Cross the line

“Cross the line”

Het weekeinde is niet echt relaxed en zoals menige verhuizing zijn er tegenvallers. Wat ook tegenvalt is het niveau van het team van Morris. Niet dat Morris bij AZ of Ajax hoort te spelen, maar je ziet het verschil in training bij Reigerboys en de Hollandse voetbalschool direct terug in vergelijking met de Australische voetbalschool. Morris speelt in U9 (under 9) en er is zaterdagochtend in Springfield een oefenwedstrijd tegen Wyoming. Ironisch genoeg lijkt het tenue van Wyoming sprekend op dat van Reigerboys. Er wordt gespeeld op het veld bij een lagere school en dat is hier geen uitzondering. Er is genoeg ruimte en er kunnen met gemak 2 voetbalvelden aangelegd worden. Het is warm, de zon schijnt en ik maak kennis met de voetbalvaders en moeder van dit team. De trainer en de manager (ouders van 1 van de spelers) zijn aardig, positief en vertellen dat plezier voor op staat. Het mooie van de mentaliteit die we hier overal tegen komen is het feit dat alles positief is. De grootste missers voor het doel worden niet weg gehoond, kritiek is er niet. Alles is ‘awesome’ en wordt enthousiast en positief benadert. Ik vind het prima, maar er gebeuren dingen op het veld die zo dramatisch zijn dat ik er toch echt niet voor kan klappen. Morris speelt een sterke 2^e helft. Alsof hij eerst even de ‘aap uit de boom’ moest kijken gooit hij de schroom van zich af en werkt hard en speelt opvallend goed. Volgens de ‘kenners’ heeft hij ‘great football skills’. Toch gaat Terrigal United met een 3-1 verlies naar huis.  

In de tussentijd heeft Ellen met Jaimy boodschappen gedaan in Erina en halen ze ons na afloop van het voetbal op. Max is de hele dag met een vriend op stap en dus gaan wij (de rest) verder met de verhuizing. Begin van de middag staat de ijskast op de planning. Trent, Jaimy en ik gaan ‘m ophalen en dat is toch een moeilijkere klus dan we dachten. We kopen ‘m van een vriendelijk oud stel dat ons nog een nieuwe magnetron en een TV meubel meegeeft. De ijskast is erg groot en zwaarder dan gedacht, hij kan maar net de bocht maken om ‘m de keuken uit te krijgen. Het stof van de achterkant in combinatie met het zweet dat van ons lichaam gutst maakt ons er niet mooier op. Hij past net niet in de auto maar met 2 spanbanden zetten we de achterdeur vast zodat de ijskast er niet uit kan vallen. Maar dan komt het moeilijkste van de dag. Hoe krijgen we ‘m op de 1^e etage van ons huis? Ellen en Morris zijn ook in het huis en gezamenlijk komen we tot de conclusie dat de ijskast door de voordeur moet en de via de trap omhoog en niet zoals eerder gedacht via de achterkant van het huis. Met bloed, zweet en tranen (en een hoop gevloek) krijgen we het onmogelijke voor elkaar. De ijskast staat op z’n plek. Drijfnat van het zweet en allemaal geïrriteerd van de vermoeidheid gaan we vooral niet bedenken hoe we ‘m ooit weer uit het huis krijgen.

Wat niet goed gaat is het internet. We beginnen aardig moe te worden en willen in de namiddag stoppen. Ik kom er niet uit met de beschrijvingen en de wachtwoorden terwijl we alles goed doen. Ellen probeert nog te bellen met Optus (zeg maar onze Ziggo), maar de vriendelijke Indiase meneer kan me niet helpen omdat we nog geen telefoon hebben aangesloten. Ik ben op en bij de rest is ook het beste er wel vanaf. Na een drukke week besluiten we in de namiddag om te stoppen en de rest van de dag niets meer te doen.

Bij het appartement nemen een drankje en een hapje, gevolgd door een BBQ. Het zal 1 van onze laatste avonden worden in het appartement, wellicht de laatste. Ons doel is nog steeds om zondag te verhuizen, maar de druk die we onszelf opleggen moeten we misschien laten varen en maandag of dinsdag overstappen.

Max en Trent staan zondag om 8 uur op omdat ze allebei een oefenwedstrijd hebben. Max rijdt met iemand mee en Trent speelt bij Duffy’s en gaat wandelend heen. Ik maak ze om 8 uur wakker want ik ga dan hardlopen. Het is warm maar loop lekker mijn hoofd leeg.

