Herdenkingen

“We thought that we had the answers, it was the questions we had wrong”.

Bono - U2

De band speelt en Ellen en ik zitten in de zon aan een biertje. Goede vrijdag is een goede vrijdag. Max ligt in het water met zijn surfplank, Morris speelt op het strand met een vriendje, Jaimy en Trent zijn naar huis om hun visspullen te halen en gaan nog even vissen einde van de dag. De muziek klinkt bijzonder aangenaam en we kijken ons ogen uit naar de opgedofte dames en de mannen met t-shirts en petjes. Mates praten met mates, vrouwen met vrouwen. De zee ligt aan onze voeten, het bier is koud, de zon schijnt en de muziek is te oud voor de jongeren. Australië is vandaag vrij en dat merk je aan alles. Het hangt in de lucht als de meeuwen die boven het strand hangen.

De drukte die we vorig jaar rond kerst hebben ervaren bij Erina verbleekt bij de zaterdagdrukte. De dag voor Pasen is gekkenhuis in en rond het winkelscentrum. De auto’s kunnen de parkeergarages niet meer in en de winkelwagentjes bij Woolworth zijn op. Ik stoot op iedere hoek in de supermarkt iemand aan met mijn winkelwagentje. “Sorry” zeg ik en kijk erbij alsof ik aangeef dat ik er ook niets aan kan doen dat iedereen vandaag inkopen doet voor het lange Paasweekeinde.

Op weg naar huis erger ik me aan de oudjes die perse vandaag moeten autorijden en de verkeerslichten die net als in Nederland mij niet in een groene golf voorzien als ik het nodig heb.

Zaterdagmiddag vieren we Jaimy zijn verjaardag op het strand. Hij heeft enkele schoolvriendjes uitgenodigd om te komen surfen. We zijn er allemaal bij en we hebben ons strandtentje opgezet, stoeltjes erbij en drinken, snoep en chips staan klaar.

We treffen het in eerste instantie. Gigantische golven. Groot, hoog, woest en perfect voor de geoefende surfers. Jaimy besluit te gaan body boarden i.p.v. surfen en Max houdt het na een paar duikelingen in enorme golven voor gezien. Het is waanzinnig gaaf om te zien en op meerdere plaatsen langs het strand is het echt een geweld aan golven die op de kust beuken.

Maar rond half 3 uur gaat het haaienalarm af en wordt iedereen verzocht direct uit het water te komen. Iets dat door nagenoeg iedereen direct wordt opgevolgd. De life guards gaan het water op om de haai te zoeken die blijkbaar door iemand is waargenomen en we horen dat we zeker 3 kwartier het water niet in mogen. De vader van 1 van Jaimy zijn vriendjes is life guard en we begrijpen dat er een “massive” bull shark is gesignaleerd vlak bij kust. Er is 1 ding erger dan een great white en dat is een bull shark.  Ze kunnen agressief zijn en als ze beet hebben laten ze niet meer los. Ze zijn eigenlijk gevaarlijker dan witte haaien. De 3 kwartier wordt verlengd met nog een half uur en velen turen over het water opzoek naar een teken van leven. De vin die net boven het water uitsteekt zien we niet en nadat alle veiligheidsvoorschriften zijn opgevolgd en uitgevoerd wordt het water rond 4 uur weer vrij gegeven. Het is en blijft toch wonderlijk dat haaien zo dicht bij de kust kunnen komen.

Wanneer we bij het treinstation van Cowan komen op zondagmiddag rijdt de trein niet verder. Het is 12.00 uur. Er is een stroomstoring bij Hornsby en de treinen rijden niet meer verder van en naar Sydney. Met ca. 200 man staan we in de zon voor het kleine stationnetje van Cowan en wachten op de bus (of bussen) om ons naar Berowra of Hornsby te brengen. Wat nu? Of we gaan terug naar Gosford (hoewel we niet weten wanneer er deze middag nog een trein komt) of we gaan verder op onze toch naar Sydney. Unaniem besluiten we de tocht naar Sydney te aanvaarden. We hebben nog niet besloten om de reis te aanvaarden inclusief hetgeen ons staat te wachten of als schapen in een weiland worden we weer de trein ingeloodst omdat er blijkbaar wel weer treinen rijden en er een mogelijkheid is om richting Berowra te komen. Volgens de machinist staan daar dan de bussen klaar.

In Berowra is de groep reizigers gegroeid naar ca. 500 man. Een verkeersinfarct op het spoornet op 1^e Paasdag is een kwalijke zaak en zweetplekken vormen zich net zo snel als woordenwisselingen en irritaties bij diegene die het meeste haast hebben. In dit geval is dat vooral de categorie die onderweg is naar het vliegveld. Kinderen, opa’s en oma’s, reizigers, kinderwagen, grote koffers, invaliden en ouderen, allemaal worden we over perron 1 geleidt naar buiten want daar komen dan de bussen. Ik reken voor het gemak 50 man per bus en kom dus eenvoudig tot de conclusie dat 10 bussen deze klus moeten kunnen klaren. Maar er staat 1 bus… 1 bus! Australië op z’n smalst. Ellen is positief en goedgelovig en denkt dat de rest van de bussen zo komt. Maar we staan in een enorme rij met mensen en ik voorspel dat die ene bus heen en weer gaat rijden tussen Berowra en  Hornsby.

We zullen het nooit weten. Want na ca. 20 minuten wachten draaien de laatsten schapen van de rij zich om en keren terug naar het perron. De laatste van de rij blijken opeens de eerste te zijn die op het perron wachten op de verlossing in de vorm van een trein. Er is vernomen dat er toch weer treinen gaan rijden en zonder bevestiging van een trein-meneer volgt de rest van de kudde gedwee. En dan komt de verlossing! Daar is de ijzeren spoorvreter en gaan we allemaal weer verder waar we gebleven waren. De saamhorigheid onder de passagiers is door deze ervaring gegroeid en wellicht dat het Bijbelse gedeelte van 1^e Paasdag op deze manier een weg naar ons allen wist te vinden.

