor al die mensen die vechten. Dag in dag uit. Dodelijk of niet. Een ziekte of aandoening waar we met z’n allen een oplossing voor kunnen vinden vraagt om een ieders medewerking en inzet. Dus een emmer water. Dus een donatie. Dus meedoen. Omdat het kan. Omdat het moet.

De regen houdt aan deze week. Op een avond sta ik bij een kruispunt te wachten op groen licht. Het is donker, het is laat. Ik ben moe. Als ik naast me kijk zie ik de grond bewegen. Ik zie het asfalt naast mijn auto bewegen en wegglijden. Toch rij ik niet. Ik sta stil. De weg lijkt zich aan mij voorbij te trekken maar er gebeurt niets. Het is regen die mijn waarneming verstoort. De regen glijdt over het asfalt en het is alsof de weg beweegt. Zoveel water. Zoveel enorm veel water. Ik trek op. De banden hebben grip. Ik rij over het water terwijl achter mij een mist van regen ontstaat als ik de bocht omga richting Terrigal.

Ellen geeft bloed. Dat is nobel. Met Sonja. Iedere 3 maanden gaat ze bloed geven in Gosford. Ze redt er levens mee. De dag dat ze bloed geeft is ze ’s avonds een beetje duizelig. De netball meiden moeten het deze woensdagavond zonder Ellen doen. Er wordt dik verloren terwijl Ellen toekijkt. Helaas. Toch denk ik dat er vandaag enorm veel gewonnen is. Vooral door Ellen.

We krijgen geen kinderbijslag meer. Het 2^e kwartaal 2014 krijgen we niet meer betaald. Dus alleen het 1^e kwartaal mogen we houden. Ja, let op: dat mogen we houden van de overheid. Want op de 1^e  dag van het kwartaal waren we nog in Nederland. Het is goed zo. Ik ga er niet over strijden. Ik ga er niet over zeuren. De wet is duidelijk. We wonen hier en betalen hier belasting. Dus voordelen zoals de Nederlandse kinderbijslag zijn niet meer van toepassing. Toch gaat deze week nog 1x mijn bloeddruk omhoog als ik op Facebook lees wat er aan bedragen wordt overgemaakt aan Marokko waar mensen wonen die net zoals ik niet meer in Nederland wonen. Die uitkeringen krijgen en kinderbijslag. Dat is meten met 2 maten. Ik gun iedereen het beste en waar ze recht op hebben, maar ergens voelt het niet helemaal rechtvaardig.

Ellen is bezig met het opzetten van haar bedrijfje: Candlecovers Australia. De website wordt gebouwd, de visitekaartjes besteld en de facebookpagina komt eraan. Nog even geduld maar dan gaat alles live. En dan gaat het beginnen: verkopen van Candlecovers. Ellen is enthousiast en het importeren van dit product uit Nederland biedt veel kansen in Australië. Het contract dat Ellen het exclusieve verkoop en distributie recht geeft in Australië moet haar in staat stellen om veel Candlecovers te gaan verkopen. Zodra e.e.a. live gaat meld Ellen zich!

De seizoen afsluitende BBQ van Jaimy zijn voetbalteam gaat niet door. Dit weekeinde was er teveel regen. Volgende week een herkansing. Regen betekent dat we binnen aan de gang gaan en in dit geval houdt dat in dat Max een eigen kamer krijgt. Of beter, Max krijgt een eigen appartement. De speelkamer op de begane grond met wc, douche en badkamer wordt Max zijn kamer. Ik til mijn rug kapot en zet bedden met pijn in elkaar. Het geeft niet. Max moest hoognodig zijn eigen plek. En Morris ook! Die heeft nu een enorme slaapkamer voor zich zelf. Max zijn kamer is bijzonder cool want naast een eigen badkamer heeft hij nu zelfs een bar. Geweldig toch als je 15 jaar bent!

Schoenen en Australië. Dat is geen gelukkig huwelijk. En als ik het over schoenen heb, dan heb ik het over echte schoenen. Van Bommels, of mooie Italiaanse modellen. Aan de Central Coast is het een zielige vertoning. En hier niet alleen. Mijn collega’s in Sydney hebben allemaal hetzelfde model aan op het werk. Zwart en wie weet een stiksel om het op te waarderen. Duh. Dat is niet wat ik zoek. Erina biedt geen oplossing. Wel nette broeken en een blouse die ik nodig heb. Dat dan weer wel. Maar schoenen… In een lullige, doorsnee schoenenwinkel in Erina vind ik dan toch “mijn schoenen”. Ik koop meteen 2 paar want die 50% korting laten we niet schieten.

