Doen!

“But in this twilight our choices seal our fate.”

Mumford & Sons - Broken Crown

“Doen is de beste manier van denken” lees ik op mijn Facebook pagina. Het is de titel van een korte video waarin 2 mannen iets vertellen over het onderwerp: Doen! Met beelden en geluid wordt er een sfeer gecreëerd die zorgt dat je de video vanzelf uitkijkt. De video gaat o.a. over het inrichten van ons leven, over de keuzes die we maken en hoe we als maatschappij zo geconditioneerd zijn geraakt ‘along the way’. De term ‘terminale serieusheid’ doet me glimlachen. Doen! Als veranderings-thema ingezet om voor geïnteresseerden kracht uit te putten het anders te gaan doen in hun leven. Doen! Over het feit dat we van oorsprong creatief zijn en hoe we dat in ons leven kwijtraken. Doen! Over dromen die we hebben en hoe ouder we worden, hoe verder die dromen uit het zicht verdwijnen. Doen! Over ‘moeten’ i.p.v. ‘mogen’. Over ‘willen’ i.p.v. ‘doen!’. Over ‘lef’ als enkelvoud van ‘leven’. Doen! Het medicijn om controle te krijgen over hoe je je leven in wilt richten.

2 Thema’s die met ‘doen’ verbonden zijn: vrijheid en onafhankelijkheid. Vrijheid in de zin van bewegingsvrijheid, wie je wilt zijn, om te ondernemen, om het leven zo in te richten zoals je zelf wilt. De onafhankelijkheid staat voor het onafhankelijk kunnen denken en zo min mogelijk afhankelijkheid zijn van instanties en overheden. Maar ook zo min mogelijk afhankelijk zijn van dogma’s uit het verleden en ‘hoe het moet’ volgens de verwachtingen van onze omgeving. Zoveel mogelijk zeggenschap van anderen beperken over wat je mag en niet mag. En in tijden zoals nu, waarin overheden, banken en verzekeraars de inquisitie van de 21ste eeuw zijn geworden en vaak ons leven bepalen zoals de kerk dat deed in de middeleeuwen, is ‘doen’ niet altijd even makkelijk.

“Doen!” hoor ik vaak om me heen. “Je moet het gewoon doen!”, zeggen mensen tegen elkaar. Maar we doen het niet. ‘Doen’ is niet altijd een krachtig genoeg medicijn tegen de gevestigde orde en leven ‘zoals het hoort’. Volg je droom, leef je droom, ga ervoor en zorg dat als je later oud bent, je ieder geval geen spijt hebt van je pogingen om je doel te bereiken. Ook dat zijn bekende woorden die we allemaal wel eens uitspreken. Spijt krijg je als je iets niet doet wat je graag wilt. En toch doen we weinig en laten we ons als schapen naar de slachtbank leiden als ik de files op de snelwegen zie. Gevangen in ons grijze kantoorpand in een nog grijzer industriegebied. We kunnen geen kant meer uit. De hypotheek om ons nek, de kinderen, de hond, de verzekeringen en de 3 weken met de caravan naar Frankrijk. Dit jaar toch maar weer een weekje op wintersport. Met kerst blijven we thuis. Wat voor velen wellicht werkt, werkt niet voor ons. De voorspelbaarheid en geconditioneerdheid maakt dat het voelt als een keurslijf. Er is geen ruimte, geen vrijheid, geen alternatief. We moeten door, de trein rijdt verder. En iemand heeft de noodrem er lang geleden al uitgegooid. Ik heb mensen leren kennen waarbij het leek alsof deze mensen leven in een cel leven waarbij de dagen van de week moesten voelen als de spijlen van een celdeur. De sleutel van die deur waren ze al lang kwijt. Mensen leven van vrije dag naar vrije dag, van weekeind naar weekeind, van vakantie naar vakantie. Op de vraag: “hoe is het met je?”, volgt het antwoord: “nog 6 weken voordat we op vakantie gaan”. Geen woord van gelogen.

Wat maakt je happy? Moet je dat geluk ver weg zoeken? Moet je daarvoor in een vliegtuig stappen? Nee. Hier ongelukkig, daar ongelukkig. Als je je bewust bent van wat je hebt, blij bent met wie je bent geworden en daar happy mee bent,  waarom ga je dan weg om te wonen en te leven in een ander land? Wat zorgt er dan voor dat mensen in een vliegtuig moeten stappen?

We zijn allemaal gelukszoekers. Dus wij ook. We hebben alles wat we nodig hebben, maar toch moeten we weg. Ver weg. Moeten? Ja, eigenlijk wel. Ergens leeft er een soort drive, energie, verlangen om verder te kijken. Om te ervaren, leren, voelen, vallen en weer opstaan. Over de wereld reizen heeft laten zien dat er andere manieren zijn, andere oplossingen, andere culturen, andere waarheden. We hebben de vrijheid nodig dat ook uit te voeren, te ervaren en de onafhankelijkheid om het te kunnen doen.