In Sydney is het een heerlijke middag die we doorbrengen op Paddy’s market, China Town en we gaan even langs bij mijn werk. Hoe bizar om zondagmiddag alleen in zo een enorm gebouw rond te lopen. De familie keurt het uitzicht en de werkplaats goed en is onder de indruk van de etage waar ik werk. Met de gekochte sweater, sport setjes, petjes en zonnebrillen begeven we ons naar Darling Harbour waar we bij onze favoriete restaurant gaan eten. Het is gekkenhuis in Sydney, vooral in en rond Darling Harbour maar we eten vlak voor 6 uur en zo is het geen probleem om 6 enorme pizza’s weg te werken.

Wanneer we op perron 12 in de trein naar Gosford zitten blijkt het echt niet normaal te kunnen deze dag. Of we allemaal naar spoor 7 willen gaan want daar vandaan zal er een andere trein naar New Castle rijden en ons afzetten in Gosford. Gelukkig staat de trein onderweg niet meer onnodig stil en komen we zonder problemen thuis.

Het is zondag 2^e paasdag een vroegertje in huize Vegter. Geen uitgebreid Paasontbijt, geen eieren zoeken. Nee, we zijn om 9.45 uur bij de Gouges en gaan met z’n allen naar Hawkesbury River. Ca. 3 kwartier rijden bij ons vandaan en een prachtige plek om de dag door te brengen en te BBQ-en. We hebben alles bij ons: visspullen, eten, drinken, stoeltjes, zwemkleren en de Gouges hebben de kajak bij zich.

De dag is werkelijk fantastisch. We vangen geen vis en Trent raakt het anker van de kajak kwijt (maar het goede nieuws is dat Trent in een kajak zat), maar de zon maakt er een feestelijke dag van. De plek is prima, het water ligt aan onze voeten, de bergen en heuvels om ons heen, het groen van de bomen en het blauw van het water schitteren onder de zon. En we vermaken ons allemaal. Een gezegende dag om maar even in Paastermen te blijven.

Na een heel lang paasweekeinde neemt het leven weer zijn normale vorm aan van werken en reizen. Voor Ellen betekent het 1 dag strijken en voor de heren Vegter nog 1 week vakantie. Het is echter een korte week want vrijdag is het ANZAC day. Een soort 4 mei waarbij de gevallen soldaten uit alle oorlogen worden herdacht. “Lest we forget” staat in veel monumenten gebeiteld en op vrijdag zijn deze monumenten versierd met bloemen. Een herdenkingsdag.

Wat ook een herdenkingsdag is, is donderdag, de dag voor ANZAC day. Want DNA nummer 002 is jarig en viert zijn 15^e verjaardag. Inmiddels is hij groter dan zijn moeder en houdt maat 46 hem op de been. Ik werk die dag maar ben om half 5 thuis. Een half uur later gaat Max trainen en wanneer hij thuis komt gaan we gourmetten. Facetime gesprekken volgen met opa’s en oma’s die op afstand meeleven. En zij niet alleen. Faceboek laat zien dat er massaal aan Max wordt gedacht en dat is een mooi gevoel.

Met werk gaat het redelijk, maar het houdt niet over. Steeds meer komt naar voren dat ondanks mooie verhalen over het uitdragen van het merk en de ‘value proposition’, het om de keiharde dollars gaat. Daar ben ik niet naïef over, dat is bekend, maar je zult toch eerst moeten investeren voordat er verdient kan worden. En in dit geval in het opleiden en trainen van mensen zoals ik. Iedere dag aangeven dat er gebeld moet worden, dat er omzet op het presentatiebord moet komen en dat we toch echt binnenkort werk naar binnen moeten halen werkt bij mij averechts. Misschien werkt dat bij een 23 jarige, niet bij mij. Niet bij iemand die een leven achter zich heeft en zakelijk genoeg heeft meegemaakt en verwezenlijkt. Ik doe mijn ding, maar ik merk dat ik stiekem open begin te staan voor banen die ik voorbij zie komen of gesprekken die ik voer. 1 Van die gesprekken was een enorm leuk gesprek met een Nederlander die hier al 11 jaar woont en een eigen bureau heeft (brand indentity & design). Klein bureau dat graag wil gaan groeien en daar past een zakelijke partner in. Dat soort gesprekken en de mogelijkheden die ik dan zie geven zo vreselijk veel energie dat het me veel moeite kost om even later weer de telefoon op te moeten pakken en weer aan het werk te gaan opzoek naar vacatures.

Een goede vriend vroeg afgelopen week hoe het met ons visum staat. Een terechte vraag in het licht van de banen die we hebben. Voorlopig blijft dat ongewis. Ik zal eerst een hele tijd bij een bedrijf moeten werken en mocht ik af en toe switchen dan kan dat langer duren. Er zijn nog wel 1 of 2 alternatieven, maar voorlopig moet ik werken of opzoek blijven naar een baan die voor langere termijn interessant is. Soms vragen de kinderen er naar, ze realiseren zich nog steeds de onzekerheid, maar we vertellen ze dat we hier leven met de mind-set om te blijven. We willen ze weg houden van de onzekerheid en leven, voelen, denken en aarden vanuit het gevoel dat we hier blijven. En volgens mij lukt ze dat best aardig.

Afgelopen woensdag was het exact een jaar geleden dat we aankwamen in Nederland. Ik zit in de trein als ik me rond het tijdsstip van aankomen in Nederland realiseer hoe snel een jaar kan gaan. Wat kan er een hoop gebeuren en wie had een jaar geleden gedacht dat we nu al weer 3 maanden in Australië wonen. Het landschap schiet aan me voorbij als Acda & de Munnik het verleden naar voltooid verleden tijd zingen. De muziek kleurt de foto’s die ik bekijk op mijn iPhone, ik beleef de herinneringen en laten het gevoel herleven. Waar staan we over een jaar? Hoe ziet ons leven er dan uit? Ik denk er niet te veel over na. In het nu leven geeft meer genoegen dan nadenken hoe het leven er over een jaar uitziet. “Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt”, zei Thomas Acda ooit. Wellicht is het waar. We koesteren vandaag, en morgen…? Morgen is er weer een dag.

