Cars & Cleaning

“Geschiedenis herhaal zicht nooit, maar rijmt altijd een keer”

Spinvis - Oostende

Zo heb je het idee voor een klein boodschappen autootje, zo heb je 2 4x4 auto’s voor de deur staan. Toch bijzonder hoe we er in Nederland tegen aankeken ondanks onze vervoerservaringen in Australië en wat we nu hebben gekocht. Het klinkt decadenter dan het is. Het zijn 2 oude bakkies met een hoop kilometers. Met beide moeten we een beetje geluk hebben en hopelijk gaat dat deze week gebeuren. We laten ze namelijk beide nakijken en voorzien van een (kleine) onderhoudsbeurt. Ik heb zomaar het idee dat de Prado nog wel wat gaat kosten om die weer tip top in orde te maken. De RAV4 is een heel andere auto. In deze omgeving een hele populaire auto. Relatief klein, ruim en rijdt niet duur. Voor Ellen haar werk en het vervoer van de kinderen naar de diverse uithoeken van de Central Coast zijn we nu gereed.

Ellen is hard aan het werk. Vorige week vrijdag heeft ze 9 uur achter elkaar gewerkt, maandag doet er niet veel voor onder. Ik ben er gematigd positief over. Het zijn lange dagen en het is fysiek werk. Ellen moet zuinig zijn op haar rug. Aan de andere kant verdient ze wel lekker en met de onderhoudskosten van de auto’s is dat erg welkom. De komende week is haar baas op vakantie, dus ze werkt de hele week behalve woensdag.

Het weekeinde was een regenachtig weekeinde. Een paar dagen regen is hier een aangename afwisseling ten opzichte van de warmte, maar wat ons betreft mag de regen zich beperken tot doordeweeks. Op zaterdag gaat Trent speervissen in The Haven (combinatie van snorkelen en jagen op vissen) en koopt Jaimy dan eindelijk zijn GoPro. Jaimy heeft er hard voor gewerkt in Nederland en al weken was hij aan het twijfelen of hij ‘m nu wel of niet zou kopen. Zaterdag nam hij de beslissing toen bleek dat de GoPro in de aanbieding was. Letterlijk als een kind zo blij. Waar er regelmatig verdeeldheid is tussen de broers Vegter, treedt er dan saamhorigheid op. Max, Jaimy en Morris gaan de GoPro van Jaimy uitproberen met foto’s in het zwembad, onder water, duiken en gaan de zee in om foto’s te maken van de golven en het surfen. Jaimy heeft er gevoel voor en zijn foto’s en filmpjes die hij later die dag in elkaar zet zijn echt heel mooi. Zo mooi, dat Trent geïnspireerd raakt door Jaimy zijn foto’s. Hij had het er ook wel eens over om een GoPro te kopen, maar nu is hij in 1x om. Wanneer ik zondagochtend met Max naar Erina ga voor een voetbaltraining van Terrigal United gaat Trent mee en koopt hij ook van zijn zelf verdiende geld een GoPro. Blijkbaar is dit weekeinde het weekeinde van het uitgeven van geld. Ook Trent vermaakt zich een groot deel van de zondag met zijn Go Pro.

Morris wil heel graag zwemvliezen (flippers) hebben. Die zijn in zijn maat slecht verkrijgbaar. Bij een sportwinkel hebben we ze gezien, maar daar kostte ze 40 dollar. Dat vinden wij te veel om uit te geven aan een paar flippers. Morris “heeft” 20 dollar in zijn spaarpot en die branden aardig, helemaal als het om flippers gaat. Wanneer hij het verhaal aan opa en oma verteld hoe graag hij zijn flippers wil hebben en 20 dollar te kort komt, springen opa en oma meteen bij. Ze leggen de ontbrekende 20 dollar bij. Ook Morris is letterlijk zo blij als een kind.

De voetbaltraining van Max op zondagochtend heeft soms een hoog entertainment niveau. Dat mag ik misschien niet zeggen, maar er zijn jongens bij die echt de bal soms missen als ze moeten schieten. Van de C1 van Reiger Boys naar de U15 bij Terrigal United is een verschil als dag en nacht. De trainer doet zijn best, maar deze trainer zie ik het team in het algemeen en Max in het bijzonder niet beter maken. Max gaat het seizoen zijn best doen en dan zien we na het seizoen wel hoe en of we verder gaan met voetballen. Want het surfen begint ook steeds meer aandacht te krijgen. Jaimy en Max zoeken naar een 2^e hands board en het zou mooi zijn als ze die binnenkort vinden. Hun eigen board om na school mee te surfen is wat mij betreft een prima alternatief voor het voetballen.

