Kort parkeren, zelf beheren & leren creëren

“Don't criticize what you can't understand”

Bob Dylan

Zondagochtend om 9 uur ren ik 6,5 km nagenoeg pijnvrij. Dat is lang geleden en het is een heerlijk gevoel. Het is ’s morgens al warm en op de boulevard in Terrigal is het druk. De zon heeft zo haar aantrekkingskracht op de bewoners van deze streek en het lijkt wel een zomerdag. Wanneer ik terug kom is huize Vegter aan het wakker worden en gaat Trent naar Duffy’s. Hij is gevraagd om met het 1^e team onder 18 jaar mee te doen en dat is erg leuk voor hem. Een bevestiging dat hij voetballend op de goede weg is. Niet veel later gaan we allemaal naar Duffy’s om de aftrap bij te wonen om 11.00 uur.

Terrigal speelt niet sterk maar er valt 1 speler in positieve zin op: Trent. Niet alleen zijn fysieke groei, ook zijn groei als voetballer op de IFS begint zichtbaar te worden. Zijn spelinzicht is beter dan de rest en zijn techniek is zelfs vele malen beter dan de mannen die allemaal dit jaar 18 jaar worden. Trent ziet er jeugdig uit maar is meer dan A-team waardig. Ik denk dat Tony Macaroni heel goed weet dat Trent een aanwinst is om voetballend vermogen in het team te krijgen. Na 15 minuten komt Trent in de wedstrijd en beloont de keuze van zijn trainer door binnen een minuut te scoren. Ook de 2-0 komt op zijn naam met een fraaie kopbal. De glimlach komt zondag niet meer van Trent zijn gezicht. Het wordt uiteindelijk 3-0 en Trent wordt gekozen tot speler van de week en krijgt een maand abonnement op een sportschool in de buurt. Hij is super blij en wij zijn erg trots op hem.

Na afloop rijdt Trent met Patrick mee naar Erina om Patrick te vergezellen op zoek naar souvenirs voor zijn thuisfront. Ze komen met de benodigde Australische spullen terug voor Patrick zijn kinderen. Missie geslaagd.

De namiddag staat in het teken van een bezoek aan The Haven en een biertje drinken in de Florida Beach Bar. Het vaste programma voor bezoekers aan ons dorp. Het is prachtig weer, prima temperatuur en Terrigal laat zich van haar mooie kant zien. En nog meer. Terwijl we bij The Haven zijn zien we een groep dolfijnen de baai inzwemmen. Ze zwemmen, springen en duikelen richting het strand en zo dichtbij hebben we hier nog geen dolfijnen gezien. Nog geen walvissen, maar dat komt vast ook nog wel want die komen vanaf deze periode ook weer langs. De dolfijnen zijn ieder geval prachtig om te zien en maken het plaatje van een heerlijke zondagnamiddag in Terrigal compleet.

De vaste band speelt zijn nummers, het terras is vol, de vogels verzamelen in de bomen, de zee is glad en de dolfijnen zijn weer op weg naar zee. Patrick ziet zichzelf hier ook wel wonen. Het is bijzonder om iemand even in ons leven te laten kijken. Hij krijgt in deze 2 dagen een prima kijk op ons leven en hoe dit stukje Australië eruit ziet. Het waren 2 topdagen en we drinken een biertje op een vervolg wanneer hij weer deze kant op komt. We kijken er naar uit.

Na het avondeten overtuigen Trent en Max dat Patrick nog een spelletje Risk moet spelen. Jaimy maakt huiswerk en Morris gaat om half 8 richting naar bed. Ik werk aan een document voor de High School waarin ik e.e.a. opschrijf over Jaimy zijn diabetes. Woensdag gaat hij 3 dagen op kamp zonder ons en maandagmiddag zal Ellen met school spreken over de begeleiding die hij nodig heeft.

