Gedoe

“Let It Be”

John Lennon

Het weekeinde is op verschillende manieren erg wisselend. Heerlijke, zonnige zaterdagochtend en zondagmiddag op het strand, leuke voetbalwedstrijd van Trent op zondag tegen Woy Woy (4-0 winst), BBQ met Ierse vrienden op zaterdagavond, maar ook even een mentale dip. Geen zware inzinking, maar in het weekeinde merkte ik dat ik het vechten even zat ben. En als meest memorabele moment het bericht op zondagavond dat mijn oma is overleden.

De mentale dip is vooral ingegeven door vermoeidheid. Ten eerste is het gevecht met Accom, ons appartementen verhuurbedrijf, begonnen. Het mailtje wat ik vrijdagavond van hun krijg maakt me heel erg boos. Natuurlijk kost het geld als je 4 weken eerder uit een appartement gaat dan afgesproken, maar de toon maakt de muziek. En om nu meteen met getallen en bedragen te gaan gooien lijkt mij niet verstandig. Eerst maar even overleg zou ik zeggen. Ellen heeft een goede relatie met het bureau en vertrouwt erop dat ze aan een goede oplossing gaan werken, maar ik ben er klaar mee. Ze zijn onze ‘vrienden’ niet hoe aardig ze ook zijn. Het is ieder voor zich en god voor ons allen. Het gaat uiteindelijk om geld. Het gaat niet om ons.  

Diezelfde vrijdagavond krijgen we bericht van het Australische verhuisbedrijf dat samenwerkt met ons verhuisbedrijf in Nederland (Stoof). Vanaf nu hebben we met de Australiërs contact over de aflevering van onze spullen, onze verhuisvriendin heet Kristen. Maar ook dit gevecht om onze spullen hier te krijgen is begonnen. Het Australische verhuisbedrijf geeft aan dat er extra kosten worden gerekend als de vrachtauto meer dan 30 mijl vanaf de haven Sydney moet afleveren. Wij wonen verder dan 30 mijl van Sydney. Duh. Wij hebben door-to-door afgesproken en zo is alles ook bevestigd. Dus gaan we bellen, mailen en uitvinden wat dit eventueel betekent voor ons. En natuurlijk komt de bevestiging uit Nederland dat het inderdaad door-to-door is, maar waarom staat dat dan niet goed in de bevestiging van de Australiërs?

Over de douane nog maar even bekijken wat het gaat worden. We willen graag bij de douane inspectie aanwezig te zijn als onze spullen binnen zijn. Dat schijnt te kunnen en dan ben je erbij als er vragen zijn over spullen. Kan een hoop ellende schelen.

Ook de makelaar waar we ons nieuwe huis van gaan huren kleeft nu al gedoe. Dat weten we nu al. We hebben namelijk te maken met de ‘bitch van Terrigal’. Ze is berucht om haar 2 gezichten. In het begin van een mogelijk verhuurtraject is ze buitengewoon vriendelijk en behulpzaam, maar zodra je handtekening staat lijk je als een vlieg gevangen te zitten in haar web. Waar zit het probleem? Borg. Je betaald hier meestal 4 weken borg, wij dus ook. Makelaars proberen na de huurperiode zoveel mogelijk van je borg achter te houden omdat ze een kras op de muur zien, of een vlek, die er volgens hun niet zat toen je het huis ging huren. Een bekend probleem waar menigeen al problemen mee heeft gehad. Want ze houden een deel van je borg in maar laten de kras of de vlek niet maken, verven of repareren. Kassa! Maar deze dame is de ‘mother of all bitches’ en iedereen die met haar te maken heeft gehad heeft problemen gehad. Maar ja, wat doe je er aan als deze makelaar een huis in de verhuur heeft wat je wilt hebben? We gaan bij de oplevering volgend weekeinde op onze knieën door het huis en ik ga diezelfde dag nog 400 foto’s aan onze makelaar mailen met krasjes, vlekjes, scheurtjes of iets wat er op lijkt. We gaan ons vreselijk goed indekken.

We zullen ongetwijfeld nog meer voor ons kiezen krijgen. Dat geeft op zich niet, het hoort ook bij het avontuur, bij het opstarten van een leven in een ander land. Andere gewoonten, andere manieren en we zijn als immigranten waarschijnlijk ook ene mooie prooi. En niet allen voor makelaars. Autodealers, overheid, verzekeraars, iedereen plukt graag een vruchtje mee. Ik wil niet klagerig overkomen (wij wilden dit tenslotte zelf), maar soms is het even zwaar en wil je gewoon dat dingen als vanzelf gaan. Of dat een ander het regelt. Dat het kwartje de goede kant opvalt. Ons zelf gekozen pad is af en toe vermoeiend. Als ik met mensen praat die namens een bedrijf hier zijn gekomen dan hebben ze nog niet hun eigen spullen hoeven in te pakken. Het tijdelijke werkvisum komt in 4 dagen (echt waar) en het huis en de auto staan klaar bij aankomst. Als er al een probleem is wordt het door het bedrijf opgelost. Nogmaals, we zijn niet zielig, maar ons pad staat voor vechten, knokken, vallen en weer opstaan omdat we alles zelf moeten doen. En soms heb je gewoon even die 8 tellen rust nodig om weer op te staan om de volgende ronde te halen.

