Full speed ahead!

“You win some, you learn some.”

Jason Mraz

Het leven aan deze kant van de planeet begint ’s morgens vroeg. Als je ’s morgens om half 7 uur of 7 uur gaat hardlopen ben je niet alleen. Sterker nog, de cafeetjes, restaurants om te ontbijten, de surf club, alles is open. Er wordt gezwommen, gesurft en hard gelopen. Ook deze zaterdagochtend ben ik er vroeg bij want even na zonsopgang ben ik al aan het hardlopen. De beloning is groot als ik de zon net boven de zee zie hangen en de kleuren oranje, geel en goud samenspelen met de wolken die boven de oceaan hangen. De golven die omslaan op het strand zijn als uit een TV reclame. Mochten we wel eens denken waarom we hier zijn, dan is zo een plaatje weer genoeg bevestiging om te weten hoe mooi het hier is.

Fris en fruitig zitten Ellen en ik om 9 uur bij George Brand om te tekenen voor ons huis. Alles gaat goed. Alleen de 6 pagina’s met op en aanmerkingen van de makelaar die we moeten nalopen is lang. Aan de andere kant een goed teken dat ze alles hebben bekeken en genoteerd. Na het tekenen gaan we met Trent naar het huis, hij had het huis nog niet gezien. Max gaat met een paar vrienden weg en Jaimy en Morris komen later wandelend naar het huis. Het huis is leeg en zo zien we dat het echt groot is. Genoeg om aan te merken aanvullend op de 6 pagina’s van de makelaar maar dat doen we deze week. We hebben 7 dagen om alles te bekijken en vast te leggen wat niet goed is. Ik maak 260 foto’s (!). Van alles waar ik ook maar van denk dat het later gedoe kan opleveren maak ik een foto en wanneer ik toch lekker bezig ben schiet ik zoveel mogelijk foto’s om alles vast te leggen.

Er is na afloop genoeg discussie tussen de heren Vegter wie in welke kamer wil gaan slapen. Na 8 weken met 2 man op 1 kamer is de conclusie dat iedereen een eigen kamer wil. Dat zou heel jammer zijn want de speelkamer op de begane grond is heel leuk. Met een bar en eigen wc/douche is het ook een logeerkamer. Hier kunnen we echt een gave kamer van maken voor de boys en meteen een logeerkamer, maar dan moeten er toch 2 op 1 kamer anders hebben we niet genoeg kamers. We hebben nog een paar dagen bedenktijd.

Wat we wel zien is dat de ruziënde buren die ik 2 weken geleden heb gehoord in de categorie tokkies horen. De auto’s, de troep in de tuin, hoe het huis eruit ziet en we horen de vrouw des huizes ook al. Aan de andere kant van ons ligt een complete ‘Do It Yourself’-winkel in de tuin. Gamma zou er jaloers op zijn. Afwachten maar hoe onze buren zich laten zien of horen.

We hebben de maten voor de ijskast en TV en we willen proberen volgend weekeinde over te gaan. Dat betekent dat Ellen deze week alles gaat regelen om het hopelijk mogelijk te maken: elektriciteit laten aansluiten, internet, gifspuitmannetje, matrassen, beddengoed, pannen, bestek, we hebben bijna alles, nu nog deze week alles in het huis krijgen.

In de middag blijf ik thuis, ga nog even wat voorbereiden voor mijn werk en Ellen gaat met Max en Jaimy mee naar Mangrove voor hun oefenwedstrijden. Trent en Morris gaan ook mee. Er wordt verloren, maar we leren de teamgenoten en managers kennen. Langzaam leren we de club kennen.

De zaterdagavond staat weer in het teken van BBQ-en. Dit keer bij Darren en Toz. Trent gaat met de bus naar de Mariners in Gosford, dus hij is niet bij de BBQ. Hij gaat steeds meer zijn eigen gang en we merken dat hij eigenlijk aardig fan begint te worden van de Mariners.

Zondag is het mijn beurt om naar Mangrove te rijden. Trent heeft een oefenwedstrijd met net B-team U18. Maar als het 12 uur is, is er geen tegenstander. Welkom in Australië. Gewoon geen tegenstander! Wel regen. En als het team 7 tegen 7 speelt als alternatieve ‘wedstrijd’ worden de spelers tegen het einde bijna weggespoeld door de regen. De kraan wordt volledig opengezet. Later leren we dat er in Terrigal naast de regen ook onweer was en dat het echt spookte. Op de terugweg zien Trent en ik overal takken en stukken boom op en langs de weg liggen.

