Spiderman

“Who is who in the zoo”.

De jongens zijn deze week weer naar school gegaan. Term 2 is aangebroken. Trent staat maandag weer vroeg op en rijdt met de schoolbus naar de IFS. Na 3 weken lijkt het me ook wel weer tijd. Bed liggen, bank liggen, iPad kijken, tafeltennissen en af en toe voetballen kan hij over 9 weken weer doen.

Idem voor zijn broers. Die zijn dinsdag aan de beurt. Alleen Jaimy heeft dinsdag een hele korte dag want Ellen gaat met hem naar het ziekenhuis in Gosford.

Jaimy heeft iedere 3 maanden controle van zijn diabetes. Dat was in Nederland zo en hier in Australië gaat dat op dezelfde manier. Controle van zijn diabetes houdt in dat er een kinderarts, diëtiste, sociaal werker en een diabetes verpleegkundige aanwezig zijn die zijn gemiddelde waarde bekijken, gewicht wegen, lengte en bloeddruk meten en met ons bespreken als er problemen of andere uitdagingen zijn.

Vorig jaar zijn we voor het eerst in Australië naar het ziekenhuis geweest en dat was een hele goede ervaring. Het diabetesteam in Alkmaar zijn we na 11 jaar heel erg op gesteld geraakt en zijn bijzonder blij geweest met hun kennis, kunde en hulp. Dan is het best moeilijk om die vertrouwdheid los te laten, helemaal als het om de gezondheid van je kind gaat.

De positieve ervaring vorig jaar was dan ook heel geruststellend en ook deze keer is het een positieve ervaring. Niet alleen is Jaimy zijn gemiddelde waarde heel goed (dat is voor diabetici heel belangrijk en gelukkig is Jaimy wat dat betreft al jaren ‘het beste jongetje van de klas’), ook de rest van de metingen en bevindingen zijn allemaal dik in orde. De 4 cm groei is een bevestiging wat we zelf al zagen, hij groeit erg hard momenteel. Iets dat overigens ook weer van invloed is op zijn insuline gebruik, maar vooralsnog hoeven we nog niets aan te passen.

We gaan ons voorbereiden op Jaimy zijn 3-daagse schoolkamp in mei want voor het eerst gaan we hem los laten en moeten we hem leren een nieuw ‘infuus’ zelf in te kunnen brengen. Jaimy is al bijzonder zelfstandig als het aankomt op koolhydraten tellen en insuline hoeveelheden berekenen, nu moet hij een volgende stap maken om zonder ons op kamp te kunnen gaan. M.a.w. oefenen en zelfvertrouwen opbouwen dat hij het zelf kan. Wij weten dat hij het kan. Nu Jaimy nog.

Als ik op een avond naar huis rij hoor ik op de radio een reclamespotje waar privé scholen aangeven nog ruimte voor leerlingen te hebben en nu kortingen op het lesgeld aanbieden die oplopen tot 30%. Bijzonder. Ondenkbaar in Nederland, hier de gewoonste zaak van de wereld. Lagere en middelsbare scholen die tienduizenden dollars per jaar kosten adverteren op de radio en concurreren om leerlingen binnen de poorten te krijgen.

Als de sales training vorige maand al een uitdaging was, is de 2-daagse training die ik deze week volg een bijna nog grotere uitdaging. Training over een ‘personal profiling tool’ die werkelijk geweldig is. Een manier om veel te weten te komen over gedrag, motivatie en persoonlijkheid van kandidaten die we bij bedrijven willen plaatsen . Het helpt ons om de juiste match te vinden voor kandidaat en functie, soort bedrijf en bedrijfscultuur, maar ook mensen onderling, teamverband, managers en hun werknemers, allemaal inzichtelijk gemaakt middels grafieken, cijfers en terug gebracht naar 4 hoofdlijnen van de menselijke persoonlijkheid. Als sales in het Engels als een leerproces was, wat dacht je dan van een 2-daagse psychologie training. Want daar kwam het eigenlijk op neer. Ik volg het gelukkig heel goed en omdat de groep klein is kunnen we diep gaan en deze training ook voor ons zelf gebruiken. Iets wat ik dan ook gretig doe want aan zelfonderzoek is nooit gebrek. Ik smul van dit soort zaken en in de fase waarin ik verkeer bij Drake en de keuzes die ik moet gaan maken of ik wil blijven of niet, is het welkom om mezelf eens goed tegen het licht te houden.

1 Opmerking van onze trainer is voor mij de perfecte kreet die bij deze training hoort: who is who in de zoo. Briljant. Wie zijn we. Al die verschillende mensen, met verschillende achtergronden, verschillend gedrag, verschillende persoonlijkheden, verschillende doelen en motivaties. En hoe kun je daar mee omgaan in termen van communicatie, teambuilding en het bereiken van (gezamenlijke) doelen.

