“You can't start a fire
Worrying
'bout your little world falling apart
This
gun's for hire
Even
if we're just dancing in the dark.”
Bruce
Springsteen
Ik kijk in
de woonkamer om me heen en zie dozen staan.
Ik kijk in
mijn kantoor en overal liggen mapjes met uitdraaien, waardevolle papieren en
bevestigingen. Overal staan aantekeningen en alles is een reminder.
Ik kijk in
de keuken en zie heel veel keukengerei dat ik al jaren niet gezien heb. Hadden
we dat nog?, vraag ik me in stilte af.
Ik kijk in de
speelkamer en vraag me af hoe we die leeg gaan krijgen.
Ik kijk in
de slaapkamers en merk dat ze in meerdere opzichten al leeg beginnen te raken.
De sfeer van het vertrek begint zich al aan te dienen als ik de lege planken
zie en de dozen op de overloop.
Een week
voor vertrek haal ik de bedden van Trent en Max uit elkaar en het bureau van
Trent. Ze slapen met hun matras tot ons vertrek op de grond. Wanneer de bedden
uit elkaar zijn en de planken en onderdelen tegen de muur staan is opeens de
slaapkamer geen slaapkamer meer. Alsof de ziel eruit is. De kamers waar ze
jaren hebben geslapen en “gewoond” zijn opeens geen kamer meer, maar een plek
om te overnachten. Een zielloze ruimte met een stoel, een kast, een matras op
de grond en planken tegen de muur. Zelfs de foto’s aan de muur verliezen hun
glans.
Wanneer
Trent en Max thuis komen uit school reageren ze positief. Geen spoortje
sentiment of geklaag waarom hun kamer al is afgebouwd. Max verteld nog over een
9 die hij heeft gehaald voor een opdracht van school. Bizarre tegensteling. Hij
is enthousiast en blij hoe goed het gaat op school, maar ons huis laat zien dat
het 2 werelden zijn waarin we leven. Een compliment hoe de jongens zich zijn blijven
inzetten ondanks dat ze weten dat we over een week in Australië zijn. Het zal voor
de kinderen toch weer een hele overgang worden om opnieuw te settelen in
Australië. Ze kennen de school, hun vrienden, hun omgeving, maar herinneringen
zijn vaak zoet en het zal af en toe nog zwaar genoeg zijn om te merken dat niet
alles zo mooi was zoals het in hun geheugen ligt opgeslagen…
3 dagen voor
vertrek is de grote finale. Zondag. Het hele huis wordt gedemonteerd. TV van de
muur, laatste keukenspullen inpakken, koffers inpakken en heel veel weggooien.
Alles wat niet in een doos past staat in de woonkamer. Ik meet de lengte van de
container en bekijk de spullen in de woonkamer. Ik ben benieuwd of alles er
inpast.
Familie en
vrienden komen langs of we zoeken ze op. Afscheid nemen went nooit, helemaal
niet voor de achterblijvers. Wij zijn op een missie en gaan onverstoorbaar
verder met inpakken en ons klaar maken voor vertrek. Hier en daar zetten we
onze emoties aan de kant omdat we alleen maar aan woensdagochtend denken. Door
de poortjes bij Schiphol en dan het vliegtuig in. De eerste grote stap is
maandag wanneer de container voor de deur staat. Onze spullen, ervaringen en
belevenissen, ingepakt in dozen gaan de lange reis maken. Wij volgen woensdag.
We zijn er bijna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten