Een eind op weg

"There are three constants in life... change, choice and principles".

Stephen Covey

Voor het eerst wakker worden in het weekeinde in ons nieuwe huis. Dat bevalt bijzonder goed. Zaterdagochtend zijn Max en Trent op tijd weg want Max moet voetballen bij Terrigal High School (Duffy’s is dicht vanwege de regen) en Trent gaat mee. Onze locatie heeft het voordeel dat ze naar school en Duffy’s kunnen wandelen, dus geen transport verplichtingen deze ochtend. Max wint de oefenwedstrijd met 1-0. De rest slaapt uit en dat is heerlijk na een week hard werken. Vooral als het zonnetje gaat schijnen en we vanuit de keuken genieten van ons ontbijt en ons uitzicht.

Ik besluit een poging te wagen de dakgoten schoon te maken, of ieder geval vrij te maken van bladeren en takken. Het gaat redelijk, maar er zijn stukken waar ik niet bij kan en zelfs als ik over het dak wandel kom ik nog niet bij bepaalde stukken van de dakgoten. Ik wil ook verder geen risico nemen om vanuit onmogelijke hoeken blaadjes te verwijderen, dus stop ik wanneer ca. 3 kwart gedaan is. De groene bak (ja, die hebben we hier ook) is dan ook 3 kwart vol. En onze makelaar riep nog dat al die takken van een stormpje waren. Duh. Jaren lang zijn deze dakgoten niet leeg gemaakt. De rest van de dakgoten mogen ze zelf doen of de eigenaar, ik kan er verder niets meer aan doen.

Zwart, vies en bezweet eindig ik de ochtend van het leeg maken van de dakgoten. Ellen gaat met Max, Jaimy en Morris naar Erina. Ze wil even bij de Optus winkel gaan kijken of er nog iets te regelen is voor onze modem. Er is een nieuwe onderweg, maar voor school en werk kunnen we daar eigenlijk niet op wachten.

Met 27 graden en het zonnetje op het balkon is het aangenaam vertoeven. Links en rechts van het balkon zie ik de grote palmbomen en Crowded House speelt op de achtergrond nummers uit een ver verleden. Net zoals INXS is ook Crowded House nog lang niet voltooid verleden tijd in Australië. Buurmannen maaien het gras en iemand is zijn tuin aan het verbouwen. De papagaaien vliegen voorbij. Zaterdag is een fijne dag.

Ellen komt terug met een USB modem van Optus met 3 GB die we kunnen gebruiken om ieder geval internet te hebben. Service van de zaak. Natuurlijk werkt het niet in 1x maar na overleg met een vriendelijke Indiase meneer van Optus werkt de USB modem. Ik denk dat we inmiddels wel bekend zijn bij Optus want ons dossier begint zich aardig te vullen met problemen. We krijgen dan ook te horen dat we kortingen krijgen op verschillende rekeningen die komen als tegemoetkoming aan de problemen.

In de namiddag verlaten Ellen en ik ons huis en de kinderen voor een namiddagje quality time. Door het werken, verhuizen en geregel zou je bijna vergeten dat je nog een huwelijk hebt ook. Jaimy en Morris besluiten te gaan fietsen en foto’s maken met de GoPro van Jaimy en Trent en Max vertrekken om half 5 met de bus naar Gosford voor de wedstrijd van de Central Coast Mariners tegen de Wanderers. Een belangrijke wedstrijd en als ik zie hoe fanatiek Trent begint te worden belooft het een hete voetbalavond te worden.

Maar Ellen en ik wandelen dus met z’n 2-en naar Terrigal en gaan in de Florida Beach Bar bij het Crown Plaza hotel een biertje drinken. Het is 1 van de betere locaties om een biertje te drinken met uitzicht op zee. Het zonnetje schijnt en het biertje smaakt bijzonder aangenaam.

Ellen haalt ’s avonds Trent en Max op in Gosford. “We” winnen met 2-1 en het is inderdaad een heet voetbalavondje geworden. Voor Jaimy is er geen voetbal dit weekeinde. Door de regen van de afgelopen 2 dagen zijn de velden afgekeurd. Bijzonder om weer mee te maken. Prachtig weer, zonnetje, maar geen voetbal.

