School is cool

“This is not America”

David Bowie

Hij is er weken mee bezig geweest. Misschien wel 2 a 3 maanden. Niet full time. En met veel gezucht. Ook met veel aanmoediging van ons. Vaak zat hij op zijn kamer te studeren. Wij hoopten maar dat hij op zijn iPad aan het oefenen was en niet een film aan het kijken. Soms deed hij niets. Vaak moesten we hem er op wijzen dat hij de formulieren moest tekenen. Regelmatig hielpen we hem er aan herinneren dat over een jaar wij hem niet meer gingen rondrijden in de Central Coast.

Heel vaak zei hij dat hij er mee bezig was. Soms ging het goed. Dan weer maakte hij een fout te veel. Gezucht en gekreun en soms gescheld als hij die ene vraag weer verkeerd deed. Het kwam allemaal goed en we moesten niet veel aan zijn hoofd zeuren. Het kende de stof goed. Hij stelde ons gerust maar ik denk dat hij vooral zichzelf gerust stelde.

De datum kwam dichterbij. Het oefenen nam in frequentie toe. De spanning nam gelijkwaardig toe. Op zaterdagochtend ging ik met Morris en Jaimy naar hun voetbalwedstrijden. Ellen ging met Trent mee naar zijn examen. 2 Dagen eerder hadden Ellen en ik ons rijbewijs omgezet naar een Australisch rijbewijs. We lieten Trent het einddoel zien door het rijbewijspasje vlak voor zijn gezicht te houden. Hier gaat het om Trent! Kijk er maar goed naar, dit wil je hebben.

Ellen was zenuwachtiger dan Trent. Of Trent liet het niet zien. Het verlossende bericht kwam van Ellen die ons informeerde dat Trent geslaagd was. Opluchting bij Trent. Trots bij ouders. Bijzonder knap om je theorie examen in 1x het Engels te halen.

Trent moet het komende jaar 120 uur autorijden waarvan 30 in de nacht. Hij doet dat met ons. M.a.w. hij rijdt en wij kijken uit dat hij niet ergens op knalt of tegen aan botst. De zogenaamde L op de voor- en achterkant van de auto laat zien dat hij mag rijden met ons erbij. De L geeft hem een minimaal een jaar de tijd (en minimaal 120 uur rijden) om zijn P te halen. Als hij over een jaar slaagt voor zijn rijbewijs dan krijgt hij een P en kan hij zelf rijden. Rijschool Vegter is geopend!

Er wordt nog flink gevoetbald hoewel de laatste wedstrijden van het seizoen naderen. Vanaf volgende maand gaat het seizoen 2014 de kast in en gaan we de zomer in.

Het team van Max heeft inmiddels de play offs gehaald voor de finale plaatsen U15 in de Central Coast. Ze plaatsten zich tegen Kariong in de wedstrijd waarin Jaimy meedeed. Hij speelde bijzonder goed en scoorde de 3-0. Daar wilde aanvoerder Max niet voor onder doen en knalde van afstand de 4-0 erin. Het was steenkoud die zondagochtend om 8.00 uur in Kariong maar de kippenvel op mijn huid kwam niet van de kou.

De kwart finale werd wederom gespeeld tegen Kariong en ook nu deed Jaimy mee. Zonder moeite speelt hij als 13-jarige met de 15-jarige mee. Er wordt met 1-0 gewonnen en het is dik verdient. Terrigal United staat in de halve finale.

De play offs (kwart finale, halve finale en finale) zijn wel een dingetje hier. De jongens worden ook in zwarte broeken en witte shirts voor de wedstrijd verwacht. Alsof je naar een diploma uitreiking gaat of galafeest. Het past allemaal in de traditie van de play offs en de trainer van Max (Shae – het miskent talent van West Ham United) heeft zich hervonden als trainer/coach en wil all the way gaan met de aankleding en de voorbereidingen. Ik vind het iets te ver gaan maar ach, zaterdag wacht de halve finale en mocht die gewonnen worden dan is de finale echt een top prestatie van dit team. M.a.w. iedereen gaat op in het doel om de finale te halen en alles wordt uit de kast gehaald.