Onze terugweg leidt ons langs Wyoming, dat ligt ten noorden van Gosford. De zoektocht naar een surf board lijkt zijn einde te gaan vinden bij een man die meerdere boards heeft. Aangezien het voor Trent en mij ene kleine omweg is gaan wij even langs. En we slagen! Voor Jaimy en Max kopen we een 2^e hands board en zijn hun hard gespaarde en verdiende centjes weer uitgegeven. Mooie boarden en na thuiskomst gaan ze meteen het water op. De onweer is weg, de regen ook, maar de golven zijn er weldegelijk. Ze zijn zelfs te hoog voor de 2 beginnende surfers. Het mag de pret niet drukken, als echt surf goden lopen ze over het strand met hun boards.

In de namiddag nemen Ellen en ik de hele week door. Ik ben vanaf morgen aan het werk, kom laat thuis en Ellen gaat proberen het huis ‘woon-klaar’ te maken deze week. Genoeg drukte en werk aan de winkel deze en de volgende weken.

We sluiten het weekeinde af met een BBQ. Slecht weer is hier nog steeds BBQ-weer zullen we maar zeggen.

Wanneer ik op maandagochtend wegrij van huis naar het station in Gosford is het fris. Voor Australische begrippen is het zelfs koud. De zon is nog niet op maar het licht van de zon meldt zich voorzichtig aan de horizon. De zee is betoverend in het licht van de maan.

Om 6.54 stap ik op perron 1 in de trein naar Wynyard, het station in Sydney CBD waar ik uitstap. Het is een rechtstreekse verbinding die mij om 8.17 uur op perron 4 afzet. De rit is prima te doen en ik vind het bijna jammer als we in Wynyard zijn want mijn boek over het leven van Badr Hari is bijzonder boeiend. Het zal waarschijnlijk een keer gaan vervelen, maar ik geniet nog steeds van de Harbour Bridge, de skyline van Sydney en als ik de Opera House zie vlak voor we bij Wynyard zijn prijs ik me rijk dat ik hier ben. Al hebben we nog een lange weg te gaan om hier te kunnen blijven, vandaag komt het realiseren van onze droom weer een stuk dichterbij.

Ik wandel de 3 minuten naar King Street, op de hoek van George Street. Alsof ik hier al jaren woon en ik iedere maandagochtend op deze manier naar mijn werk ga. De lift brengt mij naar de 13^e etage en de ontvangst is warm en welkom. Ik heb een mooie plek bij het raam en kijk op moderne, hoge, glazen gebouwen en als ik iets omlaag kijk zie ik de gebouwen van rond 1900. Het oude CDB. Ik geniet in stilte van mijn nieuwe werkplek. Ik maak kennis met de collega’s, de verschillende afdelingen en divisies van Drake en merk dat het kantoor goed voelt. Alles is aanwezig wat je kunt bedenken en het is ruim, modern en netjes.

Ik lees, oefen met systemen, bel een paar keer met IT en heb samen met Jacob (de managing consultant) 2 gesprekken met kandidaten. Erg leuk om te doen en ik merk dat deze jas me wel eens prima kan passen. Bij het eerste gesprek kijk ik langs de kandidaat door het raam naar het gebouw waar ik in mei 2012 mijn interview had met m.b.t. ons visum. Dat was de laatste poging om ons door de staat NSW te laten sponsoren en het visum te krijgen. Nu, bijna 2 jaar later, zit ik op 500 meter afstand van dat gebouw en ben aan het werk. Het geeft me een goed gevoel.

De dag verloopt prima en einde van de dag ben ik nog steeds blij. Jacob is ook blij, helemaal als hij hoort dat ik dinsdag weer terug kom. De reis naar huis begint en als ik even na half 6 op het station kom lijkt het wel een mierenhoop. Spitsuur. Ik begeef me naar perron 4 waar mijn trein om 17.50 uur vertrekt. Dezelfde lijn als ’s morgens en de trein brengt me in 1x naar Gosford. Het is warm in Wynyard. Heel warm. Maar in de trein is het koel en lees ik terwijl het landschap aan me voorbij trekt. De zon gaat langzaam onder achter de heuvels en geeft het landschap en het water prachtige kleuren. Wanneer om 19.17 de trein stopt ben ik ‘thuis’. Nog een stukje met de auto en om 19.45 uur stap ik ons appartement binnen. Een lange dag. En morgen weer. En de dag daarna ook. Maar het is niet anders. Het is de keuze om hier in Terrigal te wonen en te werken in Sydney. We moeten investeren om weer iets op te bouwen en los van werken is de reistijd daar ook onderdeel van.