Op de zaak mag ik alles aan iedereen vragen. Ze willen me allemaal helpen. Maar niemand helpt. Het is een kwestie van doorschuiven. Niemand neemt verantwoordelijkheid. Dat is bijzonder om mee te maken. Je stelt vragen maar je wordt doorgestuurd naar het volgende loket. Dan ben je volgens mijn collega’s wel geholpen. Ze hebben naar je geluisterd en je naar de volgende collega verwezen. Duh. Ik kom er achter dat indekken, bevestigen en doorschuiven tot een kunst verheven zijn. Is dat typisch mijn bedrijf? Australisch? Ik heb meer voorbeelden in Australië waar dit gebeurt. Ik ken dit van de grotere organisaties uit Nederland en Europa dus ik schrik niet direct van een beetje indekken en allerlei mensen e-mailen en cc-en om van alles en nog wat te bevestigen.

Toch wordt de komende week interessant. Er is namelijk een probleem ontstaan afgelopen week bij mijn grootste klant waar ik bij betrokken ben en dat gaat over indekken, bevestigen en doorschuiven. Ik maak me vooralsnog geen zorgen. D.w.z. op basis van mijn Europese en Nederlandse manier van denken en zaken doen. Zal het ook zo werken in Australië? Ik ben benieuwd…

Volharden

“Voice of the rain"

Zaterdag 16 augustus 2014. Mijn vader viert zijn 70^e verjaardag. Wij zijn er niet bij. Afstand is relatief. Soms lijkt Nederland dichtbij. Soms lijkt het in een ander universum te liggen. Gevoel kan afstand laten oplossen, maar fysiek is afstand onvermijdelijk.

Er is altijd een keerzijde aan het leven in een ander land. De keerzijde heet afstand. Familie en vrienden verzamelen zich en de verjaardag wordt gevierd. De ontbrekende factor zijn wij.

Gevoelsmatig zijn we erbij maar het gemis is tastbaarder dan anders. Vooral in Nederland is het gemis deze dagen sterk en worden we allemaal weer herinnerd aan het de keuzes die wij hebben gemaakt om hier te gaan wonen.

De weergoden aan de Central Coast hebben besloten het einde van de winter te voorzien van regen. En storm. En nog meer regen. Overstromende rivieren in de omgeving van Sydney, bomen waaien om, daken storten in. En nog meer regen.

In de natste periode in 24 jaar stoppen mijn ruitenwissers in het weekeinde met ruiten wissen. Hoe kun je het bedenken. Een brommend geluid laat de ruitenwissers halverwege mijn autoraam stilstaan en meer gebeurd er niet meer.

Op zondag bel ik de leasemaatschappij en binnen een half uur staat de NRMA (de equivalent van de ANWB) voor de deur. Wat ik al vermoedde blijkt te kloppen; de NRMA kan het niet maken. Maandagochtend naar de Holden dealer in Gosford is het enige advies dat ze kunnen geven. Ik bel zondag toch nog even met de Holden dealer in Gosford want op zondag verkopen ze hier auto’s en wie weet is de garage toch stiekem open. Maar nee, de vriendelijke sales meneer vertelt mij dat ik maandagochtend moet bellen.

Maandagochtend heb ik  om 9.00 uur ’s morgens een afspraak in Botany, vlak bij het vliegveld van Sydney. Dat is aan de zuidkant van de stad en vanaf de Central Coast een aardig stukkie rijden. Ik moet helaas afbellen en het klinkt behoorlijk knullig als je moet uitleggen dat je ruitenwissers het niet meer doen.

Ik rij naar de Holden dealer in Gosford. Halverwege gaat het zachtjes regenen. Ik ben net op tijd want op het moment dat ik de auto parkeer op het terrein van de dealer draait onze lieve heer de kraan open. De service is goed. Zonder afspraak word ik meteen geholpen. Rond lunchtijd rij ik het terrein op van mijn werk. De ruitenwissers maken overuren als ik in de namiddag  naar huis rij.

