Be first!

"Iedereen krijgt slechts één sprankje gekheid. Dat mag je nooit verliezen."

Robin Williams

Het was alweer een tijdje geleden dat ik in het buitenland mijn verjaardag vierde, maar ik mocht onlangs de 46 jaar aantikken in Australië. De laatste keer in Australië was in 1993. Menige zomervakantie vierde ik als kind mijn verjaardag ergens in Europa. Ik vond dat altijd leuk. Andere omgeving, andere manieren, andere verjaardag.

De omgeving voor mijn 46e verjaardag was de kantoorruimte van mijn werk. Er werd niet gezongen, ik had geen taart mee en het was al met al een andere verjaardag als anders. Geen ouders, geen broer, geen schoonfamilie, geen vrienden. Toch had ik een prima verjaardag ’s avonds met mijn gezin. Lekker eten, cadeautjes en vele felicitaties.

Ook Morris vierde de afgelopen jaren zijn verjaardag op verschillende locaties, op verschillende manieren. 9 Jaar oud en hij heeft zijn verjaardag op 4 continenten gevierd. Canada (Calgary), Europa (Nederland en Frankrijk), Amerika (New York) en nu Australië. Voor Morris is het altijd feest. Helemaal als er cadeautjes zijn en vriendjes om een feestje mee te vieren. Daar hebben we voor gezorgd, inclusief cadeautjes van opa en oma uit Nederland. Het huis versierd, patat op de mat (dat was even wennen voor de Australische kinderen), spelletjes en vooral heel erg jarig zijn.

Naast het vriendjes-feestje, zijn we op Morris zijn verjaardag gaan bowlen. Dat hoor ik te winnen. Of anders Max. Of Trent. Maar niet Ellen. Duh. Ellen kan goed bowlen. Ja, ze kan niet alleen korfballen, ook bowlen gaat haar goed af. We gaan ongelofelijk het schip in. Ellen verslaat ons allemaal.

De verjaardagskaart uit Nederland van opa en oma blijkt voor Morris moeilijk leesbaar. En dat ligt niet aan het handschrift van oma. Morris lijkt beter Engels te gaan lezen, spreken en schrijven dan Nederlands. Vorige week kwam hij thuis met een award waarop stond dat hij 3 (!) levels omhoog gegaan was met lezen. Morris maakte grote sprongen momenteel.

We moeten de boete betalen de Ellen een paar maanden geleden binnen haalde. Doodzonde. Niet leuk. $ 238,- weggegooid. Niemand kan ons meer helpen. De overheid heeft gesproken.

Het is zaterdag 9 augustus als we ’s morgens met Max naar Lisarow rijden. De route naar Lisarow is prachtig. Een half uurtje bij Terrigal vandaag, landinwaarts. Bomen, bossen, kleine weggetjes, dorpjes, boerderijtjes. En palmbomen. En De Dijk. Waarom gaat de muziek van De Dijk niet samen met palmbomen? Geen idee. Maar Ellen en ik merken allebei dat de muziek en de omgeving niet kloppen.

Wat wel klopt is de halve finale. Beste wedstrijd van het seizoen: 2-0 voor Terrigal en de Grand Final op 16 augustus is een feit. Alleen al het halen van de finale is een prijs. De prestatie is meer dan de optelsom van de gezamenlijke mogelijkheden.

Je eerste auto les in een oude Landcruiser 4x4 V6 3.5 liter is best leuk rijden. Trent rekent het goed. Ik zit er naast en na de nodige instructies gaan we van start. We hebben in onze wijk een mooi rondje en het is een uitstekend stukje weg om gevoel te krijgen voor snelheid. Trent doet het keurig. Het oude beestje rijdt nog fantastisch en met een beetje gas sjeest Trent door de straat. De geel met zwarte L op de voor- en achterkant pronkt mooi op de auto. De hele straat weet dat we een lesauto zijn en zullen er zeker rekening mee houden. Maar eerlijk is eerlijk, de 1^e les van Trent is heel goed verlopen.

