Warme weken

“Hunger will destroy that fear of failure”

Anthony Robbins

Zaterdagochtend gaat Ellen met Jaimy naar zijn voetbalwedstrijd. Ondanks het feit dat de wedstrijd al om 8 uur wordt gespeeld en Jaimy nog lang zijn schoolkamp niet heeft verwerkt, wint het team met 6-0. Slaap te kort of niet, Jaimy speelt lekker mee. Idem voor Max. Ik ben bij Duffy’s en als de wedstrijd om half 11 begint is het prachtig weer, de zon schijnt, de temperatuur is prima en het groen van de bomen en de heuvels om ons heen lijkt wel groener dan groen. Max knalt na 10 minuten spelen de bal vanaf 30 meter in de kruising. Wauw! En dat vinden er meer. Gejuich, geklap, ‘awesome’, ‘well done’ en de glimlach komt niet van het gezicht van Max. Zijn teamgenoten feliciteren hem en hij laat met zijn voeten zien dat hij er zin in heeft. Ik praat langs de kant met 1 van de 2 trainers van Max, Shea. Hij komt oorspronkelijk uit Londen en hij is een typische Engelsman. Alle karikaturen kloppen. Het hoofd, de naam, het accent, de getatoeëerde armen en de mislukte voetbal carrière bij West Ham United. Hij praat warm over Max. In Max ziet hij zichzelf van vroeger en hij wil het team verder (uit)bouwen om Max en nog 2 jongens heen. De Hollandse voetbalschool is ook hier kenmerkend voor het voetballend vermogen. Shea lijkt het zijn missie te hebben gemaakt om Max naar zijn oude niveau te krijgen en meer dan dat. Naast de warmte van het zonnetje voelt ook dit gesprek bijzonder warm aan.

Ellen combineert de wedstrijd van Morris met het halen van de weekend boodschappen want Morris speelt rond de middag bij Erina. Het is erg spannend en met Morris de 2^e helft op het doel wordt het 4-4. Onze zaterdag is voetbaltechnisch gezien weer ten einde.

In de middag besteed ik tijd aan mijn ‘huiswerk’ voor Sander. Ik schrijf alles op wat ik mijn hoofd heb over onze mogelijke samenwerking en druk op ‘sent’. 4 Documenten gaan via de digitale snelweg naar Bondi waar Sander woont. Ik hoop dat het een mooie aanzet is en dat we op deze basis concrete gesprekken kunnen gaan voeren.

Na de digitale snelweg begeef ik me op de normale snelweg om 7 km hard te gaan lopen. Dat was al weer enige tijd geleden maar de benen houden het en ik ben meer dan tevreden over deze prestatie.

Max is na de voetbalwedstrijd met enkele voetbalvrienden vertrokken. Tas met spullen mee en op de fiets is hij naar zijn vrienden gegaan. Vrienden met zwembaden zijn altijd handig dus neem je zwembroek mee. Het is een leuk clubje waar hij mee omgaat en het is zo leuk dat Max pas op zondagmiddag zijn fiets tegen ons huis parkeert. De bende van 6 is blijven slapen bij 1 van de clubleden en de heren hebben zich uitstekend vermaakt.

Met Max die naar zijn naar voetbalvrienden is gegaan, Trent, Jaimy en Morris thuis in de relax-stand, nemen Ellen en ik het er even van. We doen dat steeds meer, gewoon even weg gaan naar het strand of een biertje ergens drinken. In de namiddag is de zon achter de wolken aan een schouwspel begonnen dat ons uitnodigt om naar het strand te gaan. Het is een prachtige namiddag en met de zon die een rode streep trekt aan de horizon komt de avond langzaam haar rol opeisen.