In de Central Coast luisteren veel mensen naar Star 104.5. Het radiostation waar vooral muziek wordt gedraaid die in veel landen niet meer wordt gedraaid. Jaren 70, 80 en 90 lijken hier nu pas te zijn aangebroken. De ochtend show van “Graig & Mandy” lijkt vrij populair te zijn hoewel ik soms van de flauwigheid een ander radiostation opzet.

Deze dinsdag hebben Graig & Mandy gelijk als ze aangeven dat de regen eigenlijk vraagt om in bed te blijven liggen. Regen die op je dak klettert of tegen de ramen kan iets gezelligs hebben. Alsof een stem zegt dat je nog even in je bed moet blijven liggen. Nog verder onder die warme deken moet kruipen en er vooral nog niet uit moet gaan. Toch verzet ik me deze ochtend tegen de regenstem en rij ik al vroeg naar mijn werk. De regen doet het verkeer geen goed. De toch al minder begaafde autorijders in Sydney en omgeving rijden nu helemaal beroerd. Er ontstaan gaten in het wegdek door de regen en files ontstaan spontaan ondanks dat er niets aan de hand is.

Wanneer ik Sydney nader verander ik van radiostation. Nova969 lijkt de tegenhanger van het Nederlandse Radio 538 te zijn en is populair in Sydney en omgeving. Nova969 lijkt fris, modern en houdt mijn aandacht vaker vast dan andere radiozenders. De muziek is modern hoewel ik het idee krijg dat ze 10 platen hebben en die de hele dag afwisselen. Het is hier heel populair om de luisteraars naar ervaringen te vragen. Gebeurt er iets in het nieuws dan worden de luisteraars gevraagd hun ervaringen met heel Sydney te delen. Menigmaal moet ik glimlachen om de interviews en lijkt daarmee af en toe de zon door de regen te komen.

Dat geldt niet voor de 57 jarige visser die 60 kilometer van Darwin met zijn vrouw een dagje ging vissen. Een 4 meter krokodil had aan hem een aardige maaltijd. Voor de ogen van zijn vrouw verzoop de 4 meter lange krokodil hem. Zomaar een radioberichtje in Australië.

Hoe leuk is het als je in de 4^e week van je nieuwe baan zit en je na werktijd bij een ander bedrijf aanschuift voor een kennismaking c.q. sollicitatiegesprek. Het is niet echt een sollicitatiegesprek maar ze hebben mij gebeld n.a.v. mijn sollicitatie in juni en hebben nu veel interesse om mij in te huren. M.a.w. aan het einde van het gesprek is het duidelijk dat ze erg geïnteresseerd zijn om de komende tijd verder kennis te maken en mij wellicht een aanbieding te gaan doen.

Het bedrijf is exact het soort bedrijf dat qua klantenkring, service en diensten bij mij past. Het ligt in het verlengde wat ik al 15 jaar heb gedaan en zou een bijzonder interessante en uitdagende stap kunnen zijn. Ondanks het feit dat ik me gevleid en vereerd voel, merk ik ook dat ik in een hele korte periode al aardig in de Visy-familie ben gegroeid. Al is het waarschijnlijk niet de meest intellectuele uitdaging over een tijdje, het bedrijf en het team voelt bijzonder warm en ik moet concluderen dat ik het erg naar mijn zin heb. Ze hebben mij het vertrouwen gegeven en dat wil ik graag terug betalen. Dat is mij veel waard weet ik uit ervaring.

Health & Safety is enorm belangrijk in Australië. Saftey first. Wanneer je om je heen kijkt in Australië zie je veel oranje en geel/groene hesjes, jassen en vesten. Iedereen die ook maar iets doet in de bouw, vrachtverkeer, fabrieken, groenvoorziening, wegenbouw, draagt een hesje. Ik heb er inmiddels ook 1 in mijn auto liggen. Als ik namelijk fabrieken bezoek moet je een hesje aan i.v.m. de veiligheid.