Max moet eigenlijk ook nog wat voor school doen, maar hij heeft zondagavond geen enkele zin om te leren want Risken met Patrick is natuurlijk veel leuker dan leren. Maar ja, school gaat voor en ik merk dat Jaimy ook een iets te leuk weekeinde heeft gehad want hij bakt zondagavond ook niet veel meer van zijn huiswerk maken. Patrick ‘grijpt in’ op een informele, ludieke manier. Hij neemt Max apart en Max weet dat als hij nog een spelletje wil spelen hij wel iets aan zijn huiswerk moet doen. Het lukt. Patrick gaat even later naar Max en overhoort hem. Max doet het redelijk goed, ieder geval goed genoeg om nog een spelletje te kunnen doen. Het is geweldig om mee te maken hoe vreemde ogen dwingen. Ik denk dat de jongens een onzichtbaar pact hebben gesloten met Patrick en ze zullen hem een volgende keer met open armen ontvangen.

Wanneer Patrick huize Vegter op maandagochtend verlaat om nog 2 dagen in Sydney te werken alvorens hij woensdag weer naar Nederland vertrekt, ben ik al een uurtje aan het werk in Sydney. Ellen hoeft niet te werken en stort zich op het huishouden en allerlei administratie en regel-dingen. Maandagochtend is niet mijn sterkste moment van de week maar tijd om warm te draaien is er niet. Vanaf half 9 is het ‘full on’ en bestaat mijn dag uit het zoeken naar de General Manager voor een papierfabriek. Ik vermoed dat ik op deze manier ‘gebruikt’ wordt omdat ik donderdag nog te horen kreeg dat ik per dag als een gek moest bellen maar vrijdag en vandaag ben ik alleen maar aan het ‘sourcen’ en bel geen enkele potentiele klant. M.a.w. er wordt rekening gehouden met mijn afscheid en ik word nu nog zo veel mogelijk gebruikt en ingezet waar nodig. Dat is geen negatieve lezing van mijn rol maar iets wat ik ken; been there, done that. Ik ken de andere kant van de tafel en weet hoe management met bepaalde situaties omgaat.

Iets eerder weg van kantoor gaat einde dag niet lukken dus even na half 8 parkeer ik de auto op de oprijlaan voor ons huis. De temperatuur is heerlijk en een heldere lucht laat een enorme hoeveelheid sterren zien. Vandaag zijn we 24 jaar bij elkaar en dat is iets feestelijks om even bij stil te staan. Niet dat het een uitbundig feest is in huize Vegter. De heren Vegter gaan hun eigen gang en net zoals de lokale bevolking van Terrigal liggen we allemaal op tijd in bed.

236 dollar! OMG. Ellen heeft afgelopen vrijdag Morris op school afgezet en dat is niet goed gegaan. Ze heeft de auto in een bocht (!) gezet en dan kun je hier op een fotootje komen te staan. En dat gebeurde dus. Ellen heeft de politie gezien maar het leed was al geleden en dinsdag viel de bekeuring en de foto in de brievenbus. Ze laten er hier geen gras over groeien. Ik ben voor hoge straffen maar 236 dollar om even verkeerd je auto neer te zetten is nu ook weer een beetje overdreven.

Ellen is er doodziek van en heeft in haar ogen dinsdag de hele dag voor niets gewerkt. Ik troost haar door te melden dat zij niet alleen dinsdag voor niets heeft gewerkt; ik ook. Het is jammer, niet terug te draaien dus niet meer over nadenken. Hoewel ik denk dat Ellen er nog vaak aan zal denken…

Dinsdagavond is de avond waarop we Jaimy voorbereiden op zijn 3 daagse schoolkamp. Ca 50 km bij ons vandaan gaat school naar een outdoor kamp. Het is de eerste keer dat Jaimy 3 dagen alleen weg gaat en het is niet alleen spannend voor hem, ook voor ons. Of misschien nog wel spannender en ligt er voor ons nog een laagje emotie onder ook. Een voetbalwedstrijd, een keer ergens slapen, het lukt inmiddels allemaal prima. Maar dit is weer een stap verder. Hij is vol zelfvertrouwen dat het goed komt en zegt dat af en toe tegen Ellen en mij als we vragen of hij alles heeft of nog vragen heeft. Ellen heeft dinsdag nog een afspraak gehad op school en onze instructies/aanwijzingen besproken. Alles is duidelijk en mocht er iets gebeuren dan zijn we met een uurtje op het kamp.

Jaimy belt iedere dag even en verder is het een kwestie van los laten. We zijn trots op hem dat hij met zijn 13 jaar dit gaat doen. Los van zijn fysieke gesteldheid en gezondheid hoop ik ook dat het goed gaat voor zijn zelfvertrouwen. Niet dat hij te kort zelfvertrouwen heeft, maar het is natuurlijk een geweldige opsteker als hij zichzelf 3 dagen lang kan verzorgen en alle berekeningen, insuline hoeveelheden en het klikken kan bijhouden.

Woensdag krijgen we van de lerares waar Ellen mee gesproken heeft over Jaimy een bericht dat het heel goed met hem gaat. Hij controleert zich goed en vermaakt zich prima. Jaimy bevestigd dat woensdagavond zelf ook. Een hoge uitschieter is het enige dat niet helemaal goed gaat, maar dat hersteld hij zelf. Idem op donderdag. ’s Avonds meld hij zich bij Ellen dat het heel goed gaat. Weinig slaap met 12 man op een kamer maar heel veel plezier. Ook donderdag een hoge uitschieter die hij in overleg met Ellen na het avondeten corrigeert.

Donderdag avond zit ik er even he-le-ma-al door heen. In de middag ben ik continue aan het bellen geweest op zoek naar opdrachten; zonder resultaat. Laatste uurtje lukte het ook niet meer. Moe. Op. Klaar. Ik begin me ook aan bepaalde zaken te irriteren. Veel te amicale omgang van JF (mijn manager) met MJ (mijn collega), window dressing van collega’s en het eeuwige gezeik om job orders. O ja, in 1 van de inspirerende monologen kreeg ik gisteren te horen dat we (of alleen ik?) 4 weken de tijd hebben om 10 job orders binnen te halen. Volgens mij ging het om ons team in Sydney, ik luister nog maar half naar dit soort opmerkingen. Opdracht van de Groups Directeur Australië. Duh. Ik ga niet eens 10 afspraken halen, laat staan een paar opdrachten. Het concept ‘buigen of barsten’ is hier van toepassing en de vraag is nu wanneer ik barst. Want 4 weken lang bellen zonder opdrachten binnen halen is onzin. Of denken ze hier dat dit soort doelstellingen mij inspireert? Ik geef het nog 2 weken alvorens ik een gesprek krijg. Aangezien ik het principe ‘in it for the money’ hanteer dat de tegenhanger is van ‘buigen of barsten’ zijn de dagen nu dus heel zwaar. Helemaal als mijn collega MJ niet belt voor opdrachten en wel afspraken buiten de deur heeft middels haar netwerk. Niet dat er veel uit die afspraken komt, maar ze verkoopt het goed aan onze manager JF. Iets waar ik niet aan meewerk. Window dressing en slijmen bij de baas heb ik nooit gedaan, ga ik ook niet doen. Er wordt wat dat betreft met 2 maten gemeten op de afdeling want ik ben ogenschijnlijk de enige die onder druk wordt gezet. JF vindt het allemaal ‘awesome’ wat MJ doet en als hij dat uitspreekt balt hij soms zijn vuisten om het nog meer enthousiasme mee te geven. “I love it”, is dan het enige wat er nog over heen kan als JF helemaal in zijn nopjes is met een onzin verhaal van MJ. Jaloers? Nee. Baal ik van onrechtvaardigheid? Ja.

Wat ik wel steeds beter zie, voel en begrijp is het gebrek aan creatie, bouwen en ontwikkelen bij een soort bedrijf als Drake. We verschuiven alleen maar geld (kapitaal = Human Capital). Er is een vacature bij een bedrijf en die moet ingevuld worden. Mensen verschuiven van de ene baan naar de andere en voor die dienst krijgen we betaald. Meer niet. Het is verschuiven van mensen en dus verschuiven van geld. Natuurlijk zijn er meer diensten te we verkopen en creëren we waarde door kennis en personal profiling systemen, besparen we geld en dragen we bij aan de winstgevendheid van bedrijven. Maar bottom line is het een kwestie van geld verdienen aan het doorschuiven van Human Capital.

Het is eigenlijk heel kortzichtig en dat zal ook mede bepalend zijn voor het beeld dat de wereld heeft van deze branch. Met name de beroeps ethiek van de recruitment wereld wordt nog al eens in twijfel getrokken. Ieder geval in dit gedeelte van de wereld.

