Voetbalgek

“Wie zichzelf spaart, krijgt nooit rent”

Cor van Hout (Heinekenontvoerder)

Zondag regent het alsof de kranen in de hemel wagenwijd open staan. Continue regen en soms zien we de overkant van onze kleine vallei amper. Grijs, mist en regen bepalen het beeld. Wij zijn zondag vooral aan het inruimen, uitpakken en ik zet het bed van Ellen en mij in elkaar. Dat is een bed dat in de categorie “geen emigratie-bed” valt. Wat een klus en wat is het een enorm groot en zwaar bed. Nooit bij stil gestaan dat we het bed ooit 20.000 km zouden verhuizen, want als ik dat geweten had, had ik een IKEA bed gekocht. En dan had ik graag een schroefje te kort gekomen. Maar uiteindelijk staat het bed en knutsel ik ook nog een kast in elkaar. Het begint er hier een beetje op te lijken.

Trent gaat naar zijn voetbalwedstrijd in Budgewoi maar komt uiteindelijk weer terug zonder gespeeld te hebben. Allebei de teams stonden al op het veld en toen besloot de scheidsrechter dat het veld toch afgekeurd werd… Right. We hebben inmiddels van de teams van Trent, Max en Jaimy een bevestiging dat we per team 100 dollar dit seizoen moeten bij betalen voor de 5 dollar per wedstrijd voor de scheidsrechter, nog wat team dingetjes (?) en een einde seizoen uitje. 3 kinderen x 100 dollar per kind = 300 Dollar. Kassa! En dat komt boven op de contributie die al belachelijk hoog is. Bij Rugby is dit soort zaken uitgesloten en ik begrijp de voetbalwereld in Australië steeds minder. Sterker nog, ik ben er klaar mee.

We zijn einde van de zondag ook klaar met ons werk in huis. Net voordat we aan ons hapje en drankje willen beginnen slaat 1 van de stoppen door en zijn we zonder stroom. Gelukkig kunnen we het oplossen en zitten we rond half 5 aan ons zondagmiddag borreltje. Het regent nog steeds. De heren Vegter spelen op de PS in de speelkamer. Dozen of geen dozen, het maakt ze niets uit. Ze gaan er tussen zitten en spelen hun spel. De geluiden van het Playstation spel FIFA-voetbal heb ik niet gemist. Het gejuich en de stem van de commentator roepen herinneringen op uit Nederland. En de ruzies die soms bij de Playstation horen. Want met 4 deelnemers is het vaak dringen en moeten er strakke afspraken gemaakt worden. Iets dat niet altijd lukt…

Op dinsdag heb ik vrij genomen. Ellen is de hele dag aan het werk en ik ga de speelkamer in orde maken en de garage opruimen. Trent heeft vakantie en hangt de hele dag wat rond, zit achter zijn mini iPad en luistert muziek. Jaimy en Max zijn eerder uit school wegens de begrafenis van een oud schooldirecteur en gaan daarom al begin van de middag surfen. Wanneer ik Morris om 3 uur uit school haal pik ik Max en Jaimy op van het strand. Heerlijk zo een dagje rommelen en opruimen.

De trainingen van de jongens worden weer afgelast. Duffy’s heeft gisteren te veel regen gehad. Bij Jaimy is het alternatieve last minut plan niet gelukt en vervalt de training. Trent gaat op het strand trainen en Max gaat indoor trainen in Kincumber. Over dat laatste heb ik het stoom uit mijn oren. Alweer. We krijgen gewoon een smsje dat de training is verplaatst naar Kincumber en of we even 5 dollar mee willen nemen voor het huren van de trainingsruimte. Ben ik nou gek? Ten eerste het logistieke gedeelte. Welke idioot denkt dat we opeens even naar Kincumber kunnen rijden? Misschien wordt er gewerkt en kan dat helemaal niet. Ten tweede komt er naast de contributie (inmiddels geen idee meer waarom ik betaal, behalve dan om allerlei voetbalbonden in leven te houden), de betaling van 100 dollar per seizoen voor de scheidsrechter e.d. ook nog trainingskosten bij! Wat voor een club ben je dan? Terrigal United is een hele grote club aan de Central Coast en 1 van de betere maar faciliteiten hebben ze niet. Dat zal met de gemeente te maken hebben, maar wat voor 3^e rang club ben je als je niet in staat bent faciliteiten te leveren aan je leden? Want de rest is coaching en training en dat is ‘liefde werk oud papier’. M.a.w. je betaald je scheel voor commissies en bonden en daarnaast moet je als lid aan alles meebetalen om überhaupt voetbal mogelijk te maken. Ik ben er niet een beetje klaar mee, ik mag hopen en bidden dat er een paar van onze kinderen een andere sport gaan kiezen volgend jaar. Het voetbal maakt zichzelf hier kapot.