Fijn weekeinde.

Gerust

“I get lost in the beauty,

Of everything I see.

The world ain't half as bad,

As they paint it to be.”

One Republic

De zon begint alweer langzaam te zakken als ik rond 4 uur de trein in stap in Strathmore. Een voorstadje van Sydney waar ik vlakbij een klant heb bezocht. Rond het middaguur is het in dit gedeelte van Australië bijzonder aangenaam, vooral als de zon schijnt. Na 4 uur ’s middags koelt het snel af. De temperatuur daalt gelijk aan de zon die heel langzaam weg begint te zakken om uiteindelijk rond 6 uur deze kant van de wereld donker te maken.

Het licht in de namiddag maakt de schaduwen langer en het lijkt of alles er iets warmer uitziet. Warmer in kleur. De felheid van de zomerse zon is weg, het licht van de najaarszon is warm en maakt dat alles er vreedzaam uitziet. De bomen in de straat, de winkeltjes, de auto’s die voorbij rijden, de mensen die op straat wandelen. De zon geeft ze allemaal een warme gloed.

Ik stap in de trein en ga zitten in de express trein naar Gosford. De buitensteden van Sydney verdienen geen schoonheidsprijs. Vanuit het centrum van Sydney is het beeld buiten de stadskern een mengeling van de oude Victoriaanse gebouwen en de moderne wereld. Straatjes met winkeltjes waar op de gevel anno 1915 staat met daarnaast autobedrijven met vlaggetjes zoals we die kennen uit Amerikaanse films. De straatjes zijn in harmonie zonder dat ze gelijk zijn. De gemeente commissie kijkt hier niet op een kleurtje, een geveltje, een soort gebouw of een historische gedachte. En toch is op 1 of andere manier in balans. Sushi eettentjes, Koreaanse eettentjes, Vietnamese eettentjes,  een hotel en bar op de hoekpunten van een staat en een Coles, Woolworths of Subway tekenen de voorsteden. De trein raast er voorbij.

Na Hornsby ligt Sydney achter me en toont Hawkesbury River haar schoonheid. Meren, bergen, bootjes, groen en veel ruimte. De stad lijkt opeens ver weg en het mooie, landelijke Australië glijdt aan me voorbij. Ik lees het boek De Vliegeraar van Khaled Hosseini uit terwijl de zon achter de heuvels verdwijnt en we station Woy Woy naderen. Vanaf vandaag kijk ik anders naar Afghanistan en haar bewoners want het boek maakt op meerdere manier indruk op me. Zijn inlevingsvermogen in combinatie met het beschrijven van de situatie in Afghanistan is indrukwekkend. En hoe groot is de tegenstelling tussen de woorden die ik afgelopen week heb gelezen over een kapot gemaakt land en de schoonheid van Australië die aan mijn oog voorbij trekt.

Ik overdenk de week die net zo snel voorbij is gevlogen als de trein langs de kleine stationnetjes rijdt. De trein dendert door, toetert bij een spoorwegovergang en versnelt zodra we de overgang voorbij zijn. Gisteren was Jaimy jarig, 13 jaar. Een jaar geleden waren we aan het inpakken om naar Nederland terug te gaan en nu zijn we meer ingeburgerd in dit gedeelte van Australië dan ooit te voren. Vorig jaar bereiden we ons voor op een leven in Nederland en nu zijn we hier en proberen we op allerlei manieren hier te blijven. Met alle voor- en nadelen die er bij horen. Dat merkte ik met het overlijden van mijn oma en nu ook weer met de verjaardag van Jaimy. Op zulke momenten is afstand voelbaar. Hoewel je in een seconde een berichtje kan overbrengen van Nederland naar Australië, je kunt Facetimen en Skypen en het lijkt alsof er iemand naast je zit, bij bijzondere aangelegenheden is die ogenschijnlijke kleine afstand er opeens niet meer. Dan is 1 seconde voor een bericht opeens weer 20.000 kilometer. Dan is even bellen met Facetime gelijk aan 24 uur vliegen. Tijd is een relatief begrip en Einstein had daarin gelijk. Onze weken vliegen voorbij met de snelheid van de trein waarin ik zit en we beleven net zoveel verschillende ervaringen als er verscheidenheid is tussen Sydney en Gosford.

Wanneer de trein in Gosford aankomt is het bijna donker. Het is half 6. Het is druk op de weg en dat komt mede omdat Goede Vrijdag een echte nationale vrije dag is. Met 2^e paasdag erbij is het land dus 4 dagen vrij en trekt men er op uit. Terrigal, onze omgeving, is ideaal voor een paar dagen weg uit de stad en leven aan het strand en in de natuur.

Ik rij de weg naar huis zoals ik tegenwoordig iedere dag doe. Wanneer ik Terrigal binnen rij voel ik me thuis. Een gevoel van Kerst dringt zich bij me op. We zijn 4 dagen vrij met z’n allen. Geen voetbal, geen verplichtingen en we hebben als gezin alle tijd om leuke dingen te doen. Om even uit te rusten, om even uit te slapen en op adem te komen. Zoals de trein stopt op het station om even stil te staan, staan wij even 4 dagen stil. We rusten even uit, gaan zondag naar Sydney, gaan 2^e paasdag waarschijnlijk iets leuks doen met onze Engelse vrienden, we gaan surfen en gaan naar het strand. 

We kijken even om ons heen als we stil staan en observeren de omgeving en elkaar. En wat we zien bevalt ons goed.

Het zonlicht is weg, de sterren melden zich als ik onze straat in rij. Ik zet de auto voor de deur en ga naar binnen. Ons lange paasweekeinde is begonnen.

Voetbalgek

“Wie zichzelf spaart, krijgt nooit rent”

Cor van Hout (Heinekenontvoerder)

Zondag regent het alsof de kranen in de hemel wagenwijd open staan. Continue regen en soms zien we de overkant van onze kleine vallei amper. Grijs, mist en regen bepalen het beeld. Wij zijn zondag vooral aan het inruimen, uitpakken en ik zet het bed van Ellen en mij in elkaar. Dat is een bed dat in de categorie “geen emigratie-bed” valt. Wat een klus en wat is het een enorm groot en zwaar bed. Nooit bij stil gestaan dat we het bed ooit 20.000 km zouden verhuizen, want als ik dat geweten had, had ik een IKEA bed gekocht. En dan had ik graag een schroefje te kort gekomen. Maar uiteindelijk staat het bed en knutsel ik ook nog een kast in elkaar. Het begint er hier een beetje op te lijken.

Trent gaat naar zijn voetbalwedstrijd in Budgewoi maar komt uiteindelijk weer terug zonder gespeeld te hebben. Allebei de teams stonden al op het veld en toen besloot de scheidsrechter dat het veld toch afgekeurd werd… Right. We hebben inmiddels van de teams van Trent, Max en Jaimy een bevestiging dat we per team 100 dollar dit seizoen moeten bij betalen voor de 5 dollar per wedstrijd voor de scheidsrechter, nog wat team dingetjes (?) en een einde seizoen uitje. 3 kinderen x 100 dollar per kind = 300 Dollar. Kassa! En dat komt boven op de contributie die al belachelijk hoog is. Bij Rugby is dit soort zaken uitgesloten en ik begrijp de voetbalwereld in Australië steeds minder. Sterker nog, ik ben er klaar mee.

We zijn einde van de zondag ook klaar met ons werk in huis. Net voordat we aan ons hapje en drankje willen beginnen slaat 1 van de stoppen door en zijn we zonder stroom. Gelukkig kunnen we het oplossen en zitten we rond half 5 aan ons zondagmiddag borreltje. Het regent nog steeds. De heren Vegter spelen op de PS in de speelkamer. Dozen of geen dozen, het maakt ze niets uit. Ze gaan er tussen zitten en spelen hun spel. De geluiden van het Playstation spel FIFA-voetbal heb ik niet gemist. Het gejuich en de stem van de commentator roepen herinneringen op uit Nederland. En de ruzies die soms bij de Playstation horen. Want met 4 deelnemers is het vaak dringen en moeten er strakke afspraken gemaakt worden. Iets dat niet altijd lukt…

Op dinsdag heb ik vrij genomen. Ellen is de hele dag aan het werk en ik ga de speelkamer in orde maken en de garage opruimen. Trent heeft vakantie en hangt de hele dag wat rond, zit achter zijn mini iPad en luistert muziek. Jaimy en Max zijn eerder uit school wegens de begrafenis van een oud schooldirecteur en gaan daarom al begin van de middag surfen. Wanneer ik Morris om 3 uur uit school haal pik ik Max en Jaimy op van het strand. Heerlijk zo een dagje rommelen en opruimen.

De trainingen van de jongens worden weer afgelast. Duffy’s heeft gisteren te veel regen gehad. Bij Jaimy is het alternatieve last minut plan niet gelukt en vervalt de training. Trent gaat op het strand trainen en Max gaat indoor trainen in Kincumber. Over dat laatste heb ik het stoom uit mijn oren. Alweer. We krijgen gewoon een smsje dat de training is verplaatst naar Kincumber en of we even 5 dollar mee willen nemen voor het huren van de trainingsruimte. Ben ik nou gek? Ten eerste het logistieke gedeelte. Welke idioot denkt dat we opeens even naar Kincumber kunnen rijden? Misschien wordt er gewerkt en kan dat helemaal niet. Ten tweede komt er naast de contributie (inmiddels geen idee meer waarom ik betaal, behalve dan om allerlei voetbalbonden in leven te houden), de betaling van 100 dollar per seizoen voor de scheidsrechter e.d. ook nog trainingskosten bij! Wat voor een club ben je dan? Terrigal United is een hele grote club aan de Central Coast en 1 van de betere maar faciliteiten hebben ze niet. Dat zal met de gemeente te maken hebben, maar wat voor 3^e rang club ben je als je niet in staat bent faciliteiten te leveren aan je leden? Want de rest is coaching en training en dat is ‘liefde werk oud papier’. M.a.w. je betaald je scheel voor commissies en bonden en daarnaast moet je als lid aan alles meebetalen om überhaupt voetbal mogelijk te maken. Ik ben er niet een beetje klaar mee, ik mag hopen en bidden dat er een paar van onze kinderen een andere sport gaan kiezen volgend jaar. Het voetbal maakt zichzelf hier kapot.

Vanuit Nederland zijn er nog steeds mails en documenten van instanties die zorgen dat er toch nog een nasleep is. Het is vervelend om steeds weer in belasting, verzekering, gemeente en hypotheek zaken te moeten duiken. Het gebeurt niet iedere dag of iedere week, maar afgelopen dagen toch weer wat mail met gedoe. Gedoe is er om op te lossen en dat zal ook gebeuren, maar ik wil me concentreren en focussen op ons leven hier en merk dat ik steeds minder ruimte in mijn hoofd heb om met zaken uit Nederland bezig te zijn. Misschien hoort dat ook bij het inburgeren en neem je steeds meer afstand, waardoor het steeds meer energie kost om je te moeten bezig houden met zaken die niets opleveren.

Einde van de week ben ik leeg, op, moe en klaar. Het (te) korte weekeinde vorige week komt nu de tol ophalen. De belletjes op vrijdag naar bedrijven lukken me niet meer en ik laat het ook gaan voor deze week. Bij Ellen is het licht ook langzaam aan het uitgaan, ze heeft veel gewerkt afgelopen week en probeert tussen de bedrijven door nog wat dozen op te ruimen. De laatste 8 dozen met spelletjes, speelgoed en kleren zijn aan de beurt en we willen het nu graag opruimen, uitpakken en afronden. De jongens hebben na vrijdag 2 weken vakantie (Trent heeft er 1 extra en heeft die extra week al achter de rug) en zijn blij om even niets te moeten.

Vrijdag aan het einde van de dag ga ik met mijn 2 vaste collega’s nog wat drinken vlak bij ons kantoor. Het is weer te bizar voor woorden maar ik kom weer bij de bar waar ik exact een jaar geleden mijn afscheidsborrel heb gehad voordat we naar Nederland terug gingen. En die bar ligt aan de voet van het gebouw waar ik 2 jaar geleden het beslissende interview had met de ‘staat NSW’ om ons visum te bemachtigen. Het is beregezellig want vrijdag na het werk wat gaan drinken is hier eerder regel dan uitzondering. Allemaal mensen die het weekeinde vieren geeft een enorm ontspannen en gezellige sfeer. Het blijft ook niet bij 1 drankje waardoor ik pas om 21.30 uur thuis ben.

Het voetballen op zaterdag is weer een logistieke puzzel geweest. Max is meegereden, die konden we helaas niet zien spelen vandaag. Onder aanvoering van Max won het team 5-2. Volgende keer komen we weer bij Max kijken. Morris speelde thuis bij Duffy’s en Ellen is bij Morris gebleven i.c.m. een bezoekje aan Erina voor een hele berg boodschappen. Ik ben met Jaimy ’s morgens naar Wyong gereden en Trent meteen meegenomen want die moest ’s middags de wedstrijd inhalen van vorige week in Budgewoi. En aangezien de wedstrijd van Jaimy op de weg lag naar Budgewoi, is Trent dus meteen meegereden.

Jaimy zijn team vecht hard, maar moet met verlies het veld af: 2-1. Jammer, want ze hebben er hard voor geknokt en lieten het in de 2^e veld uit hun handen glijden. Jaimy heeft het erg naar zijn zin met zijn teammaatjes, ik merk alleen dat hij nog wel wat moet wennen aan het steeds op een andere positie spelen. Na de wedstrijd rijdt hij met een voetbalvriendje mee naar huis en blijft daar de hele middag spelen. En dat is niet verkeerd geweest. Poolen, patat, ijs en wraps; meneer Vegter is verwend en heeft een prima middag gehad.

Trent en ik reizen na de wedstrijd van Jaimy naar het noorden van de Central Coast. En dit is nou niet bepaald het mooiste gedeelte van de Central Coast. Budgewoi is een dorpje waar je de huizen van steen op 1 hand kan tellen. De rest is duplex en bestaat uit vakantie- en caravan parken. Het centrum is een straatje van een paar honderd meter met winkeltjes die gesloten zijn, verbouwd worden of vervallen zijn. Niet alleen zijn hier mensen vertrokken, ook de ziel van Budgewoi is al lang geleden verdwenen. De enorme Coles supermarkt zorgt voor enige brouwerij in het dorp. Nu waren we in Erina al wat gewend met blootvoets boodschappen doen, maar hier is het eerder de norm dan de uitzondering. En ondanks de wind, de grijze lucht en soms wat regen, is boodschappen doen met alleen je zwemshorts aan hier ook heel normaal. Tokkies genoeg aan deze kant van de Central Coast.

Trent speelt een topwedstrijd. Zelden zo aanwezig en controlerend zien voetballen. Het eerste doelpunt van de wedstrijd en het seizoen kwam ook op zijn naam. De 7 die volgende van zijn teamgenoten maakte dat Terrigal met ruime cijfers won.

Wanneer we einde van de dag terug rijden naar Terrigal maken de wolken, de zee, de bergen en het licht het uitzicht langs de weg een lust voor het oog.

Een eind op weg

"There are three constants in life... change, choice and principles".

Stephen Covey

Voor het eerst wakker worden in het weekeinde in ons nieuwe huis. Dat bevalt bijzonder goed. Zaterdagochtend zijn Max en Trent op tijd weg want Max moet voetballen bij Terrigal High School (Duffy’s is dicht vanwege de regen) en Trent gaat mee. Onze locatie heeft het voordeel dat ze naar school en Duffy’s kunnen wandelen, dus geen transport verplichtingen deze ochtend. Max wint de oefenwedstrijd met 1-0. De rest slaapt uit en dat is heerlijk na een week hard werken. Vooral als het zonnetje gaat schijnen en we vanuit de keuken genieten van ons ontbijt en ons uitzicht.

Ik besluit een poging te wagen de dakgoten schoon te maken, of ieder geval vrij te maken van bladeren en takken. Het gaat redelijk, maar er zijn stukken waar ik niet bij kan en zelfs als ik over het dak wandel kom ik nog niet bij bepaalde stukken van de dakgoten. Ik wil ook verder geen risico nemen om vanuit onmogelijke hoeken blaadjes te verwijderen, dus stop ik wanneer ca. 3 kwart gedaan is. De groene bak (ja, die hebben we hier ook) is dan ook 3 kwart vol. En onze makelaar riep nog dat al die takken van een stormpje waren. Duh. Jaren lang zijn deze dakgoten niet leeg gemaakt. De rest van de dakgoten mogen ze zelf doen of de eigenaar, ik kan er verder niets meer aan doen.

Zwart, vies en bezweet eindig ik de ochtend van het leeg maken van de dakgoten. Ellen gaat met Max, Jaimy en Morris naar Erina. Ze wil even bij de Optus winkel gaan kijken of er nog iets te regelen is voor onze modem. Er is een nieuwe onderweg, maar voor school en werk kunnen we daar eigenlijk niet op wachten.

Met 27 graden en het zonnetje op het balkon is het aangenaam vertoeven. Links en rechts van het balkon zie ik de grote palmbomen en Crowded House speelt op de achtergrond nummers uit een ver verleden. Net zoals INXS is ook Crowded House nog lang niet voltooid verleden tijd in Australië. Buurmannen maaien het gras en iemand is zijn tuin aan het verbouwen. De papagaaien vliegen voorbij. Zaterdag is een fijne dag.

