Container

“Emancipate yourselves from mental slavery.

None but ourselves can free our minds.”

Bob Marley

Het huis is leeg. Zelden voelde iets zo definitief. Zelden voelde ik me ’s morgens zo onrustig als de dag dat we echt gaan verhuizen naar Australië. De container voor de deur als symbool voor de onherroepelijke stap om weg te gaan. Hoe heerlijk het is om over te praten over Australië, reizen, avonturen en hoe definitief en werkelijk is de die grote ijzeren bak voor de deur. Er is geen weg terug. Dromen werden gedachten, gedachten werden handelingen en handelingen maken dat er acties en reacties volgen. Terug naar Australië in onze dromen en gedachten werd een container voor de deur om onze spullen te verhuizen. Dromen is doen geworden. Gedachten zijn realiteit geworden.

Na weken van hard werken om alles gereed te krijgen voor deze dag kost het me even moeite om het los te laten. Ellen en ik hadden tot deze maandag de controle. Nu zijn 4 jonge mannen die onze 23 jaar samen in een container gaan opbergen in controle. Al snel merk ik dat het beter is om los te laten. We geven ze de ruimte en ze stellen niet teleur. Integendeel. Ze doen het vriendelijk, behulpzaam en met verstand van zaken. Vanaf hier nemen andere mensen, container, boot, vliegtuig en douanes het over. Wij hebben gedaan wat we konden om alles gereed te krijgen voor onze grote reis. Nu is aan het anderen om het mogelijk te maken.

Langzaam wordt het huis leger. Steeds meer spullen verdwijnen in die grote ijzeren bak. We zijn veel in de keuken om de efficiënt werkende verhuizers hun gang te laten gaan in de rest van het huis. En eerlijk gezegd hoef ik er ook niet bij te zijn. Wil niet alles zien en weten. Ik hoor papier om spullen gaan, dozen worden opgezet en ik zie rollen tape voorbij komen. Als ik naar de 1^e en 2^e etage ga is het bijna leeg. Als het eerder al voelde alsof de ziel eruit was, is het nu helemaal voorbij. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat hier onze kinderen sliepen en hun huis werk maakten. Waar ze muziek luisterde of met vriendjes aan het spelen waren. Alles is weg. Alles is leeg.

We krijgen goed nieuws als blijkt dat alles mee kan en we zelfs nog 2 klerenkasten mee krijgen. De container is einde van de dag vol, het huis is leeg. Als je de gedachten al zou hebben om te zeggen dat we toch maar niet moesten gaan, dan is een blik in ons huis genoeg om te zien dat het onherroepelijk is. We hebben niets meer. 6 koffertjes handbagage en 6 grote koffers voor in het vliegtuig. Iets meer dan 200 kilo aan bagage is wat ons rest om woensdagochtend in te checken en in de stoel te gaan zitten met het juiste nummer.

Wanneer de vrachtauto weg rijdt met de container is het alsof er iets wordt los geknipt. Ik hoop bevrijding te voelen, ruimte, opluchting. Maar dat komt niet meteen. Ik heb vertrouwen in onze container en hoe het is ingepakt maar het voelt in eerste instantie vreemd om al je spullen zo weg te zien rijden. Geen controle meer. Vanaf deze plek zien we onze spullen straks pas weer, 20.000 km hier vandaan. We zijn benieuwd hoe het zal zijn om straks de deuren van de container weer open te doen. Dezelfde spullen in een heel andere omgeving.