We zijn 6 maanden in Australië. Ik wordt nog steeds achtervolgd door bureaucratisch Nederland. Bericht over wel of geen kinderbijslag blijft weg. Wij wachten af.

Ik heb na lang aandringen eindelijk een brief en invulformuliertje gehad van een meneer van ASR. Knap he? Ik betaal al 6 maanden een overlijdensrisicopremie die ik sinds februari al niet meer hoef te betalen. Lang leve ASR! Nu maar hopen dat ik het formuliertje goed heb ingevuld en dat ik hopelijk snel mijn eigen geld terug krijg.

Ook de ABN AMRO laat zich van haar beste kant zien (ahum). De ING lijkt ons wel goed gezind te zijn en helpt ons zonder problemen van 2 bankrekeningen af zoals we gevraagd hebben. Ik mag hopen dat we nu echt de laatste stuiptrekkingen hebben gehad.

We zijn inmiddels ook de bureaucratie van Australië maar weer eens ingedoken. Dat hebben we zo lang mogelijk uitgesteld maar met diabetes kun je het kopen van medicijnen en benodigdheden niet oneindig uitstellen. Insuline kopen we bij de apotheek, naaldjes kopen we bij de NDSS (Nationale Diabetes Council) maar pomp gerelateerde spullen kunnen we alleen bij de NDSS kopen als we een getekende verklaring hebben van de diabetes verpleegkundige. Duh. Het is mij niet duidelijk maar de verklaring hebben we gekregen van de verpleegkundige en we hebben alles kunnen bestellen wat we nodig hebben. Waar we in Nederland via de verzekering alles vergoed krijgen, gaat die vlieger niet in Australië op. We zijn het gaan uitzoeken maar omdat we ‘temporary residents’ zijn (i.c.m. ons visa) krijgen we geen enkele vergoeding. Pas als we ‘permanent residents’ zijn kunnen we in aanmerking komen voor een vergoeding van de verzekering. Maar nooit 100%. Daar doen we hier niet aan.

Ellen doet aan net ball en de competitie is begonnen. Darren en ik en de kinderen zijn het team en Toz en Ellen komen aanmoedigen bij de 1^e wedstrijd. 10 Dames met zwarte leggings (!), en zwart/roze T-shirts huppelen en springen in hun vak. Met of zonder bal. Ik hoor vaak een fluitje.

De spits scoort te weinig (Toz) en de verdediging laat de tegenstander te veel scoren (Ellen). Maar dat zien wij als supporters niet goed begrijp ik van de speelsters. Er is ondanks het verlies van 27-12 toch goed nieuws. In de 1^e 10 minuten stond het 8-1 voor de tegenstander. In de 2^e 10 minuten 16-2, de 3^e 10 minuten 20-7 en de laatste 10 minuten werd het 27-12. M.a.w. in de laatste 10 minuten werd het eigenlijk 7-5 voor de tegenstander en dat is helemaal niet zo gek voor een debuut tegen ervaren tegenstanders. Darren en ik besluiten de komende wedstrijden aan ons voorbij te laten gaan. De dames kunnen dan in alle rust hun spel verbeteren. Hun plezier hoeven ze niet te verbeteren want dat is 1 ding waarin ze volgens mij altijd winnen. Wij komen binnenkort weer eens kijken.

Ellen en ik gaan op een zonnige donderdagmiddag naar Bateau Bay – Wyrrabalong Park. We wandelen een stuk van de Coast track. Het is bijzonder om zulke prachtige plekken op 10 minuten rijden bij je vandaan te hebben. Zoals iemand schreef; het is feitelijk je achtertuin. De zee is blauwer dan blauw en vlak langs de kust is het zo helder als kraanwater. Aan de andere kant de heuvels, dorpen, bomen, bossen. Boven ons schijnt de zon. We zijn dankbaar dat we hier mogen wonen.