ASR heeft nog steeds mijn geld niet terug betaald. Ik blijf bij deze een ieder waarschuwen voor ASR. Er wordt aan gewerkt, de procedures worden gevolgd. Het komt goed. Maar inmiddels krijg ik EUR 1.000,- van ASR. Benieuwd of er ook rente wordt berekend als ze alles aan mij overmaken…

Wie er ook een aardige bende van maakt; het Zorginstituut. Afgelopen week kregen we post uit Nederland via de mail. 4 boetes a EUR 335,-! Een slordige EUR 1.300,-. 4 Acceptgiro’s’ voor 4 kinderen.

Even uitleggen. In de afgelopen maanden is er onderzoek geweest of wij wel of niet verzekerd moesten zijn in Nederland voor bv een ziektekostenverzekering. Dat onderzoekt de Sociale Verzekeringsbank samen met het Zorginstituut. Conclusie: nee, familie Vegter hoeft niet verzekerd te zijn in Nederland. Bevestiging gekregen: ja. Einde zaak. Not.

Trent, Max, Jaimy en Morris staan momenteel in de overheidssystemen nog als ‘verplicht verzekerd’. M.a.w. een 9-jarige moet volgens het systeem zelf een ziektekostenverzekering afsluiten! Want hij heeft een boete gehad omdat hij niet is verzekerd. Ze zijn echt helemaal gek geworden in Nederland. Het kost weer een avondje uitzoeken en ‘oorlog voeren’ met de hulp van mijn vader, maar we zijn er uit gekomen. Mijn vader is gaan bellen en een vriendelijke dame (ze hebben vast onlangs weer een klantvriendelijkheidscursus gehad of zo bij de overheid) heeft bevestigd dat het Zorginstituut voor ieder gezinslid apart de vrijstelling had moeten bevestigen en niet alleen voor Ellen en mij. Dat is vreemd want Ellen is de wettelijke vertegenwoordiger van de kinderen en dat staat ook op alle bevestigingen. Ook is ons verhaal geheel bekend bij beide instellingen (onderdeel van het onderzoek) en weten ze dat de kinderen bij ons zijn. Maar nee hoor. Foutje bedankt. Inmiddels toegegeven door het Zorginstituut. Toch liggen er nu 4 acceptgiro’s van het Centraal Justitieel Incasso Bureau op mijn bureau en ik wil ze weg hebben. Dus gaan we weer formulieren invullen en opsturen. Leuk hoor. Ik trek een fles champagne open op de dag dat ik verlost ben van de systemen van de overheid.

De tegenstellingen die ik ervaar zijn af en toe groot. Mijn dagelijkse uitdaging in het verkeer draagt ook iets moois in zich mee. Als ik ’s avonds thuis kom en geen remlicht meer kan zien, heb ik wel de meest prachtige zonsopgang en ondergang die dag gezien. De bossen, landschappen, zee, kustlijnen en natuur blijven me boeien en fascineren. Ik heb afgelopen week iedere dag een schitterende regenboog gezien die zo helder en kleurrijk was dat mijn ogen zich niet konden afwenden. Een aanblik op de skyline van Sydney wanneer ik vanuit het noorden aan kom rijden is zonder meer spectaculair. “New York-achtig” was het woord dat door mijn hoofd schoot afgelopen week. Gevolgd door de gedachte hoe ik nu weer zonder kleerscheuren door deze stad heen ga komen. Iets dat overigens best goed geregeld is middels tolwegen, bruggen en tunnels.

Ik blijf me bewust van de keuzes die we gemaakt hebben. Het is onze keus om hier te zijn, hier te wonen, hier te rijden, hier te werken. Alles wat iets minder roze is dan gedacht is een gevalletje ‘jammer dan’. De keuze voor dit land betekent ook acceptatie van de keerzijde. Gelukkig kan zelfs de regen en de files deze week het goede gevoel niet ombuigen wanneer ik langs het vliegveld van Sydney rij en achter de opstijgende vliegtuigen de knal oranje zon onder zie gaan. Ik krijg nog steeds energie als ik bedenk dat ik in Australië woon. De droom om hier te leven is in volle gang en zorgt voor energie.

Hoe jammer en spijtig het ook is om niet bij familie te zijn op belangrijke en mooie momenten, de balans blijft uitslaan naar Australië.

Hoe hard de vrachtwagens langs me heen denderen op Pennant Hills Road, ik blijf gewoon doorrijden op weg naar huis of naar een klant.

