“The
past is a strange place”
Morrissey
Het is even voor
half 10 als vrijdag mijn telefoon gaat. ‘Mijn’ recruitment agency aan de lijn.
Het gesprek gisteren met de NSW Sales Manager is goed gegaan. Ik begrijp uit
zijn woorden dat ik op 99% zit om de baan te krijgen. Nog 2 referenties in
Nederland moeten worden gecontroleerd, ik moet nog een assessment maken en er
komt nog een ‘meet & greet’ met de General Manager. We zijn er nog niet,
maar de belangrijkste hordes zijn genomen en alles lijkt op groen te staan om binnenkort
een nieuw avontuur te beginnen.
Het gesprek ging
donderdagmiddag ook goed. Op tijd weg uit de Central Coast, geen oponthoud en
nog geen 1 ½ uur later stond ik weer aan de poorten van Smithfield. Ik heb op
de heenweg wederom mijn ogen uitgekeken over het rijgedrag van de Australiërs.
In Nederland wordt iedereen gek van mensen die op de middelste baan blijven
hangen, hier is het tot kunst verheven. En ‘Long Vehicle’ vrachtwagens hebben er
geen problemen mee om zelfs op de snelle baan te gaan rijden en het verkeer
nagenoeg in chaos te storten. Of ieder geval te vertragen. Ik haal links en
rechts in en probeer me er verder niet aan te storen. Als ik de baan krijg zal
ik mijzelf een Zen-achtige state of mind moeten aanmeten om de
dagelijkse verkeersdrukte het hoofd te bieden.
99%. Ik merk na het
beëindigen van het gesprek met mijn recruitment agency dat ik een golf van
energie voel. Ik bel meteen Ellen en deel het goede nieuws. Ellen is opgetogen
en blij. Mijn DNA leeft op een heel andere manier mee. Jaimy en Max begrijpen
het belang van deze baan en Morris koppelt alles meteen aan het felbegeerde
permanent resident visum. Trent zegt: ‘oh’.
Een baan (met
sponsorship) is een enorme grote stap in de slangenkuil van het Australische
migrantenbestaan. Het is voor ons de enige manier om hier te kunnen blijven en
dan is dit misschien wel die ene kans. De kans waar ik voor ons vertrek naar
Australië al over schreef. One opportunity, one chance. Kansen creëren is 1
ding, maar het gaan waarmaken is stap 2.
Los van de
verdiensten die ontzettend welkom zijn op onze aandacht schreeuwende
bankrekening, staat werk in dit geval voor de mogelijkheid om in Australië te
kunnen blijven. Een eerste grote opstap richting een mogelijk vaste
verblijfsvergunning. Maar eerst die 1% nog zien weg te werken. Stap voor stap. Want
de moeilijkste klus staat nog op te wachten als ik de baan krijg: slagen. In de
zakelijke wereld van Australië betekent slagen niet alleen slagen in het
behalen van doelstellingen en/of (financiële) resultaten. Overleven in een
organisatie is voor een groot deel ook afhankelijk hoe je wordt opgenomen en
geaccepteerd in de bedrijfscultuur. Cultuur is hier heel belangrijk, soms nog
belangrijker dan resultaten. Voor mij betekent het balanceren tussen hard
werken, budgeten halen en vooral niet de ‘smart ass’ uithangen. De “Europese
packaging-meneer de het allemaal beter weet” is een dodelijke insteek om proberen
in een organisatie geaccepteerd te worden. Ik ben een buitenlander en dan ook
nog eentje die ondernemend is en wellicht meer ervaring en kennis heeft dan
sommige mensen in het bedrijf. Wellicht sta ik bij de start in die zin met 1-0
achter en word ik zelfs als bedreigend ervaren. Geaccepteerd worden en in de
cultuur opgenomen worden betekent dat je verder kunt bij een bedrijf. Als je
niet wordt opgenomen dan is het bijna onmogelijk om te slagen. Het geldt voor
vele bedrijven en bedrijfstakken over de hele wereld maar inmiddels is mij
duidelijk geworden dat het hier in Australië nog sterker geldt.
Wij hebben een
broodje kroket gegeten. Want ondanks het feit dat we het hier heel erg naar ons
zin hebben blijven er zaken die ons zo Nederlands maken als kaas, klompen en
dijken. Het witte bolletje met de kroket en een beetje mosterd was een heerlijk
broodje vol met herinneringen. Herinneringen over zaterdagmiddagen na de
voetbalwedstrijden een broodje kroket eten in de voetbalkantine of thuis. Hoe eenvoudig
kan het zijn om iets te missen en dan terug te vinden. We moeten alleen nog het
frituurvet verbeteren.
