Passie

“Alleen in het woordenboek komt Succes voor Werken”

Miami Ink

Op vrijdagavond in de Florida Beach Bar leren we dat Stuart op 27 juni terug gaat naar Engeland en dat zijn ticket is geboekt. Ook voor Darren en Toz is het nieuws. Bijzonder, want hij logeert tenslotte bij hun en dat lijkt me iets wat je meteen met je gastheer en gastvrouw deelt en niet ’s avonds in de kroeg. Afgelopen week blijkt het opeens weer niet te kloppen. Het is wederom onduidelijk wanneer Stuart terug gaat naar zijn gezin in Engeland. Zoals ik al eerder zei; het verhaal van Stuart rammelt aan alle kanten. We liggen letterlijk dubbel van het lachen als een amicale Australiër Stuart verteld dat hij op 1 van de zangers van Bros lijkt. Voor de jongere lezers; dat waren ergens eind jaren 80 2 hele gladde ‘zangers’ met te blond haar met te veel gel, te zwarte leren jasjes en te hoge stemmen. De vergelijking is hilarisch en we kunnen geen van allen Stuart nog aankijken zonder te lachen en aan Bros te denken.

De beveiliging heeft het niet zo druk, slechts 2 man wordt afgevoerd en keurig buiten de poorten van de bar gezet. Dronken, vechtpartij, lastig vallen; ik heb geen idee. Maar de manier waarop de beveiliging deze 2 mannen verwijdert verraadt dat ze dit veel vaker hebben gedaan.

Om 00.00 uur sluit de Florida Beach Bar. Jack, Kelly en ik worden er als laatste uitgezet. Ik fiets langs de zee over de boulevard naar huis. Terrigal is in diepe rust. Een heerlijk begin van het weekeinde.

Wanneer ik zaterdagochtend wakker word is Ellen met Max en Morris naar de wedstrijd van Max. Ik ga met Jaimy naar Budgewoi. We gaan weer naar het noorden van de Central Coast, ca 40 minuten rijden vanaf Terrigal. We vertrekken rond 11.00 uur en dat betekent een rustige ochtend en we bereiden ons op ons gemak voor op de wedstrijd. Ieder op zijn eigen manier. Jaimy zoekt zijn voetbalspullen, ligt nog even in bed, ontbijt op zijn gemak en is er om 11.00 uur helemaal klaar voor. Ik zet koffie en ga aan de eettafel zitten met uitzicht over de bomen, huizen en de zee. Het uitzicht is prachtig en de lichte mist die vanuit de zee het land inkomt geeft het uitzicht een mystiek karakter. De stem van Stevie Nicks van FleetwoodMac vult de kamer en terwijl ze ‘Dreams’ zingt verwarmt ze de kamer met haar stem en roept ze nostalgie op in mijn hoofd. Zelfden zijn ochtenden beter dan dit. Trent ligt nog in zijn bed en komt er pas uit als Jaimy en ik weggaan. Waarschijnlijk denkt hij net als ik dat ochtenden op deze manier niet veel beter worden.

Diezelfde ochtend heb ik contact met mijn leverancier uit Nederland (de heer A.P. te H.) en kom ik er achter dat er een andere bron is die op de achtergrond voor aanvoer van mijn goederen zorgt. De heer A.P. is slechts een ‘middle man’ die alleen maar fungeert om de toevoer in goede banen te leiden en te zorgen dat de spullen op de juiste plaats worden bezorgd. Het blijkt dat mevrouw I.P. te H. de grote leverancier is en leider van het kartel die zorgt voor toevoer van digitaal leesvoer. Mevrouw I.P., uw diensten worden bijzonder gewaardeerd.

11.00 uur rijden Jaimy en ik in de Toyota Rav naar Budgewoi. De auto rammelt heerlijk terwijl Jaimy en ik tijd hebben om even bij te praten. 1 op 1 contact is in ons gezin soms moeilijk en dus van grote waarde als we een moment kunnen benutten. Een ritje naar Budgewoi is een uitstekend moment.

We hebben het over van alles en nog wat en ik concludeer dat Jaimy hier erg happy is. Hij ziet hoe mooi het hier is en waardeert dat. Hij gaat goed op school, heeft vrienden en ik bespeur geen heimwee naar Nederland.