Niet alleen n.a.v. de training, maar ik vind mede door de training steeds meer bevestiging dat de verschillende disciplines die we in 1 functie combineren niet bij mij past. Vooral het gigantisch blijven duwen op sales calls en opdrachten binnen halen werkt bij mij averechts. Ik merk daarin een enorme tegenstelling in het bedrijf die mij doet heen en weer slingeren tussen enthousiasme en afkeer. Enthousiasme over het bedrijf, de solutions, de mensen en de mogelijkheden, afkeer van hetzelfde bedrijf als je na de trainingen meteen weer moet bellen en alles weer tot dollars wordt terug gebracht. Een koude douche. Mijn motivatie blijkt niet in geld te liggen. Dat wist ik al, maar ik merk het nu heel duidelijk omdat mijn omgeving daar eigenlijk alleen maar mee bezig is. Ik heb andere motieven, andere waarden en die komen zo niet tot hun recht en ik zal op een gegeven moment gedemotiveerd raken als ik het niet kan veranderen. In die zin dat ik wellicht op een andere plek in het bedrijf beter tot mijn recht zou kunnen komen. Of weg ga bij Drake. Dat gesprek zou wel eens eerder kunnen komen dan mijn manager verwacht.

Op de laatste middag van de training krijg ik het helemaal even zwaar als MJ (mijn collega die gelijk met mij begonnen is) tussen de bedrijven door haar eerste placement voor elkaar krijgt. M.a.w. haar eerste opdracht om iemand te plaatsen en dat lukt ook nog allemaal deze week. Hoera! Applaus! hoor ik om mij heen. Ze glundert en ik kan haar energie voelen. Ik gun het haar oprecht. Maar door het gedrag van de collega’s denk ik dat het jongetje dat als laatste gekozen wordt bij het voetballen op het pleintje zich zo moest voelen zoals ik me even voel. Je mag mee doen maar je hoort er niet echt bij. Ik voel nu nog meer de druk en voel me alleen staan. Dat sta ik niet, maar zo voelt het even.

Wanneer ik later die middag met mijn manager even wil overleggen om eventueel vrijdag thuis te werken, bevestigd mijn vermoeden dat hij dat niet wil. Hij vraagt niet waarom ik dat zou willen en hoe ik dat zou willen organiseren. Nee, hij ziet een grotere kans van slagen om werk binnen te halen als ik in Sydney ben. Ik ga er geen discussie van maken want de kleine ondernemer met de grote mond in mij moest even voelen waar ik sta. Ik wilde even voelen wat het met me deed om afgewezen te worden omdat vrijheid en onafhankelijkheid mijn motivatie is. Altijd al geweest en ik merk nu steeds meer dat het zo belangrijk voor me is. Ik kan 2 jaar, 5 jaar, iedere dag naar een kantoor rijden en binnen zitten als dat zorgt dat mijn doel gehaald wordt. Maar dan wel in een rol die past en nogmaals, de huidige rol begint te wringen. En dan beginnen er andere zaken in mij zich te roeren…

Ellen werkt deze week weer 4x. Geen hele dagen, dat gaat niet, maar in combinatie met kinderen, voetbal-logistieke uitdagingen (Duffy’s is natuurlijk weer dicht door de regen er dus wordt er in andere dorpen getraind) , boodschappen doen en koken is ze meer dan 100% bezet. We draaien zo gezegd op volle toeren, maar we draaien wel heel goed. De machine is geolied en we proberen hem zo goed mogelijk te onderhouden.

Wanneer ik ’s avonds laat nog even ben wezen hardlopen in een verlaten Terrigal kom ik thuis in het donker. Alleen de buitenverlichting brandt, maar de bewoners van Terrigal zijn al gaan slapen dus de omgeving is donker. De sterren fonkelen zoals gewoonlijk prachtig aan de heldere hemel.