In het weekeinde maakt Jaimy ons en beetje gek. Hij is bezig met het aanschaffen van een surf board, maar kijkt ook naar body boards, flippers en een hoes voor zijn surf board dat hij nog moet kopen. Hij zoekt op internet en komt met van alles en nog wat aanzetten. Ook aanbiedingen die 8 uur autorijden hier vandaan zijn. Jaimy gaat altijd grondig te werk en maakt er een gedegen marktonderzoek van. Alleen wij worden een beetje dol van hem want iedere 2 minuten moeten we op zijn iPad kijken wat hij nu weer heeft gevonden.

Trent ziet het strand niet veel. Hij zit liever achter zijn mini iPad van school, maar niet voor huiswerk. Hij gaat af en toe wel zwemmen in het zwembad van ons complex, maar body boarden, vissen of gewoon naar het strand laat hij momenteel aan zich voorbijgaan.

Zondag ga ik met hem mee naar Mangrove want daar speelt hij met Terrigal United tegen Woy Woy. Een oefenwedstrijd. Bij aankomst zie ik dat mannen van Woy Woy al echte mannen zijn. Niet verwonderlijk want het is een ‘open age’ team, van alle leeftijden. Dat is te zien want dit zijn geen 16 jarige jongetjes. Nee, dan Terrigal. Daar zitten echt 16-jaige jochies in en van sommige spelers gaan de benen 2x in die van Woy Woy.

Maar Tony Macaroni heeft zijn team goed opgesteld en voorbereid. Fel, kort dekken en geen ruimte weggeven. Het is erg zwaar onder de hete zon, maar Terrigal wint met 4-0.

Terwijl ik Facetime met de hele club van “’t Veld” is Max zondagochtend al om 8.45 (!) uur aan het trainen in Erina. Ellen is meegegaan en blijft de training kijken. Daarna hebben Ellen, Max, Jaimy en Morris een stranddag terwijl ik met Trent mee ben naar de wedstrijd tegen Woy Woy.

Zondagavond om half 9 krijgen we via Facetime bericht van mijn ouders dat Oma Vegter is overleden. Mensen die het hebben meegemaakt als je ‘op de dood wacht’, weten dat het dan eerder een opluchting is dan direct verdriet. Zo ook met oma. 97 Jaar en ik denk dat ze letterlijk nog nooit een ziekenhuis heeft gezien zo sterk en gezond was ze. Zelfs zo sterk dat al 1 ½  week haar lichaam aan het ‘afsterven’ was. Volledig op, verteerd en klaar om te gaan, maar het hart en de longen in combinatie met de laatste prikkels van de hersenen lieten haar in leven. Ze herkende mijn ouders niet meer op het laatst en lag te wachten op het einde. In die zin is het gelukkig voorbij, ook voor mijn ouders en in het bijzonder voor mijn vader. Maar het verdriet zal er niet minder om zijn. Uiteindelijk breng je straks toch je moeder weg.

De ‘laatste der Mohikanen’ zou ik haar noemen. Ze was de laatste van mijn opa’s en oma’s en ze was de laatste van een generatie die de oorlog heeft meegemaakt, geboren in de jaren 10 van de vorige eeuw. Mijn oma’s stonden voor fijne jeugdherinneringen. Warmte, gezelligheid, verjaardagen. Ik zie vergeelde foto’s uit de jaren 70, mijn broer en ik met bruine ribbroeken en oranje geruite blouses met te lang haar. Bruine meubelen, grote oranje motieven op de muur, schitterende retro meubelen. Hier en daar een zwart wit foto. Een kamer vol met familie, witte blouses, een stropdas en een hoed vastgelegd in vele tinten grijs. Zittend in een kring of aan een tafel, vereeuwigd door de camera. Opa’s en oma’s met een sigaret en een borrel, soms met een spelletje kaart. Als kind wachtte we altijd op opa’s en oma’s bij het raam om te kijken of de auto er al aan kwam als er een verjaardag was. Wat was het een blijdschap als ze weer de hoek omreden. Alsof het een paar keer per jaar Sinterkaas was die aankwam. Er zijn veel herinneringen die allemaal gekenmerkt worden door een lach en een traan, door geluk en verdriet, door de tekeningen die het leven achter laat op een ieders ziel. Om uiteindelijk het oude, versleten lichaam te verlaten en de ervaringen, de lessen en de warmte te bewaren in herinneringen. Die warme herinneringen nemen we mee en vergeten we niet. Het fotoboek met de vele plaatsjes, foto’s en herinneringen moet af en toe open om een afgesloten tijdperk niet te vergeten. Het tijdperk van de opa’s en de oma’s. Met dankbaarheid en genegenheid laten we oma gaan. Het is mooi geweest. Rust zacht.

Het bericht van het overlijden van oma heeft op Jaimy de meeste impact. Dat is te verwachten. Zijn gevoeligheid maakt hem verdrietig en hij loopt dan even tegen zijn eigen grenzen aan. Hij weet dan even niet wat hij met zichzelf aan moet. Er is ruimte voor zijn verdriet, de afstand met Nederland zal het niet makkelijker maken, in ieder geval kan hij moeilijk in slapen vallen.