Wanneer we bij de ‘red necks’ van Budgewoi aankomen gaat de wedstrijd gelukkig door. Er hangt regen in de lucht en dan word ik al nerveus omdat hier alles meteen wordt afgelast bij 3 druppels regen. 3 Kwartier rijden om er achter te komen dat de wedstrijd niet door gaat is geen goed nieuws.   

Maar zoals gezegd, de wedstrijd gaat door en Terrigal is met grote getalen uitgerukt om op het knollenveld van Budgewoi de overwinning binnen te slepen. Het wordt 5-0 voor Terrigal terwijl het 8-0 of 9-0 had kunnen zijn. Jaimy speelt een ‘mooi weer wedstrijd’ zoals ik dat noem. Hij loopt met kaarsrechte rug als een veldheer over het veld. Hij is erg lang en dat maakt dat hij een statige uitstraling krijgt. Met zijn jaren 60 kapsel is het net een oude voetbal legende als Abe Lenstra of Coen Moulijn die over het veld dribbelt. Hij zet geen stap te veel vandaag en zijn haar en uitstraling zijn vandaag belangrijker dan de ‘gras vreten’ mentaliteit die hij normaal heeft. Hij scoort heel fraai en is zelf meer dan tevreden met zijn optreden. Hij komt met een grote glimlach het veld afgelopen.

Na de wedstrijd rijden we door het fraaie landschap terug naar Terrigal. De zee bij The Entrance, de pelikanen die we zien, de heuvels op de achtergrond, de wolkenpartijen die boven de zee hangen; we genieten met z’n 2-en van het uitzicht. Terwijl de Rav door rammelt naar Terrigal horen we dat Max met 6-0 heeft gewonnen van Ettalong. Dat is ten zuiden van Terrigal, bij Woy Woy in de buurt. Goede wedstrijd gespeeld en met een prima uitslag is ook hij klaar voor vandaag.

We treffen elkaar allemaal bij Duffy’s waar het team van Morris om 15.00 uur speelt. Het is altijd even omschakelen om van wedstrijden van Trent, Max of Jaimy naar een wedstrijd van Morris te kijken. De kleine veldjes, de kleine doelen, de over-enthousiaste ouders en het ongecontroleerde voetbal is toch even iets anders dan de wedstrijden van zijn broers. Maar de spanning en het plezier om er naar te kijken is er niet minder om. Sterker nog, deze wedstrijd is spannend en hoewel het hele team hard werkt komen ze niet verder dan 3-3. Op zich een uitslag waar iedereen mee kan leven gezien de verhoudingen in het veld.

De voetbalzaterdag zit erop en voordat het donker wordt ga ik nog even te voet om Terrigal heen lopen. Hardlopen wel te verstaan. De 7 km rondom Terrigal gaan me weer goed af en blessures blijven uit.

Door mijn enthousiasme over het boek ‘The Wolf of Wall Street’ en het feit dat Trent mijn enthousiasme kon beamen omdat hij de film al had gezien, gaan we de film zaterdagavond met z’n allen kijken. Als we ons geïnstalleerd hebben nadat Morris in bed ligt blijkt de films 3 uur te duren en in de eerste minuten zitten Ellen en ik niet helemaal op ons gemak gezien de vertoonde intieme beelden. Bepaalde scenes in films of op TV zijn nog niet geschikt om als ouders samen met 13 jarige (of soms 15 jarige) te kijken. En in dit geval zal het vast aan ons liggen want de heren Vegter lijken het allemaal normaal te vinden. Wellicht dat er ook een waarschuwing bij films kan komen voor ouders? Ouders let op: deze film niet samen kijken met je kind!

Op zondagmorgen staan Ellen, Morris en ik om 9.00 uur bij Duffy’s langs de lijn. Trent speelt thuis met zijn eigen team tegen Budgewoi. Lekkere tijden om vanuit Budgewoi een uur voor de wedstrijd in Terrigal te moeten zijn. Toch zien de spelers van Budgewoi er uitgeslapen uit en spelen ze beter dan Terrigal. Veel balverlies bij Terrigal, niet scherp en de zijkanten worden niet benut. Tot 2-2 in de 2^e helft lijken er nog kansen te liggen voor Terrigal, maar dan is het opeens klaar. Het wordt 5-2 voor Budgewoi.