De zondag sluiten we af met een borrel met Darren en Toz in de Surf Club. Het is enorm druk deze zondag, menig sportevenement sluit zijn weekeinde daar ook af met een drankje, speech en prijsuitreiking. Wij zitten buiten op het balkon en ondanks het regenachtige weer is de temperatuur zoals gewoonlijk heerlijk. We kijken uit over het strand en zien de zee tot aan de horizon. Van de groep dolfijnen die de jongens in de namiddag zagen, zien we helaas niets meer.

Na 5 weken in 1 kamer te hebben geslapen merk ik dat er scheurtjes komen in de tolerantie. Jaimy is al heel vroeg wakker en klaagt over slaapgeluiden van Max. Trent ben ik al een keer op de bank in de woonkamer tegen gekomen omdat Morris geluiden maakt. En Max is vreselijk chagrijnig bij het opstaan. Op maandagochtend merk ik op meerdere fronten wat spanning. Het is goed dat iedereen naar school gaat.

Ik heb telefonisch overleg met Drake en we spreken af dat ik woensdagochtend naar het kantoor in Sydney kom om zaken te bespreken en de day to day business te zien. Na woensdag bepalen we de definitieve next steps om het af te ronden. In het weekeinde hebben Ellen en ik alle financiële zaken rondom het contract besproken en ook de impact van het reizen naar Sydney en de aandacht die ik het moet gaan geven. Het werken in Sydney heeft invloed op ons dagelijks leven en we moeten alle kanten belichten en bespreken alvorens ik ‘ja’ zeg. Dat laatste is voor ons inmiddels wel een feit. We hebben besloten dat ik er voor ga als Drake ook definitief groen licht geeft.

We versturen een mail aan onze verhuurder om te klagen. We hadden al eerder aangegeven dat de overlast in het weekeinde soms te gek werd, maar nu krijgen ze het zwart op wit. Het probleem is ook bekend bij de verhuurder van de desbetreffende appartementen. Sterker nog, ze zetten juist jongeren zo ver mogelijk in een uithoek van het appartementencomplex i.v.m. de overlast, maar dat is wel in onze hoek! Zondag was er geen probleem, maar vrijdag was echt niet leuk. Natuurlijk zijn wij ook jong geweest en ik zal me niet veel anders hebben gedragen, maar het complex is zo gebouwd dat we echt last hebben van het lawaai wat vooral uit muziek en schreeuwen bestaat. Even aanbellen is niet zo een goed idee gezien het alcohol gebruik en als gezin trek je dan aan het kortste eind als zo een groep jongeren zich tegen je keert. De klacht is ook een beetje strategisch. We hopen op goed nieuws over 63 Anniversary Avenue en willen dan 18/19 maart overstappen naar het huis. Dan gaan we 4 weken eerder uit het appartement dan afgesproken en dat heeft mogelijke financiële gevolgen aangezien we een weekprijs hadden op basis van 3 maanden huur. Op deze manier willen we ook wat gewicht in de mogelijke strijd gooien mocht het straks over geld gaan. 

Ellen maakt er maandag weer een hele lange dag van. Om 18.00 uur komt ze binnen. Moe maar voldaan. ’s Avonds rijden we in de regen naar Kincumber om de RAV4 op te halen. We zijn nu officieel de troste bezitters van 2 oude, nieuwe auto’s.

Wanneer er dagen zijn dat alles op een positieve manier bij elkaar komt, zo zijn er natuurlijk ook dagen dat allemaal juist niet lukt. Dinsdag is zo een dag. Vooral financieel.  Ellen is dinsdag aan het werk om 2 van de 4 autobanden te betalen. En dan zijn we er nog niet, het zijn er 4 die vervangen moeten worden. Het is niet zo dat de huidige banden echt niet meer kunnen, maar de Australische APK staat voor de deur en de huidige banden komen niet door de keuring. Op zich valt de schade mee als je bedenkt dat de RAV4 uit 1996 komt en 277.000 kilometer heeft gelopen. Een service beurt heeft ze al een tijdje niet gehad. Er zijn geen grote reparaties, geen verborgen lijken. Maar toch, de rekening valt vies tegen. De auto rijdt wel erg fijn met de 4 nieuwe banden, dat dan weer wel. Maar de lijst met problemen en wat er toch op termijn vervangen en gerepareerd moet worden is voor mij zorgelijk.