Bij het ontbijt op maandagochtend is het nog niet veel beter. Aan de ontbijttafel moet hij even huilen en we laten hem even zijn gang gaan. Uiteindelijk hervind hij zich en gaat naar school.

Morris sliep zondagavond al toen het bericht kwam en die praten we maandagochtend bij. Hij begint meteen te huilen. Uiteindelijk gaat het wel en wandel ik met hem naar school. Maar of het nu door het bericht van oma komt of niet, Morris is chagrijnig en moe. Hij klaagt over het feit dat we wandelend naar school gaan en zijn benen willen volgens Morris niet meer. Het kan ook te maken hebben met het feit dat hij in de lunch bij juf moet komen met Kael omdat ze straf hebben voor iets wat vrijdag is gebeurd. Niets heftigs, ik denk zelfs een misverstand, maar deze maandag begint voor Morris niet zo fijn.

Max is verdrietig maar ik merk dat hij er rustig mee omgaat. Hij begrijpt dat dankbaarheid momenteel de boventoon voert. Wanneer hij naar bed gaat hebben we een gesprek over de dood en het feit dat het leven eindig is. Het bewust worden van je sterfelijkheid vind Max niet zo een leuk gevoel. Hij weet dat het leven op een dag op houdt en voor die tijd moet je proberen leuke, fijne en vooral goede dingen te doen in het leven. Hij valt snel in slaap.

Trent horen we niet over oma. Heel even hebben we het er over gehad zondagavond, maar Trent uit zich niet. Trent gaat onverdroten door met zichzelf en zijn eigen wereld. 

De maandagochtend schiet voorbij. Daar baal ik van want ik heb het nodige te doen voor volgende week maandag als ik ga starten bij Drake. Maar er is genoeg te regelen om op te starten in het nieuwe huis en we hebben ook nog de Prado waar we een gevecht over gaan leveren.

Ellen is met de RAV naar een garage gegaan in Kincumber die ze nog kent van vorig jaar en de garage zorgt dat we goedgekeurd worden om weer een jaar te kunnen rijden. We moeten dan nog wel langs de RTA en weer een heleboel centjes betalen (soort jaarlijkse wegenbelasting), maar dan zijn we weer een jaar klaar om legaal door Australië te mogen crossen. We gaan de RAV wel laten repareren op sommige punten, maar hopelijk gaat dat meevallen.

De Prado is een echt issue aan het worden want ook de garage in Kincumber geeft aan dat de Prado nooit aan ons verkocht had mogen worden omdat de remmen niet goed zijn. Schijnt dat er ook een soort commissie (Fair Trade) is waar je terecht kan als het een discussie gaat worden tussen de dealer en ons. Stelling is dat de dealer waar we de Prado de auto gekocht hebben de remmen moet laten maken. Nu ken ik de dealer een beetje en die gaat geen remmen betalen is mijn inschatting. Ellen gaat dinsdag met de Prado terug naar de dealer.

Verder houden we ons bezig met spullen die we nodig hebben in het nieuwe huis om te kunnen ‘kamperen’ in ons nieuwe onderkomen. Internet, TV en telefoon is inmiddels geregeld. Unlimited internet, wat we willen we nog meer! In de loop van de week verzamelen we matrassen mede dankzij Toz en Sonja. De borg en de aanbetaling voor 3 maanden huur is gedaan. Yvonne (de makelaar bitch) kan tevreden zijn.

Het opstarten van een ‘nieuw’ leven in korte tijd betekent ook dat we sommige dingen nog moeten regelen die best belangrijk zijn. Bijvoorbeeld verzekeringen. We zijn momenteel niet voor alles verzekerd en dat moet eigenlijk wel. Ook zullen we binnenkort aan de slag moeten met de voorraad van Jaimy zijn diabetes medicijnen. We hebben nog genoeg voorraad, maar we zullen straks zelf alles moeten aanschaffen. En Jaimy moet periodiek gecontroleerd worden in het ziekenhuis van Gosford. Dat hebben we vorig jaar ook gedaan en dat is prima verlopen, maar dat moet ook weer opgestart worden. Ik denk dat als we straks klaar zijn (als je ooit klaar bent) we een periode van 4-5 maanden nodig hebben gehad om helemaal op te starten en alles geregeld te krijgen. Om in alle systemen en databases terecht te komen en alles zo geregeld te hebben dat alles normaal reilt en zeilt.

We merken dat steeds meer zaken in Nederland nu afgerond zijn, afgerekend, en dat alleen belastingzaken en zaken m.b.t. ons huis af en toe binnen komen. Dat is fijn, want zo sluiten we soms letterlijk zaken af.

Maandag in de namiddag genieten we even een uurtje van het strand. Het is super weer. Niet te warm, zonnetje en prachtige golven voor de jongens om te surfen.

