Wennen

“De waarheid kun je in het water gooien, maar het zal nooit verdrinken”

Morris moet er even aan wennen dat opeens Max niet meer bij hem slaapt. Zijn grote broer is opeens van de ene op de andere dag vertrokken. Wat voor Morris nog wel even had mogen duren, hoefde voor Max geen dag langer te duren. Max zijn kamer c.q. appartement was op zondag klaar en zondagavond ‘woonde’ Max op 63 B. 63 A is al aan Trent vergeven. Na eerst 10 weken met Trent op kamer te hebben gelegen en nu dus bijna 6 maanden met Max te hebben samengewoond is het toch wel stil en alleen op Morris zijn grote kamer.

Waar ik even aan moest wennen was aan het feit dat er opeens onder aan de trap naar Trent zijn kamer een gat in de muur zat ter grote van een tennisbal. De huizen zijn hier van karton dus een gat in de muur is geen kunst.  Toch is hier wel enige kracht aan te pas gekomen. Een voet? Speelgoed? Iemand gevallen? 1 Van de 4 heren Vegter weet er alles van maar zwijgt. De sok die in het gat is geduwd verraadt dat de dader een bijzondere gedachtenkronkel heeft gehad om te denken dat hiermee zijn daad niet opgemerkt zou worden...

Waar ik niet aan wil wennen is dat alle 4 de heren Vegter ontkennen ook maar iets met de zaak te maken te hebben terwijl er dus eentje wel beter weet.

Een alcohol controle om 11.00 uur ’s morgens is even wennen. Ik rij vlak bij mijn werk als er een politiefuik is opgesteld en ik met nog een paar andere automobilisten naar de zijkant van de weg wordt verwezen. Raampje open. “Rijbewijs” a.u.b. Ik hoor de agent slecht door het verkeer dat langs rijdt en na 2x vragen waar de controle voor is geef ik het op. De agent houdt een oranje gekleurd apparaatje voor mijn gezicht en zegt dat ik tot 10 moet tellen. Ik vraag me af of ik het goed gehoord heb. Ik vraag enigszins naïef: “1, 2, 3 zo bedoelt u?”. En ja hoor, ik tel hardop tot 10. Mijn rijbewijs wordt gescand en ik mag doorrijden. Mijn vermoeden dat dit een alcohol controle is geweest wordt door mijn collega’s gierend van het lachen bevestigd als ik vraag waarom ik tot 10 moest tellen. Alsof ik een buitenaards wezen ben zo leuk vinden ze mijn vraag. En waarom om 11.00 uur ’s morgens? Er zijn veel fabrieken in onze omgeving waar nachtdiensten worden gedraaid en na het werk wordt er nogal eens een biertje gedronken na werktijd waar een ander gaat ontbijten voor de start van zijn werkdag.

Wat een beetje went zijn de awards van de kinderen. Regelmatig komt er eentje met een award thuis. Dit keer is het Morris. Op een A4-tje staat iets over “superior performance”. 2 Jaar geleden zouden we dit groots op Facebook hebben gezet, nu complimenteren we alleen Morris en vragen we hem wie er allemaal nog meer een award hebben gehad. Niemand. Duh? Na enige navraag leren we dat Morris als enige een award heeft gehad voor “Super student – demonstrated superior performance in discussion in ethics”. Ethics! Geweldig toch? Morris heeft geen idee waarom hij de award heeft gehad. Hij had wat gezegd en wat beantwoord en dat was het wel zo een beetje volgens Morris. Het is wel een beetje meer geweest blijkt en deze award is meer dan een compliment voor hem.