3 Weken werken zitten erop. Of beter: inwerken. Trainingen, leren en luisteren. Ik doe mijn best om alles te volgen en te begrijpen. Ook hier is zakelijk Engels soms moeilijk te volgen. Niet alleen de technische termen en alle afkortingen, ook de manier waarop sommige praten is moeilijk te volgen. Ik begrijp er soms niets van. Plat Australisch noem ik maar. Alles binnensmonds en half ingeslikt. Australisch op zijn best. Aan warmte geen gebrek. De collega’s zijn vriendelijk, gastvrij en doen er alles aan om mij te helpen met opstarten. De klantenlijst is ook al aan het vormen en er zitten mooie namen tussen. Met mooie budgeten en uitdagende projecten.

Als ik in de productie van Sony wandel, de magazijnen van Sara Lee bezoek of een meeting heb in de kantoren van Unilever dan moet ik toch weer glimlachen van binnen. 6 Maanden geleden aangekomen met niets en nu wandel ik met witte jas, veiligheidsbril en oordopjes door fabrieken van de grootste merken van de wereld. Ik heb mijn toegangskaartje blijkbaar toch weten te vinden en geniet er erg van.

Trent is geselecteerd. Nee zo mag je het niet noemen van Trent. “Ik hoor er gewoon bij. Doe niet zo moeilijk”, zegt hij. “O, maar ik heb een email van de IFS waar op staat dat je geselecteerd bent”. Dat betekent toch dat je bent uitgekozen? Volgens Trent niet. Volgens mij wel. Ook als ik de rekening zie die ik straks ga betalen en het feit dat de selectie inhoudt dat hij vanaf oktober 12 weken lang op zaterdag gaat zaalvoetballen (indoor soccer) met de IFS. Op ‘state-level’. Volgens mij het hoogste niveau in New South Wales. De helft van de wedstrijden zijn in Sydney. Right. En dan bedoel ik ook het zuiden van Sydney waar ik meer dan 2 ½ uur voor nodig heb om het te bereiken. We hebben het overlegd en besloten te doen voor hem. Daar gaat onze gedeeltelijke zomer op zaterdag. En ik hoor al geluiden dat de teams van Max en Jaimy ook plannen hebben voor indoor soccer. Maar gelukkig is dat in de buurt. Dat dan weer wel.

Het gaat goed met netballen. Ellen haar laatste wedstrijd wordt met 15-11 verloren en dat is eigenlijk een beetje een overwinning als je het verloop van de wedstrijden ziet. Toz is gedeeltelijk vervangen voor een superspits, maar dat we eerst niet scoorden lag volgens Toz niet aan haar… Duh. Ellen is nu ook op een andere positie gekomen. Ben benieuwd of er een overwinning in de nabije toekomst mogelijk is.

We hebben ons uitgeschreven uit de gemeente Heerhugowaard. Is dat belangrijk nieuws? Moeten we dat vermelden? Nee. Ja. Toch wel. Het is toch wel een momentje waarop je aangeeft naar het buitenland verhuisd te zijn en dat je nu officieel niet meer in Nederland woont. Voor de verzekeringen, SVB en al die andere overheidsinstanties waar ik geld van krijg en aan wie ik moet betalen was ik al weg. Vooral als het om betalen aan Nederland ging moet ik afrekenen en waar het om betalingen van Nederland aan mij ging kreeg ik al geen geld meer. Maar toch. Nu zijn we officieel weg.

Trent is 1 dag ziek. Morris 2 dagen. Ellen een week. Er heerst iets dat bijna iedereen wel even opzoekt. Gelukkig blijven Max, Jaimy en ik van het bezoek gevrijwaard. Of ieder geval tot nu toe.

Het enige dat ik heb is een spierscheuring in mijn kuit. Op een ochtend loop ik te snel de trap af om mijn rinkelende telefoon te pakken. Ik maak een rare beweging en pats. Auw. Big time auw! 2 Dagen mank gelopen van de pijn. Hardlopen is voorlopig van de baan. Leeftijd he? Of dat is ieder geval wat ik van iedereen om me heem moet horen.

Ellen is Wedding Planner. En half Nederland feliciteert haar op Facebook. Ze heeft haar online cursus met succes afgerond en gaat waarschijnlijk een Master Executive in Management afronden. Dat klinkt ongelofelijk goed. Nu nog trouwerijen vinden. Of ieder geval 1 om te oefenen. Iemand?