Het leven is Australië kent voor ons nog steeds verrassingen. Nu weer het voetbal. We hebben veel geld betaald voor contributie, helemaal als je het vergelijkt met andere sporten hier. De voetbal-hiërarchie is nogal kostbaar want je betaald voor de club, de regio (Central Coast), de staat (NSW) en het land (Australië). We hadden afgelopen weekeinde al het genoegen om 5 dollar mee te moeten nemen naar de wedstrijd van Trent om de scheidsrechter te betalen. Tip voor alle scheidsrechters in Nederland, laat je betalen! Maar goed, we leven in een ander land en zaken gaan nu eenmaal anders in het land Down Under.

Maandagavond worden we onaangenaam verrast door een mail van de manager U13, het team van Jaimy. Of we er allemaal nog wel even aan willen denken 90 dollar te betalen voor games fees (scheidsrechter) en trainingen. Trainingen? Ja, trainingen. in Tumbi, hier ca. 20 minuten rijden vandaan kun je altijd trainen door de betere velden in Tumbi. Hier in Terrigal is het blijkbaar niet goed. Waarom heeft niemand dat ons verteld? 1x Per week moet Jaimy in Tumbi trainen en wanneer we Toz even gebeld hebben of dit normaal is, blijkt dat haar zoon vorig jaar nooit in Terrigal heeft getraind. 1x Per week naar Tumbi en naar een plaats vlakbij Gosford. Right. Met 1 kind die op voetbal zit is het nog wel te doen, maar hoe doe je dat met 4 kinderen op voetbal!? Hoe gaan we dit logistiek doen? En waar betaal ik 195 dollar contributie per kind voor? Ik heb het stoom uit mijn oren en Ellen is bij wijze van spreken in staat alle jongens van voetbal te halen. Want krijgen we morgen een zelfde mailtje van het team van Max? En overmorgen van Morris? En gaat Tony Macaroni ons binnenkort vertellen dat we in het vervolg in Mangrove trainen? Ik denk dat we iemand in dienst moeten nemen die de jongens gaat rondrijden. Ik ga vanaf volgende week hoogstwaarschijnlijk werken en kom laat thuis. Onmogelijk kunnen we een paar avonden per week heen en weer rijden. En al zou ik niet laat thuis zijn, we kunnen onmogelijk ons zelf opsplitsen. We mailen de manager van U13 ons ongenoegen en willen graag toelichting. A.s. zaterdag heeft Jaimy een oefenwedstrijd en een teammeeting. Dan worden dit soort zaken ook besproken.

Dinsdagochtend staat in het teken van voorbereiden op mijn werk bij Drake. Ellen is naar Gosford om ’s morgens te werken, daarna gaat ze naar de autodealer om over de remmen van de auto te discussiëren en kan ze zich daarna nog even uitleven in Erina om enkele boodschappen te halen. M.a.w. ik zou het huis tot in de (na)middag voor mij alleen hebben om te werken, maar dat verloopt anders. Ellen belt rond lunchtijd of ik haar kan komen halen bij de autodealer want de auto blijft daar achter. Ze gaan ‘m laten maken. Duh!? De eigenaar van het dealerbedrijf is aanwezig als Ellen er is en hij wil niet dat Ellen nog rijdt in de auto gezien de slechte staat van de remmen. Nou, dat is een goede ontwikkeling. Geen idee of er een rekening komt of een discussie, maar het feit dat ze meteen erkennen dat dit niet kan en maatregelen treffen doet ons goed. We laten meteen de hele lijst met aandachtspunten achter, wie weet kunnen ze daar ook nog wat aan doen. Aangezien we op de terugweg langs Erina rijden doen we samen boodschappen. Mijn werkdag wordt zo wel enorm ingekort.

We krijgen een keurige, uitgebreide mail van de manager van U13 van Terrigal United en het blijkt dat de trainer waarschijnlijk een schema voor het hele seizoen in elkaar gaat zetten om zo efficiënt mogelijk het transport naar Tumbi te regelen waardoor je als ouder misschien maar 1x per 3 weken een keer moet rijden. Dat klinkt al beter. Er is volledig begrip voor ons standpunt inzake bijbetalen. De belachelijke hoge kosten om te voetballen in Australië zorgt er zelfs voor dat kinderen weggaan en andere sporten gaan beoefenen. Maar als ouders niet bijbetalen kunnen ze niet trainen. Het probleem met Duffy’s, ons voetbelterrein, is het feit dat het veld gespaard moet blijven voor Cricket en als het 2 druppels regent wordt alles afgelast. De conclusie is dat Terrigal United dus eigenlijk geen veld heeft, geen trainingsfaciliteiten en dat ouders bij moeten betalen om hun kind elders te kunnen laten trainen. We laten het maar even rusten tot de oefenwedstrijd a.s. zaterdag.

Ik sluit me in de middag op in de slaapkamer met mijn laptop en ga verder met mijn voorbereidingen voor mijn nieuwe carrière. Trent gaat vanavond niet naar Mangrove om te trainen, hij heeft last van zijn voet. Het valt allemaal wel mee, maar volgens mij heeft Trent het ook even gehad met het heen en weer rijden. ‘s Morgens 3 kwartier met de bus naar IFS en ’s middags 3 kwartier terug. En ‘s avonds uur 3 kwartier met de auto naar Mangove en weer 3 kwartier terug. Het is inderdaad een beetje veel van het goede. Hij gaat ’s avonds met een schoolvriend naar een wedstrijd van de Mariners tegen een club uit Japan voor de Azië/Australië Champions League. Mariners winnen met 2-1. 

