Gerust

“I get lost in the beauty,

Of everything I see.

The world ain't half as bad,

As they paint it to be.”

One Republic

De zon begint alweer langzaam te zakken als ik rond 4 uur de trein in stap in Strathmore. Een voorstadje van Sydney waar ik vlakbij een klant heb bezocht. Rond het middaguur is het in dit gedeelte van Australië bijzonder aangenaam, vooral als de zon schijnt. Na 4 uur ’s middags koelt het snel af. De temperatuur daalt gelijk aan de zon die heel langzaam weg begint te zakken om uiteindelijk rond 6 uur deze kant van de wereld donker te maken.

Het licht in de namiddag maakt de schaduwen langer en het lijkt of alles er iets warmer uitziet. Warmer in kleur. De felheid van de zomerse zon is weg, het licht van de najaarszon is warm en maakt dat alles er vreedzaam uitziet. De bomen in de straat, de winkeltjes, de auto’s die voorbij rijden, de mensen die op straat wandelen. De zon geeft ze allemaal een warme gloed.

Ik stap in de trein en ga zitten in de express trein naar Gosford. De buitensteden van Sydney verdienen geen schoonheidsprijs. Vanuit het centrum van Sydney is het beeld buiten de stadskern een mengeling van de oude Victoriaanse gebouwen en de moderne wereld. Straatjes met winkeltjes waar op de gevel anno 1915 staat met daarnaast autobedrijven met vlaggetjes zoals we die kennen uit Amerikaanse films. De straatjes zijn in harmonie zonder dat ze gelijk zijn. De gemeente commissie kijkt hier niet op een kleurtje, een geveltje, een soort gebouw of een historische gedachte. En toch is op 1 of andere manier in balans. Sushi eettentjes, Koreaanse eettentjes, Vietnamese eettentjes,  een hotel en bar op de hoekpunten van een staat en een Coles, Woolworths of Subway tekenen de voorsteden. De trein raast er voorbij.

Na Hornsby ligt Sydney achter me en toont Hawkesbury River haar schoonheid. Meren, bergen, bootjes, groen en veel ruimte. De stad lijkt opeens ver weg en het mooie, landelijke Australië glijdt aan me voorbij. Ik lees het boek De Vliegeraar van Khaled Hosseini uit terwijl de zon achter de heuvels verdwijnt en we station Woy Woy naderen. Vanaf vandaag kijk ik anders naar Afghanistan en haar bewoners want het boek maakt op meerdere manier indruk op me. Zijn inlevingsvermogen in combinatie met het beschrijven van de situatie in Afghanistan is indrukwekkend. En hoe groot is de tegenstelling tussen de woorden die ik afgelopen week heb gelezen over een kapot gemaakt land en de schoonheid van Australië die aan mijn oog voorbij trekt.

Ik overdenk de week die net zo snel voorbij is gevlogen als de trein langs de kleine stationnetjes rijdt. De trein dendert door, toetert bij een spoorwegovergang en versnelt zodra we de overgang voorbij zijn. Gisteren was Jaimy jarig, 13 jaar. Een jaar geleden waren we aan het inpakken om naar Nederland terug te gaan en nu zijn we meer ingeburgerd in dit gedeelte van Australië dan ooit te voren. Vorig jaar bereiden we ons voor op een leven in Nederland en nu zijn we hier en proberen we op allerlei manieren hier te blijven. Met alle voor- en nadelen die er bij horen. Dat merkte ik met het overlijden van mijn oma en nu ook weer met de verjaardag van Jaimy. Op zulke momenten is afstand voelbaar. Hoewel je in een seconde een berichtje kan overbrengen van Nederland naar Australië, je kunt Facetimen en Skypen en het lijkt alsof er iemand naast je zit, bij bijzondere aangelegenheden is die ogenschijnlijke kleine afstand er opeens niet meer. Dan is 1 seconde voor een bericht opeens weer 20.000 kilometer. Dan is even bellen met Facetime gelijk aan 24 uur vliegen. Tijd is een relatief begrip en Einstein had daarin gelijk. Onze weken vliegen voorbij met de snelheid van de trein waarin ik zit en we beleven net zoveel verschillende ervaringen als er verscheidenheid is tussen Sydney en Gosford.

Wanneer de trein in Gosford aankomt is het bijna donker. Het is half 6. Het is druk op de weg en dat komt mede omdat Goede Vrijdag een echte nationale vrije dag is. Met 2^e paasdag erbij is het land dus 4 dagen vrij en trekt men er op uit. Terrigal, onze omgeving, is ideaal voor een paar dagen weg uit de stad en leven aan het strand en in de natuur.

Ik rij de weg naar huis zoals ik tegenwoordig iedere dag doe. Wanneer ik Terrigal binnen rij voel ik me thuis. Een gevoel van Kerst dringt zich bij me op. We zijn 4 dagen vrij met z’n allen. Geen voetbal, geen verplichtingen en we hebben als gezin alle tijd om leuke dingen te doen. Om even uit te rusten, om even uit te slapen en op adem te komen. Zoals de trein stopt op het station om even stil te staan, staan wij even 4 dagen stil. We rusten even uit, gaan zondag naar Sydney, gaan 2^e paasdag waarschijnlijk iets leuks doen met onze Engelse vrienden, we gaan surfen en gaan naar het strand. 

We kijken even om ons heen als we stil staan en observeren de omgeving en elkaar. En wat we zien bevalt ons goed.

Het zonlicht is weg, de sterren melden zich als ik onze straat in rij. Ik zet de auto voor de deur en ga naar binnen. Ons lange paasweekeinde is begonnen.