Zondag breekt aan en omdat Jaimy geen voetbal heeft is het voor ons allen een echte vrije dag. We hoeven vandaag helemaal niets. Dus ontbijten we in alle rust en drinken we koffie in het zonnetje op ons balkon. Einde van de ochtend wandelen we met z’n allen de 20 minuten naar het strand en gaan Max, Jaimy en Morris surfen. Max en Jaimy houden zich steeds beter staande op hun nieuwe boarden. Beginnen echte surfers te lijken. Trent kijkt toe en gelooft het wel na een uurtje. Het is rustig op het strand, weinig mensen, geen activiteiten. De enige die wel actief is, is de zon. Het is heerlijk warm op het strand.

De namiddag brengen we thuis door. Spelletje, hapje, drankje. Australië of Nederlands, onze zondagmiddagen brengen we het liefst op deze manier door.

Al een tijdje willen de heren Vegter bij de Red Rooster eten, zeg maar een McDonalds met als thema “kip”. Niet echt een tentje om je avondeten te halen, maar onder aanvoering van Trent wordt er door de heren Vegter druk op Ellen en mij uitgeoefend en geven we uiteindelijk toe. We hadden het ook al een keer beloofd en nu was het tijd om de belofte in te lossen. Onder het mom van de verhuizing, werken en nog een paar redenen stappen we in de auto en rijden we naar een veredelde snackbar in Erina. Ach, het was prima voor een keer, niets op het eten aan te merken, maar we zullen er niet zo snel weer heen gaan denk ik.

Zondagavond betekent dat we alles weer in gereedheid brengen voor de drukke week die voor ons ligt. Voor Trent zijn laatste week voordat hij 3 weken vakantie heeft tussen term 1 en 2. De rest moet een week langer. Een week waarin onze spullen komen, ik een 3 daagse training volg op donderdag, vrijdag en zaterdag (of 2, want de zaterdag ga ik nog even bekijken) en waarin er weer hard gewerkt gaat worden door ons allemaal.

De maandag en de dinsdag glijden als normale, doordeweekse dagen aan ons voorbij. Max en Jaimy zitten in het schoolvoetbalteam en spelen maandag hun eerste en tevens laatste wedstrijd voor Terrigal High. Ze verliezen en liggen uit een soort schoolvoetbaltoernooi. Morris heeft dinsdag een disco van school wat tevens een ‘fundraiser’ is. M.a.w. je betaald entree en dat gaat in de school-pot. Hij heeft veel plezier gehad en komt glow in the dark-sticks terug. Dinsdagavond trainen Max en Jaimy bij Duffy’s en Trent besluit de training over te slaan en naar Gosford te gaan waar de Mariners tegen een club uit China spelen voor de Asian Pacific Champions League. We winnen met 1-0 en doen dus goede zaken.

Ellen is maandag en dinsdag weer gaan strijken. Haar oude baantje van vorig jaar heeft ze weer opgepakt. Ca. 4 uurtjes per dag. Ze had al sinds onze terugkomst regelmatig contact met de eigenaresse en nu werd ze gevraagd om te komen helpen. Voor Ellen prima te combineren met het schoonmaakwerk want daar heeft ze pas einde van de week weer werk van. En ik reis heen en weer en bel, mail, netwerk. Ik ben dinsdag wel in gesprek geraakt met een ander recruitment bureau dat gespecialiseerd is de grafische industrie en daar heb ik volgende week dinsdag een afspraak mee. Het voelt niet helemaal goed naar Drake waar ik nog maar net begonnen ben, maar ik wil zoveel mogelijk opties creëren voor werk. Al is het niet voor nu, dan wellicht voor de toekomst. Het bureau heeft geen concrete aanbiedingen voor me, maar willen wel kijken wat ze eventueel voor me kunnen betekenen. Ik merk wel steeds meer dat het als een probleem wordt gezien dat ik geen (sales) ervaring in Australië heb als ik over sales banen praat. Het hebben van een bestaan netwerk wordt gezien als een must in menige baan. Dat begrijp ik heel goed, zou het vanuit de klantzijde ook zo zien denk ik, maar toch hoop ik dat op basis van mijn ervaringen er mogelijkheden liggen. En anders in niet-sales gerelateerde banen, maar dan merk ik dat de concurrentie groot is. Dan ben je 1 van de velen en moet je echt duidelijk kunnen maken waarom je onderscheidend bent van de rest. Het goede nieuws is dat ik een afspraak heb om verdere carrière mogelijkheden te bespreken, het slechte nieuws is dat het niet eenvoudig is om eventueel in mijn oude vak terug te keren. Ieder geval niet in deze fase.   