Vlak voor het eten krijg ik een mailtje van Drake. Mijn contract kan niet worden afgerond want er is iets met mijn visum. De HR directeur van het hoofdkantoor in Melbourne geeft aan dat mijn visum een ‘business owner’ visum is en dat ik dus een bedrijf moet starten en niet in dienst kan komen bij Drake. Of beter; het zou uitgezocht moeten worden. De Managing Consultant die mij aanneemt in Sydney is er wat onrustig over want ik had toch gezegd dat het geen probleem was om op dit visum te kunnen werken. Ik stel hem gerust dat het kan en ik stel voor mijn migratie agent met hem te laten bellen. Morgenochtend, first thing. Zo kunnen zaken opgehelderd worden en kunnen we de zaken afronden. Goed plan. Ik bel Anna Maria, onze migratie agent, en die belt hem morgenochtend meteen op. No worries. Maar waarom merk ik dat in de minuten na het telefoongesprek ik eigenlijk helemaal niet rustig ben? Ik deel het gesprek met Ellen en die kijkt ook niet blij. Zou het kunnen? Zou het kunnen dat ik hier niet zou kunnen werken in loondienst met mijn visum? Wat moeten we dan? Dan hebben we echt een mega probleem. Nee. We hebben alles met Anna Maria besproken in Nederland en ze kent bij wijze van spreken onze situatie nog beter dan wijzelf. Morgenochtend maar even afwachten op het verlossende telefoontje, maar ik merk dat het me ’s avonds toch bezig houdt.

Zoals ik gisterenavond tegen een vriend van mij vertelde via Facetime, iedere dag gebeurd er wel iets dat we niet verwachten. Never a dull moment. Maar wat ons betreft is het wel goed zo. We zien graag de kwartjes vanaf nu de goede kant op vallen.

We kunnen niet bij de douane inspectie aanwezig zijn van onze spullen. Onze nieuwe verhuisvriendin Kristen is er wel bij. Ellen benadrukt dat we alles schoon hebben geboend en dat ze ons moet bellen als er iets is. Laten we hopen dat er een engeltje meekijkt en dat het vrijgeven van de douane van onze spellen snel en soepel verloopt.

Het surfen van Max en Jaimy gaat steeds beter. Het is heel gaaf om te zien hoe ze blijven staan op het surf board en steeds beter balanceren en op golven ‘dansen’. Morris probeert het ook af en toe, maar die blijft vooral body boarden.

Bericht uit Nederland leert dat mijn oma maandag 17 maart wordt gecremeerd. De voorbereidingen zijn getroffen, de bloemen worden geregeld, de rouwkaart is naar de drukker. Het is soms bijzonder hoe bepaalde getallen en data steeds terug keren op een bepaald moment in je leven. Op 17 maart komen blijkbaar enkele zaken samen want op 17 maart komt onze container aan in Sydney en begin ik met werken. Eerst was het nummer 23 dat in alle opzichten met ons Australië avontuur was verbonden en dan vooral met de verschillende data waarop we heen en weer vlogen. Steeds weer de 23^e. Of het nu augustus 2012 was, april 2013 of januari 2014. Maar nu is 17 maart dus blijkbaar een belangrijke dag voor ons want er gebeurt veel die dag.

Zoals ik al zei, iedere dag gebeurt er wel iets. Dus ook op woensdag. Om te beginnen zijn Anna Maria en ik bezig om alle ins en outs van mijn visa uit de overheidssystemen te halen om bewijsmateriaal aan Drake te kunnen mailen. Wanneer ik met Ellen op de parkeerplaats bij de NRMA sta om e.e.a. te regelen (autoverzekeringen), sta ik bijna 3 kwartier telefonisch in de wacht alvorens iemand mij een password kan geven om mijn eigen visum details op te zoeken. Ik geef het password aan Anna Maria en die kan bevestigen dat er geen restricties of andere voorwaarden kleven aan mijn visum. Goed nieuws dus. Ze mailt het document naar Drake en heeft later op de dag contact met Drake. Laten we hopen dat het aan de kant bij Drake z.s.m. in orde komt want dit geeft een soort stress wat we niet kunnen gebruiken.