De TV is best bijzonder in Australië. Sommige programma’s zijn leuk om te kijken. Zo hebben we hier ook de Voice of Australië met bekende sterren als Kylie Minoque. We hebben Master Chef en natuurlijk de gebruikelijke Amerikaanse meuk. En we lopen altijd warm voor The Big Bang Theory. Maar er zijn ook avonden dat de KIA reclame interessanter is dan het TV aanbod of de films die er getoond worden. Bij gebrek aan inspiratie om een spelletje te spelen kiezen we zaterdagavond voor het waardeloze TV aanbod.

De zondagsrust wordt om 7 uur wreed verstoord als de wekker gaat. Trent moet om 9 uur spelen in Bateau Bay en ik ga met hem mee. Dit zijn geen tijden voor teams met spelers van 16-17 jaar. En al helemaal niet voor de ouders. Dit zijn de tijden voor kinderen zoals Morris, niet voor Trent. Toch staan er 22 spelers en een scheidrechter om 9 uur klaar en begint de wedstrijd. De BBQ staat al sinds 8 uur aan en serveert ontbijt. Er is ook al publiek van beide teams. Ik zit aan de kant met een oranje hesje aan. Het is een paar jaar geleden hier flink mis gegaan met overenthousiaste ouders en nu zijn er “vrijwilligers” die bij de wedstrijd een oranje hesje krijgen om in geval van problemen het aanspreekpunt te zijn voor de scheidsrechter. Ik vertegenwoordig de Terrial aanhang. Ik zie mijn tegenhanger van de andere club niet. Terrigal volgt dit beleid iedere wedstrijd op en het is denk ik een erg goed concept. Als er iets gebeurt vanuit het publiek van Terrigal komt de scheidsrechter naar mij toe en gaat hij niet in discussie met het publiek. Aan mij de taak om met onze eigen mensen in gesprek te gaan om de rust te bewaren en weer normaal te gaan doen. De problemen langs het veld zijn mede hierdoor verdwenen en nu is het meer een preventief middel. Ik bid dat iedereen zich vandaag gedraagt want ik zie mijzelf op deze zondagochtend niet als de grote mediator optreden mocht er gedonder zijn.

De wedstrijd verloopt prima en Trent onderscheidt zich wederom: 2 goals en op alle fronten aanwezig. Na afloop rijden we meteen naar Duffy’s om mee te doen met het A team. We zijn net op tijd voor de aftrap en halverwege valt Trent in. Er wordt tegen de nummer 2 gespeeld en het niveau is pittig. Na een 2-1 achterstand wordt er geknokt voor iedere meter en wint Terrigal met 3-2. Geen hoofdrol voor Trent dit keer, wel een trotse coach en een moegestreden team.

Ellen en ik besluiten wederom even een momentje voor ons zelf te creëren door naar Copacabana te rijden. Dat is een dropje net boven North Avoca en het valt in de categorie ‘de omgeving bekijken’. Het is een prachtig dorp en lijkt op Avoca. Aan deze kustlijn volgen de baaien en de stranden elkaar op. Allemaal dorpen aan een baai met huizen tegen de heuvels gebouwd. Vrijstaande woningen, een kleine boulevard met een drankenhandel, snackbar, bakkerij en postkantoor. En altijd 1 of 2 makelaars. Copacabana is zoals veel dorpen hier aan de kust en het is er heerlijk. De golven zijn erg hoog en alleen de geoefende surfers wagen zich aan het watergeweld. We blijven een tijdje kijken terwijl de zon alles een extra kleurtje geeft. Rond 4 uur rijden we via North Avoca terug naar Terrigal waar we ons installeren op het terras van de Florida Beach Bar. Andere band, zelfde tent. Darren en Toz volgen al snel met in hun kielzog Jack en Kelly en Stuart. Het gezin van Stuart is terug naar Engeland en Stuart gaat ook binnenkort terug. Het hele verhaal van een terugkeer naar Engeland rammelt maar Stuart lijkt herboren nu hij alleen is. Hij heeft zich voorlopig in de benedenetage bij Darren en Toz geïnstalleerd. Tot wanneer hij blijft is een raadsel. Maar goed, dat is niet ons probleem en zolang het bier vloeit en de band speelt vermaken wij ons prima. Darren beschouw ik inmiddels als een vriend en zonder een woord te zeggen begrijpen we elkaar over menig onderwerp. We besluiten dat het vrijdagavond het hoogste tijd wordt om samen even een biertje te gaan drinken.