Na de douche ga ik aan de slag. Ellen, Jaimy en Morris zijn dan ook paraat en we gaan beginnen met inpakken terwijl ik spullen naar het huis breng. Bij het huis stort ik me op het internet en de TV. Ik rij uiteindelijk een halve tank leeg aan ritjes naar Erina voor stekkertjes, kabeltjes en een telefoon, maar nee hoor nog steeds geen internet. En geen TV.

Ellen, Jaimy en Morris zijn ’s morgens ook gekomen om uit te pakken en gaan begin van de middag weer terug naar het appartement om te lunchen. Max en Trent komen na afloop van de voetbal daar ook naar toe. Max wint 3-1, Trent verliest 2-1.

Ik hang heel lang met een vriendelijke Indiase mevrouw aan de lijn van Optus en we komen er achter dat het oude nummer nog op dit huis staat aangesloten. Duh. Ik heb begin maart alles in orde gemaakt, nummer aangevraagd, akkoord gekregen van Optus, alles is bevestigd en zou 18 maart gereed zijn en nu blijkt dat ons nieuwe nummer niet is aangesloten. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. En wanneer wordt dat omgezet? Voor 3 april. Uh!? Dat kan niet want we hebben internet nodig voor school en werk. Ze gaan er alles aan doen om het zsm geregeld te krijgen, maar of het met 1 of 2 dagen geregeld is valt te betwijfelen. Dus geen internet en geen TV. Halve dag kwijt aan niks en we vragen ons af wat nu het beste is om te doen; wel of niet vandaag overstappen van het appartement naar het huis of later deze week. De jongens willen vandaag verhuizen en dus besluiten we om toch over te gaan. We hebben tenslotte het appartement ook nog tot vrijdagochtend. Dus TV, internet en de wasmachine kunnen we blijven gebruiken.

Ik rij ’s middag met een volle auto naar het huis en vraag me tijdens uit uitladen af hoeveel water ik kan uitzweten. Ons pad naar het huis is steil en ik denk ca 15 meter. Iedere keer naar de auto is een training om weer omhoog te wandelen met tassen en koffers. Mijn benen en kuiten worden op de proef gesteld en ik zweet aan 1 stuk door. 28 Graden is heerlijk om aan het strand te liggen maar niet om te moeten verhuizen. Rond 16.00 uur komt Ellen met de laatste lading spullen en de jongens zijn dan op de fiets gekomen. Alleen de surf boards en enkele kleine spullen liggen nog in het appartement. Dat komt deze week wel. We ruimen de laatste spullen op, ruimen kasten in en de jongens richten kun kamer in. Dan merk je de enorme behoefte naar dat eigen plekje wat ze nodig hebben. Alleen een matras, geen bureau, geen kast, maar ze maken het gezellig met wat ze hebben. Bijzonder om te zien.

’s Avonds gaat Trent nog naar het appartement terug om TV te kijken en zijn social media contacten warm te houden. Max en ik gaan dobbelen en we hebben contact met Nederland. De avond wordt afgesloten met onweer, regen en bliksem. Mooi om te zien vanaf ons balkon.

Moe maar voldaan gaan we op tijd naar bed. We zullen de komende dagen wennen aan het huis. Gewend raken aan de geluiden van het huis en de buurt. Laten we hopen dat we hier een hele fijne tijd gaan hebben.

Oei, dat valt niet mee. Waar de jongens 4 minuten nodig hebben om naar school te wandelen en dus langer kunnen blijven liggen in hun bed, heb ik het deze maandagochtend zwaar in de trein. De verhuizing laat zijn sporen na en ik slaap, dommel, schrik wakker en haal een frisse neus alvorens ik het kantoor binnen stap.

Vandaag veel aan een online training besteed en de laatste hand gelegd aan mijn verkoopplan om daadwerkelijk te kunnen beginnen met het hoofdstuk verkoop. Ik ontdek in de pauze enorm leuke tentjes in de binnenstad waar ik wellicht anders voorbij was gelopen maar gezien de drukte van mantelpakjes en grijze pakken in de eettentjes kan ik ze nu niet kan missen. Het is een regenachtige dag in Sydney en ik heb de zonneschermen helemaal omhoog. Het uitzicht is erg ‘mondiaal’. De hoge gebouwen om me heen geven het gevoel dat ik in een wereldstad aan het werk ben. En dat ben ik natuurlijk ook.

