Doorschuiven

Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent

Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent

Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent

Ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben

Is dit nu later

Stef Bos – Is dit nu later

108%! Ik kom niet meer bij van het lachen. Ik ben de beste. Ik heb de hoogste score. Ik verkoop de meeste dozen. Echt waar. De resultaten t/m juli 2014 worden in ons kantoor gepresenteerd middels 2 grote TV schermen en spreadsheets worden uitgedeeld door mijn manager Steve. En gemaild. En achter mijn naam staat in de mail: “well done”. Maar ik heb nog niets gedaan! Ik ben net begonnen en heb volgens mij heb ik nog geen box verkocht. Geen carton extra aan de man gebracht. Geen cross selling van 1 van onze andere divisies tot stand gebracht. En toch sta ik op nummer 1. Voor zolang als het duurt. De klanten die aan mij zijn toegewezen doen het goed en blijkbaar hebben mijn klanten iets meer besteld dan de budgeten hadden verwacht. En dus scoor ik als enige 8%  boven budget.

Wanneer het eind van de maand is en we vrijdag 29 augustus aantikken sta ik op nul als het aankomt op verkopen van andere divisies. Het scherm laat een nul achter mijn naam zien. Natuurlijk, ik heb nog geen verkoop deal gesloten voor 1 van onze andere divisies. Nog geen belletje gepleegd. Maar de TV schermen zijn onverbiddelijk. Einde van de maand en de cijfers regeren. Meten is weten en ik schijn na amper 5 weken gewoon mee te doen.

Het regent aan de Central Coast. Al een week lang. Wanneer we op zaterdagmiddag koffie gaan drinken in Avoca begint het weer te regenen. De surfers trekken zich er niets van aan. Ze blijven surfen op de golven terwijl Ellen en ik aan een cappuccino zitten met een warme muffin. De kleine momenten die we soms even hebben in het weekeinde proberen we ten volle te benutten. Hoewel het voetbalseizoen op z’n einde loopt en we straks meer tijd hebben om uitjes te plannen in het weekeinde, hebben we nu al sterk de behoefte om meer van de omgeving te zien. Ergens heen te rijden en koffie te drinken of te wandelen en te genieten van de prachtige omgeving. Deze zaterdagmiddag zijn Jaimy en Morris met ons meegegaan en terwijl wij koffie drinken zijn zij aan het voetballen op het strand. Ik denk dat Jaimy beter zijn surfboard had mee kunnen nemen, want de golven zijn erg goed deze middag in Avoca.

Sociaal gezien maken de kinderen vorderingen. Steeds meer zijn ze met vriendjes op pad. Feestjes, naar de film of voetballen, ze gaan gelukkig steeds meer op pad. Op een zondagmiddag heeft Morris een feestje bij een trampoline-tent en zijn Max en Jaimy bij een vriendje. Trent vaart zijn eigen koers en is thuis. Wij zijn ‘alleen’ en dat is heerlijk. We rijden richting Woy Woy en drinken onze cappuccino’s aan het water. We kijken over het water, aanschouwen de bootjes en de pelikanen die voorbij vliegen. De zee is glad, de bergen groen en de zon probeert echt om er een heerlijke zondagmiddag van te maken. Met een beker koffie in je hand kan de wereld er soms zo mooi uitzien. Vredig. Rustig. In balans.

2 Jaar geleden kwamen we hier aan op 24 augustus. We vlogen vanuit Nederland op 23 augustus 2012. Bij aankomst hadden we onze korte broeken en T-shirts al aan. In Australië is het ’altijd zomer’ en dus waren we voorbereid op warmte en zonneschijn. Nu weten we het af en toe niet meer. Het begrip “4 seasons in one day” viert hoogtij in deze periode. Om 8 uur ’s morgens heb ik me al 2x omgekleed. Wel een jas, geen jas. Wel een trui, geen trui. Korte mouwen, lange mouwen. Het blijft een gok want al maak je de juiste keuze op het moment van vertrek, 10 minuten later kan het al de verkeerde keuze blijken te zijn.

Het is zondag 31 augustus als Trent de halve finale speelt van de Central Coast competitie. Zijn team is in de top 4 geëindigd en dus spelen ze de ‘play offs’. Vorige week kwamen ze in de kwart finale 10 minuten voor tijd van een 3-1 achterstand terug en konden uiteindelijk de wedstrijd naar zich toe trekken met een 5-3 winst. Dus deze zondag spelen de U18 de halve finale tegen “aartsvijand” Budgewoi. Er is publiek en het zonnetje doet zijn best. Terrigal speelt een waardeloze 1^e helft. Toch staat Terrigal met 1-0 voor in de rust. De 2^e helft wordt er eindelijk goed gevoetbald en winnen we met 5-1. Trent speelt sterk en het is bijzonder te zien wat 6 maanden voetbal bij IFS en Terrigal met hem hebben gedaan. Volgende week zondag de Grand Final. Na Max die de finale won, mag nu Trent zich opmaken voor de finale volgende week zondag.