Nadat de zondagavond in voltooid verleden tijd is verandert start de maandag met goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat ik word vermeld en gefeliciteerd in het wekelijkse, interne Drake overzicht. Alle branches in Australië staan daar in met een paar punten die actueel zijn, noemenswaardig, nieuwe klanten of succesvolle ontwikkelingen. Mijn bijdrage aan de General Manager die we zoeken voor een papierfabriek wordt gewaardeerd en ik denk ook dat ik iets heb laten zien dat ze niet eerder hebben gezien. Het is feitelijk project management a la Roy en het heeft bijgedragen aan het succesvol uitvoeren van de opdracht.

Het slechte nieuws heet 220 dollar. Nu is het geen boete maar de accu van de Prado. Ik vond de laatste tijd al dat de Prado wat moeilijker startte maar deze maandagochtend deed niets het meer. Opeens was het voorbij. Ellen moest naar haar werk met de Prado en NRMA (zeg maar de Australische ANWB) kwam al snel en hielp Ellen uit de brandt. En 220 dollar lichter voor de accu. Ach, ook deze dagen weten we weer waarvoor we werken. Overigens is Ellen in beroep aan het gaan m.b.t. haar boete. Waarom ook niet; niet geschoten is altijd mis.

Op maandag heb ik een gesprek met mijn manager. Een heel open en eerlijk gesprek. Ik stuur aan op het feit dat dit het niet gaat worden. Hij zegt dat hij nog niet somber is en mij nog steeds als een ‘360 Consultant’ ziet (selling en sourcing in 1 functie). Ik bel veel maar kom niet tot de beslissingsmakers en we besluiten dat ik nu alleen nog maar ga bellen. Niet alleen ’s morgens, ook ’s middags. Als iemand ’s morgens in vergadering zit probeer ik het ’s middags nogmaals. Het heeft tot gevolg dat ik stop met het interviewen van kandidaten en alleen nog maar bel. Of het nu 30, 40 of 60 belletjes zijn ik moet proberen door te dringen tot de beslissingsmakers. Mijn energie neemt af en tegelijk gaan we het meest onplezierige gedeelte van de functie opvoeren. Maar het geeft niet, als het niet lukt heb ik alles geprobeerd. Dat geldt ook voor mijn manager.

Half 7 ’s morgens op dinsdagochtend zet ik Trent af bij de IFS. De zonsopgang is prachtig met alle kleuren rood en oranje. Terwijl het dag wordt rij ik van de IFS naar het station van Gosford. Trent gaat vandaag met school naar New Castle voor een Futsal toernooi. New Castle is ongeveer dezelfde afstand van Gosford naar Sydney maar i.p.v. naar het zuiden naar Sydney, gaat de busrit naar het noorden. Trent zal met zijn team uiteindelijk 2^e worden. Een mooie prestatie.

In de trein lees ik het boek van Nelson Mandela uit. Inspirerend en tegelijk bizar om te lezen wat deze man heeft meegemaakt. Ik weet nog dat wij in 1995 naar Zuid-Afrika gingen en Mandela een jaar daarvoor president was geworden. Wij reisden door het Zuid-Afrika zoals het was tijdens en voor de zegeviering van het ANC en Mandela. We waren op slag verliefd op Zuid-Afrika. Het boek leert mij nog veel meer dan ik al wist en maakt dat de warme gevoelens die we hebben voor Zuid-Afrika weer even worden aangewakkerd.