Hoe bespreek je schoolrapporten? 1 op 1 apart in een klaslokaal? Kwartier per kind? Nee hoor. Met alle leraren en leraressen in het gymlokaal opstellen in rijen van 4. Per tafeltje 2 stoelen en een leraar/lerares. Een enorm ingewikkeld planning schema moet iemand in elkaar hebben gezet om alle afspraken die de ouders gemaakt hebben met welke leraar je ook maar wilt, vast te leggen. Het is een kippenhok en iemand heeft de warmtelampen aangedaan want het is tenslotte winter. M.a.w. het is niet alleen druk, het is ook warm. Iedere 5 minuten staat de schooldirecteur op en met een ouderwetse bel rammelt hij het einde van de afspraak in en kan de volgende afspraak plaatsvinden. 5 Minuten later hetzelfde tafereel. Wij hebben eerst 3 afspraken met leraren van Max en dan met 3 van Jaimy. Conclusie: ze doen het fantastisch. Hun aanpassing in Australië en op school wordt geroemd. Bij Max worden we gecomplimenteerd met zijn mentaliteit. Hij heeft het soms zwaar met leren en daardoor zijn vakken als wiskunde (in het Engels) dan ook moeilijk. Maar hij zet door en geeft nooit op. Blijft vragen stellen en wil het goed doen. Het kost hem meer energie en tijd dan andere kinderen, maar de leerkrachten zien zijn inzet en dat wordt enorm gewaardeerd. Hij heeft nog 3 ½ jaar te gaan op High School en dus is er tijd genoeg voor Max.

Jaimy maakt het weer helemaal waar. Zijn persoonlijkheid wordt zo opgehemeld dat we er bijna verlegen van worden. Hij is wederom een voorbeeld voor leerkrachten en ze lopen met hem weg.

Het leren gaat hem makkelijk af en dat zien we ook terug in zijn cijfers. 1 Tip voor de heren Vegter: lezen. In het Engels lezen is iets wat ze moeten gaan doen en dat klinkt ons als muziek in de oren. We wandelen onder de sterrenhemel met een glimlach naar huis.

Ellen is in de namiddag op rapport bespreking geweest bij Morris. Ook Morris krijgt de complimenten. De juf is bijzonder blij met Morris. Morris moet alleen leren dat niet alles een wedstrijd is. Omdat Engels niet zijn moederstaal is krijgt hij meer tijd voor bepaalde opdrachten. Toch heeft Morris de noodzaak om eerder klaar te willen zijn met opdrachten dan de Engels sprekende kinderen. Zoals ik al zei; Morris maakt overal een wedstrijd van. We zullen moeten proberen wat geduld bij hem aan te brengen…

De winter is nog steeds op bezoek aan de Central Coast. Het is nog vaak koud. ’s Nachts hebben we een extra deken en als we ’s avonds TV kijken hebben we soms ook een deken over ons heen. Toch komt heel langzaam het voorjaar deze kant op. De dagen worden alweer iets langer en rond het middag uur is het soms alweer 20 graden. Afgelopen zondag waren we in Avoca en het was bizar om de tegenstelling te zien in kleding. Mensen op het strand in bikini en mensen met winterjassen die er naar keken. Ik behoorde vanzelfsprekend in die laatste categorie.

We hebben overdag de maan, ’s nachts een prachtige sterrenhemel en de zonsopgang en ondergang zijn van een andere wereld. Wanneer ik om 6 uur ‘s morgens weg rij dan is de horizon rood aan het worden. Wat daarna komt is adembenemend. Wanneer er wolken boven de horizon hangen weerkaatst het oranje licht over de hele skyline en wordt de hele lucht in tinten oranje gekleurd. Of zoals vandaag hangen er slierten mist tussen de heuvels en over de meren, dan is het een mystiek schouwspel. ’s Avonds is het ook oranje wat onze wereld kleurt. Heel langzaam zie ik vanaf de snelweg M1 de zon wegzakken achter de heuvels bij Hawksbury River. Na zacht geel gaan de kleuren over in oranje en veranderen zelfde bomen compleet van kleur. De horizon gloeit nog oranje na als de zon weg is.

In de laatste weken is het rond gekomen met mijn nieuwe baan. Het was weer een hele toer. Vanzelfsprekend ging er meer tijd overheen want er wordt niet altijd op een paar dagen meer of minder gekeken. De Letter of Offer kwam ook pas nadat ik een assessment had gemaakt. En dat assessment ging niet zo lekker. Ik had me goed voorbereid maar er kwamen onderwerpen voorbij die ik niet kon plaatsen. In alle eerlijkheid was ik er niet zo gerust op na afloop. En zo verstreken er weer een paar dagen en steeg de spanning in huize Vegter. Gelukkig kwam het verlossende woord middels de Letter of Offer en is aan een hoop onzekerheid een einde gekomen.