Wij hebben als gezin ervaren en gevoeld hoe ons leven er in Australië uitzag. Na de jaren van reizen was de ervaring om te leven en wonen in Australië het ultieme doel. De 2-jarige reis naar het (werk)visum was lang, zwaar, emotioneel en vaak onzeker. Maar we hebben het nooit opgegeven en een week voor vertrek in augustus 2012 kregen we de verlossende email met de werkvergunning. Het kleine jaar in Australië is het meest turbulente en emotionele jaar geweest voor ons allen. De privé omstandigheden waren niet goed, daardoor de mind-set niet 100% en de inmiddels opgebouwde problemen waren geen drempels maar onneembare bergen op ons pad. Eind april 2013 waren we terug in Nederland. De droom weg, maar toch was het 1 van de beste ervaringen in ons leven. Want Australië toonde zich aan ons op al haar manieren. Zo adembenemend mooi als ze kan zijn, zo bureaucratisch, stoffig en eenzaam kan ze ook zijn. We hebben de nadelen van Australië ervaren en de mooie kanten gevoeld. De liefde voor een land, voor een gebied, voor haar bewoners vormt zich door de ervaringen. Australië stelde niet teleur. Wij stelden Australië wel teleur. Het gat wat de kinderen achter lieten was enorm. In een korte tijd hadden de kinderen hun ankers uit gegooid en waren zich aan het verbinden met vrienden, school en sportclubs. De gastvrijheid van ons nieuwe dorp was enorm en de warmte kwam niet alleen van de zon. Die warmte, in combinatie met ‘the way of life’, zouden we heel erg missen na terugkomst in Nederland.

De ‘way of life’ in Australië is bijzonder aangenaam. Niet alleen het doorgaans mooie weer, maar ook de prachtige natuur, de ruimte en de ‘no worries’-mentaliteit zijn ons allen blijven achtervolgen. De foto’s aan de muur in de slaapkamers van de jongens spreken iedere dag een heldere taal: geluk. Ik zie foto’s van mijn kinderen met een gelukzalige glimlach op een surfboard, kinderen die vissen, skaten, lachen. Op iedere foto zie ik rust, zie ik blijdschap. Nee, hier klinkt geen nostalgie of weemoed. We hebben het gevoeld ten tijde van ons verblijf in Australië en als we de foto’s zien beleven we het weer. We leefden onze droom, maar moesten helaas vroegtijdig wakker worden.

We hadden door ons verblijf in Australië wel het ‘Doen!’-stukje gedaan. We zijn het gaan doen. We zijn onze droom gaan waarmaken. We zijn voor het werkvisum gegaan en we zijn in het vliegtuig gestapt. Ellen en de kinderen zijn heel sterk sociaal gaan integreren en in korte tijd waren er vrienden en vriendinnen. Ik leefde in Australië, maar werkte voor mijn bedrijf in Nederland. Ik kwam naar Nederland voor zaken en vloog na 2 weken weer terug naar Australië. Zelden heb ik me zo vrij en onafhankelijk gevoeld waarmee een droom van mij uitkwam. Werken, leven, inkomen generen en niet meer plaats en tijd gebonden zijn, maakte dat ik bewezen had dat het kon. Reizen over de wereld en middels internet met iedereen contact kunnen houden, maakte dat ik me een echte wereldburger voelde. En ik niet alleen. Iedereen in ons gezin voelde dat op zijn eigen manier. Facebook berichten van en voor de jongens gingen steeds meer in het Engels. Taal, cultuur, leven, alles werd steeds internationaler. En via Facetime of Skype belde we even naar Nederland alsof er geen 20.000 kilometer tussen zat. Menige droom en levensfilosofie is in dat jaar in Australië waargemaakt.

We zijn inmiddels alweer maanden in Nederland en niet alleen ziet de wereld er anders uit om ons heen, onze privé wereld is ook verandert. Of beter: onze privé wereld is hersteld en verbeterd. En waar herstel optreedt komen oude krachten en energie weer terug. De Australische droom leeft voort en blijkbaar hoort die droom bij ons. Het hoort bij wie we zijn, bij onze ervaringen, bij ons leven en inmiddels ook bij die van onze kinderen. De gedachten gingen langzaam weer uit naar Down Under, naar de ervaringen die we hadden en naar wat zou kunnen zijn. We dachten ook aan de moeilijke momenten zonder vrienden en familie, maar we dachten vaker aan de prachtige plek waar we woonden en we merken dat we langzaam naar dat grote continent aan de andere kant van de wereld werden toegetrokken. De ruimte van Australië, in combinatie met de vrijheid en onafhankelijkheid in ons hoofd om de stap opnieuw te kunnen maken, om de keuze te maken onze droom terug te halen, werd een steeds sterkere kracht. De belangrijke thema’s van ons leven waren niet te volbrengen in Nederland, maar deden ons beseffen dat wij als gezin beter tot ons recht zouden komen in Australië. 