Ik zie Morris nog even voordat zijn lichtje uitgaat en hij gaat slapen. Misschien vind ik dat nog wel het ergste. Ik zie vooral Morris iets minder en ik heb het idee dat ook vooral Morris het jammer vindt dat ik laat thuis kom. We hebben elkaar alleemaal veel gezien in de laatste 3 maanden en nu is dat anders. Het zal even wennen zijn. Jaimy is er ook mee bezig merk ik, hoewel ik denk dat die het vooral vervelend voor mij vindt dat ik lange dagen maak.

Ellen is goed opgeschoten vandaag. Het huis is ‘s morgens ingespoten en ’s middags lagen er al dode beestjes. Er zijn wat huishoudelijke apparaten gekocht, energie is aangesloten en de lijst met issues en reparaties is gegroeid. Nu nog de TV en ijskast en we kunnen over. We hebben alleen nog steeds niets van onze makelaar gehoord met welke (financiële) oplossing we uit het appartement gaan. Vrijdag einde dag hebben we nog even contact gezocht over onze einddatum en vandaag zou er meer duidelijkheid komen. Maar we hebben maandag niets vernomen.

Als ik dacht dat het maandag druk was in de binnenstad, dan is dinsdag helemaal gekkenhuis. Maar eenmaal op kantoor was de drukte in geen velden of wegen te bekennen. Veel mensen waren afwezig en ik heb in alle rust aan mij verkoopplan kunnen werken. ’s Middag nog een interview met een kandidaat en alle contracten, belastingen, loonadministratiezaken hebben we ’s middags afgerond. Ik ben nu meer dan officieel in dienst. In 5 rijden dik wacht ik om kwart voor 6 met de andere forenzen op de trein en begin aan de terugreis. Eigenlijk is het heen en weer reizen best goed te doen, alleen het late thuiskomen is niet leuk. Maar als het goed gaat komt er vanzelf meer vrijheid met afspraken buiten de deur en af en toe thuiswerken.

De aankomst in Gosford is een cadeautje. De zon is bijna onder en achter de heuvels rondom het station kleurt de zon de lucht roze en oranje tinten. Niemand kijkt op of om, maar ik kijk tot ik bij mijn auto kom en naar huis rij.

We hebben bericht van Accom en het komt erop neer dat de eigenaar ons best de 28^e het appartement uit wil laten gaan, maar ze willen wel de 3 weken huur hebben zie ze dan nog tegoed zouden hebben. Die huur krijgen ze dan uit het opnieuw verhuren van ons appartement via Accom. Wat niet verhuurt kan worden in die 3 weken is dan voor onze rekening. We besluiten er niet op in te gaan. De 28^e leveren we de sleutel in en dan zoeken ze het maar uit.

Ellen en ik nemen ’s avonds de lijst door met alle gebreken van het nieuwe huis en eigenlijk is het niet leuk om alles te checken, noteren en je in te dekken. En de lijst is eigenlijk te lang. Gelukkig heb ik mijn 270 foto’s (Ellen heeft er ook nog een paar gemaakt) en dat zijn foto’s met een datum en een tijdstip. Alles is vastgelegd.

De ijskast is ook gekocht en de TV via internet besteld. De ijskast moeten we deze week ophalen en dan denk ik dat het kan lukken om zondag over te kunnen.

Dit is duidelijk de week van de ‘overgang’. Vorige week was een ‘gedoe’-week, nu zijn we bezig om het gedoe achter ons te laten en bouwen we naar structuur. Dat is niet in een weekje gedaan, maar de komende weken wordt dat steeds stapje voor stapje beter. Het moet ook wel want na 8 weken is het hier niet alleen in ons hoofd te klein aan het worden, ook komen er steeds meer spullen in en om ons appartement te staan. Fietsen, 4 surf boards, pannen, bestek, body boards, slaapkussen voor in het nieuwe huis, schoolspullen, wasgoed, het begint echt tijd te worden om te gaan.

Woensdag val ik in slaap in de trein. Maar ben op tijd wakker voordat we de Harbour Bridge over gaan en ik na de Harbour Bridge bij Wynyard uit stap. Nadat de ochtend voorbij is gevlogen ga ik tijdens de lunch even naar buiten. Het is 28 garden in de zon, maar in de schaduw is het bijzonder aangenaam. Ik zit op een bankje, geniet van de omgeving en kijk naar mensen.