Maar zoals ik zei; wij creëren niets, we maken niets, we ontwikkelen niets. Wij zijn de afwassers van het restaurant. De onderkant van de zakenwereld in de ogen van velen. Waar de schilder een schilderij creëert, de kok een maaltijd ontwikkelt, een bouwer een huis bouwt, een muzikant een lied schrijft, zo maken wij niets. Het is ‘selling’ and ‘sourcing’ van Human Capital net zoals dat bijvoorbeeld aandelen gebeurd (selling and buying).

Natuurlijk kun je stellen dat iedereen altijd iets creëert. De afwasser creëert een schone keuken en een vuilnisman een schone straat. Toch kom ik niet veel verder dan het creëren van een glimlach op het gezicht van mijn manager, mijn klant, de kandidaat die de nieuwe baan krijgt en een glimlach op de 83 jarige eigenaar van Drake. Als ik tenminste succesvol ben. Meer kan ik er echt niet van maken. 

Ik mis het opbouwen van een bedrijf, product, merk en daar ook echt bij betrokken zijn. Iets opbouwen, creëren en ontwikkelen is altijd een enorme stimulans voor me geweest. Iets wat je bedacht hebt, in je hoofd hebt zitten, gaan verwezenlijken en realiseren geeft een geweldige energie en motivatie. Het vermogen te creëren, te scheppen is een absolute drijfveer voor me. En hier zit ik dan. Mensjes te verkopen en door te schuiven naar bedrijven. Nee, recruitment is een hele waardevolle ervaring geweest in deze fase van mijn leven in Australië. Een stoomcursus zaken doen in Australië, business-taal leren, sales trainingen, mensen leren kennen, waardevolle assessments; in dik 2 maanden heb ik meer geleerd dan in 2 jaar. 

Ik lees het boek van Nelson Mandela op de terugweg in de trein en eigenlijk zou dan al het ‘leed’ van je af moeten glijden als je leest wat die man heeft meegemaakt. Maar donderdag lukt het me niet.

Wanneer ik ’s avonds vanaf Gosford naar Terrigal rij zit alles tegen. Of tenminste; zo voelt het. Een fietser op de weg die het verkeer ophoudt, stoplichten, bussen die stoppen op de weg, ik moet nog tanken en de stroop voor mijn pannenkoeken is op.  Ja, het leed is soms niet te overzien! Maar het is vooral vermoeidheid die irritaties oplevert. Mijn ogen branden in mijn hoofd en ieder geluidje is er 1 teveel.

Ik heb ’s avonds nog even Facetime contact met mijn vader over iets zakelijks en besluit dan de rest van de avond niets meer te doen. Het ‘huiswerk’ dat ik nog heb voor de samenwerking met Sander besluit ik vrijdag in de trein te doen. Mandela moet even wachten hoe graag ik ook verder zou lezen.

Wanneer Trent donderdagavond terug komt van de voetbaltraining vertelt hij ons dat hij zondag na de wedstrijd met zijn eigen team weer mee doet met het A team. Als beloning voor zijn sterke optreden afgelopen zondag wil Tony Macaroni hem er zondag weer bij hebben. Aan het schema te zien denk ik dat het alleen de 2^e helft gaat worden want Trent moet zondag al vroeg in The Entrance spelen (dik half uur rijden) en om 11.00 uur start het A team al bij Duffy’s. Hij is er heel blij mee. Hij maakt zich wel wat zorgen over zijn fysieke gesteldheid want het is allemaal wel vermoeiend vind Trent en hij moet het wel allemaal volhouden. Duh. Gras vreten! En ik twijfel er niet aan dat hij dat ook zal gaan doen.

Ellen is niet fit. Haar rug gaat beter maar verkoudheid slaat nu toe. Ze werkt wel door en pakt donderdag een paar uurtjes schoonmaken (en de bijbehorende dollars) en gaat vrijdag ook aan de bak. Ellen is blij met haar uurtjes want de boete speelt nog steeds door haar hoofd.