Wat nooit zal wennen is een radio commercial over IVF. En niet een 1-malige commercial op een klein radiostationnetje maar een commercial die wordt uitgezonden over de hele regio Sydney en Central Coast en wie weet nog meer. Nova969 en al die andere stations hebben in een reclameblok een commercial die letterlijk zegt dat je niet te lang moet wachten met het ‘nemen van kinderen’. Er is een seminar over IVF en daar moet je heen om je kinderwens in vervulling te laten gaan. Wacht niet af, kom nu! Alsof ze een Euroknaller aanprijzen. Het is wat mij betreft geen taboe maar als daarna een commercial komt waarin een dokter wordt aangeprezen die gespecialiseerd is in IVF en iedere kinderwens kan laten uitkomen, wordt het wel een beetje veel. De dokter wordt gepresenteerd als iemand aan wie je je kinderwens kan overhandigen en de dokter regelt het verder. 100% garantie wordt nog net niet gegeven. Bewaar wel het bonnetje en vergeet je spaarpunten niet.  Ik zal ‘m niet inkoppen maar je vraagt je in deze commercial af hoever de dokter zal gaan om de kinderwens persoonlijk  te vervullen...

Waar ik niet meer aan wil wennen is de SVB, Zorginstituut en alles wat gelinkt is aan de Nederlandse overheid. We hebben onze brieven, bezwaarschrift en formulieren vanuit Nederland opgestuurd aan de SVB en wachten af hoe snel we bericht krijgen dat de kinderen ook vrijgesteld zijn van de verplichte zorgverzekering in Nederland. De boete van EUR 1.300,- ligt tenslotte nog steeds op mijn bureau. Er wordt gebeld. Onze contactpersoon van het SVB belt n.a.v. een mail van mij over de problemen die er zijn gerezen met de ziektekostenverzekering van de kinderen. Na enige uitleg blijkt dat we e.e.a. online kunnen invullen en dan komt het allemaal sneller in orde. Want volgens de meneer is er in de systemen van de SVB nog niets verandert aan de status van Trent, Max, Jaimy en Morris terwijl de formulieren al  1 ½ week bij de SVB zijn...

We gaan weer een gezellig avondje tegemoet. We vullen formulieren in die niet online zijn te versturen. Alleen uitprinten staat onderaan het formulier... Dus weer contact met het SVB. De meneer stelt zich proactief en welwillend op en geeft aan dat als we de formulieren scannen en aan hem mailen dan kan hij het in de gaten houden en zorgen dat het in orde komt. Dat is fijn en een positief signaal van de SVB. Maar tot op heden liggen er nog 4 boetes ter waarde van EUR 1.300,- op mijn bureau die uiterlijk 20 september betaald moeten worden.

Kou went nooit. Kou gaat in mijn botten zitten. Onder mijn huid. In mijn handen en voeten. Ons huis is koud en dat komt doordat er geen isolatie is. Kartonnen muren die gebouwd zijn voor veel  zon, mooi weer en warmte. Het is een droge, zonnige winter geweest maar het is nu te koud en veel te nat. Al weken regen en de afsluitende BBQ van Jaimy zijn voetbalteam is definitief afgelast. Een biertje drinken op vrijdagavond in de Florida Beach Bar met Darren en Jack gaat gepaard met regen. Op de fiets ga ik door het dorp in de regen naar huis. De weekeind bezoekers hadden net als mij nu al mooi weer verwacht. Zomer in Terrigal laat nog even op zich wachten.

Vissen betekent geduld hebben en daar moet Morris nog erg aan wennen. Zijn nieuwe hengel die hij voor zijn verjaardag heeft gehad is er klaar voor. De opklaringen tussen de regenbuien op zaterdagmiddag geven ons de ruimte om eindelijk te gaan vissen. Maar vissen is alleen leuk als je een vis vangt. Of beet hebt. En wel binnen 5 minuten. En dus is Morris snel verveelt en gaat hij met Jaimy in de speeltuin spelen terwijl ik met zijn hengel in mijn handen sta. En daar heb ik dan even geen geduld voor en eindigt het visavontuur zonder een vis te hebben gevangen.

Ondanks de regen blijft de omgeving ons mooie plaatjes tonen. Mist in de ochtend van de Central Coast tot aan Sydney is verkeerstechnisch niet handig, maar wel mooi om te zien. De slierten mist tussen de heuvels, over de bossen en vlak boven het water maken alles een tikkeltje mystiek. Wanneer ik ’s avonds over de M1 naar huis rij over de brug bij Hawkesbury River zie ik aan mijn linkerkant de zon ondergaan terwijl de maan zich aan de rechterkant laat zien. Een grote, volle, perfecte maan die me welkom heet als ik het bord met “Central Coast” aan het einde van de brug passeer. Ik blijf gefascineerd als ik de skyline van Sydney ’s morgens vroeg voor me zie opduiken als ik via de noordkant aan kom rijden. Ze doet me denken aan San Francisco als ik de halve stad in de mist zie of aan New York wanneer de zonnestralen op de hoge glazen gebouwen worden weerkaatst op het water. Hoe vaak ik haar ook heb gezien op alle mogelijke tijdsstippen en jaargetijden, ze verveelt me nooit.