Op het werk heb ik dinsdag weinig energie. Lekker hoor als je vol met energie de telefoon moet pakken en als een soort ‘Ratelband in feeststemming’ onze diensten moet verkopen. Want dat is het verkopen hier vooral. Niet alleen vol “energie”, “enthousiast” en “ik kan het” (de gebruikelijke onderdelen), hier hoort daar een enorme informele mix bij van “g’day” en “mate” en “how are you going”. En dan vooral in het Australisch want dat is een andere taal dan Engels.

Ik besluit om vanaf deze dag in mijn pauze naar Martin Place te gaan. Dat is hier letterlijk om de hoek en ik ga op een bankje zitten. Het is heerlijk. Zonnetje, niet te warm, bomen en alleen de bladeren verraden dat het herfst is evenals de kleren van de mantelpakjes en grijze pakken. Lunchtijd is een moment waarop alle kantoorbewoners even ontsnappen aan de muren van glas, staal en beton.

Ik geniet er erg van. De drukte van de stad, de bomen, de zon en de geluiden om me heen. Ik kijk vaak  omhoog en dan zie je de mooie, oude gebouwen die in eind 19^e eeuw gebouwd zijn. Op het moment dat Sydney vorm begon te krijgen als stad. Meeste gebouwen waren toen van banken, overheidsfunctionarissen, rijken en industriëlen. Op de voorkanten van de gebouwen zie je in grote letters de naam van de bank of een aandenken aan een gouverneur die de eerste steen heeft gelegd. Achter die gebouwen rijzen de grote glazen kantoorgebouwen op. Het is een beeld wat bij de stad hoort en het is de tijd die de veranderingen laat zien. Ik mag er graag naar kijken en het kost me weinig moeite om Sydney dan voor me te zien zoals het rond 1900 uit heeft gezien. Het is een heerlijke onderbreking van de dag. Rond 1 uur ben ik weer terug in 2014 en ga aan de slag.

Duffy’s is ‘s avonds weer de plaats waar de heren Vegter trainen en gezien het prachtige weer wordt de training niet verstoord door regen en de daarbij behorende melding dat de training niet doorgaat.

Morris raakt ’s avonds niet uitgepraat over zijn drank, drugs en sigaretten voorlichting op school. De woorden ziek, verslaafd en de dood zijn er door school aan vastgeplakt om de associatie met deze middelen voor de rest van zijn leven vast te leggen. Morris heeft goed opgelet want hij kan ons er alles over vertellen.

Het zachte winterweer zorgt voor vroegtijdige uitverkoop. Als ik in de stad wandel zie ik overal tot 70% korting op (winter)kleding. Ik zet het maar tussen haakjes want in onze ogen is het niet eens echte winterkleding. De winkeliers lopen een financiële strop op want het had echt al een stuk kouder moeten zijn in deze periode. Ons hoor je niet klagen over het weer, het blijft genieten.

Woensdagavond is er een rugby wedstrijd die NSW en Queensland spelen om een of ander kampioenschap. Ik moet mij echt nog verdiepen in rugby en andere Australische sporten. NSW en Queensland (en de overige staten) moet je eigenlijk als landen zien en dan is NSW tegen Queensland een soort Nederland – Duitsland in voetbal. Er wordt veel reclame gemaakt en wij (NSW) zijn de Blue’s die eigen al jaren het onderspit delven tegen Queensland. In hotelbars en kroegen staan beeldschermen en wanneer ik ’s avonds een rondje hardloop is het uitgestorven op straat. Bij de Florida beach bar staat een scherm van ca 3 x 5 meter en het terras is half gevuld met schreeuwende fans. Ik loop door de donkere avond en kijk thuis het laatste kwartiertje. “Wij” winnen en heel NSW is in feeststemming.