Ellen komt terug met een USB modem van Optus met 3 GB die we kunnen gebruiken om ieder geval internet te hebben. Service van de zaak. Natuurlijk werkt het niet in 1x maar na overleg met een vriendelijke Indiase meneer van Optus werkt de USB modem. Ik denk dat we inmiddels wel bekend zijn bij Optus want ons dossier begint zich aardig te vullen met problemen. We krijgen dan ook te horen dat we kortingen krijgen op verschillende rekeningen die komen als tegemoetkoming aan de problemen.

In de namiddag verlaten Ellen en ik ons huis en de kinderen voor een namiddagje quality time. Door het werken, verhuizen en geregel zou je bijna vergeten dat je nog een huwelijk hebt ook. Jaimy en Morris besluiten te gaan fietsen en foto’s maken met de GoPro van Jaimy en Trent en Max vertrekken om half 5 met de bus naar Gosford voor de wedstrijd van de Central Coast Mariners tegen de Wanderers. Een belangrijke wedstrijd en als ik zie hoe fanatiek Trent begint te worden belooft het een hete voetbalavond te worden.

Maar Ellen en ik wandelen dus met z’n 2-en naar Terrigal en gaan in de Florida Beach Bar bij het Crown Plaza hotel een biertje drinken. Het is 1 van de betere locaties om een biertje te drinken met uitzicht op zee. Het zonnetje schijnt en het biertje smaakt bijzonder aangenaam.

Ellen haalt ’s avonds Trent en Max op in Gosford. “We” winnen met 2-1 en het is inderdaad een heet voetbalavondje geworden. Voor Jaimy is er geen voetbal dit weekeinde. Door de regen van de afgelopen 2 dagen zijn de velden afgekeurd. Bijzonder om weer mee te maken. Prachtig weer, zonnetje, maar geen voetbal.

Zondag breekt aan en omdat Jaimy geen voetbal heeft is het voor ons allen een echte vrije dag. We hoeven vandaag helemaal niets. Dus ontbijten we in alle rust en drinken we koffie in het zonnetje op ons balkon. Einde van de ochtend wandelen we met z’n allen de 20 minuten naar het strand en gaan Max, Jaimy en Morris surfen. Max en Jaimy houden zich steeds beter staande op hun nieuwe boarden. Beginnen echte surfers te lijken. Trent kijkt toe en gelooft het wel na een uurtje. Het is rustig op het strand, weinig mensen, geen activiteiten. De enige die wel actief is, is de zon. Het is heerlijk warm op het strand.

De namiddag brengen we thuis door. Spelletje, hapje, drankje. Australië of Nederlands, onze zondagmiddagen brengen we het liefst op deze manier door.

Al een tijdje willen de heren Vegter bij de Red Rooster eten, zeg maar een McDonalds met als thema “kip”. Niet echt een tentje om je avondeten te halen, maar onder aanvoering van Trent wordt er door de heren Vegter druk op Ellen en mij uitgeoefend en geven we uiteindelijk toe. We hadden het ook al een keer beloofd en nu was het tijd om de belofte in te lossen. Onder het mom van de verhuizing, werken en nog een paar redenen stappen we in de auto en rijden we naar een veredelde snackbar in Erina. Ach, het was prima voor een keer, niets op het eten aan te merken, maar we zullen er niet zo snel weer heen gaan denk ik.

Zondagavond betekent dat we alles weer in gereedheid brengen voor de drukke week die voor ons ligt. Voor Trent zijn laatste week voordat hij 3 weken vakantie heeft tussen term 1 en 2. De rest moet een week langer. Een week waarin onze spullen komen, ik een 3 daagse training volg op donderdag, vrijdag en zaterdag (of 2, want de zaterdag ga ik nog even bekijken) en waarin er weer hard gewerkt gaat worden door ons allemaal.

De maandag en de dinsdag glijden als normale, doordeweekse dagen aan ons voorbij. Max en Jaimy zitten in het schoolvoetbalteam en spelen maandag hun eerste en tevens laatste wedstrijd voor Terrigal High. Ze verliezen en liggen uit een soort schoolvoetbaltoernooi. Morris heeft dinsdag een disco van school wat tevens een ‘fundraiser’ is. M.a.w. je betaald entree en dat gaat in de school-pot. Hij heeft veel plezier gehad en komt glow in the dark-sticks terug. Dinsdagavond trainen Max en Jaimy bij Duffy’s en Trent besluit de training over te slaan en naar Gosford te gaan waar de Mariners tegen een club uit China spelen voor de Asian Pacific Champions League. We winnen met 1-0 en doen dus goede zaken.

Ellen is maandag en dinsdag weer gaan strijken. Haar oude baantje van vorig jaar heeft ze weer opgepakt. Ca. 4 uurtjes per dag. Ze had al sinds onze terugkomst regelmatig contact met de eigenaresse en nu werd ze gevraagd om te komen helpen. Voor Ellen prima te combineren met het schoonmaakwerk want daar heeft ze pas einde van de week weer werk van. En ik reis heen en weer en bel, mail, netwerk. Ik ben dinsdag wel in gesprek geraakt met een ander recruitment bureau dat gespecialiseerd is de grafische industrie en daar heb ik volgende week dinsdag een afspraak mee. Het voelt niet helemaal goed naar Drake waar ik nog maar net begonnen ben, maar ik wil zoveel mogelijk opties creëren voor werk. Al is het niet voor nu, dan wellicht voor de toekomst. Het bureau heeft geen concrete aanbiedingen voor me, maar willen wel kijken wat ze eventueel voor me kunnen betekenen. Ik merk wel steeds meer dat het als een probleem wordt gezien dat ik geen (sales) ervaring in Australië heb als ik over sales banen praat. Het hebben van een bestaan netwerk wordt gezien als een must in menige baan. Dat begrijp ik heel goed, zou het vanuit de klantzijde ook zo zien denk ik, maar toch hoop ik dat op basis van mijn ervaringen er mogelijkheden liggen. En anders in niet-sales gerelateerde banen, maar dan merk ik dat de concurrentie groot is. Dan ben je 1 van de velen en moet je echt duidelijk kunnen maken waarom je onderscheidend bent van de rest. Het goede nieuws is dat ik een afspraak heb om verdere carrière mogelijkheden te bespreken, het slechte nieuws is dat het niet eenvoudig is om eventueel in mijn oude vak terug te keren. Ieder geval niet in deze fase.   