En toen werd het woensdag 2 april. Als ik januari nadacht over de aankomst van onze spullen kon ik alleen maar hopen dat het zo zou gaan zoals het is gegaan. Rond 9 uur stonden 3 man met een vrachtwagen voor onze deur. Trent en Max blijven thuis om mee te helpen. Dat willen ze heel graag en mede omdat ik er niet ben is hun hulp ook nodig. Het gaat voorspoedig en om half 2 staat alles in ons huis. Op de kamers, tafels in elkaar gezet, spullen in de garage, troep mee, m.a.w. een keurige verhuizing en alles volgens draaiboek.

Ik heb een off-day op kantoor, het wil gewoon niet lukken en ik zit er even doorheen. De vermoeidheid van het vroege opstaan in combinatie met het reizen vraagt even zijn tol. Ik merk ook dat collega’s hier anders met elkaar omgaan dan in Nederland. Het is allemaal heel vriendelijk en aardig, maar er is een afstand. Misschien kijkt men de ‘kat uit de boom’, maar ik mis een bedrijfscultuur. Alsof we allemaal eilandjes zijn. Ik weet dat het bij veel bedrijven zo is, er heerst gewoon een andere saamhorigheid. Misschien komt dat als je langer ergens werkt en je bewezen hebt bij de club te horen.

Bij thuiskomst zie ik onze eigen spullen staan. Het voelt bizar en gewoon tegelijk. Bizar omdat ze net als wij 20.000 kilometer hebben afgelegd en nu opeens zijn ze hier en gewoon omdat het heerlijk bekend is en het fijn is om op je eigen bank te zitten. Ellen en de jongens hebben veel werk verricht. Ik zet nog het bed van Trent en  Jaimy in elkaar maar dan hou ik het voor gezien. Het is dan alweer laat geworden en donderdag start mijn 3-daagse training. In slaap vallen is dan geen optie.

Het is top dat het allemaal zo goed is verlopen. De komende dagen/weken gaan we alles maar eens rustig een plek geven en nog wat kastruimte aanschaffen. Dan maken we van ons huis een thuis.

Donderdag en vrijdag zijn zware dagen. En niet alleen voor ons, ook voor mijn moeder. Ze is donderdag jarig en wij zijn er niet. Het valt niet mee, dat is begrijpelijk.

Ellen werkt donderdag en vrijdag, laat de 2 voorbanden van de Prado vervangen, haalt stekketjes en aansluitingen om elektrische apparaten en wasmachine aan te sluiten. Daarnaast is het koken, wassen en 4 mannetjes in het gareel houden. Ellen heeft het met name donderdag even zwaar en is ’s avonds erg moe. Het is ook wel ‘springvloed’ nu alles tegelijk komt met werken en het huis, belangrijk om dus wel rust-momenten in te bouwen anders gaan er zaken fout.