Ik koop in Erina een fietshelm voor Morris en de flippers die hij zo graag wil hebben. De fietshelm koop ik omdat zijn fiets gemaakt is. Ik besluit de fiets op te halen bij de expeditie nadat de auto gemaakt is. Wanneer ik de fiets in mijn handen heb merk ik dat de fiets niet goed gemaakt is. Gloeiende, gloeiende, gloeiende. Weer terug naar de winkel. De fietsenmaker komt uiteindelijk en neemt ‘m weer mee. Ik wacht. Wanneer hij terugkomt is de fiets goed gemaakt.

Morris heeft dus een topdag en de glimlach op zijn gezicht is veel zeggend. Hij is meer dan blij. Fiets, helm, flippers. Wij hebben een financieel zware dag, maar daar zit ook een positieve kant aan. In de namiddag krijg ik namelijk een belletje dat we 63 Anniversary Avenue hebben. Het lag in de verwachting, maar het is wel fijn als het verlossende telefoontje komt. En of we meteen even een week huur willen aftikken als een soort ‘reserverings fee’. Natuurlijk.

15 Maart krijgen we de sleutel. We willen proberen om 18 maart over te gaan naar het huis. 2 Uitdagingen dienen zich nu aan. Ten eerste spullen om te ‘kamperen’ in het huis tot onze eigen spullen arriveren. En twee, hoe komen we zonder al teveel kleurscheuren vroegtijdig van ons huidige huurcontract af.

De foto’s met de GoPro van ‘Max Vegter Photography’, ‘Trent Vegter Photography’ en ‘Jaimy Vegter Photography’ zijn erg mooi. Top om te zien dat de jongens zich bezig houden met fotografie en beeldbewerking. Hoop dat ze dat blijven doen als de PS3 over een paar weken uit de container komt…

Wanneer Ellen ’s avonds een impressie van ons nieuwe huis op Facebook zet regent het ‘likes’ en ‘reacties’. Als je het plaatje ziet is het ook wel erg mooi. Eigenlijk is het plaatje te mooi maar het zijn dan ook foto’s van de makelaar. M.a.w. gemaakt voor verhuur en verkoop. Het huis is prima, mooie ligging, groot en ik hoop dat we er een fijne tijd zullen hebben. Maar in het echt is het toch net even iets minder glamourachtig dan op de foto. Hoewel die palmbomen het natuurlijk wel erg goed doen.

Woensdag zit ik in de trein van 6.54 uur van Gosford naar Wynyard, CBD Sydney. Ellen heeft haar vrijde dag. Ik ben even voor half 9 in het kantoor van Drake. M.a.w. een prima treinverbinding die goed te doen is. De namiddag/avond zal een grotere uitdaging worden aangezien het tussen 5 en 6 uur echt gekkenhuis is als CBD leeg loopt. En ik heb nog geen goede treinverbinding van Wynyard naar Gosford kunnen ontdekken rond dat tijdsstip.

De ochtend staat in het teken van het doorpraten van het Verkoopplan en hoe ik dat ga opzetten. Gezien mijn achtergrond zal ik me mede op de FMCG markt richten. We bespreken de financiële kant van de baan en dat blijft voor mij toch wel even wennen. Zo verwend als we in Nederland zijn met zorgverzekeringen, vakantiegeld, doorbetaald bij ziekte en veelal een normaal basissalaris waar je van kan leven, is dat hier anders. Hier wordt je betaald op basis van prestatie. En niet alleen in Sales. In veel banen is een prestatienorm opgenomen en daar dien je aan te voldoen. Anders voor jou 10 anderen. En hier niet alleen. In Amerika, Afrika, Azië is het normaal, in Nederland niet. Nu moet ik er ook aan geloven en dat is even wennen. Meneertje zekerheid wil graag een mooi vast salaris en een aanvullende een bonus als het goed gaat en een jaarcontract. Duh. Not dus. Ik ben er al 2 weken mee aan het stoeien en zie het als ondernemen in een onderneming. Als je voor jezelf gaat werken heb je ook geen zekerheid, nu ook niet. M.a.w. ik krijg straks een basissalaris wat nog niet de helft is van een salaris om van te leven en als je hier na 2 a 3 maanden geen omzet draait kun je je bureau leeg maken. Ontslagregelingen zijn hier niet zo ingewikkeld. M.a.w. ik ga mijn tanden in deze uitdaging zetten en mocht het niet lukken is het jammer. Dan ga ik weer verder kijken.