Om 6 uur is het hier al licht en om 7 uur ’s morgens is het zo licht dat het 12.00 uur ’s middags lijkt. Toch is het niet zo licht als ik op zondagochtend met Trent om 8 uur naar Lisarow rij. Regen. Grijs. Wolken. De gaten in de weg van weggeslagen asfalt zijn nu meer regel dan uitzondering aan het worden.  Dankzij de goede drainage van de velden in Pluim Park in Lisarow (trainingsvelden van de Central Coast Mariners) gaat de grand final door. De 18B’s beginnen om 10.00 uur en de tribune is gevuld met Terrigal United supporters en de Toukley Tokkies. Die toevoeging is van mij maar het zou ze niet misstaan als ze deze titel vanaf nu zouden gaan dragen. Zonder vooroordelen of gebrek aan respect voor Touckley moet ik soms 3x met mijn ogen knipperen als ik zie hoe ze gekleed zijn. Ik moet aan de film “Deliverance” denken waar Amerikaanse Red Necks in de bossen leven en vraag me af hoe Touckley eruit ziet.

De nieuwe voetbalschoenen van Trent (3^e paar in 7 maanden) moeten het nu gaan doen. Ik kan Trent zijn voetbalschoenen in het donker met een zonnebril op nog zien, zo fel gekleurd zijn ze.

Nadat het hele park zich tegoed heeft gedaan aan hamburgers, patat en koffie voor ontbijt gaat de wedstrijd van start. Touckley is goed. Touckley is beter. Na de 1^e helft is het gelukkig nog 0-0. In de 2^e helft herpakt Terrigal zich en komen er kansen. Maar geen goals. Wanneer de scheidsrechter moet affluiten en er nog 3 seconden te spelen zijn breekt Trent door via de rechterkant en na het passeren van 2 man komt hij bij de doelpaal net te kort om de bal over de keeper te schieten. Ik moet denken aan Rensenbrink in de finale tegen Argentinië in 1978. Trent had in 1x de held geweest, maar het mocht niet zo zijn. Sterker nog, 1 foutje in de 1^e minuut van de 2^e helft van de verlenging zorgt voor het einde van de wedstrijd. De golden goal wordt gescoord door Touckley. De teleurstelling is groot bij Terrigal. Heel groot bij Trent. Ik vertel Trent dat hij trots moet zijn op de 2^e plek. Het is het maximaal haalbare geweest. Er is gestreden en verloren. Volgens Trent bestaat er geen 2^e plek. Alleen de winst telt. Dat is een winnaarsmentaliteit en verlies is iets waar Trent nog aan moet wennen.

We gaan uiteten in Breakers. Breakers is de plek waar wordt gegeten, gedronken, gegokt, sport wordt gekeken en gefeest. Het is een prima plek voor de zaterdagavond met ‘mates’ of met familie. Het eten is goed en betaalbaar. Het is snacken voor gevorderden. Dus ideaal voor de 4 heren Vegter. Hoewel Trent eigenlijk geen zin meer heeft om mee te gaan met dit soort uitjes is hij erbij. We zijn tenslotte 14 jaar getrouwd en dan is het wel gezellig als we er allemaal bij zijn. De andere heren Vegter vinden het altijd leuk om mee te gaan en aangezien eten een favoriete hobby is van de heren, is een avondje Breakers geen straf. Er is lawaai. De TV’s staan aan op sport. We zien te dikke kinderen die borden vol patat en fried patatoes opeten. Er is geen TL verlichting. Gelukkig maar want dat is voor sommige Australiërs net zo gezellig als een kaarslichtje. Eten en drinken in Breakers. Ja hoor, het is prima om hier aan te wennen.