Trent wordt gevraagd om meteen na de wedstrijd met het A team mee te doen die ook thuis spelen. Ellen blijft kijken en Morris en ik wandelen naar huis. Het A team wint met 1-0.

Zondagmiddag gaan Ellen en ik op pad om een bureau en een kast te kopen. Of beter gezegd; we gaan op onderzoek uit wat er te koop is. We rijden langs een paar winkels en we hebben genoeg gezien om e.e.a. even te laten bezinken, na te meten en nog even naar alternatieven te kijken.

De heren Vegter hebben sinds zaterdag Risk ingeruild voor Monopoly. Bij ons is het dan ook meteen van 0 naar 100 en dus gaan ze er helemaal in op.

Lange dagen, hard werken, veel weg, volle agenda, veel geregel. Meer dan in Nederland. En toch hebben we hier een vakantiegevoel. Misschien dat het door de omgeving komt, de palmbomen, het mooie weer, de zee, het strand of de groene heuvels en bossen, maar het is bijzonder om een gevoel van rust te hebben terwijl je wekelijks tegen de grenzen van je agenda-mogelijkheden aanzit. We horen het hier wel vaker van mensen die hier al 20 jaar wonen. Een Engelsman (vader van een teamgenoot van Trent) zei het een tijd geleden al tegen me. Hij woont hier 20 jaar maar heeft het gevoel al 20 jaar op vakantie te zijn. Terwijl hij min of meer hetzelfde leven leidt al zou hij nog in Engeland hebben gewoond. Wij leven eigenlijk hetzelfde leven als in Nederland maar toch voelt het anders. Meer als vakantie, meer rust, meer ruimte. Niet alleen in vierkante kilometers, ik denk vooral ook vierkante kilometers in ons hoofd.

Maandagochtend ben ik in de trein getuige van een Aziatische man die zijn ontbijt in de trein eet. In de trein, op het werk, ontbijten kan overal. Hij heeft een Tupper ware bakje met 2 boterhammen erin. De boterhammen zijn in 4 stukjes gesneden. Niets bijzonders. Tot dat hij de broodjes gaat eten. Ik kijk af en toe over mijn iPad heen om te zien dat hij de broodjes met een lepel eet. Geen vork, niet mijn handen, maar met een lepel lepelt hij de broodjes op uit het bakje en brengt de lepel met het broodje naar zijn mond. Bijzonder om te zien.

Half 9 ben ik op kantoor. ‘Hoe was het weekeinde?’, kan er nog net vanaf maar mijn antwoord is niet interessant volgens mij want na mijn eerste zin bevind ik mij opeens in ons maandagochtend overleg. We gaan ‘full on’. Einde van de dag heb ik wederom een 1 op 1 met mijn manager en merk dat hij mij niet weg wil hebben. Hij zegt het ook en hij probeert echt op alle manieren mij te helpen. Maar de druk is groot en ik moet nu echt gewoon 50 adressen per dag bellen. Over een half jaar liggen er wellicht andere kansen en kan ik me meer op sourcing en accountmanagement richten, nu is het daar nog te vroeg voor. Ik waardeer de gedachten en de wens van mijn manager om me (nog) niet te laten gaan. Het laatste uurtje van de dag up date ik mijn bel lijst om dinsdag te kunnen starten. 

Ik krijg bericht van Sander dat hij deze week terug komt met een reactie op mijn informatie en documenten. Ik heb de indruk dat het een moeilijk proces is voor hem. Ik kan het me ook wel voorstellen. Als je 4 jaar voor jezelf werkt is het niet eenvoudig om ‘de deur open te zetten’ en de weg naar samenwerking te zoeken. En in dit geval eigenlijk met een vreemde want we kennen elkaar niet en hebben nog nooit met elkaar gewerkt.