Morris speelt deze zaterdag zijn laatste competitiewedstrijd. We kunnen er helaas niet bij zijn want Max speelt de Grand Final op het zelfde tijdstip in Lisarow. Morris wint met zijn team 2-0 en hij is ‘man of the match’. Apetrots komt hij ’s middags thuis met de wisseltrofee die bij ‘man of de match’ hoort. Zijn 1^e voetbalseizoen bij Terrigal United zit er op.

Om kwart over 7 rijden Jaimy en ik al naar zijn wedstrijd in Hamlyn Terrace. 3 Kwartier, 8 uur aanwezig. Koud en grijs. Gelukkig blijft de regen weg. Ze noemen het hier de ‘kleine semi final’. Wij zouden het de kwart finale noemen. Win je deze wedstrijd dan sta je in de halve finale. Verlies je, dan is het seizoen voorbij. Jaimy zijn bloedsuiker gaat vlak voor de wedstrijd door het dak. 22 Geeft de meter aan! Dat is echt niet goed. Lekker dan, juist vlak voor deze belangrijke wedstrijd. Met wat extra insuline probeer ik hem weer op een enigszins normale waarde te krijgen. Ik merk niets van de hoge bloedsuiker van Jaimy in het veld. Er wordt door iedereen keihard gewerkt maar er worden helaas geen doelpunten gemaakt door Terrigal. East Gosford is vandaag met 2-0 te sterk en het seizoen is voor Jaimy en zijn teamgenoten voorbij.

Er is nog even sprake dat Jaimy met het team van Max mee gaat doen maar dat blijkt niet het geval. In de auto vraag ik me af of Jaimy nu meer teleurgesteld is over het feit dat hij niet met Max meespeelt of het verlies in de ‘kleine semi final’.

12.00 uur gaat de wedstrijd van Max van start. East Gosford is ook hier de tegenstander. Van te voren staat het team van Terrigal klaar in zwarte broeken en witte shirts. Coach Shea is niet tevreden over de aankleding van sommige spelers. Max ziet er top uit. Hij lijkt 2 jaar ouder is zijn keurige zwarte broek.

Er is spanning. Wedstrijdspanning. Shea schiet constant met zijn ogen heen en weer en geeft jan en allemaal vriendelijk doch dringende verzoeken cq opdrachten. Manager Stefan is relaxed. Hij had graag gezien dat Jaimy had meegedaan.

De tribune vult zich met supporters. De wedstrijd gaat van start. Het is een spannende wedstrijd.

De coach schreeuwt;  “be first!”, “be stronger!”. Maar vooral het “be first!” galmt continue over het veld. Altijd als eerste de bal veroveren. Altijd als eerste de bal willen hebben. Gretigheid, de wil om te winnen, om druk te zetten en te scoren. Willen winnen. “Be first!”, begin ik ook te roepen.

Het is de slag om het middenveld en Max moet vol aan de bak. Er wordt keihard gewerkt aan beide kanten. Weinig kansen. Rust 0-0. Al 2 wedstrijden is Max vlak bij een doelpunt van afstand. De supporters, ouders en andere fans roepen al weken dat het in de finale goed gaat komen. En ze krijgen uiteindelijk gelijk. Max is een publiekslieveling. Niet alleen om zijn voetbalkwaliteiten ook om zijn persoonlijkheid. Hij wordt ook nu continue aangemoedigd om het eens te proberen als hij de kans krijgt om te schieten. En het gebeurt. 10 minuten in de 2^e helft schiet Max van afstand op doel. Over de grond in de verre hoek. 1-0! Het is feest op de tribune en op het veld. En het blijft feest. Terrigal wint met 1-0 en na afloop staat Max met de beker in zijn handen. En de microfoon. De aanvoerder houdt een korte speech en dat doet hij prima. Zijn 1^e seizoen bij Terrigal en dan de beker winnen is bijzonder knap. Het hele team heeft hard gewerkt en de coaches hebben er echt een team van weten te maken. Wij zijn trots. We zijn altijd trots op al onze kinderen maar vandaag staat Max in het zonnetje. Geheel verdiend.