Vrijdag is hier altijd ‘happy Friday’. Toch is het een lange dag en voel ik met niet de hele dag ‘happy’. Ik zou veel liever ’s middags thuis geweest zijn om erbij te zijn op het moment dat Jaimy thuis komt van zijn schoolkamp. Hij heeft het helemaal geweldig gehad hoor ik van Ellen als ik nog op kantoor ben. Ik ‘mag’ van Ellen niet naar zijn bloedsuikers vragen en ze heeft denk ik wel gelijk; voor nu moeten we dat even los laten, eerst mag en moet hij genieten van het feit dat hij het top heeft gehad en dat hij zijn diabetes bijna 3 dagen zelf heeft ‘gemanaged’. Hij verdient inderdaad een heel groot compliment. De eventuele leermomenten komen later wel. Dappere Jaimy.

Op de zaak hebben we vrijdagmiddag een bespreking die een soort werklunch is waarbij de verschillende divisies toelichten waar ze mee bezig zijn, wat er wel en niet goed gaat en hoe het komende kwartaal eruit gaat zien. De zon staat laag en schittert tussen de hoge kantoorgebouwen. Ze weerspiegeld in The Grace, 1 van de mooiste gebouwen in Sydney CBD. De Australische vlag wappert op een ander gebouw maar de weerspiegeling van de vlag zie ik door het raam met op de achtergrond The Grace in combinatie met het nagenoeg perfecte zonlicht. Aan tafel zitten we met het hele kantoor. Er zijn 5 divisies die uiteenlopen van Medisch, Logistiek, National Sales, wij van Permanent Recruitment en Supply Chain. De managers van de divisie geven hun toelichting. Onze eigen JF geeft een korte en belabberde toelichting. Je zou je moeten schamen om zo een korte, negatieve weergave van ons team te geven. Het staat in schril contract met de bevlogenheid van de andere managers. Niet dat hij het mooier moet maken, maar enige inspiratie en ontwikkelingen moet je toch benadrukken. Dat doen de andere wel en met name het National Sales team is met klanten en projecten bezig die echt heel erg leuk zijn. Dat gaat over het managen (overnemen) van gedeelte bedrijfsvoering van bedrijven, proces optimalisatie trajecten bij klanten en op C-level besprekingen voeren over langlopende contracten. Mijn hemel, wat zitten wij dan te prutsen met onze klantjes en onze plaatsingen. Na de meeting weet ik 100% zeker dat ik op de verkeerde plek zit bij Drake.

Maar voor nu is het even genoeg. Het werk gaat aan de kant en het weekeinde is een welkome afwisseling. Ik ga dit weekeinde verder met het maken van mijn ‘huiswerk’ voor de samenwerking met Sander. Ik krijg er veel energie van en mijn huiswerk bestaat naast het uitwerken van zaken als rolverdeling, taken, verantwoordelijkheden en arbeidsvoorwaarden, ook uit nadenken over de propositie van het bedrijf. Onze combinatie van Brand Indentity, Webdesign en Packaging zorgt ervoor dat we een unieke dienstverlening kunnen verlenen. Creatie en design is op alle 3 de fronten Sander zijn hoofdstuk. Management, project begeleiding en business development worden mijn hoofdstukken. Met deze ingrediënten en de mogelijkheden in de markt zijn we aan het stoeien om straks met een heldere visie te komen over het bedrijf.

Thuis gekomen staan de sterren weer aan de heldere hemel. Het is een zachte avond. Ik hoor de zee op de achtergrond terwijl ik van mijn auto naar de voordeur loop. Het weekeinde is begonnen.

Binnen gekomen praat ik even met Jaimy. Hij is heel blij, maar ziet er erg moe uit. Hij ligt op tijd in bed hoewel hij van vermoeidheid niet meteen kan slapen. Om 8 uur moet hij al weer voetballen bij Duffy’s. Het zal morgenochtend niet meevallen om op te staan. Morris en Max spelen nog een spel achter de Playstation, Trent gaat zijn eigen gang.
De tafel is gedekt voor 2. Ellen en ik eten samen. We laten de week passeren en bespreken het weekeinde, de voetbalplanning en werk.

Javier uit Spanje meld zich later op de avond nog via Skype. De wereld is dan weer heel klein als je met een oude vriend bijpraat aan de andere kant van de wereld. Javier is met zijn gezin van plan om volgende jaar (Europese zomer 2015) misschien naar Australië te komen. Het zou een bijzonder wederzien zien. Spanjaarden in Australië. Dat heb ik eigenlijk nog niet eerder meegemaakt.

Fijn weekeinde.