Die gedachten brachten iets op gang. Er stroomde langzaam weer energie, er stroomden gedachten en gevoelens om terug te gaan naar Australië. En die gedachten leverden weer energie op. Met een andere mind-set, de 100% instelling en de wetenschap dat we niet op nul zouden beginnen, maar dat we al iets hebben opgebouwd aan de andere kant van de wereld. Toch zijn we ook kritisch naar ons zelf. Waarom zo ver van huis? Als je alles hebt, waarom moet je dan toch weer zover weg gaan? Is het dan gewoon onrust waarom we weg willen? Geproefd hebben van iets heerlijks en dat nu weer terug willen halen? Zijn we dan de nadelen vergeten van Australië en het ver weg wonen van familie en vrienden? Hoe helder kunnen we kijken en beoordelen over onze eigen ambitie? Nee, we zijn problemen niet vergeten en nee, we idealiseren het niet. Daarom is de keuze nu anders dan in 2012. Moeilijker en zwaarder. Terug gaan doe je maar 1x. We kunnen niet op en neer blijven gaan. M.a.w. terug gaan betekent dat we dat doen met de instelling dat we gaan proberen een leven op te bouwen in Australië. We gaan terug om iets af te maken wat niet af was. Noem het een valse start. Iets dat vroegtijdig is afgebroken, maar blijkbaar niet dood. Het stroomt nog steeds, sterker nog, het is in een korte tijd een stromende rivier geworden die van geen wijken meer weet. In onze ogen is het leven in Australië beter dan in Nederland. Met alle nadelen die er zijn om ver weg van Nederland te gaan wonen, slaat toch steeds de balans weer uit naar het terug gaan naar Australië. Kunnen we de knop nog terug draaien, kunnen we nog in Nederland blijven en hier verder bouwen? In theorie ja. Praktijk, nee. De rivier is gaan stromen en de stroming is te sterk.

Ons visum is nog 3 jaar geldig en met dit visum kan er gewerkt worden en kunnen de kinderen weer naar school. We zullen vanuit Australië mogelijkheden moeten gaan zoeken naar werk, naar inkomen, met als doel de procedure om ‘permanent resident’ te worden succesvol af te ronden. Dan kunnen we ook echt blijven. Gaan we slagen? Jaren geleden zou ik volmondig JA hebben gezegd. Nu kan ik alleen maar zeggen dat we er voor gaan. We kennen de toekomst niet en we weten inmiddels dat het leven niet altijd maakbaar is. We zijn in onze doelstelling afhankelijk van overheden en bedrijven die willen meewerken aan ons verblijf. Het ligt niet 100% in onze eigen handen. Het kan dus zo zijn dat we over 1 a 2 jaar toch weer terug zijn in Nederland. Maar moeten we het daarom laten? Onze droom heeft nog geen kans gehad zich 100% te voltrekken. En die droom zit zo diep in ons geworteld, dat we over 20 jaar spijt zouden hebben als we nu niet nog 1 keer alles op alles zetten om te slagen.

We hebben nog 1 pijl op onze boog. We hebben het visum om terug te keren, we hebben ons laatste geld, de kinderen kunnen terug naar hun school en we kunnen werk gaan zoeken. Die pijl, die kans, moeten we benutten. Het is nu of nooit meer. Zoals Eminem zei in One Shot:

You own it, you better never let it go

You only get one shot, do not miss your chance to blow

This opportunity comes once in a lifetime

Nog 1 x alle energie bij elkaar brengen. Energie vanuit het gezin, vanuit de droom, vanuit de inmiddels opgedane ervaringen. Weg gaan kost veel kracht en energie. We moeten als een racket los komen van de aarde en dat kan alleen met veel energie gebeuren. De wilskracht, de visie, het doel moet samen komen om weg te gaan. Eenmaal geland in Australië zullen we keihard moeten werken om te slagen. Als gezin, als huwelijk, als individu.

‘Doen!’ Ja, we gaan het doen. Doodeng. Spannend. Voordat het leven zegt: ‘het is goed zo’, voordat we verslappen, voordat de energie weg zakt, voordat onzekerheid en angst grip op ons krijgen, gaan we. Voordat structuur, bezinning en gelatenheid de overhand krijgen, richten we ons nog 1x op. Als jonge rebellen gaan we onze vrijheid tegemoet. We laten ons niet opsluiten in grijze kantoorpanden in grijze industriegebieden. We sluiten niet aan in de file van het leven. We laten ons niet naar de slachtbank leiden. We willen leven op onze manier in een land, in een omgeving die wij verkiezen. We doen wat we moeten doen en om dat te doen moeten we losbreken. We verlaten het schip van de zogenaamde zekerheid en stappen op het vlot van avontuur. De stroming van de rivier neemt ons mee. De golven zullen ons diepe dalen en hoge pieken laten zien. We laten ons meevoeren. De wind zal waaien en het enige dat we kunnen doen is het zeil hijsen en daarmee onze koers bepalen. Haal het anker op. Laat ons los. Het is tijd om te gaan.