Hoe vaak ik ook moet remmen, ik trek nog vaker op.

Hoe hard het ook regent, de ruitenwissers werken harder.

Hoe luidt een stem ook klinkt, onze eigen stem klinkt harder.

Be first!

"Iedereen krijgt slechts één sprankje gekheid. Dat mag je nooit verliezen."

Robin Williams

Het was alweer een tijdje geleden dat ik in het buitenland mijn verjaardag vierde, maar ik mocht onlangs de 46 jaar aantikken in Australië. De laatste keer in Australië was in 1993. Menige zomervakantie vierde ik als kind mijn verjaardag ergens in Europa. Ik vond dat altijd leuk. Andere omgeving, andere manieren, andere verjaardag.

De omgeving voor mijn 46e verjaardag was de kantoorruimte van mijn werk. Er werd niet gezongen, ik had geen taart mee en het was al met al een andere verjaardag als anders. Geen ouders, geen broer, geen schoonfamilie, geen vrienden. Toch had ik een prima verjaardag ’s avonds met mijn gezin. Lekker eten, cadeautjes en vele felicitaties.

Ook Morris vierde de afgelopen jaren zijn verjaardag op verschillende locaties, op verschillende manieren. 9 Jaar oud en hij heeft zijn verjaardag op 4 continenten gevierd. Canada (Calgary), Europa (Nederland en Frankrijk), Amerika (New York) en nu Australië. Voor Morris is het altijd feest. Helemaal als er cadeautjes zijn en vriendjes om een feestje mee te vieren. Daar hebben we voor gezorgd, inclusief cadeautjes van opa en oma uit Nederland. Het huis versierd, patat op de mat (dat was even wennen voor de Australische kinderen), spelletjes en vooral heel erg jarig zijn.

Naast het vriendjes-feestje, zijn we op Morris zijn verjaardag gaan bowlen. Dat hoor ik te winnen. Of anders Max. Of Trent. Maar niet Ellen. Duh. Ellen kan goed bowlen. Ja, ze kan niet alleen korfballen, ook bowlen gaat haar goed af. We gaan ongelofelijk het schip in. Ellen verslaat ons allemaal.

De verjaardagskaart uit Nederland van opa en oma blijkt voor Morris moeilijk leesbaar. En dat ligt niet aan het handschrift van oma. Morris lijkt beter Engels te gaan lezen, spreken en schrijven dan Nederlands. Vorige week kwam hij thuis met een award waarop stond dat hij 3 (!) levels omhoog gegaan was met lezen. Morris maakte grote sprongen momenteel.

We moeten de boete betalen de Ellen een paar maanden geleden binnen haalde. Doodzonde. Niet leuk. $ 238,- weggegooid. Niemand kan ons meer helpen. De overheid heeft gesproken.

Het is zaterdag 9 augustus als we ’s morgens met Max naar Lisarow rijden. De route naar Lisarow is prachtig. Een half uurtje bij Terrigal vandaag, landinwaarts. Bomen, bossen, kleine weggetjes, dorpjes, boerderijtjes. En palmbomen. En De Dijk. Waarom gaat de muziek van De Dijk niet samen met palmbomen? Geen idee. Maar Ellen en ik merken allebei dat de muziek en de omgeving niet kloppen.

Wat wel klopt is de halve finale. Beste wedstrijd van het seizoen: 2-0 voor Terrigal en de Grand Final op 16 augustus is een feit. Alleen al het halen van de finale is een prijs. De prestatie is meer dan de optelsom van de gezamenlijke mogelijkheden.

Je eerste auto les in een oude Landcruiser 4x4 V6 3.5 liter is best leuk rijden. Trent rekent het goed. Ik zit er naast en na de nodige instructies gaan we van start. We hebben in onze wijk een mooi rondje en het is een uitstekend stukje weg om gevoel te krijgen voor snelheid. Trent doet het keurig. Het oude beestje rijdt nog fantastisch en met een beetje gas sjeest Trent door de straat. De geel met zwarte L op de voor- en achterkant pronkt mooi op de auto. De hele straat weet dat we een lesauto zijn en zullen er zeker rekening mee houden. Maar eerlijk is eerlijk, de 1^e les van Trent is heel goed verlopen.