Op de terugweg verdiep ik mij in een boek over de omkooppraktijken op de Europese en ook Nederlandse voetbalvelden. Ondanks het feit dat ik moe ben val ik niet in slaap door het boeiende boek.

Bij thuiskomst krijg ik goed bericht. Het internet werkt! Hoera, er is iemand’s middags  langs gekomen en die heeft ons weer in 2014 gebracht. We kunnen weer gerust digitaal ademhalen. Nadat ik gegeten heb installeer ik de TV die het ook doet. Hoewel hij af en toe stoort als je op een bepaalde plek in de woonkamer staat. Dat lossen we vast ook nog wel een keer op.

Sonja heeft nog een tafeltje en 2 zitzak-stoelen gebracht waardoor er nu dus ook relaxed TV gekeken kan worden.

Trent is ’s avonds terug naar het appartement. Die heeft echt zijn eigen ruimte hard nodig. De rest werkt aan hun huiswerk, social media en een spelletje op hun iPad.

We proberen hier structureel eerder naar bed te gaan. Het leven start hier eerder en onze wekkers werken daar hard aan mee.

Dinsdag is de grote dag van de container controle. Het is begin van de middag wanneer Ellen bericht ontvangt van het verhuisbedrijf. Goed nieuws! De inspectie heeft uitgewezen dat er een 2-tal kerstspullen zijn die of vernietigd moeten worden of schoongemaakt (niet dat het vies is, maar i.v.m. de kans op beestjes die in materiaal van de kerstkrans kunnen zitten). De kosten voor schoonmaken zijn  300 dollar, vernietigen 66 dollar. Wat een opluchting! Niets over Afrikaanse beeldjes van hout, tuinmeubelen of andere spullen die door ervaringsdeskundigen als risico worden bestempeld. We zijn heel erg opgelucht. Nadat we akkoord hebben gegeven op de 66 dollar vernietiging krijgen we door dat het waarschijnlijk 2 april wordt als alles wordt afgeleverd bij ons. Dat komt lekker uit. Not. 3, 4 en 5 april heb ik een training bij Drake. Maar goed, als de spullen maar komen.

Ellen is dinsdag met de Prado langs onze garage in Kincumber geweest voor een paar kleine onderhoudsdingen. Zoals het er nu naar uitziet hebben we alleen nog 2 voorbanden te vervangen waarvan we er al 1 hebben. Misschien dat het allemaal dus mee gaat vallen (hoewel een bandje voor de Prado 240 dollar kost) en kunnen we hopelijk een jaartje vooruit zonder grote autokosten.

’s Avonds is Trent weer naar het appartement en ligt Morris net in bed als ik thuis kom. Jaimy maakt huiswerk en ik help hem nog even. Max zit achter zijn iPad en Ellen is erg moe. Die gaat even in bad en om ca 21.00 uur is het dan klaar voor vandaag.

Het reizen van Terrigal naar Sydney CBD is best pittig. Donderdagmiddag val ik bijna in slaap achter mijn beeldscherm. Ik volg veel online trainingen en die zijn aan 1 kant leerzaam, maar ook soms wat 1-tonig met als gevolg dat de zwaartekracht het van mijn oogleden wint. Vanaf maandag gaan we over op een nieuw computersysteem en iedereen moet daar een training voor volgen. En niet een uurtje, maar het kost meer dan een dag. De informatie is gigantisch die je moet verwerken om thuis te raken in het systeem, maar dan heb je ook wel wat. Daarnaast krijg je trainingen op gebied van sales en marketing om zo succesvol mogelijk te zijn. Ik weet dat ik een paar weken geleden nog riep dat ik jaren met de trein naar school had gereisd en dat het geen probleem zou zijn om nu weer te reizen met de trein. Het is ook geen echt probleem, alleen is de afstand 2x zo groot, de tijd in de trein 2x zo lang en ben ik inmiddels 3x zo oud. Maar goed, ik vind het leuk, het is leerzaam en ik maak een flinke ontwikkeling door hoe zaken worden gedaan aan deze kant van de planeet.

Mijn spannende boek over de maffia in het Europese voetbal zorgt dat ik op de terug weg pas bij Woy Woy merk dat het donker is. Ik reis nu in het donker met de auto naar Gosford en kom in het donker terug. In Nederland worden de dagen langer, hier korter. De temperatuur daalt nog niet, want het is warm en benauwd geweest vandaag.