Bij de NRMA verblijven we om de autoverzekering te regelen voor onze 2 rijdende kostenplaatjes. Dat is in Australië echt even wennen. Ten eerste betaal je bij de RTA (overheid) “rego”, dat is een soort wegenbelasting/registratie fee die je moet betalen anders mag je niet rijden. Dat is al snel een paar honderd dollar per jaar per auto. Maar die kun je niet eerder betalen en daarmee je registratie verlengen alvorens je een greenslip hebt. De greenslip is een verzekering die je moet afsluiten om ieder geval gedekt te zijn i.v.m. ongelukken. Dat is een aardig sommetje wat ze daar voor rekenen. En dan verzeker je nog je auto i.v.m. schade en de gevolgen van de schade voor jou en/of de andere partij die betrokken is bij een ongeluk. Het is even uitzoeken wat het beste bij ons past en in welke constructie we niet meteen failliet gaan. Het goede nieuws is dat we de verzekeringen voor de auto’s meteen voor een jaar aftikken en de greenslip en RTA voor een half jaar betalen. Dat is ook beter want mocht je de auto verkopen, verkoop je ook je “rego”. Je ziet hier bijvoorbeeld auto’s te koop staan voor een bedrag en dan daarbij een zinnetje hoelang er nog “rego” op zit. Dat kan aardig schelen als blijkt dat er nog een half jaar of langer “rego” op zit. De road service (wegenwacht) hadden we al via de NRMA geregeld voor de Prado en de RAV4 is nu ook toegevoegd, dus zijn we denk ik ‘klant van de dag’ bij de NRMA. We rijden ieder geval met een verzekerd gevoel weg.

Voordat we onze vrienden van de RTA bezoeken om de “rego” van de RAV4 te betalen en dus de registratie te verlengen (de Prado moet pas in mei) gaan we kijken naar koelkasten, TV’s, broodroosters en frituurpannen. Er valt aardig wat te shoppen en zoals het er nu naar uitziet worden we binnenkort ‘klant van de dag’ bij Harvey Norman, een grote retailer in Australië.

Zodra we meer duidelijkheid hebben over de verhuizing naar ons nieuwe huis en wanneer we het appartement verlaten zullen we gaan inkopen.

Bij de NRMA hadden we een belletje gekregen van de High School dat Jaimy niet lekker was. Hij lag even in de ‘ziekenboeg’. Hij was al om 8 uur op school om mee te doen aan de eerste hardloopwedstrijden bij Duffy’s, die verband houden met het Athletics Carnaval (atletiek sportdag) op donderdag. Woensdag voor schooltijd waren de eerste wedstrijden al i.v.m. een krappe planning op de sportdag. En Jaimy deed natuurlijk mee en wellicht dat hij daardoor een lage bloedsuiker had. Na een pakje appelsap is hij dan weer in orde.

Om kwart over 3 gaat weer de telefoon. Jaimy: “ik kan mijn fiets niet vinden, hij is weg”. OMG. Dat zal wel te maken hebben met vanmorgen toen hij een hypo (lage bloedsuiker) had denken wij. Hij had zojuist al bij Duffy’s gekeken, bij school alles nagezocht, maar geen fiets. Ik spring in de auto en rij naar school. We hebben overleg met de conciërge en mocht de fiets van Jaimy op school gestolen zijn dan is hij de eerste in 10 jaar tijd. We geloven ook niet dat de fiets op school is gestolen. Jaimy heeft voor 1x zijn ochtend ritme verandert door aan de hardloopwedstrijd voor schooltijd mee te doen en waarschijnlijk is het daar mis gegaan in zijn hoofd. Jaimy is aangeslagen merk ik en ik rij met hem naar Duffy’s om te zoeken, dat is aan de andere kant van de school. Geen fiets. Wanneer ik met Jaimy praat komen we er achter dat Jaimy zijn fiets wel op slot heeft gezet bij Duffy’s, maar niet aan een boom of iets anders. Hij had geen hypo na de wedstrijd. Na de wedstrijd is hij zijn fiets vergeten en naar school gelopen met de rest van de deelnemers. Voor wie Jaimy kent weet dat dit kan gebeuren, hij is soms wat verstrooid. Maar het neemt niet weg dat dit heel zuur is. 4 Weken oude fiets en helm weg, 125 dollar weg. Ik kook van woede als ik nadenk welke randdebielen een fiets zien staan, hun auto er naast zetten en de fiets inladen. Als je de plek zou zien aan de randweg dan weet je dat het alleen op deze manier gegaan kan zijn. Geen kwajongens, geen vandalisme, nee, iemand heeft ‘m met de auto meegenomen. Central Coast Trash op z’n best. Hoe laf om de fiets van een kind te jatten. Op Jaimy zijn we wel en niet boos. Hij is aangeslagen en verdrietig, hij doet het niet expres, maar het is ook geen potlood of kopje koffie dat je kwijt raakt. Een fiets en helm zijn weg omdat hij het vergeten is. Toch kiezen we de kant van mededogen en praten we over hoe we dit kunnen voorkomen in de toekomst. Hij gaat ieder geval op Gumtree (Marktplaats) kijken naar een 2^e hands fiets. En anders gaan we er maar weer 1 halen in Erina.

Ik zal niet zeuren over geld. Maar als je al het gevoel hebt financieel in een vrije val te zijn gekomen dan helpt een gestolen fiets niet echt. Laat staan het gedoe er omheen. Maar zoals ik al schreef, deze week is de week van het gedoe. We zijn veel tijd en energie kwijt aan auto’s, verzekeringen, makerlaars, voetbalclub, werkvisum en nu dus ook een gestolen fiets. Wat ons betreft is het nu klaar.