Ik merk via sociale netwerken en gesprekken dat de concurrentie op packaging gebied erg groot is. En dan bedoel ik op de functies die er zijn in packaging. Vandaag zie ik een bericht op LinkedIn dat iemand gefeliciteerd wordt door ‘de markt’ omdat hij Packaging Development Manager is geworden bij Kellog’s. Daar had ik ook ooit een brief naar gestuurd. Als je ziet wat een CV deze persoon heeft, waar hij gewerkt heeft en welke rollen hij heeft gehad dan ben ik kansloos. Helemaal gezien mijn allochtone status. Een Australiër met zoveel ervaring wint het altijd van mij. Ik heb het al eerder gezegd maar ik begin onderaan de ladder. Alleen door netwerken, resultaten boeken en een naam opbouwen kun je de weg omhoog vinden. Maar het bericht van vandaag doet me even helemaal de moed in de schoenen zakken.

Maandagavond moet ik even de zee zien. Of ieder geval de branding even zien want het is pikkedonker wanneer ik over de boulevard ren en de zee is net zo zwart als de nacht. Maar even de zee zien, het geluid van de golven horen, het verlaten Terrigal voelen en mijn hoofd een beetje leeg maken is af en toe gewoon een ‘must’.

Ik heb mijn lijst met 50 namen en telefoonnummers klaar liggen. Het is dinsdagochtend als ik het kantoor van Bil P. instap. Daar zit nooit iemand want Bil is de grote Drake baas. Hij is hier nooit, hooguit 1 a 2x per jaar want hij zit veel in Melbourne, Amerika en Canada. Ik pik zijn kantoor in om me helemaal af te zonderen zodat ik achter elkaar kan bellen. Ik neem vanuit zijn kantoor 3 foto’s van het uitzicht. Het is heel werelds en mondiaal om de kantoorgebouwen om me heen te zien. Het prachtige uitzicht, het kantoor dat ik ingepikt heb van de hoogste baas en mijn onverstoorbaarheid helpen niet. Einde van de ochtend kom ik terug op mijn werkplek en ga alle telefoontjes in ons systeem verwerken. Activiteit moet gemeten worden en ik zal zorgen dat er een mooi getal achter mijn naam staat. Afspraken met klanten heb ik niet kunnen maken.

In de pauze ga ik naar The Strand. Dat is een winkelgedeelte tussen George Street en Pitt Street. Prachtig jaren 30 stijl, lood in glasramen en hele stijlvolle winkels. Hier heb ik een hoedenwinkel gevonden en die heeft een hoed die ik heel graag wil hebben. De winkel is heel klein en lijkt op een kleine, oude boekenwinkel. Alleen liggen er geen boeken maar alle soorten hoeden in de schappen. Er is zelfs een rijdende trap tegen de muren geplaatst om de hoeden van de hoogste planken te kunnen pakken. De verkoper ziet er uit alsof hij uit een plaatjesboek uit de jaren 30 is gestapt. Oliver Twist komt zo om de hoek lopen en de band die jaren 30 Jazzmuziek speelt zit achterin de winkel. Ik ben in de tijd terug gegaan. Zo authentiek zie je het niet vaak. Hier heeft iemand een winkel met een passie voor hoeden. Ik zie rokerige Jazz cafés, paard en wagen voor de deur en mannen met zakhorloges langs komen. Alles is opeens zwart-wit. De reclame van Old Amsterdam kaas draait in mijn hoofd. De hoed die ik wil hebben ligt voor mijn neus. Helaas. Alleen maar XL en ik heb een L nodig. Ik baal. Ik kijk in de spiegel en wil de verkoper nog een “offer he can’t refuse” maken met een Corleone imitatiestem, maar ik moet echt een L hebben om op Michael Corleone te lijken. De L maten komen pas over een paar weken. 

Wanneer ik de winkel uitloop en weer terug ben in 2014 loop ik tegen een schoenenwinkel aan. Italiaanse en Engelse handgemaakt schoenen. Ze bestaan hier dus wel. Als je ziet hoe de gemiddelde Australiër eruit ziet denk je dat ze dit soort schoenen hier niet verkopen. Gelukkig verkopen ze deze prachtige schoenen wel. Of eigenlijk ook weer niet. Want ik ben bang dat als ik mijn hoedje heb gekocht ik linea recta naar deze winkel ga om bijpassende schoenen te kopen en ik ben bang dat mijn bankrekening dat niet gaat trekken.