Het leger voortbewegende paraplu’s vult donderdagochtend de straten van Sydney. Het is grijs, het regent en werkend CBD wandelt met koffie in de ene hand en een paraplu in de andere hand naar kantoor. Ellen maakt haar laatste huis schoon deze week. Het werk loopt rustig door en dat is heel fijn. Nog wat onregelmatig, maar er is genoeg. Sterker nog, Ellen merkt dat er wellicht een eigen netwerkje op te tuigen is want de eigenaren van de huizen waar ze schoonmaakt zijn erg tevreden en vragen haar telefoonnummer. We houden het netjes en gaan niet in de ‘vijver’ van Ellen haar opdrachtgever zitten, maar als zelfstandige kan Ellen wel zelf een netwerk opbouwen en ook andere voor haar laten werken als ze dat zou willen.

Mijn dag staat weer in het teken van het opbouwen van een netwerk en contacten leggen. Vandaag o.a. lid geworden van Ducthlink, een netwerk waar Nederland de bindende factor is voor mensen die in Australië wonen en werken. Verder merk ik dat alle bedrijven in Australië ‘fast growing’ zijn, ‘marktleader’ en ‘unique’. En alle kandidaten hebben menig bedrijf gouden eieren laten produceren want alles wat ze doen is fantastisch in de overtreffende trap. Aan mij en mijn collega’s de taak er door heen te prikken.

Mijn online trainingen hebben een NLP-achtig karakter. Dat is niet verkeerd, alleen anders dan we soms in Nederland gewend zijn. Ik denk dat wij het ‘Amerikaans’ zouden noemen. Vandaag een video/training over ‘Cross the line’. Over keuzes maken en eigenlijk kwam het er op neer dat succes een keuze is. Wat je er ook van vindt, het werkt wel. Want het brengt wel iets op gang en je krijgt ook alle support en steun om te bereiken wat je wilt. Je moet het zelf doen, maar het bedrijf staat achter je.

Wat dat betreft is deze week ook ‘cross the line’. We hebben het gevoel dat we over een lijn zijn gegaan. We hebben bericht dat het appartement verhuurd is en dat wij dus geen extra kosten meer hebben. Toch een opluchting dat we hier een streep onder kunnen zetten. Vrijdag rond Ellen het schoonmaken af en leveren we de sleutel in. Weer een stap gezet, we laten weer een fase achter ons. De container is over de douane-lijn gegaan en mag hopelijk volgende week afgeleverd worden bij ons thuis. Ook dat is weer een stap.

Alle voetbaltrainingen zijn door de regen donderdagavond afgelast. De velden zijn er niet tegen bestand. In Nederland zouden we er om lachen, hier gaan de velden dicht en gaat de training niet door. Het zal nog vaker gebeuren dit seizoen. Volgend weekeinde begint de competitie, ben benieuwd waar het ons allemaal gaat brengen.

We eindigen de week in de regen, bekaf en het internet doet het thuis niet meer. Modem stuk. Crisis in huize Vegter want iedereen heeft internet nodig. De wifi hotspot op de telefoon van Ellen en mij biedt even uitkomst om berichten te checken voor de jongens i.v.m. informatie over de voetbalwedstrijden. Want dat er wedstrijden worden afgelast is vrijwel zeker met deze regen.

Op mijn werk was het een zware dag. Het bellen gaat me niet eenvoudig af. Ik kom vaak niet eens langs de receptioniste van een bedrijf, terug bellen doen we hier blijkbaar niet aan en iemand presteerde het zelfs om meteen op te hangen nadat ze zei ‘geen interesse’. Het opbouwen van een netwerk gaat niet over rozen en als dan je nieuwe collega na een week haar eerste opdracht al dreigt binnen te krijgen is dat niet erg motiverend. Het goede nieuws is dat ik veel op sites kom waar banen worden aangeboden en ik hou mijn ogen open mocht er iets voorbij komen wat interessant kan zijn.

We hebben vandaag de definitieve bevestiging dat woensdag onze spullen voor de deur staan. Alsof Sinterklaas op een dag in april langs komt met een vrachtwagen met cadeautjes. Benieuwd wat er in mijn schoen zit…

Fijn weekeinde.