3 Weken werken zitten erop. Of beter: inwerken. Trainingen, leren en luisteren. Ik doe mijn best om alles te volgen en te begrijpen. Ook hier is zakelijk Engels soms moeilijk te volgen. Niet alleen de technische termen en alle afkortingen, ook de manier waarop sommige praten is moeilijk te volgen. Ik begrijp er soms niets van. Plat Australisch noem ik maar. Alles binnensmonds en half ingeslikt. Australisch op zijn best. Aan warmte geen gebrek. De collega’s zijn vriendelijk, gastvrij en doen er alles aan om mij te helpen met opstarten. De klantenlijst is ook al aan het vormen en er zitten mooie namen tussen. Met mooie budgeten en uitdagende projecten.

Als ik in de productie van Sony wandel, de magazijnen van Sara Lee bezoek of een meeting heb in de kantoren van Unilever dan moet ik toch weer glimlachen van binnen. 6 Maanden geleden aangekomen met niets en nu wandel ik met witte jas, veiligheidsbril en oordopjes door fabrieken van de grootste merken van de wereld. Ik heb mijn toegangskaartje blijkbaar toch weten te vinden en geniet er erg van.

Trent is geselecteerd. Nee zo mag je het niet noemen van Trent. “Ik hoor er gewoon bij. Doe niet zo moeilijk”, zegt hij. “O, maar ik heb een email van de IFS waar op staat dat je geselecteerd bent”. Dat betekent toch dat je bent uitgekozen? Volgens Trent niet. Volgens mij wel. Ook als ik de rekening zie die ik straks ga betalen en het feit dat de selectie inhoudt dat hij vanaf oktober 12 weken lang op zaterdag gaat zaalvoetballen (indoor soccer) met de IFS. Op ‘state-level’. Volgens mij het hoogste niveau in New South Wales. De helft van de wedstrijden zijn in Sydney. Right. En dan bedoel ik ook het zuiden van Sydney waar ik meer dan 2 ½ uur voor nodig heb om het te bereiken. We hebben het overlegd en besloten te doen voor hem. Daar gaat onze gedeeltelijke zomer op zaterdag. En ik hoor al geluiden dat de teams van Max en Jaimy ook plannen hebben voor indoor soccer. Maar gelukkig is dat in de buurt. Dat dan weer wel.

Het gaat goed met netballen. Ellen haar laatste wedstrijd wordt met 15-11 verloren en dat is eigenlijk een beetje een overwinning als je het verloop van de wedstrijden ziet. Toz is gedeeltelijk vervangen voor een superspits, maar dat we eerst niet scoorden lag volgens Toz niet aan haar… Duh. Ellen is nu ook op een andere positie gekomen. Ben benieuwd of er een overwinning in de nabije toekomst mogelijk is.

We hebben ons uitgeschreven uit de gemeente Heerhugowaard. Is dat belangrijk nieuws? Moeten we dat vermelden? Nee. Ja. Toch wel. Het is toch wel een momentje waarop je aangeeft naar het buitenland verhuisd te zijn en dat je nu officieel niet meer in Nederland woont. Voor de verzekeringen, SVB en al die andere overheidsinstanties waar ik geld van krijg en aan wie ik moet betalen was ik al weg. Vooral als het om betalen aan Nederland ging moet ik afrekenen en waar het om betalingen van Nederland aan mij ging kreeg ik al geen geld meer. Maar toch. Nu zijn we officieel weg.

Trent is 1 dag ziek. Morris 2 dagen. Ellen een week. Er heerst iets dat bijna iedereen wel even opzoekt. Gelukkig blijven Max, Jaimy en ik van het bezoek gevrijwaard. Of ieder geval tot nu toe.

Het enige dat ik heb is een spierscheuring in mijn kuit. Op een ochtend loop ik te snel de trap af om mijn rinkelende telefoon te pakken. Ik maak een rare beweging en pats. Auw. Big time auw! 2 Dagen mank gelopen van de pijn. Hardlopen is voorlopig van de baan. Leeftijd he? Of dat is ieder geval wat ik van iedereen om me heem moet horen.

Ellen is Wedding Planner. En half Nederland feliciteert haar op Facebook. Ze heeft haar online cursus met succes afgerond en gaat waarschijnlijk een Master Executive in Management afronden. Dat klinkt ongelofelijk goed. Nu nog trouwerijen vinden. Of ieder geval 1 om te oefenen. Iemand?