Maandag 28 juli. Kwart voor 5 staan Ellen en ik op. Ellen brengt me naar de trein in Gosford. Ik neem de trein naar Guildford, vlakbij Smithfield waar de fabriek staat en waar ik ga werken. Mijn manager Steve haalt me op. Steven lijkt op Tommy Lee Jones. Maar dan met een paar kilo meer en grijs naar achter gekamd haar. Maar zijn gezicht, lach en gelaat is precies zoals Tommy Lee Jones.

2 Weken volg ik training, kennis maken met medewerkers en volg ik mensen in het bedrijf. Ik voel me meteen thuis als ik om 9 uur in een conference call mijn collega’s in Sales en Accountmanagement ontmoet. Deze wereld ken ik, deze wereld begrijp ik. Niet alle terminologieën, processen, issues en systemen, maar wel hoe deze wereld in elkaar zit.

Ik rij een te grote V6 3.0 liter Holden station. Een heerlijke bak met te veel PK’s (automaat natuurlijk) en ben blij met veel lichtjes en lampjes. Voor diegene die mij goed kennen weten hoe leuk ik dat vind. Ik rij veel. Heel veel. De route van en naar Sydney is een uitdaging, iedere dag weer. Vanaf Terrigal/Gosford naar Hornsby is het prima te doen. De snelweg M1 brengt me zonder problemen in 3 kwartier (als er geen ongelukken zijn) naar Hornsby. Dan begint het feest: Pennant Hills Road. 10 Kilometer 3-baansweg door dorpen, voorsteden en stoplichten. Ik ga er nog eens een apart hoofdstuk aan wijden want het is een bizar schouwspel waar ik dagelijks onderdeel van uitmaak. Ik rij de eerste dagen op verkeerde tijden en doe er te lang over. Terug is het beter te doen, ik rij in 1 ½ uur tijd terug. Maar in mijn werkzaamheden rij ik veel naar klanten en in 1 ½ week heb ik West Sydney al aardig doorkruist. Een tankje benzine rij ik eenvoudig weg. Ik mag niet te veel aan de auto hechten is mij verteld. Ik hecht nooit aan een auto maar mijn enthousiasme over de auto kan van tijdelijke aard zijn. Ik krijg binnenkort een andere (nieuwe?) auto. De 3.0 liter auto’s gaan eruit en worden ingewisseld voor 2.0 liter auto’s. Goedkoper in de lease en in benzine gebruik.

Het is fijn om al snel bij bedrijven als Coca-Cola, Kellog’s en SONY langs te gaan, meetings te hebben, mensen te leren kennen en het gevoel te hebben dat je weer aan het werk bent. Ik moet nog veel leren en dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen, maar ik merk dat ik de drukte heb gemist. Ik rij aan het einde van de dag moe maar voldaan terug. De auto zoeft over de A28 en de M1. De zon hangt boven de horizon. De oranje zonnestralen schijnen door de bomen op de huizen. Remmen, optrekken, stoplichten. Ik rij in West Sydney door voorsteden en dorpen die er niet goed uitzien. Deze straten zie je niet op een ansichtkaart uit Sydney. Bankstellen in de voortuin, een auto ernaast. Huizen van hout met tralies voor de ramen. Ik ga de hoek om en kijk kilometers voor me uit. De 3-baans weg wordt aan 1 kant versierd met huizen die langs de weg staan en waar dagelijks 100.000 auto’s passeren. Aan de andere kant de houten palen met de elektriciteitskabels met hier en daar een kabel over de weg. De zijkant wordt bewoond met een lange sliert McDonalds, Hungry Jacks, hotels, benzine pompen, kantoorgebouwen en nog meer fast food restaurants. Nog dik een uur te gaan voordat ik thuis ben. David Bowie zingt ‘this is not America’. Nee, denk ik bij mijzelf, dit is niet America. Of misschien soms toch wel een beetje?