Het adres waar we
de kroketten hebben gekocht is in Erina. Daar kunnen we dus wekelijks onze
kroketten kopen. Wat we niet wekelijks kunnen kopen is hagelslag, tompoezen en
beschuit. Maar Aldi heeft een ‘Dutch Week’ en er worden allerlei typisch
Hollandse producten verkocht. Op de Facebookpagina ‘Nederlanders in Australië’
regent het foto’s en berichten over hagelslag, stroopwafels en beschuit. Wij
doen mee en hebben een bescheiden voorraad aangelegd. Ik mis geen enkel
Hollands product. Dat is niet helemaal waar, maar het lijkt alsof ik gisteren
nog hagelslag of beschuit heb gehad. Mijn gezin is echter helemaal in de wolken
en verwelkomt de boodschappentas van Ellen alsof ze weken lang op een onbewoond
eiland hebben gewoond met alleen water en brood. De beschuitjes met iets te
veel boter en hagelslag vinden al snel hun weg naar de begerige ogen en
watertandende monden van de gezinsleden. Ik neem ’s avonds 2 witte boterhammen,
smeer er iets te veel boter op en doe er hagelslag van de Ruyter tussen. Tsja,
eerlijk is eerlijk, het is wel heel lekker hoor!
Hollands blijven we
deze dagen toch nog wel even. Ik denk dat iedereen die we spreken inmiddels voor
het Nederland elftal is. Engels, Canadees, Australiërs, ze zijn allemaal voor
Holland. Het viel vorige week niet mee om de wedstrijd tegen Mexico om 2 uur ’s
nachts te bekijken. Het zondagmiddag borreltje was nog niet helemaal verwerkt
toen de wekker ’s nachts ging. Gelukkig was het een wedstrijd om niet snel te
vergeten. Al was het maar omdat ik de pot won! Niet dat die $ 12,- mij nu echt geholpen
hebben want een rondje Mcflurry’s trakteren van mijn gok winst kostte mij het
dubbele.
De voetbalpot is inmiddels
weer met een paar dollar gevuld want niemand had 0-0 na 90 minuten tegen Costa
Rica voorspeld. Maar wat een wedstrijd, wat een spanning en wat een terechte
winnaar. Nicht Sandra was uit Sydney komen rijden (’s nachts om 3 uur
opgestaan!) en stond 's morgens even voor 6 uur bij ons op de stoep. Openhaard aan, dekens
over ons heen en wachten op de verlossende penalty.
Wat een heerlijk
voetbalfeest.
Walkabout Wildlife
Park is hier een half uur rijden vandaan. Een kleinschalig, mooi, leuk en
diervriendelijk park. Inclusief Aboriginal Culture sites. Het is schoolvakantie
en met z’n allen trekken we erop uit. Behalve Trent. Bijna 17 jaar en dan is
het niet cool om met je ouders en broertjes naar diertjes te gaan kijken. Al
zeg ik het misschien cynisch, we begrijpen het wel.
Kakatoo’s knabbelen
aan onze schoenveters, we aaien koala’s en nemen slangen op ons nek. Kangoeroes
lopen om ons heen alsof het schapen zijn. En er zijn nog veel meer inheemse
diersoorten waar we langs wandelen. De zon staat hoog, de lucht is blauw en
vanaf het hoger gelegen look out point overzien we een groene oase van heuvels.
Alleen de snelweg die we zien verraad dat we niet in een ver weg en afgelegen
landschap zijn.
Er wordt in deze schoolvakantie gespeeld met vriendjes. Bij ons en bij de vriendjes. Slaapfeestjes worden naar
het weekeinde en/of volgende week verplaatst. Ik ben nooit zo een voorstander
van die slaapfeestjes maar we ontkomen er niet aan. Morris blijft het lastig
vinden dat hij niet de deur uit kan rennen naar zijn vriendjes en kan buiten
spelen. Ieder geval niet zolang hij geen vriendjes heeft in onze straat. Zijn
vriendjes van school en de voetbal wonen in deze omgeving maar dat betekent dat
we hem brengen en/of halen. M.a.w. het gaat op afspraak. Als Morris niet beter
zou weten zou het geen issue zijn maar zijn vrijheid in Nederland is iets wat
hij wel af en toe mist.