Mijn manager wil met de Group Director gaan praten over een oplossing om mij te houden. Hij zegt zoiets tegen me in de wandelgang en heeft een idee hoe dat zou kunnen. Hij praat voor zijn beurt maar ik kan het wel waarderen dat hij echt nadenkt en zijn best doet om te kijken of er mogelijkheden zijn voor mij. Vooral mijn ervaring wil hij houden want terecht stelt hij dat hij het niet ziet zitten om de jonge jongens die straks gaan starten naar klanten te sturen. Daar zijn ze te jong en onervaren voor. Het voelt goed en het doet me goed want blijkbaar ziet hij wel mijn toegevoegde waarde.

We besluiten om a.s. zondagmiddag en avond naar Sydney te gaan. Eerst naar Sandra, mijn nicht, en dan met z’n allen naar Vivid. Dat is de naam van een licht spektakel in Sydney. In het centrum van Sydney worden verschillende gebouwen, Opera House, Harbour Bridge verlicht en gezien de foto’s en getuigenissen van mensen die er zijn geweest, mogen we hoge verwachtingen hebben van dit licht schouwspel.

We merken dat het nu wel kouder begint te worden. Zo bijna zeggen Hollandse taferelen. Nee, geen sneeuw en ijs en je auto ’s morgens vroeg krabben maar wel kou en vooral ’s avonds en ’s morgens vroeg. Op het midden van de dag is het heerlijk en kun je in je blouse naar buiten maar ’s morgens zoek je je winterjas. De winter komt er nu dan toch echt aan.

Max is grieperig en gaat dinsdagavond op tijd naar bed. De paracetamol zal niet helpen want op woensdag blijft hij thuis. Hoofd, keel, neus; algehele malaise en verkoudheid.

Ook bij mij is er iets aan de hand want ik ben blij als ik ’s morgens bij het kantoor ben. Het had niet veel langer moeten duren. Meer dan uur met je billen bij elkaar zitten is niet grappig!

Ellen stuurt een foto duur van Jaimy die in zijn ochtend kleding buiten op het balkon staat. De Lorikeets op zijn arm. Ze zijn nu steeds aan het terugkomen en de groen gevleugelde vrienden en Jaimy hebben net zoals vorig jaar weer een pact met elkaar gesloten. Er is iets tussen onze Birdman en die vogels wat wij gewone stervelingen volledig ontgaat.

Ik bel woensdag weer vanuit het kantoor van Bil P. met een deels nieuwe lijst met namen en telefoonnummers. De energie vloeit uit mijn lijf en ik merk dat ik nu echt klaar ben. Dat roep ik al vaker de laatste weken, maar deze 2 dagen doen me beseffen dat ik kenbaar moet gaan maken dat ik hier mee ga stoppen. Ongeacht de gevolgen.

Wat ik wel heel prettig vind is het feit dat deze baan een duidelijk begin en einde heeft. Mijn werk begint pas op kantoor en eindigt zodra ik de lift neem naar ground floor. ’s Avonds of in het weekeinde geen mail of belletjes. Heel overzichtelijk. Sterker nog, hoezeer ik vrijheid nodig heb, het ritme en de structuur vallen me 100% mee. Er zijn zelfs dagen dat ik het allemaal prima vind. Opstaan, autootje naar Gosford, in de trein lezen en dan een paar minuten wandelen naar kantoor. Ook wel lekker om te weten waar je aan toen bent.

Woensdagavond facetimen we met mijn ouders en die glunderen met het nieuws dat ze geboekt hebben. 19 januari staat met rood omcirkelt in de agenda. De streepjes worden denkbeeldig op de muur gezet. 7 April gaan ze weer terug naar Nederland. In de tussentijd 3 weken met de camper naar Victoria. Een mooie trip in een mooi jaargetijde. Het is nog ver weg maar het is ook vanuit Down Under erg fijn te weten dat de reis vast ligt.

’s Avonds praten Ellen en ik wederom uitgebreid over mijn werk. Sander heeft een reactie gestuurd die prima is. Toch zijn er zaken waar ik over na moet denken. Het is anders dan 13 jaar geleden met PPM. Toen hadden mijn zakenpartner en ik dezelfde basis, dezelfde start. Nu is dat anders. Sander heeft al 4 jaar een bedrijf, een netwerk, klanten, omzet. Ik alleen een grote mond. Het is lastig om een start te vinden en een beeld van het vervolg. Niet onmogelijk, alleen moeten we er allebei een goed gevoel over hebben en als de persoonlijke situaties te ver uit elkaar liggen moeten we elkaar een hand geven en stoppen.

Donderdag regent het als ik naar Gosford rij. Australiërs rijden al slecht maar met regen is het helemaal een drama. Continue op de rem staan, langzaam rijden en vooral op de snelle baan blijven hangen. We hebben afgelopen week geleerd dat Ellen en ik na 6 maanden (eind juli) ons rijbewijs kunnen overschrijven naar een Australisch rijbewijs. Op dat moment kunnen we met Trent gaan autorijden. Dat mag niet met ons Nederlandse rijbewijs. Moet Trent nog wel het theorie examen halen, iets waar hij nu serieus werk van maakt.

De regen lijkt de kantoorbewoners uit te gummen zoals een gum een potloodstreep laat verdwijnen. Het lijkt wel zaterdagochtend zo rustig is het donderdag in CBD. Weinig mensen op straat, motregen en ik mis zelfs de drukte van de stadsbussen. Heb ik iets gemist? Nee, niets gemist.

Over donderdag en vrijdag op het werk ga ik het niet meer hebben. Mijn manager doet echt zijn best maar hij ziet mij nu in een vrije val uit het zicht verdwijnen. Hij is vrijdag niet op kantoor, ik heb dus met MJ de ruimte om er een rustig dagje van te maken.

Ik ben begonnen in het boek over Chistiano Ronaldo. Aanrader. Je gaat anders naar deze voetballer kijken als je leest hoe zijn leven is verlopen. Ik lees met een dubbele bril. Niet alleen het boek over Ronaldo, ook de andere boeken die ik lees gaan over 1 onderwerp: passie. De passie, bezieling, geloof, vertrouwen, de honger naar het hoogste in sport, een doel, een idee, een geloof in een droom. De grootste namen in onze moderne geschiedenis zijn vroegtijdig gestopt met school. Waarom? Omdat hun passie zo groot was dat ze niet konden wachten om aan hun droom te beginnen. De kennis in het klaslokaal voegde geen waarde toe aan hun droom. Het onderwerp ‘passie’ (en alles wat daarbij hoort zoals bezieling, honger, energie, doelen, vertrouwen, geloof) is deze week al een paar keer onderwerp van gesprek tussen Ellen en mij.

Ellen is bezig om een product uit Nederland in Australië te gaan verkopen. Daar moet een businessplan voor komen, geld, marketing, sales etc. Hartstikke leuk. Gaat dat lukken? De enige manier waarom het zou gaan lukken is als Ellen het met passie gaat verkopen, tijd gaat maken en zich niet laat afleiden door randverschijnselen. Als je met passie over een product praat hoef je het niet te verkopen. Dat gaat bijna vanzelf. Je neemt mensen mee in je enthousiasme.

Hetzelfde geldt voor mij. Recruitment is geen passie dus op een verloren race als je iets moet opbouwen. Om met Sander te gaan samenwerken moet ik passie en beleving voelen anders is het een verloren race. Het product/dienst wat we gaan aanbieden, de markt, de samenwerking, het moet allemaal kloppen. Het gevoel moet erin zitten anders hoeven we er niet aan te beginnen.