Vanuit Nederland zijn er nog steeds mails en documenten van instanties die zorgen dat er toch nog een nasleep is. Het is vervelend om steeds weer in belasting, verzekering, gemeente en hypotheek zaken te moeten duiken. Het gebeurt niet iedere dag of iedere week, maar afgelopen dagen toch weer wat mail met gedoe. Gedoe is er om op te lossen en dat zal ook gebeuren, maar ik wil me concentreren en focussen op ons leven hier en merk dat ik steeds minder ruimte in mijn hoofd heb om met zaken uit Nederland bezig te zijn. Misschien hoort dat ook bij het inburgeren en neem je steeds meer afstand, waardoor het steeds meer energie kost om je te moeten bezig houden met zaken die niets opleveren.

Einde van de week ben ik leeg, op, moe en klaar. Het (te) korte weekeinde vorige week komt nu de tol ophalen. De belletjes op vrijdag naar bedrijven lukken me niet meer en ik laat het ook gaan voor deze week. Bij Ellen is het licht ook langzaam aan het uitgaan, ze heeft veel gewerkt afgelopen week en probeert tussen de bedrijven door nog wat dozen op te ruimen. De laatste 8 dozen met spelletjes, speelgoed en kleren zijn aan de beurt en we willen het nu graag opruimen, uitpakken en afronden. De jongens hebben na vrijdag 2 weken vakantie (Trent heeft er 1 extra en heeft die extra week al achter de rug) en zijn blij om even niets te moeten.

Vrijdag aan het einde van de dag ga ik met mijn 2 vaste collega’s nog wat drinken vlak bij ons kantoor. Het is weer te bizar voor woorden maar ik kom weer bij de bar waar ik exact een jaar geleden mijn afscheidsborrel heb gehad voordat we naar Nederland terug gingen. En die bar ligt aan de voet van het gebouw waar ik 2 jaar geleden het beslissende interview had met de ‘staat NSW’ om ons visum te bemachtigen. Het is beregezellig want vrijdag na het werk wat gaan drinken is hier eerder regel dan uitzondering. Allemaal mensen die het weekeinde vieren geeft een enorm ontspannen en gezellige sfeer. Het blijft ook niet bij 1 drankje waardoor ik pas om 21.30 uur thuis ben.

Het voetballen op zaterdag is weer een logistieke puzzel geweest. Max is meegereden, die konden we helaas niet zien spelen vandaag. Onder aanvoering van Max won het team 5-2. Volgende keer komen we weer bij Max kijken. Morris speelde thuis bij Duffy’s en Ellen is bij Morris gebleven i.c.m. een bezoekje aan Erina voor een hele berg boodschappen. Ik ben met Jaimy ’s morgens naar Wyong gereden en Trent meteen meegenomen want die moest ’s middags de wedstrijd inhalen van vorige week in Budgewoi. En aangezien de wedstrijd van Jaimy op de weg lag naar Budgewoi, is Trent dus meteen meegereden.

Jaimy zijn team vecht hard, maar moet met verlies het veld af: 2-1. Jammer, want ze hebben er hard voor geknokt en lieten het in de 2^e veld uit hun handen glijden. Jaimy heeft het erg naar zijn zin met zijn teammaatjes, ik merk alleen dat hij nog wel wat moet wennen aan het steeds op een andere positie spelen. Na de wedstrijd rijdt hij met een voetbalvriendje mee naar huis en blijft daar de hele middag spelen. En dat is niet verkeerd geweest. Poolen, patat, ijs en wraps; meneer Vegter is verwend en heeft een prima middag gehad.

Trent en ik reizen na de wedstrijd van Jaimy naar het noorden van de Central Coast. En dit is nou niet bepaald het mooiste gedeelte van de Central Coast. Budgewoi is een dorpje waar je de huizen van steen op 1 hand kan tellen. De rest is duplex en bestaat uit vakantie- en caravan parken. Het centrum is een straatje van een paar honderd meter met winkeltjes die gesloten zijn, verbouwd worden of vervallen zijn. Niet alleen zijn hier mensen vertrokken, ook de ziel van Budgewoi is al lang geleden verdwenen. De enorme Coles supermarkt zorgt voor enige brouwerij in het dorp. Nu waren we in Erina al wat gewend met blootvoets boodschappen doen, maar hier is het eerder de norm dan de uitzondering. En ondanks de wind, de grijze lucht en soms wat regen, is boodschappen doen met alleen je zwemshorts aan hier ook heel normaal. Tokkies genoeg aan deze kant van de Central Coast.

Trent speelt een topwedstrijd. Zelden zo aanwezig en controlerend zien voetballen. Het eerste doelpunt van de wedstrijd en het seizoen kwam ook op zijn naam. De 7 die volgende van zijn teamgenoten maakte dat Terrigal met ruime cijfers won.

Wanneer we einde van de dag terug rijden naar Terrigal maken de wolken, de zee, de bergen en het licht het uitzicht langs de weg een lust voor het oog.