Ellen brengt donderdagochtend Max en Jaimy naar school waar ze de bus nemen naar de Atletiek Sportdag in Mingara. Morris zet ze op de terugweg af op school. Daarna gaat Ellen met haar hobby aan de gang; schoonmaken in ons appartement.

Even na half 9 hangt Drake aan de lijn. Probleem van het visum is nog niet opgelost. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. Het document wat we aan Drake hebben gestuurd geeft wel de visum details aan, maar er staat niet letterlijk in dat ik mag werken in loondienst. Ik ken de wereld van de HR directeuren en ze hebben natuurlijk gelijk dat alles in orde moet zijn anders hebben zij straks een probleem. Maar in dit geval gaan ze wel ver want ze willen zwart op wit bewijs dat ik kan en mag werken. Ze gaan het zelf uitzoeken middels hun legal department en bellen mij zodra ze meer weten. Dat duurt gelukkig niet lang. Net als ik op het punt sta om de DIAC (immigratie) te bellen en het probleem aan hun voor te leggen, belt Drake. Witte rook! Goddank. Wat een opluchting. Fijn dat we nu 100% zekerheid hebben dat het ook visum-technisch in orde is. Ik krijg de ‘Letter of Offer’ vandaag over de mail en ik sta maandag om 8.30 uur op de stoep bij Drake. Geweldig nieuws! Ik bel Anna Maria en deel het goede nieuws. Er was geen twijfel bij Anna Maria, maar als een werkgever bewijs wil en we kunnen dat niet opleveren kan het wel een probleem worden. Nu is dat opgelost.

Einde van de ochtend komt er meer goed nieuws; de Prado is gemaakt. Het blijkt dat het meeviel met de remmen, maar ze zijn gemaakt (wat dat dan ook inhoudt) en hij heeft nog een paar dingen gerepareerd. Het klinkt goed. We halen ‘m vrijdagochtend op.

Volgende week wordt ons internet aangesloten en hebben we ook een normaal huis telefoonnummer. Niet dat we die echt nodig hebben, maar dat nummer en de aansluiting zitten in het contract.

Maandag komt het ‘gifspuitmannetje’. Wie? Het gifspuitmannetje. In Australië in het algemeen en waar wonen in het bijzonder leven nogal bijzondere beestjes. Die beestjes kunnen dodelijk zijn of anders zijn ze bijzonder onaangenaam om ze in huis te hebben. Spinnen zijn eigenlijk de meest gevreesde. Wat vrij normaal is, is om een gifspuitmannetje te laten komen die dan je huis inspuit en vooral de deuren, ramen, kieren en alles wat maar een opening kan zijn naar buiten en naar binnen. Het huis is dan voor langere tijd veilig en mocht er toch iets naar binnen kruipen dan gaat het beestje dood. Al is het nog in leven als je het vindt, dan is het niet helemaal meer bij zijn positieven en meer dood dan levend. Maar het idee is om alles wat de lijn overkomt te laten sterven. Hard maar vooral hard nodig.

Wat we ons steeds meer realiseren (en dat zal de komende paar weken nog sterker worden), is dat we op een punt zijn gekomen in ons avontuur dat nieuw is voor ons. We dalen steeds verder af in de Australische samenleving. Alsof we met een onderzeeboot afdalen in de donkere diepte van de zee, iedere meter is nieuw en je weet niet wat je tegen kan komen. Iedere dag is een stap in een nieuwe wereld, opnieuw over een grens. Het terrein waar er nu aankomen is onbekend voor ons. Het voelt soms als het los laten van een hand die je behoede voor gevaar en je op het rechte pad hield. Voor het eerst op eigen benen staan. Er is geen gelijke ervaring waarop we terug kunnen vallen want we maken dingen mee die we niet eerder hebben meegemaakt en we moeten het zelf zien te redden.

Vorig jaar hebben we veel geleerd en ervaren over ‘the Australian way of life’, maar nu zien we in dat het eigenlijk nog steeds op hoofdlijnen is geweest. We hebben hier gewoond, geleefd en de jongens hebben op school gezeten. We hebben een auto gekocht en we hebben de belastingen en verzekeringen geregeld. We hebben mensen leren kennen, het gebied verkent en ervaren hoe de mensen in dit gedeelte van de wereld leven. We hebben een hele goede indruk gekregen van dit stukje Australië en daarmee een ervaring gekregen die wij voor die tijd nog niet hadden. We hebben in het verleden gereisd, soms op bepaalde plaatsen een tijdje geleefd, maar in 2012 hebben we gewoond én geleefd in Australië en dat hadden we nog niet eerder gedaan. En nu, in 2014, doen we in principe hetzelfde als in 2012 maar merken we dat we nu pas echt tot de kern komen. Dit begint steeds meer ons thuis te worden. Als we straks in het andere huis zitten met onze eigen spullen, op onze eigen bank, in onze eigen bedden, en we werken, zijn sociaal actief, betalen belasting, we heen en weer racen om wedstrijden en trainingen bij te wonen en er weer opnieuw ritme en structuur zal ontstaan, zijn we op een heel nieuw terrein gekomen. Nieuwe ervaringen, nieuwe lessen en eigenlijk weer een nieuwe reis. Een reis die niet alleen van Nederland naar Australië leidt, maar een reis die vanuit de ene samenleving naar een nieuwe samenleving leidt. En reis die wordt bepaald door onthechten en loslaten van je eigen woonomgeving met alles wat daar bekend aan is, en het opnieuw aarden en hechten in een nieuwe woonomgeving. Zoals je een plant of een boom verpot, worden wij ook ‘verpot’. En hoe ouder de boom, hoe moeilijker het is om hem te verplaatsen. Dat gedeelte is nieuw voor ons. Niet met 1 voet in Australië staan maar met 2 voeten en alles wat daar bij hoort.