Verlies is moeilijk wennen maar kan ook als inspiratie worden gebruikt. De meiden van de korfbal verliezen 19-22 en dat betekent dat de overwinning toch echt aan de horizon begint te gloren. Het verschil met een paar maanden geleden is groot en de smaak van de overwinning zal zoet zijn. Die smaak zal zeker wennen.

De Candlecover business begint aardig vorm te krijgen. Nog niet wereldschokkende ontwikkelingen maar het contract om de het verkoop en distributierecht voor de Candlecovers in Australië te verkrijgen is momenteel aan de orde. De visitekaartjes worden besteld. Email adressen werken. Facebookpagina en website zijn in de maak. Nu nog verkopen. Dat zal wennen worden voor Ellen. Net zo goed als de Australiërs moeten gaan wennen aan de Candlecovers, want het is zover wij weten een uniek product in dit land.

In mijn dagelijkse survival tocht over de Australische snelwegen vind ik inmiddels aardig mijn weg. Mijn goede vriend TomTom helpt natuurlijk wel want anders verdwaal ik in het woud van wegen en voorsteden. Mijn route naar mijn werk en mijn klanten gaat nu zonder navigatie. De route naar Botany, waar mijn grootste klant is gevestigd, begint te wennen. Ik heb inmiddels mijn vaste tankstations en de McDonalds waar ik kan werken en koffie drink beginnen tot mijn wereldje te behoren. Dat is eigenlijk heel fijn merk ik. Voor iemand die eigenlijk niet zo van vaste structuren houdt is het toch wel prettig om wat structuur te krijgen in routes, wegen, afspraken en ieder geval af en toe weten waar ik ben.

Botany is afgelopen tijd de ‘place to be’ voor mij aangezien er veel te doen is bij mijn klant. Helaas ook zaken die ik tot aan senior management moet opspelen om zaken in gang te zetten en op te lossen. Mijn relatie met mijn manager en de NSW sales manager zijn daarom ook in 1 ½ week tijd enorm gegroeid en dat is een positieve ontwikkeling. Samen aan het werk, samen naar de klant, samen ‘in het veld’ is de beste manier om elkaar te leren kennen. Gelukkig is de manier van problemen oplossen redelijk overeenkomstig tussen mijn achtergrond en de werkwijze van mijn management.

Ik maak lange dagen en ben ook ’s avonds nog wel eens aan het werk. Het geeft niet, ik heb dat nooit een probleem gevonden. Ik moet ergens plezier in hebben en weten waar ik het voor doe. Dan heb ik veel energie en geen keiharde scheidingslijn tussen werk en geen-werk. Ik zie mijn werk dan niet als werk in de traditionele zin van het woord en doe gewoon wat ik moet doen en doe het zo goed mogelijk. Al is het werk wat ik nu doe intellectueel gezien niet het meest uitdagende werk wat er is, ik moet keihard werken om alles in goede banen te leiden. Dat harde werken heeft o.a. met taal te maken. Niet alleen mis ik nog technische kennis en vertrouwdheid met het product, ik zoek soms naar de juiste woorden en zinnen om zo goed mogelijk te communiceren. En dat is niet altijd eenvoudig. Ik werk in veel verschillende situaties met heel verschillende mensen. Zowel qua cultuur als qua sociale en emotionele vaardigheden. Soms met senior management en doorgestudeerde klanten, dan weer met iemand in de productie die slecht Engels praat. Iedere keer is communicatie de sleutel om iets te bereiken en ik sleutel hard aan taal, klank, woorden, uitdrukkingen om zo goed mogelijk mijn doelen te bereiken.

Ik moet nog wennen aan het zaken doen in Australië. Soms is het net als in Nederland, soms is het van een andere planeet. Soms is het keihard, dan vind ik het weer te slap. Soms pakt iemand zijn verantwoordelijkheid, vaker pakt niemand zijn verantwoordelijkheid. Waar ik niet aan hoef te wennen is mijn vrijheid. Ik ga en sta waar ik kan en waar ik wil. Ik heb geen manager die vraagt waar ik ben geweest of wat ik allemaal uitspook. Dat is heerlijk. Dat is vrijheid blijheid!