Volharden

“Voice of the rain"

Zaterdag 16 augustus 2014. Mijn vader viert zijn 70^e verjaardag. Wij zijn er niet bij. Afstand is relatief. Soms lijkt Nederland dichtbij. Soms lijkt het in een ander universum te liggen. Gevoel kan afstand laten oplossen, maar fysiek is afstand onvermijdelijk.

Er is altijd een keerzijde aan het leven in een ander land. De keerzijde heet afstand. Familie en vrienden verzamelen zich en de verjaardag wordt gevierd. De ontbrekende factor zijn wij.

Gevoelsmatig zijn we erbij maar het gemis is tastbaarder dan anders. Vooral in Nederland is het gemis deze dagen sterk en worden we allemaal weer herinnerd aan het de keuzes die wij hebben gemaakt om hier te gaan wonen.

De weergoden aan de Central Coast hebben besloten het einde van de winter te voorzien van regen. En storm. En nog meer regen. Overstromende rivieren in de omgeving van Sydney, bomen waaien om, daken storten in. En nog meer regen.

In de natste periode in 24 jaar stoppen mijn ruitenwissers in het weekeinde met ruiten wissen. Hoe kun je het bedenken. Een brommend geluid laat de ruitenwissers halverwege mijn autoraam stilstaan en meer gebeurd er niet meer.

Op zondag bel ik de leasemaatschappij en binnen een half uur staat de NRMA (de equivalent van de ANWB) voor de deur. Wat ik al vermoedde blijkt te kloppen; de NRMA kan het niet maken. Maandagochtend naar de Holden dealer in Gosford is het enige advies dat ze kunnen geven. Ik bel zondag toch nog even met de Holden dealer in Gosford want op zondag verkopen ze hier auto’s en wie weet is de garage toch stiekem open. Maar nee, de vriendelijke sales meneer vertelt mij dat ik maandagochtend moet bellen.

Maandagochtend heb ik  om 9.00 uur ’s morgens een afspraak in Botany, vlak bij het vliegveld van Sydney. Dat is aan de zuidkant van de stad en vanaf de Central Coast een aardig stukkie rijden. Ik moet helaas afbellen en het klinkt behoorlijk knullig als je moet uitleggen dat je ruitenwissers het niet meer doen.

Ik rij naar de Holden dealer in Gosford. Halverwege gaat het zachtjes regenen. Ik ben net op tijd want op het moment dat ik de auto parkeer op het terrein van de dealer draait onze lieve heer de kraan open. De service is goed. Zonder afspraak word ik meteen geholpen. Rond lunchtijd rij ik het terrein op van mijn werk. De ruitenwissers maken overuren als ik in de namiddag  naar huis rij.

In de Central Coast luisteren veel mensen naar Star 104.5. Het radiostation waar vooral muziek wordt gedraaid die in veel landen niet meer wordt gedraaid. Jaren 70, 80 en 90 lijken hier nu pas te zijn aangebroken. De ochtend show van “Graig & Mandy” lijkt vrij populair te zijn hoewel ik soms van de flauwigheid een ander radiostation opzet.

Deze dinsdag hebben Graig & Mandy gelijk als ze aangeven dat de regen eigenlijk vraagt om in bed te blijven liggen. Regen die op je dak klettert of tegen de ramen kan iets gezelligs hebben. Alsof een stem zegt dat je nog even in je bed moet blijven liggen. Nog verder onder die warme deken moet kruipen en er vooral nog niet uit moet gaan. Toch verzet ik me deze ochtend tegen de regenstem en rij ik al vroeg naar mijn werk. De regen doet het verkeer geen goed. De toch al minder begaafde autorijders in Sydney en omgeving rijden nu helemaal beroerd. Er ontstaan gaten in het wegdek door de regen en files ontstaan spontaan ondanks dat er niets aan de hand is.

Wanneer ik Sydney nader verander ik van radiostation. Nova969 lijkt de tegenhanger van het Nederlandse Radio 538 te zijn en is populair in Sydney en omgeving. Nova969 lijkt fris, modern en houdt mijn aandacht vaker vast dan andere radiozenders. De muziek is modern hoewel ik het idee krijg dat ze 10 platen hebben en die de hele dag afwisselen. Het is hier heel populair om de luisteraars naar ervaringen te vragen. Gebeurt er iets in het nieuws dan worden de luisteraars gevraagd hun ervaringen met heel Sydney te delen. Menigmaal moet ik glimlachen om de interviews en lijkt daarmee af en toe de zon door de regen te komen.

Dat geldt niet voor de 57 jarige visser die 60 kilometer van Darwin met zijn vrouw een dagje ging vissen. Een 4 meter krokodil had aan hem een aardige maaltijd. Voor de ogen van zijn vrouw verzoop de 4 meter lange krokodil hem. Zomaar een radioberichtje in Australië.

Hoe leuk is het als je in de 4^e week van je nieuwe baan zit en je na werktijd bij een ander bedrijf aanschuift voor een kennismaking c.q. sollicitatiegesprek. Het is niet echt een sollicitatiegesprek maar ze hebben mij gebeld n.a.v. mijn sollicitatie in juni en hebben nu veel interesse om mij in te huren. M.a.w. aan het einde van het gesprek is het duidelijk dat ze erg geïnteresseerd zijn om de komende tijd verder kennis te maken en mij wellicht een aanbieding te gaan doen.