Mijn 3-daagse training is topsport. Op donderdag ontmoet ik allemaal collega’s uit Brisbane, Canberra en zelfs uit het noorden van Queensland. Onze trainer is Canadese en reist de wereld over om trainingen te geven. De groep bestaat uit ca 40 man en het is te merken dat Drake aan het bouwen is want er zijn veel nieuwe mensen. Toch merk ik al snel dat ik me een allochtoon voel. Dat ligt niet aan mijn collega’s, in tegendeel die zijn heel aardig. Het ligt aan mij. Ik heb al achterstand omdat ik niet uit deze business kom maar het Engels is hier van een ander niveau. Een top niveau. Ik kan er zelfs van genieten zo mooi is het en er worden woorden gebruikt die ik niet eens kan bedenken. Dat in combinatie met vaktaal maakt dat ik 2x zo hard moet schakelen. Waar anderen in een moederstaal kunnen overleggen en ‘on the spot’ kunnen reageren ben ik vaak nog de vraag of de probleemstellig aan het verteren. Als je dan om je heen kijkt en de ex CEO van Randstad Australia zit naast je en andere C-level managers die met je praten alsof je hier al jaren woont en werkt, dan merk je dat je gewoon RKC bent dat op bezoek is bij FC Barcelona. Ik ben de enige die Engels niet als zijn moederstaal heeft, maar doe dapper mee (vaak denken mensen hier dat ik Zuid-Afrikaans ben door het kleine accentje). Het is alleen daardoor voor mij heel zwaar. Maar niet minder leuk. Ik leer in 3 dagen meer op HR gebied en Engels dan in de laatste 3 jaar bij elkaar. Het is echt een goede (sales) training en naast het leren is het netwerken met mijn nieuwe collega’s er leuk en nuttig. Het doet me goed en ik merk dat ik dit nodig had. En ik niet alleen, veel beginners bij Drake hadden dit nodig om te kunnen verkopen, maar ook om het collega-gevoel te krijgen. M.a.w. de team spirit wordt hier mede ontwikkelt. En in alle eerlijkheid; als ik om me heen kijk naar de mensen in de kamer, het bedrijf waar ik werk (global, internationaal en een absoluut leidend A-merk op gebied van HR solutions) en zo vanuit de 13^e etage de gebouwen in het centrum van Sydney zie, dan zie ik mezelf zitten en denk ik glimlachend:’ Vegter, hoe heb je het weer voor elkaar gekregen’.

Ik reis ’s avonds naar huis en ga vrijdag weer terug. Vrijdag op zaterdag idem. Achteraf had ik misschien vrijdag in Sydney moeten blijven want ik ben pas om 20.30 uur thuis, maar thuis is toch lekkerder dan in een hotel.

Morris had vrijdag een sportdag, helaas geen finales en geen prijzen. Wel veel plezier. Max en Jaimy hadden een futsal toernooi met school, maar ook hier werd niet gewonnen. Wel veel plezier. Trent heeft zijn laatste dag gehad en is nu 3 weken (!) vrij. Die heeft heel veel plezier.

De wekker is onverbiddelijk op zaterdagochtend en als ik bij het station van Gosford arriveer is het een enorme tegenstelling met door de weeks. Genoeg parkeerplek en er is bijna niemand. Idem voor Wynyard, je herkent het bijna niet terug zonder de grijze pakken en de mantelpakjes. De training is wederom nuttig en de middag is ingeruimd voor de branche managers, dus eindigt mijn training rond half 1. Ik mis helaas de 9-0 gewonnen wedstrijd van Morris (scoorde het eerste doelpunt), de verloren wedstrijd van Jaimy en het gelijkspel van Max. Helaas, volgende week ben ik er weer bij. Wanneer ik rond een uur of half 3 naar huis rij vanuit Gosford bekruipt me een heel prettig thuis-gevoel. Nu is zaterdagmiddag zo en zo een prettig gedeelte van de week maar terugkomend uit Sydney, in de auto, muziekje aan, de zon, ik merk dat ik me echt thuis voel. Het inburgeren is in een ver gevorderd stadium.