Vrijdag wandel ik in mijn pauze een stuk over George Street, Pitt Street en King Street. 1 Van de drukste gedeelten van Sydney CBD. Ik geniet weer van mijn uurtje vrijheid en hetgeen ik om me heen bewonder. Maar het is niet alleen maar zonneschijn. Ons kantoorgebouw staat op de hoek van George Street en King Street, boven de Apple Store. De kruising George en King is gigantisch druk tussen de middag. Ik sta even stil om naar de 2 zwevers te kijken die ieder een hoek van de kruising afdekken waar de voetgangers oversteken. Een man en een vrouw. De vrouw zit op de stoep en ik zie haar iedere dag want ze zit feitelijk bij de ingang van ons kantoor. De man aan de overkant van de kruising zit om zijn knieën. Het bordje met ‘homeless’ en ‘broke’ houdt hij net onder zijn kin. Een treurige blik er net boven. Het is een bizar schouwspel om het kapitalisme in overvloede te zien wandelen in hun lunchpauze en zwervers in dat zelfde zakencentrum te zien bedelen om geld. Ik moet denken aan 2009 toen we hier met de kinderen op wereldreis waren. Een zwerver bij een stoplicht in het centrum van Sydney sprak Max aan zei tegen hem terwijl hij hem in zijn ogen keek: “stay in school’. Een bizar moment waarbij hij blijkbaar een waarschuwing wilde geven om niet te eindigen zoal hij. Waarom Max, waarom op dat moment, we weten niet.

Ik sta bij het stoplicht en zie dat een voorbijganger de zwerver wat geld geeft en ik denk dat ik een flauwe glimlach bij de zwever zie. De zwerver is niet onverzorgd, die zwervers heb je hier ook lopen. Die zien er vreselijk uit. De zwerver houdt het bordje weer onder zijn kin en staart in het niets. Mijn lunchpauze zit er op. Ik wandel met het kapitalisme over het zebrapad en ga naar de 13^e etage van ons kantoorgebouw. De dollars roepen.

Treinen zijn geweldig om niet op te letten, te lezen, te slapen, te werken en naar buiten te kijken. Maar ik vind ze ook vies. Een openbare ruimte vind ik toch al behelpen maar de trein is wat dat betreft wel het dieptepunt. Niet alleen hoesten en proesten mensen in het wilde weg, ze snurken en staan in het gangpad bijna met hun kont tegen je hoofd aan. Einde van de dag komt er meestal ergens nog een zweetgeur bij en als het dan erg druk is neig ik om de volgende halte alweer uit te stappen. Het zal aan mij liggen maar het lijkt de laatste week wel erger te worden met mensen die de trein met hun bacteriën besmetten. Aan de winter kan het hier niet liggen zou je denken maar wellicht dat de doorsnee Australiër daar anders over denkt.

Een paar keer per week zit er een man ’s morgens gitaar te spelen bij de uitgang van station Wynyard aan Fox Street. Mijn uitgang. Hij zit op een stoeltje, alpino pet op zijn hoofd, altijd in het zwart. Een tafeltje met CD’s die hij heeft gemaakt en een versterker naast zich. Hij speelt akoestische muziek op een Spaanse gitaar. Wat kan deze man mooi spelen. Als je je ogen dicht doet ben je in Spanje met een Sangria in je hand midden in de zomer. Het is een mooi gezicht om de man te zien spelen. Hij zit als een oase van rust tussen de mensen die allemaal naar kantoor moeten. Bussen rijden voorbij, auto’s voor de stoplichten, overal mantelpakjes en grijze pakken en af en toe een groep jongeren die voor een groot merk een sampling actie voor de uitgang van het station verzorgen. En het mooiste is dat hij altijd glimlacht. Soms zelfs met zijn ogen dicht. Zelden zo iemand in harmonie gezien die midden in de gekte van het geldverdienende zakencentrum zich zelf is. Hij speelt vanuit zijn ziel. Dat hoor je niet alleen, dat zie je ook. Ik denk dat hij van binnen helemaal in een deuk ligt. Hij kijkt om zich heen en ziet de slaven van hun hypotheek, verzekeringen en status zich weer haasten naar hun eigen gekozen gevangenis. En hij is vrij. Echt waar, als je het zou zien zou je dezelfde gedachte hebben. Hij is werkelijk vrij en speelt voor ons de sterren van de hemel.