In de middag hebben Jacob en ik een gesprek met een General Manager van een drukkerij die we bij een bedrijf gaan aanbieden die een vacature heeft voor een General Manager. Ik merk dat ik me erg prettig voel in de rol die we hebben als recruitment consultants. Ik analyseer vooraf de CV’s van de kandidaten, bekijk de vacatures en na afloop van de gesprekken hebben Jacob en ik een debrief en blijken mijn waarnemingen en conclusies aan te sluiten bij zijn mening. Mijn Engels is goed, maar in het zakelijke Engels maak ik voor mijn gevoel grote sprongen momenteel. En dat moet ook wel om gesprekspartner te zijn voor de kandidaten en om de te kunnen verkopen aan de bedrijven.

Ook op de terugweg val ik in slaap in de trein. En ook nu ben ik op tijd wakker om de wederom prachtige zonsondergang tussen Woy Woy en Gosford te zien.

Ik rij niet meteen naar huis, maar rij om via de IFS om Trent op te halen. Die heeft een wedstrijd gehad (4-4) en heeft even gewacht tot ik hem kwam halen. Kwart over 8 komen we thuis.

Ellen heeft ook wederom een drukke en lange dag achter de rug. Vanmorgen heeft ze eerst 2 uur gewerkt en de rest van de dag bezig geweest het nieuwe huis. Schoonmaken, ook nog even boodschappen doen en bezig geweest met de inmiddels beruchte “klachtenlijst” met onze op- en aanmerkingen op het huis die we deze week moeten in leveren. Mijn werk in Sydney maakt ook haar dagen een stuk zwaarder en vooral in deze week met de overgang naar het nieuwe huis is dat even extra druk. Maar ze doet het heel goed en heeft plezier in het feit dat het nieuwe huis straks echt een thuis moet gaan worden.

Wanneer Trent en ik gegeten hebben, ik even de jongens heb gesproken en met Ellen de dag heb doorgenomen ga ik hardlopen. Het moet gewoon even na 3 dagen op kantoor zitten. Ik ben de laatste die deze dag aan het hardlopen is in Terrigal, ik doet bij wijze van spreken het licht uit. Geen hond meer op straat na 21.00 uur. Veel mensen liggen volgens mij al op 1 oor en dat is ook niet zo gek want om 6 uur ’s morgens is het hier al druk met wandelaars, sporters en mensen die naar hun werk gaan. Onderweg is het een prachtig gezicht als er achter een grote wolk onweer te zien is. Het is net alsof de grote wolk in het donker af en toe licht geeft als een gloeilamp. Zelden zoiets gezien. De maan schijnt op de zee, ik kan nog net de vissers op het strand onderscheiden van de zee en de boulevard is bijna leeg. Terrigal is in ruste.

Op donderdag merk ik wel dat het lange dagen zijn en korte nachten. Ik maak uren zoals in de begindagen van PPM. De dagen gaan voor mijn gevoel snel hoewel ik 9 uur op kantoor ben. Normaal zou ik daar niet warm van worden, maar ik ben er momenteel erg content mee. Ik voel me prima op dit kantoor en vermaak me uitstekend.

Ik merk dat er hier minder tijd is voor een bakkie koffie, ff bijpraten, socializen. Meetings gaan in hoog tempo en iedereen is vooral bezig met zijn werk.

Ik neem einde van de dag 1 trein eerder en kom een kwartier eerder aan in Gosford. Alle beetjes helpen en zo ben ik iets eerder thuis. Als de afgelopen dagen al een mooie afsluiting kregen met de zonsondergang, vandaag is het helemaal ongelofelijk. Ik heb heel wat zonsondergangen gezien op deze wereld, maar donderdagavond is echt uitzonderlijk. Niet alleen is de heel lucht knal oranje, de weerspiegeling in het water en de contouren van de palmbomen maken het een foto uit een vakantiegids voor het paradijs. Ik stop dan ook de auto als ik langs het stadion van de Mariners rij om een foto te nemen. Dan maar de toerist uithangen, maar dit beeld moet vereeuwigd worden.

De avond is minder rustig dan gedacht. Mail, afschrijvingen van ASR die ik niet begrijp en wat financiële perikelen. Balen. Ik had vanavond niets willen doen, maar zit toch weer tot 22.00 uur achter mijn laptop.