En toen werd het woensdag 2 april. Als ik januari nadacht over de aankomst van onze spullen kon ik alleen maar hopen dat het zo zou gaan zoals het is gegaan. Rond 9 uur stonden 3 man met een vrachtwagen voor onze deur. Trent en Max blijven thuis om mee te helpen. Dat willen ze heel graag en mede omdat ik er niet ben is hun hulp ook nodig. Het gaat voorspoedig en om half 2 staat alles in ons huis. Op de kamers, tafels in elkaar gezet, spullen in de garage, troep mee, m.a.w. een keurige verhuizing en alles volgens draaiboek.

Ik heb een off-day op kantoor, het wil gewoon niet lukken en ik zit er even doorheen. De vermoeidheid van het vroege opstaan in combinatie met het reizen vraagt even zijn tol. Ik merk ook dat collega’s hier anders met elkaar omgaan dan in Nederland. Het is allemaal heel vriendelijk en aardig, maar er is een afstand. Misschien kijkt men de ‘kat uit de boom’, maar ik mis een bedrijfscultuur. Alsof we allemaal eilandjes zijn. Ik weet dat het bij veel bedrijven zo is, er heerst gewoon een andere saamhorigheid. Misschien komt dat als je langer ergens werkt en je bewezen hebt bij de club te horen.

Bij thuiskomst zie ik onze eigen spullen staan. Het voelt bizar en gewoon tegelijk. Bizar omdat ze net als wij 20.000 kilometer hebben afgelegd en nu opeens zijn ze hier en gewoon omdat het heerlijk bekend is en het fijn is om op je eigen bank te zitten. Ellen en de jongens hebben veel werk verricht. Ik zet nog het bed van Trent en  Jaimy in elkaar maar dan hou ik het voor gezien. Het is dan alweer laat geworden en donderdag start mijn 3-daagse training. In slaap vallen is dan geen optie.

Het is top dat het allemaal zo goed is verlopen. De komende dagen/weken gaan we alles maar eens rustig een plek geven en nog wat kastruimte aanschaffen. Dan maken we van ons huis een thuis.

Donderdag en vrijdag zijn zware dagen. En niet alleen voor ons, ook voor mijn moeder. Ze is donderdag jarig en wij zijn er niet. Het valt niet mee, dat is begrijpelijk.

Ellen werkt donderdag en vrijdag, laat de 2 voorbanden van de Prado vervangen, haalt stekketjes en aansluitingen om elektrische apparaten en wasmachine aan te sluiten. Daarnaast is het koken, wassen en 4 mannetjes in het gareel houden. Ellen heeft het met name donderdag even zwaar en is ’s avonds erg moe. Het is ook wel ‘springvloed’ nu alles tegelijk komt met werken en het huis, belangrijk om dus wel rust-momenten in te bouwen anders gaan er zaken fout.

Mijn 3-daagse training is topsport. Op donderdag ontmoet ik allemaal collega’s uit Brisbane, Canberra en zelfs uit het noorden van Queensland. Onze trainer is Canadese en reist de wereld over om trainingen te geven. De groep bestaat uit ca 40 man en het is te merken dat Drake aan het bouwen is want er zijn veel nieuwe mensen. Toch merk ik al snel dat ik me een allochtoon voel. Dat ligt niet aan mijn collega’s, in tegendeel die zijn heel aardig. Het ligt aan mij. Ik heb al achterstand omdat ik niet uit deze business kom maar het Engels is hier van een ander niveau. Een top niveau. Ik kan er zelfs van genieten zo mooi is het en er worden woorden gebruikt die ik niet eens kan bedenken. Dat in combinatie met vaktaal maakt dat ik 2x zo hard moet schakelen. Waar anderen in een moederstaal kunnen overleggen en ‘on the spot’ kunnen reageren ben ik vaak nog de vraag of de probleemstellig aan het verteren. Als je dan om je heen kijkt en de ex CEO van Randstad Australia zit naast je en andere C-level managers die met je praten alsof je hier al jaren woont en werkt, dan merk je dat je gewoon RKC bent dat op bezoek is bij FC Barcelona. Ik ben de enige die Engels niet als zijn moederstaal heeft, maar doe dapper mee (vaak denken mensen hier dat ik Zuid-Afrikaans ben door het kleine accentje). Het is alleen daardoor voor mij heel zwaar. Maar niet minder leuk. Ik leer in 3 dagen meer op HR gebied en Engels dan in de laatste 3 jaar bij elkaar. Het is echt een goede (sales) training en naast het leren is het netwerken met mijn nieuwe collega’s er leuk en nuttig. Het doet me goed en ik merk dat ik dit nodig had. En ik niet alleen, veel beginners bij Drake hadden dit nodig om te kunnen verkopen, maar ook om het collega-gevoel te krijgen. M.a.w. de team spirit wordt hier mede ontwikkelt. En in alle eerlijkheid; als ik om me heen kijk naar de mensen in de kamer, het bedrijf waar ik werk (global, internationaal en een absoluut leidend A-merk op gebied van HR solutions) en zo vanuit de 13^e etage de gebouwen in het centrum van Sydney zie, dan zie ik mezelf zitten en denk ik glimlachend:’ Vegter, hoe heb je het weer voor elkaar gekregen’.

Ik reis ’s avonds naar huis en ga vrijdag weer terug. Vrijdag op zaterdag idem. Achteraf had ik misschien vrijdag in Sydney moeten blijven want ik ben pas om 20.30 uur thuis, maar thuis is toch lekkerder dan in een hotel.