We hebben weer water-gedoe. In het weekeinde. Ik had de makelaar al gewaarschuwd dat de kwaliteit van de kranen niet goed was en na 30 jaar gaat lekkage vanzelf gaat ontstaan als je kranen niet onderhoudt. De kraan in de douche van de jongens lekt alsof je de klok hoort tikken. De eigenaresse wil het laten repareren door mister Myagi en zijn kompaan over een week op zondag. Lekker goedkoop voor de eigenaresse en het kost ons een zondag. Het is een nadeel dat Ellen inmiddels rechtstreeks contact heeft met de eigenaresse want ze probeert op deze manier ons te helpen maar dat gaan we niet doen. Hier heb je een makelaar voor. We vertellen de eigenaresse dat we haar voorstel niet accepteren en bellen de makelaar. De makelaar regelt het meteen. Op maandag staat er een mannetje in onze badkamer die weet wat hij doet. En een paar dagen later is het mannetje weer terug en vervangt tijdens dit bezoek alle kranen in het huis. Kijk, zo hoort het. Onze makelaar heeft dit goed geregeld.

Het enige dat de eigenaresse van ons zelf mag regelen is het schoonmaken van de dakgoten. Dat heb ik in maart al geprobeerd, nu gaat ze het toch echt laten schoonmaken. Ik denk dat de regenval van de afgelopen dagen toch enige zorgen heeft gegeven bij de eigenaresse want op zondag staan mister Myagi en zijn kompaan weer voor de deur. Wij zijn er niet want wij zijn de halve finale kijken  bij Trent. Het hoeft ook niet want het betreft alleen werkzaamheden die buiten moeten gebeuren. Om 4 uur ’s middags gaan ze weer weg. Onze dakgoten zijn eindelijk schoon en vrij van bladeren en takken.

Ik doe op maandag 25 augustus mee aan de ALS ice bucket challenge. In een kort filmpje leg ik uit waarom ik mee doe. Mijn kinderen, Ellen, familie en vrienden doen mee. Ik ook. Mijn eerste reactie was ‘nee, ik ga dit niet doen’. Meelopen met de rest doe ik niet aan mee. Waarom een bak water/ijs over mijn hoofd? Wat heeft het voor nut. Maar ik kwam tot het inzicht dat het nut heeft. Als dit de manier is om geld in te zamelen is het prima. Als dit de manier is om mensen wakker te schudden dan is het water en ijs een mooi symbool voor dat wakker schudden. Om mensen bewust te maken van het leed dat er achter ALS schuilt, maar ook achter al die andere ziekten. Iedere dag strijden mensen tegen een ziekte. En al is die niet altijd dodelijk, geloof me als ik zeg dat de strijd op lange termijn soms net zo zwaar is. En wie ben ik om dan niet mee te doen. Ik strijd mee voor al die mensen die vechten. Dag in dag uit. Dodelijk of niet. Een ziekte of aandoening waar we met z’n allen een oplossing voor kunnen vinden vraagt om een ieders medewerking en inzet. Dus een emmer water. Dus een donatie. Dus meedoen. Omdat het kan. Omdat het moet.

De regen houdt aan deze week. Op een avond sta ik bij een kruispunt te wachten op groen licht. Het is donker, het is laat. Ik ben moe. Als ik naast me kijk zie ik de grond bewegen. Ik zie het asfalt naast mijn auto bewegen en wegglijden. Toch rij ik niet. Ik sta stil. De weg lijkt zich aan mij voorbij te trekken maar er gebeurt niets. Het is regen die mijn waarneming verstoort. De regen glijdt over het asfalt en het is alsof de weg beweegt. Zoveel water. Zoveel enorm veel water. Ik trek op. De banden hebben grip. Ik rij over het water terwijl achter mij een mist van regen ontstaat als ik de bocht omga richting Terrigal.

Ellen geeft bloed. Dat is nobel. Met Sonja. Iedere 3 maanden gaat ze bloed geven in Gosford. Ze redt er levens mee. De dag dat ze bloed geeft is ze ’s avonds een beetje duizelig. De netball meiden moeten het deze woensdagavond zonder Ellen doen. Er wordt dik verloren terwijl Ellen toekijkt. Helaas. Toch denk ik dat er vandaag enorm veel gewonnen is. Vooral door Ellen.