Naast het succes
van het Nederlands elftal zijn de heren Vegter ook succesvol bij Terrigal
United. Er wordt veel gewonnen en ze spelen mee met andere teams omdat die teams
te kort hebben wegens de schoolvakantie. Jaimy vindt het geweldig dat hij mee
mag doen U14 en doet het zo goed dat hij min of meer vaste reserve is geworden.
Ook Max valt in bij het A team U16 en Trent speelt weer mee bij het A team U18.
Hij doet het weer zo goed dat hij nu 2e wordt in de verkiezing ‘man
of the match’. Trainer Tony Macaroni slaat zelfs zijn arm om Trent heen en
geeft hem een vaderlijke ‘hug’.
We turen deze week
meerdere malen over zee op zoek naar walvissen. Wij is in dit geval Ellen en
ik. Ons DNA gelooft het wel. Ik begrijp dat niet helemaal maar ga geen druk op
ze uitoefenen dat ze mee moeten naar The Haven om walvissen te bekijken. De
heren hebben zeeën van tijd en in die zee passen best een paar walvissen. Toch lijken ze zich niet te interesseren voor deze zeebewoners. Ellen en
ik blijven het bijzonder vinden om deze kolossen van de zee te kunnen
bewonderen. 1 Walvis valt op door uit het water te springen en nagenoeg
horizontaal op het water te landen. Bijzonder spectaculair.
1e Week
juli. Geen kinderbijslag ontvangen. Nederland laat zich van een hele vervelende
kant zien. Een grote tegenstelling in deze Dutch Week met voetbal successen en
beschuit met hagelslag.
De meneer die ik 2
weken geleden nog aan de lijn had uit Nederland ging over de ziektekostenverzekering.
Niet over de kinderbijslag. Wij hebben ook inmiddels via de site “Mijn
Overheid” bericht ontvangen dat het probleem met de ziektekostenverzekering is
opgelost.
Maar… ik zie ‘m van
ver af aankomen dat de Nederlandse overheid het prima vindt dat wij geen
ziektekostenverzekering hoeven in Nederland omdat we in Australië wonen en
werken, maar dan ook geen kinderbijslag. Ik zal niet te veel zeuren over deze
1-malige kinderbijslag die we nog moeten krijgen. We wonen in Australië en dan
moet je ook de gevolgen accepteren dat je bepaalde rechten niet meer hebt die
je in Nederland wel had. Zoals kinderbijslag. Maar ik heb genoeg meegemaakt met
de Nederlandse overheid dat het een principe kwestie is. Eerlijkheid. Rechtvaardigheid.
Het is zo een enorm 1 richtingsverkeer als het gaat om de manier waarop wij
worden bejegend door de overheid dat ik er nu wel een nummertje van ga maken.
Wij staan namelijk allemaal
nog ingeschreven in onze gemeente in Nederland. Wij hebben alle mogelijke
toestemmingen van gemeente en overheid en de juiste legitieme redenen om dat
tot en met volgende maand zo aan te houden. En nu opeens krijgen we zonder
enige berichtgeving geen kinderbijslag over het 2e kwartaal 2014!?
Ik hoef het niet te
hebben. Ik zou gewoon heel graag een briefje van de gemeente of de overheid
krijgen waarom ik opeens geen kinderbijslag meer krijg met het bijbehorende
wetsartikel. Gewoon omdat het hoort en je andersom ook continue van alles moet
verklaren en bewijzen als ze ook maar vermoeden dat je iets niet volgens het
wetboekje doet. Om van de ‘tone of voice’ van onze overheid maar te zwijgen…
We gaan maar weer
eens een briefje sturen naar de Sociale Verzekeringsbank
Het is koud. De
Australische winter bestaat vooral uit zon, blauwe lucht en kou. In het
zonnetje gaat het wel maar ’s nachts en in ons huis is het echt Siberisch koud
zoals ik het noem. Onze openhaard draait overuren. Zondagmiddag zijn we met
Darren en Toz bij de Florida Beach Bar. Om mij heen zie ik mensen in T-shirts,
Darren heeft een korte broek aan, ik zie maar 1 iemand met een winterjas aan:
ik. Ik heb een blouse aan, een wintertrui en mijn winterjas uit Nederland. Pas
als ik onder de warmtebron zit bij het terras word ik aangenaam warm. Nog een
paar weken dan gaat de temperatuur weer omhoog en kunnen we weer genieten van
de Australische warmte.