Het bedrijf is exact het soort bedrijf dat qua klantenkring, service en diensten bij mij past. Het ligt in het verlengde wat ik al 15 jaar heb gedaan en zou een bijzonder interessante en uitdagende stap kunnen zijn. Ondanks het feit dat ik me gevleid en vereerd voel, merk ik ook dat ik in een hele korte periode al aardig in de Visy-familie ben gegroeid. Al is het waarschijnlijk niet de meest intellectuele uitdaging over een tijdje, het bedrijf en het team voelt bijzonder warm en ik moet concluderen dat ik het erg naar mijn zin heb. Ze hebben mij het vertrouwen gegeven en dat wil ik graag terug betalen. Dat is mij veel waard weet ik uit ervaring.

Health & Safety is enorm belangrijk in Australië. Saftey first. Wanneer je om je heen kijkt in Australië zie je veel oranje en geel/groene hesjes, jassen en vesten. Iedereen die ook maar iets doet in de bouw, vrachtverkeer, fabrieken, groenvoorziening, wegenbouw, draagt een hesje. Ik heb er inmiddels ook 1 in mijn auto liggen. Als ik namelijk fabrieken bezoek moet je een hesje aan i.v.m. de veiligheid.

ASR heeft nog steeds mijn geld niet terug betaald. Ik blijf bij deze een ieder waarschuwen voor ASR. Er wordt aan gewerkt, de procedures worden gevolgd. Het komt goed. Maar inmiddels krijg ik EUR 1.000,- van ASR. Benieuwd of er ook rente wordt berekend als ze alles aan mij overmaken…

Wie er ook een aardige bende van maakt; het Zorginstituut. Afgelopen week kregen we post uit Nederland via de mail. 4 boetes a EUR 335,-! Een slordige EUR 1.300,-. 4 Acceptgiro’s’ voor 4 kinderen.

Even uitleggen. In de afgelopen maanden is er onderzoek geweest of wij wel of niet verzekerd moesten zijn in Nederland voor bv een ziektekostenverzekering. Dat onderzoekt de Sociale Verzekeringsbank samen met het Zorginstituut. Conclusie: nee, familie Vegter hoeft niet verzekerd te zijn in Nederland. Bevestiging gekregen: ja. Einde zaak. Not.

Trent, Max, Jaimy en Morris staan momenteel in de overheidssystemen nog als ‘verplicht verzekerd’. M.a.w. een 9-jarige moet volgens het systeem zelf een ziektekostenverzekering afsluiten! Want hij heeft een boete gehad omdat hij niet is verzekerd. Ze zijn echt helemaal gek geworden in Nederland. Het kost weer een avondje uitzoeken en ‘oorlog voeren’ met de hulp van mijn vader, maar we zijn er uit gekomen. Mijn vader is gaan bellen en een vriendelijke dame (ze hebben vast onlangs weer een klantvriendelijkheidscursus gehad of zo bij de overheid) heeft bevestigd dat het Zorginstituut voor ieder gezinslid apart de vrijstelling had moeten bevestigen en niet alleen voor Ellen en mij. Dat is vreemd want Ellen is de wettelijke vertegenwoordiger van de kinderen en dat staat ook op alle bevestigingen. Ook is ons verhaal geheel bekend bij beide instellingen (onderdeel van het onderzoek) en weten ze dat de kinderen bij ons zijn. Maar nee hoor. Foutje bedankt. Inmiddels toegegeven door het Zorginstituut. Toch liggen er nu 4 acceptgiro’s van het Centraal Justitieel Incasso Bureau op mijn bureau en ik wil ze weg hebben. Dus gaan we weer formulieren invullen en opsturen. Leuk hoor. Ik trek een fles champagne open op de dag dat ik verlost ben van de systemen van de overheid.

De tegenstellingen die ik ervaar zijn af en toe groot. Mijn dagelijkse uitdaging in het verkeer draagt ook iets moois in zich mee. Als ik ’s avonds thuis kom en geen remlicht meer kan zien, heb ik wel de meest prachtige zonsopgang en ondergang die dag gezien. De bossen, landschappen, zee, kustlijnen en natuur blijven me boeien en fascineren. Ik heb afgelopen week iedere dag een schitterende regenboog gezien die zo helder en kleurrijk was dat mijn ogen zich niet konden afwenden. Een aanblik op de skyline van Sydney wanneer ik vanuit het noorden aan kom rijden is zonder meer spectaculair. “New York-achtig” was het woord dat door mijn hoofd schoot afgelopen week. Gevolgd door de gedachte hoe ik nu weer zonder kleerscheuren door deze stad heen ga komen. Iets dat overigens best goed geregeld is middels tolwegen, bruggen en tunnels.

Ik blijf me bewust van de keuzes die we gemaakt hebben. Het is onze keus om hier te zijn, hier te wonen, hier te rijden, hier te werken. Alles wat iets minder roze is dan gedacht is een gevalletje ‘jammer dan’. De keuze voor dit land betekent ook acceptatie van de keerzijde. Gelukkig kan zelfs de regen en de files deze week het goede gevoel niet ombuigen wanneer ik langs het vliegveld van Sydney rij en achter de opstijgende vliegtuigen de knal oranje zon onder zie gaan. Ik krijg nog steeds energie als ik bedenk dat ik in Australië woon. De droom om hier te leven is in volle gang en zorgt voor energie.

Hoe jammer en spijtig het ook is om niet bij familie te zijn op belangrijke en mooie momenten, de balans blijft uitslaan naar Australië.

Hoe hard de vrachtwagens langs me heen denderen op Pennant Hills Road, ik blijf gewoon doorrijden op weg naar huis of naar een klant.

Hoe vaak ik ook moet remmen, ik trek nog vaker op.

Hoe hard het ook regent, de ruitenwissers werken harder.

Hoe luidt een stem ook klinkt, onze eigen stem klinkt harder.