We nemen de verschillende systemen door die er gebruikt worden en eigenlijk nemen we in 2 uur tijd alle belangrijke zaken door die komen kijken bij mijn nieuwe uitdaging. Want dat laatste is het zeker. Het voelt niet alleen als onder aan de ladder beginnen, het is onder aan de ladder beginnen. Alleen werkervaring telt, de rest is gewoon keihard werken. Het zal bijzonder zijn om een dienst in een andere taal, in een ander land te verkopen zonder ervaring, zonder netwerk. Een dienst is überhaupt moeilijk om te verkopen omdat je heel goed de toegevoegde waarde duidelijk moet kunnen maken. Ik zal het product “mensen” moeten verkopen en de dienst heet “arbeid”. En dat niet alleen. Als er geen vacatures zijn of geen vraag, dan is het de bedoeling dat ik die ga creëren.

Wat alleen nog ontbrak aan mijn nieuwe werkomgeving in CBD was de voorspelbare kantoorruimte. Ik heb het gevoel alsof ik in een TV serie zit. ’s Morgens met de trein naar het zakencentrum, in pak met allemaal andere pakken en mantelpakjes door de straten met een Starbucks koffie naar kantoor. De kantoren zijn grote ruimtes met tussenschoten tot iets boven ooghoogte als je zit. Je kent het wel uit menige TV serie. Dit is mijn nieuwe wereld. In ieder geval de komende maanden.

Als laatste formele stap in het proces dat ik nu volg wordt mijn aanstelling bij de oprichter van Drake neergelegd. Een inmiddels 83-jarige Canadees die blijkbaar moeite heeft zijn bedrijf los te laten. Het zal naar verwachting geen problemen opleveren. Begin volgende week krijg ik dan het contract en als er dan niet te veel aan mankeert ga ik 17 maart starten. Bizarre datum. Want op 17 maart komt volgens planning onze container aan in Sydney.

In de tussentijd ga ik beginnen aan mijn Verkoopplan met als meest uitdagende onderdeel een lijst met 200 bedrijfsnamen met contactpersonen samenstellen om bij de startgoed voorbereid te zijn.

Op de terugweg rij ik langs de RTA om de RAV4 op onze naam te zetten en bijbehorende kosten te betalen. Want een kleine administratieve handeling met papieren uitdraai is al gauw 90 dollar waard…

Ellen rijdt met Morris en Trent in de namiddag nog even naar Erina. De fietshelm van Morris moest geruild worden en Trent heeft een soort speer gekocht om mee te vissen. Ziet er heftig uit met pijlpunten die menige vis straks moeten doorboren.

Rond etenstijd komen er foto’s binnen van een enorme storm die over Sydney waait. Spectaculaire foto’s van prachtige wolken die over de Skyline van Sydney lijken te vallen. Gelukkig blijven wij bespaard.

Op donderdag gaat Ellen weer schoonmaken en centjes verdienen. Trent heeft een zwemfestijn van school en ik ga naar Chatswood (soort Amsterdam Zuidoost – gebied ten noorden van Sydney waar veel bedrijven zich hebben gevestigd als alternatief voor de drukte, bereikbaarheid en de kantoorprijzen in CBD. In Chatswoord eet ik een broodje met een kennis van Pepsico die namens Pepsico hier voor 3 jaar Sales Directeur is. Hij is hier sinds oktober en we praten over alles wat met ons leven in Australië heeft te maken, werk en gezinnen. Ik ben met de trein gegaan want ik kom er steeds meer achter dat overal parkeerproblemen zijn. In de stad, maar ook bij stations. In Gosford is bijvoorbeeld tot 2 kilometer rondom het treinstation geen parkeerplek meer te vinden inclusief een enorme parkeergarage bij het station. Chatswood ken ik uit november 2011 toen ik er was voor marktonderzoek i.v.m. ons visum. Parkeer-technisch een drama. Dus ga ik weer met de trein.