Morris speelt deze zaterdag zijn laatste competitiewedstrijd. We kunnen er helaas niet bij zijn want Max speelt de Grand Final op het zelfde tijdstip in Lisarow. Morris wint met zijn team 2-0 en hij is ‘man of the match’. Apetrots komt hij ’s middags thuis met de wisseltrofee die bij ‘man of de match’ hoort. Zijn 1^e voetbalseizoen bij Terrigal United zit er op.

Om kwart over 7 rijden Jaimy en ik al naar zijn wedstrijd in Hamlyn Terrace. 3 Kwartier, 8 uur aanwezig. Koud en grijs. Gelukkig blijft de regen weg. Ze noemen het hier de ‘kleine semi final’. Wij zouden het de kwart finale noemen. Win je deze wedstrijd dan sta je in de halve finale. Verlies je, dan is het seizoen voorbij. Jaimy zijn bloedsuiker gaat vlak voor de wedstrijd door het dak. 22 Geeft de meter aan! Dat is echt niet goed. Lekker dan, juist vlak voor deze belangrijke wedstrijd. Met wat extra insuline probeer ik hem weer op een enigszins normale waarde te krijgen. Ik merk niets van de hoge bloedsuiker van Jaimy in het veld. Er wordt door iedereen keihard gewerkt maar er worden helaas geen doelpunten gemaakt door Terrigal. East Gosford is vandaag met 2-0 te sterk en het seizoen is voor Jaimy en zijn teamgenoten voorbij.

Er is nog even sprake dat Jaimy met het team van Max mee gaat doen maar dat blijkt niet het geval. In de auto vraag ik me af of Jaimy nu meer teleurgesteld is over het feit dat hij niet met Max meespeelt of het verlies in de ‘kleine semi final’.

12.00 uur gaat de wedstrijd van Max van start. East Gosford is ook hier de tegenstander. Van te voren staat het team van Terrigal klaar in zwarte broeken en witte shirts. Coach Shea is niet tevreden over de aankleding van sommige spelers. Max ziet er top uit. Hij lijkt 2 jaar ouder is zijn keurige zwarte broek.

Er is spanning. Wedstrijdspanning. Shea schiet constant met zijn ogen heen en weer en geeft jan en allemaal vriendelijk doch dringende verzoeken cq opdrachten. Manager Stefan is relaxed. Hij had graag gezien dat Jaimy had meegedaan.

De tribune vult zich met supporters. De wedstrijd gaat van start. Het is een spannende wedstrijd.

De coach schreeuwt;  “be first!”, “be stronger!”. Maar vooral het “be first!” galmt continue over het veld. Altijd als eerste de bal veroveren. Altijd als eerste de bal willen hebben. Gretigheid, de wil om te winnen, om druk te zetten en te scoren. Willen winnen. “Be first!”, begin ik ook te roepen.

Het is de slag om het middenveld en Max moet vol aan de bak. Er wordt keihard gewerkt aan beide kanten. Weinig kansen. Rust 0-0. Al 2 wedstrijden is Max vlak bij een doelpunt van afstand. De supporters, ouders en andere fans roepen al weken dat het in de finale goed gaat komen. En ze krijgen uiteindelijk gelijk. Max is een publiekslieveling. Niet alleen om zijn voetbalkwaliteiten ook om zijn persoonlijkheid. Hij wordt ook nu continue aangemoedigd om het eens te proberen als hij de kans krijgt om te schieten. En het gebeurt. 10 minuten in de 2^e helft schiet Max van afstand op doel. Over de grond in de verre hoek. 1-0! Het is feest op de tribune en op het veld. En het blijft feest. Terrigal wint met 1-0 en na afloop staat Max met de beker in zijn handen. En de microfoon. De aanvoerder houdt een korte speech en dat doet hij prima. Zijn 1^e seizoen bij Terrigal en dan de beker winnen is bijzonder knap. Het hele team heeft hard gewerkt en de coaches hebben er echt een team van weten te maken. Wij zijn trots. We zijn altijd trots op al onze kinderen maar vandaag staat Max in het zonnetje. Geheel verdiend.