Als het lukt om op een dag permanent residents te zijn van Australië dan zijn we net op tijd geweest om de stap te maken voordat we te diep geworteld zouden zijn in Nederland. En met te diep geworteld bedoel ik vooral ook de energie die ermee gemoeid is om weg te gaan uit je eigen land en de enorme energie en wilskracht die er voor nodig is om ergens anders te gaan leven en ingeburgerd te raken om opnieuw te ‘wortelen’.

Einde van de dag gaan we nog even een uurtje naar het strand. Morris is aan het body boarden en geniet van de golven. Max komt ook even langs. De sportdag was leuk, Jaimy schijnt heel goed hard gelopen te hebben, misschien dat hij daardoor aan een andere wedstrijd mag meedoen en de kleuren van Terrigal High mag verdedigen.

Het is denk ik de mooiste tijd van het jaar. Het is niet bloedheet meer, maar gewoon lekker warm. De zachte wind van zee, de kleuren van de zon, de lucht die na het eten prachtig kleurt, de rust, het is hier momenteel heerlijk. Het hoogseizoen is voorbij en dat kun je merken. Sommige eettentjes sluiten door de weeks ’s avonds de deuren, het is minder druk op straat en op het strand is het helemaal relaxed. Het zijn in deze periode alleen de weekeind bezoekers die de nodige drukte veroorzaken.

Trent was weer heel blij met een berichtje van Tony. Hij had Skillion training. M.a.w. conditietraining en hardlopen bij The Haven. Toch merk ik steeds meer dat wel goed is voor Trent om veel conditietraining te krijgen. Om het allemaal goed bij te houden en mee te kunnen blijven doen bij de U18 moet hij fit blijven en een top conditie ontwikkelen. 

’s Avonds kijken we een programma over het vermiste Malaysia Airlines toestel. Het is hier groot nieuws, ook omdat er Australiërs aan board zijn. Alle theorieën worden doorgenomen wat gebeurt zou kunnen zijn. Het is bizar dat er een vliegtuig weg is.

Ellen gaat vrijdag in Gosford aan de slag om 2 uurtjes in een huis te klussen. Als ik haar begin van de middag spreek heeft ze de grootste en vetste Huntsman die ze tot nu heeft gezien in woonkamer gehad. Deze spinnen doen niets maar het zijn supersnelle, grote griezels. Gelukkig kroop hij terug waar hij vandaan kwam en hoefde Ellen niet achter na te rennen.

Ik heb ’s morgens de Prado in East Gosford opgehaald. Tsja, er gebeuren dingen die niet leuk zijn en er gebeuren dingen die wel leuk zijn. Dat laatste is in het geval van de Prado van toepassing. Ze hebben hem helemaal onder handen genomen. Ruitenwissers, lampen, extra band om de voorband mee te vervangen, de remmen en volgens mij is de auto weer helemaal okay. Bijzondere dienstverlening die evengoed de wenkbrauwen doet fronzen want waarom ze nu ‘over de top’ gaan weet ik ook niet. Het kost uiteindelijk veel tijd en geld van hun kant want ik hoef niets af te rekenen. Service van de zaak. De auto rijdt ieder geval als een zonnetje als ik naar Erina rij. Ik hoop dat de reparaties duurzaam zijn uitgevoerd en dat we lang mogen genieten van de auto. Evengoed gaat de Prado nog even naar de andere garage om de band te vervangen en laten we ‘m dubbel checken. Maar nogmaals, hij rijdt ieder geval prima.

In Erina ga ik naar de Woolworths om via de producten/verpakkingen in de schappen allemaal namen van bedrijven te verzamelen die voor Woolwoths produceren. Dat zijn straks naast Woolworths, Coles, de A-merken en retail bedrijven mijn potentiele klanten. En de handigste manier om een beeld te krijgen van die markt is een store check en de namen van de producenten noteren. Thuis ga ik achter internet de websites opzoeken en telefoonnummers noteren. Het is een flinke klus maar zo kom ik voorbereid aan de start voor mijn werk.

We gaan nog even van het weekeinde genieten, van het mooie weer en het strand want vanaf maandag is het voor mij afgelopen. Ellen zal strak moeten plannen met haar werk en de heren Vegter want ik ben heel vroeg weg en laat thuis. Voetbal, huiswerk en de aankomende verhuizing moeten we zien te managen vanuit onze nieuwe situatie. Het is voor iedereen investeren en we weten allemaal waarom we het doen. Om op een dag het felbegeerde papiertje te ontvangen waarop staat: ‘permanent resident’.