Ik loop naar een hoek van ons huis om te strekken. Ik heb even jeuk langs mijn been maar weet niet of dat verband houdt met hetgeen ik een paar tellen later uit mijn ooghoeken zie wandelen. Een spin. En wat voor een spin! OMG! Liep die net over mijn been? No way! Toch? Ik wil het niet weten. Maar wat is dit voor monster? Ik roep Ellen en die komt met een zaklantaarn. Ik zeg dat het een funnel web is. Ellen zegt van niet. Daar staan we dan met z’n 2-en in het donker, voor het huis te turen naar een spin. We halen de spuitbus. Onze geliefde spuitbus die ons in bange momenten bij staat en spuiten een lading vergif op dit monster. Hij begint als een gek te rollen en in elkaar te zakken. Normaal stopt een beestje dan met leven, eventueel nog na enkele stuiptrekkingen. Maar deze niet. Hij blijft opstaan en terugkomen ook na meerdere keren de dodelijke lading gif te hebben ontvangen. Hij is oersterk en als ik ‘m zie staan denk ik echt dat het 1 van de dodelijkste spinnen ter wereld is: de funnel web. Ellen zegt van niet. Ik heb kippenvel en wordt misselijk van dat beest. Ik wil nooit een beest doden (behalve vliegen, muggen en kakkerlakken), maar deze wil ik niet laten leven. Ik haal een steen en Ellen haalt de trekker over. Krak! Dat was het einde van de spin. We laten ‘m liggen om de volgende dag nader te inspecteren. Max zegt de volgende dag dat het volgens hem een funnel web is… Ik hou ook voet bij stuk. Ellen zegt van niet.

Het weekeinde staat in het teken van voetbal. Ellen gaat met Morris mee en Jaimy gaat met de ouders van zijn voetbalvriendje Eden mee. Hoe hij zelf met zijn diabetes omgaat is zo goed, dat we hem inmiddels alleen naar een wedstrijd laten gaan. Jaimy wint 4-0 en schijnt een hele sterke wedstrijd te hebben gespeeld. Morris wint 10-0 en scoort er 2. Trent is vrij, die speelt zondag, dus ga ik met Max mee naar Woongarrah. Platteland Central Coast. We rijden 3 kwartier door de Central Coast en komen bij een mooi terrein met 2 velden en een kantine. En een BBQ natuurlijk. Het is koud voor deze streken en het waait. En toch staat de BBQ aan bij de club van de Woongarrah Wildcats. Terrigal verliest met 2-1 van de koploper maar had net zo goed kunnen winnen. Spannende wedstrijd en met een beetje meer geluk was het gelijk geworden of had Terrigal zelfs kunnen winnen.

In de auto praat ik met Max over school. Hij heeft het momenteel niet makkelijk. In Nederland ging het heel goed op school. Hij haalde hele goede cijfers, deed dingen op school die bij hem paste en had zelfvertrouwen gekregen op school. Nu begint hij weer onderaan en voelt hij zich nog niet zo comfortabel als in Nederland. Ik leg hem uit dat hij pas 10 weken hier naar school gaat en dat het wel goed komt. Het feit dat hij de lat hoog legt en z.s.m. zich weer comfortabel wil voelen is goed, maar het kan ook demotiveren als er slechte cijfers komen en hij merkt dat het even niet lukt. We hebben een goed en mooi gesprek over keuzes, school, leren, leven, Australië, gedrag, communicatie en ik probeer de druk bij hem weg te halen om te presteren door ook mijn verhaal te vertellen. Hoe ik weer onder aan de ladder sta en waar ik tegen aan loop. Het zijn de heerlijke zaterdagmiddagen om quality-time met je kind door te brengen.

Max denkt dat de funnel web zwanger was. Hij heeft foto’s op zijn iPhone en samen gaan we bij de spin kijken die nog op ons terras ligt. Hij houdt zijn iPhone bij de spin en er is geen enkele twijfel meer. Dit is een vrouwtjes funnel web. Niet zwanger. De ergste in zijn soort want ze is giftiger dan het mannetje. Als je de spin ziet kun je niet geloven dat hier gif inzit en dat het gif wat er in zit in het slechtste geval dodelijk kan zijn. Wat bijzonder is, is het feit dat de spin er dinsdagavond er slecht uitzag. Niet zo gek als je een baksteen op je kop krijgt. Sterker nog, het hele lijf werd volledig geplet door de steen. Hoe bizar is het dat op zaterdagmiddag de spin nagenoeg zijn oude vorm heeft terug gekregen. Hij staat weer op zijn poten, die zijn weer gebogen en zijn lijf ziet er minder gecrasht uit dan eerder deze week. Leeft hij dan nog? Hij beweegt niet als ik met een stok hem aanraak. Maar dat zegt niets, deze spinnen kunnen weken zo niet maanden stilzitten. Ik overleg met Ellen wat te doen. Ellen stelt voor nogmaals de baksteen erop te gooien. Ik ben geen held en vind dat niet zo een fijn idee. Maar Ellen is wat dat betreft hier ‘de man in huis’ en helpt de spin definitief naar de andere kant. Hij was 99% zeker al dood, maar met dit soort spinnen nemen we liever geen risico.

Fijn weekeinde.