We krijgen geen kinderbijslag meer. Het 2^e kwartaal 2014 krijgen we niet meer betaald. Dus alleen het 1^e kwartaal mogen we houden. Ja, let op: dat mogen we houden van de overheid. Want op de 1^e  dag van het kwartaal waren we nog in Nederland. Het is goed zo. Ik ga er niet over strijden. Ik ga er niet over zeuren. De wet is duidelijk. We wonen hier en betalen hier belasting. Dus voordelen zoals de Nederlandse kinderbijslag zijn niet meer van toepassing. Toch gaat deze week nog 1x mijn bloeddruk omhoog als ik op Facebook lees wat er aan bedragen wordt overgemaakt aan Marokko waar mensen wonen die net zoals ik niet meer in Nederland wonen. Die uitkeringen krijgen en kinderbijslag. Dat is meten met 2 maten. Ik gun iedereen het beste en waar ze recht op hebben, maar ergens voelt het niet helemaal rechtvaardig.

Ellen is bezig met het opzetten van haar bedrijfje: Candlecovers Australia. De website wordt gebouwd, de visitekaartjes besteld en de facebookpagina komt eraan. Nog even geduld maar dan gaat alles live. En dan gaat het beginnen: verkopen van Candlecovers. Ellen is enthousiast en het importeren van dit product uit Nederland biedt veel kansen in Australië. Het contract dat Ellen het exclusieve verkoop en distributie recht geeft in Australië moet haar in staat stellen om veel Candlecovers te gaan verkopen. Zodra e.e.a. live gaat meld Ellen zich!

De seizoen afsluitende BBQ van Jaimy zijn voetbalteam gaat niet door. Dit weekeinde was er teveel regen. Volgende week een herkansing. Regen betekent dat we binnen aan de gang gaan en in dit geval houdt dat in dat Max een eigen kamer krijgt. Of beter, Max krijgt een eigen appartement. De speelkamer op de begane grond met wc, douche en badkamer wordt Max zijn kamer. Ik til mijn rug kapot en zet bedden met pijn in elkaar. Het geeft niet. Max moest hoognodig zijn eigen plek. En Morris ook! Die heeft nu een enorme slaapkamer voor zich zelf. Max zijn kamer is bijzonder cool want naast een eigen badkamer heeft hij nu zelfs een bar. Geweldig toch als je 15 jaar bent!

Schoenen en Australië. Dat is geen gelukkig huwelijk. En als ik het over schoenen heb, dan heb ik het over echte schoenen. Van Bommels, of mooie Italiaanse modellen. Aan de Central Coast is het een zielige vertoning. En hier niet alleen. Mijn collega’s in Sydney hebben allemaal hetzelfde model aan op het werk. Zwart en wie weet een stiksel om het op te waarderen. Duh. Dat is niet wat ik zoek. Erina biedt geen oplossing. Wel nette broeken en een blouse die ik nodig heb. Dat dan weer wel. Maar schoenen… In een lullige, doorsnee schoenenwinkel in Erina vind ik dan toch “mijn schoenen”. Ik koop meteen 2 paar want die 50% korting laten we niet schieten.

Op de zaak mag ik alles aan iedereen vragen. Ze willen me allemaal helpen. Maar niemand helpt. Het is een kwestie van doorschuiven. Niemand neemt verantwoordelijkheid. Dat is bijzonder om mee te maken. Je stelt vragen maar je wordt doorgestuurd naar het volgende loket. Dan ben je volgens mijn collega’s wel geholpen. Ze hebben naar je geluisterd en je naar de volgende collega verwezen. Duh. Ik kom er achter dat indekken, bevestigen en doorschuiven tot een kunst verheven zijn. Is dat typisch mijn bedrijf? Australisch? Ik heb meer voorbeelden in Australië waar dit gebeurt. Ik ken dit van de grotere organisaties uit Nederland en Europa dus ik schrik niet direct van een beetje indekken en allerlei mensen e-mailen en cc-en om van alles en nog wat te bevestigen.

Toch wordt de komende week interessant. Er is namelijk een probleem ontstaan afgelopen week bij mijn grootste klant waar ik bij betrokken ben en dat gaat over indekken, bevestigen en doorschuiven. Ik maak me vooralsnog geen zorgen. D.w.z. op basis van mijn Europese en Nederlandse manier van denken en zaken doen. Zal het ook zo werken in Australië? Ik ben benieuwd…