Ik rij Terrigal in en het is gezellig druk. Bij Duffy’s is het gekkenhuis want er wordt de hele dag gevoetbald en de weekend bezoekers zijn natuurlijk ook weer naar Terrigal gekomen. Wanneer ik er naar kijk merk ik dat het me goed doet. Bij thuiskomst is dat gevoel er nog steeds en aangezien Morris aan het spelen is bij zijn vriendje Kael, Max en Jaimy aan het surfen zijn en Trent bij Duffy’s is, werken Ellen en ik nog een uurtje aan het uitpakken van dozen om de woonkamer en keuken leefbaar te maken. Het kost weinig moeite en door wat dingen aan de muur te hangen, te verplaatsen, op te ruimen en/of op te slaan in de garage, begint onze woonkamer er al bijzonder gezellig en warm uit te zien. Sterker nog, het ziet er helemaal goed uit. Alsof de warmte van ons huis in Nederland zicht mengt met de warmte in Australië. Vanuit de woonkamer gaan we de kamers verder inruimen en opruimen en zullen we de rest van de spullen gaan opslaan in de garage. Morgen hopen we een stap te maken met de speelkamer, dat is voor de jongens ook erg fijn. Dan kan eindelijk de Playstation uitgepakt worden, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat we er eigenlijk niet zoveel over horen.

Wanneer Ellen in de namiddag naar het strand rijdt om Max en Jaimy op te halen, ga ik op ons balkon zitten. Op mijn eigen lounge set. Biertje erbij, mooi uitzicht over de vallei, de huizen en de (palm)bomen. De vogels zingen, de witte papagaaien vliegen voorbij en op de achtergrond hoor ik het geluid van iemand die zijn gras aan het maaien is. Een hond blaft in de verte. De wind komt zachtjes opzetten en koelt de namiddag af.

De transitie van Nederland naar Australië is voltooid. Hoewel we de komende dagen nog genoeg te doen hebben in het huis, we nog lang geen permanent residents zijn, we nog een huis in Nederland hebben en we nog een lange weg te gaan hebben, is de eerste, grote stap gemaakt. Een hele belangrijke die heel goed is verlopen. Ik had er 3 maanden geleden voor getekend. Ja, er was gedoe. En ja, er gaat nog gedoe komen. Maar dat is ook inherent aan het leven en wellicht ook hoe wij leven. Maar we hopen dat er nu een periode van rust en structuur aanbreekt. Dat we niet te veel meer hoeven te regelen met internet, TV, een lekke band, een autokeuring, een container, een baan, een voetbalclub, een surfboard. We hebben in de afgelopen 2 ½ maand enorm veel werk verzet. En nog. Sinds ik ben gaan werken heeft Ellen in ons gezin de kar getrokken en dat doet ze voor meer dan 100%. Zich realiserende dat het onderdeel is van ons grotere doel: hier kunnen blijven. Maar het vraagt soms veel van haar, van mij en dus van ons. Maar we zijn er heel goed doorheen gekomen. Onze krachten hebben we kunnen bundelen en kunnen afstemmen op ons doel. Zonder elkaar uit het oog te verliezen.

De jongens doen het erg goed. Ook zij hebben de transitie heel goed doorstaan. Het leven in het appartement was niet eenvoudig, zeker niet de laatste 2-3 weken. Maar ze hebben het heel goed gedaan en zijn nu bijzonder blij met hun kamers, hun spullen en we merken dat ze nu echt hun plek aan het vinden zijn.

We zijn als individu en als gezin op een plek gekomen waar we niet eerder zijn geweest. Reizen, wonen, school, allemaal gedaan. Maar nu werken we allebei en staan onze meubels en spullen in een huis in Australië. Dit hebben we niet eerder ervaren, maar het is nu al een hele bijzondere en positieve ervaring. Vooral ook weer een ervaring die leert dat als je alle energie richt op hetgeen je wilt bereiken, je heel ver kan komen. 2 ½ Maand geleden woonden we nog in Nederland, nu wonen we in Australië, in Terrigal in een mooi huis op 1,5 km van het strand en hebben we nog werk ook. En ik drink een biertje op mijn balkon, zittende op mijn eigen lounge set. Ik denk dat we best trots mogen zijn op ons zelf.

Vanaf nu gaan we focussen op continuïteit. Genieten van ons huis, de plek waar we wonen en het leven wat we leiden. De rust die we zoeken is niet zozeer het soort rust als in een vakantie, maar in innerlijke rust. Dit is het, hier moeten we het mee doen en het is goed zo. We leven onze droom, in die zin zijn we al geslaagd, nu gaan we proberen die droom zo lang mogelijk op te rekken.

Fijn weekeinde.