Morris had vrijdag een sportdag, helaas geen finales en geen prijzen. Wel veel plezier. Max en Jaimy hadden een futsal toernooi met school, maar ook hier werd niet gewonnen. Wel veel plezier. Trent heeft zijn laatste dag gehad en is nu 3 weken (!) vrij. Die heeft heel veel plezier.

De wekker is onverbiddelijk op zaterdagochtend en als ik bij het station van Gosford arriveer is het een enorme tegenstelling met door de weeks. Genoeg parkeerplek en er is bijna niemand. Idem voor Wynyard, je herkent het bijna niet terug zonder de grijze pakken en de mantelpakjes. De training is wederom nuttig en de middag is ingeruimd voor de branche managers, dus eindigt mijn training rond half 1. Ik mis helaas de 9-0 gewonnen wedstrijd van Morris (scoorde het eerste doelpunt), de verloren wedstrijd van Jaimy en het gelijkspel van Max. Helaas, volgende week ben ik er weer bij. Wanneer ik rond een uur of half 3 naar huis rij vanuit Gosford bekruipt me een heel prettig thuis-gevoel. Nu is zaterdagmiddag zo en zo een prettig gedeelte van de week maar terugkomend uit Sydney, in de auto, muziekje aan, de zon, ik merk dat ik me echt thuis voel. Het inburgeren is in een ver gevorderd stadium.

Ik rij Terrigal in en het is gezellig druk. Bij Duffy’s is het gekkenhuis want er wordt de hele dag gevoetbald en de weekend bezoekers zijn natuurlijk ook weer naar Terrigal gekomen. Wanneer ik er naar kijk merk ik dat het me goed doet. Bij thuiskomst is dat gevoel er nog steeds en aangezien Morris aan het spelen is bij zijn vriendje Kael, Max en Jaimy aan het surfen zijn en Trent bij Duffy’s is, werken Ellen en ik nog een uurtje aan het uitpakken van dozen om de woonkamer en keuken leefbaar te maken. Het kost weinig moeite en door wat dingen aan de muur te hangen, te verplaatsen, op te ruimen en/of op te slaan in de garage, begint onze woonkamer er al bijzonder gezellig en warm uit te zien. Sterker nog, het ziet er helemaal goed uit. Alsof de warmte van ons huis in Nederland zicht mengt met de warmte in Australië. Vanuit de woonkamer gaan we de kamers verder inruimen en opruimen en zullen we de rest van de spullen gaan opslaan in de garage. Morgen hopen we een stap te maken met de speelkamer, dat is voor de jongens ook erg fijn. Dan kan eindelijk de Playstation uitgepakt worden, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat we er eigenlijk niet zoveel over horen.

Wanneer Ellen in de namiddag naar het strand rijdt om Max en Jaimy op te halen, ga ik op ons balkon zitten. Op mijn eigen lounge set. Biertje erbij, mooi uitzicht over de vallei, de huizen en de (palm)bomen. De vogels zingen, de witte papagaaien vliegen voorbij en op de achtergrond hoor ik het geluid van iemand die zijn gras aan het maaien is. Een hond blaft in de verte. De wind komt zachtjes opzetten en koelt de namiddag af.

De transitie van Nederland naar Australië is voltooid. Hoewel we de komende dagen nog genoeg te doen hebben in het huis, we nog lang geen permanent residents zijn, we nog een huis in Nederland hebben en we nog een lange weg te gaan hebben, is de eerste, grote stap gemaakt. Een hele belangrijke die heel goed is verlopen. Ik had er 3 maanden geleden voor getekend. Ja, er was gedoe. En ja, er gaat nog gedoe komen. Maar dat is ook inherent aan het leven en wellicht ook hoe wij leven. Maar we hopen dat er nu een periode van rust en structuur aanbreekt. Dat we niet te veel meer hoeven te regelen met internet, TV, een lekke band, een autokeuring, een container, een baan, een voetbalclub, een surfboard. We hebben in de afgelopen 2 ½ maand enorm veel werk verzet. En nog. Sinds ik ben gaan werken heeft Ellen in ons gezin de kar getrokken en dat doet ze voor meer dan 100%. Zich realiserende dat het onderdeel is van ons grotere doel: hier kunnen blijven. Maar het vraagt soms veel van haar, van mij en dus van ons. Maar we zijn er heel goed doorheen gekomen. Onze krachten hebben we kunnen bundelen en kunnen afstemmen op ons doel. Zonder elkaar uit het oog te verliezen.

De jongens doen het erg goed. Ook zij hebben de transitie heel goed doorstaan. Het leven in het appartement was niet eenvoudig, zeker niet de laatste 2-3 weken. Maar ze hebben het heel goed gedaan en zijn nu bijzonder blij met hun kamers, hun spullen en we merken dat ze nu echt hun plek aan het vinden zijn.

We zijn als individu en als gezin op een plek gekomen waar we niet eerder zijn geweest. Reizen, wonen, school, allemaal gedaan. Maar nu werken we allebei en staan onze meubels en spullen in een huis in Australië. Dit hebben we niet eerder ervaren, maar het is nu al een hele bijzondere en positieve ervaring. Vooral ook weer een ervaring die leert dat als je alle energie richt op hetgeen je wilt bereiken, je heel ver kan komen. 2 ½ Maand geleden woonden we nog in Nederland, nu wonen we in Australië, in Terrigal in een mooi huis op 1,5 km van het strand en hebben we nog werk ook. En ik drink een biertje op mijn balkon, zittende op mijn eigen lounge set. Ik denk dat we best trots mogen zijn op ons zelf.

Vanaf nu gaan we focussen op continuïteit. Genieten van ons huis, de plek waar we wonen en het leven wat we leiden. De rust die we zoeken is niet zozeer het soort rust als in een vakantie, maar in innerlijke rust. Dit is het, hier moeten we het mee doen en het is goed zo. We leven onze droom, in die zin zijn we al geslaagd, nu gaan we proberen die droom zo lang mogelijk op te rekken.

Fijn weekeinde.