Trent traint ’s avonds in Mangrove en heeft geregeld dat hij met iemand mee kan rijden. Dat is mooi en het doet ons goed dat hij initiatief begint te ontplooien op dat gebied want het is niet meer te doen om zelf te blijven rijden nu ik in Sydney werk. Max maakt ’s avonds een prachtig ‘art’-tekening af voor school en Jaimy ligt muziek te luisteren. Morris ligt er om 20.00 uur in. Ze zijn meer dan klaar voor het nieuwe huis. Hoewel het qua ruimte heerlijk zal zijn, is het qua inhoud nog erg kamperen de komende tijd. Als het allemaal goed gaat gaan we zondag over en slapen we vanaf die dag in het nieuwe huis. Dan ronden we het hier in de loop van de week af met opruimen en schoonmaken. We kunnen dan ook nog gebruik maken van de wasmachine totdat we er de 28^e uitgaan. Dat laatste is wel zo fijn, want na de 28^e moeten we bij vrienden af en toe wassen tot onze wasmachine aankomt. Van onze spullen weten we dat dinsdag de douane inspectie zal zijn. En we hebben intussen voor een nette meerprijs afgesproken met de verhuizers dat ze alles t/m de 1^e etage zullen brengen en uitpakken. Dat zat al in de prijs, maar we hebben zo een steile en smalle oprit bij ons huis dat de verhuisauto niet bij het huis kan komen. M.a.w. er is veel extra werk aan de winkel voor de verhuizers en we wisten dat we daar iets voor moesten bijbetalen.

Vroeg naar bed gaan lukt weer niet door de avond-werkzaamheden. Dat moet echt gaan veranderen, want de wekker is morgenochtend weer onverbiddelijk.

Happy Friday. Ik merk dat het vrijdag-gevoel erg leeft. Mijn gewoonlijke opmerking dat het gelukkig altijd snel weer maandag is laat ik maar even achter wege als ik mijn collega’s blij hoor praten dat het vrijdag is. Ik ben een groot deel van de dag bezig met de voorbereidingen om vanaf volgende week actief aan mijn verkoop te beginnen. Ik vind het bijzonder spannend. In het Nederlands in je eigen land iets verkopen is al een uitdaging, laat staan een voor mij nieuwe dienst in een ander land in een andere taal. Maar ik vind de druk niet erg, misschien heb ik dat ook wel een beetje nodig. De spanning, het ontwikkelen, het leren, het doet me goed. De open deur heet dat het een ‘uitdaging’  is, maar ik denk toch echt dat het woord ‘uitdaging’ hier op zijn plaats is. We sluiten de dag af met een biertje rond 17.00 uur. Het lijkt wel alsof ik in Nederland ben, daar deden we dat ook vaak.

Wat dat betreft vergeet ik wel eens dat ik in Australië ben of in Sydney. De hoge gebouwen om me heen doen me niet vergeten dat ik in een andere omgeving ben, maar als ik aan het werk ben, in de trein zit of in mijn auto op weg naar huis, lijkt het allemaal erg vanzelfsprekend en heb ik niet het gevoel 20.000 km van Nederland verwijdert te zijn. Misschien komt het ook wel omdat ik het echt naar mijn heb bij Drake. Werken met mijn collega Jacob is niet alleen leuk, maar ook leerzaam. De plek, het bedrijf en het gevoel weer deel uit te maken van een team doet me goed. Het reizen is zwaar maar ik hoop echt dat ik binnenkort werk naar binnen kan halen want dan zou ik hier graag een tijd blijven werken. En niet alleen visum-technisch, ook omdat ik het gewoon erg getroffen heb. Ook wel bijzonder om in een stad met 5 miljoen mensen binnen 2 maanden een groep mensen te vinden waar je aan een nieuwe avontuur mag gaan beginnen en waar het bijzonder vertrouwd en prettig voelt.

Thuisgekomen hebben Ellen en ik weer onze zogenaamde management vergadering. Ondanks dat we moe zijn moeten we nog veel te bespreken. We moeten veel regelen en plannen de komende 2 dagen en willen in dit weekeinde ook onze rust af en toe pakken na deze drukke week. Maar de verhuizing gaat zondag plaats vinden en daar omheen hebben we nog een voetbalwedstrijd van Morris in Springfield op zaterdagochtend (vlak bij Erina), boodschappen, een koelkast halen en zondag de verhuizing. En niet te vergeten Ellen haar ‘afstudeerproject’; het 7 pagina’s tellende overzicht met zaken die door ons zijn nagekeken en gecontroleerd n.a.v. de oplevering van het nieuwe huis. Dat ronden we zaterdagochtend ook af.

Wij zijn klaar met het appartement. Het was goed zo, misschien iets te lang hier gewoond maar aan de andere kant was het ook goed om op deze manier hier te landen. De jongens verdienen een compliment hoe ze zich met de beperkte ruimte hebben gered. Het zal een verademing zijn om weer ruimte te hebben. Helemaal als onze spullen binnenkort komen.