Ellen heeft een normale dag, rond 3 uur is ze thuis. In de middag gaat Morris Footy spelen (een soort Australisch rugby) bij de The Haven. Zijn vriendje Kael ging daar trainen en Morris deed mee. Trent is laatste geworden bij het zwemfestijn. De rest van het gezin draait zijn dagelijkse ritme. Surfen of zwemmen of huiswerk maken.

Trent traint donderdagavond tactisch bij Duffy’s in Terrigal. M.a.w. hij gaat lopend i.p.v. de lange rit naar Mangrove. Natuurlijk houdt tactisch ook een 5 kilometer loop is bij Tony. Hij komt thuis met ‘goed’ nieuws. Hij voetbalt zijn wedstrijden op zondag. Right. De rest van het spul op zaterdag. Weg weekeinde. Aan de andere klant lossen zo wel enkele logistieke uitdaging zich op nu de heren zaterdag en zondag voetballen.

De teamindelingen zijn ook rond. Alleen bij Trent is het nog onduidelijk. Max speelt vanzelfsprekend in het A-team U15 want er is geen ander tem. Jay speelt in A-team U13 en Morris speelt in het 4^e team U9. We zijn benieuwd naar het spelschema.

Vrijdag gaat Ellen weer op pad om een huis schoon te maken. Ze ziet op deze manier ook wat van de omgeving want ze komt overal en nergens. Ik blijf even bij de weekafsluiting bij Morris. Die is iedere vrijdagochtend om 9.00 uur en duurt een half uurtje. Ik had het al een tijdje niet meer meegemaakt, maar de discipline blijft me verbazen. De schooldirecteur telt tot 3 en een paar honderd kinderen zitten en zijn stil. Er worden prijzen uitgedeeld, eervolle vermeldingen gestrooid en belangrijke mededelingen meegegeven. Het schoollied wordt uit volle borst meegezongen.

Daarna begeef ik mij naar Erina om de Prado weg te brengen voor een kleine beurt en een analyse van eventuele problemen. Fingers crossed. Terwijl de auto wordt gemaakt doe ik boodschappen en loop een rondje op het winkelcentrum. Eind van de ochtend meld ik me bij de garage. Overigens is dat wel handig hoor. Een garage in de parkeergarage. Terwijl je boodschappen doet wordt je auto gemaakt. Wanneer de monteur de lijst met problemen doorneemt wordt ik in eerste instantie niet lekker. 2 Voorbanden vervangen en de remmen moeten gemaakt worden. Dat zijn 2 spoedeisende zaken die z.s.m. uitgevoerd moeten worden en meteen grote kostenposten. De rest van de lijst moet voor mei gedaan worden i.v.m. de keuring die dan moet plaatsvinden. Ik neem de auto mee en laat het even bezinken. Ik relativeer dat we een grote auto hebben voor niet te veel geld. We wisten dat er nog wat aan moest gebeuren en dat het mee of tegen kon vallen. Het valt tegen. Aan de andere kant is de auto dan wel weer dusdanig goed dat we zonder problemen een tijd mee kunnen rijden.

Ik krijg per mail bericht van Drake dat alle lichten op groen staan. Ik kan nog niet gefeliciteerd worden aangezien het contract nog officieel getekend moet worden, maar er staat niets meer in de weg. M.a.w. zonder gekke dingen ga ik 17 maart officieel beginnen als Consultant bij Drake International. Volgende week ga ik al aan het werk om het Verkoopplan in orde te maken, ik wil me zo goed mogelijk voorbereiden.

Met een beetje geluk is dit het 1 na laatste weekeinde in het appartement. We gaan op pad voor de basis spullen om te kunnen ‘kamperen’ in het huis. Waarbij 2 belangrijke zaken boven aan het lijstje staan. Een grote ijskast en de heren Vegter vinden vooral een TV belangrijk. O ja, en internet natuurlijk.

Na veel regen en bewolking is het vandaag weer erg warm. Dat is mooi, want het is weekeinde. We horen nog geen geluiden van jongeren die zich overgeven aan een weekeinde vol met drank, drugs en seks, dus wie weet wordt het in alle opzichten een rustig weekeinde.