Wanneer Ellen en ik terug kijken op 24 jaar Roy en Ellen dan concluderen we dat de zaken die we succesvol hebben verwezenlijkt alleen maar hebben gedaan vanuit passie. De passie en de honger om het doel te halen heeft de angst om te falen weg gehaald. Of het nu reizen waren of de start van PPM, er was geen angst. Alleen maar de heilige overtuiging en het vertrouwen dat het goed kwam en passie over het onderwerp waar we mee bezig waren. Idem voor de laatste maanden. Als je in november besluit om terug te gaan naar Australië maar nu met je eigen spullen en meubilair en je wilt 2 maanden later in Australië zitten, dan zijn er heuvels en bergen om overheen te komen die hoger zijn dan de Himalaya. Maar wij hebben het gedaan zonder twijfel en we hebben geen berg gezien. Ze waren er namelijk niet. Passie laat de angst om te falen verdwijnen. Voordat Anthony Robbins en Emiel Ratelband het van mij overnemen is het onderwerp ‘passie’ een heel belangrijk onderwerp momenteel voor ons. Wat we gedaan hebben, wat we bereikt hebben maar vooral wat we gaan doen heeft met passie te maken. Willen we hier slagen dan kan dat alleen maar als we ons met zaken blijven bezig houden waar we achter staan. Werk is daar een groot aandeelhouder in. De droom om hier te blijven wordt vanzelf gerealiseerd als we niet bezig zijn met het doel maar met een succesvolle reis.

Tegelijk maken de omstandigheden waarin we leven het moeilijk en laten we ons verleiden. Gedachten dat we concessies moeten doen in werk, in geld, in ‘zekerheid’. We hebben geld nodig, we hebben 4 kinderen die nogal wat kosten, een hypotheek in Nederland en een huurhuis in Australië, visum-perikelen en het opnieuw opbouwen van een “carrière” zijn allemaal zaken die als een duivel in je hoofd werken en je doel in de weg kunnen staan. Gelukkig staan wij 1-0 voor ten opzichte van de duivel want we zijn het ons bewust. We hebben het er regelmatig over en dat blijven we doen. De lessen uit het verleden en de kennis van vandaag zorgen dat we moeten kiezen voor passie. Want alleen dan kunnen we slagen.

Ondanks de regen ga ik donderdagavond nog even rennen. Vermoeidheid zou me eigenlijk op de bank moeten laten zitten maar ik ga toch. Even de buitenlucht in mijn longen voelen. Wanneer ik terug kom heeft Jaimy een verrassing. Hij mag meedoen aan de State-wedstrijd met de 3 km hardlopen. We hadden het niet goed begrepen en dachten dat hij nu voor de Central Coast wedstrijd mee mocht doen, maar dat was de laatste wedstrijd toen hij 14^e werd. Nu doet hij mee met de State-wedstrijd, m.a.w. heel NSW doet mee. Jaimy is er nuchter onder want hij ziet zich niet als favoriet. Meedoen is een feestje. Of Morris nog moet starten is onduidelijk.

Morris heeft aangegeven dat hij wel naar Nederland wil. Hij mist het buitenspelen met zijn vrienden. Zoals dat in Nederland gaat, gaat het hier niet. Kinderen spelen ’s zomers meer buiten en nu is het winter en zit hij veel binnen. En een vriendje heeft hij niet in de buurt. We hebben wel met hem te doen. Ellen praat met hem en gaat met hem op zoek naar een buitensport na school. Ik praat ook met hem en vertel hem dat we niet terug gaan. Ik ben maar zo duidelijk mogelijk. Ik probeer hem duidelijk te maken dat wij hij mist uit Nederland we hier gaan proberen voor elkaar te krijgen. Ik vertel hem dat we allemaal weer zaken moeten opbouwen die we kwijt zijn geraakt met onze verhuizing naar Australië. Het heeft even tijd nodig maar het zal goed komen.

Wanneer de trein vrijdagochtend vertrekt vanaf Gosford heeft het de hele nacht geregend. De kranen staan wijd open in de hemel. Ik moet glimlachen als een Indiër bij vertrek de plaatsnamen omroept waar de trein gaat stoppen. Australië is een multiculturele samenleving en dat merk je aan alles. Het is alleen een uitdaging om deze Indiër te begrijpen met zijn sterke Indiase accent. Dat heb ik met werken ook als ik een Indiër aan de lijn heb deze omroeper is nog slechter te verstaan. Ik versta er geen woord van en ik ben zeker niet de enige. Als je je ogen dicht zou doen zou je denken dat je in India bent i.p.v. Central Coast Australië. De trein komt in beweging. Gelukkig weet ik alle plaatsnamen al lang uit mijn hoofd.

Namaste. Fijn weekeinde.