Na mijn werk rij ik donderdagavond naar IFS. Ik heb van half 8 tot kwart over 8 afspraken met 4 leraren van Trent zijn school. De zogenaamde ‘parent – teacher’ avonden. Ik krijg veel lof over Trent. Hij is mateloos populair op school, doet het heel goed en ligt bij de leraren ook heel goed. Heeft zich in de afgelopen 3 maanden heel goed aangepast en we krijgen de complimenten over hem. Hij zit bij de ‘goede’ groep op school, is soms zelfs leidend en wil het allemaal heel goed doen. Zijn gedrag is uitstekend. Wiskunde kan iets beter en vragen stellen is iets wat hij iets meer mag doen bij Engels, maar dat is het dan ook. Ik rij ben een blij gevoel terug naar huis.

Vrijdag hebben Jaimy en Morris atletiek wedstrijden van school. Met name hardlopen. Morris wordt op verschillende afstanden 1^e in de voorronden en 4^e in de finale. Dat betekent reserve voor Central Coast wedstrijden. Morris kan heel hard rennen zijn we al eerder achter gekomen, hopelijk kan hij zich ook laten zien op de Central Coast wedstrijd.

Jaimy werd 14^e op de 3 km, de enige afstand die hij moest lopen. Dat is van de 37 best een hele goede prestatie en misschien kan hij op basis van de leeftijd indeling meedoen aan de Central Coast wedstrijden.

Vrijdagmiddag heb ik er geen zin meer in. Moe van het bellen en de lange dagen deze week. Ik verwachtte nog een gesprek met manager over mijn voortgang maar die heeft andere dingen gedaan vandaag. Mijn collega Allan heeft een mooi succes vrijdagmiddag en de hele energie en sfeer op de afdeling wordt positief. Dat blijft zo de hele middag en dat is niet verkeerd. Allan staat ook onder druk en zijn succes voelt voor hem even als een bevrijding. Begin 40, 4 kleine kinderen en geen andere mogelijkheid dan dit soort werk te doen, zorgt voor veel stress. Vanmiddag is de stress even weg en ik ben blij voor hem. Maar ook bij mij is er een succesje. Of bijna. Ten eerste krijg ik mijn certificaat dat ik de cursus over ‘personal profiling’ heb gedaan en dat ik dus kandidaten en klanten met persoonlijkheidsprofielen kan en mag helpen. Het is 1 van de leukste onderdelen van mijn werk en dat zal er dus ook mee te maken hebben dat ik op het punt sta deze dienst aan een bedrijf te verkopen. Ik ben er al weken mee bezig en de HR manager van het bedrijf gaat er nu serieus werk van maken. Ik breng met mijn collega uit Melbourne een offerte uit aan de klant en de kans dat we zaken gaan doen is erg groot. Ik ben er blij mee. Ik heb het dan toch voor elkaar om binnen 2 ½ maand een psychologische HR dienst te verkopen. Helemaal op eigen kracht. Het is geen plaatsing van een vacature, maar ik heb iets verkocht uit zonder hulp van iemand anders en dat is wel even lekker.

Dat laatste geldt ook voor Sydney op vrijdagmiddag. Het is altijd een feestje wanneer de kantoren leeg stromen en veel mensen de pubs en kroegen induiken. Of beter, op straat staan en de terrassen innemen. Happy Friday is dan inderdaad weer een hele happy Friday. De sfeer is gezellig en de drukte is niet vervelend. Sterker nog, ik zou er eigenlijk best aan willen deelnemen. Maar ik ga naar huis. Het is mooi geweest deze week.